Η δική μας γενιά κομμουνιστών πρώτη φορά παίρνει μέρος σε διαδικασίες προγραμματικού συνεδρίου του Κόμματος. Διαβάζοντας κάποιος το Σχέδιο Προγράμματος και έχοντας διαβάσει για τη λαμπρή ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος, νιώθει μια περηφάνια γιατί έχει μπροστά του ένα επαναστατικό Πρόγραμμα. Εμείς που ζούμε την οργανωμένη μας ζωή σε μια μεγάλη περίοδο που το Κόμμα κάνει συνεχώς καινούργια βήματα επαναστατικής ωρίμανσης, δεν μπορούμε να διαισθανθούμε όπως παλιότεροι σύντροφοι την αξία που έχει -σε όλο της το μέγεθος- ένα τέτοιο Πρόγραμμα το οποίο έχει προκύψει από μια μακρόχρονη και βασανιστική πορεία συνεχούς ωρίμανσης.

Το Κόμμα με τη στάση του όλη αυτή την τελευταία περίοδο μέσα στην καπιταλιστική κρίση, αποδεικνύει στην πράξη τι σημαίνει να μαθαίνεις από την πείρα και του παρελθόντος, να έχεις βγάλει ουσιαστικά, βαθιά συμπεράσματα. Κι όλα αυτά χωρίς διεθνές στήριγμα, την ώρα που διεθνώς υπάρχει συνεχής υποχώρηση του κομμουνιστικού κινήματος. Αυτή η μέχρι τώρα στάση είναι παρακαταθήκη για τη συνέχεια.

Οι σύντροφοι της δικής μου ηλικίας, βρήκαμε για πρώτη φορά μπροστά μας σύνθετες συνθήκες δράσης. Πολλά από αυτά που διαβάζαμε για την κρίση, την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, το ρόλο των μαζών που για πρώτη φορά μπαίνουν στον αγώνα, το ρόλο των μικροαστικών στρωμάτων στο κίνημα, το σημαντικό ρόλο του οπορτουνισμού στο εργατικό κίνημα κλπ., τα βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας. Είχαμε συνηθίσει σε μια λίγο πολύ ευθύγραμμη κίνηση της ζωής, των εξελίξεων, σε μια ομαλότητα. Ευτυχώς το Κόμμα έχει πείρα κοντά 100 χρόνων.

Ενα ζήτημα που βάζουν οι θέσεις της Κεντρικής Επιτροπής είναι η ανάγκη το Κόμμα, είτε αυτοτελώς είτε στηρίζοντας την ΚΝΕ, να μπορεί να διεισδύει σε μάζες νεολαίας, να αναπτύσσει ιδεολογικοπολιτικούς και οργανωτικούς δεσμούς με τις νεότερες ηλικίες.

Τα τελευταία χρόνια, το καπιταλιστικό σύστημα και τα επιτελεία του έχουν κάνει μια πολύ προσαρμοσμένη δουλειά στη νεολαία ώστε από τη μια να αποδέχεται τη βαρβαρότητα που ζει. Από την άλλη, η οργή που δυναμώνει αντικειμενικά λόγω των ήδη δύσκολων συνθηκών ζωής αλλά και του πλήρους αδιεξόδου που φαίνεται στο μέλλον, να στρέφεται στην καλύτερη περίπτωση σε ανώδυνα ξεσπάσματα, να χτυπάνε οι νέοι το κεφάλι στον τοίχο, στη χειρότερη να οδηγείται η οργή αυτή σε αντιδραστικούς δρόμους στήριξης του καπιταλιστικού συστήματος. Στην τελευταία τετραετία, το σύστημα, έχει εμπλουτίσει τις μεθόδους του, την παρέμβασή του στις νέες ηλικίες.

Ενα παράδειγμα. Πυκνώνουν δήθεν ανεξάρτητες, ακομμάτιστες κινήσεις που αποκτάνε έρισμα στη νεολαία πάνω στη βάση της ταύτισης του συνδικαλισμού και των κομμάτων με κάτι κακό. Είναι λογικό να βρίσκει έδαφος αυτή η προσπάθεια όταν την έννοια του συνδικαλισμού την έχουν ξεφτιλίσει οι ηγεσίες των ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, η ΔΑΠ και η ΠΑΣΠ σε ΑΕΙ - ΤΕΙ κλπ. Είναι λογικό όταν με την έννοια πολιτική, η νεολαία, έχει ταυτισμένους βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ που τσάκισαν κάθε λαϊκό δικαίωμα ενώ έπαιρναν και τα δωράκια τους από τα μονοπώλια για να τους κάνουν τις δουλειές. Οι δήθεν ανεξάρτητες αυτές ομάδες και κινήσεις στοχοποιούν τους πολιτικούς, τα κόμματα, τις παρατάξεις, όχι για να στρέψουν τη νεολαία ενάντια στα κόμματα και τις παρατάξεις του κεφαλαίου, όχι για να οδηγήσουν την πάλη των νέων σε ριζοσπαστική κατεύθυνση αλλά με ένα «ίσωμα», να κρύβεται η ουσία του πολιτικού προβλήματος και ο ταξικός χαρακτήρας της κοινωνίας, του κράτους, των κομμάτων, να μην έρχεται η νεολαία σε επαφή με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ, να ακολουθεί μια ζωή τους αστικούς σχεδιασμούς. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών των κινήσεων καθοδηγείται από το σύστημα. Τέτοια πείρα υπάρχει από τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ όπου πίσω από τέτοιες κινήσεις βρίσκονται πρυτάνεις, μεγαλοκαθηγητές, πρώην στελέχη ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ που βγάζει την κομματική του ταυτότητα κλπ.

