Σάββατο 17 Οχτώβρη 2020 - Κυριακή 18 Οχτώβρη 2020
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΚΑΤΑΔΙΚΟΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΝΑΖΙ
Εφτασαν να επικαλούνται ακόμα και τα ... πεϊνιρλί για να γλιτώσουν τη φυλακή

Τη Δευτέρα στις 11 π.μ. θα συνεχιστεί η διαδικασία, με την πρόταση της εισαγγελέα για το θέμα της αναστολής ή μη

INTIME NEWS

Τη Δευτέρα στις 11 π.μ. θα συνεχιστεί η διαδικασία στη δίκη της ναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής, με την πρόταση της εισαγγελέα Αδ. Οικονόμου για το αν και σε ποιους από τους καταδικασθέντες θα δοθεί αναστολή στην εκτέλεση της ποινής τους. Την Παρασκευή συνεχίστηκε η διαδικασία για την αναστολή εκτέλεσης των ποινών.

Οι χρυσαυγίτες μαζί με τους συνηγόρους τους συνέχισαν να κάνουν τα πάντα για να αποφύγουν τη φυλακή. Στην αίθουσα του δικαστηρίου «παρέλασαν» καταδικασθέντες πρώην βουλευτές της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης που έβλεπαν το δικαστήριο από μίλια μακριά, παρουσιάζοντας μια ...μαγική εικόνα, λες και δεν ήταν αυτοί που οργάνωναν τις δολοφονίες, τα μαχαιρώματα, το σπάσιμο κεφαλιών, τις επιθέσεις ενάντια σε κομμουνιστές, συνδικαλιστές, αντιφασίστες, μετανάστες, με οδηγό τη σβάστικα, τον Χίτλερ και τη σημαία της Βέρμαχτ.

Στο δικαστήριο εμφανίστηκαν οι ναζιστές πρώην βουλευτές και νυν κατάδικοι Ηλιόπουλος, Ματθαιόπουλος, Κασιδιάρης και Γερμενής. Οι προκλήσεις απανωτές για άλλη μια φορά. Ενδεικτικά, ο συνήγορος των Δ. Αγριογιάννη και Κ. Παπαδόπουλου, που καταδικάστηκαν σε 7 χρόνια φυλάκιση για την απόπειρα δολοφονίας των Αιγύπτιων αλιεργατών, ανακάλυψε ότι η Χρυσή Αυγή «δεν έχει ντε και καλά αρνητικό πρόσημο»! Και λίγο - πολύ είπε στο δικαστήριο ότι επειδή οι καταδικασθέντες είναι Ελληνες, πρέπει να τους δοθεί αναστολή, γιατί δίνεται και σε κάποιους αλλοδαπούς...

Μέχρι τις πίτσες και τα πεϊνιρλί, που «μόνο αυτά ξέρουν να κάνουν» τα πρώην στελέχη της ναζιστικής οργάνωσης, «επιστρατεύτηκαν» στα λεγόμενα των συνηγόρων υπεράσπισης των καταδίκων, όπως του Ευ. Μπούκουρα, που καταδικάστηκε σε 5 χρόνια και 6 μήνες αλλά «ήξερε να κάνει μόνο πίτσες και πεϊνιρλί»....

Στο δικαστήριο ήρθε και η γυναίκα που παντρεύτηκε δύο φορές το πρώην στέλεχος και βουλευτή της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης Ν. Μίχο (6 χρόνια η ποινή), για να καταθέσει ώστε να μην πάει φυλακή. Να θυμίσουμε βέβαια ότι η σύζυγος του Ν. Μίχου, Αλεξάνδρα Μπάρου, υπήρξε μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της Χρυσής Αυγής, υποψήφια στις εκλογές του 2012 και του 2015 και πυρηνάρχης στα γραφεία της ΤΟ Εύβοιας... Αποχώρησε το 2017...

Επίσης, το πρωτοπαλίκαρο της Χρυσής Αυγής και του αρχηγού Ν. Μιχαλολιάκου, ο Ηλ. Κασιδιάρης (διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης - 13 χρόνια και 6 μήνες), με τον αγκυλωτό σταυρό στο μπράτσο, αγκαλιά με τη σημαία της Βέρμαχτ, ο «όλες οι καλές δουλειές γίνονται τη νύχτα», το ναζιστικό στέλεχος που εκπαίδευε στα όπλα όχι μόνο τα τάγματα εφόδου αλλά και την κόρη του αρχηγού κ.ο.κ., έκανε λόγο στο δικαστήριο για «ανεπανόρθωτη βλάβη» που θα του προκληθεί σε περίπτωση που οδηγηθεί στη φυλακή... Αφού επικαλέστηκε την εισαγγελέα Αδαμαντία Οικονόμου, που στην πρότασή της, όπως επανέλαβε, έχει επιχειρηματολογήσει υπέρ της αθωότητάς του, έγινε ακόμα πιο προκλητικός λέγοντας: «Με 20.000 βίαιους διαδηλωτές έξω από την πόρτα» ανακοινώθηκε η απόφαση του δικαστηρίου. Τέλος, ο συνήγορος του αρχηγού της Χρυσής Αυγής Ν. Μιχαλολιάκου συντάχθηκε με την πρόταση της Αδ. Οικονόμου και εμφανίστηκε σίγουρος ότι ο ναζιστής αρχηγός της εγκληματικής οργάνωσης θα αθωωθεί στο Εφετείο, γι' αυτό και δεν πρέπει να φυλακιστεί. «Ποιος θα αποζημιώσει τον Ν. Μιχαλολιάκο όταν αθωωθεί στο Εφετείο;», είπε μεταξύ άλλων προκλητικών.

Υπογραμμίζεται ότι νωρίτερα ο ίδιος είχε δηλώσει στο δικαστήριο πως ο αρχηγός της Χρυσής Αυγής δεν θα υποβάλει κανένα αίτημα για την αναστολή εκτέλεσης της ποινής (!), μετά όμως αγόρευε για πολλή ώρα ζητώντας, επί της ουσίας, αναστολή...

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ - ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ
Συνεχίζουν να καλοπιάνουν τους καταδικασμένους χρυσαυγίτες

Σε αντίθεση με τους δημάρχους των αστικών κομμάτων, ο Κ. Πελετίδης σύρθηκε στα δικαστήρια επειδή εμπόδισε τη δράση των χρυσαυγιτών. Η φωτ. από τη συγκέντρωση τη μέρα της δίκης του κομμουνιστή δημάρχου Πάτρας
Σε αντίθεση με τους δημάρχους των αστικών κομμάτων, ο Κ. Πελετίδης σύρθηκε στα δικαστήρια επειδή εμπόδισε τη δράση των χρυσαυγιτών. Η φωτ. από τη συγκέντρωση τη μέρα της δίκης του κομμουνιστή δημάρχου Πάτρας
Συνεχίζονται τα απαράδεκτα φαινόμενα καλοπιάσματος, που καταλήγουν να είναι ωμή κάλυψη, στους καταδικασμένους πλέον φασίστες εγκληματίες χρυσαυγίτες από δημοτικές και περιφερειακές αρχές σε όλη τη χώρα. Από δημάρχους, περιφερειάρχες και δημοτικές παρατάξεις που, επικαλούμενοι «θεσμικές και νομικές δεσμεύσεις», αντί να υιοθετήσουν τις προτάσεις εκλεγμένων της «Λαϊκής Συσπείρωσης» και να πετάξουν έξω από τα όργανα της Τοπικής Διοίκησης τους φασίστες, εξακολουθούν να τους καλούν στις συνεδριάσεις, να τους παρέχουν χώρους, όπως γραφεία και τηλέφωνα, σαν να μην πρόκειται για εγκληματική οργάνωση.

Στην Αττική

Πιο χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της Περιφέρειας Αττικής, με την περιφερειακή αρχή της ΝΔ (Πατούλης) να καλεί ακόμα στις συνεδριάσεις τους εκλεγμένους της «Ελληνικής Αυγής», που επικεφαλής τους είναι ο καταδικασμένος για διεύθυνση της εγκληματικής οργάνωσης, φασίστας Παναγιώταρος.

Σημειώνεται ότι η «Λαϊκή Συσπείρωση» κάλεσε την περιφερειακή αρχή να πάψει να τον καλεί στις συνεδριάσεις και να βάλει λουκέτο στο γραφείο που παρέχει στο συνδυασμό της φασιστοσυμμορίας, κάτι που απορρίφθηκε τόσο από την παράταξη της ΝΔ όσο και από τον αντικομμουνιστή Θ. Τζήμερο. Ο πρόεδρος του Περιφερειακού Συμβουλίου επικαλείται «νομικό κώλυμα» και γι' αυτό έχει απορρίψει δύο φορές το σχετικό αίτημα που κατέθεσαν οι εκλεγμένοι του ΚΚΕ και άλλων συνδυασμών.

