Αγαπητοί σφοι,

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ κατά τη γνώμη μου απηχούν τις μεγάλες σημερινές πραγματικές ανάγκες του ελληνικού λαού και όχι μόνο. Σχετίζονται νομίζω και με το υλικό του Λένιν στις «Θέσεις του Απρίλη» σε ό,τι αφορά σε συμμετοχή ή όχι των κομμουνιστών σε «φιλολαϊκή» αστική κυβέρνηση και στη συμμαχία ή όχι με τους οπορτουνιστές, που είναι «μέγα θέμα» σήμερα. Αρα νομίζω ότι οι Θέσεις είναι σε απόλυτα σωστή ταξική - επαναστατική γραμμή, γι' αυτό θα «σκούξουν και θα τσιρίξουν» πολλοί. Μάλιστα θα «πονέσουν» κιόλας που το ΚΚΕ «συνεχίζει να ξεκόβει από την πραγματικότητα»! Αυτή όμως η «πραγματικότητα» τους πειράζει και όχι η αληθινή της ιμπεριαλιστικής κατρακύλας που όλοι βιώνουμε. Δε χρειάζεται να τους κατονομάσω, όλοι ξέρουμε ποιοι είναι, και αυτοί το ξέρουν. Γνωστά πράγματα.

Το ΚΚΕ, νομίζω, αν ξεκόβει από κάτι είναι η κατρακύλα της λαϊκής εξαθλίωσης, είναι που δε ρίχνει -κι αυτό- το βάρος του στη χιονοστιβάδα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης που πλακώνει το λαό. Ξεκόβει από το «θέατρο» του δήθεν, του πρώην, του «όλοι μαζί και στο τραπέζι χώρια», του μπόρα είναι θα περάσει, του σφάξε με αγάμ' ν' αγιάσω. Απ' αυτά και άλλα τέτοια ξεκόβει.

Από το λαό δεν ξεκόβει, ούτε ξέκοψε ποτέ, ούτε θα τους κάνει τη χάρη, και ο λαός το ξέρει και αυτό τρομάζει ομοτράπεζους κάθε απόχρωσης που στα μάτια τους μέσα υπάρχει μόνο μια σημαία, αυτή με τον κύκλο με τα αστεράκια (που είναι του καπιταλισμού, συρματόπλεγμα για το λαό).

Κατά τη γνώμη μου οι Θέσεις και στα τρία θέματά τους, χωρίς «φόβο και πάθος», με την ηρεμία και τη δύναμη της αλήθειας του επιστημονικού κομουνισμού, δείχνουν και εξηγούν - εξηγούν και δείχνουν. Λένε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Αποτελούν συγκροτημένη διαλεχτική ενότητα θεωρίας και πράξης στο τώρα, με το βλέμμα και το τιμόνι στο μετά. Αναντικατάστατο εργαλείο και όπλο για την εργατική τάξη και όλο το λαό το επόμενο διάστημα. Σφυριά στο κεφάλι του ταξικού εχθρού που τελειωμό δεν έχουν τα βάσανά του με το ΚΚΕ! Ούτε και προβλέπεται!

Εμείς λοιπόν στο ΚΚΕ είμαστε σίγουροι ότι ο λαός θα το «πιάσει το νόημα», όπως κάνει άλλωστε πάντα, και τότε θα χωρίσει την ήρα από το στάρι - και τότε τα κλάματα και τα γρυλίσματα κάθε είδους αστού και μικροαστού, φανερού ή παραλλαγμένου δε θα συγκινούν και δεν θα τρομάζουν κανέναν. Δε ξέρω ποιο Συνέδριο θα 'ναι τότε, αλλά...

μέχρι τότε: Εμείς στην αντεπίθεση μαζί με το λαό και αυτοί (γνωστοί και μη εξαιρετέοι) με το κεφάλαιο το πολυεθνικό!

Ζήτω το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ!

Αρθρο 7

«Το μέλος του ΚΚΕ διακρίνεται .... για το ήθος του και την υπεύθυνη στάση του στην εργασία, στην οικογένεια συνολικότερα στη ζωή του».

