Εδώ και μια βδομάδα διακινείται ψήφισμα από τον Πανελλήνιο Μουσικό Σύλλογο ενάντια στον πόλεμο, στην εμπλοκή της Ελλάδας στους πολεμικούς σχεδιασμούς και στην προσπάθεια εμπλοκής του Πολιτισμού και της Τέχνης στις ανάγκες της πολεμικής σύγκρουσης. Ηδη το έχουν στηρίξει μια σειρά σωματεία και φορείς του χώρου και πάνω από 800 καλλιτέχνες. Κι όμως αυτοί οι εκατοντάδες που όρθωσαν τη φωνή τους ενάντια στον νέο μακαρθισμό δεν βρέθηκε πουθενά χώρος να ακουστούν. Κανένα αστικό μέσο δεν αφιέρωσε ούτε μια αράδα. Τι κι αν απερίφραστα δηλώνουν... «Η κατάλυση της ελευθερίας στη σκέψη και στο φρόνημα, ο εξαναγκασμός καλλιτεχνών να συμμορφωθούν με το κυρίαρχο αφήγημα της κάθε πλευράς κάτω από την απειλή ότι θα απολυθούν, θα αποκλειστούν και θα καταστραφεί η σταδιοδρομία τους, ανήκουν στις πιο μαύρες εποχές στην ιστορία της ανθρωπότητας. Το ίδιο και στη χώρα μας η στοχοποίηση, η λοιδορία και η ιδεολογική τρομοκράτηση όποιου καλλιτέχνη, οποιουδήποτε ανθρώπου αρνείται να συνταχθεί με το κλίμα φανατισμού, μισαλλοδοξίας και διακρίσεων ανάμεσα στους λαούς, είναι τρομακτικά επικίνδυνο φαινόμενο.

Δεν είναι το δίκιο του λαού της Ουκρανίας αυτό που υπερασπίζονται όσοι μεταχειρίζονται τέτοια μέσα. Τα ανθρωπιστικά αισθήματα δεν συμβαδίζουν με τη ρητορική του μίσους και οπωσδήποτε δεν είναι επιλεκτικά. Εκδηλώνονται προς όλους τους λαούς στο Ιράκ, στη Γιουγκοσλαβία, στη Λιβύη, στη Συρία, στην Παλαιστίνη, στην Υεμένη, στην Κύπρο. Αυτό που στα αλήθεια επιδιώκουν με τη διαίρεση του πολιτισμού και τη φίμωση κάθε γνήσιας αντιπολεμικής φωνής είναι η προετοιμασία του πολέμου, που θέλει τους λαούς στοιχισμένους σε στρατόπεδα και απόλυτα ευθυγραμμισμένους με τις επιδιώξεις αυτών που τους εξουσιάζουν».

Σε αυτή την προσπάθεια... νουθέτησης έρχεται να δώσει χείρα βοηθείας - με την αμέριστη προβολή και λιβανιστήρι των αστικών ΜΜΕ - ο πάντα χρήσιμος και βολικός με το σύστημα, «μένουμε Ευρώπη» Διονύσης Σαββόπουλος, ο οποίος δεν διστάζει με αισχρό αντικομμουνισμό να ταυτίσει τη σημερινή καπιταλιστική Ρωσία με την ΕΣΣΔ, το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο, εκεί που οι λαοί της Ουκρανίας και της Ρωσίας και άλλοι αγωνίστηκαν μαζί, νίκησαν, εγκαθιδρύοντας τη δική τους εξουσία, απολαμβάνοντας τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε και έζησαν αδελφωμένοι για δεκαετίες...