Στην Πελοπόννησο

Την τακτική του «στρίβειν διά του αρραβώνος» επέλεξε και η πλειοψηφία του Περιφερειακού Συμβουλίου Πελοποννήσου, κατά την τελευταία συνεδρίασή του, στο αίτημα λήψης πολιτικής απόφασης αποπομπής του εκπροσώπου της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής. Οπως αναφέρει η «Λαϊκή Συσπείρωση» Πελοποννήσου, η περιφερειακή αρχή έβαλε στο τέλος της ατζέντας το σχετικό θέμα, με αποτέλεσμα να μη συζητηθεί. «Σε μια διαδικασία που διήρκεσε πάνω από 5 ολόκληρες ώρες, το τελευταίο Περιφερειακό Συμβούλιο, την Τετάρτη 14 Οκτώβρη, έκανε ό,τι μπορούσε ώστε τελικά να μη γίνει συζήτηση και να μην παρθεί πολιτική απόφαση για την αποπομπή και αποκλεισμό από κάθε δραστηριότητα του εκπροσώπου της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, ύστερα από σχετικά αιτήματα της "Λαϊκής Συσπείρωσης" και άλλων παρατάξεων της αντιπολίτευσης που έγιναν μετά τη δικαστική απόφαση», σημειώνει και προσθέτει: «Ενώ αρχικά "μετά κόπων και βασάνων" αποφασίστηκε κατά πλειοψηφία να συζητηθεί εκτός ημερήσιας διάταξης, στη συνέχεια με ευθύνη του προεδρείου και τη σιωπηρή ανοχή των περισσότερων παρατάξεων της αντιπολίτευσης, παραπέμφθηκε ως τελευταίο, παρά την επιτακτική προτροπή μας να προταχθεί των άλλων θεμάτων στην αρχή της συνεδρίασης με σχετική απόφαση του Σώματος! Η όλη μεθόδευση οδήγησε τελικά στη λήξη της διαδικασίας λόγω παρέλευσης χρόνου με αποτέλεσμα να μη συζητηθεί».

Στα Σπάτα

«Δεν είναι εγκληματίες, δεν μπορούμε να το λέμε αυτό, το δικαστήριο είναι στην πρώτη του φάση», «είναι συμπολίτες μας και εμείς ζούμε μαζί τους». Τέτοιες φράσεις ακούστηκαν από την τοποθέτηση του δημάρχου Σπάτων - Αρτέμιδας (ΝΔ) αλλά και της μείζονος αντιπολίτευσης στη συζήτηση πρότασης της «Λαϊκής Συσπείρωσης» για το σφράγισμα των γραφείων της Χρυσής Αυγής στην Αρτέμιδα. Δεν έλειψε και ο χυδαίος αντικομμουνισμός με φράσεις, όπως «καταδικάζουμε και τα δύο άκρα», «και ο Στάλιν έσφαζε» κ.ά.

Τις αποκαλυπτικές αυτές τοποθετήσεις, που επιχειρούν ένα «ξέπλυμα» των εγκληματιών φασιστών, καταγγέλλει η ΚΟ Αρτέμιδας - Σπάτων του ΚΚΕ, τονίζοντας ότι, όπως φαίνεται, «σε κάποιους η απόφαση του δικαστηρίου έφερε απογοήτευση, κάποιοι ήθελαν να αθωωθεί η Χρυσή Αυγή. Είναι αυτοί που δείχνουν ανοχή ακόμη απέναντί τους, είναι αυτοί που χαϊδεύουν αυτιά. Είναι αυτοί που συνεργάστηκαν μαζί τους είτε φιλοξενώντας φασίστες στα ψηφοδέλτιά τους είτε δουλεύοντας μαζί τους ως εκλογικός μηχανισμός. Σίγουρα είναι αυτοί που έριχναν και ρίχνουν το λίπασμα για να τρέφεται ο φασισμός. Είναι αυτοί που κάνουν τους "αγανακτισμένους γονείς" έξω από μαθητικές καταλήψεις. Είναι αυτοί που κατέθεταν στεφάνια μαζί με τη Χρυσή Αυγή. Είναι αυτοί, όπως και οι χρυσαυγίτες, που βλέπουν εχθρό τους τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Είναι αυτοί που προσκυνάνε στις ορέξεις των μονοπωλιακών ομίλων της περιοχής, του αεροδρομίου, των εμπορικών πάρκων».

Η Οργάνωση του Κόμματος απαιτεί να κλείσουν τώρα τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στην Αρτέμιδα και να ξεβρωμίσει η πλατεία της Αγίας Μαρίνας από τα ναζιστικά σύμβολά τους. «Ο φασισμός δεν θα πεθάνει μόνος του και θα μας βρίσκουν μπροστά τους, να είναι σίγουροι, αυτοί που τον ανέθρεψαν, έκαναν δουλειές μαζί τους και τώρα τον προστατεύουν, για να στείλουμε τον φασισμό και το σύστημα που τον γεννά στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας», σχολιάζει μεταξύ άλλων.

Στην Καβάλα

«Νομικά ερείσματα» ψάχνει η δημοτική αρχή Καβάλας (ΚΙΝΑΛ) για να αποπέμψει τον εκλεγμένο της εγκληματικής φασιστικής οργάνωσης, με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» να σημειώνει ότι το σύνολο της διοίκησης του δήμου «αναλαμβάνει τεράστια πολιτική ευθύνη». Θυμίζει ότι «η "αντιμετώπιση" αυτή (νομικά επιχειρήματα) ήταν μια "πρακτική" που γιγάντωσε την εγκληματική οργάνωση από την πρώτη στιγμή που εμφανίσθηκε, "αντιμετώπιση" που έδινε ελεύθερο χώρο στο να διαπράττει τα εγκλήματά της, που έδινε ανοχή στη δράση της. Ακόμη και σήμερα αυτή η στάση είναι που δίνει αέρα στα πανιά του χρυσαυγίτη να συνεχίζει να χύνει το ρατσιστικό, αντιμεταναστευτικό δηλητήριό του με κάθε ευκαιρία, όπως και τον αντικομμουνιστικό οχετό του».

ΔΙΚΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΝΑΖΙΣΤΙΚΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ
Ποινές αναντίστοιχες με τη βαρύτητα των εγκλημάτων

Eurokinissi

«

Η ναζιστική Χρυσή Αυγή είναι εγκληματική οργάνωση».

Αυτή ήταν η ομόφωνη ετυμηγορία του δικαστηρίου την Τετάρτη 7 Οκτώβρη.

Υπενθυμίζεται ότι το βάρος της απόφασης έπεσε στα τρία τακτικά μέλη του δικαστηρίου, στην πρόεδρο Μαρία Λεπενιώτη και στους δικαστές Ανδρέα Ντόκο και Γεσθημανή Τσουλφόλγου, που δεν αποδέχτηκαν την πρόταση της εισαγγελέα Αδαμαντίας Οικονόμου, η οποία υιοθετούσε πλήρως την υπερασπιστική γραμμή των χρυσαυγιτών.

Ομως, το δικαστήριο όχι μόνο δεν εξάντλησε το ήδη σημαντικά μειωμένο πλαίσιο ποινών που προβλέπει ο νέος Ποινικός Κώδικας, αλλά ιδιαίτερα στους κατηγορούμενους που καταδικάστηκαν είτε για ένταξη στην εγκληματική οργάνωση είτε για τις δολοφονικές επιθέσεις της, όπως και για τις υπόλοιπες εγκληματικές πράξεις της, το ύψος των ποινών είναι χαμηλότερο από το συνηθισμένο για τέτοια αδικήματα.

Αλλωστε, όπως ανέφεραν χαρακτηριστικά οι συνήγοροι Πολιτικής Αγωγής των κομμουνιστών και συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ:

«Ειδικά μάλιστα στην υπόθεση της δολοφονικής ενέδρας σε βάρος των κομμουνιστών και συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ, η οποία ανέδειξε εμφατικά τις ισχυρές διασυνδέσεις της Χρυσής Αυγής με τους εργολάβους της Ζώνης, τους εφοπλιστές κ.ά., το δικαστήριο, παρά την επιβολή βασικών ποινών φυλάκισης, ύψους δύο ετών, για τα αδικήματα για τα οποία τους καταδίκασε, σε φανερή αντίθεση με την εισαγγελική πρόταση, επέβαλε τελικές συγχωνευτικές ποινές, κατώτερες ακόμη και από αυτές που εκείνη πρότεινε.

Είναι το αρνητικό επιστέγασμα της εσφαλμένης μετατροπής του κατηγορητηρίου από το κακούργημα της απόπειρας ανθρωποκτονίας - όπως αποδείχθηκε από την αποδεικτική διαδικασία ότι ήταν - στα πλημμελήματα της επικίνδυνης και απλής σωματικής βλάβης, η οποία οδηγεί σχεδόν με βεβαιότητα στην παραγραφή των σχετικών αδικημάτων και στην τελική ατιμωρησία των δραστών».

Οι ποινές

Οι ποινές που αναφέρουμε παρακάτω αφορούν και τις ποινές μετά από συγχώνευση που γίνεται έπειτα και από την πρόταση εισαγγελέα για αυτούς που έχουν περισσότερα από ένα αδικήματα.

Την ποινή των 13 χρόνων κάθειρξη στον αρχηγό και τους υπόλοιπους που καταδικάστηκαν για τη διεύθυνση της ναζιστικής εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή (πλην ενός) επέβαλε το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων. Ακόμα, σε ισόβια κάθειρξη συν 10 χρόνια για ένταξη στην εγκληματική οργάνωση καταδικάστηκε ο χρυσαυγίτης δολοφόνος του Παύλου Φύσσα, Γ. Ρουπακιάς.

Ειδικότερα:

Το δικαστήριο καταδίκασε τον αρχηγό Νίκο Μιχαλολιάκο για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης σε 13 χρόνια, ενώ με την ίδια ποινή καταδικάστηκαν και οι πρώην χρυσαυγίτες βουλευτές Ηλ. Κασιδιάρης, Ι. Λαγός, Χρ. Παππάς, Γ. Γερμενής και Ηλ. Παναγιώταρος. Μόνο ο Αρτ. Ματθαιόπουλος καταδικάστηκε σε 10 χρόνια κάθειρξη για το ίδιο αδίκημα.

