Κυριακή 17 Φλεβάρη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Για το Καταστατικό

Ισχυρό ΚΚΕ, ισχυρό οργανωμένο κόμμα της εργατικής τάξης, ατσαλωμένο και αποφασισμένο σε όλες τις φάσεις της ταξικής πάλης.

Απόψεις περί νομιμοποίησης διαφορετικών απόψεων... θέλουν τα στάδια και συμμετοχή σε «αριστερές» κυβερνήσεις του ταξικού αντίπαλου. Νομιμοποίηση τάσεων, κάνουν αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα, γιατί σ' αυτά εκφράζονται τμήματα της αστικής τάξης.

Η εργατική τάξη δεν έχει αντιτιθέμενα συμφέροντα. Χρειάζεται πειθαρχία στην ταξική πάλη για να νικήσει. Το ΚΚΕ μπορεί να το πετύχει αυτό με τη στρατηγική του και το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό, δηλαδή τη δημοκρατία της πλειοψηφίας ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν ίδια ιδεολογία και στρατηγική.

Ας φανταστεί κάποιος: Η πλειοψηφία να θέλει απεργία - η μειοψηφία όχι, οι πολλοί απεργοί - οι λίγοι απεργοσπάστες, ή στην επαναστατική κατάσταση η πλειοψηφία θέλει «ναι τώρα» - η μειοψηφία «όχι αύριο» με τους μεν να επαναστατούν και τη μειοψηφία να υπονομεύει... Αλλά ο οπορτουνισμός έτσι λειτουργεί: Οταν δεν έχει την πλειοψηφία θέλει τάσεις, όταν την έχει, θέλει συγκεντρωτισμό δίχως δημοκρατικό σκέλος.

Αλήθεια, τι παθαίνουν τα στελέχη μετά από 8 χρόνια σε ένα όργανο; Διαφωνώ με απόψεις «αλλαγής στελεχών στα όργανα, ανά θητείες», τα μέλη του ΚΚΕ εκλέγουν επαναστάτες και όχι αστούς.


Αλέκα Γιάννουση
Τμήμα Προπαγάνδας της ΚΕ - ΚΟΒ Καματερού

«Κλειδί» ισχυροποίησης του Κόμματος η άμεση αντιμετώπιση των αδυναμιών

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19 Συνέδριο αποτυπώνουν με τον καλύτερο τρόπο τις εξελίξεις τόσο στο επίπεδο της οικονομίας όσο και στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα, τη θέση της Ελλάδας σ' αυτή και στην Ευρωζώνη. Βαθαίνουν στα στρατηγικά καθήκοντα του Κόμματος τόσο κατά την περίοδο που δεν έχει διαμορφωθεί επαναστατική κατάσταση όσο και στην περίοδο που προκύψει. Τα άμεσα καθήκοντα, το σχέδιο Προγράμματος και το Καταστατικό διαπνέονται από μια ενιαία λογική προκειμένου το Κόμμα να γίνει ισχυρό και ικανό για να δρομολογήσει τις εξελίξεις προς όφελος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της.

Να αντιμετωπιστεί η βάρβαρη ολομέτωπη επίθεση που φέρνει τη ζωή του λαού χρόνια πίσω και να ανοίξει ο δρόμος για την κοινωνικοπολιτική απελευθέρωσή του, για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό που είναι επίκαιρος και αναγκαίος. Βήματα δημιουργικής επεξεργασίας της κοσμοθεωρίας μας, του μαρξισμού - λενινισμού, αποτελούν οι θέσεις που αφορούν το ζήτημα της λαϊκής συμμαχίας, της στάσης μας απέναντι στο ξέσπασμα ιμπεριαλιστικού πολέμου, τη σοσιαλιστική οικοδόμηση, οι προτεινόμενες αλλαγές στο Καταστατικό.

Ομως για να γίνουν αυτές οι σωστές θέσεις υλική δύναμη απαιτείται να γίνουν και κτήμα των ΚΟΒ, υπόθεση όλων των μελών, υπόθεση των λαϊκών μαζών και εδώ έχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε αφού υπάρχουν αρκετές υποκειμενικές αδυναμίες που πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε.

Μία από αυτές είναι η αναπαραγωγή ενός μηχανιστικού τρόπου προώθησης της στρατηγικής μέσα από την καθοδηγητική δουλειά (θέση 49). Η αδυναμία αυτή έχει ως αποτέλεσμα οι ΚΟΒ να μη δουλεύουν με συγκεκριμένο και επεξεργασμένο σχέδιο δουλειάς, το περιεχόμενο των συνεδριάσεων να μην έχει ζωντάνια, να μη γίνεται δημιουργική εξειδίκευση των γενικών θέσεων, να μην αναπτύσσονται πρωτοβουλίες. Κυριαρχεί η γενικολογία, η καθηκοντολογία, ο πρακτικισμός. Είναι αντανάκλαση των αδυναμιών που έχουν τα καθοδηγητικά όργανα και τα στελέχη, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει σε ορισμένες περιπτώσεις και ευθύνη των ΚΟΒ.

Αναφέρω κυρίως ότι είναι ζήτημα καθοδηγητικό γιατί αν ο καθοδηγητής δεν έχει αφομοιώσει τη γενική πολιτική του Κόμματος, δεν παρακολουθεί τις γενικότερες εξελίξεις αλλά και τις εξελίξεις του χώρου ευθύνης της ΚΟΒ καθώς επίσης και πώς δρα ο αντίπαλος, πώς θα μπορέσει μαζί με την ΚΟΒ να βάλει συγκεκριμένους στόχους και σχέδιο δράσης;

Η μη αφομοίωση της γενικής πολιτικής του Κόμματος έχει ως αποτέλεσμα είτε να μιλάμε ξερά για λαϊκή εξουσία - οικονομία χωρίς να συνδυάζουμε την εμπειρία που έχουν οι ίδιοι εργαζόμενοι με τη δράση των μονοπωλίων στο συγκεκριμένο κλάδο, την εφαρμογή της πολιτικής της ΕΕ, με το τι καθήκοντα απορρέουν από αυτή την κατάσταση. Χωρίς να γίνεται δημιουργική προσαρμογή και εξειδίκευση των γενικών θέσεών μας.

Μια τέτοια προσέγγιση όχι μόνο δε βοηθάει στην προβολή της πολιτικής του Κόμματος αλλά την παραποιεί, την καταστρέφει. Είτε στο όνομα αντιμετώπισης άμεσων πιεστικών προβλημάτων, π.χ. αύξηση δημοτικών τελών, να προτείνουμε ένα πολιτικό πλαίσιο όπως «κατάργηση των μνημονιακών νόμων και πολιτικών που οδηγούν τους δήμους σε οικονομική εξαθλίωση και το λαό σε επιπλέον αφαίμαξη και διαρκή υποβάθμιση της ζωής μας», για να υπάρξει μεγαλύτερη συσπείρωση, ή να φτάνουμε στο σημείο να συμμετέχουμε σε επιτροπή αγώνα μαζί με κοινωνικούς αντιπάλους, όπως η Ενωση Ξενοδόχων.

Επίσης, υπάρχει και το φαινόμενο της μη κατανόησης του ρόλου της ΚΟΒ ή, το χειρότερο, της υποτίμησης του ρόλου της ΚΟΒ. Ετσι υπήρξαν περιπτώσεις που αναπτύχθηκαν αγώνες και η ΚΟΒ που έχει την ευθύνη του χώρου να μη συνεδριάζει για να εξετάσει πώς θα δράσει για να ανέβει ένα βήμα πάνω η συνείδηση και η πολιτική πείρα των εργαζομένων με βάση τα αντικειμενικά ταξικά συμφέροντά τους, ώστε να αποδεσμεύονται από την επιρροή των αστικών κομμάτων, τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό κ.λπ

Αλλο παράδειγμα αποτελεί το πώς σχεδιάζεται και υλοποιείται μια παρέμβαση για ένα ζήτημα που αφορά όχι μόνο τους άμεσα εμπλεκόμενους αλλά πολύ περισσότερους, όπως ήταν το ξεπούλημα της γαλακτοβιομηχανίας «ΔΩΔΩΝΗΣ». Βγήκε επεξεργασμένη ανακοίνωση που έβαζε ολοκληρωμένα το ζήτημα, σχεδιάστηκε η παρέμβασή μας με περιοδείες, συσκέψεις, συνεντεύξεις κ.λπ. Φτάνει όμως μόνο αυτό; Οχι. Επρεπε στις ΚΟΒ να ανοιχτεί συζήτηση για τις εξελίξεις στο συγκεκριμένο κλάδο (Γάλα - τρόφιμα - ποτά), για τις επιπτώσεις που θα έχει στους εργαζόμενους αλλά και στους κτηνοτρόφους, για τη θέση και την τακτική των άλλων δυνάμεων καθώς επίσης για το ζήτημα το διατροφικό που αφορά κάθε εργατική - λαϊκή οικογένεια.