Ενα άλλο ζήτημα είναι αυτό της οργάνωσης γενικά αλλά ιδιαίτερα στη νεολαία. Ο βαθμός οργάνωσης της νεολαίας στα συνδικάτα, τους συλλόγους κλπ. παραμένει χαμηλός. Πρέπει να δείξουμε πολύ καλά ότι ο τρόπος οργάνωσης είναι απόλυτη συνάρτηση του στόχου της. Ενα κίνημα με στόχο μια αλλαγή κυβέρνησης, ενός υπουργού ή ενός πρωθυπουργού, μια καταψήφιση ενός νομοσχεδίου όντως μπορεί να είναι «γιούρια», «χυλός», «πλατεία» κλπ. Ενα κίνημα που έχει στόχο τη συνολική ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και την κατάκτηση μιας άλλης ανάπτυξης υπέρ του λαού θέλει συνέχεια, σταθερή οργάνωση, μορφές πάλης, υπομονή, επιμονή.

Πάντως, οι σχεδιασμοί του αντιπάλου υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα. Ενα βασικό ζήτημα που αφορά τα καθοδηγητικά όργανα και ιδιαίτερα το ΚΣ της ΚΝΕ είναι να περάσουμε αποφασιστικά, στη ζωή, σχέδια δράσης και μέτρα που θα αντιμετωπίζουν τις αντικειμενικές δυσκολίες και τη δράση του αντιπάλου ώστε να κερδίζουμε περισσότερους νέους και νέες με την πολιτική του Κόμματος. Πολλές φορές, ακόμη και τώρα, ειδικά στην ΚΝΕ, μας διακατέχει μια αναντιστοιχία ανάμεσα στο ενδιαφέρον που δείχνουμε για την ανάλυση των σχεδίων του αντιπάλου και την αυταπάρνηση στη δράση για την αντιμετώπισή τους.

Υπάρχουν πολλά που μπορεί κανείς να παρατηρήσει και να πει γύρω από το πώς το Κόμμα θα γίνει πιο διεισδυτικό στη νεολαία. Η συνδιάσκεψη που προτείνει η ΚΕ για τη νεολαία θα βοηθήσει αποφασιστικά και πρέπει να γίνει.

Σίγουρα μπροστά μας θα ζήσουμε πολύ πιο δύσκολες και σύνθετες συνθήκες από αυτές που έχουμε ζήσει μέχρι τώρα. Τη συζήτηση την ανοίγει η Κεντρική Επιτροπή. Σε τέτοιες δύσκολες συνθήκες κανένας δεν μπορεί να πει με σιγουριά «εγώ θα αντεπεξέλθω», «θα τις περάσω αταλάντευτα» κτλ. Αυτό που σίγουρα μπορούμε όλοι και πρέπει να κάνουμε, είναι να προετοιμαζόμαστε όσο το δυνατόν καλύτερα. Να εξοπλιζόμαστε ιδεολογικοπολιτικά, να παρακολουθούμε τις εξελίξεις, να συνδεόμαστε ως Κόμμα και ο καθένας ατομικά με μάζες εργαζομένων. Μόνο αυτά μπορεί να είναι εχέγγυα για την αντοχή μας.

Χαιρετίζω κάθε εργάτη του χεριού και του πνεύματος και κάθε άνθρωπο που με οποιονδήποτε τρόπο αντιστέκεται στην επίθεση που δεχόμαστε από την ντόπια και ξένη πλουτοκρατία.

Γίνεται προσπάθεια με τα σημερινά μου γραφόμενα να βοηθήσω στον προβληματισμό και τη διαμόρφωση των θέσεων για το 19ο Συνέδριό μας. Οι παρακάτω επισημάνσεις μου αναφέρονται κατά κάποιο τρόπο στις θέσεις και οπωσδήποτε στις επισημάνσεις μου θα υπάρχει και το στοιχείο του υποκειμενισμού.

