Του ΣΤΑΘΗ από την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Εχει συνενόχους: Ολες εκείνες τις δυνάμεις που από τα μικρόφωνα προσπαθούν καθημερινά να πείσουν τους εργάτες ότι ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει ανθρώπινος, την ίδια ώρα που το χέρι τους υπογράφει συμβάσεις καταδίκης των εργατών.

Εχει μέλλον: Οσο η εργατική τάξη θα επιτρέπει να την αντιμετωπίζουν σαν εκλογική πελατεία και δε συσπειρώνεται στο δικό της Κόμμα, το Κομμουνιστικό, για να διεκδικήσει και την πολιτική εξουσία και την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής.

Οι λέξεις είναι μάρτυρας: Οταν μιλάς για την πίεση που νιώθει ο κόσμος της δουλιάς και αναφέρεσαι σ' αυτόν με τον όρο το «εκλογικό σώμα», αποκαλύπτεις πως έχεις γραμμένη στα παλιά σου τα παπούτσια τη ζωή αυτών των ανθρώπων. Για σένα είναι μόνο μια εκλογική πελατεία, για την οποία πρέπει να πάρεις έγκαιρα μέτρα να μη σου ξεφύγει.

Οι λέξεις είναι μάρτυρας κι όταν δε γράφονται. Ετσι, άπειρο το κλάμα για τη φτώχεια. Από τους κροκόδειλους. Που κανείς τους δε μιλάει για τον ένοχο. Λες και κάποια μαγική αιτία φέρνει τη φτώχεια, στην καλύτερη περίπτωση μιλάνε για άνιση κατανομή του πλούτου. Οταν γνωρίζουν πως δεν υπάρχει θέμα κατανομής - αναδιανομής, αλλά ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής. Οτι το καπιταλιστικό σύστημα έχει στη βάση του την ανισότητα. Χρησιμοποιούν τη φτώχεια για να τρομοκρατήσουν: «Κάτσε στ' αυγά σου γιατί υπάρχουν και χειρότερα».

Κι εδώ προκύπτει το κύριο: Ο κάτοχος του εμπορεύματος «ζωντανή εργατική δύναμη», που παράγει όλο τον πλούτο, η εργατική τάξη, έχει ιερό δικαίωμα - υποχρέωση να ζητήσει τα πάντα. Ο εργάτης, ακόμα κι αν παίρνει τα 2.000 ευρώ που του λένε πως φτάνουν για να ζήσει, έχει δικαίωμα να ζητήσει περισσότερα. Γιατί είναι ο μόνος που παράγει.

Ο εργάτης δε χρειάζεται καθρέφτη για να δει την κατάσταση που ζει. Θέλει διέξοδο, εμείς προτείνουμε οργάνωση για την ανατροπή. Οι σοσιαλδημοκράτες προτείνουν αναδιανομή. Κοροϊδεύουν τον κόσμο.

Ενας από τους αναλυτές του Ασφαλιστικού είπε χτες σε τηλεοπτική συζήτηση πως ό,τι σχεδιάζεται για την Ασφάλιση υποχρεώνει ειδικά όσους έπιασαν δουλιά μεταξύ '83 και '92 να είναι «επί σκοπόν»! Ακριβώς αυτό είπε: «επί σκοπόν»!

Τι να κάνουμε; Πρώτη πράξη: Μακριά κι αλάργα από τους εργατοπατέρες. Είναι πια προϋπόθεση για να υπάρξει αντίσταση. Κάθε ανοχή στους Παναγόπουλους σημαίνει ζημιά. Δεύτερο βήμα: Τώρα οργάνωση, συσπείρωση στα ταξικά σωματεία, στο ΠΑΜΕ, επιτροπές αγώνα όπου δεν υπάρχει σωματείο. Κάθε εργασιακός χώρος, κάθε σπίτι, κάθε γειτονιά, κάθε πλατεία, όπου μπορεί να συγκεντρωθεί κόσμος πρέπει να κυριαρχείται από μια επιδίωξη: Πώς θα οργανωθεί ο αγώνας έτσι, που και να βάζει εμπόδια στα αντεργατικά σχέδια και να ανοίγει δρόμο με προοπτική θετική για τον εργάτη.

Κανείς δεν πρέπει να πάθει κι άλλο για να μάθει.

Για τη ζωή που μας αξίζει, χρειάζεται αγώνας. Η ζωή που χτίζει γύρω μας ο καπιταλισμός είναι αγωνία. Είναι φυλακή και θάνατος.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: ΣΗΚΩΣΑΝ ΚΕΦΑΛΙ σε εργοδοσία και συμβιβασμένους συνδικαλιστές

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ανασφαλείς 7 στους 10 Ελληνες

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Διπλή απειλή στις αγορές

ΤΑ ΝΕΑ: Μαχαίρια στη ΝΔ για ΦΠΑ, επίδομα θέρμανσης

ΕΘΝΟΣ: ΚΗΛΙΔΑ πετρελαίου... στις τσέπες μας

ΤΟ ΒΗΜΑ: Φορο-θύελλα

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Καθολικές αντιδράσεις για τον ΦΠΑ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ: ΑΓΩΝΑΣ διαδρόμου

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: ΟΛΑ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ για καλύτερη σύνταξη

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ τι ισχύει και τι πρέπει να γνωρίζουν οι ασφαλισμένοι

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ: ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΛΕΙ «ΓΚΡΙΝΙΑΡΗΔΕΣ»

ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ: 6.472 προσλήψεις στο Δημόσιο

Η ΑΥΓΗ: Ερήμην των πολιτών το νέο «Ευρωσύνταγμα»

