Γράφει ο Δ. Χρήστου στην «Αυγή» της Κυριακής επιτιθέμενος στους εσωκομματικούς αντιπάλους της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ: «Αδιαφορούν για το νέο υπόδειγμα του δημοκρατικού σοσιαλισμού που πρέπει να δημιουργηθεί με βάση τις αξίες της αριστεράς». Κάνει όμως ένα λάθος, αγνοεί την ιστορική πείρα. Πάντα κάθε «υπόδειγμα δημοκρατικού σοσιαλισμού», παλιό και νέο, δηλαδή για να συνεννοούμαστε η σοσιαλδημοκρατία, χρειαζόταν να ενσωματώνει στο εσωτερικό της και μια «αριστερή πτέρυγα». Γιατί σίγουρα το ζητούμενο για τον αρθρογράφο της «Αυγής» είναι η αναγέννηση της σοσιαλδημοκρατίας σε μια διαφορετική βάση από αυτή που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση με το ΠΑΣΟΚ. Ξεχνάει ότι όλα τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ενσωμάτωναν και μια «αριστερή αντιπολίτευση» στις γραμμές τους, αποτελούμενη από συνδικαλιστές, τροτσκίζοντες ή τροτσκιστικές ομάδες κλπ. Αυτό έγινε και στο ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του 1970. Ολοι αυτοί υπόσχονταν στον ψηφοφόρο που απογοητεύονταν από την εγκατάλειψη «ριζοσπαστικών συνθημάτων» ότι μαζί με το κίνημα θα πιέσουν την ηγεσία της σοσιαλδημοκρατίας για να μετατοπιστεί προς τα αριστερά. Αξιοποιούνταν επίσης για να ασκούν πίεση στα ΚΚ. Ενώ ταυτόχρονα, στο όνομα του «να φύγει» ή «να μην ξαναγυρίσει η δεξιά», στήριζαν ολόψυχα και τη διεκδίκηση και την άσκηση της διακυβέρνησης. Τέτοιο ρόλο φιλοδοξεί να παίξει σήμερα η «Αριστερή Πλατφόρμα» του ΣΥΡΙΖΑ, αξιοποιώντας μάλιστα το «κομμουνιστογενές» παρελθόν στελεχών της. Μην τους αδικεί λοιπόν ο αρθρογράφος της «Αυγής», τον ίδιο στόχο υπηρετούν!

Λέει ο ίδιος σε άλλο σημείο: «Παρ' ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλέξης Τσίπρας προσωπικά γοητεύουν και συγκινούν πολλούς ευρωπαϊκούς λαούς, ελάχιστοι από τον κομματικό μηχανισμό κατανοούν τη σημασία και κυρίως τις τεράστιες ευθύνες τους (...) Ο όρος "αναδιάρθρωση" δεν αρκεί πλέον για να χαρακτηρίσει τις ανάγκες της χώρας. Μιας χώρας που χρειάζεται ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις, τομές σε κάθε χώρο, για να καλύψει γρήγορα το χαμένο έδαφος. Οι λαοί της Ευρώπης (και όχι μόνο) περιμένουν από τον ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάσει και να δοκιμάσει στην πράξη με επιτυχία το νέο υπόδειγμα». Αλήθεια, για ποιες μεταρρυθμίσεις και τομές γίνεται λόγος; Μα γι' αυτές που ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ως αναγκαία πολιτική ενίσχυσης των «υγιών» μεγαλοεπιχειρηματιών για την ανάκαμψη, που τον φέρνουν συνομιλητή του ΣΕΒ που βρίσκει ενδιαφέρουσες τις μεταρρυθμίσεις και τις τομές του, που τον κάνουν συνομιλητή των ΗΠΑ ως οπαδό της πολιτικής Ομπάμα και ταυτόχρονα υπερασπιστή της Ευρωζώνης και της ΕΕ. Αυτές είναι οι «αξίες της αριστεράς»! Εχθρικές για το λαό.

«Θα ήταν ίσως χρήσιμο για την πολιτική συμμαχιών του ΣΥΡΙΖΑ να υπάρξει μια τυποποίηση των προϋποθέσεων που απαιτούνται για να πιστοποιηθεί κάποιος ως υποψήφιος συνεργαζόμενος. Κάτι σαν αριστερό ISO. Ετσι που να ελέγχεται διαφανώς και χωρίς καυγάδες το πολιτικό μητρώο και η συνέπειά του», γράφει ο Θ. Καρτερός στην «Αυγή», 16/2/2014, για τις κόντρες στις επιλογές των υποψηφίων τους. Ενώ ο Β. Πάικος γράφει: «Αρκεί να θυμηθούμε ότι τότε, το 2010 ή και το 2011, πολλοί, πάρα πολλοί Ελληνες (καθώς και πολλοί, πάρα πολλοί πολιτικοί) πίστεψαν πως δεν υπήρχε άλλη από τη μνημονιακή λύση. Ε, λοιπόν, κάποιοι απ' αυτούς στη συνέχεια, και μάλιστα σύντομα, είδαν τη φαιά πραγματικότητα, αναγνώρισαν έμπρακτα την πλάνη τους και εντάχθηκαν σε λογική προοδευτικής στρατηγικής». Πράγματι, ως δύναμη διαχείρισης της οικονομίας των μεγαλοεπιχειρηματιών, δύναμη του ευρωμονόδρομου, αυτό είναι το αριστερό ISO και η προοδευτική στρατηγική, που αυτοπροβάλλονται ως πιο ικανοί για την κυβερνητική εξουσία, έχουν και ανάλογη πολιτική συμμαχιών με πρόσωπα και δυνάμεις από τα αστικά κόμματα, επιλογές που εκφράστηκαν και στις υποψηφιότητες για τις Περιφέρειες. Δεν είναι δα και πρώτη φορά στην ιστορία που πρόσωπα και δυνάμεις από ένα κόμμα της διαχείρισης μεταπηδούν σε άλλο κόμμα της διαχείρισης. Εχουν καμία σχέση αυτά με τα λαϊκά συμφέροντα;