Εδώ κατά τη γνώμη μου μιλάμε για το αστικό ήθος το οποίο προπαγανδίζει την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια. Είναι άραγε ηθικός ο θεσμός του γάμου, η αγοραπωλησία αυτή. Ο θεσμός της οικογένειας σαν κύτταρο της κοινωνίας προάγει τον άνθρωπο ή τον απομονώνει, πού είναι η κρατική διαπαιδαγώγηση και ευθύνη, νομίζω ότι ένα μέλος του ΚΚΕ οφείλει να έχει σοσιαλιστικό ήθος και όχι καπιταλιστικό, άρα η υπεύθυνη στάση ζωής έχει σχέση με την κοινωνική ένταξη ανάλογα με την κοινωνία την οποία μιλάμε έτσι ή είμαστε ανυπάκουοι και απείθαρχοι σ' αυτούς τους δεσμούς και θεσμούς ή τους στηρίζουμε και εμείς με την προσωπική μας στάση όπως π.χ. ο θεσμός του γάμου κλπ.

Ακόμα και από αυτές τις διαφορές φαίνεται και προάγεται η διαφορετική κοινωνία και μέσα στα στενά πλαίσια του καπιταλισμού χρειάζεται και προσωπική πάλη εναντίον σε θεσμούς που προάγουν την οικονομική και ηθική υποδούλωση του ανθρώπου.

1. Στη θέση 5 αναφέρεται ορθά: «Στο πλαίσιο της ανισόμετρης ανάπτυξης η Ελλάδα, με στοιχεία υποχώρησης, παραμένει σε ενδιάμεση θέση στη διεθνή ιμπεριαλιστική πυραμίδα, με εξαρτήσεις απ' τις ΗΠΑ και την ΕΕ. Στο εσωτερικό της Ευρωζώνης, η Ελλάδα αποτελεί τον πιο αδύναμο κρίκο (...)».

Στη θέση 72 αναφέρεται: «Ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του, σε ενδιάμεση θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με ισχυρές εξαρτήσεις από τις ΗΠΑ και την ΕΕ». Η πρόταση ορθά σημειώνει την ενδιάμεση θέση και τις εξαρτήσεις και η διατύπωση ότι ο ελληνικός καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης αν ερμηνευτεί ως ένταξη του ελληνικού ΚΜΚ στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, δε δημιουργεί θέμα. Αν όμως θεωρηθεί ο ελληνικός καπιταλισμός ως ιμπεριαλιστική δύναμη, όπως έχει υποστηρίξει ο θεωρητικός οικονομολόγος του ΣΥΡΙΖΑ Γ. Μηλιός, τότε υπάρχει θέμα. Παρόμοια θέση ότι η Ελλάδα είναι ιμπεριαλιστική δύναμη και ταυτόχρονα εξαρτημένη από τις ΗΠΑ υποστήριξε ο ιστορικός Ν. Ψυρούκης. Ο Λένιν διακρίνει τις μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, τα κράτη εισοδηματίες - τοκογλύφους που κατέχουν μονοπωλιακή θέση στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα από τις υπόλοιπες καπιταλιστικές χώρες (π.χ., σχετικά με τη συσσώρευση χρηματικού κεφαλαίου, το μοίρασμα αγορών, τη δυνατότητα εξαγοράς μεγάλου στρώματος εργατικής αριστοκρατίας κ.λπ.).

Ορθά στη θέση 72 αναφέρεται «Η συμμετοχή της Ελλάδας στο ΝΑΤΟ - επομένως και οι δεσμοί - οι οικονομικοπολιτικές και πολιτικοστρατιωτικές εξαρτήσεις από την ΕΕ και τις ΗΠΑ περιορίζουν τη διαπραγματευτική δύναμη και τα περιθώρια ελιγμών της αστικής τάξης της Ελλάδας, όπου όλες οι συμμαχικές σχέσεις του κεφαλαίου διέπονται από τον ανταγωνισμό, την ανισομετρία και συνεπώς την πλεονεκτική θέση του ισχυρότερου, διαμορφώνονται ως σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης» και οι σχέσεις ανισότιμης αλληλεξάρτησης σημαίνουν εξάρτηση. Συνεπώς, είναι μη παραγωγική η δημοσίευση άρθρων στον κομματικό Τύπο ότι δεν υπάρχει εξάρτηση. Με βάση τα παραπάνω η κατεύθυνση της πάλης της λαϊκής συμμαχίας θα έπρεπε να είναι αντιιμπεριαλιστική - αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική.

