Τον «τρίτο δρόμο» υποτίθεται πως αναζητούν ή και υλοποιούν οι Μπλερ, Κλίντον, Σρέντερ και άλλοι ηγέτες της «κεντροαριστερής παγκοσμιοποίησης». Εναν κάποιο «τρίτο δρόμο» υποτίθεται πως υλοποιούν και οι «κεντροαριστερές» κυβερνήσεις της μεσογειακής Ευρώπης, ανάμεσά τους και η ελληνική. Βέβαια, οι «νόμοι της αγοράς» και η λογική των «απελευθερώσεων» είναι κυρίαρχοι στους «δρόμους» αυτούς και ποτέ άλλοτε, η δύναμη, η κερδοφορία, η συσσώρευση πλούτου και γενικότερα η πολύμορφη εξουσία των οικονομικά ισχυρών δεν ήταν μεγαλύτερη, όπως και η εκμετάλλευση και η καταπίεση των εργαζομένων και των λαών απανταχού της Γης. Δεν ενοχλεί, όμως, τους «τριτοδρομικούς» το γεγονός αυτό. Αλλα πράγματα τους νοιάζουν: Να κρατούν καλά οι αυταπάτες των μαζών, τα ψεύτικα διλήμματα, οι ψευδαισθήσεις, οι λογικές της αναμονής και της παθητικότητας. Με άλλα λόγια, να διατηρούνται στην εξουσία και να συνεχίζουν την εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου.

Φαίνεται, πως όλ' αυτά ζήλεψε και ο Γ. Δραγασάκης και μιλώντας προχτές στη Βουλή, στη διάρκεια της συζήτησης, για τον κρατικό προϋπολογισμό του 2000, πρότεινε κι αυτός έναν «τρίτο δρόμο, ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ». Στην πραγματικότητα, βέβαια, πρόκειται για την ίδια πολιτική, με αυτή του ΠΑΣΟΚ, φτιασιδωμένη με όσα λέει ένας οποιοσδήποτε σοσιαλδημοκράτης, όταν βρίσκεται στην αντιπολίτευση.

Θυμάστε τα μύρια όσα, περί θεσμών και εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, ισχυρίζονταν μόλις πριν λίγο καιρό οι κυβερνώντες; Ούτε λίγο ούτε πολύ ισχυρίζονταν πως δεν έχει καμιά σχέση η προεδρική εκλογή με την πολιτική της κυβέρνησης και κατηγορούσαν ευθέως, ως υπονομευτή των θεσμών και του δημοκρατικού πολιτεύματος, όποιον τολμούσε και να σκεφτεί ακόμη τη μη υπερψήφιση του Κ. Στεφανόπουλου.

Προχτές, λοιπόν, και ενώ η ηγεσία της ΝΔ - σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες - προβληματίζεται έντονα για το αν τη συμφέρει να επιδιώξει τη διεξαγωγή πρόωρων εκλογών, «έτρεξε» η κυβέρνηση, για να «σπρώξει» τα πράγματα προς την κατεύθυνση της κάλπης. Χαρακτηριστικές ήταν οι σχετικές δηλώσεις του κυβερνητικού εκπροσώπου, ο οποίος έσπευσε να τορπιλίσει την όποια περίπτωση υποστήριξης του κ. Στεφανόπουλου από τη ΝΔ. Αν αλλάξει στάση η ΝΔ και συναινέσει στην εκλογή του Κ. Στεφανόπουλου, δήλωσε ο Δ. Ρέππας, «εμμέσως, αλλά καταφανώς, δίνει ψήφο εμπιστοσύνης και στον κ. Σημίτη και στην κυβέρνηση».

Τα συμπεράσματα είναι ολοφάνερα στον καθένα...

Δεν περιμέναμε, βέβαια, τις προχτεσινές, προκλητικές και μαζικές παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου από τουρκικά μαχητικά αεροπλάνα - μετά από μια σχετικά μακρόχρονη ηρεμία - για να βγάλουμε τις εκτιμήσεις και τα συμπεράσματά μας, για το πραγματικό περιεχόμενο των αποφάσεων του Ελσίνκι και την ανύπαρκτη αξία των κυβερνητικών ισχυρισμών, πως οι αποφάσεις αυτές εξασφαλίζουν την ειρήνη και τη σταθερότητα στην περιοχή μας. Αλλωστε, δεν ήταν αναγκαίες, αφού υπήρχαν όλα τα απαραίτητα στοιχεία, για μια ασφαλή εκτίμηση της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ. Το γεγονός, όμως, είναι αδιαμφισβήτητο και αποτελεί μια ακόμη επιβεβαίωση των συμπερασμάτων του ΚΚΕ και, ταυτόχρονα, ένα ακόμη «χαστούκι» στις πρόσφατες θριαμβολογίες της κυβέρνησης.

