Σε ορισμένες από αυτές τις πλευρές απαντά το άρθρο του Μάκη Μαΐλη, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, που δημοσιεύουμε σήμερα στην εφημερίδα μας.

«Οι υποκριτικές ειρηνοφιλίες και τα συνέδρια του αφοπλισμού ξεμασκαρεύτηκαν. Τώρα μιλάνε ανοιχτά και ξέσκεπα για τον πόλεμο (...) σ' όλα τα μεγάλα εργοστάσια της Ευρώπης και της Αμερικής χύνεται το ατσάλι, που θα θερίσει την ανθρώπινη σάρκα» έγραφε ο «Ριζοσπάστης» της Κυριακής 10 Ιούλη του 1932, κάτω από τον τίτλο "αντιπολεμικό μανιφέστο".

Αυτά και άλλα γράφουν, προσβάλλοντας ταυτόχρονα τα στελέχη και τα μέλη του ΚΚΕ, ότι τα διακρίνει «άγνοια, αμάθεια, αδυναμία άρθρωσης ισχυρού πολιτικού και ιδεολογικού λόγου»! Γι' αυτό παρασύρονται (!) από την ηγεσία!...

Τέτοια γράφουν, ανερυθρίαστοι. Οι μόνοι που δεν χαρακτηρίζονται από αυτές τις ...αρετές είναι οι οπορτουνιστές του «Εργατικού Αγώνα», που συγκροτήθηκαν ως κίνηση εκτός ΚΚΕ για να επιδράσουν μέσα στο ΚΚΕ, όπως εξάλλου το ομολογούν.

Η παραπάνω πρακτική τους είναι άμεσα συνδεδεμένη και με τα παρακάτω:

1) Γράψαμε και άλλοτε, ότι υπεραμύνονται παλιών λαθεμένων επιλογών στρατηγικής του ΚΚΕ, ώστε μέσα από την υπεράσπιση τέτοιων επιλογών να προωθείται η ιδέα, η επιδίωξή τους, που είναι σήμερα η σύμπηξη συμμαχίας με τμήματα της αστικής τάξης (σοσιαλδημοκρατικά), η συμμετοχή σε κυβερνήσεις τύπου ΣΥΡΙΖΑ, η σύμπραξη με οπορτουνιστές τύπου ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Plan B', ΝΑΡ κ.ά. της ...Αριστεράς.

Παίρνοντας πάσα από αυτούς διάφορες τροτσκιστικές συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ασχολήθηκαν με την εκδοση του Τμήματος Ιστορίας του ΚΚΕ, με στόχο να ανατροφοδοτήσουν την συζήτηση περί τροτσκισμού, να προκαλέσουν σύγχυση. Ετσι διαβεβαιώνουν και αυτοί για «αναθεώρηση» της Ιστορίας του ΚΚΕ, για «υιοθέτηση θέσεων του τροτσκισμού». Ολως τυχαίως όμως οδηγούνται στο ίδιο συμπέρασμα με τους προηγούμενους, ότι το ΚΚΕ πρέπει να εγκαταλείψει το Πρόγραμμά του, να αλλάξει στρατηγική, να υιοθετήσει τη γραμμή συμμαχίας με την σοσιαλδημοκρατία (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ), να υιοθετήσει τη θέση συμμετοχής ή στήριξης σε «αριστερές» κυβερνήσεις (βλέπε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ), στο όνομα μάλιστα των «λενινιστικών παραδόσεων» και της «ιστορικής πείρας της ΚΔ»! Το ένα χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυο το πρόσωπο, όπως λέει ο λαός μας.

