Στον χαιρετισμό στάθηκε ανάμεσα σε άλλα σε στοιχεία που δείχνουν ότι η ΕΕ γίνεται όλο και χειρότερη για τους λαούς, κάτι που αποδεικνύουν «οι πάνω από 10 Ελλάδες φτωχοί, οι 2 Ελλάδες άνεργοι, η μισή Ελλάδα άστεγοι, αλλά και τα δεκάδες δισ. κάθε χρόνο για πολεμικές επεμβάσεις και ΝΑΤΟικές δαπάνες».

Πρόσθεσε ότι «ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Χρυσή Αυγή, οι άλλοι πρόθυμοι υποστηρικτές της ΕΕ μάς καλούν να συνεχίσουμε στον ίδιο δρόμο. Το δρόμο της έντασης της εκμετάλλευσης. Της φτώχειας και της ανέχειας. Των μνημονίων και των "θεσμών". Της στρατιωτικοποίησης, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων που προκαλούν την προσφυγιά και τη μετανάστευση. Το δρόμο της αύξησης των κερδών των ομίλων με κάθε τρόπο, με κάθε κόστος».

Και από την άλλη, υπογράμμισε ότι ο λαός μπορεί να κάνει τη διαφορά «με δυνατό ΚΚΕ, με δυνατή "Λαϊκή Συσπείρωση"! Να παλέψουμε δραστήρια έτσι ώστε η αντίθεση που εκφράζεται προς την ΕΕ να μετατραπεί σε ένα πανίσχυρο ρεύμα, με στόχο την αποδέσμευση από αυτήν, με την εξουσία στα δικά μας χέρια, με τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια των εργαζομένων, για να οργανώσουμε την οικονομία και την κοινωνία, με επίκεντρο τις ανάγκες μας, για μία ζωή που θα αξίζει να τη ζούμε!».

Πρόσθεσε ότι «δυνατό ΚΚΕ σημαίνει δυνάμωμα της πάλης του λαού για την αποδέσμευση από την ΕΕ, που πρωτοστατεί στο ξήλωμα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων και φρένο στον ενιαίο αυτό μηχανισμό των αστών που ξεκινάει από τις Βρυξέλλες και φτάνει μέχρι τους δήμους και τις Περιφέρειες. Ψήφος στο ΚΚΕ σημαίνει ενίσχυση των πρωτοβουλιών για κοινή δράση των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων σε διεθνές επίπεδο.

Εχουμε μπροστά μας μία μεγάλη ευθύνη: Να αποδείξουμε ότι ένα σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης και της νεολαίας δεν αποδέχεται το μονόδρομο της ΕΕ. Καταδικάζει την αντιδραστική ένωση των μονοπωλίων, το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα που αυτή στηρίζει».

Από τη συγκέντρωση στους Αγ. Αναργύρους

Συζητώντας με τους εργαζόμενους των ΕΛΠΕ ανέδειξε ότι ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ συμφωνούν με όλες τις κατευθύνσεις της ΕΕ, όπως για τα προνόμια στους επιχειρηματικούς ομίλους, την εθελοντική φορολογία στους εφοπλιστές, την απαλλαγή από εργοδοτικές εισφορές κι ένα σωρό ακόμα. Ειδικά για το χώρο δουλειάς τους, στάθηκε στο γεγονός ότι πρόκειται για μία από τις πιο κερδοφόρες βιομηχανίες, που και φέτος έκανε ρεκόρ κερδών, κι όμως οι εργολαβίες είναι γενικευμένες, κάτι που σημαίνει για εκατοντάδες εργαζόμενους διαρκή ανασφάλεια, δουλειά με ημερομηνία λήξης κ.ο.κ. Ταυτόχρονα προωθείται και η πλήρης ιδιωτικοποίηση της εταιρείας, κάτι που θα εκφραστεί και στη χειροτέρευση των όρων δουλειάς, στις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας και στις σχέσεις εργασίας. Για όλα τα παραπάνω, που εδώ και χρόνια αποτελούν αποφάσεις της ΕΕ, ο Κ. Παπαδάκης ανέφερε ότι το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που έγκαιρα ενημέρωσε τους εργαζόμενους, συμβάλλοντας στην οργάνωση της πάλης τους για να μην αιφνιδιαστούν, όταν τα υπόλοιπα κόμματα τα προωθούσαν στην Ελλάδα.

Στα ΕΛΠΕ

Οι 25 Κομμουνιστικές Νεολαίες που υπογράφουν το Κοινό Κάλεσμα είναι οι:

1. Κομμουνιστική Νεολαία Αυστρίας

2. Κομμουνιστική Νεολαία Βελγίου

3. Ενωση Κομμουνιστικής Νεολαίας Βρετανίας

4. Ενωση Κομμουνιστικής Νεολαίας - Γαλλία

5. Σοσιαλιστική Γερμανική Εργατική Νεολαία

6. Ενωση Κομμουνιστικής Νεολαίας Γεωργίας

7. Νέοι Κομμουνιστές Δανίας

8. Κομμουνιστική Νεολαία Ελλάδας

9. Κίνημα Νεολαίας Κόνολι - Ιρλανδία

10. Νεολαία Κόμματος Εργατών - Ιρλανδία

11. Ενωση Κομμουνιστικής Νεολαίας Ισπανίας

12. Κολεκτίβες Νέων Κομμουνιστών - Ισπανία

13. Μέτωπο Κομμουνιστικής Νεολαίας - Ιταλία

14. Νέοι Σοσιαλιστές του Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Κροατίας

15. Κίνημα Κομμουνιστικής Νεολαίας - Ολλανδία

16. Λενινιστική Κομμουνιστική Ενωση Νεολαίας Ουκρανίας

17. Νεολαία του Κομμουνιστικού Κόμματος Πολωνίας

18. Ενωση Σοσιαλιστικής Νεολαίας - Ρουμανία

19. Επαναστατική Κομμουνιστική Ενωση Νεολαίας (μπολσεβίκοι) - Ρωσία

20. Λενινιστική Κομμουνιστική Ενωση Νεολαίας Ρωσικής Ομοσπονδίας

21. Ενωση Κομμουνιστικής Νεολαίας Γιουγκοσλαβίας - Σερβία

22. Κομμουνιστική Νεολαία Σουηδίας

23. Κομμουνιστική Νεολαία Τουρκίας

24. Κομμουνιστική Ενωση Νεολαίας - Τσεχία

25. Κομμουνιστική Νεολαία του Κομμουνιστικού Εργατικού Κόμματος Φινλανδίας

Η πρώτη και η τελευταία σελίδα του κοινού Καλέσματος των 25 Κομμουνιστικών Νεολαιών της Ευρώπης

«Οι Κομμουνιστικές Νεολαίες της Ευρώπης που υπογράφουμε αυτό το κείμενο απευθυνόμαστε, με αφορμή τις επερχόμενες ευρωεκλογές, στη νεολαία των χωρών μας που βλέπει τη ζωή της να χειροτερεύει, τα όνειρά της να συνθλίβονται από την αντιλαϊκή πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κυβερνήσεων.

Η ΕΕ είναι ένωση κρατών που στόχο έχει να εξυπηρετήσει το μεγάλο κεφάλαιο, να διασφαλίσει τα κέρδη των ευρωπαϊκών μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, χτυπώντας τα δικαιώματα του λαού και της νεολαίας.

Το μοναδικό κεκτημένο, που με τόση θέρμη ΕΕ και κυβερνήσεις προπαγανδίζουν, είναι η θυσία των εργαζομένων για την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής αγοράς, τη μεγέθυνσή της και το κοινό νόμισμα.

• 113 εκατομμύρια άνθρωποι, δηλαδή το 22,5% του πληθυσμού ζει κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας.
• 12,5 εκατομμύρια νέοι βρίσκονται σε εργασιακή περιπλάνηση, ούτε δουλεύουν, ούτε σπουδάζουν.
• Το 10,2% των μαθητών εγκαταλείπει το σχολείο.

Παιδεία, Υγεία, Αθλητισμός, Πολιτισμός, όλα μπαίνουν στο ζύγι του κέρδους.

Είναι ψεύτικοι οι ισχυρισμοί ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει φιλολαϊκή. H EΕ δεν εξανθρωπίζεται, δεν μπορεί να μετατραπεί σε Ευρώπη των εργαζομένων. Η ΕΕ αλλάζει μόνο προς το χειρότερο για τους λαούς και τη νεολαία. Εκείνα τα κόμματα που μιλάνε για τον δήθεν εκδημοκρατισμό της κρύβουν ότι στις χώρες τους εφάρμοσαν ή εφαρμόζουν την ίδια αντιλαϊκή πολιτική, όπως όλες οι κυβερνήσεις στην ΕΕ. Σκοπός τους είναι να ικανοποιήσουν τις ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου στην Ευρώπη στον ανταγωνισμό της με τις οικονομίες των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της Κίνας, της Ρωσίας, της Ινδίας στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομίας.

Η ΕΕ προχωράει με γοργούς ρυθμούς την κατάργηση του δημόσιου χαρακτήρα των πανεπιστημίων, επιβάλλοντας δίδακτρα, καταχρεώνοντας τους φοιτητές με δάνεια, ενισχύοντας την επιχειρηματική παρέμβαση στην εκπαίδευση. Χρησιμοποιεί τη μαθητεία, για να διαμορφώσει ακόμα πιο φτηνούς εργαζόμενους, να συμπιέσει τους μισθούς προς τα κάτω. Δημιουργεί το "Ευρωπαϊκό Σώμα Αλληλεγγύης" ως μηχανισμό ενσωμάτωσης και συμμετοχής των νέων με όρους πάμφθηνου εργαζόμενου ή και εθελοντή, νομιμοποιώντας την απλήρωτη εργασία με διάφορους τρόπους.

Η ανισομετρία, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις είναι στο DNA της ΕΕ, ως μιας διακρατικής, ιμπεριαλιστικής συμμαχίας από την ίδρυσή της. Διεξάγει ιμπεριαλιστικούς πολέμους σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ, στο όνομα της ψευδεπίγραφης "εξαγωγής της δημοκρατίας και των αξιών της ΕΕ". Η ΕΕ υπολογίζει το ΝΑΤΟ ως "βασικό πυλώνα της Ευρωπαϊκής Ασφάλειας", βάζει σε κίνδυνο τους λαούς της Ευρώπης, στηρίζοντας την επιθετική στρατηγική του ΝΑΤΟ για την περικύκλωση της Ρωσίας. Με τεράστιους εξοπλισμούς σύμφωνα με τη Συνθήκη της Λισαβόνας και τον ΝΑΤΟικό στόχο για 2% του κρατικού προϋπολογισμού κάθε κράτους - μέλους, προετοιμάζονται οι αυριανοί πόλεμοι σε βάρος των λαών. Παράλληλα, παίρνει μέτρα για τη δική της αυτοτελή δράση, ενισχύοντας την επιθετικότητα και τη στρατιωτικοποίησή της, δημιουργώντας δυνάμεις ταχείας αντίδρασης για πολεμικές επιχειρήσεις, όπως η PESCO. Στα ευρωπαϊκά νερά πνίγονται πρόσφυγες που η πατρίδα τους βομβαρδίζεται, ενώ η πλειοψηφία των επιζώντων, που δεν χρειάζεται η ευρωπαϊκή αγορά εργασίας, στοιβάζεται στα "hot spots".

