Παπαγεωργίου Βασίλης

Αυτά, μεταξύ άλλων, ανέφερε το κύριο άρθρο της «Αυγής» χτες. Μιλά για αναγκαία πολιτική παρέμβαση, αλλά όχι με το σύνθημα «Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Προφανώς ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και η «Αυγή» θέλουν αφεντικά. `Η, μήπως, είναι με τ' αφεντικά; Αλλά αφού θέλουν πολιτική παρέμβαση χωρίς να θιχτούν τ' αφεντικά, τότε ομολογούν πως δεν είναι με τους εργαζόμενους, με το λαό, και ας καμώνονται το αντίθετο. Και όσο το κάνουν, γίνονται μοχλός υποταγής του λαού στ' αφεντικά και ας το παίζουν «αντιμνημονιακοί», άλλωστε και αστοί και κόμματά τους είναι «αντιμνημονιακοί», και ας το παίζουν ότι θέλουν ανατροπή. Ανατροπή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ προβάλλουν ως λύση και όχι ανατροπή του κεφαλαίου και της εξουσίας του, όχι αποδέσμευση από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ.

Με ποιον ακριβώς τρόπο να αντιμετώπιζαν η «ενότητα» και ο «συνασπισμός εξουσίας», που οραματίζονται, τον «Αρμαγεδδώνα»; Δεν το λένε, προφανώς επειδή δεν μπορούν. Γιατί μπορεί να πουλάνε στο λαό παραμύθια, μεταξύ τους όμως ξέρουν τι συμβαίνει στην πραγματική ζωή. Ξέρουν, δηλαδή, ότι με καμία διαχείριση ο καπιταλισμός δεν εξημερώνεται και δεν εξανθρωπίζεται. Οτι κάθε διαχείριση θα τον υπηρετεί και θα εκφράζει τα συμφέροντά του σε βάρος των συμφερόντων του λαού. Και αυτοί επιδιώκουν κυβερνητικό θώκο για διαχείριση του καπιταλισμού. Το ΚΚΕ, όμως, δεν έχει απωθημένο να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη. Αλλα πράγματα το ενδιαφέρουν, για άλλα παλεύει κι αυτά ενοχλούν τους οπορτουνιστές. Το σύνθημα δεν τους ακούγεται απλώς περίεργο. Τους προκαλεί καρδιακό επεισόδιο και μόνον η σκέψη της προοπτικής τού να απαλλαγούν οι εργάτες απ' τους κηφήνες που τρέφονται απ' τον ιδρώτα τους. Για να μην κουράζονται πάντως, αν θέλουν συνδιαχειριστές στο «μαγαζί», ας μην κοιτάνε προς το ΚΚΕ.

Η πλειοψηφία της ΠΟΣΔΕΠ δεν ξεχνά το ρόλο της ούτε στιγμή. Ως μέρος της πρωτοπορίας του κυβερνητικού συνδικαλισμού αναφέρει ότι «οι επιφυλάξεις ή/και αρνητικές εκτιμήσεις», για το νόμο - πλαίσιο, «δεν μπορούν να αποτελέσουν άλλοθι για διακοπή της λειτουργίας των ιδρυμάτων». Με λίγα λόγια, τάσσεται ενάντια στις κινητοποιήσεις των φοιτητών, που με καταλήψεις και διαδηλώσεις απαιτούν ο νόμος - πλαίσιο να μην εφαρμοστεί.

Η πλειοψηφία της ΠΟΣΔΕΠ υποστηρίζει πως στη «σημερινή κρίσιμη συγκυρία τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα πρέπει να είναι ανοιχτά» και καλεί τους καθηγητές να εφαρμόσουν το νόμο - πλαίσιο: «Οι Πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, οφείλουμε μέσα από την εφαρμογή του νόμου, να συνεχίσουμε την προσπάθεια ώστε το τελικό αποτέλεσμα να είναι προς την κατεύθυνση της αναβάθμισης των σπουδών και της λειτουργίας των ΑΕΙ, ενώ συγχρόνως να αγωνιστούμε για να αλλάξουν τα αρνητικά σημεία των ρυθμίσεων με βάση τις θέσεις που έχει καταθέσει η Παν/κή κοινότητα και η ΠΟΣΔΕΠ».

