Αδίστακτοι είναι οι ΣΥΡΙΖΑίοι στην προσπάθειά τους να εξωραΐσουν την επικίνδυνη εμπλοκή της χώρας στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς και να «ξεπλύνουν» τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Ενα μνημειώδες τέτοιο κείμενο γράφτηκε στην «Αυγή» της περασμένης Κυριακής, όπου ο αρθρογράφος παραδίδει μαθήματα «αριστερού» εξαπτέρυγου των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, ενώ παρουσιάζει ως «εθνικά συμφέρουσα» την πολιτική της κυβέρνησης, ταυτίζοντας τα «αναπτυξιακά» οράματα της αστικής τάξης με τις αγωνίες και τα συμφέροντα του λαού. Γράφει μεταξύ άλλων η εφημερίδα για την παραπέρα σύσφιξη των ελληνοαμερικανικών σχέσεων ότι «οι ιδεολογικοί λόγοι, ειδικά στη σημερινή εποχή της παγκοσμιοποίησης, δεν μπορούν να καθορίζουν τόσο σημαντικές στρατηγικές επιλογές, λαμβανομένου υπόψη και του συσχετισμού δυνάμεων». Μάλιστα, φέρνει ως παράδειγμα το σύμφωνο μη επίθεσης «που υπέγραψαν οι ιδεολογικοί αντίπαλοι Στάλιν και Χίτλερ διά των Ρίμπεντροπ και Μολότοφ το 1939» και το οποίο «εξυπηρετούσε και τις δύο χώρες που μετά σφάχτηκαν. Εδινε πολύτιμο χρόνο για να υλοποιήσουν τα σχέδιά τους, χώρια που μοίρασαν την Πολωνία μεταξύ τους». Το συμπέρασμα στο οποίο καταλήγει μετά απ' όλα αυτά είναι ότι «κάθε κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να υπερασπίζεται τα εθνικά συμφέροντα και πολύ περισσότερο η δική μας, με τη χώρα και τους πολίτες της να βγαίνουν από μια οκτάχρονη Οδύσσεια (...) Στις ασκήσεις επί χάρτου κάνεις ό,τι θέλεις και νικάς όποτε γουστάρεις».

Η παραπέρα ανάπτυξη των σχέσεων με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ και η μετατροπή της χώρας σε πολεμικό ορμητήριο των ΑμερικανοΝΑΤΟικών δεν γίνονται για να κερδίσει χρόνο ο ΣΥΡΙΖΑ στην ...αναμέτρηση με τον ιμπεριαλισμό, αλλά επειδή τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης «κουμπώνουν» απόλυτα με τους αμερικανικούς σχεδιασμούς στην ευρύτερη περιοχή. Το ομολογεί άλλωστε και η «Αυγή», γράφοντας με κυνισμό ότι «είναι ανάγκη η δική μας χώρα να γίνει πρωταγωνίστρια (...) χρειάζεται οικονομικό χώρο να ξεδιπλώσει τα αναπτυξιακά της σχέδια. Και γι' αυτήν την ανάγκη, αφήνεις πίσω ιδεολογικές και πολιτικές αγκυλώσεις και μικροκομματικούς σχεδιασμούς, πολύ δε περισσότερο που δεν αφορούν τον σημερινό πραγματικό κόσμο»... Από εκεί και πέρα, μόνο αστείο, άστοχο και ανιστόρητο είναι να επικαλείται τη στάση της ΕΣΣΔ πριν από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν έδινε μάχη να αντιμετωπίσει τα σχέδια όλων των ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων, και «δημοκρατικών» και φασιστικών, εναντίον της. Είναι σαν να συγκρίνεις εντελώς ανόμοια πράγματα μόνο και μόνο για να δημιουργήσεις σύγχυση, ένα προπέτασμα καπνού για να κρύψεις τις πομπές σου. Ετσι είναι: Για να βγάλεις τη λάντζα για το κεφάλαιο, πρέπει να ξεπλένεις με ευχαρίστηση και τα άπλυτα των ΑμερικανοΝΑΤΟικών.

Διαβάζοντας κανείς τα αφιερώματα στον Τύπο (ανεξάρτητα από ιδεολογικές αναφορές και πολιτικές προτιμήσεις της κάθε εφημερίδας) για τα δέκα χρόνια από την κατάρρευση της «Lehman Brothers», συμπεραίνει ότι η συγχρονισμένη καπιταλιστική κρίση που ζήσαμε την τελευταία τουλάχιστον οκταετία ήταν αποτέλεσμα της απληστίας μιας σειράς τραπεζικών και χρηματιστικών ομίλων, που για τα bonus των καλοπληρωμένων στελεχών τους δεν δίστασαν να παρασύρουν το διεθνές οικονομικό σύστημα σε δίνη. Αλλού, πάλι, διαβάζουμε ότι από τη δεκαετία του '80 και μετά, οι διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος ήταν ανεδαφικές και έσπρωχναν τις κυβερνήσεις σε υποχωρήσεις που ζημίωναν την οικονομία. Επομένως, «για τη χρεοκοπία της Ελλάδας πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιξαν οι συνδικαλιστές με τα συνεχή παράλογα αιτήματά τους, τα οποία στήριζαν οι δημοσιογράφοι και ικανοποιούσαν οι πολιτικοί. Βρήκαν κι έκαναν και συνεχίζουν». Τέτοιες απόψεις, που ακούγονταν κατά κόρον τα πρώτα χρόνια της κρίσης, επανέρχονται τώρα με δριμύτητα, μαζί με διάφορες εκτιμήσεις για την αβέβαιη πορεία της οικονομίας και τον κίνδυνο μιας επόμενης κρίσης. Ο στόχος είναι προφανής: Απ' τη μια να κρυφτούν πίσω από τα «golden boys» οι πραγματικοί ένοχοι των κρίσεων, δηλαδή το κεφάλαιο, το κυνήγι του κέρδους, η αναρχία της καπιταλιστικής παραγωγής, οι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη και ιμπεριαλιστικά κέντρα. Κι απ' την άλλη να ενοχοποιηθούν οι διεκδικήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων, που συνθλίβονται στον καπιταλισμό και φέρνουν στην ημερήσια διάταξη την ανάγκη για ανατροπή του, ως τη μόνη διέξοδο για να απαλλαγεί ο λαός από τις κρίσεις και να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες ανάγκες του.