Η ΕΕ και οι κυβερνήσεις ενισχύουν την καταστολή σε βάρους του εργατικού - λαϊκού κινήματος, εντείνουν την παρακολούθηση στο όνομα καταπολέμησης "της τρομοκρατίας και της ριζοσπαστικοποίησης". Αυτή η αντικομμουνιστική ένωση του κεφαλαίου ποινικοποιεί τα Κομμουνιστικά Κόμματα, τις Νεολαίες και τα σύμβολά τους, ενώ στηρίζει κυβερνήσεις που αναδεικνύονται με τη στήριξη φασιστικών δυνάμεων, όπως αυτή της Ουκρανίας. Εχει ως επίσημη πολιτική την ανιστόρητη εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό. Ετσι επιδιώκει να αλλοιώσει το περιεχόμενο της 9ης Μάη, Μέρας της Μεγάλης Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών απέναντι στο ναζιστικό κτήνος, ονομάζοντάς την "μέρα της Ευρώπης".

Η ΕΕ είναι ορκισμένος εχθρός της πάλης για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, γιατί αυτή σημαίνει και το τέλος της λυκοσυμμαχίας του κεφαλαίου.

Πρέπει να μπει ένα τέλος στην Ευρώπη της ανεργίας, της κατάργησης λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών, της κερδοφορίας μιας χούφτας εκμεταλλευτών. Να ανοίξει ο δρόμος για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της νεολαίας και του λαού. Σε αυτόν τον όμορφο αγώνα καλούμε εμείς οι κομμουνιστές τους νέους των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων να πορευτούν μαζί μας.

Υπάρχει σημαντική πείρα, που δυστυχώς αποκτήθηκε με τον πιο τραγικό τρόπο για τα λαϊκά συμφέροντα τα τελευταία χρόνια. Η αντιλαϊκή πολιτική δεν γίνεται να ανατραπεί με τον λαό στο περιθώριο, αλλά με τη συμπόρευση με τους κομμουνιστές στην πάλη για σταθερή δουλειά με δικαιώματα, δημόσια και δωρεάν Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, για το δικαίωμα στον Αθλητισμό, στον Πολιτισμό, τον ελεύθερο και δημιουργικό χρόνο, σε ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα. Στον αγώνα ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στις επεμβάσεις, για το δικαίωμα των λαών να επιλέγουν οι ίδιοι το δρόμο ανάπτυξης που επιθυμούν. Μόνο αυτός ο αγώνας μπορεί να καταπολεμήσει τον εθνικισμό που, όσο κυριαρχεί το κεφάλαιο, θα βρίσκει έδαφος να αναπτύσσεται, πατώντας στη λαϊκή απογοήτευση από τα διάφορα σενάρια διαχείρισης του σάπιου αυτού συστήματος.

Η νεολαία πρέπει να γυρίσει την πλάτη της στα κόμματα του λεγόμενου "ευρωσκεπτικισμού", που δεν αντιστρατεύονται την άδικη και εκμεταλλευτική καπιταλιστική οικονομία και κοινωνία, που είναι και η αιτία της ύπαρξης ενώσεων, σαν αυτή της ΕΕ. Πρέπει να δώσει μαχητική απάντηση στις ρατσιστικές και φασιστικές δυνάμεις, που αξιοποιούνται από το ίδιο το σύστημα σαν "μπουλντόγκ" ενάντια στο εργατικό κίνημα.

Καλούμε τους νέους μαζικά να στηρίξουν τη δράση των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στην Ευρώπη στην κατεύθυνση του αγώνα ενάντια στην ΕΕ μπροστά στις ευρωεκλογές του Μάη, αλλά και σε όλες τις πολιτικές μάχες που έχουμε μπροστά μας, για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τον σοσιαλισμό».

Το ΚΚΕ δεν περιορίζεται σε μια απλή εναντίωση στην ΕΕ των μονοπωλίων. Παλεύει καθημερινά, για να ανοίξει ο δρόμος για την Ελλάδα και την Ευρώπη του σοσιαλισμού. Μόνο μια Ευρώπη των χωρών, που βαδίζουν στο δρόμο της σοσιαλιστικής οικοδόμησης θα είναι μια Ευρώπη για τους λαούς της. Αγωνίζεται, για να ανοίξει ο δρόμος που οδηγεί στην Ευρώπη των πολλών, των λαών, της κοινωνικής ευημερίας.

Για να ανοίξει αυτός ο δρόμος απαιτείται η πάλη για την αποδέσμευση και την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου σε κάθε χώρα της ΕΕ, γιατί καμιά ιμπεριαλιστική συμμαχία δεν μπορεί να μετασχηματιστεί σε φιλολαϊκή κατεύθυνση.

1992. Συγκέντρωση του ΚΚΕ ενάντια στη συνθήκη του Μάαστριχτ

Τίποτα παράξενο σ' όλο αυτό. Η σχέση της ελληνικής ολιγαρχίας και των πολύχρωμων πολιτικών εκπροσώπων της με τη διακρατική αυτή ιμπεριαλιστική συμμαχία ξεκινά από πολύ πιο μακριά, απ' τις αρχές της 10ετίας του '60.

Ηταν 1961, 9 του Ιούλη, όταν η τότε κυβέρνηση του κόμματος της ΕΡΕ (Εθνική Ριζοσπαστική Ενωση), πρόγονος της σημερινής ΝΔ, υπέγραψε τη Συνθήκη Σύνδεσης της Ελλάδας με την τότε Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ) - ή, διαφορετικά, «Κοινή Ευρωπαϊκή Αγορά».

Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας, με τα τότε κόμματά της, επέλεξε και συμμετέχει στην ΕΟΚ, για να ενισχύσει και προωθήσει τα οικονομικά συμφέροντά της, εξασφαλίζοντας κι ένα ακόμα διεθνές στήριγμα στην εξουσία της. Είχε προηγηθεί η ένταξη στο ΝΑΤΟ από το 1952.

1979. Αφίσα του ΚΚΕ για την ΕΟΚ που φιλοτέχνησε ο Γιώργης Βαρλάμος

Το ΚΚΕ σε Ανακοίνωση της ΚΕ στις 4/4/1961, λίγο μετά τη μονογραφή της Συνθήκης, εκτίμησε: «Για την εργατική τάξη της χώρας μας, η σύνδεση της Ελλάδας με την Κοινή Αγορά θα σημαίνει πιο άγρια εκμετάλλευση, μεγαλύτερη ανεργία, αύξηση της μετανάστευσης (...) Για την αγροτιά μας η σύνδεση θα σημαίνει καινούριες δυσκολίες στην τοποθέτηση των εξαγώγιμών της προϊόντων γιατί (...) θα εμποδίσουν ακόμη περισσότερο την ανάπτυξη των συναλλαγών μας με την απέραντη αγορά των σοσιαλιστικών χωρών. Αλλά και τα μη εξαγώγιμα αγροτικά προϊόντα (σιτάρι, κτηνοτροφικά προϊόντα) θα αντιμετωπίσουν, με την άρση των δασμών, τον αθέμιτο ανταγωνισμό των φτηνότερων δυτικοευρωπαϊκών (...) Το ξεκλήρισμα των φτωχών και μεσαίων αγροτών θα ενταθεί».

Εναν περίπου χρόνο μετά από την υπογραφή της Συμφωνίας Σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ και με αφορμή την επικύρωσή της από τη Βουλή, το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ δημοσιοποίησε Απόφαση, στην οποία χαρακτήριζε την Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα «διακρατική ένωση των μεγαλύτερων μονοπωλίων της Δυτικής Ευρώπης για την ανακατανομή της παγκόσμιας καπιταλιστικής αγοράς, των πηγών πρώτων υλών και των σφαιρών εξαγωγής κεφαλαίου, για τη μεγαλύτερη διείσδυσή τους στην οικονομία των πιο αδύνατων συνεταίρων τους και την αρπαγή του εθνικού τους πλούτου, για την εντατικότερη εκμετάλλευση των εργαζομένων».

Κάτω από το πρίσμα των μετέπειτα εξελίξεων, η εκτίμηση του ΚΚΕ επιβεβαιώθηκε ως προς το χαρακτήρα της ΕΟΚ, τις συνέπειες για τα φτωχά αγροτικά και βιοτεχνικά τμήματα και τη γενικότερη αντεργατική επιθετική πολιτική. Ωστόσο, το ΚΚΕ σ' εκείνη τη χρονική στιγμή δεν κατόρθωσε να αναλύσει όλες τις πλευρές του νέου φαινομένου, κυρίως να προβλέψει τη δυνατότητα προσαρμογής και επιτάχυνσης της καπιταλιστικής ανάπτυξης της Ελλάδας μέσα στην ΕΟΚ.

Η Συμφωνία Σύνδεσης «πάγωσε» με την επιβολή στην Ελλάδα της δικτατορίας της 21/4/1967, αφού οι τυπικές αναφορές της ιδρυτικής Συνθήκης της ΕΟΚ αφορούσαν τη λειτουργία της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας.

Οι διαδικασίες ξανάρχισαν το 1974. Η αίτηση της ένταξης υποβλήθηκε στις 12 του Ιούνη 1975 και οι σχετικές διαπραγματεύσεις κράτησαν 3 χρόνια, καταλήγοντας το 1978 ότι από την 1/1/1981 η Ελλάδα εντάσσεται στην ΕΟΚ ως πλήρες μέλος.

Τον Οκτώβρη του 1981, στις εκλογές για το εθνικό Κοινοβούλιο, κυβέρνηση αναδεικνύεται το ΠΑΣΟΚ, με σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» και «Εξω από την ΕΟΚ των μονοπωλίων». Αλλά αυτό το κόμμα ήταν που διαχειρίστηκε με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου μέσα στην ΕΟΚ και μετά στην ΕΕ, στο όνομα πάντα του εφικτού, των δυσκολιών από την αποδέσμευση, των κινδύνων της απομόνωσης και άλλα ηχηρά παρόμοια. Ετσι, επέβαλε στο λαό τη χωρίς όρια αντιλαϊκή πολιτική, διαχειρίστηκε το σύστημα με τον καλύτερο τρόπο, ενσωματώνοντας λαϊκές δυνάμεις στο σύστημα. Αλλωστε, αυτός ήταν και είναι ο ρόλος της σοσιαλδημοκρατίας στο αστικό πολιτικό σύστημα. Να εκτονώνει τη λαϊκή δυσαρέσκεια στο «μη χείρον βέλτιστον», που οδηγεί στη συνεχή επιδείνωση των όρων ζωής των λαϊκών στρωμάτων.

Ακολούθησε η Συνθήκη του Μάαστριχτ, το θεμέλιο της σημερινής ΕΕ. Η Συνθήκη των Συνθηκών. Απ' αυτήν απορρέουν όλες οι αντεργατικές - αντιλαϊκές πολιτικές της ΕΕ, τις οποίες συναποφασίζουν οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ και τις εφαρμόζουν στα κράτη τους.

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ (ή Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ενωσης) υπογράφτηκε στις 7 Φλεβάρη του 1992 και επικυρώθηκε στη Βουλή με τις περίφημες 292 ψήφους τον Ιούλη του 1992 (ψήφισαν υπέρ η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, η Πολιτική Ανοιξη και ο Συνασπισμός - νυν ΣΥΡΙΖΑ). Καταψήφισε μόνο το ΚΚΕ.