2. Στη θέση 18 περιγράφεται ορθά ότι η «Χρυσή Αυγή είναι εθνικοσοσιαλιστική ναζιστική φασιστική οργάνωση...». Ομως, είναι αναγκαία μια τοποθέτηση του φασισμού με βάση τον ορισμό του Γ. Δημητρώφ (περί της πιο ανοιχτής τρομοκρατικής αντίδρασης του χρηματιστικού κεφαλαίου με στόχο την εξαφάνιση των εργατικών οργανώσεων κ.λπ.).

3. Στη θέση 66 αναφέρεται: «Η Λαϊκή Συμμαχία σήμερα έχει μια ορισμένη μορφή διαμόρφωσης με τη δράση σε κοινό πλαίσιο των ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΠΑΣΥ, ΜΑΣ, ΟΓΕ, δεν αποτελεί συμμαχία πολιτικών κομμάτων». Αν το ότι δεν αποτελεί συμμαχία πολιτικών κομμάτων αναφέρεται στο σήμερα είναι λογικό. Στην επόμενη παράγραφο όμως αναφέρεται: «Στην πορεία της πολιτικής πάλης είναι ενδεχόμενο να εμφανιστούν πολιτικές δυνάμεις που εκφράζουν θέσεις μικροαστικών στρωμάτων, συμφωνούν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στον αντικαπιταλιστικό αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα του κοινωνικοπολιτικού αγώνα ... Το ΚΚΕ, διατηρώντας την αυτοτέλειά του, θα επιδιώξει την κοινή δράση με αυτές τις δυνάμεις, στη στήριξη της Λαϊκής Συμμαχίας». Επομένως, η λαϊκή συμμαχία είναι κοινωνικοπολιτική συμμαχία, πράγμα απολύτως ορθό και θεμιτό.

4. Στη θέση 67 αναφέρεται: «Στις συνθήκες του μονοπωλιακού καπιταλισμού εμφανίζονται με διάφορες μορφές (άμεση απόσχιση από ΚΚ ή με ρίζα σε παλιότερες αποσχίσεις ή δημιουργία νέων ομάδων - κομμάτων κομμουνιστικής αναφοράς) οπορτουνιστικά πολιτικά κόμματα και ομάδες που διαφοροποιούνται από το ΚΚΕ ... πρώτα απ' όλα στο κύριο πολιτικό ζήτημα, της μεταρρύθμισης ή επανάστασης. Το ΚΚΕ δεν μπορεί να κάνει καμία πολιτική συνεργασία με αυτές τις πολιτικές δυνάμεις ούτε σε περίοδο συγκέντρωσης δυνάμεων ούτε σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης...». Το κριτήριο για το αν το ΚΚΕ θα προβεί σε πολιτική συμμαχία με δυνάμεις μικροαστικού προσανατολισμού είναι κυρίως αν τα κόμματα αυτά σε μια δεδομένη χρονική στιγμή εκφράζουν την ταλάντευση των μικροαστών σε ριζοσπαστική κατεύθυνση. Η υιοθέτηση του αγροτικού προγράμματος των αριστερών εσέρων, η ολιγόμηνη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση των μπολσεβίκων ακολουθήθηκε από τη μαζική στήριξη των αγροτών πρώην οπαδών των αρ. εσέρων στους μπολσεβίκους, όταν αυτοί αποχώρησαν από την κυβέρνηση και στράφηκαν ένοπλα ενάντια στην προλεταριακή εξουσία. Η απόλυτη δήλωση καμίας συνεργασίας σε οποιεσδήποτε συνθήκες με δυνάμεις κομμουνιστικής αναφοράς με παρελθόν διάσπασης είναι μη συμβατή με το προηγούμενο κριτήριο. Το ΚΚΕ δε χρειάζεται να δικαιολογήσει τη μη συνεργασία με το αριστερό ρεύμα του ΣΥΝ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ με ανάλογες θέσεις. Εξάλλου, δεν πρέπει να υπάρχει αυταπάτη ότι οι πιθανές συμμαχικές μικροαστικές πολιτικές δυνάμεις - θέση 66 - (κινούμενες στο «βάλτο» του ρεφορμισμού - οπορτουνισμού) δεν θα κατατρύχονται από ταλαντεύσεις και ότι μπορεί την αποφασιστική στιγμή να οπισθοχωρήσουν προς τον ταξικό αντίπαλο. Επίσης χρειάζεται μεγαλύτερη τεκμηρίωση, γιατί η λαϊκή συμμαχία που στοχεύει στο τσάκισμα του αστικού κράτους δεν μπορεί να μετέχει στις αστικές εκλογές.

