Η κυβέρνηση και τα αστικά ΜΜΕ, δύο μόλις μέρες αφότου άνοιξε και επίσημα ο Τουρισμός, άρχισαν ξανά τον εξάψαλμο περί «ατομικής ευθύνης», στο όνομα του να περιοριστεί η διασπορά και να μην υπονομευθεί η τουριστική περίοδος, που προβάλλεται ως ζήτημα «ζωής και θανάτου» για την πορεία της οικονομίας. Αποκορύφωμα ήταν οι χτεσινές δηλώσεις του πρωθυπουργού περί «ανευθυνότητας», «έντασης των ελέγχων» κ.λπ. Το έργο το έχουμε ξαναζήσει πέρυσι, όταν μάλιστα το άνοιγμα του Τουρισμού έγινε με ασύγκριτα λιγότερα κρούσματα, τα οποία στη συνέχεια αναζωπυρώθηκαν, επειδή σε καράβια, αεροπλάνα, τρένα και ξενοδοχεία επιβλήθηκαν τα πρωτόκολλα των ομίλων του Τουρισμού και των Μεταφορών, για «να πάρουν τ' απάνω» τα κέρδη τους. Το ίδιο κριτήριο υπερισχύει και φέτος που η επιδημιολογική κατάσταση είναι χειρότερη στη χώρα μας, αλλά το αυτί της κυβέρνησης δεν ιδρώνει. Γι' αυτό εξαγγέλλει ένα σωρό «διευκολύνσεις», που θα ενθαρρύνουν την κινητικότητα των τουριστών, και ταυτόχρονα μεταθέτει την ευθύνη για τον έλεγχο της πανδημίας στην τήρηση των μέτρων από τον λαό, καθιστώντας τον μάλιστα εκ προοιμίου υπεύθυνο για το αν προκύψει καμιά «στραβή» και δεν έρθουν οι αναμενόμενοι τουρίστες! Ούτε κουβέντα βέβαια για την αναγκαία θωράκιση των δομών Υγείας στα νησιά, την αυστηροποίηση των υγειονομικών πρωτοκόλλων στα μεταφορικά μέσα, για ενίσχυση των υποδομών έγκαιρης προειδοποίησης και εξαντλητικής ιχνηλάτησης, ειδικά στους τουριστικούς προορισμούς. Ολα στον «αυτόματο πιλότο» της ατομικής ευθύνης, όπως γίνεται και με κάθε άλλη δραστηριότητα που ανοίγει σταδιακά, αντί για ουσιαστικά μέτρα προστασίας με ευθύνη του κράτους και της εργοδοσίας.

Δεν φτάνει που με τη μερική απασχόληση πάνω από 600.000 μισθωτοί στη χώρα μας αμείβονται με μισθό της τάξης των 300 ευρώ, δεν αρκεί που ενώ οι εργοδότες τους προσλαμβάνουν για τρίωρα και τετράωρα, μπορούν να τους επιβάλλουν και επιπλέον ώρες εργασίας, ανάλογα με τις ανάγκες της κερδοφορίας τους, τώρα, με το νέο Εργασιακό, η κυβέρνηση πάει και ένα βήμα πιο πέρα: Δίνει τη δυνατότητα στις επιχειρήσεις να επιβάλλουν στους μερικώς απασχολούμενους και σπαστό ωράριο, διαλύοντας συθέμελα τον προσωπικό και οικογενειακό τους προγραμματισμό! Δηλαδή 3-4 ώρες δουλειά το πρωί, μετά ένα κενό και το απόγευμα επιπλέον ώρες εργασίας. Με τον τρόπο αυτό, ο μερικώς απασχολούμενος αναγκάζεται να βρίσκεται στη δουλειά όλη τη μέρα, από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ, κι αυτό για έναν ευτελή μισθό. Και μετά έχει το θράσος η κυβέρνηση να μιλάει για «προσαρμογές στις ανάγκες των εργαζομένων» και να προπαγανδίζει ότι το νομοσχέδιό της «δίνει δύναμη στους εργαζόμενους»! «Σπαστό ωράριο - σπαστή ζωή» και βέβαια επιμήκυνση της απλήρωτης δουλειάς είναι ο πυρήνας της συγκεκριμένης ρύθμισης, που αθροίζεται σε όλα τα άλλα αντεργατικά μέτρα του νομοσχεδίου, επιβεβαιώνοντας τον επικίνδυνο χαρακτήρα του και την ανάγκη να δυναμώσει η πάλη για να μην κατατεθεί, να απορριφθεί στην πράξη απ' όλους τους εργαζόμενους.

Σύμφωνα με το πληροφοριακό σύστημα «Εργάνη», μόνο τον περασμένο Απρίλη έγιναν 93.152 απολύσεις, ενώ από την αρχή του 2021, στο πρώτο 4μηνο, το χαρτί της απόλυσης έλαβαν 344.018 μισθωτοί! Και αυτό τη στιγμή που περίπου μισό εκατομμύριο μισθωτοί βρίσκονται σε αναστολή και επιβιώνουν αυτοί και οι οικογένειές τους με 534 ευρώ! Κι όμως, μπροστά σε αυτή την κατάσταση, το υπουργείο Εργασίας συνεχίζει να μιλάει για «θετικό ισοζύγιο» προσλήψεων/απολύσεων τον Απρίλη και συνολικά το πρώτο τετράμηνο του έτους. «Παλιά μου τέχνη κόσκινο», θα πει κανείς για την προσπάθεια όλων διαχρονικά των κυβερνήσεων να παρουσιάσουν «με το κεφάλι ανάποδα» την άγρια πραγματικότητα στην αγορά εργασίας. Μάλιστα, τα στοιχεία της «Εργάνης» αποδίδουν τις μισές καταγγελίες συμβάσεων (167.592) σε «οικειοθελείς αποχωρήσεις», προκαλώντας την κοινή λογική. Φαίνεται ότι εξαπλώνεται και στις απολύσεις ο ιός της ...«ελεύθερης επιλογής» του εργαζόμενου, που με κάθε ευκαιρία τσαμπουνάει το υπουργείο Εργασίας, όπως κάνει και με το νέο νομοσχέδιο για τα Εργασιακά: Πλάι στις «ατομικές επιλογές» της 10ωρης απλήρωτης δουλειάς, της δουλειάς όσο, όπως και από όπου θέλει ο εργοδότης, προστίθενται τώρα και οι «οικειοθελείς αποχωρήσεις», που είναι το χαλί κάτω από το οποίο η εργοδοσία και το κράτος της επιχειρούν να κρύψουν χιλιάδες κανονικότατες απολύσεις.