Η Συνθήκη ψηφίστηκε χωρίς κανείς από τους βουλευτές των κομμάτων που την ψήφισαν να την έχει διαβάσει, καθώς δεν είχε δοθεί από κανένα κρατικό όργανο στη δημοσιότητα. Η Συνθήκη του Μάαστριχτ έγινε ολόκληρη γνωστή μόνο από το ειδικό ένθετο στο οποίο τη δημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης» και είναι η μόνη εφημερίδα που το έκανε.

Η Συνθήκη συμπληρώθηκε με τη δημιουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ) καθώς εντός της ΕΕ ήταν και παραμένει οξύτατος ο ανταγωνισμός. Επιχειρήθηκε έτσι να θεσμοθετηθεί η διεθνοποίηση των μηχανισμών διεύρυνσης και αναπαραγωγής του κεφαλαίου. Κίνητρό τους δεν ήταν φυσικά η ευημερία των λαών, όπως ψευδεπίγραφα διακήρυξαν, αλλά η αντιμετώπιση των δυσκολιών στην αναπαραγωγή του κεφαλαίου, που προέρχονται από τη ραγδαία ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και τον οξύτατο ανταγωνισμό των αμερικανικών και ιαπωνικών μονοπωλίων στο χώρο της Ευρώπης και σ' όλο τον κόσμο.

Το ΚΚΕ τάχθηκε εξαρχής κατά της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Στην Απόφαση της ευρείας Συνόδου της ΚΕ του ΚΚΕ (16 - 17 Μάη 1992) αναφέρεται: «Το Κόμμα μας δεν μπορεί να συμφωνήσει με την αντίληψη του "μονόδρομου" και όταν μάλιστα είναι δεδομένη η 11χρονη αρνητική εμπειρία της χώρας από την ένταξη στην ΕΟΚ. Πρόκειται για αντίληψη που ταυτίζει τα συμφέροντα των εργαζομένων και της χώρας με τα συμφέροντα και τις επιλογές του μεγάλου ντόπιου και ξένου κεφαλαίου. Αντίληψη που καταδικάζει την Ελλάδα στο περιθώριο των πολιτικών που χαράσσουν οι ισχυροί της ΕΟΚ. Το όραμα της "Ενωμένης Ευρώπης", της Ευρώπης των μονοπωλίων, που συνενώνει και εμπνέει βιομηχάνους, εφοπλιστές, μεγαλέμπορους, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, "ΣΥΝ" και ο συγκεκριμένος στόχος "να μπούμε στο σκληρό πυρήνα της ΕΟΚ" δεν έχει καμιά σχέση με τα οράματα και τις ανάγκες της εργατικής τάξης, των εργαζομένων».

Σχετικά με την ΟΝΕ, στην ίδια Απόφαση αναφέρεται: «Η ΟΝΕ όχι μόνο δεν πρόκειται να απαλλάξει τους εργαζόμενους από τα δεινά του καπιταλισμού (εκμετάλλευση, κρίσεις, φτώχεια, καταπίεση εθνών και λαών, πόλεμοι κ.λπ.), αλλά, αντίθετα, ενισχύει τον κύριο της καπιταλιστικής παραγωγής, το μονοπωλιακό υπερκέρδος, με τις πολλαπλές πηγές άντλησής του, στη σφαίρα παραγωγής και κυκλοφορίας, στην εσωτερική και την εξωτερική αγορά, αναπτύσσοντας το μονοπωλιακό ανταγωνισμό ως τα έσχατα όρια».

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ τροποποιήθηκε με τη Συνθήκη του Αμστερνταμ, που υπογράφτηκε στις 2 Οκτώβρη του 1997. Η νέα Συνθήκη ανάμεσα σ' άλλα προέβλεπε το περίφημο Σύμφωνο Σταθερότητας της ευρωπαϊκής οικονομίας.

Θεωρητικά, με το Σύμφωνο Σταθερότητας οι αρχιτέκτονες της ΕΕ επιδίωκαν τη σύγκλιση (ονομαστική και πραγματική) των οικονομιών. Στα χρόνια που πέρασαν η «σύγκλιση» παραμένει ανέφικτη, αποδεικνύοντας την ορθότητα της θέσης του ΚΚΕ ότι «ο δρόμος της ανισόμετρης ανάπτυξης δεν καταργείται με ευχές στα πλαίσια της καπιταλιστικής ενοποίησης και ότι ο στόχος της σύγκλισης, ονομαστικός ή και μη ονομαστικός, αριθμητικός ή και όχι αριθμητικός, δεν πρόκειται να πιαστεί ούτε τώρα ούτε αύριο».

Βέβαια, το Σύμφωνο Σταθερότητας έδωσε τη δυνατότητα στους εργοδότες και τις κυβερνήσεις να προωθήσουν μια δέσμη σκληρών αντεργατικών μέτρων για τη μείωση του κόστους εργασίας και την «ανταγωνιστικότητα» της οικονομίας της ΕΕ, δηλαδή τη διαρκή διεύρυνση των περιθωρίων κέρδους για το μεγάλο κεφάλαιο. Μεταξύ αυτών των μέτρων είναι η κατεδάφιση του συστήματος Κοινωνικής Ασφάλισης, η καθιέρωση της μερικής απασχόλησης σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, η κατάργηση θεμελιωδών εργατικών δικαιωμάτων, η ιδιωτικοποίηση σειράς τομέων, όπως της Ενέργειας, των Τηλεπικοινωνιών, της Παιδείας, της Υγείας, της Ερευνας, όλα όσα βιώνουμε σήμερα ως κεκτημένο της ΕΕ.

