Κυριακή 17 Φλεβάρη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΤΡΟΪΚΑ - ΚΕΦΑΛΑΙΟ
Ετοιμάζουν τη νέα επίθεση στους μισθούς

Η πλουτοκρατία κι οι υπηρέτες της καταδικάζουν τους εργάτες στην εξαθλίωση
Η πλουτοκρατία κι οι υπηρέτες της καταδικάζουν τους εργάτες στην εξαθλίωση
Η δήλωση του γ.γ. του υπουργείου Οικονομικών Γ. Μέργου, την περασμένη Τετάρτη, ότι ο κατώτερος μισθός των 586 ευρώ μικτά «είναι υψηλός», ούτε γκάφα ήταν ούτε έγινε τυχαία. Μάλιστα, οι δηλώσεις κυβερνητικών και ευρωενωσιακών παραγόντων που ακολούθησαν, επιβεβαιώνουν ακριβώς αυτή την εκτίμηση, αλλά κυρίως το γεγονός ότι η επίθεση στους μισθούς, κατώτερους και κλαδικούς δεν έχει τελειώσει. Οτι η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας αλλά και οι υπόλοιπες κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις θα συνεχίζουν να βρίσκονται στο στόχαστρο της κυβέρνησης, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της μεγαλοεργοδοσίας. Γι' αυτό η Πανελλαδική Πανεργατική Απεργία την επόμενη Τετάρτη, δίνει μια μεγάλη δυνατότητα στους εργαζόμενους όχι μόνο να διεκδικήσουν αυτά που τους έχουν αφαιρέσει, αλλά και να ανακόψουν αυτά που σχεδιάζονται ενάντιά τους το επόμενο διάστημα.

Ως εκ τούτου, οι δηλώσεις Μέργου, ήταν μόνο το προανάκρουσμα αυτών που θα ακολουθήσουν. Πολύ περισσότερο που έγιναν μπροστά και στη νέα επικαιροποίηση του «Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής» και κατ' επέκταση νέων μέτρων. Ειδικά για τον κατώτερο μισθό και την ΕΓΣΣΕ, το τι σχεδιάζεται προκύπτει ξεκάθαρα από τα ίδια τα κιτάπια των μνημονίων και οι κυβερνητικές δηλώσεις που δήθεν «διαψεύδουν» και «ανασκευάζουν» δεν έχουν την παραμικρή αξία.

Τα σχέδια υπάρχουν ήδη

Ηδη από το δεύτερο μνημόνιο γίνονταν λόγος για μέτρα που «θα δώσουν τη δυνατότητα μείωσης της απόκλισης στο επίπεδο του κατώτατου μισθού σε σχέση με τους ανταγωνιστές μας (Πορτογαλία, Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη)». Να υπενθυμίσουμε μόνο ότι ο κατώτατος μισθός στη Βουλγαρία, είναι 123 ευρώ και στη Ρουμανία 156 ευρώ!

Μάλιστα, μετά την ψήφισή του, κατά την παρουσίαση της Εκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το «Δεύτερο Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής για την Ελλάδα», ο εκπρόσωπος της ΕΕ στην τρόικα Μ. Μορς δήλωνε ευθαρσώς και για να μην υπάρχουν παρερμηνείες: «Σε ό,τι αφορά τους μισθούς, έχουμε διανύσει τη μισή απόσταση»!

Η συνέχεια δόθηκε με το Μνημόνιο 3, όπου πέραν των μειώσεων που είχαν επιβληθεί κατά 22% και 32% στους κατώτερους μισθούς και της κατάργησης της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης, καθορίζεται νέο σύστημα διαμόρφωσης νόμιμου μισθού για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα όλης της χώρας και προβλέπονταν: «Με την παρούσα διάταξη θεσπίζεται νέο σύστημα καθορισμού νόμιμου κατώτατου μισθού υπαλλήλων και ημερομισθίου εργατοτεχνιτών, το οποίο τίθεται σε ισχύ την 1.4.2013 (...). Κατά το Α' τρίμηνο του 2014 το σύστημα αυτό αξιολογείται ως προς την απλότητα και αποτελεσματικότητα της εφαρμογής του, τη μείωση της ανεργίας, την αύξηση της απασχόλησης και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας)».

Ακριβώς αυτές τις προβλέψεις υπενθύμισε και ο Ολι Ρεν στις πρόσφατες δηλώσεις του. Εδώ όμως κρύβεται και η ουσία των όσων ακολουθήσουν. Γιατί η συσχέτιση της αποτελεσματικότητας του νέου συστήματος με την αύξηση της απασχόλησης και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας προεξοφλεί και νέα μείωση των κατώτερων μισθών, αφού για την κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Ενωση, οι μισθοί στέκονται εμπόδιο και στην ανταγωνιστικότητα και στην απασχόληση. Οτι δηλαδή δήλωσε ευθαρσώς ο Γ. Μέργος. Γι' αυτό όσοι στο συνδικαλιστικό κίνημα -όπως η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ- μιλάνε και αυτοί για την ανάγκη ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, ως προϋπόθεση εξόδου από την κρίση, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να χύνουν νερό στο μύλο των καπιταλιστών, της κυβέρνησης και της τρόικας, που στα λόγια καταγγέλλουν.

Ομως η μείωση των μισθών δεν περιορίζεται στον κατώτερο, καθώς στην κόψη της ανταγωνιστικότητας βρίσκονται όλοι οι μισθοί και αυτοί που προβλέπονται από τις κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις. Ηδη, σε δεκάδες κλάδους που οι συμβάσεις έληξαν, οι εργοδότες με εκβιασμούς και απειλές επέβαλαν σε χιλιάδες εργαζόμενους ατομικές συμβάσεις με ποσοστά μειώσεων που φτάνουν και το 30%. Μετά και τη λήξη ακόμα 42 κλαδικών την προηγούμενη Πέμπτη και το πέρας της «μετενέργειας» στα μέσα του Μάη, οι εργαζόμενοι και σ' αυτούς τους κλάδους θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις ίδιες εργοδοτικές αξιώσεις. Επιπλέον, η κυβέρνηση έχει φροντίσει να εξοπλίσει την εργοδοσία με πρόσθετα όπλα, βάζοντας εμπόδια στην υπογραφή οποιασδήποτε σύμβασης με την αλλαγή του ρόλου του ΟΜΕΔ, στον οποίο δεν μπορούν μονομερώς πλέον να προσφεύγουν τα συνδικάτα, αλλά ακόμα και όταν υπογράφεται σύμβαση αυτή δεν επεκτείνεται στις επιχειρήσεις τις οποίες οι ιδιοκτήτες δεν είναι μέλη των εργοδοτικών οργανώσεων, που μπορεί να συνάψουν αυτή τη σύμβαση.

Πόλεμος ολοκληρωτικός

Γίνεται λοιπόν φανερό, ότι ολόκληρη η εργατική τάξη βρίσκεται αντιμέτωπη όχι μόνο με κάποια μεμονωμένα αντεργατικά μέτρα, αλλά με έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Ακριβώς αυτό εξυπηρετεί και η όξυνση του αυταρχισμού και της καταστολής που κάθε μέρα εντείνεται και στοχεύει οποιονδήποτε βγαίνει στο δρόμο και τολμά να διαμαρτυρηθεί. Ο κρατικός και εργοδοτικός αυταρχισμός γίνεται συστατικό στοιχείο της αντεργατικής και αντιλαϊκής επίθεσης και όχι επικουρικό μέσο, όπως κατά κανόνα ήταν μέχρι τώρα.

Γι' αυτό ο χαρακτήρας της επίθεσης, η καθολικότητα και το βάθος που αποκτά πρέπει να καθορίσει και τη στρατηγική της ίδιας της εργατικής τάξης. Δεν αρκούν πλέον μεμονωμένοι αγώνες, ούτε περιστασιακά ξεσπάσματα, απαιτείται σχέδιο οργάνωσης της πάλης, μαχητικά συνδικάτα, ταξικός προσανατολισμός και προοπτική. Κανένας κλάδος σήμερα μόνος του δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος μιας τέτοιας αναμέτρησης. Εφτασε η ώρα για γενική εργατική επιστράτευση. Για αγώνες που θα σημαδεύουν σωστά τον αντίπαλο, θα συνεγείρουν πλατιές εργατικές μάζες και θα εξασφαλίζεται η μαζική συμμετοχή και πρωτοβουλία των ίδιων των εργαζομένων. Το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ, και η πρότασή του για την υπογραφή νέων συμβάσεων, η γραμμή συσπείρωσης και η στρατηγική του ανταποκρίνονται σε αυτή την ανάγκη. Στην απεργία στις 20 Φλεβάρη, σε αυτή την κατεύθυνση μπορούν να γίνουν νέα αποφασιστικά βήματα, κλιμακώνοντας την πάλη, βάζοντας τη βάση για νέες ταξικές αναμετρήσεις.


Γ. ΖΑΧ.

Συγκεντρώσεις σε 68 πόλεις

Αθήνα, 10.30 π.μ., Ομόνοια

Θεσσαλονίκη, 10.30 π.μ., Αγαλμα Βενιζέλου

Νάουσα, 10 π.μ., στην πλατεία Καρατάσου

Κατερίνη, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Κιλκίς, 10.30 π.μ., πλατεία Ειρήνης

Σέρρες, 11 π.μ., πλατεία Ελευθερίας

Βέροια, 10 π.μ., πλατεία Ωρολογίου

Πολύγυρος, 10.30 π.μ., Δημαρχείο

Αλεξανδρούπολη, 10 π.μ., μπροστά στο Δημαρχείο

Ορεστιάδα, 11 π.μ., στην Εφορία

Κομοτηνή, 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Ξάνθη, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Καβάλα, 11 π.μ., κεντρική πλατεία

Δράμα, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Κοζάνη, 10.30 π.μ., πεζόδρομο

Πτολεμαΐδα, 10.30 π.μ., παλιό πάρκο

Φλώρινα, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Καστοριά, 10.30 π.μ., απέναντι από την πρώην Νομαρχία

Γρεβενά, 10.30 π.μ., παλιά Λαχαναγορά

Αγρίνιο, 10 π.μ., πλατεία Δημοκρατίας

Γιάννενα, 10.30 π.μ., Δημαρχείο

Αρτα, 10 π.μ., Εργατικό Κέντρο

Πρέβεζα, 10 π.μ., Φόρο

Ηγουμενίτσα, 10.30 π.μ., «Hondos Center»

Αγρίνιο, 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Μεσολόγγι, 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Ναύπακτος, 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Κέρκυρα, 10 π.μ., πλατεία Σαρόκο

Λευκάδα, 10 π.μ., Αγιος Μηνάς

Λάρισα, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Βόλος, 10.30 π.μ., πλατεία Πανεπιστημίου

Τρίκαλα, 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Καρδίτσα, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Ελασσόνα, 11 π.μ., απέναντι από το Ταχυδρομείο

Φάρσαλα, 10.30 π.μ., πλατεία Δημαρχείου

Σκόπελος, 10 π.μ., παραλία

Αλμυρός, 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Καλαμπάκα, 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Λαμία, 10.30 πλατεία πάρκου

Χαλκίδα, 11 π.μ., πλατεία Αγοράς

Θήβα, 11 π.μ., πεζόδρομος

Ιστιαία, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Αλιβέρι, 10.30 π.μ., πλατεία Πολυτεχνείου

Λιβαδειά, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Αμφισσα, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Πάτρα, 10.30 π.μ., πλατεία Γεωργίου

Καλαμάτα, 11 π.μ., πλατεία 23ης Μάρτη

Πύργος, 10.30 π.μ., πλατεία ΟΤΕ

Τρίπολη, 10.30 π.μ., πλατεία Πετρινού

Σπάρτη, 10.30 π.μ., κεντρική πλατεία

Αργος, 10.30 π.μ., πλατεία Αγ. Πέτρου

Κόρινθος, 10.30 π.μ. Περιβολάκια

Κεφαλονιά, 10.30 π.μ., ΕΚΚΙ (Αργοστόλι)

Ζάκυνθος, 10.30 π.μ., Διοικητήριο

Ηράκλειο, 10 π.μ., πλατεία Ελευθερίας

Μοίρες Ηρακλείου, 10 π.μ., Δημαρχείο

Ρέθυμνο, 10 π.μ., Δημαρχείο

Χανιά, 10 π.μ., Νέα Καταστήματα

Αγιο Νικόλαο, 10 π.μ., κεντρική πλατεία

Σητεία, 10.30 π.μ., Πλατανάρια

Μυτιλήνη, 11 π.μ., πλατεία Σαπφούς

Νάξος, 11 π.μ., παλιό Δημαρχείο (στην παραλία)

Σάμος, 10 π.μ., Εργατικό Κέντρο

Λήμνος, 10.30 π.μ., λιμάνι Μύρινας

Κως, 10.30 π.μ., πλατεία Καζούλη

Χίος, 10 π.μ., είσοδος Απλωταριάς

Ρόδος, 11 π.μ., Πανεπιστήμιο Αιγαίου

Ικαρία, 12 μ. Εύδηλο -- 12 μ. Αγ. Κήρυκος.

Ολοι στη μάχη ως την τελευταία στιγμή

Από απεργιακή κινητοποίηση στη Θεσσαλονίκη

MotionTeam

Από απεργιακή κινητοποίηση στη Θεσσαλονίκη
Τρεις μέρες έμειναν για τη μεγάλη πανεργατική, πανελλαδική απεργία την Τετάρτη 20 Φλεβάρη. Τρεις μέρες και οι εργαζόμενοι, τα συνδικάτα, οι ομοσπονδίες, καλούνται να δώσουν και την τελευταία ικμάδα δύναμης για την επιτυχία της. Διότι, αυτή η απεργία, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει ένα σημαντικό βήμα στην παραπέρα κλιμάκωση του αγώνα ενάντια στην αντιλαϊκή, αντεργατική πολιτική.

Να αποτυπώσει βήματα στην ενίσχυση της κοινής δράσης ολόκληρης της εργατικής τάξης για τα κρίσιμα ζητήματα που το ΠΑΜΕ προβάλλει ως αιχμή της απεργιακής μάχης: να υπογραφεί Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας και να αυξηθούν μισθοί και μεροκάματα κόντρα στην επιχείρηση μεγαλοεργοδοσίας - κυβέρνησης - εργατοπατέρων να τα παρασύρουν στον γκρεμό της «ανταγωνιστικότητας». Να εξασφαλιστούν μέτρα ουσιαστικής προστασίας των ανέργων σε μια περίοδο που αυτοί πολλαπλασιάζονται αμείωτα. Να εμποδιστεί η φορο-καταιγίδα που λεηλατεί το ήδη πενιχρό εισόδημα των λαϊκών - εργατικών οικογενειών. Αλλά και να πάρει απάντηση η καταστολή και η προσπάθεια ποινικοποίησης των αγώνων στην οποία καταφεύγει η κυβέρνηση για να αναχαιτίσει την οργανωμένη λαϊκή πάλη. Στόχοι που δεν αφορούν μόνο την εργατική τάξη, αλλά και τα λαϊκά στρώματα που αντικειμενικά έχουν συμφέρον να στρατευτούν μαζί της: τη φτωχή αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους, τους νέους και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Γι' αυτό άλλωστε, ήδη, στην απεργιακή μάχη έχουν μπει η ΠΑΣΕΒΕ, η ΠΑΣΥ, η ΟΓΕ, το ΜΑΣ.

Η δουλειά που πρέπει να συνεχιστεί ως το χάραμα της Τετάρτης χρειάζεται να «κοιτά» και την επόμενη μέρα. Ο αγώνας που διεξάγεται δεν είναι με «ημερομηνία λήξης». Αντιθέτως, θα είναι μακρύς και δύσκολος.

Γι' αυτόν το λόγο απαιτείται να μπουν συγκεκριμένοι δείκτες μέσα από τους οποίους θα αξιολογείται και θα δυναμώνει η συσπείρωση και η κινητοποίηση των δυνάμεων.

Βασικό ζήτημα είναι να αποτιμηθεί η διαδικασία των γενικών συνελεύσεων, πώς οργανώθηκαν και πώς τελικά ολοκληρώθηκαν, αν έγινε ουσιαστική συζήτηση, ποιά ήταν η συμμετοχή των εργατών. Τι βήματα έγιναν ώστε να ξεπεραστεί η αντιμετώπιση των συνεδριάσεων των διοικήσεων ως διεκπεραιωτικών διαδικασιών, να αναδειχθεί η ευθύνη κάθε συνδικαλιστή.

Τι δουλειά έγινε εκεί όπου οι ταξικές δυνάμεις πλειοψηφούν, με δεδομένο τις ευθύνες αλλά και τις δυνατότητες που γεννά ο συσχετισμός δύναμης. Αλλά και τι δουλειά έγινε εκεί όπου οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ μειοψηφούν, με δεδομένη την ανάγκη να αποκαλύπτεται ο ρόλος των δυνάμεων του συμβιβασμού. Τι συζήτηση έγινε στις διοικήσεις και τις συσκέψεις - συνελεύσεις, τι θέση πήρε κάθε παράταξη, πώς αξιοποιήθηκε η πρόταση του ΠΑΜΕ για την ΕΓΣΣΕ, πόσες νέες δυνάμεις γνώρισαν ή συσπειρώθηκαν στο πλαίσιό του για τη στήριξη των ανέργων κτλ.

Πώς οργανώθηκε η διαφώτιση των εργατών, πόσο δυνάμωσε η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση στους κλάδους και τους χώρους εργασίας, αλλά και η παρέμβαση στις εργατογειτονιές, όπου εκφράζονται επίσης οξυμμένα τα λαϊκά προβλήματα.

Πόσο αναδείχθηκε στοιχειοθετημένα και όχι γενικόλογα ο ρόλος των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών δυνάμεων. Πόσο ενισχύθηκε η επαφή με τίμιους συνδικαλιστές και εργάτες που αντιλαμβάνονται την ανάγκη το εργατικό κίνημα να ετοιμαστεί για δύσκολες αναμετρήσεις.

Αλλωστε, την εργοδοσία την ανησυχεί ιδιαίτερα και η ίδια η προετοιμασία της απεργίας, η παρακαταθήκη που αυτή αφήνει.

Γι' αυτό χρειάζεται δουλειά με υπομονή, με επιμονή και με σχέδιο. Σχέδιο, το οποίο δε θα περιορίζεται στην ημέρα της απεργίας, αλλά θα έχει βάθος χρόνου. Θα συμβάλλει στην αλλαγή συνειδήσεων, θα αποκαλύπτει γιατί τα συμφέροντα των εργατών είναι ασυμβίβαστα με τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας.

ΠΑΣΕΒΕ
Καλεί τους μικρούς ΕΒΕ να «κατεβάσουν ρολά»

Λίγες μέρες πριν από την πανελλαδική απεργία που θα πραγματοποιηθεί στις 20 του Φλεβάρη, οι δυνάμεις που στηρίζουν την ΠΑΣΕΒΕ, η οποία καλεί σε πανελλαδικό κλείσιμο των μαγαζιών με έμφαση την εναντίωση στη φοροληστρική πολιτική της κυβέρνησης, εντείνουν τις προσπάθειες για την ενημέρωση των αυτοαπασχολούμενων, μικρών επαγγελματοβιοτεχνών, εμπόρων και αυτοκινητιστών. Κομβικό σημείο και αυτής της κινητοποίησης κρίνεται ότι είναι ο συντονισμός της πάλης εργαζομένων και αυτοαπασχολούμενων, που με την κοινή, ενιαία αγωνιστική τους απάντηση στην κυβερνητική πολιτική πολλαπλασιάζουν τη δυναμική και την αποτελεσματικότητα των προσπαθειών τους. Στην Αθήνα, η ΟΒΣΑ καλεί στη συγκέντρωση στις 10.30 το πρωί στην Ομόνοια και σε προσυγκέντρωση στις 10 το πρωί στην πλ. Κάνιγγος.

Στην προκήρυξή της για την πανελλαδική κινητοποίηση η ΠΑΣΕΒΕ σημειώνει: «Δεκάδες χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο το προηγούμενο διάστημα. Ο νέος φορολογικός νόμος είναι ένας κρίκος μόνο από τη μακριά αλυσίδα των αντιλαϊκών μέτρων». Προσθέτει ότι «η Ευρωπαϊκή Ενωση και η κυβέρνηση επιδιώκουν να ξεκαθαρίσουν την αγορά από το μεγαλύτερο μέρος των μικροεπιχειρήσεων», διευκολύνοντας τα μονοπώλια και ότι «η οικονομική κρίση είναι το πρόσχημα, όχι η αιτία, για την επιτάχυνση όλων αυτών των αναδιαρθρώσεων».

Καταλήγει ότι πρέπει «να συσπειρωθούμε στα σωματεία, με τις θέσεις της ΠΑΣΕΒΕ. Να εντείνουμε τους αγώνες, μαζί με τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τη νεολαία, τους συνταξιούχους, για την ανατροπή της βάρβαρης, αντιλαϊκής πολιτικής».

Τι αγώνες χρειάζονται σήμερα

Κάθε μαχητή του ταξικού εργατικού κινήματος, αλλά και κάθε εργαζόμενο που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο παίρνει μέρος στους αγώνες, τον απασχολεί το εξής ερώτημα: Πώς είναι δυνατόν να οξύνεται η επίθεση των δυνάμεων του κεφαλαίου ενάντια στα λαϊκά στρώματα και το επίπεδο απάντησης του εργατικού κινήματος να είναι πίσω από τις ανάγκες;

Είναι πράγματι μια αντίφαση που μπορεί να ερμηνευτεί με διάφορους τρόπους.

Θα αποφύγουμε να επαναλάβουμε όσα κατά καιρούς έχουν γραφεί και ειπωθεί, σημειώνοντας ότι το κίνημα το οδήγησαν σ' αυτή την κατάσταση αυτοί που το φοβούνται, αυτοί που φοβούνται την οργάνωση και τον προσανατολισμό της εργατικής τάξης. Δηλαδή, το κεφάλαιο και οι εξαγορασμένοι άνθρωποί του στο εργατικό κίνημα, που έκαναν ό,τι ήταν δυνατόν για να το αφοπλίσουν είτε αφαιρώντας από τη δράση του κάθε ταξική αναφορά, είτε υπονομεύοντας τις απεργίες, είτε με το ρουσφέτι, την εξαγορά και τη σαπίλα που έθρεφαν και συντηρούσαν.

Προκύπτει όμως το εξής ζήτημα: Η τρικομματική κυβέρνηση, το κεφάλαιο, η εργοδοσία έχουν την ίδια γνώμη; Θεωρούν δηλαδή ότι λίγο - πολύ το κίνημα είναι ακίνδυνο;

Αν είναι έτσι, πώς δικαιολογείται η επίθεση στο ταξικό εργατικό κίνημα; Τι οδηγεί την κυβέρνηση στον αυταρχισμό; Γιατί επιδιώκει να βάλει «στο γύψο» το κίνημα με ένα νέο νόμο 330; Γιατί τα κανάλια της εργοδοσίας καταφέρονται απαξιωτικά και συκοφαντικά για τους συνδικαλιστές, για συντεχνίες; Γιατί επιτίθεται στο εργατικό κίνημα καίγοντας μαζί με τα ξερά και τα χλωρά; Τι οδήγησε την κυβέρνηση να χτυπήσει το καλοκαίρι τον αγώνα των χαλυβουργών; Γιατί επιστράτευσε τους εργαζόμενους στο Μετρό; Γιατί το λιμάνι του Πειραιά γέμισε στις 3 το πρωί ΜΑΤ και βατραχανθρώπους, με τον λιμενάρχη μπροστά να κόβει τους κάβους των πλοίων και μάλιστα με σβηστές μηχανές, με ό,τι κινδύνους αυτό συνεπάγεται; Γιατί έστειλε στα δικαστήρια 35 συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ λες και ήταν πρώτη φορά που ανέβαιναν οι τόνοι στο υπουργείο;

Είναι φανερό ότι το αδιέξοδο του συστήματος, η δυσκολία να διαχειριστούν την κρίση, η επίγνωση των διεργασιών που γίνονται στη συνείδηση των εργαζομένων και γενικά στις λαϊκές μάζες, τους αναγκάζουν στον περιορισμό και των ελάχιστων δημοκρατικών δικαιωμάτων ή αυτό που λένε με άλλα λόγια, νόμος και τάξη, δηλαδή μηδενική ανοχή.

Ανησυχούν για τη γενίκευση της πάλης με νέους κλάδους, με νέες δυνάμεις που θα μπαίνουν στον αγώνα. Αυτό είναι που οδηγεί την κυβέρνηση, από τη μια να χτυπάει τους αγώνες και από την άλλη να προλαβαίνει εξελίξεις. Τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν αυτή τη σκέψη είναι αρκετά χωρίς να αναφερθούμε στο μακρινό παρελθόν.

  • Ο αγώνας των χαλυβουργών κράτησε 9 μήνες γιατί οι εργάτες εκεί το πάλεψαν, γιατί στηρίχτηκε από το ταξικό κίνημα, γιατί υπήρξε αλληλεγγύη κ.λπ. Δεν έγινε όμως δεύτερη, τρίτη Χαλυβουργία. Εδώ έδινε τη μάχη η κυβέρνηση να μη γενικευτεί ο αγώνας, να μην πάρει διαστάσεις, να μην ανάψουν άλλες εστίες. Αυτό την διευκόλυνε να τον χτυπήσει και βεβαίως να φρενάρει εξελίξεις.
  • Γιατί επιστράτευσε τους ναυτεργάτες και έδιωξε νύχτα τα καράβια, όσα βέβαια έφυγαν; Γιατί ήθελε να αποφύγει τη γενίκευση του αγώνα και μάλιστα σε μια περίοδο με ανοιχτό το μέτωπο των αγροτών, απεργία στις 20 Φλεβάρη, πίεση του ΠΑΜΕ για καταγγελία της ΕΓΣΣΕ και βεβαίως μετρώντας με το παχύμετρο την αγανάκτηση που κουφοβράζει μέσα στο λαό.

Τέλος, ο εργοδότης δεν απολύει τον εργάτη μόνο γιατί απήργησε, αλλά κυρίως για να πάρουν το μήνυμα οι υπόλοιποι, για να γλιτώσει από την παρουσία του εργάτη που εν δυνάμει θα του δημιουργήσει εμπόδια να τσαλαπατά τους εργάτες.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση θα εντείνει τον αυταρχισμό, την τρομοκρατία στους χώρους δουλειάς, οι εργοδότες θα επιχειρήσουν να τους μετατρέψουν σε σύγχρονα Νταχάου. Με κάθε μέσον και τρόπο θα επιδιώξουν να ανακόψουν τις διεργασίες που γίνονται στις λαϊκές συνειδήσεις, να τρομοκρατήσουν κόσμο άπειρο, απαίδευτο, που θέλει να απεργήσει, να πάει στη διαδήλωση, δεν είναι όμως έτοιμος για σύγκρουση.

Χωρίς να υποτιμάμε τον αντίπαλο και τις δυσκολίες που γεννά αυτή η πολιτική επιβάλλεται με συλλογικότητα και σταθερότητα να μετράμε και να παρακολουθούμε τις εξελίξεις, τον αντίπαλο και να παρεμβαίνουμε αποφασιστικά και προετοιμασμένα, με εμπιστοσύνη στη δύναμη του εργατικού κινήματος.

Η πείρα του κινήματος, παλαιότερη - νεότερη, αλλά και τα συμπεράσματα από τους αγώνες του τελευταίου διαστήματος αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη για τους αγώνες που έρχονται.

Είναι ποιοτικό στοιχείο και πρέπει να το μετρήσουμε ο τρόπος που αντιμετώπισαν οι ναυτεργάτες την επιστράτευση και η ανοργάνωτη υποχώρηση των εργαζομένων στο Μετρό με την επίταξη.

Είναι ποιοτικό στοιχείο η ανταπόκριση των εργαζομένων στο κάλεσμα των ναυτεργατών με την ανακοίνωση της επιστράτευσης.

Είναι ποιοτικό στοιχείο ότι δε μεσολάβησαν ούτε δώδεκα ώρες από την κήρυξη της παναττικής απεργίας μέχρι την επόμενη που πλημμύρισε απεργούς το λιμάνι.

Είναι σοβαρό στοιχείο και πρέπει να το μετρήσουμε το γεγονός ότι ο κοινωνικός αυτοματισμός ξεφουσκώνει, δεν τους φέρνει τα αποτελέσματα που θα ήθελαν κυβέρνηση και εφοπλιστές.

Αυτό δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Εχει να κάνει με τη γενικότερη αμφισβήτηση αυτής της πολιτικής που αναμφισβήτητα απαιτεί εντονότερη πολιτικοποίηση. Εχει όμως να κάνει και με τα αιτήματα, το πλαίσιο που προτάσσουν οι ναυτεργατικές οργανώσεις που συνδέονται με το ΠΑΜΕ, που δεν περιορίζεται μόνο στα στενά αιτήματα των ναυτεργατών, αλλά απαντά και στα προβλήματα των νησιωτών που πληρώνουν πανάκριβα εισιτήρια και επιπλέον περιορίζεται η σύνδεσή τους με την υπόλοιπη χώρα. Στο βαθμό που αυτό θα δένει με τους αυτοαπασχολούμενους, μικροϊδιοκτήτες στις νησιωτικές περιοχές, θα ωριμάζει, θα δυναμώνει και η λαϊκή συμμαχία, θα αναδεικνύεται η αναγκαιότητα του άλλου δρόμου ανάπτυξης.

Υπάρχει ένα δεύτερο στοιχείο που πρέπει απαραίτητα να το πάρουμε υπόψη στη δουλειά μας. Συνυπάρχει μέσα στις λαϊκές μάζες η αγωνιστική ανάταση και η αγανάκτηση με τη λογική της αναποτελεσματικότητας και των αυταπατών για αλλαγές από τα πάνω. Αυτό το εκμεταλλεύονται οι δυνάμεις του οπορτουνισμού και του ρεφορμισμού στο εργατικό κίνημα, προσπαθούν να διαμορφώσουν ένα νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό, ακίνδυνο για το σύστημα, που θα υπηρετεί μια κυβερνητική εναλλαγή.

Το κύριο χαρακτηριστικό αυτών των κινήσεων είναι η αλλαγή προσωπείων και σχημάτων (ακομμάτιστων, «ανεξάρτητων») με ένα πασπάλισμα ταξικών αναφορών με σαφή, πότε συγκαλυμμένα και πότε ανοιχτά, στόχο: Το χτύπημα της ταξικής γραμμής και προοπτικής, του ΠΑΜΕ, η απενοχοποίηση του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, η απόκρυψη της ανάγκης προετοιμασίας του κινήματος για ρήξεις και ανατροπές.

Επιδίωξή τους είναι να χρησιμοποιήσουν το εργατικό κίνημα ως ιμάντα στη διαμόρφωση του πολιτικού συστήματος, στην αλλαγή διαχειριστή στην κυβερνητική καρέκλα.

Χωρίς καμιά υποτίμηση των δυσκολιών που υπάρχουν μέσα στους εργαζόμενους και αυτών που προσθέτουν οι δυνάμεις του ρεφορμισμού επιβάλλεται με καλύτερη μεθοδικότητα να δουλέψουμε αξιοποιώντας την πείρα που έχουμε συσσωρεύσει, για να πυκνώνουν οι γραμμές του εργατικού κινήματος αντίστασης, κάνοντας καθαρό ότι δεν μπορεί το εργατικό κίνημα να υποτάσσεται στη διαχείριση κάθε φορά της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά πρέπει να συγκεντρώνει δυνάμεις και πείρα και να δημιουργεί προϋποθέσεις για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου με άλλο δρόμο ανάπτυξης.

Σε αυτή τη γραμμή επιδιώκουμε και παλεύουμε για την ενότητα της εργατικής τάξης. Αυτό θα καταχτιέται στη ζωή, μέσα στη δράση, όπου η σύγκρουση με την εργοδοσία, τις κυβερνήσεις συνολικά, με την αντιλαϊκή τους πολιτική και τους φορείς της δε θα εστιάζεται σε ένα πρόβλημα ή σε μορφές πάλης, αποσπασμένα από το περιεχόμενο, αλλά πριν απ' όλα στην ουσία του ταξικού τους χαρακτήρα.

Η απεργία στις 20 Φλεβάρη, η κλιμάκωση των αγώνων για την υπογραφή νέας ΕΓΣΣΕ και κλαδικών, αλλά και συνολικά οι αγώνες που θα αναπτυχθούν ενάντια στη διόγκωση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας μπορούν να δώσουν μια νέα δυναμική στην ταξική πάλη.


Γιάννης ΠΑΣΟΥΛΑΣ
Μέλος του Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ για την εργατική - συνδικαλιστική δουλειά



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