Να συνδυαστούν τα πρακτικά ζητήματα, όπως η συμμετοχή στην τάδε κινητοποίηση, το μοίρασμα ανακοινώσεων κ.λπ. με το πολιτικό περιεχόμενο της δράσης, με την οργάνωση και τη μετατόπιση δυνάμεων. Υποχωρήσαμε μπροστά στις δυσκολίες που έβαζε ο αρνητικός συσχετισμός δυνάμεων τόσο στο σωματείο των εργαζομένων όσο και στους κτηνοτρόφους. Δεν αντιμετωπίστηκε ως κρίκος που θα μπορούσαμε να προωθήσουμε την ιδέα της λαϊκής συμμαχίας αποκαλύπτοντας τη δημαγωγία και τα αδιέξοδα τόσο των δυνάμεων του ΠΑΣΟΚ όσο και των δυνάμεων του οπορτουνισμού (ΝΑΡ - ΣΥΡΙΖΑ).

Αποκτούν ιδιαίτερη σημασία επομένως τα εξής ζητήματα:

  • Η ιδεολογική δουλειά να αξιολογηθεί ως απαραίτητο και αναγκαίο στοιχείο της καθοδηγητικής βοήθειας προς τις ΚΟΒ. Δεν μπορεί ένας καθοδηγητής να βοηθήσει τη δράση μιας ΚΟΒ όταν δε διαβάζει τουλάχιστον καθημερινά «Ριζοσπάστη» και ΚΟΜΕΠ, όταν δεν έχει ένα ελάχιστο επίπεδο γνώσεων της κοσμοθεωρίας μας. Η παρακολούθηση των κομματικών σχολών από όλα τα στελέχη αποτελεί μια σημαντική βοήθεια. Αλλος όρος για τη βοήθεια των στελεχών είναι να γίνεται ιδεολογικοπολιτική συζήτηση σε όλα τα καθοδηγητικά όργανα μέχρι Γρ. ΚΟΒ, να γίνονται βήματα αφομοίωσης της πολιτικής μας.
  • Η ανάδειξη της ΚΟΒ ως βασικού ζωντανού κυττάρου του Κόμματος, που σημαίνει ότι οι ΚΟΒ πρέπει να συζητούν τι πείρα βγαίνει από τη δράση που αναπτύσσουν, πώς προχωράει η πολιτική μας, τι δυσκολίες συναντάμε και με βάση τη στρατηγική μας να καταστρώνουν το σχέδιο δράσης τους. Να δένεται το σχέδιο δράσης με το πολιτικό περιεχόμενο της δράσης, τον προσανατολισμό της πάλης, την οργάνωση και μετατόπιση δυνάμεων.
  • Η σταθερή και ουσιαστική ιδεολογικοπολιτική στήριξη όλων των κομματικών μελών που είναι εκλεγμένα σε σωματεία και άλλους μαζικούς φορείς ώστε να μπορούν να προβάλλουν αποτελεσματικά τις θέσεις του Κόμματος παίρνοντας υπόψη και την ιδιαιτερότητα του χώρου που δρουν.
  • Η εξειδίκευση του προγράμματος της ιδεολογικής δουλειάς με βάση τα ιδεολογικά ζητήματα που αντιμετωπίζει η ΚΟΒ στο χώρο ευθύνης της.
  • Η ενίσχυση των ιδεολογικοπολιτικών δεσμών με τους οπαδούς, φίλους, ψηφοφόρους με στόχο την ένταξη και τη στήριξη της δράσης του Κόμματος.

Δημήτρης Πιτσιάβας
Γρ. Περιοχής Β/Δ Ελλάδας

Το επαναστατικό πρόγραμμα απαιτεί και επαναστατική δράση σήμερα

Οι Θέσεις θέτουν δύο κεντρικά ερωτήματα:

α) Είναι το πρόγραμμα του ΚΚΕ επιστημονικά θεμελιωμένο; Εκσυγχρονίζει - εμπλουτίζει το μαρξισμό - λενινισμό στις σημερινές συνθήκες εξέλιξης της βάσης και του εποικοδομήματος;

β) Πώς πρέπει να είναι συγκροτημένο πολιτικά και οργανωτικά το μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα νέου τύπου;

Ο Λένιν στο «Τι να κάνουμε» λέει: «Πρέπει να καταπιαστούμε δραστήρια με την πολιτική διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης, με την ανάπτυξη της πολιτικής της συνείδησης. (...) Προβάλλει το ερώτημα, σε τι λοιπόν πρέπει να συνίσταται η πολιτική διαπαιδαγώγηση;» και λίγο παρακάτω εξαπολύει επίθεση στους οπορτουνιστές που λένε: «Τώρα οι σοσιαλδημοκράτες έχουν καθήκον να προσδώσουν (...) πολιτικό χαρακτήρα στην ίδια την οικονομική πάλη (...) Η οικονομική πάλη είναι το πιο πλατύ μέσο για να τραβηχτούν οι μάζες σε δραστήρια πολιτική πάλη». «Πίσω από αυτή την πομπώδη φράση, απαντάει ο Λένιν, κρύβεται στην ουσία ο πατροπαράδοτος πόθος να υποβιβαστεί η σοσιαλδημοκρατική πολιτική στο επίπεδο της τρεϊντ-γιουνιονίστικης πολιτικής»

Το παραπάνω θέμα που μπορούμε να το ονομάσουμε ως «Πολιτικοποίηση του αγώνα της εργατικής τάξης» είναι καθοριστικό στοιχείο που απασχολεί τις Θέσεις της ΚΕ, κυρίως στη θέση για τη «Λαϊκή Συμμαχία». Χρειάζεται μελέτη, εμβάθυνση και επεξεργασία στο συγκεκριμένο ζήτημα από όλο το Κόμμα. Γιατί είναι ουσιαστικά η μέθοδος εξειδίκευσης και υλοποίησης της ιστορικής αποστολής της εργατικής τάξης ξεκινώντας από το πρόγραμμα του Κόμματος για να φτάσει στην «πολιτική διαπαιδαγώγηση της εργατικής τάξης».

Τι σημαίνει, όμως, εμβάθυνση; Σημαίνει ότι ο πολιτικός αγώνας, δηλαδή η πάλη για το ζήτημα της εξουσίας, δεν αφορά και δεν περιορίζεται στενά στα οικονομικά - συνδικαλιστικά ακόμα και τα προβλήματα επιβίωσης της πλατιάς μάζας του λαού. Περιλαμβάνει κάθε πτυχή της ζωής των παραγωγών του πλούτου για να τη συνδέσει σαν κρίκο με το ζήτημα της εξουσίας. Επικεντρώνεται στην ίδια την εκμετάλλευση και όχι στον τρόπο εκμετάλλευσης, αν αυτός πραγματοποιείται με δυσμενέστερους ή ευνοϊκότερους όρους. Αλλωστε, η αναγκαιότητα του σοσιαλισμού δεν απορρέει από τη μείωση των μισθών ή τη χειροτέρευση του βιοτικού επιπέδου της μεγάλης μάζας του λαού, αλλά από το ιμπεριαλιστικό στάδιο και τη βασική αντίθεση του καπιταλισμού. Γι' αυτό ο Λένιν έγραφε: «Η επαναστατική σοσιαλδημοκρατία περιλάβαινε και περιλαβαίνει πάντα στη δράση της την πάλη για μεταρρυθμίσεις. Χρησιμοποιεί όμως την "οικονομική" ζύμωση όχι μόνο για να ζητάει από τη κυβέρνηση να παρθούν διάφορα μέτρα, αλλά επίσης (και κατά πρώτο λόγο) για να ζητάει από αυτήν να πάψει να είναι κυβέρνηση απολυταρχική». Με άλλα λόγια, ο επαναστάτης εργάτης δεν αρκεί να αντιδρά στους όρους εκμετάλλευσης όπως στη μείωση του μισθού, στη φορολογία, στην κατάργηση της συλλογικής σύμβασης κλπ., αλλά πρέπει να αγωνίζεται για την κατάργηση της ίδιας της μισθωτής εργασίας. Σε διαφορετική περίπτωση, συνεχίζει ο Λένιν, «ανασταίνει με διαφορετική μορφή τη θεωρία των σταδίων, προσπαθώντας να υπαγορεύσει στον πολιτικό αγώνα έναν οπωσδήποτε οικονομικό, ας πούμε, δρόμο ανάπτυξης».

Η λαϊκή συμμαχία θα υπάρξει μόνο και αφού η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της διαπαιδαγωγηθούν πολιτικά πλήρως; Αντίθετα, θα ριζώνει και θα διαμορφώνεται αργά και βασανιστικά πάνω σε αυτήν την αντίληψη. 'Η όπως διατυπώνεται στη Θέση 63 της ΚΕ: «εξελίσσεται ανοδικά ως διαδικασία ωρίμανσης της πολιτικής συνείδησης, της οργάνωσης». Είναι αυτή η δράση επαναστατική χωρίς να έχουν διαμορφωθεί συνθήκες επαναστατικής κατάστασης; Είναι αυτή η τακτική η απαραίτητη προετοιμασία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, ανεξάρτητα από στιγμές και πισωγυρίσματα της ταξικής πάλης; Είναι, και μάλιστα η μόνη. Αρα «Πολιτικοποίηση του αγώνα της εργατικής τάξης» σημαίνει να υιοθετούνται από τα κάτω συνθήματα και στόχοι ανατροπής που δεν εντάσσονται στο υπάρχον σύστημα ούτε σήμερα ούτε σε άλλη φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού ως νέα μείγματα διαχείρισης της εξουσίας και της ιδιοκτησίας του. Για παράδειγμα, ο Λένιν και οι μπολσεβίκοι χρησιμοποίησαν τον α' Παγκόσμιο Πόλεμο ως κρίκο. Δεν ζητούσαν απλά να βγει η Ρωσία από αυτόν, αλλά αντιπάλευαν ότι όσο υπάρχει καπιταλισμός οι πόλεμοι και η ειρήνη θα πέφτουν στα κεφάλια των εργατών και των φτωχών αγροτών, για τα συμφέροντα των καπιταλιστών και των φεουδαρχών. Η Λαϊκή Συμμαχία δεν παλεύει για να βγει η Ελλάδα από την κρίση, αλλά από το καπιταλιστικό σύστημα που όσο υπάρχει θα φέρνει κρίσεις με φτώχεια, εξαθλίωση και πολέμους.