Για τα όπλα της ηγεσίας, ο αρχηγός Ν. Μιχαλολιάκος και ο Ηλ. Κασιδιάρης καταδικάστηκαν σε 1 χρόνο και 1.000 ευρώ, ο Ι. Λαγός 1 χρόνο και 1.000 ευρώ για το ένα και 6 μήνες και 600 ευρώ για το άλλο και ο Γ. Γερμενής 10 μήνες. Το δικαστήριο έχει αποφασίσει τη μετατροπή της κατηγορίας της διακεκριμένης οπλοκατοχής σε απλή οπλοκατοχή (πλημμέλημα).

Οι παραπάνω ποινές κατά συγχώνευση για αυτούς που έχουν παραπάνω από ένα αδίκημα έγιναν:

-- 13 χρόνια και 6 μήνες για τον αρχηγό Νίκο Μιχαλολιάκο.

-- 13 χρόνια και 8 μήνες για τον Ι. Λαγό.

-- 13 χρόνια και 6 μήνες για τον Ηλ. Κασιδιάρη.

-- 13 χρόνια και 6 μήνες για τον Γ. Γερμενή.

-- 13 χρόνια και 3 μήνες για τον Χρ. Παππά.

Ενταξη στην εγκληματική οργάνωση

Για τους πρώην χρυσαυγίτες βουλευτές που κρίθηκαν ένοχοι για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση και δεν τους αναγνωρίστηκε ελαφρυντικό, το δικαστήριο αποφάσισε:

-- 7 χρόνια για Π. Ηλιόπουλο και Ν. Κούζηλο

-- 6 χρόνια για Ελ. Ζαρούλια, Π. Ζησιμόπουλο, Αντ. Γρέγο, Κ. Μπαρμπαρούση, Δημ. Κουκούτση.

Για όσους αναγνωρίστηκε ελαφρυντικό, δηλαδή τους: Χρ. Αλεξόπουλο, Μιχ. Αρβανίτη, Ν. Μίχο και Στ. Μπούκουρα, το δικαστήριο αποφάσισε 5 χρόνια. Στους δύο τελευταίους κατά συγχώνευση επιβλήθηκε: Στον Ν. Μίχο 6 χρόνια κάθειρξη και στον Ευστ. Μπούκουρα 5 χρόνια και 6 μήνες, επειδή είχαν και το αδίκημα της οπλοκατοχής.

Επίσης, για ένταξη σε εγκληματική οργάνωση το δικαστήριο καταδίκασε τους:

Ι. Αγγο 5 χρόνια, Δημ. Αγριογιάννη 3 χρόνια, Α. Αναδιώτη 3 χρόνια, Ν. Αποστόλου 7 χρόνια, Α. Δασκαλάκη 5 χρόνια, Γ. Δήμου 3 χρόνια, Μαρκ. Ευγενικό 3 χρόνια, Ι. Καζαντζόγλου 6 χρόνια, Ελπ. Καλαρίτη 5 χρόνια, Ι. Β. Κομιάνο 5 χρόνια, Κ. Κορκοβίλη 5 χρόνια, Δ. Λιακόπουλο 6 χρόνια (καταδικασμένος για τη δολοφονία του Πακιστανού εργάτη Σαχζάτ Λουκμάν), Θωμ. Μαρία 3 χρόνια, Αν. Μιχάλαρο 5 χρόνια, Θωμ. Μπαρέκα (πυρηνάρχης) 6 χρόνια, Αν. Πανταζής (πυρηνάρχης) 6 χρόνια, Ν. Παπαβασιλείου 6 χρόνια, Κ. Παπαδόπουλο 3 χρόνια, Γ. Πατέλη (πυρηνάρχης) 6 χρόνια, Β. Πόπορη (αστυνομικός) 6 χρόνια, Γ. Ρουπακιά 10 χρόνια, Β. Σιατούνη (στέκι «Αντίπνοια») 6 χρόνια, Γ. Σκάλκο 3 χρόνια, Γ. Σταμπέλο 5 χρόνια, Χρ. Στεργιόπουλο (καταδικασμένος για τη δολοφονία του Σαχζάτ Λουκμάν) 6 χρόνια, Αθ. Στράτο (στέκι «Αντίπνοια») 6 χρόνια, Γ. Τσακανίκα 6 χρόνια, Λέων Τσαλίκη 5 χρόνια, Αθ. Τσορβά 5 χρόνια, Ν. Τσορβά 5 χρόνια, Αντ. Χατζηδάκη 4 χρόνια, Αριστ. Χρυσαφίτη 3 χρόνια.

Κατά συγχώνευση στον Θωμά Μπαρέκα επιβλήθηκε ποινή 6 χρόνια και 2 μήνες (είχε και το αδίκημα της παράνομης οπλοκατοχής), στην Βενετία Πόπορη 7 χρόνια και 4 μήνες (είχε και το αδίκημα παράνομης οπλοκατοχής και παράνομης κατοχής κροτίδων).

Για τη δολοφονία Φύσσα

Για τη δολοφονία Φύσσα επιβλήθηκε:

-- Ισόβια κάθειρξη για τον Ρουπακιά.

Οι συνεργοί καταδικάστηκαν:

-- Σε 8 χρόνια οι: Ι. Καζαντζόγλου, Γ. Πατέλης.

-- Σε 7 χρόνια οι: Ι. Αγγος, Ελπ. Καλαρίτης, Ι. Β. Κομιάνος, Κ. Κορκοβίλης, Αν. Μιχάλαρος, Γ. Σταμπέλος, Λέων. Τσαλίκης, Αθ. Τσορβάς, Ν. Τσορβάς.

-- Σε 6 χρόνια οι: Α. Αναδιώτης, Γ. Δήμου (ελαφρυντικό μεταγενέστερης καλής συμπεριφοράς), Γ. Σκάλκος (ελαφρυντικό μεταγενέστερης καλής συμπεριφοράς), Αριστ. Χρυσαφίτης.

Κατά συγχώνευση:

-- Για τον Ρουπακιά έγινε ισόβια και 14 χρόνια γιατί είχε και τα αδικήματα της οπλοχρησίας και οπλοφορίας.

-- Για τον Ι. Καζαντζόγλου και τον πυρηνάρχη Γ. Πατέλη έγινε 10 χρόνια και 2 μήνες για συνέργεια, ένταξη και οπλοκατοχή.

-- Για τους Ι. Αγγο, Αν. Μιχάλαρο έγινε 9 χρόνια και 2 μήνες για συνέργεια, ένταξη και οπλοκατοχή.

-- Για τους Ελπ. Καλαρίτη, Ι. Κομιάνο και Κορκοβίλη, Γ. Σταμπέλο, Λ. Τσαλίκη, Αθ. και Ν. Τσορβά έγινε 9 χρόνια κάθειρξη για συνέργεια και ένταξη.

-- Για τους Α. Αναδιώτη, Γ. Δήμου, Γ. Σκάλκο και Αριστ. Χρυσαφίτη έγινε 7 χρόνια για συνέργεια και ένταξη.

Για τη δολοφονική επίθεση στους Αιγύπτιους αλιεργάτες

Για τη δολοφονική επίθεση στους Αιγύπτιους αλιεργάτες, 6 χρόνια στους Δημ. Αγριογιάννη, Μαρκ. Ευγενικό, Θωμ. Μαρία, Κ. Παπαδόπουλο. Στους τέσσερις έχει αναγνωριστεί το ελαφρυντικό της μετεφηβικής ηλικίας.

Η ποινή έγινε 7 χρόνια κάθειρξη κατά συγχώνευση για την απόπειρα δολοφονίας και την ένταξη σε εγκληματική οργάνωση. Για τον πυρηνάρχη Αναστάσιο Πανταζή, που εμπλέκεται και στη δολοφονική επίθεση στους Αιγύπτιους αλιεργάτες και στη δολοφονική επίθεση στους κομμουνιστές και συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, η ποινή ήταν 8 χρόνια. Κατά συγχώνευση, η ποινή έγινε 10 χρόνια και 24 μήνες, για απόπειρα δολοφονίας στους Αιγύπτιους αλιεργάτες, επικίνδυνη σωματική βλάβη και για τα τρία θύματα του ΠΑΜΕ, ένταξη σε εγκληματική οργάνωση και οπλοφορία και οπλοχρησία.

Για την επίθεση στους κομμουνιστές και συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ

Για την επίθεση στους κομμουνιστές και συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ, που το δικαστήριο αποφάσισε τη μετατροπή της κατηγορίας σε πρόκληση επικίνδυνης σωματικής βλάβης, που είναι πλημμέλημα, καταδικάστηκαν οι:

-- Κυρ. Αντωνακόπουλος, Ι. Καστρινός, Αν. Πανταζής, Χρ. - Αντ. Χατζηδάκης σε 2 χρόνια για καθεμία από τις τρεις πράξεις. Ελαφρυντικό έχει αναγνωριστεί μόνο στον Χατζηδάκη (της μετεφηβικής ηλικίας).

Κατά συγχώνευση οι ποινές έγιναν:

-- Για τον Κυρ. Αντωνακόπουλο 3 χρόνια κάθειρξη και 6 μήνες και μετατροπή σε χρηματική ποινή 5 ευρώ τη μέρα.

-- Το ίδιο και για τον Ι. Καστρινό.

-- Για τον Αντ. Χατζηδάκη σε 6 χρόνια και μετατροπή σε χρηματική ποινή προς 5 ευρώ τη μέρα.

Οι δύο πρώτοι είχαν τα αδικήματα της επικίνδυνης σωματικής βλάβης και της διατάραξης κοινής ειρήνης και της παράνομης οπλοχρησίας. Ο Αντ. Χατζηδάκης είχε επιπρόσθετα και την ένταξη σε εγκληματική οργάνωση.