Το Μάρτη του 2000 αποφασίστηκε από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών της ΕΕ η Στρατηγική της Λισαβόνας, στη Σύνοδο Κορυφής, με επίκεντρό της την εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, ως στρατηγικού στόχου, για την υλοποίηση του οποίου κατέληξαν σε μια σειρά από μέτρα τα οποία προωθούν έκτοτε, με τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή καθημερινά.

Μέτρα, όπως η κατάργηση του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου και οι ελαστικές μορφές εργασίας, η παράδοση των συστημάτων Κοινωνικής Ασφάλισης στο κεφάλαιο, η εμπορευματοποίηση των τομέων Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, οι αντιδραστικές αλλαγές ιδιαίτερα στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, για παραγωγή φτηνού καταρτίσιμου εργατικού δυναμικού για τις επιχειρήσεις, η ιδιωτικοποίηση επιχειρήσεων κρατικής ιδιοκτησίας, ιδιαίτερα αυτών που έχουν στρατηγική σημασία, όπως π.χ. Τηλεπικοινωνίες, Ενέργεια κ.λπ. Ταυτόχρονα, η εφαρμογή αυτών των πολιτικών σε κάθε κράτος - μέλος, η οποία ελέγχεται σε τακτά χρονικά διαστήματα από τις Εαρινές Συνόδους Κορυφής, ωθεί στην ακόμη μεγαλύτερη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, δηλαδή στην ενίσχυση των μονοπωλιακών ομίλων και σε διακρατικό επίπεδο. Και την ίδια ώρα αυξάνει το βαθμό εκμετάλλευσης των εργαζομένων, μειώνει το λαϊκό εισόδημα και τις συντάξεις, αυξάνει τον εργάσιμο βίο έως το ...θάνατο.

Σε ισχύ παραμένει έκτοτε η στρατηγική «Ευρώπη 2020» για την απασχόληση και την ανάπτυξη, που έδωσε τις νέες κατευθυντήριες γραμμές των αντεργατικών - αντιλαϊκών ανατροπών.

Στόχος της είναι να καταστήσει τα μονοπώλια της ΕΕ υπερκερδοφόρα, να τραβήξει την καπιταλιστική οικονομία της ευρωένωσης από το τέλμα της κρίσης και να την επαναφέρει σε τροχιά τέτοια που θα της επιτρέπει με αξιώσεις να διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία στον παγκόσμιο καπιταλιστικό ανταγωνισμό.

Παράλληλα, από το 1999, έχουν αποφασιστεί η Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας (ΚΕΠΠΑΑ), η συγκρότηση Ευρωστρατού από 50.000 - 60.000 ενόπλους, για διαχείριση «διεθνών κρίσεων» και «ειρηνευτικών» αποστολών, δηλαδή για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, ενώ το 2003 αποφασίστηκε το δόγμα του προληπτικού χτυπήματος, δηλαδή της ένοπλης επέμβασης σε χώρες από τις οποίες υποτίθεται ότι κινδυνεύει η ΕΕ.

Ολα αυτά βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαία. Οταν από τη Συνθήκη Ανθρακα - Χάλυβα το 1952 έμπαιναν τα θεμέλια της Συνθήκης της Ρώμης το 1957, το κεφάλαιο συνένωνε τις δυνάμεις του για να αντεπεξέλθει στον ανταγωνισμό στην Ευρώπη, πρωτίστως με το αντίπαλο σύστημα, το σοσιαλισμό, με το ανερχόμενο εργατικό κίνημα στις χώρες της Ευρώπης, αλλά και στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό.

Η σύγχρονη φάση ανάπτυξης του μονοπωλιακού καπιταλισμού, ιδιαίτερα σε συνθήκες αλλεπάλληλων οικονομικών κρίσεων, επιτάσσει αυστηρή εφαρμογή της Συνθήκης του Μάαστριχτ και όλων όσα στη συνέχεια απορρέουν απ' αυτήν - συναποφασίζονται και εφαρμόζονται στα κράτη - μέλη της ΕΕ για την απρόσκοπτη εντεινόμενη εκμεταλλευτική δράση του κεφαλαίου, την ενίσχυση της εξουσίας του και το τσάκισμα, αν είναι δυνατόν, του εργατικού κινήματος, προκειμένου να αποφύγει την αμφισβήτηση και την ανατροπή του.

Ολη η πορεία και εξέλιξη της ΕΟΚ αρχικά και μετέπειτα της ΕΕ επιβεβαίωσε πολύ πιο ωμά, βάρβαρα, εκείνο που το ΚΚΕ υποστηρίζει από το 1960: Οτι είναι μια συμμαχία καπιταλιστική (ιμπεριαλιστική), που έχει στόχο να δυναμώσει περισσότερο το κεφάλαιο, τα μονοπώλια της Ευρώπης, να υπηρετήσει τα συνολικά συμφέροντά τους στον παγκόσμιο καπιταλιστικό ανταγωνισμό. Η ενδυνάμωση της ΕΕ, λοιπόν, μπορούσε να πραγματοποιηθεί μόνο με έναν τρόπο: Με την ακόμη μεγαλύτερη ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης των κρατών - μελών της, με την καταπίεση και εξολόθρευση των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών. Μπορούσε να πραγματοποιηθεί με τη συμμετοχή σε άδικους πολέμους, με την επιβολή της ιμπεριαλιστικής «ειρήνης», με την πορεία στρατιωτικοποίησής της. Με άλλα λόγια, μέσα από τη θωράκιση της δικτατορίας του κεφαλαίου.

