Γρηγοριάδης Κώστας

Ο τζίρος των εταιριών που έχουν αναλάβει την παραγωγή και διακίνηση των εμπορευμάτων θα είναι εκατοντάδες δισεκατομμύρια. Ακόμα μία τρανή απόδειξη της βιομηχανίας που έχουν «στήσει» στις πλάτες του κοσμάκη, που πιστεύει ακόμα στα ιδεώδη του Ολυμπισμού, οι «αθάνατοι» της Λωζάνης και οι μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες - χορηγοί τους. Από αυτά δεν μπορεί να αποτελέσει εξαίρεση η Αθήνα. Κι ας προσπαθούν να μας πείσουν ότι το 2004 θα αναβιώσει το Ολυμπιακό πνεύμα, με αφορμή τη διεξαγωγή των αγώνων στη γενέτειρά τους. Το αντίθετο, μάλιστα. Θα αποτελέσει ένα καλό επιχειρηματικό κίνητρο...

Κρίμα στους τίτλους του... Για τον κ. Γιάννη Βούλγαρη μιλάμε (πολιτικό επιστήμονα, ερευνητή στο Ινστιτούτο Πολιτικής Κοινωνιολογίας του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών, όπως αυτοτιτλοφορείται) και το χτεσινό σημείωμά του στα «Πρόσωπα» των «Νέων». Σύμφωνα, λοιπόν, με τον κ. Βούλγαρη, το ΚΚΕ βρίσκεται «στον αστερισμό του μετακομμουνισμού» και «κάνει μεγάλα βήματα, ακριβώς στην κατεύθυνση του εθνολαϊκισμού»...

Πού το στηρίζει; Πάντως, όχι στα όσα ντοκουμέντα του 16ου Συνεδρίου έχουν μέχρι σήμερα δημοσιευτεί. Αυτά -είμαστε σίγουροι- δεν τα έχει καν υπόψη του. Είπαμε, είναι πολιτικός επιστήμονας και ερευνητής ο άνθρωπος...

Με κριτήριο τη βαθμολογική τους επίδοση - κι όχι κατ' αλφαβητική σειρά, όπως ισχύει μέχρι σήμερα - γίνεται ο διαχωρισμός και η κατανομή ανά τμήμα των μαθητών στο ιδιωτικό Λύκειο των Κ. Ντόλκου - Ν. Μπακογιάννη στη Λάρισα! Το καταγγέλλει δημοσίως και ονομαστικώς η ΕΛΜΕ Λάρισας, τονίζοντας ότι αυτή η μέθοδος διαχωρισμού των μαθητών δεν είναι μόνο παράτυπη και, εν πολλοίς, παράνομη, αλλά και κατ' εξοχήν αντιπαιδαγωγική. Διότι - όπως υποστηρίζει δικαίως η ΕΛΜΕ - καλλιεργεί τάσεις ανισότητας και επιλεκτικής διαχείρισης, υποθάλπει τον κοινωνικό διαχωρισμό, επιβάλλει τη λογική του ανταγωνισμού, αλλά και την πρακτική της ήσσονος προσπάθειας και προωθεί την άνιση μεταχείριση δημοσίων και ιδιωτικών σχολείων.

Η ΕΛΜΕ Λάρισας απευθύνεται και προς τη Διεύθυνση Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του νομού, ρωτώντας τι μέτρα προτίθεται να λάβει για την εφαρμογή της σχετικής νομοθεσίας στο συγκεκριμένο ιδιωτικό σχολείο. Ο προϊστάμενος της Δευτεροβάθμιας, Σ. Καραμέτας, αντί να ευαισθητοποιηθεί από την καταγγελία των εκπαιδευτικών, προσπαθεί στην αρχή, να τη διαψεύσει (!) δηλώνοντας: Υστερα από επικοινωνία που είχαμε, μας βεβαίωσαν ότι δε λειτουργούν τέτοια τμήματα! Την επομένη, όμως, τον διαψεύδουν οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες του Λυκείου, που παραδέχονται δημοσίως ότι χρησιμοποιούν αυτή τη μέθοδο για την κατανομή των μαθητών. Τίθεται, λοιπόν, το ερώτημα: Γιατί ο κύριος προϊστάμενος έσπευσε να διαψεύσει την καταγγελία της ΕΛΜΕ και, εμμέσως πλην σαφώς, να στηρίξει τους ιδιώτες; Είχε προς τούτο τη σύμφωνη γνώμη, ή την έγκριση των πολιτικών προϊσταμένων του, ή ενήργησε αφ' εαυτού; Και προφανώς δε δικαιολογείται από το γεγονός ότι μετά την επιμονή της ΕΛΜΕ στην καταγγελία της και την παραδοχή των ιδιωτών δήλωσε ότι «το θέμα θα ερευνηθεί υπηρεσιακά»...

Βέβαια, στην καταγγελία της ΕΛΜΕ απάντησε γραπτώς - μέσω του τοπικού Τύπου - ένας εκ των ιδιοκτητών του Λυκείου, ο Κ. Ντόλκος. Μια απάντηση - «μνημείο αντιπαιδαγωγικής αντίληψης» - γεμάτη από προκλητικές κατηγορίες και υπονοούμενα σε βάρος των εκπαιδευτικών της δημόσιας παιδείας. «Κανένα σύστημα δε δικαιούται να ισοπεδώνει τις διαφορές που οφείλονται στη φύση», σημειώνει ο κ. σχολάρχης, αποκαλύπτοντας τις βαθιά αντεπιστημονικές και αντικειμενικά ρατσιστικές αντιλήψεις του, ενώ ομολογεί πως είναι και οπαδός της ισοπεδωτικής θεωρίας του «μέσου μαθητή».

Η απάντησή του, όμως, έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία, καθώς εμπεριέχει και μια αποκάλυψη, που «πλασάρεται» υπό τύπον «προφητείας» και αναφέρει ότι γρήγορα το υπουργείο Παιδείας θα δικαιώσει τις επιλογές του. Προφανώς, «δεν το 'ριξε έτσι κι ως έτυχε» αυτό. Κάπου θα το συζήτησε, κάποιος θα του το υποσχέθηκε, κάτι περιμένει σύντομα να γίνει. Ο υπουργός Παιδείας Π. Ευθυμίου υποχρεούται ν' απαντήσει δημοσίως, αν το υπουργείο του και η κυβέρνηση «βλέπουν με καλό μάτι» τέτοιες επιλογές απ' την πλευρά της ιδιωτικής εκπαίδευσης...

Ολου του κόσμου

τα καλά στις γιορτινές

βιτρίνες

κι αυτός που είναι

άνεργος, εδώ

και έξι μήνες,

με θολωμένο το μυαλό

τα θαυμαστά χαζεύει

και με τα μάτια

ο φτωχός αρχίζει

να τα «κλέβει»

***

Ρούχα, παιχνίδια

φαγητά «αρπάζει»

μάνι - μάνι,

α, τι μεγάλη έκπληξη

στο σπίτι

θα τους κάνει,

ανήμερα Χριστούγεννα

δε θα τους λείπει

κάτι,

θα τα γιορτάσουνε

κι αυτοί χαρούμενοι,

χορτάτοι...

***

Μα ξάφνου, να,

συνέρχεται, ο νους του

ξεθολώνει

κι όπως ο πόνος

τον τρυπά

μες την καρδιά βελόνι

το σκάρτο ετούτο

σύστημα αρχίζει

να μουτζώνει!

Γρηγοριάδης Κώστας

Υιός του Μπους του πρεσβύτερου, του πρώην αρχηγού της CIA, που κατόρθωσε όχι μόνο να γίνει επί δύο τετραετίες αντιπρόεδρος, αλλά και να κυβερνήσει κατόπιν τις Ηνωμένες Πολιτείες, ο Μπους ο νεότερος κατόρθωσε μεγαλύτερο επίτευγμα. Να γίνει Πρόεδρος, μόλις έξι χρόνια μετά την απόφασή του να αναμειχθεί ενεργά με την πολιτική, δηλαδή από το 1994 που έγινε κυβερνήτης του Τέξας. Δυσλεκτικός, αλλά και με πολλές «ελλείψεις» στο γνωσιολογικό του υπόβαθρο, στις δεξιότητες, αλλά και στην εμπειρία, «κέρδισε» μεν ένα πολύ ανώτερό του αντίπαλο, αλλά... πολλοί εκφράζουν σοβαρές και εύλογες ενστάσεις κατά πόσο μπορεί να αντεπεξέλθει στα καθήκοντά του, ειδικά σε μία πολύ κρίσιμη στιγμή για τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Είναι σίγουρο και δεδομένο ότι οι «θεμελιώδεις δυνάμεις», ή μάλλον το ήμισυ αυτών, που στήριξαν την υποψηφιότητα του και στάθηκαν στο πλευρό του καθ' όλη τη διάρκεια του μετεκλογικού «πολέμου» θα του παρέχουν και πάλι την αμέριστη υποστήριξή τους. Ωστόσο, αυτός ο πόλεμος είχε ολέθριες συνέπειες για την καθεστηκυΐα τάξη της «υπερδύναμης», καθώς ξεγύμνωσε όλους τους θεσμούς που στηρίζουν το οικοδόμημά της, αποκάλυψε πολλά ψέματα και έκανε τις ψευδαισθήσεις να διαλυθούν εν μία νυκτί. Πόσο ικανός μπορεί να σταθεί ο Μπους για να υπηρετήσει σωστά το ρόλο του ως «πλανητάρχη» είναι αβέβαιο. Αν και οι πρώτες του κινήσεις δείχνουν ότι τα «πάει καλά». Για πόσο, θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες και κυρίως από τον ίδιο τον αμερικανικό λαό.

Θυμίζοντας ότι «η κουλτούρα είναι εκείνο που παραμένει όταν όλα έχουν ξεχαστεί», η συγγραφέας υπογραμμίζει το χρέος της σύγχρονης εκπαίδευσης για «διανοητική, συναισθηματική, ηθική διαμόρφωση και κριτική αντίληψη» των ανθρώπων, με το «θησαυρό των λησμονημένων γνώσεων», με ξεχασμένες και κρυμμένες μνήμες, που ανά τους αιώνες «διείσδυσαν» μέσα μας τόσο που συνιστούν το «DNA» της ανθρώπινης ουσίας και υπόστασης. Η Ρομιγύ θεωρεί ζωτικά αναγκαία την «αναμόχλευση» της «μνήμης» του ανθρώπου και του κόσμου. Της «μνήμης» που «υπόκειται πάντοτε στις εντολές της καρδιάς». Που «κουβαλά» θα λέγαμε εμείς ό,τι καλύτερο από το παρελθόν της ανθρωπότητας (γνώση, πολιτισμός, ιστορία, ιδέες, αισθήματα, ήθη, έθιμα, παραδόσεις, κλπ.) και μπορεί να διαμορφώσει τα ορθά κριτήρια, τις αληθινές προτεραιότητες, τις ωφέλιμες επιλογές για την αυριανή κοινωνία. Τη «μνήμη» που πλάθεται με το καλό και το ωραίο και μπορεί να πλάσει την αληθινή κοινωνία του ανθρώπου. Του αληθινά ελεύθερου ανθρώπου. Και καθώς η ανθρωπότητα έχει μνήμη επειδή διαθέτει λέξεις, λόγο και ο λόγος - γραπτός και προφορικός - συμβάλλει στην ατομική και συλλογική μνήμη, το εκπαιδευτικό σύστημα και κάθε δάσκαλος οφείλουν, διά της επανάληψης και τρόπους ευχάριστους και δημιουργικούς, να «μυήσει» τους σημερινούς και αυριανούς νέους σε όλα τα λησμονημένα «κειμήλια» του Πνεύματος, των Γραμμάτων, των Τεχνών και στη διαχρονική αξία τους (ενδεικτικά αναφέρει, πολλά η Ρομιγύ). Να τους πείσει ότι «το μνημονικό είναι εργαλείο θαυμαστής εξυπηρέτησης και δίχως αυτό η κρίση κάνει πολύ δύσκολα τη δουλιά της», όπως έλεγε ο Montaigne.