Αξίζει να υπογραμμιστεί ότι στη διαδικασία της συγχώνευσης, το δικαστήριο μείωσε τις ποινές για την επίθεση στους κομμουνιστές και συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ σημαντικά, ακόμα και πιο κάτω από την πρόταση της εισαγγελέα για τη συγχώνευση των ποινών.

Για παράδειγμα: Ενώ η πρόταση της εισαγγελέα κατά συγχώνευση ήταν για τον Πανταζή 15 χρόνια και 1 μήνα, το δικαστήριο αποφάσισε 10 χρόνια και 24 μήνες. Για τους Αντωνακόπουλο και Καστρινό η πρόταση της εισαγγελέα ήταν 5 χρόνια και 1 μήνα, το δικαστήριο αποφάσισε 3 χρόνια και 6 μήνες και για τον Χατζηδάκη από 8 χρόνια και 1 μήνα, που ήταν η πρόταση, έγινε 6 χρόνια φυλάκισης.

Τέλος, η Μ. Μικελάτου (σύζυγος Ρουπακιά) καταδικάστηκε σε 2 χρόνια για ψευδή κατάθεση. Η Θ. Σκαρπέλη (σύζυγος Πατέλη) σε 1 χρόνο και 1.000 ευρώ για παράνομη οπλοκατοχή, ο Θ. Στέφας 14 μήνες και 1.000 ευρώ για παράνομη οπλοκατοχή και ο Α. Χίλιος 2 χρόνια και 2.000 ευρώ για παράνομη οπλοκατοχή.

Κατά συγχώνευση το δικαστήριο αποφάσισε για την Μικελάτου 2 χρόνια με τριετή αναστολή, για τον Στέφα 17 μήνες με τριετή αναστολή, για την Σκαρπέλη 1 χρόνο και 1.000 ευρώ με τριετή αναστολή και για τον Χίλιο 2 χρόνια και 2.000 ευρώ μετατροπή σε 5 ευρώ τη μέρα.


Π. Καζ.

Ο μύθος της «αντισυστημικής» Χρυσής Αυγής

Eurokinissi

Την τελευταία περίοδο, με αφορμή την ολοκλήρωση της δίκης του ναζιστικού εγκληματικού μορφώματος της Χρυσής Αυγής, έχει ενταθεί η συζήτηση για το τι προκάλεσε την άνοδό της την τελευταία δεκαετία.

Από τη μία, μερίδα του αστικού Τύπου και στελέχη της ΝΔ υποστηρίζουν ότι αυτό που έθρεψε την ΧΑ ήταν τάχα η «ακραία πόλωση της περιόδου των μνημονίων (για την οποία ευθύνες έχει ο ΣΥΡΙΖΑ)». Μια «ακραία πόλωση» που όπως λένε έδωσε τη δυνατότητα να αναπτυχθεί η «ακραία πολιτική βία», συμπεριλαμβανομένης και της δράσης της ΧΑ. Αφήνουν έτσι ανοιχτό το παράθυρο να συμπεριληφθούν στην «ακραία βία» και οι αγώνες των εργαζομένων εκείνης της περιόδου.

Ενα άλλο τμήμα του αστικού Τύπου καθώς και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν ότι «το αυγό του φιδιού εκκολάπτεται στα δεξιά», όπως αναφερόταν χαρακτηριστικά σε τίτλο άρθρου στην εφημερίδα «Αυγή». Προβάλλουν δηλαδή την αντίληψη ότι ο φασισμός και η ακροδεξιά παρεισφρύουν στην κοινωνία από «κερκόπορτες» που ανοίγουν οι «νεοφιλελεύθερες και αντιδημοκρατικές ατζέντες», όπως αυτές που εφαρμόστηκαν την περίοδο των μνημονίων και συνεχίζει να εφαρμόζει η ΝΔ.

Τι κοινό έχουν οι δύο αυτές αναλύσεις, που μοιάζουν σχεδόν διαμετρικά αντίθετες;

Η επικίνδυνη για το εργατικό κίνημα κοινή τους συνισταμένη είναι ότι η ναζιστική ιδεολογία, πολιτική οργάνωση και δράση δεν είναι γέννημα του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης αλλά μια συγκυριακή «παρεκτροπή» είτε από τη λειτουργία μιας «ευνομούμενης κοινωνίας» (όπως λέει η ΝΔ) είτε από τις «προοδευτικές και δημοκρατικές αρχές της κοινωνίας» (όπως λέει ο ΣΥΡΙΖΑ). Προσπαθούν δηλαδή να παρουσιάσουν την εγκληματική οργάνωση της ΧΑ ως μια απλή «παραφωνία» της καπιταλιστικής κοινωνίας και όχι ως ένα από τα γνήσια και πολλαπλής χρησιμότητας πολιτικά στηρίγματα της δικτατορίας του κεφαλαίου.

Ο καπιταλισμός έθρεψε το ναζιστικό τέρας της ΧΑ...

Η άνοδος της ΧΑ την περίοδο των μνημονίων πραγματοποιήθηκε σε φάση βαθιάς οικονομικής κρίσης του ελληνικού καπιταλισμού, με πολύμορφες συνέπειες σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, οι οποίες δημιούργησαν εύφορο έδαφος για να ενισχυθεί η ναζιστική ιδεολογία και δράση.

Ηταν μια περίοδος εφαρμογής αλλεπάλληλων αντεργατικών - αντιλαϊκών προγραμμάτων και νομοθετικών μεταρρυθμίσεων, που η προώθησή τους έφερε μαζί της μεγάλο πλήγμα στο κύρος των παραδοσιακών αστικών κομμάτων και οδήγησε σε έντονες διεργασίες αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος. Διεργασίες που εξελίχθηκαν τόσο στο φάσμα της σοσιαλδημοκρατίας, με την εκλογική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και στο χώρο της ακροδεξιάς, επιδιώκοντας να εμφανιστούν μορφώματα που εκτός των άλλων θα εισπράττουν τις εθνικιστικές εκλογικές διαρροές της ΝΔ.

Η ναζιστική ΧΑ εκμεταλλεύτηκε τις αντιφατικές συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης για να προσεγγίσει εξαθλιωμένα και άνεργα τμήματα της εργατικής τάξης, που είχαν υποστεί σοβαρή υποχώρηση στο βιοτικό τους επίπεδο, καθώς και τμήματα μικροϊδιοκτητών σε διάφορους κλάδους που βίωσαν μια απότομα μεγάλη επιδείνωση της θέσης τους.

Από τη σκοπιά του συστήματος, η αναγκαιότητα να στηριχθεί η άνοδος της ΧΑ δεν ήταν μόνο για να υπάρξει χώρος που θα υποδεχόταν τις διαρροές της ΝΔ. Η ναζιστική ΧΑ προσέφερε και άλλη μία σημαντική για το σύστημα υπηρεσία, που έκανε απαραίτητη την πριμοδότησή της. Πρόκειται για το ρόλο της στην αντιδραστική οργάνωση λαϊκών δυνάμεων, με διπλή στόχευση: Αφενός την επιθετική προώθηση του πυρήνα της αστικής ιδεολογίας και πολιτικής, αφετέρου την οργανωμένη δράση για την καταστολή του εργατικού κινήματος, παράλληλα και σε συνδυασμό με το επίσημο αστικό κράτος.

Δεν είναι λοιπόν τυχαίο ότι το καπιταλιστικό σύστημα με όλες του τις διόδους φρόντισε να βρουν ανοιχτές θύρες οι ναζί της ΧΑ για την εκλογική τους άνοδο και την οργανωτική τους ενίσχυση. Τέτοια ήταν η ανοχή στη δράση της από το σύνολο του αστικού πολιτικού συστήματος, με τη συνύπαρξη του ΣΥΡΙΖΑ και της ΧΑ στις πλατείες των «αγανακτισμένων» ή με την επίκληση στη «θεσμική» της αντιμετώπιση από τη ΝΔ. Στην ίδια κατεύθυνση ήταν και η αποσιώπηση της δράσης της πριν το 2009, της ναζιστικής ιδεολογίας της, η προβολή της πολύμορφα από τα αστικά ΜΜΕ ως «αντισυστημικής δύναμης» που «συγκρούεται» με τα κακώς κείμενα, προκειμένου να τραβηχτεί στο άρμα της αστικής πολιτικής λαϊκός κόσμος που δεν αυτοπροσδιορίζονται ως φασίστες ή ακροδεξιοί.

Να μην ξεχάσουμε και την αποδεδειγμένη σύνδεσή της με τμήματα του αστικού κράτους και των κατασταλτικών του μηχανισμών, καθώς και σωρεία άρθρων (ακόμα και στον ξένο Τύπο) που έφερναν στο φως χρηματοδότηση της ΧΑ από τμήματα του ελληνικού κεφαλαίου. Στη διάρκεια της δίκης οι συνήγοροι της Πολιτικής Αγωγής του ΠΑΜΕ απέδειξαν μεταξύ άλλων τη σχέση της ΧΑ με τους εργολάβους στη Ζώνη του Περάματος, τον απεργοσπαστικό ρόλο της στην απεργία στην COSCO, τον ανεκτικό έως προκλητικό ρόλο αστυνομικών στη δολοφονία του Παύλου Φύσα.

Τέλος, η ίδια η καλλιέργεια του ρατσισμού, του εθνικισμού και του αντικομμουνισμού από την αστική τάξη και την πολιτική των κυβερνήσεών της, τόσο της ΝΔ όσο και του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν βούτυρο στο ψωμί των εγκληματιών της ΧΑ.

...και η ΧΑ υπηρέτησε με τον καλύτερο τρόπο την αστική εξουσία!