Τώρα, το πώς εφαρμόζοντας το νόμο θα αλλάξουν αρνητικά σημεία, είναι ένα ερώτημα που η ΠΟΣΔΕΠ το αφήνει αναπάντητο. Ασε που ο νόμος δεν έχει απλώς «κάποια αρνητικά σημεία» αλλά είναι στο σύνολό του αντιδραστικότατος.

Δηλαδή, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζει το χρέος και όχι την κρίση σαν κύριο ζήτημα, το ανάγει σε πρόβλημα του λαού και εγγυάται στους δανειστές ότι οι λαϊκές οικογένειες θα πληρώσουν για την αποπληρωμή του. Συνδέει μάλιστα τους ρυθμούς αποπληρωμής του χρέους με τους δείκτες ανάπτυξης, καλλιεργώντας την αίσθηση ότι όσο πιο υψηλή είναι η ανάπτυξη, τόσο πιο γρήγορα θα ξεπληρωθεί το χρέος. Ανάπτυξη όμως με καπιταλιστική εξουσία σημαίνει ένταση της εκμετάλλευσης για τους εργαζόμενους, μονοπώληση όλων των κλάδων της παραγωγής. Αρα, το κεφάλαιο κερνάει και το κεφάλαιο πίνει με την πρόταση των οπορτουνιστών. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ζητάει ακόμα κοινωνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και ανάπτυξη με επίκεντρο τις κοινωνικές ανάγκες. Δε λέει όμως στο λαό ότι αυτές οι τράπεζες θα λειτουργούν ανταγωνιστικά στους ιδιώτες και άρα με τους ίδιους όρους θα κλέβουν το λαό και θα υπηρετούν το κεφάλαιο.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αυτά, μεταξύ άλλων, δήλωσε χτες στο πλαίσιο της συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε στη Θεσσαλονίκη ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. Γ. Καρατζαφέρης. Λαλίστατος, όταν πρόκειται να συκοφαντήσει το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, άχνα, όμως, για τα γεγονότα, που, όπως και να το κάνουμε, είναι πεισματάρικα και επιμένουν στην αλήθεια. Το κράτος που έχτισαν είναι όλο δικό τους. Κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσή τους. Της πλουτοκρατίας και των πολιτικών της εκπροσώπων, που εναλλάξ κυβερνούσαν τη χώρα. Αυτοί το δημιούργησαν έτσι που να ανταποκρίνεται στα συμφέροντά τους. Για την «αναπαραγωγή τους» δημιούργησαν πελατεία, εξαγόρασαν και εκμαύλισαν συνειδήσεις, συγχρόνως η άρχουσα τάξη δημιουργούσε πολύτιμες για εκείνη συμμαχίες.

Οι «συντεχνίες» στις οποίες αναφέρεται, δηλαδή οι συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες, αποτέλεσαν πολύτιμο στήριγμα της πολιτικής που εξυπηρετούσε την πλουτοκρατία. Δικές τους είναι κι αυτές. Βέβαια, ο πέλεκυς του Γ. Καρατζαφέρη πέφτει στα κεφάλια όλων, τσουβαλιάζει σκόπιμα με τον όρο αυτό όλους τους εργαζόμενους, χρεώνοντάς τους τα χρέη και τα ελλείμματα, στο όνομα των οποίων πετσοκόβονται σήμερα τα δικαιώματά τους. Δεν έκαναν, όμως, κουμάντο στο κράτος οι εργαζόμενοι, που έτρεχαν πίσω απ' τις ανάγκες τους. Και βεβαίως ο Καρατζαφέρης, επειδή είναι εχθρός του λαού και των αγώνων του, συμμέτοχος στην επιβολή της δυστυχίας και της εξαθλίωσης του λαού, ψάχνει να βρει εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν. Τον βολεύει, λοιπόν, η μετεμφυλιοπολεμική προπαγάνδα, αλλά μόνο αυτό μπορεί να κάνει ένας σαλταδόρος του αστικού πολιτικού κόσμου, αν δεν το 'χει αναλάβει εργολαβία. Και με συμβόλαιο. Αλλωστε, τέτοιες υπηρεσίες για τους αστούς για τους οποίους τα πάντα είναι εμπόρευμα χρειάζονται και τα ανάλογα γιουσουφάκια...