Σημειώνουμε, ακόμη τη χρονική στιγμή, που έγιναν οι παραβιάσεις, ελάχιστες, μόλις, μέρες, μετά τη Σύνοδο Κορυφής. Προφανώς, το στρατοκρατικό καθεστώς της Αγκυρας, θέλει να υπογραμμίσει και, μάλιστα, εμπράκτως, τη δική του ερμηνεία, για τις αποφάσεις του Ελσίνκι.

Η κυβέρνηση, τώρα, τι θα κάνει; Θα υποβάλει τα παράπονά της στις Βρυξέλλες..;

Το ερώτημα, βέβαια, με το οποίο καταλήγει το προηγούμενο σχόλιο, δεν το θέσαμε ούτε τυχαία, ούτε με ειρωνική, απλά και μόνο, διάθεση. Το δίλημμα για την κυβέρνηση είναι, πέρα για πέρα, υπαρκτό και έντονο. Εάν επιλέξει το δρόμο της μη προσφυγής στην ΕΕ, παραδέχεται ουσιαστικά πως οι αποφάσεις του Ελσίνκι δεν έχουν την παραμικρή αξία και κάθε άλλο παρά εξασφαλίζουν ένα ικανοποιητικό πλαίσιο ειρηνικής επίλυσης των όποιων διαφορών, μη χρήση βίας ή απειλής για χρήση βίας, κλπ., κλπ., όπως τόσες μέρες τώρα ισχυρίζεται. Από την άλλη, εάν επιλέξει το δρόμο της προσφυγής, ενώ «αναβαθμίζει» την επιδιαιτησία της ΕΕ και δη των ισχυρών χωρών - μελών στα θέματα των ελληνοτουρκικών τριβών, γνωρίζει καλά πως η όποια κοινοτική παρέμβαση δεν πρόκειται να αντιμετωπίσει ουσιαστικά τις προκλήσεις της Αγκυρας. Αλλωστε, έχει μπόλικες εμπειρίες από την πρακτική των χωρών αυτών και από το ΝΑΤΟ, τόσα χρόνια τώρα και ξέρει πως τα μεγάλα και ωραία λόγια, περί ειρήνης και ασφάλειας, κρύβουν τη διαβόητη λογική του «διαίρει και βασίλευε».

Ουσιαστικά, δηλαδή, η κυβέρνηση βρίσκεται μπροστά σ' αυτό που ο λαός μας ονομάζει μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Δεν της φταίει κανένας, όμως, παρά μόνο η δική της αδιέξοδη και ζημιογόνα πολιτική του «ευρω-μονόδρομου».

Ποια εκπαίδευση συμφέρει την άρχουσα τάξη και ποια την εργατική τάξη, το λαό; Απάντηση στο ερώτημα, απάντηση καθάρια διατυπωμένη, με στοιχεία τεκμηριωμένη, αντλημένη από μακρόχρονη εκπαιδευτική πείρα αλλά και στηριγμένη στην έρευνα και στη μελέτη των προβλημάτων της εκπαίδευσης στο Κέντρο Μαρξιστικών Μελετών, απάντηση απέραντης αγάπης για όλα τα παιδιά αλλά περίσσιας έγνοιας για τα πιο αδικημένα - για τα παιδιά του λαού - δίνει το βιβλίο του εκπαιδευτικού και ερευνητή στο Κέντρο Μαρξιστικών Μελετών, Γιώργου Κ. Μωραΐτη «Ιδεολογικές και μεθοδολογικές αρχές της εργασίας στο σχολείο της πολυτεχνικής εκπαίδευσης». Το εξαιρετικά επίκαιρο βιβλίο - βιβλίο «απόσταγμα» τριών σεμιναρίων που είχαν γίνει στο ΚΜΕ με θέμα «Παιδεία και ελληνική κοινωνία» - που μόλις κυκλοφόρησε από τη «Σύγχρονη Εποχή», αποδεικνύει περίτρανα ότι η σημερινή άρχουσα τάξη επιχειρεί να μεταβάλει την έννοια σχολείο, σε μηχανισμό των ταξικών συμφερόντων της. Σε μηχανισμό μερικών επίλεκτων «υπηρετών» της, από τη μια, και από την άλλη σε μηχανισμό χειραγώγησης των λαϊκών μαζών και υποταγής τους, άνευ δυνατοτήτων και όρων. «Σχολείο» που να βγάζει άβουλα, φοβισμένα, αγράμματα ανθρωπάκια, εργατικά χέρια αλυσωμένα από την άγνοια, χωρίς δικαιώματα και μερίδιο από την υπεραξία που θα παράγουν, γιατί έτσι θέλει η κρυφοδουλοκτητική νεοταξική κοινωνία. Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι, η νεολαία, όμως, οφείλουν να μάθουν τι σχολείο χρειάζονται για να μην καταντήσουν...«δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα».