Ας ξετυλίξουμε το νήμα από ένα άλλο σημείο. Στο «Κεφάλαιο» ο Μαρξ γράφει: «Το μυστηριώδες της εμπορευματικής μορφής συνίσταται λοιπόν απλούστατα στο ότι αντανακλά στους ανθρώπους τα κοινωνικά χαρακτηριστικά της δουλειάς τους σαν υλικά χαρακτηριστικά των προϊόντων της εργασίας, σαν φυσικές κοινωνικές ιδιότητες αυτών των πραγμάτων, και γι' αυτό η κοινωνική σχέση των παραγωγών με τη συνολική εργασία φαίνεται σ' αυτούς σαν μια κοινωνική σχέση αντικειμένων που υπάρχει έξω απ' αυτούς». Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μη διακρίνονται αυθόρμητα οι πραγματικές κοινωνικές σχέσεις. Με αυτόν το «μυστηριώδη» τρόπο, στον καπιταλισμό η εργατική τάξη διαμορφώνει αυθόρμητα αστική συνείδηση. Το παραπάνω παράδειγμα του εργάτη, η σχέση του με το ύψος του μισθού και την ίδια τη μισθωτή εργασία επιβεβαιώνεται και εδώ. Λανθασμένες αντιλήψεις όπως η προοδευτική ανταγωνιστικότητα, το «κοινωνικό» κράτος, η επιλογή ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου ως εναλλακτική λύση, η ταύτιση κυβέρνησης και εξουσίας και άρα οι εκλογικές αυταπάτες, είναι μερικά από τα τόσα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν ότι όσο ζει το καπιταλιστικό σύστημα οι παραπάνω αντιλήψεις θα είναι κυρίαρχες. Για να κλονιστεί, ενώ φαίνεται αιώνιο και πανίσχυρο, δεν αρκεί «το κίνημα για το κίνημα». Το κύριο είναι πώς αντιπαλεύεις θεμελιώδεις αρχές της λειτουργίας του καπιταλισμού, αν παλεύεις για την «αλλαγή» ή την ανατροπή, για τη μεταρρύθμιση ή την επανάσταση.

Η δράση με τους παραπάνω όρους κατοχυρώνουν ώστε «Η δράση του ΚΚΕ σε μη επαναστατική κατάσταση (να) συμβάλλει αποφασιστικά στην προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα για επαναστατικές συνθήκες, για την πραγματοποίηση των στρατηγικών καθηκόντων του» (Θέση 75). Δυσκολεύει περισσότερο, όμως, γιατί τα άμεσα αποτελέσματα, που συνήθως υπόσχονται οι οπορτουνιστές, πάντα έλκουν σε μεγαλύτερο βαθμό τον αγώνα ή την απογοήτευση του λαού. Ποια είναι η απάντηση; Παραφράζοντας λίγο τον Λένιν, «η εργατική μάζα είναι ικανή να υποστηρίζει ενεργά κάθε διαμαρτυρία ενάντια στην απολυταρχία, ακόμα και όταν η διαμαρτυρία αυτή δεν της υπόσχεται απολύτως κανένα χειροπιαστό αποτέλεσμα!». Μόνο μέσα από αυτή τη γεμάτη καμπές, στροφές και εναλλαγές διαδικασία μπορούμε να φτάσουμε στην ιστορική στιγμή που «Κάποτε μερικοί μήνες επανάστασης διαπαιδαγωγούν πιο γοργά και πιο πλέρια τους πολίτες, απ' ό,τι δεκαετίες πολιτικής στασιμότητας».


Εκτορας Γάζος
ΚΟΒ Παιονίας Κιλκίς

'Η αστική, ή εργατική εξουσία. Τίποτα άλλο

Το ΚΚΕ με το σχέδιο προγράμματος έρχεται να επιβεβαιώσει την πορεία επαναστατικής ανασυγκρότησης που έχει χαράξει ύστερα από την αντεπανάσταση. Το σχέδιο προγράμματος, συνέχεια και καρπός προγενέστερων επεξεργασιών (18ο Συνέδριο, Δοκίμιο Ιστορίας) εξοπλίζει το κόμμα με ένα σύγχρονο πρόγραμμα κομμουνιστικής στρατηγικής που διαχωρίζεται από παλιότερες επεξεργασίες του κομμουνιστικού κινήματος αλλά και του ίδιου του ΚΚΕ, που προσδιοριζόταν από τη στρατηγική των σταδίων, την υιοθέτηση ενδιάμεσων στόχων σε επίπεδο εξουσίας ή την αποδοχή της δυνατότητας εμφάνισης «υβριδικών» κυβερνήσεων στα πλαίσια της αστικής εξουσίας ανοιχτών (όπως λέγονταν) είτε στην οπισθοδρόμηση είτε στο προχώρημα προς τα εμπρός.

Ο σωστός προσδιορισμός του πολιτικού στόχου της εργατικής εξουσίας (και καμιάς άλλης) είναι το θεμελιώδες πρόβλημα που το ΚΚΕ λύνει σωστά στο σχέδιο προγράμματος.

Καμιά κυβέρνηση («αντιιμπεριαλιστική», «αντιμονοπωλιακή», «δημοκρατική», «πατριωτική») στα πλαίσια της αστικής εξουσίας δεν μπορεί να εκφράσει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Καμιά τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί να συγκρουστεί με το κεφάλαιο και την εξουσία του. Η κυβέρνηση και το κοινοβούλιο είναι τμήματα του αστικού κρατικού μηχανισμού που πρέπει να τσακιστούν με την επανάσταση.

Αυτά είναι τα διδάγματα του «Κράτος και επανάσταση» του Λένιν που οι οπορτουνιστές (που καμώνονται ότι τον επικαλούνται) ξεχνάνε. Με τα σοβιέτ έλεγε ο Λένιν θα πάρουμε το ψωμί, με τα σοβιέτ θα βγούμε από τον πόλεμο και με τα σοβιέτ θα πάρουμε τη γη.

Δουλειά, λοιπόν, για την οργάνωση της εργατικής τάξης και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Αν δεν είχαμε σαν κόμμα λύσει σωστά το ζήτημα «ποια τάξη στην εξουσία», κανέναν άμεσο αντικαπιταλιστικό αγώνα δεν θα μπορούσαμε να οργανώσουμε.

Η ιστορική πείρα δείχνει ότι το κομμουνιστικό κίνημα ενέδωσε σε πολλές περιπτώσεις στον κυβερνητισμό, στο όνομα ότι μπορεί μια «κυβέρνηση» να λειτουργήσει ως μεταβατική προς την εργατική εξουσία. Σε όλες τις περιπτώσεις, η συμμετοχή σε αστική διακυβέρνηση δε δικαιώθηκε, διαψεύσθηκε παταγωδώς, αποτέλεσε και συνθηκολόγηση με την αστική τάξη.

Ας σκεφτούμε το ρόλο που παίζουν οι λεγόμενες «αντιιμπεριαλιστικές, αντιμονοπωλιακές» κυβερνήσεις σε χώρες της Λατινικής Αμερικής, την οπορτουνιστική διάβρωση που συνοδεύει τα ΚΚ που είτε συμμετέχουν σε αυτές από κοινού με τη σοσιαλδημοκρατία είτε συμμερίζονται αυταπάτες για το χαρακτήρα τους, στην πράξη συναινούν στον κοινωνικο-εταιρισμό που επικρατεί σε αυτές τις χώρες.

Ας σκεφτούμε, επίσης, σε διαφορετικές συνθήκες τον αρνητικό ρόλο που έπαιξε στην εξέλιξη της ταξικής πάλης ο εγκλωβισμός του ΚΚΕ και του ΕΑΜ στην κυβέρνηση εθνικής ενότητας του Γεωργίου Παπανδρέου το 1944 με αρκετούς υπουργούς.

Ας σκεφτούμε ότι τόσο η θεωρία όσο και η ίδια η ζωή δεν επιβεβαίωσαν την απόφαση του 4ουΣυνεδρίου της ΚΔ (1922) στην οποία με εισήγηση του Ζινόβιεφ έγινε αποδεκτή η δυνατότητα εμφάνισης «εργατικών» κυβερνήσεων που διαφέρουν από τη δικτατορία του προλεταριάτου. Η ζωή έδειξε ότι η συμμετοχή του ΚΚ Γερμανίας στην κυβέρνηση σε Σαξονία - Θουριγγία το 1923 συντέλεσε στην ήττα της Γερμανικής επανάστασης και όχι στην επιτάχυνσή της.

