Με δυο λόγια, τα μαύρα σύννεφα των ανταγωνισμών και του πολέμου «κυκλώνουν» συνεχώς και την ίδια ώρα η στρατηγική της εμπλοκής που υπηρετούν η κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα βάζει σε μεγαλύτερο κίνδυνο τον λαό σε κάθε γωνιά της χώρας. Το ίδιο το περιστατικό στην Αδριατική, μια ανάσα από τις δυτικές ακτές της χώρας, δείχνει ότι καμία αυταπάτη δεν μπορεί να τρέφει ο λαός περί «ασφάλειας και σταθερότητας» από τους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς: Μόνο μαγνήτης κινδύνων και στόχος των αντίπαλων ιμπεριαλιστικών κέντρων είναι για παράδειγμα οι στρατιωτικές υποδομές και στη Δυτική Ελλάδα, που η ΝΔ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι άλλοι έχουν μετατρέψει σε ΝΑΤΟικά ορμητήρια. Οπως η Ανδραβίδα, αλλά και ο Αραξος, που βρίσκεται σταθερά στον πυρηνικό σχεδιασμό του ΝΑΤΟ. Αυτόν τον θανατηφόρο κύκλο μόνο ο λαός μπορεί να τον σπάσει με τον αγώνα του ενάντια στην εμπλοκή της χώρας στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που σημαίνει να κλείσουν και όλες οι ξένες βάσεις στη χώρα μας.

Οι εργαζόμενοι στη «Μαλαματίνα» διεκδικούν να ανακληθούν οι απολύσεις 15 συναδέλφων τους και να υπογραφεί επιχειρησιακή Σύμβαση Εργασίας με αύξηση μισθών. Σε συνθήκες βαριάς ακρίβειας, δεν είναι μόνο δίκαιο, αλλά δυο φορές αναγκαίο να παλεύουν για τους μισθούς. Πολύ περισσότερο που τα προηγούμενα χρόνια τους επιβλήθηκαν μειώσεις, στο όνομα του «να σωθεί η εταιρεία». Η κυβέρνηση, που ...αγωνιά τάχα για το πώς τα βγάζει πέρα ο κόσμος, κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να συμπαρασταθεί στην εργοδοσία, που απορρίπτει τα αιτήματα των εργαζομένων. Αποκορύφωμα είναι η καθημερινή παρουσία και επέμβαση των ΜΑΤ, προκειμένου να σπάσει η πολυήμερη απεργία. Δηλαδή, δεν φτάνει που το κράτος καταδικάζει χιλιάδες εργαζόμενους σε μισθούς πείνας, καθορίζοντας με νόμο τον κατώτερο μισθό, δεν φτάνει που με τους νόμους του βάζει εμπόδια στην υπογραφή ΣΣΕ, έρχεται να καταστείλει και όποιον διεκδικεί αυξήσεις στους μισθούς, αναλαμβάνοντας «εργολαβικά» την υπεράσπιση των μετόχων και ιδιοκτητών του ομίλου. Γι' αυτόν τον σκοπό φτιάχτηκε άλλωστε το αντιαπεργιακό νομοθετικό πλαίσιο, που συμπληρώνουν η μια κυβέρνηση μετά την άλλη. Ποια «εναλλακτική» συστήνει στους εργαζόμενους; Να ζουν με καθηλωμένους μισθούς (ή και χωρίς μισθό όσοι απολύθηκαν) και να φυτοζωούν, περιμένοντας τα ψίχουλα των κρατικών επιδομάτων και τα διάφορα «pass», που ετοιμάζεται να εξαγγείλει από τη ΔΕΘ. Οι εργαζόμενοι στη «Μαλαματίνα», όπως και χιλιάδες άλλοι σε όλη τη χώρα, δηλώνουν με τον αγώνα τους ότι δεν συμβιβάζονται μ' αυτήν τη χαμοζωή, με τους αντεργατικούς νόμους τού «σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω». Αυτή είναι η μεγαλύτερη συνεισφορά του αγώνα τους στην εργατική τάξη. Κι απ' αυτήν την άποψη μπορούν ήδη να αισθάνονται νικητές.

Ως «τέως ΚΝίτης» αναφέρεται σε επίσημη ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ ο Τ. Θεοδωρικάκος, με αφορμή τις δηλώσεις του σχετικά με τη βάρβαρη αντιμετώπιση των μεταναστών στον Εβρο. Αλήθεια, όμως, γιατί δεν τον αναφέρουν και ως «τέως ΣΥΝ»; Μήπως δεν ήταν μαζί με τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρα που έφευγαν «πυξ λαξ» από την ΚΝΕ το 1991; Γιατί όχι και «τέως ΠΑΣΟΚ»; Δεν ήταν μαζί με στελέχη του ΣΥΝ που πήγαιναν κατόπιν στο ΠΑΣΟΚ, πριν κάνει την τελευταία μεταπήδηση στη ΝΔ; Αλήθεια, προς τι η επιλεκτική μνήμη και το άγχος; Από την άλλη, βέβαια, τους «νιώθουμε» τους ΣΥΡΙΖΑίους και τον πόνο τους. Οσο πιο πολλά υπογράφουν μαζί με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και τους λοιπούς, από μνημόνια και ΝΑΤΟικές βάσεις μέχρι τις κατάπτυστες συμφωνίες ΕΕ - Τουρκίας για τον εγκλωβισμό των μεταναστών, τόσο πιο βαθιά στον βούρκο πρέπει να βάζουν το χεράκι τους για να ψαρέψουν στα θολά νερά. Ασε που πρέπει να ψάξουν καμιά 40αριά χρόνια πίσω, μπας και βρουν κάτι που να τους διαφοροποιεί τάχα με τους μετέπειτα συνοδοιπόρους τους...