Η ίδια η ιδεολογία και οι γενικοί διακηρυκτικοί στόχοι της ΧΑ ήταν πλήρως ενταγμένοι στη στήριξη του συστήματος. Οπως ανέφεραν χαρακτηριστικά: «Πιστεύουμε στην ιδιοκτησία, πιστεύουμε στην ιδιωτική πρωτοβουλία, όχι όμως στην ανήθικη και ασύδοτη κερδοσκοπία εις βάρος της Λαϊκής Κοινότητας ή στον παράνομο θησαυρισμό». Υποστήριζαν ότι η αντιλαϊκή πολιτική δεν έχει ως αιτία τις ίδιες τις ανάγκες του καπιταλισμού, αλλά ότι αποτελεί συνέπεια της ασυδοσίας και της ανηθικότητας μιας μερίδας καπιταλιστών αλλά και της «απληστίας» των εργαζομένων.

Η θέση της ήταν στην ουσία ότι οι εργάτες πρέπει να υποταχθούν με τον πιο βίαιο τρόπο στους καπιταλιστές, να διαιωνιστεί η εκμετάλλευσή τους, στο όνομα της ταξικής συνεργασίας, «για το καλό του έθνους».

Αυτό εκφράστηκε με τις πολιτικές τους θέσεις, καθώς στην πράξη υιοθέτησαν όλες τις επιδιώξεις της αστικής τάξης. Υποστήριξαν τις ιδιωτικοποιήσεις αρκεί να έχουν την πλειοψηφία οι μέτοχοι ελληνικής καταγωγής, ζητούσαν πολιτική μνημονίων που να είναι ελληνικό δημιούργημα, και ταυτόχρονα τσάκισμα των μεροκάματων και καμία αντίδραση από τους εργαζόμενους, για να διασφαλιστεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων και να έρθουν επενδύσεις. Είναι χαρακτηριστικές οι εκατοντάδες κοινοβουλευτικές Ερωτήσεις τους για την προώθηση των επιδιώξεων των ελληνικών μονοπωλίων και τις φοροαπαλλαγές στους εφοπλιστές. Ενώ δεν έλειψε ούτε στιγμή η προσήλωσή τους στην παραμονή και ενίσχυση της θέσης της Ελλάδας σε διεθνείς ιμπεριαλιστικές ενώσεις, όπως η ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Τέλος, η ίδια η κινητοποίηση κόσμου με οργανωτικούς όρους σε αντιδραστική κατεύθυνση ήταν μία από τις πλέον πολύτιμες υπηρεσίες της ΧΑ στην αστική εξουσία. Τα «συσσίτια για Ελληνες», οι απεργοσπαστικοί μηχανισμοί, τα δουλεμπορικά γραφεία και άλλες παρόμοιες ενέργειες ήταν μόνο η προπαρασκευή για μια ακόμα πιο επικίνδυνη στόχευση. Στην πράξη η εγκληματική της δράση, με τη δολοφονία Φύσα, την επίθεση στους συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ και τις αμέτρητες επιθέσεις σε μετανάστες, επιδίωκε να την κατοχυρώσει ως τη σιδερένια γροθιά του συστήματος ενάντια σε όποιον σηκώνει κεφάλι να διεκδικήσει τα δικαιώματά του, ως δύναμη που θα συνέτριβε με την πιο ωμή βία το ταξικά οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα και πρώτα απ' όλα την πρωτοπορία του, τους κομμουνιστές.

Η πάλη ενάντια στο σύστημα είναι γροθιά ενάντια στο φασισμό

Η καταδίκη του ναζιστικού εγκληματικού μορφώματος της ΧΑ ήταν αναγκαία. Μάλιστα το ΚΚΕ και οι συνήγοροι της Πολιτικής Αγωγής των κομμουνιστών και συνδικαλιστών του ΠΑΜΕ πρωτοστάτησαν στο να αναδειχθεί τόσο στη δίκη όσο και σε πολιτικό επίπεδο ο ναζιστικός, βαθιά συστημικός χαρακτήρας της, που είχε ως άμεση συνέπειά του την εγκληματική της δράση. Το ΚΚΕ φώτισε όλο αυτά τα χρόνια με αρκετές εκδόσεις, αρθρογραφία και παρεμβάσεις το πραγματικό πρόσωπο και το ρόλο των φασιστικών οργανώσεων στην υπηρεσία του καπιταλιστικού συστήματος.

Ο λαός δεν μπορεί να εναποθέτει τις ελπίδες του για την αντιμετώπιση του φασισμού στο σύστημα που τον γεννά, στηρίζει την άνοδό του και προσβλέπει στις πολύτιμες υπηρεσίες του. Το υποκριτικό ανάθεμα των αστικών πολιτικών δυνάμεων στην παρούσα φάση ενάντια στη ΧΑ δεν μπορεί να κρύψει τις ευθύνες τους για την άνοδό της, ούτε τις στοχεύσεις τους ενισχυθεί η «εθνική ομοψυχία» και εμπιστοσύνη των εργαζομένων στους θεσμούς του αστικού κράτους.

Η αποτελεσματική απάντηση στο φασισμό και το σύστημα που τον γεννά μπορεί να δοθεί από το ίδιο το εργατικό κίνημα, εάν στοχεύσει με την πάλη του τον πραγματικό αντίπαλο, την αστική εξουσία, τα αστικά κόμματα και κυβερνήσεις κάθε «απόχρωσης», τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, και δυναμώσει τον αγώνα για τη διεκδίκηση των σύγχρονων αναγκών του, τον αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.


Του
Λουκά ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΥ*
*Ο Λ. Αναστασόπουλος είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ

Η θεσμοθετημένη βία της δικτατορίας του κεφαλαίου

«Το ιστορικό συμπέρασμα είναι ότι οι θεσμοί είναι ισχυροί (...) Πρέπει να μάθει το πολιτικό σύστημα να απαντάει ενιαία στους εχθρούς του πολιτεύματος»1.

Μετά την καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου για τη ΧΑ, οι αστικές δυνάμεις έχουν ξεδιπλώσει μια μεγάλη ιδεολογική και πολιτική εκστρατεία με δύο αλληλένδετες επιδιώξεις:

α) Από τη μία να εξαγνίσουν την αστική δημοκρατία, προβάλλοντας ότι το λεγόμενο «κράτος δικαίου» επιβάλλει μέσα από τους θεσμούς του τη νομιμότητα, αποτελώντας τον εγγυητή της πολιτικής «ομαλότητας».

Κρύβεται έτσι ότι η ΧΑ γαλουχήθηκε και γιγαντώθηκε στους κόλπους της αστικής δημοκρατίας, μέσα από τα πολυπλόκαμα φανερά και κρυφά νήματα που τη συνδέουν με τους κρατικούς μηχανισμούς, τις αστικές πολιτικές δυνάμεις και την εργοδοσία. Επιβεβαιώνεται η επισήμανση που είχε κάνει το ΚΚΕ από την πρώτη φάση της εκλογικής ανόδου της ΧΑ (σε συνθήκες αναδιάταξης του αστικού πολιτικού συστήματος και αναγκαίων ελιγμών για τον εγκλωβισμό και το χτύπημα της λαϊκής αγανάκτησης), ότι ο φασισμός ως μακρύ χέρι του κεφαλαίου αποτελεί δύναμη που άλλοτε ενισχύεται και άλλοτε «αποσύρεται» από το σύστημα, με γνώμονα τις συνθήκες και τις ανάγκες της καπιταλιστικής διαχείρισης.

β) Παράλληλα, επιστρατεύεται η παγιωμένη μέθοδος επίθεσης ενάντια στο ταξικό εργατικό κίνημα και το ΚΚΕ με τη συκοφαντική θεωρία των «δύο άκρων». Αναφέρεται ενδεικτικά σε σχετική αρθρογραφία: «Η απόφαση του δικαστηρίου, όμως, ήταν και ένα σαφές μήνυμα προειδοποίησης προς όλους όσοι στο μέλλον σκεφτούν να στραφούν κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος (...) Με τη βία, δεξιά και αριστερή, έχουμε ακόμη μέλλον»2.

Επιχειρείται έτσι να τσουβαλιαστούν οι αγώνες του λαού, οι μορφές πάλης που επιλέγει, με τη ναζιστική εγκληματική δράση. Να εξομοιωθούν οι εγκληματικές ενέργειες που στρέφονται ενάντια σε συνδικαλιστές, εργάτες και φτωχούς μετανάστες (βίαιες ενέργειες που θρέφονται και μέσα από διασυνδέσεις με τον κρατικό μηχανισμό) με τη λαϊκή διαμαρτυρία που στρέφεται ενάντια στους καπιταλιστές και το σιδερόφρακτο κράτος τους.

Επιπλέον, η επίθεση αυτή υπενθυμίζει ότι ο πραγματικός εχθρός που βρίσκεται σταθερά στο στόχαστρο του κεφαλαίου και του κράτους του είναι οι αγώνες των εργαζομένων, η μαζική δράση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, η πρωτοπόρα παρέμβαση των κομμουνιστών, που βαφτίζονται «εχθροί του πολιτεύματος».

ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ μαζί στη θωράκιση του αστικού κράτους

Οσοι επικαλούνται το «κράτος δικαίου» και την αυστηρή τήρηση της νομιμότητας ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, κρύβουν ότι στην καπιταλιστική κοινωνία το κράτος είναι ταξικό. Ούτε ουδέτερο είναι ούτε υπηρετεί αμερόληπτα τα συμφέροντα όλων ανεξαιρέτως των πολιτών. Σε τελευταία ανάλυση, η λειτουργία του αστικού κράτους εξασφαλίζει τη δυνατότητα μιας μικρής μειοψηφίας να εκμεταλλεύεται την πλειοψηφία, είναι η νομοθετική - πολιτική θωράκιση της οικονομικής κυριαρχίας της τάξης των καπιταλιστών.

