Κυριακή 18 Μάρτη 2001
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΤΟ ΘΕΜΑ ΣΗΜΕΡΑ
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
Τα αφεντικά σκοτώνουν

Αμέτρητα μικρά και μεγάλα εγκλήματα, που άλλα οδηγούν στο θάνατο, άλλα στην αναπηρία και άλλα σε σημαδεμένα κορμιά για μια ζωή, συμβαίνουν καθημερινά από τη μια άκρη της Ελλάδας στην άλλη, εκεί που βγαίνει το μεροκάματο. Την περασμένη Τρίτη, ένας ακόμη 26χρονος εργάτης έχασε τη ζωή του στο εργοστάσιο της ΛΑΡΚΟ στη Λάρυμνα. Δεν είναι ο πρώτος και μακάρι να ήταν ο τελευταίος. Ομως, όπως έχει η κατάσταση σήμερα, δεν πρόκειται να κλείσει η λίστα του θανάτου. Κι άλλα μεροκάματα θα πνιγούν στο αίμα. Η πολιτική είναι δεδομένη: Πολλά χαρτιά και πολλές κουβέντες για τα μέτρα προστασίας, την υγιεινή και ασφάλεια, συσκέψεις, ημερίδες και πολύχρωμες ενημερωτικές εκδόσεις, αλλά στην πράξη τίποτα. Κι αν κάτι γίνει, έστω το ελάχιστο, θα γίνει μόνο και μόνο για τα «μάτια του κόσμου».

Είναι κάτι παραπάνω από εκμετάλλευση. Τα αφεντικά σκοτώνουν. Επιβάλλουν το νόμο του κέρδους, υποτάσσουν κυβερνήσεις - όπως τη σημερινή του ΠΑΣΟΚ - συνδικαλιστικές ηγεσίες, ασυδοτούν και κλείνουν σπίτια. Στη ΛΑΡΚΟ έχουν περάσει περισσότερα από δέκα χρόνια που τα ανταλλακτικά δίνονται με το «σταγονόμετρο». Κάθε λίγο και λιγάκι σκάνε καζάνια, «εκτονώσεις» ονομάζονται. Οι εργάτες λύνουν προβλήματα με την εμπειρία τους, κρατούν το εργοστάσιο στη ζωή με την εφευρετικότητά τους και παράλληλα προσπαθούν να κρατήσουν και τη δική τους ζωή ανέπαφη. Χρόνο το χρόνο όμως, οι εργάτες λιγοστεύουν. Στη θέση των ειδικευμένων και έμπειρων, έρχονται οι εργολάβοι με τα συνεργεία τους. Η δουλιά πρέπει να γίνει γρήγορα και με μικρό κόστος, η «ανταγωνιστικότητα» βρίσκεται και εδώ! Ολοι ξέρουν ότι στη δουλιά υπάρχει κίνδυνος. Οσο πιο μεγάλη η κούραση, η βιασύνη, η απειρία, η εντατικοποίηση, τόσο μεγαλύτερος ο κίνδυνος. Ακόμη και η σωστή προετοιμασία, το δέσιμο, τα σωστά εργαλεία και γενικότερα ο εξοπλισμός για μια ασφαλή εργασία, είναι υπό την «ομηρία» της λογικής να βγει γρήγορα η «εργολαβία». Λίγες μέρες πριν, ένας ακόμη εργάτης είχε πέσει από την ίδια καμινάδα του εργοστασίου της ΛΑΡΚΟ. Σώθηκε από θαύμα, αλλά το περιστατικό αυτό δεν οδήγησε σε εγρήγορση και περισσότερη προσοχή.


Δεν είναι παράξενο. Οι εργοδότες δεν έχουν κυρώσεις. Στα μεγάλα εργοστάσια, ακόμη και στη χειρότερη περίπτωση, οι ευθύνες «σύμφωνα με το νόμο» δε θα πέσουν στο αφεντικό, αλλά σε κάποιο στέλεχος της επιχείρησης, κάτι που βεβαίως σπάνια συμβαίνει. Αλλά και να συμβεί, είναι αδιάφορο, επειδή η τιμωρία είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη, «συμβολική», ακόμη και «συμφέρουσα» για τα αφεντικά κάτω από την οπτική της σχέσης «πόσα χάνω, πόσα κερδίζω».

Κι αν κάποιος θεωρήσει υπερβολικά όλα τα παραπάνω, δε χρειάζεται να δει με τα μάτια του τις λίστες με τα αλλεπάλληλα θανατηφόρα και μη ατυχήματα σε μεγάλα εργοστάσια. Περίπου 120 θάνατοι εργατών κάθε χρόνο, περίπου 25 χιλιάδες τραυματισμοί και περίπου 11.000 πρόωρες συνταξιοδοτήσεις, λόγω επαγγελματικών ασθενειών, είναι ο απολογισμός που δίνει μια «εικόνα» για το μέγεθος του εγκλήματος. Μάλιστα, στην περίπτωση των επαγγελματικών ασθενειών είναι ακόμη χειρότερη η κατάσταση. Στο γκέτο της ΕΤΜΑ, οι ίδιοι οι εργάτες μίλησαν για το δηλητήριο που επί δεκαετίες έμπαινε στα πνευμόνια τους, για να μπορέσει ο εργοδότης να εγκαθιδρύσει την οικονομική δυναστεία του. Είναι ειρωνικό, μα και αληθινό ότι οι περισσότερες παθήσεις που οφείλονται στην εργασία δεν αναγνωρίζονται ως τέτοιες...



Γιώργος ΦΛΩΡΑΤΟΣ



Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