Γρηγοριάδης Κώστας

Στα σκουπίδια πρέπει να πετάξουν οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα τη συστηματική προπαγάνδα που υφίστανται από την κυβέρνηση και τα κόμματα του κεφαλαίου, ότι τάχα «αν περικοπούν οι κρατικές δαπάνες» και «περιοριστεί δραστικά το κράτος θα πάρει ανάσα ο λαός και δε θα χρειαστούν άλλα μέτρα». Πρόκειται για τερατώδες ψέμα που αποσκοπεί να ρίξει στάχτη στα μάτια του λαού και να διευκολύνει τη νέα άγρια σφαγή στους μισθούς των εργαζομένων στο δημόσιο, τις απολύσεις δεκάδων χιλιάδων με ή χωρίς εργασιακή εφεδρεία, την συγχώνευση ή κατάργηση εκατοντάδων δημοσίων υπηρεσιών, κ.ά. Ομως, ο λαός και οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα δεν πρόκειται να «γλιτώσουν» τίποτα, αν μειωθεί το μισθολογικό κόστος στο δημόσιο ή διαλυθούν και βάλουν λουκέτο δημόσιες υπηρεσίες, όπως σχολεία, νοσοκομεία, προνοιακά ιδρύματα, κ.ά. Αντίθετα, ο λαός βγαίνει συνολικά χαμένος, καθώς θα αυξηθούν η ανεργία, η φτώχεια, ενώ θα κυριαρχήσουν παντού οι ελαστικές μορφές απασχόλησης. Είναι φανερό ότι οι αντιδραστικές «διαρθρωτικές αλλαγές» στο δημόσιο στοχεύουν συνολικά το λαό και τα δικαιώματά του και ως τέτοιες πρέπει να αντιμετωπιστούν με ενιαία πάλη για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και της εξουσίας των μονοπωλίων. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να επιτρέψουν να τους διασπάσουν και ο καλύτερος τρόπος για να το πετύχουν είναι να συνειδητοποιήσουν ότι στρατηγικός και συνάμα ρεαλιστικός στόχος της πάλης τους είναι η λαϊκή εξουσία και η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων.

«Πρέπει να ξέρετε ότι υπάρχουν 70-80.000 οικογένειες στις οποίες δεν υπάρχει ούτε ένας εργαζόμενος, δεν υπάρχει εισόδημα», δήλωσε στη Βουλή ο υπουργός Εργασίας Γ. Κουτρουμάνης, επιχειρώντας, ανεπιτυχώς, να δικαιολογήσει το φρικαλέο και βάρβαρο στόχο που έθεσε ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ «τουλάχιστον ένας εργαζόμενος σε κάθε οικογένεια». Ομως η πολιτική και τα μέτρα που παίρνει η κυβέρνηση αυξάνουν διαρκώς τον αριθμό των οικογενειών στις οποίες δεν υπάρχει εργαζόμενος και εισόδημα. Ακόμα χειρότερα η κυβέρνηση διαλύει ό,τι έχει απομείνει από το σύστημα Κοινωνικής Πρόνοιας. Προχτές, για παράδειγμα, το Υπουργικό Συμβούλιο αποφάσισε άγριο πετσόκομμα στις αναπηρικές συντάξεις και τα προνοιακά επιδόματα, επιδιώκοντας να «εξοικονομήσει»(!) τουλάχιστον 1 δισεκατομμύριο ευρώ από τα 7,5 δισ. που υπολογίζουν ότι ανέρχεται το σύνολο των κρατικών επιχορηγήσεων σ' αυτούς τους τομείς. Το μόνο σίγουρο, λοιπόν, μετά από αυτή την άγρια σφαγή στα προνοιακά επιδόματα είναι ότι θα αυξηθεί κατά πολλές δεκάδες χιλιάδες ακόμα ο αριθμός των οικογενειών που εκτός από εργασία δεν θα έχουν και κάποιο γλίσχρο επίδομα, με αποτέλεσμα να βουλιάζουν στην απόλυτη φτώχεια και εξαθλίωση μεγάλα τμήματα του λαού. Δεν πρέπει να διαφεύγει ότι στη φάση της «ανάπτυξης» γύρω στις 800.000 οικογένειες, ή το 21% του πληθυσμού, βρίσκονταν κάτω από το επίσημο όριο της φτώχειας. Ο λαός όμως δεν πρέπει να αποδεχθεί μοιρολατρικά τη βαρβαρότητα και το εφιαλτικό μέλλον που του ετοιμάζουν. Να πιστέψει στη δύναμη της οργανωμένης πάλης και κυρίως ότι μπορεί να επιβάλει την πολιτική εξουσία που θα αποφασίσει με γνώμονα τις ανάγκες του.