Αυτήν την κυριαρχία υπηρετούν οι πολιτικοί εκπρόσωποι του κεφαλαίου, ολόκληρου του πολιτικού φάσματος, εξασφαλίζοντας με συνέπεια τη «συνέχεια» και τη θωράκιση της αστικής εξουσίας.

Μπορεί σήμερα η ΝΔ και ο ΣΥΡΙΖΑ να τσακώνονται ψευδεπίγραφα σχετικά με το ποιος τα προηγούμενα χρόνια «χάιδεψε» περισσότερο ή λιγότερο τη ΧΑ επιδιώκοντας εκλογικά και πολιτικά οφέλη, αλλά και οι δύο ως κυβέρνηση υπηρέτησαν πιστά την ενίσχυση του αστικού κράτους και τον εμπλουτισμό του αντιλαϊκού νομοθετικού οπλοστασίου του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε νομοθετικά το δρόμο για το χτύπημα στο δικαίωμα στη απεργία, ενώ η ΝΔ συμπλήρωσε με τον κατάπτυστο νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων.

Και οι δύο αποδέχονται την επίσημη αντικομμουνιστική πολιτική της ΕΕ, που εξισώνει το φασισμό - ναζισμό με τον κομμουνισμό, και την περιβόητη ευρωπαϊκή πολιτική ενάντια στον λεγόμενο «ριζοσπαστισμό», που βάζει στο ίδιο τσουβάλι τη φασιστική βία, τη θρησκευτική βία και τη δράση του λαϊκού κινήματος.

Και οι δύο συνέχισαν τη θωράκιση των αντιλαϊκών νόμων, με ενδεικτικό παράδειγμα το άρθρο 187Α, που θεσπίστηκε με τους λεγόμενους «τρομονόμους»: Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν ακούμπησε την αντιλαϊκή νομοθεσία, αλλά την εκσυγχρόνισε και διεύρυνε το πλαίσιό της, ενώ ενισχύθηκε και μετά την «αλλαγή σκυτάλης» με την κυβέρνηση της ΝΔ.

Στο έδαφος αυτής της πολιτικής πείρας, το ΚΚΕ τόνισε από την πρώτη στιγμή ότι και για το ζήτημα της δίκης της ΧΑ απαιτείται λαϊκή εγρήγορση, ότι δεν πρέπει να υπάρχει κανένας εφησυχασμός, καμία αυταπάτη.

Η καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου ασφαλώς εναρμονίζεται με την πραγματικότητα και τα συντριπτικά στοιχεία της εγκληματικής δράσης της ΧΑ, όπως επίσης με το λαϊκό αίσθημα και τη μαχητική καταδίκη ενάντια στο φασιστικό - ναζιστικό μόρφωμα, η οποία εκφράστηκε πολύμορφα από εργατικά σωματεία, λαϊκές κινητοποιήσεις και πρωτοβουλίες.

Αυτό όμως δεν σημαίνει πως πρέπει να ξεχνάμε ότι τα ίδια δικαστήρια, με το ίδιο νομικό οπλοστάσιο, είναι εκείνα που βγάζουν απεργίες παράνομες, που αθωώνουν τα εργοδοτικά εγκλήματα, που καταδικάζουν τη συνδικαλιστική δράση πρωτοπόρων εργατών, που δικάζουν κομμουνιστές.

Το κράτος και το «μονοπώλιο της βίας»

Δεν υπάρχει επομένως νομιμότητα γενικά, αλλά νομιμότητα εκπορευόμενη από την κυρίαρχη τάξη, που ασκείται υπέρ της και εδράζεται στις κυρίαρχες, εκμεταλλευτικές σχέσεις παραγωγής.

Η αστική κυριαρχία εδράζεται πρώτα απ' όλα σε μια «αδιόρατη» αλλά πανταχού παρούσα δύναμη επιβολής, στον οικονομικό καταναγκασμό της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Δείχνοντας ότι το έδαφος των οικονομικών σχέσεων είναι εκείνο πάνω στο οποίο υψώνεται η πολιτική οργάνωση της βίας από την κυρίαρχη τάξη, ο Ενγκελς επισημαίνει: «Κάθε πολιτική βία στηρίζεται αρχικά σε μια οικονομική και κοινωνική λειτουργία (...) η βία είναι μόνο το μέσο, ενώ το οικονομικό όφελος είναι ο σκοπός»3.

Το αστικό κράτος είναι η οργανωμένη και θεσμοθετημένη βία της τάξης των καπιταλιστών που πηγάζει από αυτή την οικονομική της κυριαρχία. Συνεκτικά και με όλες του τις λειτουργίες, με πειθώ και πειθαναγκασμό, επιδιώκει να εξασφαλίζει τη συναίνεση και υποταγή στην αστική εξουσία. Είναι γνωστή η διατύπωση του μεγάλου αστού κοινωνιολόγου Μαξ Βέμπερ για το κράτος ως «κάτοχο του μονοπωλίου της νόμιμης βίας».

Από αυτή τη σκοπιά, κάθε αμφισβήτηση της «ιερότητας» της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας καταγγέλλεται, καταδικάζεται και ενίοτε διώκεται, καθώς αντιβαίνει στους νόμους του αστικού κράτους.

Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος σχολιασμού ακόμα και των μαθητικών κινητοποιήσεων από γνωστό επιφυλλιδογράφο, ο οποίος αναφέρει ότι σε μία - κατά τον ίδιο - «ευνομούμενη» πολιτεία «η αστυνομία θα είχε εντοπίσει, με βεβαιότητα, ποιο κόμμα ή ποιο γκρουπούσκουλο είχε μοιράσει τις σημαίες στα εφηβάκια. Το ίδιο βράδυ, ο αρμόδιος εισαγγελέας θα είχε απαγορεύσει τη λειτουργία του συγκεκριμένου κόμματος και θα είχε μηνύσει τους αυτουργούς», ενώ καταλήγει σε υψηλούς τόνους αντικομμουνιστικών κηρυγμάτων της Γυάρου και Μακρονήσου: «Εβδομήντα χρόνια μετά από ένα οργανωμένο έγκλημα ένοπλης ανταρσίας, κόμματος ιδεολογικά ξενόφερτου, έξωθεν χρηματοδοτούμενου και εξοπλιζόμενου (...) αυτό το κόμμα, με τη λεοντή κοινοβουλευτικής ψιμυθίωσης, επιβάλλει τις συμβολικές του σημαιούλες στα σχολεία, προετοιμάζει, από την ντοπαρισμένη πιτσιρικαρία, τους αυριανούς αιθεροβάμονες νοσταλγούς του ''παραδείσιου'' ολοκληρωτισμού»4.

Με άλλα λόγια, καταδικάζονται η δίκαιη λαϊκή διεκδίκηση και οι μορφές του αγώνα που καλλιεργούν την ανυπακοή απέναντι στο άδικο εκμεταλλευτικό σύστημα. Είναι γνωστό βέβαια ότι για τους αστούς η επίκληση στη λαϊκή κυριαρχία και στη λαϊκή βούληση γίνεται μόνο στο βαθμό που ο λαός αποδέχεται την καπιταλιστική εξουσία. Οταν ο λαός αποφασίζει να παλέψει ενάντιά της, τότε η περιβόητη λαϊκή βούληση εξοβελίζεται στο πυρ το εξώτερον.

Ο λαός έχει τη δύναμη να χειραφετηθεί

Από τα παραπάνω παραδείγματα αναδεικνύεται ότι ο στόχος των αστικών δυνάμεων είναι βαθύτερος και με στρατηγική οπτική. Είναι ενδεικτική πρόσφατη (3/10/20) τοποθέτηση του πρωθυπουργού Κυρ. Μητσοτάκη: «Δεν θα ήμασταν επιτυχημένοι στην αντιμετώπιση του πρώτου κύματος της πανδημίας αν δεν είχαμε καταφέρει να κάνουμε τους πολίτες να εμπλακούν πιο ενεργά και να χτίσουμε μια σχέση εμπιστοσύνης μεταξύ της κυβέρνησης - εννοώ το κράτος και όχι απαραίτητα την εκλεγμένη κυβέρνηση - και των πολιτών».

Δεν επιδιώκουν μόνο την αποδοχή του ενός ή του άλλου κυβερνητικού μέτρου, ή του εκάστοτε πολιτικού διαχειριστή της εξουσίας του κεφαλαίου. Αλλά την ενίσχυση της συναίνεσης στην αστική πολιτική συνολικά, της εμπιστοσύνης στους κρατικούς καπιταλιστικούς θεσμούς, της αποδοχής της θεσμοθετημένης βίας της κυρίαρχης τάξης.

Η επίθεση στο λαϊκό κίνημα και στο ΚΚΕ με το επιχείρημα ότι κινούνται «στα όρια της νομιμότητας» απλά επιβεβαιώνει ότι στο πλαίσιο της αστικής δημοκρατίας μπορεί να γίνεται «ανεκτή» η διακήρυξη στα λόγια του στόχου του σοσιαλισμού - κομμουνισμού, αρκεί αυτή να μη συνδέεται με μαζική δράση οργάνωσης και κινητοποίησης λαϊκών δυνάμεων ενάντια στα συμφέροντα και την εξουσία του κεφαλαίου.