Ας σκεφτούμε τον αρνητικό ρόλο που έπαιξε για την ταξική πάλη η συμμετοχή των ΚΚ σε Γαλλία και Ισπανία στις κυβερνήσεις των λαϊκών μετώπων της δεκαετίας του 1930, που συνδυαζόταν με την παραπομπή της πάλης για το σοσιαλισμό στις καλένδες στο όνομα της πάλης για τη δημοκρατία.

Ας σκεφτούμε τι πέτυχε το κόμμα μας, πέρα από το να καλλιεργήσει αυταπάτες στην εργατική τάξη ότι θα μπορούσε να γίνει «κάθαρση» στον καπιταλισμό, με τη συμμετοχή του στις κυβερνήσεις Τζαννετάκη και Ζολώτα.

Ας σκεφτούμε και την πείρα της Οκτωβριανής Επανάστασης που δείχνει ότι η λεγόμενη «προσωρινή επαναστατική κυβέρνηση» που προέκυψε ύστερα από την ανατροπή του Τσάρου, συνέχισε τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ήταν αστική, αντιλαϊκή. Ο Λένιν χρειάστηκε να δώσει μάχη ενάντια στους λεγόμενους «παλιούς μπολσεβίκους» (Ζινόβιεφ, Κάμενεφ) που δεν καταλάβαιναν την ανάγκη διόρθωσης της στρατηγικής του κόμματος, προκειμένου να μην οδηγηθεί το κόμμα σε θέσεις ευμενούς υποστήριξης της κυβέρνησης και υπεράσπισης του πολέμου από θέσεις «επαναστατικού αμυνιτισμού», αλλά αντίθετα να θέσει στόχο την ανατροπή της αστικής εξουσίας και την εγκαθίδρυση της σοβιετικής εργατικής εξουσίας.

Η στρατηγική των σταδίων και της συνθηκολόγησης με την αστική τάξη επανέρχεται σήμερα με νέα μορφή που είναι αυτή του μεταβατικού προγράμματος. Οι κύριοι υποστηρικτές του μεταβατικού προγράμματος είναι η αριστερή πλατφόρμα του ΣΥΝ (οι υπόλοιποι είναι δορυφόροι της π.χ. «Μέτωπο αλληλεγγύης» - ΑΝΤΑΡΣΥΑ).

Αυτό το πρόγραμμα περιλαμβάνει ένα πλέγμα μέτρων που θα υλοποιήσει μια «αντιιμπεριαλιστικη» κυβέρνηση «εθνικής ανεξαρτησίας» (έξοδος από ΕΕ, κατάργηση μνημονίου, εθνικός έλεγχος νομισματικής ισοτιμίας, κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας, παραγωγική ανασυγκρότηση) και καλλιεργεί αυταπάτες ότι με ένα άλλο (νεοκεϋνσιανό) μείγμα διαχείρισης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας - οικονομίας και με αναπροσανατολισμό των διεθνών συμμαχιών της αστικής τάξης μπορεί να υπάρξει όφελος για την εργατική τάξη.

Στρεψοδικούν όταν φτάνουν να επικαλούνται μέχρι και τον Λένιν, διαστρεβλώνοντάς τον βέβαια, γιατί ο διαχωρισμός σε «μίνιμουμ» και «μάξιμουμ» πρόγραμμα έχει θεωρητική και ιστορική ρίζα στη σοσιαλδημοκρατία και συγκεκριμένα στα προγράμματα της Γκότα (1875) και της Ερφούρτης (1891). Το «μίνιμουμ» πρόγραμμα περιοριζόταν σε μεταρρυθμίσεις μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού και το «μάξιμουμ» πρόγραμμα υποσχόταν την αντικατάσταση του καπιταλισμού από το σοσιαλισμό στο απροσδιόριστο μέλλον. Η υλοποίηση του μίνιμουμ προγράμματος ήταν απαραίτητη για να ανοίξει ο δρόμος για το μάξιμουμ πρόγραμμα. Στην πράξη, όλη η δραστηριότητα της σοσιαλδημοκρατίας περιοριζόταν στην πάλη για μεταρρυθμίσεις στο έδαφος του καπιταλισμού και το πολύ πολύ η λέξη σοσιαλισμός χρησιμοποιούνταν μονάχα για τις γιορτινές αγορεύσεις.

Ο διαχωρισμός αυτός και η πολιτική παράδοση της σοσιαλδημοκρατίας δέχτηκε κριτική από τον Λένιν στο ΙΙ Συνέδριο της ΚΔ και αυτή ήταν μια από τις μεγάλες του θεωρητικές συμβολές στη διαμόρφωση του κομμουνιστικού κινήματος. Στις «Θέσεις» που γράφτηκαν από τον ίδιο αναφέρει : «Χάρη ...στην αδιάκοπη επέκταση του επιπέδου της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, ο καπιταλισμός εδραιώθηκε πάρα πολύ ... Από αυτό προέρχονται η προσαρμογή της κοινοβουλευτικής τακτικής των σοσιαλιστικών κομμάτων προς τη νομοθετική δράση των αστικών κοινοβουλίων, η διαρκώς αυξανόμενη σημασία του αγώνα για την εισαγωγή μεταρρυθμίσεων μέσα στο περιθώριο του καπιταλισμού, η επικράτηση του λεγόμενου «μίνιμουμ» προγράμματος των σοσιαλιστικών κομμάτων και η χρησιμοποίηση ενός «μάξιμουμ» προγράμματος που απέβλεπε σε έναν απομακρυσμένο «τελικό σκοπό». Πάνω σε αυτήν τη βάση αναπτύχθηκαν έπειτα τα συμπτώματα του κοινοβουλευτικού ανταγωνισμού, της διαφθοράς, της φανερής ή κρυφής προδοσίας των πιο στοιχειωδών συμφερόντων της εργατικής τάξης».1

Διαχωρισμός σε «μίνιμουμ» και «μάξιμουμ» πρόγραμμα και κοινοβουλευτικός κρετινισμός πάνε χέρι - χέρι.

Τέλος, είναι σημαντική η αναφορά στις συνθήκες επαναστατικής κατάστασης που η διαμόρφωσή τους συνδέεται με την οικονομική κρίση και την εμπλοκή σε πόλεμο. Πρόκειται για μια σημαντική παράλειψη προηγούμενων προγραμματικών επεξεργασιών που τώρα με το σχέδιο προγράμματος αντιμετωπίζεται.

Η αναφορά αυτή πέρα από το ότι συμβάλλει στην προετοιμασία του Κόμματος για ανάλογες συνθήκες, κάνει ακόμα πιο ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει κοινοβουλευτικός ειρηνικός δρόμος για το σοσιαλισμό αλλά το πέρασμα θα γίνει με την επανάσταση και την εξέγερση.

1. Η Κομμουνιστική διεθνής, σελ. 110, ΣΕ


Τραβασάρος Τάσος
ΚΟΒ Κόκκινου Μύλου-Αγίας Αννας

Ας συζητήσουμε επί της ουσίας

Αναρωτιέμαι

-- Γιατί η ΚΕ δε δίνει συγκεκριμένες και αιτιολογημένες εξηγήσεις για την αλλαγή του προγράμματος του 15ου;

-- Γιατί δεν υπάρχει ούτε μια στοιχειώδης αναφορά για το χαρακτήρα των αλλαγών στο σχέδιο προγράμματος που φέρνει η ΚΕ στο 19ο;

-- Οι προτεινόμενες αλλαγές αποτελούν Συνέχεια ή Ρήξη με την ως τα σήμερα -τυπικά ισχύουσα- προγραμματική αντίληψη του κόμματος;

Η ΚΕ είναι υποχρεωμένη να δώσει εξηγήσεις στα μέλη του κόμματος, όταν εγκαταλείπει βασικές και θεμελιώδεις θέσεις που χαρακτηρίζουν ένα μαρξιστικό - λενινιστικό κόμμα.

-- Αντιλαμβάνεται η ΚΕ ότι, η σιωπή σ' αυτά τα ερωτήματα στρέφει τη συζήτηση σε μια άγονη και επιζήμια κατεύθυνση και σε αντιπαράθεση με την ζώσα πραγματικότητα;

-- Αντιλαμβάνεται η ΚΕ ότι, αυτή η στάση της χτίζει μια Βαβέλ, στην οποία ενώ φαίνεται να μιλάμε την ίδια γλώσσα, τελικά συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο;

-- Πιστεύει κανείς ότι αυτή η Βαβέλ έχει οφέλη για το κόμμα και την επαναστατική του φυσιογνωμία;

Πρέπει να μας προβληματίσει, επιτέλους, ότι το 19ο είναι το δεύτερο στη σειρά συνέδριο (18ο-2009) που γίνεται εν μέσω της μεγαλύτερης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης στην ιστορία του καπιταλισμού και δε θα συζητήσει ουσιαστικά για την κρίση και τα καθήκοντα του κόμματος που απορρέουν απ' αυτήν!