«Αλλοι λόγοι και άλλοι παράγοντες υπηγόρευσαν την άρνηση του Μητροπολίτου, προερχόμενοι εκ του στενού περιβάλλοντός του και δη του οδηγού Του, όστις ασκεί καταθλιπτικήν πίεσην επί του Μητροπολίτου και ψυχολογικήν βίαν εις τους άμεσους συνεργάτας του Μητροπολίτου (ώστε να φοβούνται να εκφέρουν αντίθετον γνώμην από την ιδικήν του)...

Τοις πάσι είναι γνωστόν ότι από ετών και δη τα δύο τελευταία έτη ουσιαστικώς ο οδηγός ασκεί την εξουσίαν εις τα σοβαρά ζητήματα εν τη Ιερά Μητροπόλη, συμπαραστατούμενος και από μερικά άλλα πρόσωπα του ιδικού του περιβάλλοντος...».

Τα παραπάνω, αποτελούν ορισμένα μόνο χαρακτηριστικά αποσπάσματα της έκθεσης του Μητροπολίτη Μετεώρων και αντιπροέδρου της Ιεράς Συνόδου, κ. Σεραφείμ, σχετικά με την κατάσταση, που επικρατεί στη Μητρόπολη Φλωρίνης, όπου έχει ξεσπάσει διαμάχη «επιγόνων», μετά την παραίτηση του Αυγ. Καντιώτη. Και δε νομίζουμε πως χρειάζονται ιδιαίτερο σχολιασμό...

Χίλιοι δυο

πέσαν επάνω

και... τεντώνουνε

το νάνο,

για να δείξει

μέγας, γίγας

και ξανά

να γίνει ρήγας!

Τον τραβούν

τον κοντοστούπη,

μπας και πάρει

κάνα ρούπι,

του τραβούν

την κάθε πάντα

κι οργιάζει

η προπαγάντα!

«Γκάλοπ», ύμνοι,

μα αδίκως,

δεν κερδίζει

ο νάνος μήκος,

αντιθέτως «πόντους»

χάνει,

στο λαό,

που 'χει ξεκάνει!

Μέχρι στιγμής ο Πρόεδρος της Βενεζουέλας, αν και μόλις ένα χρόνο στην εξουσία, έχει κερδίσει προς το παρόν όλα τα «στοιχήματα» που είχε θέσει τόσο ο ίδιος όσο και ο «Πατριωτικός Πόλος», ο συνασπισμός κομμάτων όπου συμμετέχει και το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας, για να μπορέσουν να οικοδομήσουν τις βάσεις για την «ειρηνική επανάσταση» που προσδοκά να αλλάξει τη μορφή και την ουσία της χώρας.

Μία χώρα που συγκαταλέγεται ανάμεσα στις πιο πλούσιες πετρελαιοπαραγωγές χώρες του πλανήτη, αλλά που η πλειονότητα του πληθυσμού ζει στην απόλυτη φτώχεια. Μία φτώχεια απόρροια της ακολουθούμενης πολιτικής όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, που δημιούργησαν μία πολιτική και οικονομική ολιγαρχία που κατέτρωγε το φυσικό πλούτο και αποτελούσε τον καλύτερο και πιο πιστό υπήκοο για το μεγάλο αφεντικό της περιοχής εδώ και ένα αιώνα, τις ΗΠΑ. Η αντίστροφη μέτρηση για αυτή την ολιγαρχία άρχισε μόλις ένα χρόνο πριν και έβαλε πλέον τις πιο γερές βάσεις με την έγκριση κατά συντριπτική πλειοψηφία, την Τετάρτη, του Νέου Συντάγματος της χώρας και τις αλλαγές που αυτό επιφέρει, όπως τη διάλυση της Γερουσίας, την αλλαγή στην κατανομή της εξουσίας, την κρατικοποίηση μεγάλου τμήματος της οικονομίας της χώρας και κυρίως της τεράστιας πετρελαϊκής βιομηχανίας, και τις άμεσες γενικές, προεδρικές και τοπικές εκλογές για τη σύνθεση των νέων λαϊκών θεσμών που προβλέπονται.

Βαδίζοντας στα οράματα του Σιμόν Μπολιβάρ, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, έχει πολύ δρόμο μπροστά του και θα πρέπει να παραμείνει σταθερός στις δεσμεύσεις που έχει λάβει, παρά τους «Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες» που συνεχώς θέτουν οι ΗΠΑ στο δρόμο της χώρας, καθώς οι εξελίξεις μόνο επιθυμητές δεν είναι για τις ίδιες.