2) Δεν διδάχθηκαν στο ελάχιστο από τη μετάλλαξη σειράς Κομμουνιστικών Κομμάτων σε σοσιαλδημοκρατικά, στην Ευρώπη και αλλού. Εκτιμούν ότι δεν υπήρξε ως μια βασική αιτία της σήψης τους, η στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, πριν και μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο (αντιφασιστικές κυβερνήσεις, αντιμονοπωλιακές κυβερνήσεις, αριστερές κυβερνήσεις, λαϊκής ενότητας κυβερνήσεις κ.ά.). Ολες αυτές οι κυβερνήσεις, που δήθεν θα αποτελούσαν μεταβατικές βαθμίδες προς το σοσιαλισμό, αποδείχτηκε ότι απομάκρυναν από αυτόν. Και επιπλέον, έγιναν παράγοντας της σοσιαλδημοκρατικής κατάληξης των ΚΚ Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας και δεκάδων ακόμα. `Η μήπως οι του «Εργατικού Αγώνα», της «Νέας Σποράς» και του «Συλλόγου Κορδάτου» τα θεωρούν κόμματα μαρξιστικά - λενινιστικά; Τίποτα δεν αποκλείεται. Πάντως, σίγουρα τα θεωρούν κόμματα της ...«ριζοσπαστικής» Αριστεράς... Γι' αυτό και τα διδάγματα που προσπαθεί να βγάλει, και βγάζει το ΚΚΕ, από την ηρωική πορεία του ίδιου και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, τα μεταφράζουν ως «αδυναμία του Κόμματος να δώσει διέξοδο στη χώρα προς το σοσιαλισμό»! (Ισως, μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι να κάναμε...)

3) Τηρούν σιγήν ιχθύος, όσον αφορά τη στάση που πρέπει να έχει ένα ΚΚ σήμερα για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Οι Γ. Πετρόπουλος και Δ. Δημητριάδης (;) καταγγέλλουν το ΚΚΕ ότι ξεπατικώνει τον Αγι Στίνα¹ (τροτσκιστής), κρίνοντας το Α' γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη για τον ιταλοελληνικό πόλεμο (δε λένε ποιον ...ξεπατικώνουμε για το Β' και το Γ' γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη). Κι αυτό, επειδή στο βιβλίο του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ, με τίτλο «Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-41», γράφεται ότι «στο Α' γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη ο πόλεμος χαρακτηριζόταν εθνικοαπελευθερωτικός απ' την πλευρά της Ελλάδας και όχι ιμπεριαλιστικός και από τις δύο πλευρές». Γράφεται επίσης, πως «αποτελούσε αντίφαση ότι ο σωστός στόχος που ετίθετο στο γράμμα, για "μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, ...» συνυπήρχε με τη φράση «στον πόλεμο αυτό που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά ...». Παραθέτουν, λοιπόν, οι παραπάνω, τα όσα έγραψε ο Στίνας, για να ...αποδείξουν ότι το ΚΚΕ αντιγράφει τον τροτσκισμό!

Πρώτη απάτη: Αντί να παραθέσουν αποσπάσματα από τον τροτσκισμό, θα μπορούσαν, αν ήταν καλοπροαίρετοι, να παραθέσουν το τι έλεγε η Κομμουνιστική Διεθνής εκείνο το διάστημα για το χαρακτήρα του πολέμου (αντιγράφοντας, άραγε, κι αυτή τον τροτσκισμό;). Κρύβουν όμως το τι έλεγε η ΚΔ και παραθέτουν τον Στίνα, για να ψαρέψουν σε θολά νερά.

Στις 28 του Σεπτέμβρη 1939, λοιπόν, η οδηγία της ΚΔ προς τα ΚΚ των Βαλκανίων, με τίτλο «Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και τα Βαλκάνια», έλεγε:

«Τους βαλκανικούς λαούς απειλεί ο άμεσος κίνδυνος να εμπλακούν στον εκραγέντα ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ο κίνδυνος μεγαλώνει από το γεγονός ότι, με τη συμμετοχή τους στον πόλεμο, ανεξάρτητα από την πλευρά με την οποία θα πολεμήσουν και σε ποια θα σημειωνόταν η νίκη, μόνο την υλοποίηση των ληστρικών στόχων των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων θα βοηθούσαν. Σ' αυτό τον πόλεμο, που εξαπολύθηκε από τους ιμπεριαλιστές και των δύο εμπολέμων πλευρών με σκοπό την ηγεμονία στον κόσμο, οι μικροί λαοί θα χρησιμοποιηθούν ως ανταλλακτικό νόμισμα ενόψει της νέας διανομής του κόσμου» («Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο», σελ. 67).

Παραθέτουν τον Στίνα και παραγνωρίζουν σκόπιμα τον Τίτο, ο οποίος έγραψε σε άρθρο του στις αρχές Δεκέμβρη του 1940:

«Την κύρια ευθύνη για τη σημερινή τραγωδία του ελληνικού λαού τη φέρει το αντιλαϊκό καθεστώς του Μεταξά...» («Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο», σελ. 154).

