Τετάρτη 17 Ιούλη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τους πληρώνουμε, δεν πληρώνουν

Γρηγοριάδης Κώστας

Η εθελοντική φορολόγηση των Ελλήνων εφοπλιστών «για την επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας» θα είναι, όπως διαδίδουν ΜΜΕ, ένα από τα κύρια θέματα της συνάντησης της Ενωσης Ελλήνων Εφοπλιστών με τον πρωθυπουργό, (συνάντηση που ήταν να γίνει την περασμένη Δευτέρα και αναβλήθηκε για την Πέμπτη). Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, η συμφωνία θα προβλέπει τον εθελοντικό διπλασιασμό των φορολογικών υποχρεώσεων των εφοπλιστών για τρία έτη.

Πρόκειται για νέα χοντροκομμένη πρόκληση. Οι εφοπλιστές έχουν σχηματίσει αμύθητες περιουσίες, δισεκατομμυρίων δολαρίων και κατατάσσονται στους πλουσιότερους καπιταλιστές παγκοσμίως. Τσεπώνουν κέρδη ακόμα και σήμερα εν μέσω κρίσης, κέρδη που είναι «πληρωμένα» με ιδρώτα αλλά και με αίμα από τους ναυτεργάτες και όχι μόνο (5 χρόνια συμπληρώνονται στις 24 Ιούλη από το φονικό στο πλοίο FRIENSHIPGAZ με 8 νεκρούς μεταλλεργάτες). Οι περιουσίες των εφοπλιστών φέρουν τη σφραγίδα της εκμετάλλευσης συνολικά του εργαζόμενου, γονατισμένου από τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα, λαού της χώρας, ο οποίος πληρώνει τα απίστευτα προνόμια και φοροελαφρύνσεις που τους εξασφαλίζουν όλες οι μέχρι τώρα κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας.

Η όποια φορολόγηση των εφοπλιστών υπολογίζεται με βάση τη χωρητικότητα και την ηλικία του πλοίου με το σύστημα «tonnage tax» και όχι με κριτήριο τα ετήσια έσοδα και τα κέρδη τους, που είναι ανυπολόγιστα. Στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, που περιέχονται στην μπροσούρα «Η πρόταση του ΚΚΕ για τη Ναυτιλία, τη Ναυπηγοεπισκευή και τα Λιμάνια», αποκαλύπτουν ότι τα βεβαιωμένα φορολογικά έσοδα «tonnage tax» από τα πλοία, για το 2010 ανέρχονταν μόνο στα 14,7 εκατ. ευρώ, ενώ τα έξοδα του αστικού κράτους για την υποστήριξη των εφοπλιστών και τα ελλείμματα του ΝΑΤ, που αυτοί προκάλεσαν, μόνο για το 2013 ανέρχονται στο 1,5 δισ. ευρώ! Οσο τα καράβια και συνολικά τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής θα είναι στα χέρια των καπιταλιστών, οι εργάτες, ο λαός θα πληρώνουν όλο πιο ακριβά τη «νύφη».

Λαγός... έγιναν οι υποσχέσεις

«Δεν υποσχόμαστε λαγούς με πετραχήλια. Αυτό που λέμε είναι ότι μια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα πάρει μέτρα για να μειωθεί η ανεργία, να μειωθεί η φτώχεια, να περιοριστεί η ακραία ανέχεια, να υπάρξει οικονομική ανάπτυξη (...) Δεν λέμε ότι πατώντας ένα κουμπί θα γυρίσουμε σε μισθούς, συντάξεις και ΑΕΠ του 2008 και του 2009. Υποσχόμαστε ότι θα αγωνιστούμε σκληρά για να μπει ένα φρένο στον κατήφορο, να στηριχτούν οι πιο αδύναμοι, για να γυρίσουν πίσω τα 150.000 νέα, μορφωμένα παιδιά που έφυγαν στο εξωτερικό και αιμοδοτούν άλλες χώρες, άλλες οικονομίες γιατί τα έδιωξε η Ελλάδα του μνημονίου».

Αυτά δήλωσε στο «Αθηναϊκό Πρακτορείο» ο Δ. Παπαδημούλης του ΣΥΡΙΖΑ. Τα σημειώνουμε, γιατί αν ο ίδιος και οι υπόλοιποι του κόμματός του καμαρώνουν σήμερα σαν γύφτικα σκεπάρνια, στην προοπτική του να αναλάβουν υπουργικούς θώκους, οφείλεται στο γεγονός ότι έναν χρόνο πριν υποσχέθηκαν στο λαό «λαγούς με πετραχήλια». Βεβαίως, πολλοί ήταν αυτοί που γνώριζαν από τότε ακόμα ότι οι υποσχέσεις τους ήταν άνευ αντικρίσματος. Η αστική τάξη, για παράδειγμα, που πριμοδότησε το πλασάρισμά τους σε αναβαθμισμένη θέση στο υπό αναμόρφωση αστικό πολιτικό σκηνικό, γνωρίζοντας ότι όσο δεν αμφισβητούνται τα θεμέλια της εξουσίας της, σ' αυτά θα καταλήξουν να υποκλίνονται οι εκάστοτε διαχειριστές.

Το ΚΚΕ είπε τότε καθαρά στο λαό - και είναι καιρός ο λαός να σκεφτεί διπλά και τριπλά την εναλλακτική λύση, την επιλογή που θα κάνει - ότι υπηρέτης δύο αφεντάδων δεν μπορεί να είναι κανείς. Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλει ούτε μπορεί να υπηρετεί συγχρόνως και το λαό και την πλουτοκρατία. Κι επειδή έχει πλέον γίνει καθαρό ότι την πλουτοκρατία θα υπηρετήσει, ο λαός ας κανονίσει την πορεία του, αν θέλει να γίνει αφέντης του τόπου και του μόχθου του.

Στο παζάρι ρεαλιστές, προεδρικοί και ΠΑΣΟΚογενείς...

Μπορεί τα φώτα της δημοσιότητας να εστίασαν στη «μάχη» που έδωσαν τα δύο μπλοκ - της πλειοψηφίας και της «Αριστερής Πλατφόρμας» - στο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, όμως πολλές ακόμα έλαβαν χώρα εντός των δύο αυτών μπλοκ, μεταξύ των τάσεων και ρευμάτων που τα συνέθεταν. Το παζάρι για τους θώκους της νέας ΚΕ αποτυπώνεται σε χτεσινά δημοσιεύματα που αναφέρουν: «Αν και οι "ρεαλιστές"(Παπαδημούλης, Δούρου, Μπαλάφας, Πουλάκης κ.ά.) κατέβηκαν με το ενιαίο ψηφοδέλτιο (...) η πολιτική τους παρουσία ήταν διακριτή (...) τα στελέχη της είναι οι πιο... σταθεροί σύμμαχοι του Αλέξη Τσίπρα, υπό την έννοια ότι είναι εκείνοι που θέλουν περισσότερο να κατακτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ την εξουσία. Για το λόγο αυτό, ως το βράδυ του Σαββάτου γίνονταν προχωρημένες συζητήσεις μεταξύ των δύο πλευρών, ώστε η προεδρική πλειοψηφία και οι "ρεαλιστές" να συμφωνήσουν σε "σκληρή" σταυροδοσία 150 προσώπων (...) η πρόταση προς τους "ρεαλιστές" ήταν να αναδειχθούν 20 μέλη στη νέα Κεντρική Επιτροπή από τη συγκεκριμένη τάση. Πάντως (σ.σ. οι "ρεαλιστές") κάνουν λόγο για πρόταση εκλογής 15 μόλις μελών η οποία και απορρίφθηκε».

«Μεγάλη δυσφορία επικρατεί στους κόλπους των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ (...) διότι το ιδρυτικό συνέδριο του νέου κόμματος τούς επιφύλαξε μία δυσάρεστη έκπληξη: τη μη στήριξή τους από την "προεδρική" πλειοψηφία. Παρότι μεταξύ των "ΠΑΣΟΚογενών" και των συνεργατών του Αλέξη Τσίπρα είχε γίνει συνεννόηση για περισσότερες από δέκα θέσεις στην νέα Κεντρική Επιτροπή (...) στις αρχαιρεσίες σημειώθηκε μεγάλη "σφαγή" (...) με αποτέλεσμα μόλις 3 εξ αυτών να καταφέρουν να εκλεγούν»...

Αν σ' αυτά προστεθούν οι καταγγελίες που έγιναν για τον τρόπο με τον οποίο μεθοδεύτηκε η διαμόρφωση του Σώματος του συνεδρίου κατά τη διαδικασία εκλογής αντιπροσώπων στις τοπικές οργανώσεις, αντιλαμβάνεται κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν παίρνει απλά τα χειρότερα χούγια των αστικών πολιτικών δυνάμεων, αλλά τις έχει ξεπεράσει κατά πολύ... Και πάντως ας προσέξουν την επόμενη φορά που θα μιλήσουν για «εσωκομματική δημοκρατία»...

Θέλει κίνημα του χεριού του

Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να παρέμβει στο κίνημα, ρυμουλκώντας το στα νερά του, συστηματοποιήθηκε απ' όταν ανέλαβε νέο ρόλο στο αστικό πολιτικό σκηνικό και η πολιτική του ύπαρξη καθορίστηκε από το στόχο της άσκησης της διαχείρισης του συστήματος. Αυτομάτως έθεσε σε πρώτη προτεραιότητα τη διαμόρφωση ενός κινήματος στα μέτρα του, που θα λογαριάζει σαν δικό του το στόχο αυτό και θα βάζει πλάτη για την υλοποίησή του. Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται βοήθεια για να βάλει στο χέρι την αστική διαχείριση. Πασχίζει να μετατρέψει το εργατικό λαϊκό κίνημα σε βαστάζο της, και για να αναρριχηθεί στην κυβέρνηση και για να μην το έχει απέναντι αύριο. Οταν δηλαδή ο λαός γίνει αποδέκτης του αντιλαϊκού μείγματος διαχείρισης που θα εφαρμόσει για να ξελασπώσει την αστική τάξη από την κρίση και να τη θέσει σε τροχιά καπιταλιστικής ανάπτυξης.

Η επιδίωξη αυτή αποτυπώθηκε σε αποφάσεις, εκφράστηκε έμπρακτα όταν επιχείρησε στα μουλωχτά και με κομπρεμί να στήσει ένα δήθεν συντονιστικό δευτεροβάθμιων οργανώσεων, όταν προπαγάνδιζε την ανάγκη αριστερών συνδικάτων που θα χωρίζουν αντί να ενώνουν τους εργάτες με βάση το ταξικό τους συμφέρον. Την εξέφρασε ο Αλ. Τσίπρας όταν υπερασπίστηκε την ανάγκη να «στηθεί από την αρχή» ένα εργατικό κίνημα «προσανατολισμένο στους υλικούς όρους αναπαραγωγής και εκμετάλλευσης της εργασίας»! Δηλαδή, με καθαρά οικονομικά αιτήματα, προσαρμοσμένα στις αντοχές της καπιταλιστικής οικονομίας και ανταγωνιστικότητας, που θα αποκηρύσσει την ταξική πάλη και την ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης να οργανωθεί για να ανατρέψει τους εκμεταλλευτές της.

Πρόκειται για «όραμα» που έχει για πρότυπο τα συμβιβασμένα ευρωπαϊκά συνδικάτα που έχουν αποθεώσει τον κοινωνικό εταιρισμό και προβάλει σαν το αγλάισμα του κινήματος την Κερατέα, τη ΒΙΟΜΕ, τους «αγανακτισμένους», την Αραβική Ανοιξη, όταν είναι πια φως φανάρι ότι πρόκειται για το χαλκείο νέων δεσμών για τους αραβικούς λαούς. Ακόμα τις πρωτοβουλίες αλληλεγγύης, με ρόλο βαλβίδας εξαέρωσης της λαϊκής οργής ώστε να μη μετασχηματίζεται σε υλική δύναμη ανατροπής, μέχρι και το «Occupy Wall Street», που στήθηκε με την «ευγενική» χορηγία του Τζ. Σόρος.

Υπό τη σκέπη του παίρνει ο ΣΥΡΙΖΑ οτιδήποτε, ενώ έχει στο μεταξύ αποκηρύξει τις «εξαλλοσύνες» του ταξικού κινήματος. Οτι κινείται είναι καλό, αρκεί να μη διαθέτει ταξικό περιεχόμενο και προσανατολισμό, συνεπώς να προσφέρεται για χειραγώγηση στους άμεσους πολιτικούς στόχους που θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ και βεβαίως για ενσωμάτωση στους γενικότερους της αστικής τάξης, όπου αυτοί υπάγονται.

Και είναι λογικό να θέλει τέτοιου είδους «άσφαιρα» κινήματα. Είναι αναμενόμενο να ομνύει στην «κοινωνική ειρήνη», όπως με την Πολιτική Απόφαση του Συνεδρίου του. Είναι ερμηνεύσιμη η πρεμούρα του να πείσει ότι η εργατική τάξη έχει απολέσει τον ιστορικό της ρόλο και νέα υποκείμενα έχουν αναδειχτεί. Λογικά, αναμενόμενα και ερμηνεύσιμα όλα αυτά αφού δεν κρύβει ότι θέλει να υπηρετήσει την «υγιή» επιχειρηματικότητα, εντός των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών που αυτή επιλέγει κάθε φορά, σήμερα την ΕΕ, αύριο ίσως κάποια άλλη. Από ένα κόμμα που στο όνομα των λαϊκών συμφερόντων χτίζει σκαλοπάτια προς τον κυβερνητικό θώκο, απ' όπου θα τα προδώσει, υπηρετώντας τα συμφέροντα αυτών που κρατάνε την οικονομία στα χέρια τους και η εξουσία τους αντανακλάται στην κάθε φορά εφαρμοζόμενη πολιτική.


Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

Τα «καλά» του εμπορευματοποιημένου αθλητισμού

Στο προσκήνιο για μια ακόμη φορά επανέρχεται το θέμα των αναβολικών και η χρήση τους από πρωτοκλασάτους αθλητές, κυρίως του στίβου, μετά τις αποκαλύψεις πως ο Αμερικανός σπρίντερ Τάισον Γκέι και ο Τζαμαϊκανός σπρίντερ Ασάφα Πάουελ, καθώς και άλλοι τέσσερις συμπατριώτες του τελευταίου, βρέθηκαν ντοπαρισμένοι, ένα περίπου μήνα πριν από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Στίβου στη Μόσχα. Οι αποκαλύψεις με τις υποθέσεις ντόπινγκ των δύο πρωτοκλασάτων αθλητών και με τον τρόπο που έγιναν μπορεί να δίνουν την αίσθηση πως πρόκειται για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ Αμερικανών και Τζαμαϊκανών σε συνδυασμό με τις πολυεθνικές που τους ακολουθούν, αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν είναι αυτό το κύριο.

Τα περιστατικά αυτά, αν μη τι άλλο, αποδεικνύουν με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο πως η χρήση των αναβολικών συμβαδίζει απόλυτα με τις λογικές που διέπουν το οικοδόμημα του σημερινού εμπορευματοποιημένου αθλητισμού. Το κυνήγι της επιτυχίας, τα κέρδη που αυτή προσφέρει, ο ανταγωνισμός μεταξύ διαφορετικών επιχειρηματικών συμφερόντων (πολυεθνικές, χορηγοί, διαφημιστές, οι ίδιες οι φαρμακευτικές εταιρείες των αναβολικών κλπ) που κρύβεται πίσω από την πορεία κάποιου αθλητή - ιδιαίτερα των πρωταθλητών - ο πόλεμος συμφερόντων που ο ανταγωνισμός γεννάει και συντηρεί, αποτελούν καθοριστικούς παράγοντες που επιβάλλουν τη χρησιμοποίηση αθέμιτων μέσων όπως είναι η χρήση αναβολικών. Η πίεση από την πλευρά των πολυεθνικών για να κερδίσει ο αθλητής στον οποίο έχουν... επενδύσει, ώστε να αποκομίσουν περισσότερα κέρδη από τις πωλήσεις των προϊόντων τους, έχει μετατρέψει τους τελευταίους σε «άλογα κούρσας» τα οποία πρέπει οπωσδήποτε να νικήσουν, με κάθε τρόπο. Σάπιος αθλητισμός από ένα σάπιο σύστημα...

Προπαγάνδα εξάρτησης

«Τα ενεργά συστατικά της κάνναβης λειτουργούν σαν φρένο ασφαλείας, στο οποίο θα έπρεπε να μπορούμε να προσφεύγουμε - με ασφάλεια και νομίμως - σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης (...) όταν είμαστε υπερβολικά πεσμένοι ψυχολογικά». Τα παραπάνω είναι το αντίδοτο που προτείνει η «Εφημερίδα των Συντακτών» για όλα όσα δε μας αξίζει να ζούμε, για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες που καταργούνται με υπογραφές και «διαπραγματεύσεις». Και διόλου τυχαία, η παραπάνω «λύση» είναι ακριβώς ίδια με εκείνη που εδώ και χρόνια ζυμώνεται σε εκδηλώσεις, ημερίδες από την καθεστηκυία τάξη, από εκείνους δηλαδή που κατακρεουργούν τις ζωές μας. Και μπορεί η συγκεκριμένη εφημερίδα να χρησιμοποιεί ένα σαθρό κι επιστημονικοφανές περιτύλιγμα του τύπου «ιαματική λειτουργία της κάνναβης στο σύνολο του οργανισμού», όμως η ουσία είναι ότι όταν επινοείς τέτοια ιδεολογήματα ιδιαίτερα στο «εδώ και τώρα», τότε προπαγανδίζεις τη ναρκω-εξάρτηση, επιδιώκεις να βάλεις φρένο ασφαλείας στους αγώνες που έρχονται, να δημιουργήσεις μια επιπλέον δικλείδα ασφαλείας για τη μακροημέρευση των λίγων και την οδύνη των πολλών.

Για την Ιστορία: Τον Ιούλη του 2004, ο ισραηλινός στρατός σε συνεργασία με την αρμόδια σχολή του Πανεπιστημίου της Ιερουσαλήμ, αποφάσισε να χορηγεί ινδική κάνναβη στους νεαρούς Ισραηλινούς στρατιώτες που βίωναν το «στρες μάχης». Με λίγα λόγια, τους μαστούρωνε για να αντέξουν τον εαυτό τους μετά απ' όσα είδαν κι όσα διέπραξαν. Στην Ελλάδα, θέλουν τους νέους μαστουρωμένους, τις στρατιές ανέργων που αγγίζουν το 60%, απομονωμένους, με άδειο και σκυμμένο το κεφάλι.

Με όπλο ενάντια σε εργάτες γης

Με αφορμή τα πρόσφατα γεγονότα στη Μανωλάδα, ο «Ριζοσπάστης» έγραφε ότι όλη η Ελλάδα είναι γεμάτη Μανωλάδες, όσο κι αν το κράτος και οι υπηρεσίες τους παρίσταναν τους έκπληκτους με τους πυροβολισμούς των φραουλάδων σε βάρος των μεταναστών εργατών γης. Μόλις την περασμένη Πέμπτη, το ίδιο σκηνικό επαναλήφθηκε στον Εβρο. Σύμφωνα με δημοσίευμα τοπικής ιστοσελίδας, δύο αδέλφια, βουλγαρικής καταγωγής, πήγαν με το αυτοκίνητό τους σε κτηνοτροφική μονάδα της περιοχής και ζήτησαν από τον ιδιοκτήτη να τους καταβάλει τα χρήματα που όφειλε στον πατέρα τους. Αυτός, όμως, όχι μόνο δεν αναγνώρισε το χρέος, αλλά σύμφωνα με την Αστυνομία απείλησε το ένα από τα δύο αδέλφια με κυνηγετική καραμπίνα. Οταν οι δύο Βούλγαροι τράπηκαν σε φυγή με το αυτοκίνητο, ο ιδιοκτήτης της μονάδας πυροβόλησε μία φορά προς το όχημά τους, χωρίς ευτυχώς να υπάρξει κάποιος τραυματισμός. Τελικά, ο εργοδότης παραδόθηκε στις αρχές και σε βάρος του σχηματίστηκε δικογραφία για απόπειρα ανθρωποκτονίας. Ποιος οπλίζει το χέρι των εργοδοτών σε βάρος των μεταναστών; Το αστικό κράτος και η αντιμεταναστευτική του πολιτική. Από τη μια, εξασφαλίζουν φθηνά εργατικά χέρια στους κάθε είδους εργοδότες και, από την άλλη, εξαπολύουν πογκρόμ σε βάρος κάθε κυνηγημένου και πρόσφυγα, που εγκατέλειψε την εστία του διωκόμενος ή αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Εβρος. Λίγα μόλις χιλιόμετρα μακριά από το σημείο όπου έγινε το συμβάν, στέκεται ο απάνθρωπος φράκτης στα σύνορα με την Τουρκία ενώ στην Αλεξανδρούπολη λειτουργεί στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών. Ολα αυτά με τη σφραγίδα της κρατικής πολιτικής σε βάρος των μεταναστών, που στρέφεται τελικά ενάντια σε Ελληνες και ξένους εργάτες, αφού το τσάκισμα των μεταναστών είναι προπομπός για τις ανατροπές στα εργασιακά και άλλα δικαιώματα των Ελλήνων. Από 'δώ προκύπτει και η ανάγκη για κοινή δράση, μέσα από τα ταξικά συνδικάτα, με δυνάμωμα της λαϊκής συμμαχίας, όπου είναι η θέση ντόπιων και ξένων εργαζομένων.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Εκπαίδευση στα μέτρα των επιχειρήσεων

Στην τελική ευθεία βαδίζουν κυβέρνηση και υπουργείο Παιδείας για την κατάθεση του νομοσχεδίου για το Τεχνολογικό Λύκειο. Κι αν ακόμα οι λεπτομέρειες του νομοσχεδίου δεν είναι γνωστές, από τις εξαγγελίες και τις δηλώσεις του υπουργού Παιδείας, Κ. Αρβανιτόπουλου, έχει ήδη διαφανεί η κατεύθυνση στην οποία κινούνται οι αλλαγές στην επαγγελματική εκπαίδευση. Κέντρο βάρους αποτελεί η μαθητεία και η προσπάθεια να εισαχθεί, και μάλιστα με τρόπο γενικευμένο, στο τεχνικό σχολείο. Με βάση το λεγόμενο «δυαδικό σύστημα» η εκπαίδευση δεν γίνεται μόνο στο σχολείο αλλά και στο χώρο εργασίας, δηλαδή στις επιχειρήσεις, μέσα από τη μαθητεία. Στο πλαίσιο της προβολής της μαθητείας, ως πρότυπο προς μίμηση παρουσιάζεται το γερμανικό σύστημα επαγγελματικής εκπαίδευσης. Καθώς πυκνώνουν οι αναφορές στο πρότυπο της Γερμανίας, αξίζει να υπενθυμίσουμε τους βασικούς άξονες στους οποίους αυτό βασίζεται.

Το γερμανικό σύστημα επαγγελματικής εκπαίδευσης αποτελεί το αποκορύφωμα ενός ιδιαίτερα ταξικού συστήματος εκπαίδευσης. Σε αυτό διοχετεύονται οι μαθητές από τα πιο φτωχά κοινωνικά στρώματα από την ηλικία των 15 χρόνων. Δε λείπουν όμως και οι μεγαλύτεροι σε ηλικία μαθητές, για παράδειγμα νέοι και νέες που δεν καταφέρνουν να ολοκληρώσουν κάποια ανώτερη σχολή, παρότι έγιναν αρχικά δεκτοί σε αυτή, συχνά λόγω του κόστους που συνεπάγονται οι σπουδές. Αφετηρία από την οποία ξεκινά ένας μαθητής την επαγγελματική εκπαίδευση, είναι η αναζήτηση και η εξεύρεση μιας θέσης μαθητείας. Στη συνέχεια, η εκπαίδευση μοιράζεται ανάμεσα στο σχολείο και στη δουλειά. Οσον αφορά το περιεχόμενο των σπουδών και των μαθημάτων, αυτό είναι απόλυτα προσαρμοσμένο στις απαιτήσεις της θέσης εργασίας. Αποστολή της επαγγελματικής εκπαίδευσης δεν είναι η ολόπλευρη γνώση μιας τέχνης, αλλά η εκπαίδευση πάνω σε μια συγκεκριμένη θέση εργασίας. Παράλληλα, οι νέοι και οι νέες που εργάζονται αμείβονται στα πλαίσια της μαθητείας με χαμηλούς μισθούς, πολύ κάτω από τον κατώτατο και ανάλογα με την ειδικότητα. Ο κατώτατος μισθός της μαθητείας στη Γερμανία είναι στα 400 ευρώ. Η επαγγελματική εκπαίδευση στη Γερμανία είναι υπόθεση των επιχειρηματικών ομίλων. Αυτοί αποφασίζουν για τις ειδικότητες, δημιουργούν τις θέσεις μαθητείας και διαμορφώνουν το περιεχόμενο των σπουδών με γνώμονα τις ανάγκες τους. Ακόμα, οι επιχειρήσεις, μέσα από τα Επιμελητήρια, είναι αρμόδιες για την πιστοποίηση των επαγγελματικών προσόντων των αποφοίτων. Το όφελος που αποκομίζουν είναι πολλαπλό: Εξασφαλίζουν τη φθηνή εργασία των μαθητευόμενων και καταρτίζουν το αυριανό εργατικό δυναμικό, ώστε να ανταποκρίνεται απόλυτα σε αυτές.

Οι νέοι εργαζόμενοι και άνεργοι, οι σπουδαστές στις σχολές της κατάρτισης και της μαθητείας πρέπει να κρίνουν τις προωθούμενες αλλαγές στην επαγγελματική εκπαίδευση με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους και τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα να ικανοποιηθούν. Με βάση την ανάγκη να φοιτούν όλοι οι νέοι ως τα 18 τους χρόνια στο σχολείο και στη συνέχεια να υπάρχει ενιαίο, δημόσιο και δωρεάν σύστημα Επαγγελματικής Εκπαίδευσης. Με βάση τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα να μην αναγκάζεται κανένας να βγει πρόωρα στο μεροκάματο, να μην αντιμετωπίζει τον εφιάλτη της ανεργίας, να μην πρέπει να επιβιώσει με το μισθό - φιλοδώρημα της μαθητείας αλλά να εξασφαλιστεί σταθερή δουλειά με δικαιώματα για όλους. Δυνατότητες βεβαίως απορρέουν από τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι, αλλά που γίνονται ανύπαρκτες για τους νέους και τις νέες από τα φτωχά λαϊκά στρώματα γιατί τις καρπώνονται οι καπιταλιστές.

Αναδεικνύεται σε προτεραιότητα

Γρηγοριάδης Κώστας

Μια τριαντάχρονη, γιατρός, πάσχει από σκλήρυνση κατά πλάκας με βαθμό αναπηρίας 75%.

Πριν τη συγκρότηση του ΕΟΠΥΥ, ως ασφαλισμένη του ΙΚΑ, μπορούσε και έπαιρνε, με μηδενική συμμετοχή, ένα καινοτόμο φάρμακο πολυεθνικής εταιρείας. Μετά τις αποφάσεις για τη συνταγογράφηση με βάση τη δραστική ουσία η άρρωστη δεν μπορεί να προμηθευτεί το φάρμακο που έπαιρνε, γιατί το ταμείο Πρόνοιας - το οποίο την καλύπτει, πλέον, ως άπορη - χορηγεί μόνο το γενόσημο. Η άρρωστη δεν μπορεί να πληρώσει 1.600 ευρώ -τόσο στοιχίζει το φάρμακο- το μήνα, ενώ το διατιθέμενο από το ταμείο φάρμακο τη φορτώνει με περίσσεια κορτιζόνης.

Αυτή είναι η κατάληξη της λογικής που αντιμετωπίζει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη με λογική κόστους - οφέλους, την ώρα μάλιστα που οι ανασφάλιστοι και οι άποροι αυξάνουν καθημερινά λόγω της ανεργίας και των λουκέτων στα μαγαζιά. Η συγκυβέρνηση, εκτός από τα ψίχουλα, που διαθέτει μέσω του κρατικού προϋπολογισμού για τους άπορους και τους ανασφάλιστους, ετοιμάζει το διαβόητο «εισιτήριο υγείας», με κονδύλια του ΕΣΠΑ. Δηλαδή μια φορά εξετάσεις και από εκεί και πέρα, ζει όποιος έχει να πληρώσει - προς δόξαν και της κερδοφορίας της φαρμακοβιομηχανίας. Γι' αυτό και η πάλη για δωρεάν υπηρεσίες Υγείας μέσα από ένα δημόσιο σύστημα Υγείας με κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης, αναδεικνύεται σε προτεραιότητα.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