1] Εκλογές Μαΐου - Ιουνίου 2012: Ξέχωρα από τις αναφορές των θέσεων κατά τη δική μου ταπεινή άποψη βοηθήσαμε ως ένα βαθμό και εμείς να περάσει η άποψη στο λαό ότι δεν θέλουμε στη συγκεκριμένη χρονική περίοδο να αναλάβουμε κυβέρνηση. Παραδείγματα (ελάχιστα) υπάρχουν πολλά: Δεν είμαστε αριστερά αλλά ΚΚΕ, έχουμε δικαιωθεί για όσα είπαμε τα προηγούμενα χρόνια, προτροπή αλλαγής ψήφου (σχεδόν διαταγή), δεν συμμετέχουμε σε καμία κυβέρνηση, δε μας λύνει καμία κυβέρνηση τα προβλήματα (Ριζοσπάστης) λάθος.

Ολα αυτά σ/φοι, χωρίς να μακρηγορώ και κάνω αναλύσεις, σωστά. Ομως δεν απευθυνόμαστε σε κομματικά μέλη αλλά πλατύτερες εργατικές μάζες του λαού.

Εχουμε αναλύσει και αναφέρει για το σημερινό σημείο συνειδητότητας της ε.τ. και των άλλων σύμμαχων στρωμάτων χρειάζεται καλύτερη μελέτη - ανάλυση. Η ευθύνη είναι συλλογική, βαραίνει όλους από κάτω προς τα πάνω, κύρια την ΚΕ τη συγκεκριμένη περίοδο.

Εδώ ταιριάζει αυτό που λένε κάποιοι σ/φοι: σωστή η πολιτική μας αλλά δεν μας καταλαβαίνουν οι εργαζόμενοι, καλύπτοντας τη δική μας άγνοια στον τρόπο αντίδρασης των εργαζομένων.

Σ/φοι, κανείς δε γεννιέται επαναστάτης, η συμμετοχή στον αγώνα, η ανάπτυξη της ταξικής πάλης καθορίζουν το βαθμό ανάπτυξης κάθε εργαζόμενου με το να πλησιάσει, αγγίξει το λόγο του ΚΚΕ ή να ταυτιστεί μ' αυτόν.

2] Κάποιοι σ/φοι θα γνωρίζουν από τις αφηγήσεις των παππούδων τους ή από τις καταγραφές σε βιβλία παλαιότερων σ/φων για την κρίση του 1929. Η επίθεση της αστικής τάξης εναντίων εργατών - αγροτών έφτασε να τους παίρνει και τα οικιακά τους σκεύη επειδή δεν τους είχε απομείνει τίποτε άλλο. Το σε ποιο σημείο θα βρεθεί αύριο η ε.τ. - λαός ούτε η φαντασία μας μπορεί τώρα να το συλλάβει. Εμείς πρέπει να είμαστε έτοιμοι να έχουμε γνώση και μεγάλη οξυδέρκεια κάθε στιγμή.

3] Γνωρίζουμε: α) Το σημείο που βρίσκεται το κομμουνιστικό κίνημα, β) χώρες σοσιαλιστικές, γ) συνεχείς ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις.

Ολα αυτά δημιουργούν κατά κάποιο τρόπο αρνητικό κλίμα, δεν βρισκόμαστε στη μεταπολεμική περίοδο. Η αναφορά μου στις παραγράφους 1-2-3 είναι η αγωνία που με κατέχει χωρίς βέβαια σ/φοι να ξεφύγουμε από τον κύριο στόχο μας να δώσουμε να κατανοήσουν η ε.τ. και τα σύμμαχα στρώματα προς αυτή, καλύτερα την πολιτική μας.

Τα σημερινά προβλήματα της ε.τ. και τα αυριανά που θα είναι πολύ χειρότερα δεν μπορούμε να τα βάλουμε σε δεύτερη μοίρα. Παράλληλα με τον κύριο στόχο μας λαϊκή εξουσία - λαϊκή οικονομία - σοσιαλισμός πρέπει να βαδίζουν και τα προβλήματα της ε.τ. που δημιούργησε η συνεχόμενη επίθεση της αστικής τάξης.

Ανάγκη της παραπέρα ανάπτυξης της συντροφικής αλληλεγγύης μέσα στο κόμμα και της μεγαλύτερης ανάπτυξης αλληλεγγύης κάθε σ/φου σε κάθε κλάδο εργαζομένων που βρίσκεται σε αγώνα.

Ουσιαστική κατεύθυνση από μεριάς ΚΕ για καλυτέρευση της μαρξιστικής - λενινιστικής παιδείας κάθε μέλους του ΚΚΕ. Αυτό θα βοηθήσει στον τρόπο παρέμβασής μας, της κατανόησης των εργαζομένων και παράλληλα στη συμμετοχή όλων. Διαμόρφωσης πολιτικής ΚΚΕ - Εφαρμογής.