Θα μπορούσαν, αντί για τον Στίνα, να παραθέσουν τον Νίκο Καρβούνη, ο οποίος έγραψε στον Γ. Σιάντο (11 Μάη 1942) για τη θέση της «Παλιάς ΚΕ» στον ιταλοελληνικό πόλεμο:

«Το Κ.(όμμα) και η θέση του απέναντι στον πόλεμο ανταποκρίνεται στην αντίστοιχη θέση της Κ.Δ. και της Σοβ. Ενωσης, που επανειλημμένα διατυπώθηκαν. Το Κ.(όμμα) και η θέση του συναντιόνταν με τ' άλλα αδελφά κόμματα στην εκτέλεση των αποφάσεων της Κ.Δ. και ζητούσε το χτύπημα του πολέμου, περνώντας από την πραγματικότητα της χώρας μας, που είχε μπει στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Η Κ.Δ., η Σοβ. Ενωση και τ' αδελφά κομμουνιστικά κόμματα δεν πρόκειται βέβαια ν' αρνηθούν όσα διακήρυχναν εκείνη την εποχή» («Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο», σελ. 164).

Δεύτερη απάτη: Επικρίνουν το ΚΚΕ και το βιβλίο «Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο 1940-41», για την κριτική στη φράση του Α' γράμματος του Ν. Ζαχαριάδη «στον πόλεμο αυτό που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά...» και γράφουν ότι αυτά τα ίδια έγραψε και ο τροτσκισμός!

Πρόκειται, επίσης, για λαθροχειρία. Μπορούσαν, αν ήθελαν, να παραθέσουν την κριτική της ΚΔ στο Α' γράμμα και όχι τον Στίνα!... Το Πρωτόκολλο της ΚΔ στις 10 Γενάρη 1941 (πέρα από τις αντιφάσεις που περιείχε και που υπογραμμίζονται στο βιβλίο) έλεγε τα εξής για την επίμαχη φράση του Α΄ γράμματος, «στον πόλεμο αυτό που διευθύνει η κυβέρνηση Μεταξά...»:

«Είναι, ωστόσο εσφαλμένο και επιζήμιο να αποκαλείται ο παρών, από την πλευρά της Ελλάδας, πόλεμος εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος της κυβέρνησης Μεταξά εναντίον του φασισμού του Μουσολίνι, όπως έγινε στην επιστολή του συντρόφου Ζαχαριάδη (...) Ετσι, ο ελληνικός λαός θα παραπλανηθεί σχετικά με την αλληλοσύνδεση του δεδομένου πολέμου με τον ιμπεριαλιστικό. Δεν πρέπει, δηλαδή, να αντιμετωπίζεται ως μεμονωμένος πόλεμος. Τούτο θα παρασύρει τον ελληνικό λαό να στηρίξει στον παρόντα πόλεμο την κυβέρνηση Μεταξά, αντί να την καταπολεμά για την εγκληματική εσωτερική πολιτική της. Αυτό επίσης, θα αποσπάσει την προσοχή του ελληνικού λαού από τη βαριά ευθύνη, την οποία φέρουν η κυβέρνηση Μεταξά και μεγάλο μέρος της ελληνικής αστικής τάξης που, με την προς όφελος του αγγλικού ιμπεριαλισμού πολιτική τους, οδήγησαν τον ελληνικό λαό στον πόλεμο» («Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο», σελ. 144).

Τρίτη απάτη: Επιτίθενται στο ΚΚΕ, επειδή, λένε, υιοθετεί τις θέσεις της «Παλιάς ΚΕ» για τον ιταλοελληνικό πόλεμο. Γράφουν για το βιβλίο:

«Δεν διστάζει να θεωρεί σωστή τη θέση που πήρε η Παλιά Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ για ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τη διεξαγωγή αγώνα όχι για την απελευθέρωση της χώρας αλλά για τη σοσιαλιστική επανάσταση».

