Σάββατο 18 Μάη 2019 - Κυριακή 19 Μάη 2019
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ
ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΟ ΡΟΔΟ
EΘΝΙΚΟΣ ΑΣΤΕΡΑΣ - 92 ΧΡΟΝΙΑ

Τα χρόνια πριν από τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στην Καισαριανή υπήρχαν 24 αθλητικά σωματεία, κυρίως ποδοσφαίρου: Ανίκητος, Μαύρη Χειρ, Δάφνη, Ελπίς, Εθνικός, Ηρακλής, Τίγρης, Ενωση Φιλάθλων, Αρμενική Ενωσις, Ελπιδοφόρος και άλλα. Τα περισσότερα διαλύθηκαν γρήγορα και έμειναν μόνο η Νήαρ Ηστ, ο Αρης και ο Εθνικός Καισαριανής, που ιδρύθηκε το 1927. Ωστόσο την επόμενη χρονιά έμεινε μόνος και ισχυρός ο Εθνικός. Ο Αστέρας εμφανίστηκε λίγο αργότερα, το 1930. Ετσι μέσα στην Κατοχή, αυτές οι δύο ομάδες κατάφερναν να ξεγελάνε τη δυστυχία και τον πόνο όσων νέων είχαν καταφέρει να επιβιώσουν από την πείνα και τις κακουχίες του πολέμου.

Το 1943, γεννήθηκε η ιδέα της συγχώνευσης, με πολλές αντιστάσεις από τα δύο σωματεία, αλλά η παρέμβαση του παίκτη Γιάννη Κουβά (τον οποίο γνώρισα 20 χρόνια αργότερα, όταν πήγαινα στο Δημοτικό) υπήρξε καταλυτική. Αναφέρει στο βιβλίο του: «Συγκεντρωθήκαμε τότε όλοι, σύμβουλοι και παίκτες, στα γραφεία του Εθνικού και γίνηκε κάποιος διάλογος. Καθώς συζητούσαν, λέω στον Ανδρέα Ζαχαρόπουλο: Και Εθνικός και Αστέρας». Ετσι τα δύο σωματεία έμειναν ευχαριστημένα, και εγένετο ο Εθνικός Αστήρ!

Πάνω από δύο δεκαετίες αργότερα, πάλι στην Καισαριανή. Οσοι πηγαίναμε στο Δημοτικό Σχολείο του Βενιζέλου, είχαμε έναν μεγάλο πειρασμό. Τα παράθυρα της τάξης μας έβλεπαν απέναντι στο γήπεδο του Εθνικού Αστέρα, το Νήαρ Ηστ. Πώς να συγκεντρωθείς; Οι φωνές, τα προστάγματα των προπονήσεων, ο ήχος της μπάλας ακούγονταν μέσα στην αίθουσα. Κι εμείς νοερά παίζαμε μαζί τους. Μόλις χτυπούσε το κουδούνι για τη λήξη των μαθημάτων, διασχίζαμε τρέχοντας τη Μιχαήλ Καραολή που ήταν γεμάτη κατάφορτες μουριές (σκαρφαλώναμε πού και πού και κόβαμε τα μούρα λερώνοντας τα ρούχα μας) και φτάναμε στην αλάνα για να παίξουμε κι εμείς μπάλα. Εγώ, λόγω ύψους, είχα πάντοτε τη θέση του τερματοφύλακα. Δεν υπήρχε τετράγωνο στη γειτονιά που να μην άκουγε τις φωνές μας. Και παίζαμε έχοντας κατά νου τα ινδάλματά μας: Τον Μηνά Χατησάββα, τον Αντώνη Μαλτέζο, τον Μπάμπη τον Ξένο.

Πώς τα 'φερε όμως έτσι η μοίρα, που μια φορά κατάφερα να ζήσω το όνειρό μου. Και αυτό οφειλόταν στο πάθος μου για τον Εθνικό Αστέρα, που παραλίγο να μου κοστίσει τη ζωή. Ενα μεσημέρι που διέσχιζα για πολλοστή φορά την απόσταση Βενιζέλου - Νήαρ Ηστ, ένα αυτοκίνητο με χτύπησε και με έριξε αναίσθητο στο οδόστρωμα. Φτηνά τη γλίτωσα, με διάσειση και ολιγοήμερη παραμονή στον «Ευαγγελισμό». Ομως, αυτή η ατυχία μου ήταν και η μεγάλη μου τύχη. Γιατί οι άνθρωποι του Εθνικού Αστέρα με προσκάλεσαν να παίξω στη θέση του τερματοφύλακα, στα τσικό, φορώντας επιγονατίδες, γάντια και καπέλο! Δε συζητώ που χαριστικά έφαγα πέντε γκολ! Ομως έζησα το μύθο μου.

Μια δεκαετία ακόμα αργότερα, πριν φύγω για τα καλά εκτός Ελλάδος, παρακολούθησα τον τελευταίο αγώνα της αγαπημένης μου ομάδας, που τότε την αποτελούσαν οι: Γιαννουδάκης, Γεωργαράς, Γρηγορίου, Ιωαννίδης, Κεραμιδάς, Καμινιάρης, Λυμπέρης, Μάλλιαρης, Μαστρογιάννης, Μηλιδώνης, Παπαδόπουλος, Παπακωσταντής, Πιερακέας, Πούλιος και Ρασιδάκις.

Εκτοτε δεν ξαναείδα παιχνίδι του Εθνικού Αστέρα. Η ζωή μου άλλαξε πολύ. Εφυγα και από τη γειτονιά. Ο Εθνικός Αστέρας όμως πήρε θέση μαζί με όλες εκείνες τις εικόνες από την παιδική μας ηλικία στις οποίες καταφεύγουμε όταν μας πιάνει η νοσταλγία: Το πατρικό μας σπίτι, οι παππούδες μας, οι πρώτες μας παρέες και εκείνη η ασυγκράτητη ορμή για τη ζωή που πρόκειται να ζήσουμε.


Του
Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ

Στο Ηρώδειο στις 29 Ιούνη ο Θ. Μικρούτσικος

Μετά τις δύο πολύ πετυχημένες συναυλίες του στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, ο Θάνος Μικρούτσικος σαλπάρει με την ποίηση του Νίκου Καββαδία για μια ακόμα παράσταση στις 29 Ιούνη στο Ηρώδειο.

Μαζί του στη σκηνή θα εμφανιστούν, για μια ακόμη φορά, οι άξιοι συμπαραστάτες Θοδωρής Οικονόμου και Μάξιμος Δράκος στο πιάνο, Θύμιος Παπαδόπουλος στα πνευστά και Ρίτα Αντωνοπούλου, Κώστας Θωμαΐδης και Χρήστος Θηβαίος στην ερμηνεία.

Η μορφή με την οποία παρουσιάζονται τα τραγούδια του Θάνου Μικρούτσικου σε αυτές τις συναυλίες είναι η τελευταία προσέγγιση του συνθέτη και απαιτεί από τους μουσικούς μεγάλη πειθαρχία, δυνατότητες αυτοσχεδιασμού και υψηλές δεξιοτεχνικές ικανότητες. Είναι η κατάληξη των συνεχών αναζητήσεων του συνθέτη όλα τα χρόνια που μεσολάβησαν από τη σύνθεση των τραγουδιών μέχρι σήμερα. Για τον Θ. Μικρούτσικο, η θάλασσα, το πλοίο, το ταξίδι, τα λιμάνια είναι το πεδίο που χρησιμοποιεί ο Καββαδίας για να πει άλλα πράγματα, πολύ σημαντικά και διαχρονικά.

Μέσα στις επόμενες μέρες αναμένεται να ανακοινωθούν λεπτομέρειες για την προπώληση των εισιτηρίων.

ΑΓΙΟΙ ΑΝΑΡΓΥΡΟΙ - ΚΑΜΑΤΕΡΟ
Συναυλία του ΚΚΕ με τη «Ρωμιοσύνη» και τη συμμετοχή της Ν. Μποφίλιου

Την Πέμπτη 23 Μάη, στις 8.30 μ.μ., οι Οργανώσεις Αγ. Αναργύρων - Καματερού Αττικής του ΚΚΕ και της ΚΝΕ διοργανώνουν συναυλία με το μουσικό σύνολο «Ρωμιοσύνη» και τη συμμετοχή της Νατάσσας Μποφίλιου, στον πεζόδρομο Παπάγου, στους Αγ. Αναργύρους (μπροστά από το 1ο ΓΕΛ).

Μαθητικό Φεστιβάλ της ΚΝΕ στην Καρδίτσα

Το Σάββατο 18 Μάη θα πραγματοποιηθεί το Μαθητικό Φεστιβάλ της ΚΝΕ, στην Πλατεία Παυσιλύπου (Αγαλμα Πλαστήρα) της Καρδίτσας.

Το πρόγραμμα περιλαμβάνει:

-- Ομιλίες από τον Κωνσταντίνο Καραμαγκιόλα, Γραμματέα του ΤΣ Καρδίτσας της ΚΝΕ και υποψήφιο δημοτικό Σύμβουλο με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» και την Μαρία Σκούφη, εκπαιδευτικό και υποψήφια περιφερειακή σύμβουλο με τη «Λαϊκή Συσπείρωση».

-- Συναυλίες από τους Retro (Rebellion Connexion), Φρανκ, Ghetto Rock, Black Mustard, Side Effect και Συγκρότημα Μαθητών Καρδίτσας.

-- Αντιπολεμικό αφιέρωμα από μαθητές της πόλης.

Ακόμα θα υπάρχουν: Graffiti Workshop. Εργαστήρι «Ζωγραφίζουμε το δικό μας μήνυμα» για μικρούς φίλους της ΚΝΕ. Ερωτηματολόγια. Εκθεση βιβλίου της «Σύγχρονης Εποχής». Προβολές βίντεο.

Το Ανάκτορο στην Ανω Τούμπα

Το Ανάκτορο στην Ανω Τούμπα είναι το κεραμίδι της αγωνίας, της φτώχειας, των αναστεναγμών, της ξενιτιάς, των ονείρων και των προσδοκιών για μια αξιοπρεπή ζωή. Για μια συνθήκη ζωής που θα έπρεπε να είναι μέλημα του κράτους. Ενα κράτος που θα αγαπούσε τους ανθρώπους του και που θα ήθελε να τους έχει δίπλα του, αρωγούς και όχι φοβισμένους, διωγμένους, απογοητευμένους. Ενα κράτος που θα μόρφωνε τα παιδιά του και θα τους παρείχε όλα εκείνα τα εφόδια για να μπορούν να βλέπουν τον εαυτό τους και να αισθάνονται άνθρωποι ολοκληρωμένοι και όχι έρμαια των καιρών.

Ονειρα και προσδοκίες που διαψεύστηκαν.

-- «Ενα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι σας, να μορφωθείτε, να γίνετε άνθρωποι, όχι σαν και εμάς που αναγκαστήκαμε να ξενιτευτούμε».

Αυτά ήταν τα ζητούμενα τότε και αυτό που έχει αλλάξει σήμερα είναι μόνο ο τρόπος, έγινε πιο ευρωπαϊκός, πιο παγκόσμιος, πιο καθολικός.

Αυτά πραγματεύεται και το έργο του Παναγιώτη Μέντη, στο ομώνυμο έργο. Αυτά ήθελε να ξορκίσει με το Ανάκτορο της Ανω Τούμπας, στα χρόνια της μετανάστευσης τη δεκαετία του '60 και έπειτα. Ολα τα δεινά του Ελληνα, του πρόσφυγα, του μετανάστη, του ανυπεράσπιστου «ανθρωπάκου». Εκείνον τον ανθρωπάκο, τον κακομοίρη, που βρήκε τη δύναμη, το πάθος να αγωνιστεί με σθένος, να δουλέψει για να αποδείξει ότι δεν είναι ένα τίποτα, ότι έγινε κάτι. Αυτόν τον άνθρωπο, που στις δύσκολες στιγμές το ανθρωπόμορφο τέρας, ο καπιταλισμός θα τον χρησιμοποιήσει για ασπίδα... στο όνομα της «πατρίδας» του.

Εκείνο το κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας, πόσες ζωές πήρε, πόσες χαρές χάθηκαν, πόσα άλμπουμ μείναν μισερά και μίζερα, πόσα μάτια δάκρυσαν και πόσα λουλούδια ξεράθηκαν μέσα στα δακρύβρεχτα γράμματα της ξενιτιάς!

Η Κυρία Αγάπη είναι η ηρωίδα του Παναγιώτη Μέντη, η οποία μέσα από την εξιστόρηση της ζωής της κάνει ένα ιστορικό ταξίδι γεμάτο αναμνήσεις, αισθήματα, αμφιβολίες, αναζητώντας τις αιτίες, τα όνειρά της, τις αντοχές της και τέλος τον ιδανικό «φάρο» για τη ζωή της.

Ο Παναγιώτης Μέντης, ένας από τους καλύτερους συγγραφείς της γενιάς του, αποτυπώνει με γλαφυρό, άμεσο, καθαρό και έξυπνο λόγο αυτήν την εποχή και δημιουργεί συγκινησιακές εικόνες με χιούμορ, λαϊκή σοφία και ευδιάκριτη διάθεση σαρκασμού, που σε συμπαρασύρουν σε ένα ταξίδι αναμνήσεων και αναφοράς για τους νεότερους.

Η Αγγελική Ξένου, που υπογράφει τη σκηνοθεσία, στάθηκε με απόλυτο σεβασμό απέναντι στο κείμενο και ανέδειξε όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν αυτήν την εποχή, αφήνοντας το έργο να αναπνεύσει χωρίς επιτηδευμένους μοντερνισμούς, πράγμα σπάνιο για τη δική μας εποχή. Η εικαστική επιμέλεια του Κώστα Βελινόπουλου ήταν λιτή και εύστοχη.

Η Ελένη Γερασιμίδου για άλλη μια φορά μάς έφερε αντιμέτωπους με το πηγαίο ταλέντο της, ξετυλίγοντας τα κουβάρια της ζωής της Κυρίας Αγάπης με άμεσο, αληθινό, εκφραστικό τρόπο και με έντονες εναλλαγές συναισθημάτων, που μόνο ένας γνήσιος καλλιτέχνης μπορεί να δημιουργήσει. Ισχυρές και αποκαλυπτικές οι δραματικές στιγμές της. Με τον έξυπνο υπονομευτικό, σαρκαστικό δίαυλο επικοινωνίας της, δεν θα μπορούσε να μη «μας κλείσει το ματάκι» και να αφυπνίσει το κοινό ώστε να κάνει τις αναγωγές του και να προβληματιστεί πάνω στα αίτια και τα αποτελέσματα της μετανάστευσης του τότε και του σήμερα.

Μια παράσταση που αξίζει να δείτε!

  • Η παράσταση θα ανέβει ξανά, για 2η χρονιά, στο Θέατρο «Από Κοινού» (Ευπατριδών 4, Γκάζι) από τον Οκτώβρη.

ΡΩΞΑΝΗ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