Συνέχεια της πορείας μας χρειάζεται από μεριάς της ΚΕ : 1] κατεύθυνση για πλατιά κομματική ζύμωση και συσπείρωση του κόμματος, 2] ανάπτυξη συζήτησης του τρόπου δημιουργίας πολιτικού κινήματος - πολιτικού αγώνα.

Σ/φοι δεν αρκεί ούτε είναι νομοτέλεια μόνο το τι σκεπτόμαστε και τι θέλουμε εμείς αλλά και το τι σκέπτεται και τι θέλει ο λαός την κάθε συγκεκριμένη χρονική περίοδο. Δεν είναι ανάγκη να ξεφύγουμε από το στόχο μας από το δρόμο που έχουμε χαράξει αλλά να αφουγκραζόμαστε, να έχουμε γνώση και τέχνη στο να μπολιάζουμε την πολιτική μας με τον καλύτερο και πειστικότερο τρόπο.

Εχουμε χρέος να βρούμε τον τρόπο, την επιμονή στο να κατανοήσει ο λαός ότι η σημερινή κρίση είναι κρίση του ίδιου του συστήματος και όχι όπως παρουσιάζεται.

Αυτό κατ' αρχήν θα αρχίσει να προβληματίζει και στη συνέχεια η πολιτική του ΚΚΕ θα γίνεται προσιτή σαν η μόνη λύση.

Καταθέτω το πρώτο τρίστιχο του Μπρεχτ από το «εγκώμιο στον επαναστάτη»:

«Οταν η καταπίεση αυξάνει πολλοί αποθαρρύνονται

μα το δικό του κουράγιο μεγαλώνει»

Κουράγιο σ/φοι θα κερδίσουμε. Είμαστε το νέο, το καινούριο. Θα γκρεμίσουμε το παλιό, το σάπιο. Το μέλλον είναι δικό μας.

Οποιαδήποτε μορφή διαχείρισης της κρίσης του καπιταλισμού, είτε επεκτατική είτε περιοριστική (ΗΠΑ - ΕΕ), δεν μπορεί να λύσει το πρόβλημα της ανεργίας στον καπιταλισμό.

Στρατηγικά στην Ευρώπη του «γηρασμένου καπιταλισμού» οι μόνες επενδύσεις που αποφέρουν ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους για τα μονοπώλια είναι οι επενδύσεις εντάσεως κεφαλαίου και υψηλής προστιθέμενης αξίας, χωρίς όμως αυτές να δημιουργούν ικανοποιητικές θέσεις εργασίας, τόσες που το ποσοστό ανεργίας να είναι ανεκτό ακόμη και για τους καπιταλιστές επίπεδο. Να μην πούμε για την γενίκευση της μερικής απασχόλησης κα τις συνθήκες γαλέρας για όσους εργάζονται. Επενδύσεις εντάσεως εργασίας δε συμφέρει να γίνουν λόγω της ύπαρξης της βιομηχανικής ζώνης του πλανήτη που λέγεται Ινδία, Κίνα, Βιετνάμ, κλπ...

Ειδικότερα η συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ περιορίζει ακόμη και τους καπιταλιστές και τους με διάφορους τίτλους ρεφορμιστές (ΣΥΡΙΖΑ κλπ.) με τον Ευρωπαϊκό μονόδρομο που αποτελεί στρατηγική επιλογή τους, το πού θα κάνουν επενδύσεις, αν θα κάνουν, τι θα παράγουμε στην Ελλάδα στην αγροτική παραγωγή, πόσο θα αναπτύξουμε την κτηνοτροφική παραγωγή, αν θα έχουμε ναυπηγεία για την εξυπηρέτηση των αναγκών της χώρας και της οικονομίας κλπ... Θέτει η ΕΕ το πλαίσιο και το χαρακτήρα της οικονομικής ανάπτυξης στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων των μονοπωλίων τους.

Ετσι αποτελεί προνομιακό πεδίο πολιτικής και δράσης μια επεξεργασμένη πρόταση από το κόμμα, το ΚΚΕ, λόγω της φυσιογνωμίας του, της κοσμοθεωρίας του και της πολιτικής του (Αποδέσμευση από την ΕΕ, Μονομερή διαγραφή του χρέους, Κοινωνικοποίηση των Μονοπωλίων), για τη γιατριά αυτής της γάγγραινας που λέγεται ΑΝΕΡΓΙΑ.

Ο τρόπος με τον οποίο οι καινούριες ιδέες, προτάσεις, πολιτικές, προϊόντα περνάνε στην κοινωνία περιγράφεται από ένα νόμο που ονομάζεται «The Law of Diffusion of Innovation» - Ο Νόμος διάχυσης της καινοτομίας.

Σύμφωνα με το νόμο αυτό, η κοινωνία από την άποψη της δημιουργίας και υιοθέτησης της καινοτομίας χωρίζεται σε πέντε στρώματα.

Στο 2.5% που είναι οι καινοτόμοι - πρωτοπόροι και δημιουργοί το καινούριου, στο 13.5% που είναι το στρώμα που υιοθετεί εύκολα την καινοτομία, και είναι διατεθειμένο να ρισκάρει, στο 34% που αποτελεί την «νωρίς» πλειοψηφία (early majority), στο 34% που είναι η «καθυστερημένη» πλειοψηφία (late majority) και τέλος στο 14% που είναι οι οπισθοδρομικοί (laggards).

Οποιαδήποτε ιδέα, προϊόν, πολιτική πρόταση για να υιοθετηθεί από την κοινωνία πρέπει να περάσει το κατώφλι του 15-18%. Μόνο τότε η «νωρίς» πλειοψηφία αγκαλιάζει την καινοτομία, το καινούργιο σε μια διαδικασία ντόμινο. Τούτο συμβαίνει γιατί αποφασίζει με κριτήριο το τι έχω να κερδίσω, «$ Value», από την καινούρια πρόταση, ιδέα, προϊόν, και αφού έχει περάσει το κατώφλι και είναι εξόφθαλμη πια η αξία του και η χρησιμότητά του. Το άλλο 34% ακολουθεί πιο αργά. Τα δύο αυτά στρώματα της κοινωνίας είναι ασταθή, δεν καθορίζουν τη στάση τους και τη δράση τους με βάση τις ιδέες, την ομορφιά, την πιθανότητα δημιουργίας του καινούριου και του όμορφου, αλλά με βάση το τι θα κερδίσουν, πόσο ωφέλιμο είναι στενά σε αυτούς.

Ετσι θαρρώ ότι απορρέει ένα πολύ σοβαρό καθήκον για το κόμμα. Είναι η μοναδική πολιτική δύναμη που μπορεί να το κάνει! Ολες οι άλλες είναι γυμνές, όχι γιατί δεν μπορούν λόγω ικανοτήτων, αλλά λόγω του τρόπου και το πλαίσιο που θέτουν το ερώτημα, λύση στα πλαίσια της ΕΕ και του καπιταλισμού. Είναι εγκλωβισμένες στο μέγιστο ποσοστό κέρδους, και στην καλύτερη περίπτωση στην απόδοση που πρέπει να είναι τουλάχιστον τρεις φορές μεσοπρόθεσμα της απόδοσης από την τοποθέτηση του κεφαλαίου σε ομόλογα.

Το καθήκον λοιπόν για το κόμμα είναι να επεξεργαστεί αναλυτικά πρόταση ανάπτυξης σε κάθε τομέα της οικονομίας - Βιομηχανία, Αγροτική και Κτηνοτροφική παραγωγή, Ορυκτός πλούτος, Υδρογονάνθρακες, Αλιεία, Υπηρεσίες, κλπ

ΠΟΣΟΤΙΚΑ

Γιατί δεν μπορούν να αναπτύξουν τομείς της παραγωγής οι καπιταλιστές λόγω της δράσης του μέσου ποσοστού κέρδους και το ατομικό συμφέρον του καπιταλιστή και το πλαίσιο που αναζητάται η λύση (ΕΕ και καπιταλισμός).

Γιατί εμείς μπορούμε - το ποσοστό απόδοσης της επένδυσης δεν είναι το κριτήριο της επένδυσης, αλλά οι ανάγκες της κοινωνίας και πόσο λειτουργεί πολλαπλασιαστικά στην οικονομία, πράγμα που ο ατομικός καπιταλιστής δε δίνει δεκάρα κοιτάζοντας μόνο μυωπικά τη στενά δική του απόδοση.

Πόσες θέσεις εργασίας μπορούν να δημιουργηθούν σε κάθε τομέα και πόσες πολλαπλασιαστικά στην οικονομία.

Από πού θα χρηματοδοτηθούν οι επενδύσεις από το εσωτερικό, και από πού από το εξωτερικό και ποιοι πρέπει να είναι οι γενικοί όροι εξωτερικής χρηματοδότησης.

ΠΟΙΟΤΙΚΑ

Το μεγάλο όφελος της πάταξης της ανεργίας για το λαό σε οικονομικό, ψυχολογικό, και πολιτιστικό επίπεδο (αγωνία, στρες, ανασφάλεια, κατάθλιψη, αυτοκτονίες...).

Το μεγάλο όφελος του έθνους στην κινησή του στην ιστορία, γιατί αυτοί όπως το πάνε, πάμε για γενοκτονία!!

Η ανάλυση και οι προτάσεις πρέπει να είναι τέτοιες, που να είναι εξόφθαλμη η αλήθεια τους και η χρησιμότητά τους, έτσι που να βοηθήσουν το κόμμα να περάσει το κατώφλι του 15-18%, να είναι αυταπόδεικτες και πασιφανείς για τη «νωρίς» πλειοψηφία του 34%, έτσι που να υιοθετηθούν από την κοινωνία.

Για τη δημιουργία αυτής της πρότασης προτείνω στα καθήκοντα της καινούριας ΚΕ του κόμματος να προστεθεί το εξής θέμα:

Η καινούρια ΚΕ του ΚΚΕ να συγκαλέσει Συνδιάσκεψη με θέμα «Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΑΝΑΠΤΥΞΗ - Η ΛΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΕΡΓΙΑΣ ΣΤΗ ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ. Μια ποσοτική και ποιοτική προσέγγιση».

Νομίζω ότι πρέπει να επικεντρώσουμε στο κύριο, αυτό που αφορά όλα τα κομματικά μέλη, όλο το λαό: Τη δυνατότητα του κόμματός μας να υφίσταται ως κόμμα νέου τύπου που προσπαθεί να συσπειρώσει την πλειοψηφία του λαού και όχι ως μπλανκίστικη γκρούπα που κουνάει το δάχτυλο στον κόσμο και απευθύνεται στους ήδη πεισμένους.

Μετά το 89-91 το κόμμα ανασυγκροτήθηκε, έβαλε στην άκρη δεξιές (που ήθελαν συνεργασία με μη-ΑΑ δυνάμεις) και αριστερίστικες απόψεις (που απέκλειαν διά παντός κάθε κοινωνική και πολιτική συνεργασία με οποιονδήποτε εάν δε συμφωνεί με το σοσιαλισμό). Διαμόρφωσε το ισχύον πρόγραμμα, με καρδιά το ΑΑΔΜ. Στην πορεία, το ιδεολογικό, πολιτικό και οργανωτικό μέτωπο στις παραπάνω δεξιές και αριστερίστικες αντιλήψεις δεν ήταν το ίδιο: οι αριστερίστικες απόψεις δεν θεωρήθηκαν «βαρίδια».

Παρά το βάρος των ανατροπών, όσο το πρόγραμμα ακολουθούνταν τόσο ενισχυόμασταν:

Οταν βομβαρδιζόταν η Γιουγκοσλαβία, ηγεμονεύσαμε στο κίνημα ενάντια στον πόλεμο. Γραμμή συσπείρωσης ήταν το «έξω η Ελλάδα από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο» - όχι ο σοσιαλισμός. Κατέβηκαν στα μπλοκ μας ψηφοφόροι άλλων κομμάτων. Αρκετοί μας ψήφισαν. Οργανώσαμε τα παιδιά τους στην ΚΝΕ, τα πείσαμε για το σοσιαλισμό.

Φτιάξαμε το ΠΑΜΕ, ως πόλο - όχι ως αντιΓΣΕΕ. Μαζικοποιήσαμε σειρά σωματείων. Με γραμμή συσπείρωσης την εναντίωση στην ΕΕ, στον ιμπεριαλισμό και στον κυβερνητικό συνδικαλισμό. Με δράση πάνω στα λαϊκά προβλήματα. Συσπειρώνοντας και συνδικαλιστές άλλων πολιτικών χώρων που πάλευαν ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την ΕΕ και τις αποφάσεις της. Δεν βάλαμε όρο την συμφωνία για το σοσιαλισμό.

Στην ΚΝΕ παραμερίστηκαν οι σεχταριστικές αντιλήψεις των Γραψαίων και οι δεξιές αντιλήψεις του 5ου Συνεδρίου¹. Σε σκληρή αντιπαράθεση με ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, ενάντια στο βρώμικο ρόλο των δυνάμεων του ΣΥΝ, σε φυσική σύγκρουση με την ασφάλεια (εκεί που ήταν ο κόσμος, όχι στην Ακρόπολη), ηγεμονεύσαμε στο μαθητικό κίνημα. Και αυτό, αναπτύσσοντας όλη την πολιτική του Κόμματος αλλά χωρίς προϋπόθεση συμπόρευσης τη συνολική συμφωνία. Ξαναφτιάξαμε την Πανσπουδαστική, ως παράταξη που επιδίωκε να συσπειρώνει, πέρα από τους ΚΝίτες, κάθε φοιτητή που ήθελε να παλέψει για ΑΑ στόχους, ενάντια στις αποφάσεις της ΕΕ. Με την αυτοτελή παρέμβαση Κόμματος - ΚΝΕ πείθαμε και για το σοσιαλισμό, στρατολογούσαμε, ανασυγκροτηθήκαμε. Δεν κάναμε την ΚΝΕ «κόμμα νεολαίας»², όπως οι Γραψαίοι³.

Πάνω από 30 χρόνια ζητάγαμε αποδέσμευση από την ΕΕ. Δεν λέγαμε «Καπιταλισμός μέσα, καπιταλισμός και έξω». Ζητήσαμε δημοψήφισμα για το Μάαστριχτ. Δεν είπαμε: «Είναι ψευτοδίλημμα». Καρπός της στάσης αυτής είναι το σημερινό αντιΕΕ κύμα στην ελληνική κοινωνία.