Οσα κόμματα υποστηρίζουν το αντίθετο (ο ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, μίλησε και για Ευρώπη των δημοκρατικών παραδόσεων, την ώρα που υπέγραφε την πρόσφατη αντικομμουνιστική διακήρυξη στο Σιμπίου της Ρουμανίας) είναι γιατί έχουν επιλογή τους τη στήριξη και υπηρέτηση του καπιταλισμού. Η στάση κάθε πολιτικού κόμματος απέναντι στην ΕΕ καθορίζεται από τη στάση που αυτό έχει απέναντι στον καπιταλισμό της χώρας του. Αν, δηλαδή, παλεύει για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, ή αν παλεύει για την ενίσχυση της κυριαρχίας του.

Η περίφημη «ανάπτυξη» της ελληνικής οικονομίας στην Ευρωζώνη, ορισμένη ισχυροποίηση της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας στα χρόνια ένταξης στην ΟΝΕ, δεν αφορούσε στις λαϊκές δυνάμεις. Αντιθέτως, αυτή επήλθε από τις μεγαλύτερες δυνατότητες εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας και αφαίμαξης του υπερπροϊόντος του μικροπαραγωγού που προσέφερε το ευρωενωσιακό εποικοδόμημα με την ενιαία νομισματική πολιτική του, την ΚΑΠ, την πολιτική των αναδιαρθρώσεων και πάνω απ' όλα με την προώθηση ενιαίων μηχανισμών καταστολής αλλά και ιδεολογικής χειραγώγησης.

Με τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΕΕ ενισχύθηκαν όλες οι κρατικές λειτουργίες στην Ελλάδα. Βοηθήθηκε η ελληνική κεφαλαιοκρατία να προσαρμόσει τους πάσης φύσεως μηχανισμούς εξουσίας της στις νέες ανάγκες της καπιταλιστικής αναπαραγωγής.

Το εποικοδόμημα της ΕΕ (Συνθήκες, όργανα, οικονομικοί μηχανισμοί - νομισματικό σύστημα, Eurostat, κ.λπ. - κατασταλτικοί μηχανισμοί - Europol, Ευρωστρατός, Σένγκεν, Eurojust, κ.λπ.) είναι η πλέον οργανωμένη έκφραση της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής συμμαχίας απέναντι στην ευρωπαϊκή εργατική τάξη. Ολο αυτό το εποικοδόμημα στοχεύει στην ενίσχυση της καπιταλιστικής εξουσίας σε κάθε κράτος - μέλος της ΕΕ. Σε αυτό ακριβώς βοηθήθηκε και η ελληνική κεφαλαιοκρατία από τη συμμετοχή της στην ΕΕ.

Το σκληρό παζάρι εδώ και πολλούς μήνες στην ΕΕ για τις «αναγκαίες μεταρρυθμίσεις», ο προβληματισμός για το μέλλον της Ενωσης στις «νέες παγκόσμιες συνθήκες» δεν αφορά καθόλου στη βελτίωση της ζωής των λαών της Ευρώπης. Αντίθετα και οι σημερινές προτεραιότητες που θέτει η ΕΕ σε διάφορους τομείς - από Εργασιακά, «άμυνα κι ασφάλεια», εξωτερική πολιτική, Μεταναστευτικό, έως τις νέες τεχνολογίες κ.ά. - φανερώνουν πως ως ιμπεριαλιστική ένωση από τα γεννοφάσκια της δεν μπορεί να γίνει «καλύτερη». Γίνεται όλο και πιο επιθετική απέναντι στους ευρωπαϊκούς και άλλους λαούς, για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στον παγκόσμιο ανταγωνισμό που έχει «χτυπήσει κόκκινο» και στις ραγδαίες ιμπεριαλιστικές ανακατατάξεις.

Η ΕΕ «πρέπει να επανατοποθετηθεί» για να αντιμετωπίσει «ενωμένη» τους τρεις μεγάλους παγκόσμιους αντιπάλους της, Κίνα, Ρωσία και ΗΠΑ, τόνισε λίγες μέρες πριν από τις ευρωεκλογές η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ, μην κρύβοντας αυτό που «διακυβεύεται» για το ευρωπαϊκό κεφάλαιο. Είπε ξεκάθαρα ότι «η πολιτική εξουσία» της ΕΕ «δεν είναι ανάλογη με την οικονομική μας δύναμη», δηλαδή ότι η Ενωση πρέπει να λάβει όλα τα απαιτούμενα μέτρα για να επιβάλει πιο αποφασιστικά και με όλα τα μέσα τα συμφέροντα των δικών της ομίλων, τόσο στο εξωτερικό, όσο και στο εσωτερικό της.

Μια από τις βασικές προτεραιότητες που θέτει η ΕΕ είναι να γίνει «παγκόσμιος παίκτης», ιδιαίτερα σε μια περίοδο που σε όλο και περισσότερα μέτωπα υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων με τις ΗΠΑ. Προετοιμάζει και χρηματοδοτεί με πολλά δισ. ευρώ τη στρατιωτική της αυτοτέλεια - πότε συμπληρωματικά με το ΝΑΤΟ, πότε σε αυτονομία. Εχει ιδρύσει για τον σκοπό αυτό την PESCO (Μόνιμη Διαρθρωμένη Συνεργασία), το Ευρωπαϊκό Ταμείο Αμυνας, μηχανισμούς άμεσης στρατιωτικής επέμβασης. Μέρκελ, Μακρόν, Γιούνκερ κ.ά. υπερασπίζονται σθεναρά τη δημιουργία ενός ευρωπαϊκού στρατού. Σε αυτήν την «κοινή πολιτική άμυνας και ασφάλειας» συναινούν όλες οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις (σοσιαλδημοκρατικές, συντηρητικές, δεξιές, ακροδεξιές, ευρωσκεπτικιστικές κ.λπ.), ενώ προβλέπεται να συμμετάσχουν και ευρωπαϊκά κράτη μη μέλη της ΕΕ (π.χ. η Βρετανία αν αποχωρήσει). Η επιβολή των μονοπωλιακών συμφερόντων με «φωτιά και σίδερο» μπλέκει τους ευρωπαϊκούς λαούς στα δολοφονικά σχέδια της ΕΕ.