5. Στη θέση 29 αναφέρεται ορθά: «Η άρνηση συμμετοχής του Κόμματος σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης της κρίσης αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για το εργατικό και λαϊκό κίνημα». Στη θέση 65 αναφέρεται: «Στα καθήκοντα του Κόμματος είναι η πρόβλεψη της εξέλιξης του συσχετισμού δυνάμεων, με στόχο πρώτ' απ' όλα το εργατικό κίνημα και κατά συνέπεια και η Λαϊκή Συμμαχία να μη χάσουν το στόχο της εξουσίας, να μην εγκλωβιστούν σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού». Αν με το μη εγκλωβισμό σε κυβερνήσεις στο έδαφος του καπιταλισμού εννοούνται αυτές της αστικής διαχείρισης, τότε καλώς. Αν όμως συμπεριλαμβάνεται απορριπτικά και η έννοια της εργατικής κυβέρνησης του 4ου συνεδρίου της ΚΔ (υπό την καθοδήγηση του Λένιν), τότε είναι μη παραγωγικό να αποκλείεται το ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης με στόχους λαϊκής συμμαχίας που θα θέσει αντικειμενικά πολύ γρήγορα το θέμα της πολιτικής εξουσίας εν μέσω σφοδρής ταξικής πάλης. Επίσης, η αναφορά της θέσης 76 «Κατά τη διάρκεια της επαναστατικής διαδικασίας, η εργατική τάξη με τους συμμάχους της διαμορφώνει ως φύτρα τα όργανα της εργατικής εξουσίας» πρέπει να εμπλουτιστεί με την έννοια της δυαδικής εξουσίας.

Αν στη λαϊκή συμμαχία υπάρξουν και άλλες πολιτικές δυνάμεις, εφόσον παραμείνουν σταθερές στη συμμαχία, ποιο το μέλλον τους στο σοσιαλισμό; Γενικότερα, πρέπει στο Πρόγραμμα να γίνεται λόγος για δυνατότητα πολυκομματισμού στα πλαίσια του σοσιαλισμού. Η ύπαρξη ή μη και άλλων πολιτικών κομμάτων είναι ζήτημα που θα λυθεί ανάλογα με την πορεία της ίδιας της επανάστασης και οικοδόμησης. Ομως, το κύριο είναι ότι πρέπει να εκφράζονται όλες οι μη ανταγωνιστικές αντιθέσεις εργατικής τάξης, αγροτιάς, διανόησης, έτσι ώστε να μην καταλήξουν ανταγωνιστικές και, με βάση τον εργατικό έλεγχο μέσω του πολιτικού συστήματος, να αποτραπεί η αυτονόμηση γραφειοκρατικού στρώματος με τη σκιώδη οικονομία και τη μετατροπή του σε εν δυνάμει καπιταλιστές (όπως έγινε τελικά στην ΕΣΣΔ).