Αλλά με τη σιωπή για τόσο καίρια ζητήματα, βαδίζουμε σ' ένα διάλογο προσχηματικό, με έντονα τα στοιχεία της ρουτίνας, με κραυγές μεταξύ κωφών ή και κωφάλαλων και με τελικό αποτέλεσμα ένα κόμμα μουγκό στο σύνολό του, μπροστά σε μια ζέουσα πραγματικότητα, μπροστά στα άμεσα και ζωτικά προβλήματα της εργατικής τάξης, της κοινωνίας και της πατρίδας μας. Στο διά ταύτα, μ' ένα κόμμα βουβό μπροστά στις αγωνίες του κομματικού δυναμικού.

-- Αντιλαμβάνεται η ΚΕ ότι έτσι φτιάχνουμε ένα ΚΚΕ αμήχανο και φοβισμένο ως προς τα ιστορικά του καθήκοντα, την επανάσταση και το σοσιαλισμό;

Αν η οικονομική κρίση δεν τεθεί ως κεντρικό ζήτημα απ' το οποίο πρέπει να απορρέει όλη η δράση του κόμματος στη συγκεκριμένη στιγμή, το πώς θα μετατρέψουμε την οικονομική κρίση σε πολιτική και επαναστατική κρίση, αν αυτό δεν αποτελεί άξονα της συζήτησης και του προβληματισμού, και αν απ' αυτή τη σκοπιά δεν αντιμετωπιστούν οι Θέσεις, δεν κινδυνεύουμε απλώς να συζητάμε στο κενό. Πάμε ολοταχώς σε πολύ πιο σοβαρές περιπέτειες την επόμενη μέρα του Συνεδρίου, με συνέπειες ανυπολόγιστα μεγαλύτερες απ' την κοινοβουλευτική παρουσία. Αμφισβητείται ο ρόλος του κόμματος στην ταξική πάλη.

Γι' αυτό πιστεύω ότι, οι Θέσεις και το Σχέδιο Προγράμματος αποτελούν λάθος βάση συζήτησης. Και η ΚΕ οφείλει να το αντιμετωπίσει αυτό το θέμα.

Ο λόγος είναι απλός και έχει αποφανθεί επί τούτου η ίδια η πραγματικότητα. Τα προσυνεδριακά ντοκουμέντα επιχειρούν την προγραμματική κατοχύρωση μιας γραμμής που ακολουθήθηκε στην κρίση και μας έφτασε στο χείλος του γκρεμού. Εκλογικά, απλώς, αποτυπώθηκε η απομόνωση του κόμματος στο εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Θα σταθώ στο θέμα της εγκατάλειψης του ΑΑΔ Μετώπου. Η απόσυρσή του δικαιολογήθηκε μέσα από ένα «κυνήγι μαγισσών» που περιόρισε εντέχνως τη «συζήτηση» στα περί συνεργασίας με το ΣΥΡΙΖΑ, χαρακτηρίζοντας με ταχυδακτυλουργίες τη διεκδίκηση ΑΑΔ κυβέρνησης ως αστική διαχείριση!

Υπό τη σκέπη αυτής της «απλοϊκής» και αυθαίρετης σκέψης, η ΚΕ ρίχνει στα αζήτητα μια απ' τις βασικότερες επεξεργασίες του 15ου, τοποθετώντας υποτίθεται στη θέση του τη «Λαϊκή Συμμαχία» για τη συσπείρωση των κινητήριων δυνάμεων της επανάστασης. Το σημείο κλειδί σ' αυτή την «αθώα» κατά τ' άλλα αλλαγή, είναι ότι πετιούνται στο σκουπιδοτενεκέ το σύνολο των μικρομεσαίων στρωμάτων. Ουσιαστικά το κόμμα της εργατικής τάξης λέει «αδιαφορώ» για τη στάση τους και τα στέλνει αμαχητί στην αγκαλιά της αστικής τάξης.

Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα αυτής της αλλαγής, την οποία ήδη εφαρμόζει στην πράξη η καθοδήγηση;

Είναι η άρνηση προβολής και διεκδίκησης, απ' την πλευρά του κόμματος, αστικοδημοκρατικού χαρακτήρα μέτρων - κρατικομονοπωλιακών παρεμβάσεων που αποτελούν, κατά το Λένιν, τα συγκεκριμένα βήματα προς το σοσιαλισμό. Το περιεχόμενο δηλαδή ενός προγράμματος με άξονα την έξοδο απ' την κρίση και τη χρεοκοπία. Την τακτική εν' ολίγοις των Μπολσεβίκων το 1917 (Απαντα Λένιν, τόμοι 31, 32, 34) για να τραβήξουν με το μέρος της εργατικής τάξης, τους μικροαστούς και σε πρώτο πλάνο τη φτωχή αγροτιά, γεγονός χωρίς το οποίο ήταν αδύνατη η προλεταριακή επανάσταση του Οκτώβρη.

Η εγκατάλειψη αυτής της γραμμής, που προβλέπει το πρόγραμμα του 15ου, είχε ως συνέπεια να μην έχουμε τακτική και να μη μπορούμε να κάνουμε πολιτική «επί του συγκεκριμένου», μας εμπόδισε να φέρουμε στην επιφάνεια την αμοιβαία σχέση όλων των κοινωνικών τάξεων και στρωμάτων της χώρας, τη σχέση των κομμάτων, ώστε να οξύνουμε απ' τη σκοπιά της επανάστασης την ταξική πάλη.

Αυτό στην πράξη σήμαινε ότι, τα μικρομεσαία στρώματα αφήνονταν έρμαια των ταλαντεύσεών τους και ταυτόχρονα, δε βοηθούσαμε την εργατική τάξη να κατανοήσει το συγκεκριμένο ρόλο της απ' τη σκοπιά της προοπτικής του σοσιαλισμού. Ετσι όμως δε συσπειρώναμε ΟΥΤΕ τις κινητήριες δυνάμεις της επανάστασης, πρωτίστως την εργατική τάξη -που υποτίθεται ότι επιδιώκουμε με τη «Λαϊκή Συμμαχία»- ακριβώς γιατί εφαρμόζαμε μια πολιτική «Λαϊκής Συμμαχίας», «πηδώντας πάνω απ' τους μικροαστούς» και την αντίθεση Μονοπώλια-Λαός.

Η απόρριψη της α-α-δ γραμμής εκφράστηκε, μεταξύ άλλων, στην άρνηση της διεκδίκησης κρατικοποιήσεων, στην άρνηση της εξόδου απ' το ευρώ και την ΕΕ, αν πρώτα δεν πάμε στο σοσιαλισμό(!), στο ζήτημα της υπεράσπισης της δημοκρατίας που καταλύει η αστική τάξη και ο ιμπεριαλισμός για να φορτώσει τα βάρη της κρίσης στο λαό, της υπεράσπισης της κυριαρχίας της χώρας απέναντι στο Διεθνή Οικονομικό Ελεγχο που μας έχει σύρει η αστική τάξη.

Μια τέτοια πολιτική που θα ασκούσε η κυβέρνηση του ΑΑΔΜ είναι στις σύγχρονες συνθήκες η «δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς», το περιεχόμενο της οποίας αποτέλεσε την οικονομική πολιτική της «δικτατορίας του προλεταριάτου με την υποστήριξη της φτωχής αγροτιάς» για την επανάσταση του Οκτώβρη.

Αυτή ακριβώς είναι και η ουσία του ΑΑΔΜ και της κυβέρνησής του, που δίνει κατεύθυνση στην πάλη του κινήματος σήμερα, αντιμετωπίζει την άνοδο του νεοναζισμού και εκφράζει μια εξουσία που δεν είναι αστική, που δεν είναι η δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά είναι εξουσία της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα πιο καταπιεσμένα μικροαστικά στρώματα.

Σ' αυτή την κοινωνική συμμαχία, στις σημερινές συνθήκες, η εργατική τάξη έχει τον πρώτο λόγο και ως πλειοψηφούσα και ως καθοδηγητική δύναμη. Αυτή η εξουσία μεταξύ του αστικού και του εργατικού κράτους ουδεμία σχέση έχει με στάδια και με ενδιάμεσους κοινωνικοοικονομικούς σχηματισμούς.

Μπορεί κανείς να ισχυριστεί στ' αλήθεια και στα σοβαρά, ότι η άποψη αυτή είναι του Τσίπρα; Οτι είναι του ΣΥΡΙΖΑ; Οτι είναι άποψη οπορτουνιστική;

Δεν ισχυρίζομαι ότι δε χρειάζονταν αλλαγές στο υπάρχον πρόγραμμα. Υποστηρίζω ότι το πρόγραμμα του 15ου, έπρεπε ν' αποτελέσει τη βάση και με συγκεκριμένες τροποποιήσεις, σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση απ' τις προτάσεις της ΚΕ και τον «προγραμματικό εμπλουτισμό», να αποτυπωθεί η σύγχρονη πραγματικότητα και τα αντίστοιχα καθήκοντα του κόμματος για τη μετατροπή της οικονομικής κρίσης σε επαναστατική.


Θοδωρής Λαπαναΐτης
Δημοσιογράφος, ΚΟΒ 902

Για το προτεινόμενο Πρόγραμμα και το ζήτημα σχηματισμού Κυβέρνησης Λαϊκών Δυνάμεων

Με επαναστατική αισιοδοξία οι κομμουνιστές υποδεχόμαστε τις θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του κόμματος, καθώς και το νέο προτεινόμενο πρόγραμμα. Αισιοδοξία που πηγάζει ΚΑΙ από την ειλικρινή και αυτοκριτική εκτίμηση της συνολικής πορείας του κόμματος (θέση 50 σελ. 37), των καθηκόντων που ΔΕΝ φέραμε σε πέρας, των αδυναμιών που έχουμε και πρέπει να ξεπεραστούν.

Με αυτό το κείμενο θέλω να εκφράσω τη ΓΕΝΙΚΗ μου ΣΥΜΦΩΝΙΑ με το προτεινόμενο πρόγραμμα της ΚΕ, αφού αυτό ξεκάθαρα θέτει:

· Το Γενικό χαρακτήρα της εποχής, εποχή περάσματος από τον Καπιταλισμό στο Σοσιαλισμό με βάση την Οικονομία και όχι το συσχετισμό δύναμης.

· Το χαρακτήρα της Επαναστατικής αλλαγής ως Σοσιαλιστική

· Τις κινητήριες δυνάμεις της Επανάστασης

· Τη γραμμή συγκέντρωσης δυνάμεων ως Αντικαπιταλιστική - Αντιμονοπωλιακή σύμφωνα με τις κινητήριες δυνάμεις, αφού το Προλεταριάτο είναι ο φορέας των Σοσιαλιστικών - Κομμουνιστικών σχέσεων παραγωγής (αντικαπιταλιστική), ενώ οι σύμμαχοι με τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς θα συσπειρωθούν από την αντιμονοπωλιακή γραμμή.

· Πάλη απέναντι στις Ιμπεριαλιστικές Ενώσεις

· Τη μοναδική φιλολαϊκή διέξοδο από την καπιταλιστική κρίση με υιοθέτηση των βασικών αιτημάτων - κρίκων που μπορούν να συσπειρώσουν την εργατική τάξη και τους συμμάχους για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

· Το ξεκαθάρισμα με αντιλήψεις που προσανατόλιζαν τη δράση του κόμματος σε επικίνδυνες ερμηνείες για τον τρόπο εκδήλωσης του κλονισμού της αστικής εξουσίας, με μονομερή αναφορά του ενδεχομένου της κυβέρνησης λαϊκών δυνάμεων.

· Τις βασικές και ιστορικά επιβεβαιωμένες νομοτέλειες της επαναστατικής διαδικασίας με τολμηρή περιγραφή των καθηκόντων του επαναστατικού κόμματος στις στιγμές εκείνες.

· Τις βασικές πτυχές της Σοσιαλιστικής οικοδόμησης - κατώτερη και ανώριμη βαθμίδα του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής.

Με βάση όλα τα παραπάνω θεωρώ πως το ΚΚE για άλλη μια φορά στην υπερενενηντάχρονη ιστορία του τιμά το όνομα και τις παραδόσεις του, τα σύμβολα και την ιδεολογία του.

Το βασικό ερώτημα που τίθεται για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα είναι η διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση, αν αυτή μπορεί να συμβεί στα πλαίσια του Καπιταλισμού με οποιασδήποτε μορφής διαχείριση ,ακόμη και με αριστερή κυβέρνηση (μεταρρύθμιση) ή αν αυτή πρέπει να αξιοποιηθεί για την ανατροπή της πολιτικής εξουσίας του κεφαλαίου (επανάσταση).

Η απάντηση που δίνει το νέο πρόγραμμα του κόμματος στο παραπάνω ερώτημα είναι καταλυτική και ολοκληρωτικά ταγμένη με την πλευρά της ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ.

Ακολουθούν κάποιες παρατηρήσεις σε σημεία των θέσεων πάνω στο ζήτημα της δυνατότητας σχηματισμού φιλολαϊκής κυβέρνησης (π.χ. ΑΑΔΜ δυνάμεων), σε σημεία που θεωρώ πως εκφράζουν αδυναμίες και στην ολότητά τους δείχνουν ένα πολιτικό κενό που πρέπει να καλυφτεί. Κενό που ως ένα βαθμό αξιοποιούν γνωστά blog και διάφοροι οπορτουνιστές για να επιτεθούν στο κόμμα.

Από τις θέσεις του 19ου συνεδρίου: (σελίδα 22, η θέση Ε)

«Εάν υπάρχει έστω και μια πιθανότητα να εκφραστούν κοινοβουλευτικά τέτοιες εργατικές - λαϊκές διαθέσεις είναι σίγουρο ότι η αστική εξουσία δεν θα ταλαντευτεί καθόλου στο να ακυρώσει με κάθε τρόπο αυτό το ενδεχόμενο».

Η θέση είναι λανθασμένη και ηττοπαθής, αφού υπονοεί πως η αστική τάξη θα καταφέρει να ακυρώσει αυτή την πιθανότητα, ενώ υπάρχουν αντιπαραθετικά ιστορικά παραδείγματα. Η αστική τάξη συνήθως είναι πιο ευέλικτη από τέτοιες διατυπώσεις και αξιοποιεί για να ενσωματώσει και τον ίδιο τον κυβερνητικό θώκο μαζί με τις αυταπάτες που γεννά..

Προτείνω η θέση να απαλειφθεί και να αξιοποιηθεί το κλείσιμο της Κεντρικής Επιτροπής στο 18ο Συνέδριο:

«Και αν ακόμα μέσα από κοινοβουλευτική διαδικασία συμβεί μια θετική αλλαγή - κάτι που δεν μπορεί να αποκλειστεί προκαταβολικά - αυτή, για να πυροδοτήσει μια διαδικασία ρήξης και ανατροπής, πρέπει να ξεπεράσει τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες και να θέσει σε πρωτοφανή ενέργεια τις λαϊκές μάζες, να νικήσουν την εξουσία των μονοπωλίων και εκτός κοινοβουλίου, γιατί εδώ είναι τα δύσκολα. Ας θυμηθούμε τη Χιλή του Αλιέντε, την επανάσταση των Γαριφάλων στην Πορτογαλία, τις εξελίξεις σε Βενεζουέλα, Βολιβία...»

Για το χαρακτήρα της Λαϊκής Συμμαχίας: (σελίδα 49)

«Στην πορεία της πολιτικής πάλης είναι ενδεχόμενο να εμφανιστούν πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν θέσεις μικροαστικών στρωμάτων, συμφωνούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στον αντικαπιταλιστικό αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα του κοινωνικοπολιτικού αγώνα, στην αναγκαιότητα αυτός να κατευθύνεται στην εργατική λαϊκή εξουσία - οικονομία μέχρι και ότι ΔΕΝ παίρνει μέρος στις εθνικές και τοπικές εκλογές, στις ευρωεκλογές, σε δημοψηφίσματα».

Η θέση προσεγγίζει τις πιθανές εξελίξεις με μια ΚΑΘΑΡΗ ΥΠΕΚΦΥΓΗ και φυγομαχία. Η θέση ότι η Λαϊκή Συμμαχία ΔΕΝ παίρνει ,ως τέτοια, μέρος στις εκλογές (σε αντιδιαστολή με το ΑΑΔΜ που έπαιρνε) είναι σαθρή. Αν τα κόμματα που εκφράζουν θέσεις μικροαστικών στρωμάτων μπορούν να σχηματίσουν ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ο χαρακτήρας της Λαϊκής Συμμαχίας θα παραμείνει ο ίδιος;

Εκτός και αν έχουμε την ΑΥΤΑΠΑΤΗ ότι μικροαστικά κόμματα θα έχουν αποδεχτεί τις νομοτέλειες του επαναστατικού αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής κυριαρχίας αντιπαραθετικά σε κοινοβουλευτικούς δρόμους.

Προτείνω στο πρόγραμμα να ενσωματωθεί η πείρα του προηγούμενου προγράμματος και ειδικά η περιγραφή:

«Το διάστημα μέσα στο οποίο θα κριθεί αν η κυβέρνηση θα προχωρήσει προς τα εμπρός δεν θα είναι μακρόχρονο. Η πείρα δείχνει ότι θα είναι βραχύχρονο. Αν οι εξελίξεις δεν πάρουν θετική πορεία, τότε η κυβέρνηση θα ανατραπεί, κάτω από την αντίδραση της κυρίαρχης τάξης και την ιμπεριαλιστική παρέμβαση. Η ανατροπή της δεν σημαίνει υποχρεωτικά συνολικό πισωγύρισμα. Μπορεί να γίνει παράγοντας για να κατανοηθεί βαθύτερα η ανάγκη ριζικής ανατροπής του καπιταλιστικού συστήματος.»

Είναι ζήτημα βαθιάς ιδεολογικής και ιστορικής μελέτης να απαντηθεί ΑΝ ΟΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΔΙΑΛΕΞΟΥΝ ή και να ΕΠΗΡΕΑΣΟΥΝ τον ΤΡΟΠΟ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ της ΚΡΙΣΗΣ της ΑΣΤΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ;

Π.χ. θα μπορούσε να εκδηλωθεί ο Ισπανικός εμφύλιος ,που έκρινε το ποιος-ποιον, με όποια τακτική κ στρατηγική αν ακολουθούσε το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισπανίας χωρίς την Κυβέρνηση του Λαϊκού Μετώπου; Θα μπορούσε η ταξική αναμέτρηση να πάρει τις διαστάσεις που πήρε στη Χιλή το '73 ΧΩΡΙΣ ΤΟ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ της Κυβέρνησης Αλλιέντε; Ανεξάρτητα από το αν θα προχωρούσε στη σοσιαλιστική οικοδόμηση σε περίπτωση νίκης απέναντι στο πραξικόπημα Πινοσέτ.

ΔΕΝ αναφέρω τα παραδείγματα των Λαϊκών Δημοκρατιών στο τέλος του 2ου Παγκόσμιου Ιμπεριαλιστικού Πολέμου, όπου η παρουσία του Κόκκινου στρατού έπαιζε καταλυτικό ρόλο, ούτε την Κυβέρνηση της ΠΕΕΑ ως δημιούργημα της ένοπλης επαναστατικής ιστορικής δράσης των μαζών.

Προτείνω να ενσωματωθεί στο πρόγραμμα η πείρα από το κλείσιμο της Κεντρικής Επιτροπής στο 2ο θέμα του 18ου Συνεδρίου και ειδικότερα η θέση 8 «Η ΚΕ θεωρεί ότι δεν πρέπει να συγχέεται ο χαρακτήρας της εξουσίας με τις μεταβατικές «στιγμές» του ιστορικού χρόνου...».


Βασίλης Τζώτζης
Ξάνθη - Φοιτητικές Εστίες Κιμμερίων

Για την πολιτικοποίηση της δράσης Σωματείων και Συλλόγων

Το ζήτημα της κοινής δράσης στο συνδικαλιστικό κίνημα τις περισσότερες φορές τίθεται όχι με τη λογική της κοινής πάλης έστω και σε ένα περισσότερο ή λιγότερο συντεχνιακό ζήτημα (όπως συνήθως το θέτουν πολλοί εργαζόμενοι), αλλά με το βλέμμα στραμμένο στις κάλπες των βουλευτικών (ή άλλων) εκλογών. Είναι ίσως η πιο επιζήμια για το εργατικό κίνημα άποψη, αφού ουσιαστικά αδυνατίζει κάθε δυνατότητα εμβάθυνσης των αιτιών που προκαλούν τα προβλήματα, κάνουν τον τελικό στόχο της εργατικής τάξης, που δεν είναι άλλος από την εργατική εξουσία, να φαντάζει ως στόχος που θα έρθει στη «δευτέρα παρουσία».

Η καπιταλιστική κρίση ήρθε για άλλη μια φορά να επιβεβαιώσει τις εκτιμήσεις του κόμματος και βέβαια να το βρει έτοιμο στην αντιμετώπιση των προκλήσεων (με προσωρινό κόστος σε ψήφους). Σήμερα πια είναι ξεκάθαρα τα όρια του καπιταλισμού και κατά συνέπεια του κυβερνητικού συνδικαλισμού. Υποσχέσεις και ρουσφέτια, λύσεις με επιδόματα, προσλήψεις συμβασιούχων που κάποτε θα μονιμοποιηθούν και όλα τα γνωστά κόλπα για την υφαρπαγή ψήφων, είναι μη πραγματοποιήσιμα. Οι λύσεις που προσφέρονται σήμερα στηρίζονται μόνο στο φόβο των εργαζομένων για τα χειρότερα.

Το κόμμα λοιπόν και μέσα από τη συνδιάσκεψη για την εργατική τάξη και την οργάνωσή της, αλλά και μέσα από την πρότασή του για τη λαϊκή συμμαχία, βάζει επί τάπητος αυτό που λέμε πολιτικοποίηση της δράσης των σωματείων και των συλλόγων. Και όταν λέμε πολιτικοποίηση της δράσης τους, σίγουρα δεν εννοούμε τη συνένωση δυνάμεων με βάση την κομματική ταυτότητα των εργαζομένων, τη μεταφορά του Κοινοβουλίου μέσα στα συνδικάτα.

Πολιτικοποίηση είναι να κατανοηθεί ποιος έχει την εξουσία σήμερα, ποιος είναι ο εχθρός. Πολιτικοποίηση είναι να κατανοηθεί ποιος παράγει τον πλούτο και στηρίζει πραγματικά την εξέλιξη της κοινωνίας.

Είναι ξεκάθαρο ότι όταν ο εργάτης καταλάβει πως συμμετέχει στην παραγωγή του πλούτου, τότε θα παλέψει για να αποκτήσει περισσότερα δικαιώματα και τελικά να διεκδικήσει την ίδια την εξουσία. Σήμερα υπάρχουν μια σειρά κλάδων που φθίνουν, ενώ για χρόνια ολόκληρα αποτελούσαν τον κορμό της οικονομίας π.χ. ναυπηγεία, κλωστοϋφαντουργία κ.ά. Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό ότι σε πολλές περιπτώσεις οι ίδιοι οι εργαζόμενοι δέχτηκαν την καταστροφή των κλάδων αυτών, γιατί δεν έφερναν τα απαιτούμενα κέρδη. Ταυτίζονταν δηλαδή με το συμφέρον των εργοδοτών και την ανάγκη τους να αυξάνουν συνεχώς τα κέρδη τους. Με παρόμοιο τρόπο αντιμετωπίζουν την εργασία τους και άνθρωποι που εργάζονται στους χώρους της Εκπαίδευσης και της Υγείας προτάσσοντας πάντα τις εξελίξεις της αγοράς. Ακόμη και οι φοιτητές αφήνουν τις εξελίξεις στην Παιδεία να περνάνε από δίπλα τους (ακόμη και για το επίπεδο των ίδιων τους των σπουδών) περιορίζοντας τις προσπάθειές τους στην απόκτηση ολοένα και περισσότερων προσόντων για να έχουν καλύτερη τιμή στην αγορά.

Και όμως, οι θέσεις του ΚΚΕ, η πρόταση του για το σοσιαλισμό μπορεί να αποτελέσει τη βάση για την κατανόηση των δυνατοτήτων της χώρας και της δύναμης του λαού της. Σε αυτό το σημείο σημαντικό ρόλο θα παίξουν εκείνες οι επεξεργασίες κατά κλάδο που θα αναδείξουν το ρόλο του στην οικονομία και θα αποτελέσουν και τη βάση στο χτίσιμο της νέας κοινωνίας.

Μέσα από μια τέτοια δουλειά θα αναδειχθεί και το ζήτημα της εκμετάλλευσης της υπεραξίας από το κεφάλαιο, τι σημαίνει συσσώρευση. Τότε θα γίνει κατανοητό πώς είναι δυνατό η τεχνολογία να έχει φτάσει σε τόσο υψηλά επίπεδα, να παράγεται πληθώρα προϊόντων και την ίδια στιγμή να υπάρχουν φτωχοί άνθρωποι ή ακόμη και άνθρωποι που πεθαίνουν από την πείνα. Ετσι θα κατανοηθεί πως μπορεί και πρέπει να μειωθεί ο χρόνος εργασίας και από πού θα προκύψει ο χρόνος για τη συμμετοχή όλων των εργαζομένων στα κοινά.

Ολα τα παραπάνω σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι θα μας απομακρύνουν από άμεσους στόχους. Το αντίθετο, η πάλη για να μη μειωθούν οι μισθοί, για δουλειά με δικαιώματα, ενάντια στις απολύσεις, για την υπεράσπιση της κυριακάτικης αργίας, της δωρεάν Υγείας και Παιδείας δεν μπορούν παρά να αποτελέσουν τη βάση για το άνοιγμα της παραπάνω συζήτησης.

Με αυτές τις σκέψεις θεωρώ ότι οι θέσεις για το Συνέδριο του ΚΚΕ πρέπει να αποτελέσουν την απαρχή μιας ουσιαστικής συζήτησης για τη διέξοδο μέσα από τη μοναδική πραγματικά συμμαχία, τη λαϊκή συμμαχία.

Ο δρόμος για το σοσιαλισμό ανοίγει μόνο όταν γίνει κατανοητή η αναγκαιότητά του και σήμερα είναι επίκαιρη όσο ποτέ.


Νίκος Αβραμίδης
Θεσσαλονίκη

Για τις Θέσεις της ΚΕ

Συμφωνώ με τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου, το Πρόγραμμα και το Καταστατικό που προτείνονται.

1. Η στρατηγική του Κόμματος δεν καθορίζεται από τον αρνητικό συσχετισμό δυνάμεων, αλλά από αυτό που αντικειμενικά υπάρχει στην υλική βάση της κοινωνίας, την παραγωγή. Οι υλικές προϋποθέσεις για το σοσιαλισμό είναι ώριμες στην Ελλάδα, ο καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές σύστημα.

Ιμπεριαλισμός δεν είναι εξωτερικές σχέσεις, είναι μονοπωλιακός καπιταλισμός, πέρασμα από την απλή καπιταλιστική εμπορευματική παραγωγή (μπακάλικα, μικροεπιχειρήσεις) σε μια υψηλότερη κοινωνικοοικονομική μορφή οικονομίας, με συγκέντρωση παραγωγής σε υψηλή βαθμίδα - τα μονοπώλια, διεύρυνση και γενίκευση του κοινωνικού χαρακτήρα της παραγωγής. Μια παραγωγή που αναδεικνύει όσο ποτέ: Η εργατική τάξη παράγει τον κοινωνικό πλούτο, αλλά δεν μπορεί να τον ιδιοποιηθεί λόγω της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας.

2. Ποια συμμαχία, με ποιες δυνάμεις, για ποιον στόχο;

Εννοιες όπως αντιιμπεριαλισμός, αντιμονοπωλιακή πάλη έχουν απογυμνωθεί ή έχει διαστρεβλωθεί το ταξικό περιεχόμενό τους. Ο αντιιμπεριαλισμός συχνά ταυτίζεται με στάση ενάντια στις κυβερνήσεις των ΗΠΑ ή Γερμανίας, και η αντιμονοπωλιακή πάλη ενάντια σε τμήματα της αστικής τάξης ή μονοπώλια για απόσπαση παροχών, χωρίς να τίθεται θέμα κατάργησης της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας. Οι υποστηρικτές τέτοιων θέσεων θέλουν συνεργασία με τμήματα της αστικής τάξης ή και με καπιταλιστικά κράτη ενάντια σε άλλα.

Από μόνα τους αιτήματα ενάντια στην ανεργία, στη λιτότητα, δεν διαμορφώνουν αντικαπιταλιστική συνείδηση - γιατί θα ριχτούν «νέες» προτάσεις διαχείρισης (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ).

Το αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό, αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο της πάλης στρέφεται ενάντια στα μονοπώλια, στην καπιταλιστική ιδιοκτησία, στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, εδράζεται στην κατάργηση της ταξικής εκμετάλλευσης, στην κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, στη συνεταιριστικοποίηση των μικροπαραγωγών αγροτών.

Το Κόμμα, έχοντας επίγνωση ότι δε βρισκόμαστε σε επαναστατική κατάσταση, προσπαθεί κάτω από ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες στο πώς θα συγκεντρώσει τις κοινωνικές δυνάμεις, δηλαδή πώς θα προετοιμάσει τον υποκειμενικό παράγοντα για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό. Και αυτό δε θα γίνει με τις εκλογές, αλλά με τη Λαϊκή Συμμαχία.

Η Λαϊκή Συμμαχία είναι η ραχοκοκαλιά για να κερδηθεί η πλειοψηφία της εργατικής τάξης με το ΚΚΕ, αποφασισμένη με την επανάσταση, τη συμμαχία της με τα καταπιεζόμενα λαϊκά στρώματα, άλλα να τραβηχτούν περισσότερο ή λιγότερο ενεργά, άλλα να μείνουν ουδέτερα.

Στην περίοδο μη επαναστατικής κατάστασης, αγωνίζεται να ωριμάσουν, να συγκεντρωθούν οι κοινωνικές δυνάμεις για να εξελιχθούν στην επαναστατική κατάσταση - σε επαναστατικά έμβρυα της επανάστασης.

Η Λαϊκή Συμμαχία εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των μισοπρολετάριων, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων αγροτών στον αγώνα κατά των μονοπωλίων και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, κατά της ενσωμάτωσης της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Η πάλη της Λαϊκής Συμμαχίας κατευθύνεται στην κατάκτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.

Απόψεις για παραβίαση του 15ου Συνεδρίου επικαλούμενες το «α-α-δ-μ», αν και εμφανίζονται «υπέρ» του σοσιαλισμού, είναι αντίθετες, το χρησιμοποιούν για να ανατρέψουν τη στρατηγική του. Είναι πολέμιοι της στρατηγικής του 15ου, που τεκμηρίωσε ότι η επανάσταση θα είναι σοσιαλιστική και ότι θα πάμε χωρίς ενδιάμεσα στάδια. Ο εμπλουτισμός που σωστά κάνει σήμερα το 19ο είναι όχι στη στρατηγική, αλλά σε πτυχές της, αφαιρώντας εκείνα που την συσκότιζαν και την εξειδικεύει με βάση και τις εξελίξεις.

Αλήθεια, γιατί το αντικαπιταλιστικό πλαίσιο της Λαϊκής Συμμαχίας είναι μη δημοκρατικό;

Δημοκρατία για ποια τάξη; Υπάρχει πιο πλέρια δημοκρατία από τον αγώνα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, την απόσπαση έστω και κάποιων προσωρινών κατακτήσεων, και τη σύνδεση της πάλης για την εργατική εξουσία; Οχι. Πού εδράζεται η ανησυχία της αντικατάστασης του «α-α-δ-μ» με τη Λαϊκή Συμμαχία; Στο ότι (διαστρεβλώνοντας το 15ο) επιδιώκει συμμαχία με τμήματα της αστικής τάξης (στάδιο, ή «αριστερές» αστικές κυβερνήσεις).

Ο υποκειμενικός παράγοντας δεν ετοιμάζεται με σοσιαλδημοκρατικά ξεγελάσματα, γιατί θα 'χει επίκεντρο τις κοινοβουλευτικές, αστικές αυταπάτες.

Υπάρχει άλλος δρόμος ώστε οι σχέσεις παραγωγής, τα μονοπώλια να λειτουργούν υπέρ του λαού; Οχι, ούτε κοκαλάκι δεν μπορούν να πετάξουν πια... Γι' αυτό δεν υπάρχει ενδιάμεση εξουσία. Διαφορετικά, η Ευρώπη σήμερα θα οικοδομούσε κομμουνισμό μέσω του «σοσιαλισμού με αγορά», του «ευρωκομμουνισμού», του «Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς».

Πού οδήγησαν αυτές οι απόψεις; Εκαναν το ευρωπαϊκό εργατικό κίνημα ουρά της αστικής τάξης.

Το ΚΚΕ ξέρει πού πάει και το απέδειξε στις πρόσφατες εκλογές. Αυτό ενοχλεί την αστική τάξη, τους οπορτουνιστές. Σωστά, η Λαϊκή Συμμαχία είναι κοινωνική συμμαχία. Αν συμμετείχαν κόμματα, θα 'ταν συμμαχία και με αστούς, θα καταργούνταν η αυτοτέλεια του ΚΚΕ και η στρατηγική του. Το ΚΚΕ συμμετέχει σ' αυτήν με τα κομματικά μέλη του που δρουν στο κίνημα και όχι ως Κόμμα.

3. Αναδιάταξη και συγκέντρωση δυνάμεων

Η αναδιάταξη δυνάμεων, η οργανωτική διάρθρωση του Κόμματος, δεν είναι μια τυπική διαδικασία, ούτε «ξεκαθάρισμα λογαριασμών», όπως ξεδιάντροπα λένε αντίπαλοι της στρατηγικής του Κόμματος. Είναι αναγκαίος κρίκος σύνδεσης της στρατηγικής με την τακτική. Αν κάποιος συμφωνεί ότι η εργατική τάξη πρέπει να παλέψει ενάντια στα μονοπώλια και για τη δική της εξουσία, πώς θα το πετύχει; Οντας ανοργάνωτη και με πλαίσιο πάλης «εντός των τειχών»;

Συγκέντρωση σημαίνει συγκεντρώνω δυνάμεις στην παραγωγή, σε βασικές παραγωγικές μονάδες, στους κλάδους. Εκεί είναι το κλειδί της οικονομίας, ο κύριος όγκος των εργαζομένων, ο πλούτος που παράγουν.

Μέσα από την οργάνωση των εργατών και την εμπειρία τους θα καταλάβουν τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, εκεί θα δούνε ότι ο πλούτος τους ανήκει και πρέπει να παλέψουν για να τον πάρουν με την εργατική εξουσία.

H συγκέντρωση δυνάμεων στους κλάδους θα δώσει την κρίσιμη μάχη στην επαναστατική κατάσταση για την εξουσία και μετά. Στην Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση βασικό στοιχείο της επιτυχίας της ήταν η συγκέντρωση δυνάμεων στην παραγωγή.

Αν και έγιναν βήματα, χρειάζεται μεγαλύτερη ενίσχυση της δουλειάς μας στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, στην προώθηση της κοινωνικής συμμαχίας ενδοκλαδικά, διακλαδικά, και της συμμαχίας με τη φτωχή αγροτιά, τους αυτοαπασχολούμενους.

Πιο αποφασιστικά χρειάζεται να κατανοείται η λειτουργία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, η συγκεντροποίηση παραγωγής και κεφαλαίων ανά κλάδο, οι ενδοαστικοί ανταγωνισμοί, η ανταγωνιστικότητα, π.χ. ο μηχανισμός της ακρίβειας: Με τη διαμόρφωση μονοπωλιακής τιμής, πώς αυτό επιδρά στους αυτοαπασχολούμενους, τη διανομή μέσω εμπορίου, τη σύνδεση με την αγροτική παραγωγή, πλαίσιο που πείθει για την κοινωνικοποίηση, την εξουσία.


Αλέκα Γιαννούση
Τμήμα Προπαγάνδας της ΚΕ - ΚΟΒ Καματερού



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