Πολύ σημαντικό πεδίο ανταγωνισμού, όπου η ΕΕ βρίσκεται πίσω σε σχέση με τις ΗΠΑ και την Κίνα, είναι οι νέες τεχνολογίες. Ψηφιοποίηση, τεχνητή νοημοσύνη, ηλεκτροκίνηση, αυτόνομη οδήγηση, ίντερνετ των πραγμάτων κ.ά. αναφέρονται ξανά και ξανά ως «πρώτης γραμμής πρόκληση». Με την αλματώδη τεχνολογική κι επιστημονική πρόοδο θα μπορούσαν οι εργαζόμενοι της ΕΕ να δουλεύουν λιγότερο και να απολαμβάνουν περισσότερα. Ωστόσο, ο εργασιακός μεσαίωνας της μερικής απασχόλησης, των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, των εργολαβικών συνεργείων, των «μηδενικών συμβολαίων», της κατάργησης του 8ωρου, της 12ωρης εργασίας (βλέπε διευθέτηση του χρόνου εργασίας) κ.ά. είναι ο κανόνας για την πλειοψηφία των εργαζομένων, είναι το παρόν και το μέλλον των νέων στην ΕΕ. Αλλά και η πρόταση («αριστερών», σοσιαλδημοκρατών, Πρασίνων, κεντρώων) για ευρωπαϊκό κατώτατο μισθό στο 60% του μέσου μισθού μιας χώρας, δηλαδή ακριβώς στο όριο της φτώχειας, θα κατοχυρώσει (αν τελικά συμφωνηθεί) τους μισθούς - πείνας.

Αυτό που απασχολεί τα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη είναι πώς θα προσαρμοστούν η εργασία, η Ασφάλιση και οι κοινωνικές παροχές στις νέες τεχνολογικές συνθήκες, ώστε να αυξηθεί η κερδοφορία. Μιλούν για δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα, γιατί οι άνθρωποι θα ζουν περισσότερο, για πιο ευέλικτη εργασία, για «δουλειά από το σπίτι» (Homeoffice), που έχει αποδειχτεί ότι αυξάνει τον χρόνο εργασίας και το εργασιακό άγχος. Ηδη έρευνες δείχνουν ότι εξαιτίας των νέων τεχνολογιών οι εργαζόμενοι ασχολούνται με τη δουλειά τους και μετά το σχόλασμα και ουσιαστικά είναι «διαθέσιμοι» για την επιχείρηση όλο το 24ωρο. Εχει αυξηθεί - π.χ. στις σκανδιναβικές χώρες - ο αριθμός των εργαζομένων που δουλεύουν ενώ κάνουν διακοπές! Πρόσφατα η αυτοκινητοβιομηχανία «Volkswagen» ανακοίνωσε πως θα καταργήσει 5.000 - 7.000 θέσεις εργασίας στη Γερμανία για να χρηματοδοτήσει επενδύσεις στην ηλεκτροκίνηση...

Στη μεταναστευτική πολιτική η ΕΕ εμφανίζεται διχασμένη στην κατανομή των προσφύγων και μεταναστών, πάντως όλες οι κοινές αποφάσεις προσυπογράφουν την καταστολή της «παράνομης» μετανάστευσης, την κοινή πολιτική ασύλου, εγκωμιάζουν τη συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας. Πρωταγωνιστικό ρόλο εδώ έχει η ελληνική κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση της «Μόριας» και άλλων κολαστηρίων. Από τις πιο «ακροδεξιές» - αντιμεταναστευτικές δυνάμεις της ΕΕ μέχρι τις σοσιαλδημοκρατικές και «αριστερές» (βλέπε Linke στη Γερμανία) όλοι με μια φωνή μιλούν για σκληρότερη φύλαξη των ευρωπαϊκών συνόρων, για ελεγχόμενη κι επιλεκτική μετανάστευση ανάλογα με τις ανάγκες της αγοράς εργασίας, για προώθηση της νόμιμης μετανάστευσης εξειδικευμένου εργατικού δυναμικού, για στρατιωτική και οικονομική διείσδυση της ΕΕ στην «ήπειρο των ευκαιριών», την Αφρική.

Πριν από λίγες μέρες, ο «δεξιός» Αυστριακός καγκελάριος, Σ. Κουρτς, που συγκυβερνά με τους «ακροδεξιούς - εθνικιστές» του Στράχε, εγκωμίασε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και την ΕΕ που εφαρμόζουν το απάνθρωπο «αυστραλιανό μοντέλο» διαχείρισης της μετανάστευσης. «Αυτό που είχα προτείνει άλλοτε, σήμερα εφαρμόζεται. Τι κάνει η ελληνική πολιτική σήμερα; Οποιος φτάσει σε ελληνικό νησί δεν μεταφέρεται αυτόματα στην ενδοχώρα. Κρατείται στο νησί, όπως προβλέπεται στη συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας, και επιχειρείται να επιστρέφεται πίσω στις χώρες καταγωγής και στην Τουρκία», είπε ο Κουρτς.

Αυτές είναι ορισμένες από τις προτεραιότητες που θέτει η ΕΕ για το επόμενο διάστημα, όπως διαμορφώνεται και η ατζέντα της Ευρωπαϊκής Στρατηγικής 2020 - 2025. Είναι ξεκάθαρο ότι οι λαοί όχι μόνο δεν έχουν να κερδίσουν, αλλά οφείλουν να ορθώσουν ανάστημα, να καταδικάσουν την ιμπεριαλιστική Ενωση, να φέρουν στο προσκήνιο την Ευρώπη των λαών, του σοσιαλισμού.