Αυτή είναι η γραμμή που ανέβασε το Κόμμα, που καθήλωσε το ΣΥΝ στο 3%, τον έκανε συνώνυμο της ευρωυποταγής.

Τα τελευταία χρόνια με ευθύνη της ΚΕ (αλλά και όσων ανέχονται τη διολίσθηση) το πρόγραμμα δεν εφαρμόζεται.

Το ΑΑΔΜ εξοβελίστηκε από τις αποφάσεις μας, πάψαμε να συσπειρώνουμε γύρω από ΑΑ στόχους, όπως η έξοδος από την ΕΕ. Πλέον θέτουμε ως όρο συσπείρωσης το σοσιαλισμό (στενεύοντας τη συγκέντρωση δυνάμεων για αυτόν). Τη στιγμή που είμαστε το μόνο κόμμα του οποίου η προηγούμενη ανάλυση για την ΕΕ επιβεβαιώνεται, που αυξανόμενο κομμάτι του λαού θέλει έξοδο από την ΕΕ, η ΚΕ έφτασε να λέει ότι αποδέσμευση χωρίς σοσιαλισμό θα είναι καταστροφή για το λαό⁴, να παραπέμπει την έξοδο απαραίτητα στην επανάσταση. Στελέχη ισχυρίζονται ότι επειδή αποδέσμευση θέλει κομμάτι της ελληνικής αστικής τάξης, η προβολή αντίΕΕ αιτημάτων σημαίνει στοίχιση πίσω του. Ομως, η πάλη ενάντια στην ΕΕ και στην εξάρτηση δεν σημαίνει στοίχιση του λαού πίσω από τα κομμάτια της αστικής τάξης που αναζητούν άλλες συμμαχίες (π.χ. Καμμένος - Δολάριο). Κανένα κομμάτι της αστικής τάξης δεν παλεύει συνολικά ενάντια στην εξάρτηση από κάθε ιμπεριαλιστικό μηχανισμό.

Πάψαμε να μιλάμε για παραγωγική ανασυγκρότηση, μεταφράσαμε στα «λενινιστικά» την «ισχυρή Ελλάδα» του Σημίτη (ως ιμπεριαλιστική Ελλάδα), στοχοποιήθηκε η αντίθετη και προφανής άποψη και τώρα διαψευδόμαστε από την πραγματικότητα.

Από το «κυβέρνηση Γκαουλάιτερ»⁵ ο «Ριζοσπάστης» έφτασε να χαρίζει το πατριωτικό αίσθημα το λαού μας στους πατριδοκάπηλους και να ισχυρίζεται, σε ρήξη με πρόγραμμα-καταστατικό, ότι επειδή δεν έχουμε στρατιωτική κατοχή (το οποίο είναι σωστό), «ζήτημα εθνικής ανεξαρτησίας δεν τίθεται»⁶.

Είναι σαφές ότι η συσπείρωση γύρω από ΑΑ αιτήματα δεν ακυρώνει την θέση ότι διέξοδος από την κρίση είναι μόνο ο σοσιαλισμός, αλλά οδηγεί σε συσπείρωση ΑΑ δυνάμεων που δέχονται τη σύγκρουση με την εξάρτηση, την ΕΕ και τα μονοπώλια.

Οχι με «από καθέδρας κήρυγμα», αλλά μέσα από την πάλη τους και την παρέμβαση του Κόμματος θα πείθονται για την αναγκαιότητα του σοσιαλισμού.

Η περιθωριοποίηση του προγράμματος είναι η αιτία της πτώσης του Κόμματος όπως αυτή φαίνεται στα αποτελέσματα των σωματείων, στην αδυναμία μας να συσπειρώσουμε ευρύτερο κόσμο που κινητοποιείται, στην καταβαράθρωση της ΚΝΕ στα σχολεία (οι ναζί έχουν περισσότερους μαθητές σε σειρά πόλεων) στην πτώση της Πανσπουδαστικής⁷ και της Πανεπιστημονικής. Η πτώση αποκρυσταλλώθηκε και στο ιστορικό χαμηλό των εθνικών εκλογών.

Είναι υπεκφυγή να τα ρίχνει η ΚΕ στις αντικειμενικές συνθήκες, να θεωρεί ότι οι συνθήκες αμέσως μετά τις ανατροπές ήταν καλύτερες. Δεν φταίει ότι άλλαξαν οι συνθήκες, φταίει ότι αλλάξαμε εμείς. Εχει λεφτά ο κόσμος; Λέμε: «Εξαγοράστηκε, γι' αυτό πέφτουμε.». Δεν έχει; Λέμε: «Είναι αντικειμενικό να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ». Οι φορείς τέτοιων απόψεων, παρά τον επαναστατικό βερμπαλισμό, δεν πιστεύουν ότι ο κόσμος μπορεί να αλλάξει.

Είναι απαράδεκτη η ταύτιση με το ΣΥΡΙΖΑ όσων υπερασπίζονται το πρόγραμμα, το ΑΑΔΜ, το ενδεχόμενο σχηματισμού ΑΑ κυβέρνησης όπως λέει το πρόγραμμα και που θα παλεύει για τους στόχους που προβλέπει το πρόγραμμα (όχι ο Τσίπρας) για αυτή. Αντίθετα, η άποψη ότι δεν πρέπει σήμερα να φύγουμε από την ΕΕ γιατί δεν έχουμε επαναστατική κατάσταση κλίνει προς τον ΣΥΡΙΖΑ και τον ενισχύει. Υπενθυμίζω (πέραν της τοποθέτησης του Χαρίλαου στο 16ο) την τοποθέτηση της σ. Παπαρήγα στο 13ο: «Το καπιταλιστικό κράτος θα το αντικαταστήσει το σύγχρονο σοσιαλιστικό, [...], ή εξακολουθεί και σήμερα να ισχύει [...]η γνωστή θέση του Λένιν για μεταβατικό τύπο κράτους και εξουσία που δεν θάναι μεν σοσιαλιστική αλλά θα αποτελεί εξουσία που ξεπερνά τα πλαίσια του παραδοσιακού καπιταλιστικού συστήματος; Κατά τη γνώμη μου η βασική ιδέα είναι και σήμερα επίκαιρη.»⁸

Το σχέδιο προγράμματος ήταν αναμενόμενο. Επισημοποιεί την απομάκρυνση από το πρόγραμμα καθιστά δυσκολότερη την υπεράσπιση της ΑΑ γραμμής. Δεν είναι η αλλαγή των συνθηκών που επιβάλλει την αλλαγή προγράμματος: Οι βασικές εκτιμήσεις του προγράμματος επιβεβαιώνονται πανηγυρικά σήμερα.

Η διαδικασία αναθεώρησης είναι αντικαταστατική: Χρόνια ζυμώθηκαν και εφαρμόζονταν οι αλλαγές που πλέον επίσημα τίθενται προς ψήφιση. Στην ΚΝΕ η ζύμωση γίνεται απροκάλυπτα⁹.

Η αστική τάξη έχει επιδιώξει τον ευνουχισμό του ΚΚΕ τόσο μέσω της προσπάθειας μετατροπής του σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ('89-'91), όσο και μέσω της απομόνωσής του από τις λαϊκές μάζες ('29-'31, άρνηση αποφυλάκισης των 650 Ακροναυπλιωτών που ζητούσαν να σταλούν στην πρώτη γραμμή του μετώπου το 1940).

Εάν περάσει το σχέδιο προγράμματος, όχι απλώς επισημοποιείται η γραμμή που καταστρέφει ό,τι χτιζόταν για 9 δεκαετίες, αλλά πλέον δεν θα μιλάμε για το ΚΚΕ, αλλά για ένα άλλο κόμμα. Κάτι τέτοιο θα είναι πρωτόγνωρο χτύπημα στο λαϊκό κίνημα. Ο καθένας ας πάρει τις ευθύνες που του αναλογούν. Θα τον κρίνουν πρώτα απ' όλα τα παιδιά του.

1. Σοβαρή προσπάθεια υπεράσπισης της πορείας ανασυγκρότησης της ΚΝΕ γίνεται στη συμβολή του σ. Ν. Σερετάκη στο διάλογο ενόψει της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για τη νεολαία, «Ριζοσπάστης», 23/10/2005 σελ.12.

2. Ζητήματα του καταστατικού της ΚΝΕ, Τμήμα Διαφώτισης του ΚΣ της ΚΝΕ, Εκδόσεις «Οδηγητής», Ιούλης 1977, σελ. 13-14

3. Χαρίλαος Φλωράκης, Παρέμβαση στο 4ο Συνέδριο της ΚΝΕ, Ντοκουμέντα του 4ου Συνεδρίου της ΚΝΕ 1988.

4. «Ριζοσπάστης», 10/12/11, σελ. 8.

5. Νίκος Μπογιόπουλος, «Ριζοσπάστης», 8/3/2000.

6. Μάκης Μαΐλης, «Ριζοσπάστης», 6/3/2011.

7. Από 23.792 ψήφους το 2008 σε 15.711 ψήφους το 2012. Από πάνω από 60 ΓΣ το 2008 σε 6-7 το 2012.

8. «Ριζοσπάστης», 16/11/1990.

9. Απόφαση 10ου Συνεδρίου της ΚΝΕ: «Συσπείρωση σε Αντικαπιταλιστική - Αντιμονοπωλιακή γραμμή».