Οταν η αστική εξουσία νιώθει να απειλείται, τότε αποκαλύπτεται πλήρως το αποκρουστικό πρόσωπο της δικτατορίας του κεφαλαίου. Οπως σημείωνε ο Μαρξ για τους επαναστατημένους Γάλλους προλετάριους: «Κάθε φορά που (...) έσβηνε ο ενοχλητικός θόρυβος του κοινοβουλίου (...) φαινόταν ολοκάθαρα ότι έλειπε μονάχα ένα πράγμα για να ολοκληρωθεί η πραγματική όψη αυτής της δημοκρατίας: (...) ν' αντικατασταθεί η δημοκρατική επιγραφή: ελευθερία, ισότητα και αδελφότητα, με τις απαρερμήνευτες λέξεις: πεζικό, ιππικό, πυροβολικό»5.

Υποσημειώσεις:

1. Από το κύριο άρθρο της «Καθημερινής» την επομένη της δικαστικής απόφασης για τη ΧΑ, 8/10/20

2. «Καθημερινή», 11/10/2020

3. Φ. Ενγκελς, «Αντι-Ντύρινγκ», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 204 και 233

4. «Καθημερινή», 11/10/20

5. Κ. Μαρξ, «Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 67


Του
Κωστή ΜΠΟΡΜΠΟΤΗ*
*Ο Κ. Μπορμπότης είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ

Η Ιστορία διδάσκει...

Με στοιχεία από παλιότερα δημοσιεύματα της εφημερίδας και από δύο πολύτιμα βιβλία - εκδόσεις της «Σύγχρονης Εποχής», το «Φασισμός και Κοινωνική Επανάσταση» του Ρατζάνι Πάλμε Ντατ και το «Ποιος βοήθησε τον Χίτλερ;» του Ιβάν Μιχαΐλοβιτς Μάισκι

Το βιβλίο του Μάισκι, με εξώφυλλο φωτογελοιογραφία που σατιρίζει το σύνθημα του Χίτλερ «Με ακολουθούν εκατομμύρια» ...δείχνοντας ποιοι τον στήριξαν
Το βιβλίο του Μάισκι, με εξώφυλλο φωτογελοιογραφία που σατιρίζει το σύνθημα του Χίτλερ «Με ακολουθούν εκατομμύρια» ...δείχνοντας ποιοι τον στήριξαν
Με αφορμή την καταδίκη της ναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής, επανέρχεται με ποικιλόμορφη αρθρογραφία στον αστικό Τύπο η προσπάθεια ο φασισμός να εμφανιστεί ως κάτι ξένο και εχθρικό προς την «αστική δημοκρατία», ως αποτέλεσμα ενδυνάμωσης του «αντισυστημισμού» και του «λαϊκισμού», και βέβαια ως ένα από τα «δύο ολοκληρωτικά άκρα που απειλούν τις σύγχρονες ελεύθερες δημοκρατικές κοινωνίες...».

Εχει όμως ενδιαφέρον να κοιτάξουμε πίσω στην Ιστορία, η οποία διδάσκει, δίνει χρήσιμα συμπεράσματα για την άνοδο, τη στήριξη αλλά και την πολύμορφη αξιοποίηση του φασισμού - ναζισμού από τον καπιταλισμό, το γιατί έγινε κυβερνητική επιλογή σε συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες.

1. Φανατικός εχθρός του εργατικού κινήματος...

Οι ιδέες του φασισμού - ναζισμού δεν ήταν καινούργιες τις δεκαετίες του 1920 και του 1930. Ο ρατσισμός, ο μυστικισμός, οι αντιδραστικές αντιλήψεις ενισχύθηκαν σε συνθήκες που ο καπιταλισμός έχασε τον προοδευτικό του ρόλο στην κοινωνική εξέλιξη, άρχισε να σαπίζει, πέρασε στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του. Μέσα στις συνθήκες αυτές δυνάμωσε ο εθνικισμός, ο οποίος εγκατέλειψε τις απελευθερωτικές διακηρύξεις της εποχής των αστικών επαναστάσεων και έγινε σημαία του αλυτρωτισμού και των ιμπεριαλιστικών βλέψεων. Αυτές οι τάσεις ενισχύθηκαν στις συνθήκες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και βέβαια αγκάλιασαν όλο το φάσμα των αστικών πολιτικών δυνάμεων, ακόμα και τα ρεφορμιστικά και οπορτουνιστικά κόμματα. Η άνοδος του εργατικού κινήματος, η νίκη της Οκτωβριανής Επανάστασης και της εργατικής εξουσίας στη Ρωσία, η επαναστατική περίοδος που ακολούθησε το τέλος του πολέμου και η αντεπανάσταση που εκδηλώθηκε σε βασικά ευρωπαϊκά κράτη, η συγκρότηση του Κομμουνιστικού Κινήματος, ήταν αυτά που οδήγησαν στην επιλογή διαμόρφωσης ενός μαζικού αντιδραστικού ρεύματος, με το καθήκον να αντιμετωπίσει την άνοδο του κομμουνισμού μέσα στην κοινωνία, με όρους κινήματος, και ταυτόχρονα να αποτελέσει εφεδρεία και για κυβερνητικές λύσεις, εκεί που η εναλλαγή κυβερνήσεων των παραδοσιακών αστικών κομμάτων δεν λειτουργούσε αποτελεσματικά. Δεν είναι τυχαίο ότι τα βασικότερα στελέχη των φασιστικών - ναζιστικών ομάδων υπήρξαν πρώτα απ' όλα μέλη στρατιωτικών και παραστρατιωτικών οργανώσεων, οργανωμένων από το ίδιο το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις του σε συνθήκες πολέμου ακόμα, ως ειδικών δυνάμεων που πρωταγωνίστησαν στο χτύπημα των επαναστάσεων και του εργατικού κινήματος της περιόδου 1918 - 1922. Τέτοιοι ήταν οι Ιταλοί «Αρντίτι» αλλά και τα γερμανικά «Φράικοπς» που χτύπησαν την Επανάσταση του Γενάρη 1919 στο Βερολίνο, καθώς και άλλες εργατικές εξεγέρσεις, υπό την καθοδήγηση μάλιστα σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων.

Δεν είναι άλλωστε μυστικό ότι τόσο ο Μουσολίνι όσο και ο Χίτλερ είχαν υπηρετήσει ως πράκτορες μυστικών κρατικών υπηρεσιών. Ο δε Μουσολίνι για ένα διάστημα είχε στρατολογηθεί και από τις βρετανικές μυστικές υπηρεσίες.

Ο φασισμός - ναζισμός οργανώθηκε και στηρίχθηκε από το αστικό κράτος και τις κυβερνήσεις του ως ορκισμένος αντίπαλος του εργατικού κινήματος, τα δε στελέχη του είχαν δοκιμαστεί μέσα από διάφορες θέσεις στην υπεράσπιση της αστικής εξουσίας την κρίσιμη περίοδο μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο. Αν λοιπόν ο φασισμός - ναζισμός είναι «άκρο», τότε πρέπει να ομολογήσουμε ότι είναι «άκρο» του συστήματος, εκπαιδεύτηκε και γαλουχήθηκε να πολεμά στο πλευρό των άλλων αστικών πολιτικών δυνάμεων ως επίσημο ή ανεπίσημο όργανο της αστικής εξουσίας απέναντι στο εργατικό κίνημα και το ΚΚ.

2. Ο φασισμός ανέβηκε στη διακυβέρνηση κοινοβουλευτικά...

Και στην περίπτωση της Ιταλίας και στην περίπτωση της Γερμανίας η φασιστική δικτατορία δεν πραγματοποιήθηκε από κάποιο στρατιωτικό πραξικόπημα, αλλά μέσα από θεσμικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

Στην περίπτωση της Ιταλίας, το 1922 ο Ιταλός βασιλιάς εκφράζοντας τη βούληση των ιταλικών μονοπωλίων όρκισε κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Μουσολίνι. Η κυβέρνηση που συγκρότησε ο Μουσολίνι, με δεδομένο ότι οι φασίστες δεν είχαν πλειοψηφία στη Βουλή, ήταν κυβέρνηση συνεργασίας με άλλα αστικά κόμματα. Μάλιστα, στις εκλογές του 1921 αλλά και του 1924 οι φασίστες είχαν πάρει μέρος σε μια εκλογική συμμαχία με άλλα δεξιά και κεντροδεξιά κόμματα, ανάμεσα στα οποία ήταν οι Φιλελεύθεροι και οι Χριστιανοδημοκράτες. Στις εκλογές του 1924 ο συνασπισμός αυτός κατέλαβε την πλειοψηφία στην ιταλική Βουλή. Ηταν το 1926 όταν τελικά οι φασίστες διέλυσαν και έβγαλαν εκτός νόμου όλα τα υπόλοιπα κόμματα.

Στην περίπτωση της Γερμανίας, μετά από επανειλημμένες εκλογές το κόμμα του Χίτλερ από μόλις 2,6% το Μάη του 1928 έφτασε να πάρει 33,1% το Νοέμβρη του 1932. Η εκλογική άνοδος του ναζιστικού κόμματος μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια ήρθε ως αποτέλεσμα όχι μόνο της δημαγωγίας του, αλλά κυρίως της στήριξής του από όλο και μεγαλύτερα τμήματα της αστικής τάξης, πολιτικών των παλιών αστικών κομμάτων, τμημάτων του κρατικού μηχανισμού και βεβαίως των μονοπωλιακών ομίλων. Είναι μάλιστα δεδομένο ότι το Νοέμβρη του 1932 εμφανίζεται μια κάμψη στην εκλογική δύναμη του ναζιστικού κόμματος, που τον προηγούμενο Ιούλη είχε πάρει το 37% των ψήφων. Ο Χίτλερ αναλαμβάνει τη διακυβέρνηση το Γενάρη του 1933 με διορισμό του από τον Χίντεμπουργκ, ο οποίος είχε εκλεγεί Πρόεδρος της Γερμανίας και με τις ψήφους των Σοσιαλδημοκρατών. Στην πρώτη χιτλερική κυβέρνηση εντάχθηκαν πολιτικοί και από άλλα αστικά κόμματα. Η προβοκάτσια του εμπρησμού του Ράιχσταγκ, που οργανώθηκε από τους ίδιους τους ναζί, έδωσε την αφορμή για τις μεγάλες διώξεις ενάντια στο ΚΚ Γερμανίας παραμονές των εκλογών του Μάρτη του 1933, όπου το ναζιστικό κόμμα πήρε το 43% των ψήφων (σημειωτέον, το ΚΚ Γερμανίας, παρ' όλες τις διώξεις και με τον ηγέτη του, Ερνστ Τέλμαν, και 4.000 στελέχη του στη φυλακή, κατάφερε να πάρει 12%). Το καλοκαίρι του 1933 διαλύθηκαν όλα τα άλλα κόμματα πλην του ναζιστικού.