«Αντιαπεργιακό εργοδοτικό ταμείο προκαλεί θύελλα στη Γαλλία. 160 εκατ. ευρώ για να "λιπαίνονται" οι σχέσεις της εργοδοσίας με τους συνδικαλιστές. Η χθεσινή αποκάλυψη της εφημερίδας "Les Echos" ότι οι γάλλοι επιχειρηματίες του κλάδου της μεταλλουργίας έχουν συγκεντρώσει έναν "πολεμικό θησαυρό" που ήδη εκτιμάται σε 160 εκατ. ευρώ έδωσε μια νέα διάσταση στο σκάνδαλο που συγκλονίζει εδώ και τρεις εβδομάδες τη γαλλική εργοδοσία και κοινωνία. (...) ο επικεφαλής της ισχυρότερης γαλλικής εργοδοτικής ένωσης, δηλαδή της μεταλλουργίας (UΙΜΜ), Ντενί Γκοτιέ-Σοβινιάκ"έβαζε στην άκρη" επί χρόνια τεράστια ποσά από τον λογαριασμό της ένωσής του (...)

Ο Γκοτιέ-Σοβινιάκ δεν είναι ο οποιοσδήποτε. Οχι μόνον εκπροσωπεί τη μεγαλύτερη και ισχυρότερη εργοδοτική ένωση της Γαλλίας, αλλά ήταν (ως προχθές) και ο επικεφαλής των διαπραγματεύσεων με τα εργατικά συνδικάτα του Συνδέσμου Γάλλων Εργοδοτών, του περίφημου ΜΕDΕF, για τον "εκσυγχρονισμό της εργασίας" (...) Στην πρώτη του αντίδραση ο κ. Γκοτιέ-Σοβινιάκ είχε πει ότι τα ποσά αυτά είναι για τα "κοινωνικά έργα" της εργοδοτικής ομοσπονδίας μετάλλου. Λίγο αργότερα το διόρθωσε εξηγώντας ότι είναι λεφτά που χρησιμοποιούνται για να "λιπανθούν οι κοινωνικές σχέσεις" της ομοσπονδίας (...) Ο τέως πρόεδρος της ομοσπονδίας Μετάλλου, αλλά και του ΜΕDΕF, σήμερα 95χρονος, Φρανσουά Σεϊράκ εξήγησε σε επιστολή του ότι "η παροχή βοήθειας σε διάφορους εταίρους της κοινωνικής ζωής αποτελεί παραδοσιακή πρακτική της UΙΜΜ στην αποστολή της για τη διευκόλυνση του κοινωνικού διαλόγου"

(...) Η χθεσινή "Les Echos" αποκαλύπτει ότι οι εργοδότες της μεταλλουργίας, ακριβώς μετά τον Μάη του '68, αποφάσισαν να στήσουν ένα ταμείο "ενάντια στις απεργίες" για να χρηματοδοτούν τους επιχειρηματίες τους, ούτως ώστε να αντιστέκονται στους εργάτες και στα συνδικάτα».

(Τα αποσπάσματα από ρεπορτάζ του Τ. Αναστασιάδη στο ΒΗΜΑ)

ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΜΠΟΛ ΡΥΖΙ: «"Ωρα τρεις τα χαράματα. Αυτό το ανθρώπινο πλάσμα δεν έχει φάει τίποτα επί 10 ημέρες, αλλά είναι ακόμη ζωντανό" έγραφε με δωρική λιτότητα, μιλώντας για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο. "Θέλω να φάω ρύζι. Θέλω να φάω ένα μπολ ρύζι" προσέθετε με λαχτάρα, αναφερόμενος σε κάτι που κοστίζει μόλις 70 λεπτά στα φθηνά μαγέρικα. Βρισκόμαστε στις 25 Μαΐου (...) Είμαστε πια στις 5 Ιουνίου. Είναι η τελευταία εγγραφή στο ημερολόγιό του: "Η κοιλιά μου είναι άδεια. Θέλω να φάω ένα μπολ ρύζι. Δεν έχω φάει ρύζι εδώ και 25 μέρες". Από εκεί και πέρα σιωπή. Απόλυτη. Εναν και πλέον μήνα αργότερα, στις 10 Ιουλίου, ένας φίλος βρίσκει το πτώμα του» (από το ημερολόγιο 52χρονου Γιαπωνέζου που του έκοψαν το προνοιακό επίδομα / ΕΘΝΟΣ).

ΜΕ ΥΠΟΓΡΑΦΗ «ΓΣΕΕ»: «Η φτώχεια, με την ευρύτερη έννοια, δεν περιορίζεται στο 21% των Ελλήνων, που έχουν εισόδημα κάτω από τα 850 ευρώ τον μήνα. Εκτείνεται στο 50% του πληθυσμού (...)αποκαλύπτεται από τα επίσημα στοιχεία, ότι το 80% των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα αμείβονται με λιγότερα από 1.000 ευρώ τον μήνα, ενώ για την κάλυψη των βασικών αναγκών απαιτείται μηνιαίο εισόδημα περίπου 2.000 ευρώ» (από το κύριο άρθρο στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

ΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ ΣΩΜΑ: «Σε επίπεδο κλίματος, στην κοινωνία, αυτή την περίοδο υπάρχει μια διάχυτη δυσθυμία εξαιτίας διαφόρων παραγόντων, όπως το ασφαλιστικό, η έκρηξη τιμών του πετρελαίου, η φημολογία για το ΦΠΑ (...) το εκλογικό σώμα δεν έχει μεγάλα αποθέματα ανοχής» (ο Μανώλης Κοττάκης στον ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΤΥΠΟ).