Ολοι αυτοί που ευθύνονται για την εφαρμογή (όπως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ), ή αυτοί που στήριζαν ή ανέχονταν (όπως οι προαναφερόμενοι φορείς), όλα αυτά τα χρόνια, την πολιτική των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην Υγεία, δηλαδή την πολιτική στη βάση «κόστους - αποτελεσματικότητας», που οδήγησε στο παραπέρα ξεχαρβάλωμα του δημόσιου συστήματος Υγείας, που και πριν λειτουργούσε οριακά, τώρα αναθέτουν στους εισαγγελείς να δώσουν λύση σε ένα καθαρά πολιτικό και μάλιστα ταξικό ζήτημα. Ακόμα και καμία «ατασθαλία» να μη γίνει, οι νόμοι που έφτιαξαν όλοι τους (ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ) θέτουν σε κίνδυνο ακόμα και ζωές, καταδικάζοντας τους ασθενείς να έρχονται αντιμέτωποι με τις τραγικές ελλείψεις σε προσωπικό και υποδομές στις δημόσιες μονάδες Υγείας και να μην ξέρουν πού και για ποιο πράγμα να πρωτοπληρώσουν.

Ολοι αυτοί δεν αντιπαλεύουν την πολιτική της ραγδαίας μείωσης των κρατικών δαπανών, αλλά, αντίθετα, την υπεραμύνονται με διάφορα επιχειρήματα που εκφράζουν και τη διαφορετική μορφή διαχείρισης που επιλέγει να εφαρμόσει το κάθε αστικό κόμμα. Σε αυτήν την πολιτική είναι στυλοβάτες οι διάφοροι επιστημονικοί σύλλογοι όταν μιλούν και εκπονούν σχετικές μελέτες για την αναγκαιότητα εφαρμογής του κριτηρίου του «κόστους - οφέλους» στην Υγεία, για την «ανάπτυξη ανταγωνιστικών και οικονομικά βιώσιμων συστημάτων Υγείας».

Ολα αυτά συμβαίνουν διότι οι καταγγελίες στον Αρειο Πάγο και οι δηλώσεις τους μπροστά στις κάμερες είναι η μόνη διαφοροποίησή τους από την κυβερνητική πολιτική. Η δε κυβέρνηση, παίρνοντας τη σκυτάλη από τους προηγούμενους, προχωράει ακάθεκτη στην εφαρμογή της στρατηγικής της ΕΕ για μείωση των κρατικών δαπανών και αύξηση των πληρωμών των ασθενών. Με αυτήν τη στρατηγική συμφωνούν όλα τα κόμματα (φιλελεύθερα, σοσιαλδημοκρατικά, οπορτουνιστικά) μηδενός εξαιρουμένου από αυτά που στηρίζουν την πολιτική της ΕΕ.

Αν αυτό δεν είναι εγκλωβισμός στην αντιλαϊκή πολιτική και υποταγή των λαϊκών αναγκών στα συμφέροντα του κεφαλαίου που στο ακέραιο υπηρετεί η κυβέρνηση, τότε τι είναι; Μπορεί αυτή η συμβιβαστική στάση, η ενσωμάτωση με αλλότρια, ξένα προς το λαό συμφέροντα όπως και η εξίσου αντιδραστική αντίληψη περί ανάθεσης στη Δικαιοσύνη της λύσης πολιτικών ζητημάτων να οδηγήσουν σε άνοδο της πάλης του λαϊκού κινήματος; Οχι βέβαια.

Στο μόνο που οδηγούν αυτές οι στάσεις και συμπεριφορές, και αυτό επιδιώκουν οι αστοί και οι υπηρέτες τους, είναι στο να αποπροσανατολίσουν και να γίνουν τροχοπέδη στην ανάπτυξη ενός εργατικού - λαϊκού κινήματος σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Επίσης, η εκτόνωση της λαϊκής αγανάκτησης που υπάρχει και φουντώνει να διοχετεύεται σε ανώδυνες «δράσεις», όπως οι προαναφερόμενες ή «οι ολονυχτίες των πλατειών» που προσπαθούν να τις αναβιώσουν. Τώρα όμως «έχουν γνώση οι φύλακες». Ας επιστρατεύσει ο λαός την πείρα του γιατί εμείς λέμε ότι «ο μόνος δρόμος είναι αντεπίθεση και πάλη».

Φυσικά, καμία ιστορία της Ουκρανίας δεν ακούστηκε στη Γιουροβίζιον. Κι ούτε, βέβαια, και περιμέναμε κάτι τέτοιο από τη φιέστα της βιομηχανίας του θεάματος που η σχέση της με την ιστορική αλήθεια είναι όση και με την Τέχνη, δηλαδή καμία. Εκείνο που και πάλι ακούστηκε ήταν ένα κακόφωνο και καθόλου νέο παραμύθι, που εδώ και δεκαετίες αναπαράγουν τα αστικά επιτελεία και οι μηχανισμοί τους, από το «Radio Liberty» παλιότερα έως και κάθε λογής αντικομμουνιστές «ιστορικούς» και δημοσιολόγους της ΕΕ σήμερα, που, με τον «αέρα» που τους δίνουν, μετά το '90, η νίκη της αντεπανάστασης και οι ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, νομίζουν ότι έχουν τα χέρια λυμένα, για να ασελγούν πάνω στην ιστορική αλήθεια, να συκοφαντούν το σοσιαλισμό - κομμουνισμό και το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο, τη Σοβιετική Ενωση, με τα μάτια στραμμένα όχι μόνο στις σημερινές τους αντιπαραθέσεις με την καπιταλιστική Ρωσία, αλλά στο μέλλον απ' όπου και «ξορκίζουν» τον πραγματικό κίνδυνο για την εξουσία και οικονομία του κεφαλαίου. Χωρίς, φυσικά, στην επιχείρηση αυτή να έχουν - σήμερα όπως και τότε - κανένα κόλλημα να «ξεπλύνουν» τους συνεργάτες των ναζί, αλλά και τους ιδεολογικούς και φυσικούς απόγονους τους και υμνητές τους, όπως είναι η σημερινή κυβέρνηση της Ουκρανίας που έχει την απλόχερη στήριξη της ΕΕ και που έσπευσε φυσικά να πανηγυρίσει γι' αυτήν την (όχι και τόσο) «απίστευτη νίκη».