Οι φασιστικές δυνάμεις κέρδισαν πρώτα απ' όλα την εμπιστοσύνη της αστικής τάξης, η οποία κινητοποιήθηκε με όλες τις δυνάμεις της για να στηρίξει την άνοδο του φασισμού στη διακυβέρνηση, νομιμοποιημένου από τη λαϊκή ψήφο. Η αστική δημοκρατία στην πράξη «αυτοκαταργήθηκε», όταν ήταν φανερό ότι εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων, της προοπτικής του πολέμου και της απειλής του εργατικού κινήματος, χρειαζόταν μια ανοιχτά δικτατορική αστική διακυβέρνηση, που όμως έπρεπε να έχει τη λαϊκή υποστήριξη.

3. Με τη σφραγίδα των μονοπωλιακών ομίλων...

Δεν είναι μυστικό, είναι καταγεγραμμένο ιστορικά, ότι στις 27 Γενάρη του 1932, σε μυστική συγκέντρωση που έγινε στο Ντίσελντορφ με τη συμμετοχή 300 εκπροσώπων των μονοπωλίων και του χρηματιστικού κεφαλαίου, ο Χίτλερ ανέπτυξε το πρόγραμμα του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος και υποσχέθηκε «να ξεριζώσει το μαρξισμό στη Γερμανία». Αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης ήταν η ολοκληρωτική στροφή των μονοπωλιακών ομίλων στη στήριξη των ναζί.

Τις πρώτες μέρες του Γενάρη του 1933, στο σπίτι του τραπεζίτη Σρέντερ στην Κολονία ο ίδιος και άλλοι ιδιοκτήτες μονοπωλίων, οι Φέγκλερ, Κίρντορφ και Τίσεν, συναντήθηκαν με τον Πάπεν, τον Χούγκεμπεργκ και τον Χίτλερ. Στη συνάντηση αποφασίστηκε η παράδοση της εξουσίας στους φασίστες.

Η αλήθεια είναι βέβαια ότι διορατικοί καπιταλιστές είχαν «επενδύσει» στον Χίτλερ ήδη από τα πρώτα του περιθωριακά βήματα. Ετσι, στην αρχή στηρίχτηκε οικονομικά από μικρότερους και μεσαίους καπιταλιστές, ιδιαίτερα από την περιοχή της Βαυαρίας. Οπως ήταν ο Φριτς Τίσεν, του αντίστοιχου μονοπωλιακού ομίλου, που τον Οκτώβρη του 1923 και ενώ είχε προηγηθεί το αποτυχημένο «πραξικόπημα της μπιραρίας», προσέφερε μερικές χιλιάδες χρυσά μάρκα στους ναζί, ενώ ακολούθησαν ο μεγαλοβιομήχανος Ερνστ φον Μπόρζιχ και άλλοι μεγαλόσχημοι. Και μιας και αναφερθήκαμε στο πραξικόπημα - οπερέτα του 1923, θυμίζουμε ότι τον Απρίλη εκείνου του χρόνου ο Χίτλερ καταδικάστηκε σε πέντε χρόνια φυλάκιση. Τελικά αποφυλακίστηκε το Δεκέμβρη του ίδιου χρόνου, ενώ κατά τη διάρκεια της φυλάκισής του είχε ευνοϊκά προνόμια, με μεγάλη αλληλογραφία με υποστηρικτές του και τακτικές επισκέψεις στελεχών του κόμματός του.

4. Το «μικρότερο κακό» της σοσιαλδημοκρατίας και ο ρόλος της στην άνοδο του φασισμού...

Δεν ήταν μόνο ότι οι σοσιαλδημοκράτες στις κρίσιμες στιγμές του 1932 - 1933 λειτούργησαν παραλυτικά στο να οργανωθεί από το εργατικό κίνημα της Γερμανίας - παρά τη μεγάλη επιρροή τους στα συνδικάτα - μια μαζική μαχητική αντίσταση στην άνοδο του ναζισμού, παρά τις εκκλήσεις του Γερμανικού ΚΚ.

Δεν ήταν μόνο η θέση που διαμόρφωσαν, ότι ήταν προτιμότερη μια κυβέρνηση με επικεφαλής τον Χίτλερ, γιατί τότε θα βρισκόταν υπό τον έλεγχο του κοινοβουλίου και θα αναγκαζόταν να εγκαταλείψει τις αντικοινοβουλευτικές απόψεις του.

Δεν ήταν μόνο οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες που διαμόρφωναν στους εργάτες, ότι ο Χίντεμπουργκ - ναι, αυτός που διόρισε τον Χίτλερ καγκελάριο - θα έκλεινε το δρόμο στον Χίτλερ, και έφτασαν να τον ψηφίζουν αγκαζέ με τους μετέπειτα συνεργάτες των ναζί, του κόμματος του Πάπεν...

Ηταν πάνω απ' όλα η προδοτική τους στάση στην Επανάσταση του Νοέμβρη 1918 - Γενάρη 1919 στη Γερμανία. Ηταν αυτοί που όπλισαν το χέρι των «Φράικοπς», το χέρι των δολοφόνων της Λούξεμπουργκ και του Λίμπκνεχτ, που σαμποτάρισαν και κατέστειλαν κάθε εργατική εξέγερση της δεκαετίας του 1920. Ηταν η στάση τους την περίοδο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, το γεγονός ότι στήριξαν τις αστικές κυβερνήσεις που διεξήγαγαν τον πόλεμο. Ηταν πάνω απ' όλα ότι υπήρξαν οι κήρυκες του αντισοβιετισμού και του αντικομμουνισμού στην εργατική τάξη, ήταν η γραμμή της ταξικής συνεργασίας, η πολιτική στήριξης του καπιταλισμού για να τα βγάλει πέρα με την οικονομική κρίση, μέσα από μέτρα κρατικής παρέμβασης και γραμμή κοινωνικής συναίνεσης.

5. Οι «δυτικές δημοκρατίες» που χαριεντίζονταν με το τέρας...

Οι Αμερικανοί ιδιοκτήτες μονοπωλίων, όπως ο Μόργκαν, ο Ντιπόν, ο Ροκφέλερ και άλλοι, από το 1924 ενίσχυαν το χιτλερικό κόμμα. Τα αμερικανικά μονοπώλια, όπως η «Ford», η «General Motors» (μέσω της θυγατρικής της «Opel» και όχι μόνο), η «General Electric», η «Standard Oil», η IBM, η ΙΤΤ, η τράπεζα «Chase Manhattan» και πολλοί άλλοι, έκαναν τεράστιες επενδύσεις, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη. Η πρόοδος της ναζιστικής Γερμανίας στην καθαρά πολεμική παραγωγή, χάρη στα ξένα κεφάλαια, υπήρξε εντυπωσιακή. Στα χρόνια 1933 - 1939 τα πολεμικά έξοδα της Γερμανίας αυξήθηκαν πάνω από 12 φορές, ενώ η γερμανική πολεμική παραγωγή αυξήθηκε 22 φορές.

Η λεγόμενη πολιτική του «κατευνασμού», στην πραγματικότητα η προσπάθεια να στραφεί η χιτλερική Γερμανία άμεσα και γρήγορα κατά της ΕΣΣΔ, ήταν το κυρίαρχο στοιχείο της εξωτερικής πολιτικής της Μ. Βρετανίας, των ΗΠΑ, αλλά και της Γαλλίας, όπου κυβερνούσε το «αντιφασιστικό» Λαϊκό Μέτωπο. Η Συμφωνία του Μονάχου, το άνοιγμα δηλαδή του δρόμου στον Χίτλερ προς τα ανατολικά με το διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας, ήταν το επιστέγασμα αυτής της πολιτικής. Βεβαίως το γερμανικό κεφάλαιο έκανε καλά τους υπολογισμούς του και αποφάσισε να μην παίξει το παιχνίδι των Βρετανών και των Γάλλων. Ετσι, επέλεξε να έχει καλυμμένα τα νώτα του από τα δυτικά και να συγκεντρώσει πρώτα τον απαραίτητο όγκο των υλικών και των πολεμικών δυνάμεων που θα του επέτρεπαν μια αναμέτρηση με τον βασικό του στόχο, την ΕΣΣΔ. Ετσι τα πράγματα ήρθαν αλλιώς στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο... Και πάνω απ' όλα ήταν η αποφασιστικότητα και ο ηρωισμός της ΕΣΣΔ και του Κόκκινου Στρατού, των κομμουνιστών που πρωτοστάτησαν στα απελευθερωτικά αντιστασιακά κινήματα, οι παράγοντες που επέτρεψαν να αλλάξει η πορεία του πολέμου, τσακίζοντας τελικά το φασισμό μέσα στο ίδιο του το λίκνο.


Κ. Κ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