Θα μπορούσαν, αν ήθελαν, να παραθέσουν ένα από τα σημεία που το βιβλίο, υπερασπίζοντας την «Παλιά ΚΕ» σχετικά με τη θέση της για το χαρακτήρα του ιταλοελληνικού πολέμου, γράφει ως προς το παραπάνω:

«Είναι φανερό ότι όλα τα προηγούμενα σε καμία περίπτωση δε σήμαιναν "να πετάξουμε τα όπλα". Σήμαιναν με σαφήνεια ότι ο λαός και ο στρατός έπρεπε να αντιτάξουν αποφασιστικά μέτωπο εναντίον των δύο ιμπεριαλιστικών μπλοκ (του φασιστικού και του "δημοκρατικού"), υπερασπίζοντας την εδαφική ακεραιότητα και παλεύοντας για την ανατροπή της κυβέρνησης Μεταξά, με σκοπό να προσεγγίσει η Ελλάδα τη Σοβιετική Ενωση» («Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο», σελ. 156).

Αυτή τη θέση εξέφραζε η Σταματία Βιτσαρά (μέλος της «Παλιάς ΚΕ»), όταν έγραφε προς τον Ν. Ζαχαριάδη:

«Ποτέ και πουθενά δεν είπαμε να "πετάξουμε τα όπλα". Πού το βρίσκουν οι σύντροφοι που τόσες φορές και τώρα ακόμα το επαναλαβαίνουν στον τύπο μας, απορώ. Σας έχω δώσει όλα τα έντυπά μας. Το είδατε Σεις, πουθενά;» («Το ΚΚΕ στον ιταλοελληνικό πόλεμο», σελ. 155).

Ομως, οι οπορτουνιστές του «Εργατικού Αγώνα» βρίσκουν αντιφατικό το συνδυασμό αυτών των δύο, δηλαδή και την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας (κανείς δεν έκρινε αρνητικά τον Ζαχαριάδη γι' αυτό το θέμα) και της δράσης για τη συσπείρωση δυνάμεων ενάντια στην αστική κυβέρνηση. Αντιφατικά αυτά τα δύο είναι μόνο στη σκέψη του οπορτουνισμού, όχι και στη ζωή.

Τέταρτη απάτη: Είχαν επίσης τη δυνατότητα, να «προσέξουν» το σημείο της σελ. 43 του βιβλίου, στο οποίο η θέση του ΚΚΕ για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο σήμερα διατυπώνεται ως εξής:

«Το ότι και από τις δύο πλευρές, του επιτιθέμενου και του αμυνόμενου, ο πόλεμος έχει ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα, δε σημαίνει ότι το εργατικό κίνημα είναι αδιάφορο όταν δέχεται ένοπλη επίθεση στη χώρα του. Το θέμα είναι να μη βρεθεί κάτω από τη σκέπη της αστικής τάξης, του "εθνικού" μετώπου, της "εθνικής ενότητας", σε τελευταία ανάλυση κάτω από "ξένη σημαία". Η εργατική τάξη με τους συμμάχους της, με την καθοδήγηση του ΚΚΕ, πρέπει να έχουν ετοιμότητα και ικανότητα για να οργανώσουν κατά τη διάρκεια του πολέμου τη δική τους, ένοπλη πάλη, ώστε και να μην επιτρέψουν να αποσπαστούν εδάφη ή να προσαρτηθούν άλλα και να πραγματοποιηθεί η έξοδος από τον πόλεμο με επικεφαλής τη νέα εξουσία, της εργατικής τάξης».

Αν το πρόσεχαν, δεν θα έθεταν ερωτήματα του τύπου όπως έθεσε η «Νέα Σπορά» η οποία καλεί(!) το ΚΚΕ να διαμορφώσει θέση για το ενδεχόμενο ενός πολέμου και της Τουρκίας με την Ελλάδα! Επί τόσα χρόνια ούτε αυτοί έχουν ακούσει κάτι σχετικό απ' το ΚΚΕ ακριβώς γι' αυτό το θέμα;

Ενώ στο Α΄ γράμμα ο πόλεμος χαρακτηρίζεται ως εθνικοαπελευθερωτικός, στο Β΄ και στο Γ΄ ορίζεται ως ιμπεριαλιστικός και από την ελληνική πλευρά.

Οι οπορτουνιστές υποστηρίζουν ότι και οι δύο χαρακτηρισμοί ήταν σωστοί, επειδή άλλαξαν στην πορεία οι συνθήκες.