Είναι γνωστός, εξάλλου, ο «έρωτας» της τόσο ευαίσθητης ΕΕ με τους Ουκρανούς νεοναζί του «Δεξιού Τομέα» και λοιπούς αντικομμουνιστές «σταυροφόρους» από το 2013, τότε που η ΕΕ μαζί με τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ, αξιοποιούσαν στην αντιπαράθεσή τους με την καπιταλιστική Ρωσία, όσους αργότερα συγκρότησαν την πραξικοπηματική κυβέρνηση της Ουκρανίας, ξεκινώντας έναν αιματηρό πόλεμο και εξαπολύοντας όχι μόνο ένα αιματηρό πογκρόμ απέναντι σε κομμουνιστές, συνδικαλιστές και το ρωσόφωνο πληθυσμό, αλλά κι ένα ιδεολογικό πογκρόμ με στόχο να σβήσουν ό,τι δεν πρόλαβαν οι προηγούμενες αστικές κυβερνήσεις: Τη συνείδηση στο λαό για την ανωτερότητα του σοσιαλισμού που οικοδομήθηκε. Αποκαθιστώντας φυσικά στην προσπάθεια αυτή και τους ιδεολογικούς και φυσικούς απογόνους τους, τους Ουκρανούς συνεργάτες των ναζί και λοιπούς δοσιλόγους ως «εθνικούς ήρωες» και «πατριώτες».

Οτι κατά τη διάρκεια της προέλασης των ναζιστικών στρατευμάτων στη Σοβιετική Ενωση, κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο λαός της Κριμαίας, όπως και ο υπόλοιπος σοβιετικός λαός, προέβαλε σημαντική αντίσταση, με πιο χαρακτηριστικά και γνωστά «στιγμιότυπα» την ηρωική πολιορκία της Σεβαστούπολης, που αποτελούσε σημαντική ναυτική βάση της ΕΣΣΔ, από τον Οκτώβρη του 1941 έως τον Ιούλη του 1942, αλλά και τη δράση των αντάρτικων σοβιετικών δυνάμεων που έδρασαν στην κατειλημμένη από τους ναζί περιοχή. Η αγριότητα της ναζιστικής κατοχής ήταν τέτοια, ώστε μέσα σε ένα περίπου 6μηνο, από τον Οκτώβρη του 1941 έως τον Απρίλη του 1942, 91.678 Σοβιετικοί πολίτες ή αλλιώς ο ένας στους 10 κατοίκους της περιοχής εκτελέστηκαν.

Να ποιοι, σύμφωνα με το νικητήριο τραγούδι της Γιουροβίζιον, ήθελαν «ένα μέλλον όπου οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να ζήσουν και να αγαπήσουν», αλλά «ήρθαν οι ξένοι και τους σκότωσαν»! Να και τι τα έκαναν τα 7.238 τουφέκια, 981 πολυβόλα παντός τύπου, 10.296 χειροβομβίδες και 39 εκτοξευτές όλμων που εντόπισε και κατάσχεσε ο Κόκκινος Στρατός, όταν συνέτριψε τις ομάδες αυτές στα δάση της Κριμαίας κατά την αντεπίθεσή του και την απώθηση των ναζί από την περιοχή τον Απρίλη - Μάη του 1944. Οταν και αντικειμενικά στη σοβιετική εξουσία και μάλιστα μέσα σε συνθήκες του πιο σκληρού πολέμου που έχει γνωρίσει η Ιστορία μπήκε το δίλημμα, είτε να αφήσει τους Τατάρους σε μια κρίσιμη στρατηγικά περιοχή (προγεφύρωμα για τις πετρελαιοπηγές του Μπακού) ως πέμπτη φάλαγγα στα μετόπισθεν του Κόκκινου Στρατού, αλλά και έκθετους στη μαζική αυτοδικία του υπόλοιπου πληθυσμού, είτε να τους μετακινήσει στα μετόπισθεν, όπως και έκανε, με την απόφαση της 11ης Μάη του 1944 της Κρατικής Επιτροπής Αμυνας, του κεντρικού οργάνου της ΕΣΣΔ, με επικεφαλής τον Ι. Στάλιν, το οποίο κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ήταν επιφορτισμένο με την οργάνωση της αμυντικής ικανότητας της χώρας. Μια απόφαση, δηλαδή, πέρα ως πέρα ενταγμένη στη γενικότερη τιτάνια πολεμική προσπάθεια της Σοβιετικής Ενωσης και μέτρο καθαρά αμυντικό.

Παραπομπή:

1. Α. Γκίκας, Οι Ελληνες στη διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».