1783 Πεθαίνει ο Ελβετός μαθηματικός και φυσικός Λέοναρντ Οϊλερ.

1819 Γεννιέται ο Γάλλος φυσικός Ζαν Μπερνάρ Λεόν Φουκώ, που με το εκκρεμές του έδειξε ότι η Γη κινείται («εκκρεμές του Φουκώ»).

1834 H Αθήνα ορίζεται πρωτεύουσα του ελληνικού κράτους.

1882 Εκδίδεται στην Αθήνα το πρώτο φύλλο της εφημερίδας «Σύνδεσμος», όργανο του Σωματείου Τυπογράφων. Μία από τις πρώτες και σημαντικότερες εργατικές εφημερίδες.

1897 Υπογράφεται η προκαταρκτική Συνθήκη Ειρήνης (Συνθήκη της Κωνσταντινούπολης) μετά τον Ελληνοτουρκικό πόλεμο του 1897, που έληξε με ήττα της Ελλάδας. Με τη Συνθήκη αυτή η Ελλάδα παραχωρούσε ένα μικρό τμήμα της Θεσσαλίας κοντά στα σύνορα, ενώ αποδεχόταν την πληρωμή 4 εκατομμυρίων λιρών Τουρκίας ως πολεμική αποζημίωση και την αποδοχή διεθνούς οικονομικού ελέγχου. Με βάση τη Συνθήκη αυτή, στις 22 Νοέμβρη 1897 υπογράφτηκε οριστική ειρήνη μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.

1905 Γεννιέται η Σουηδοαμερικανίδα ηθοποιός Γκρέτα Λοβίσα Γκούσταφσον (Γκρέτα Γάρμπο).

1922 Ολοκληρώνεται η εκκένωση της Μικράς Ασίας από τα ελληνικά στρατεύματα, θέτοντας τραγικό τέλος στη Μικρασιατική εκστρατεία.

1924 Το Μονομελές Πρωτοδικείο της Αθήνας εγκρίνει το καταστατικό ίδρυσης της ΑΕΚ.

1931 Πανικός ξεσπά στο Χρηματιστήριο της Αθήνας, λόγω της απότομης και μεγάλης πτώσης όλων των αξιών. Αποφασίζεται η προσωρινή διακοπή της λειτουργίας του Χρηματιστηρίου.

1931 Τα ιαπωνικά στρατεύματα εισβάλλουν στην κινεζική επαρχία της Μαντζουρίας, την οποία και καταλαμβάνουν στις 27/2/1932, δημιουργώντας το προτεκτοράτο του Μαντσουκούο.

1934 Η Σοβιετική Ενωση γίνεται μέλος της Κοινωνίας Των Εθνών.

1944 Επειτα από σκληρή μάχη το 6ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ απελευθερώνει τον Αχλαδόκαμπο, ισχυρό κέντρο των Ταγμάτων Ασφαλείας στην Ανατολική Πελοπόννησο.

1970 Αυτοπυρπολείται στη Ρώμη ο Ελληνας φοιτητής Κώστας Γεωργάκης, διαμαρτυρόμενος για το δικτατορικό καθεστώς στην Ελλάδα.

1970 Πεθαίνει ο Αμερικανός θρύλος της ροκ Τζίμι Χέντριξ.

1973 Με ανοικτή επιστολή τους στην κυβέρνηση της χούντας, οι κάτοικοι των Μεγάρων ζητούν να ανακληθεί η άδεια εγκατάστασης του διυλιστηρίου πετρελαίου ΑΛΚΟΑ (Ανδρεάδη) στην περιοχή τους.

1974 Κυκλοφορεί το πρώτο νόμιμο φύλλο του «Οδηγητή».

2013 Ο 34χρονος μουσικός Παύλος Φύσσας δολοφονείται σε ενέδρα θανάτου στο Κερατσίνι από χρυσαυγίτες. Δράστης της δολοφονίας ήταν το μέλος της φασιστικής οργάνωσης Γ. Ρουπακιάς. Τις επόμενες μέρες το ΚΚΕ και η ΚΝΕ πραγματοποίησαν δεκάδες κινητοποιήσεις και δράσεις, στις εργατογειτονιές και τους χώρους δουλειάς στο Κερατσίνι - και όχι μόνο - καταδικάζοντας τη δολοφονική επίθεση των φασιστών και καλώντας σε λαϊκή πάλη εναντίον του συστήματος που τους θρέφει.