Ομως, ο χαρακτήρας του πολέμου καθορίζεται από το ποια τάξη και για ποιο σκοπό διεξάγει τον πόλεμο είτε είναι αρχικά και τη συγκεκριμένη στιγμή αμυνόμενη είτε επιτιθέμενη. Ο χαρακτήρας του ιταλοελληνικού πολέμου, από την πλευρά της ελληνικής κυβέρνησης και της αστικής τάξης, δεν άλλαξε επειδή ο ελληνικός στρατός πέρασε τα ελληνοαλβανικά σύνορα. Ηταν εξαρχής ιμπεριαλιστικός, ενταγμένος στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς της Μεγάλης Βρετανίας που βρισκόταν σε οξύτατη διαμάχη με τον Αξονα, με την οποία Βρετανία, η εγχώρια αστική τάξη και η κυβέρνηση Μεταξά ήταν σύμμαχοι.

Υποστηρίζουν ότι η γραμμή του Κόμματος στην Κατοχή στηρίχτηκε στο Α΄ γράμμα του Ν. Ζαχαριάδη. Ο ισχυρισμός είναι ανυπόστατος. Η στρατηγική του Κόμματος στην Κατοχή στηρίχθηκε στην πολιτική των αντιφασιστικών μετώπων, δηλαδή στο 7ο Συνέδριο της ΚΔ και στο 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ. Σε αυτά στηρίχθηκε και το Α΄ γράμμα.

Η στρατηγική των αντιφασιστικών μετώπων είχε ως απόρροια τη συμφωνία του Λιβάνου και της Καζέρτας και πριν από αυτές την υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο στρατηγείο της Μέσης Ανατολής. Η στρατηγική των αντιφασιστικών μετώπων, που εκτιμήθηκε ως μεταβατική για την κατάκτηση της εργατικής εξουσίας, δεν επιβεβαιώθηκε. Η πολιτική του ΚΚΕ εξ αντικειμένου αυτονόμησε την εθνικοαπελευθερωτική πάλη από το στόχο κατάκτησης της εργατικής εξουσίας.

Οσον αφορά τις χώρες της Κεντρικής και της Ανατολικής Ευρώπης (Ρουμανία, Πολωνία κ.λπ.), που αποσπάστηκαν από το ιμπεριαλιστικό σύστημα, αποσπάστηκαν κυρίως χάρη στη δύναμη του Κόκκινου Στρατού και όχι χάρη στη στρατηγική των αντιφασιστικών μετώπων. Ακόμα και στη Γιουγκοσλαβία, που οι οπορτουνιστές χρησιμοποιούν ως επιχείρημα για την απόδειξη του αντιθέτου, ο Κόκκινος Στρατός μπήκε στο Βελιγράδι και την απελευθέρωσε, μαζί με τον παρτιζάνικο στρατό. Επιπλέον, στη Γιουγκοσλαβία, όπως και στην Αλβανία και την Τσεχοσλοβακία, ο ιμπεριαλισμός δεν μπορούσε να επέμβει στρατιωτικά. Ο ρόλος της ΕΣΣΔ ήταν και σε αυτό το ζήτημα καθοριστικός.

Ενα τελευταίο: Τον Ζαχαριάδη σέβονται όσοι τον αντιμετωπίζουν κριτικά, αναγνωρίζοντας την προσφορά του σε μια δραματική πορεία. Αντίθετα, δεν τον σέβονται όσοι τον αντιμετωπίζουν άκριτα, όσοι τον «λιβανίζουν», όπως θα έλεγε ο ίδιος.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ

1. Αγις Στίνας, ψευδώνυμο του Σπύρου Πρίφτη. Ο Σπύρος Πρίφτης ήταν μέλος του ΚΚΕ και το 1931 διαγράφτηκε. Στη συνέχεια πέρασε στον Αρχειομαρξισμό και υπήρξε στέλεχος διαφόρων τροτσκιστικών ομάδων. Στο τέλος της ζωής του πέρασε με τον αναρχισμό. Με τις θέσεις που ανέπτυξε ταυτίστηκε σε πολλά σημεία με την επίσημη αστική αντικομμουνιστική προπαγάνδα. Τάχθηκε ενάντια στο στόχο υπεράσπισης της ΕΣΣΔ κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Αντιτάχθηκε στη δράση του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ στη περίοδο της Κατοχής. Θεώρησε τη μάχη του Δεκέμβρη ως «πραξικόπημα του ΚΚΕ». Ενώ επίσης κατήγγειλε το ΚΚΕ για τον αγώνα του ΔΣΕ.