Στα 96 έφτασαν τελικά τα Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα που απέστειλαν μηνύματα στην ΚΕ του ΚΚΕ, χαιρετίζοντας το 19ο Συνέδριο. Τα κόμματα είναι τα εξής:

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Αζερμπαϊτζάν

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Αιγύπτου

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Αλβανίας

-- Αλγερινό Κόμμα για τη Δημοκρατία και το Σοσιαλισμό

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστραλίας

-- Κομμουνιστική Πρωτοβουλία Αυστρίας

-- ΚΚΑ - Στυρίας, Αυστρία

-- Κόμμα Εργατών Βελγίου

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Βενεζουέλας

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Βιετνάμ

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Βιρμανίας

-- Ενωση Κομμουνιστών Βουλγαρίας

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας

-- Κόμμα των Βουλγάρων Κομμουνιστών

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Βραζιλίας

-- Βραζιλιάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Βρετανίας

-- Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Βρετανίας

-- Ενωση Επαναστατών Κομμουνιστών Γαλλίας

-- Πόλος για την Κομμουνιστική Αναγέννηση στη Γαλλία

-- Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα

-- Ενιαίο Κομμουνιστικό Κόμμα Γεωργίας

-- Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Γιουγκοσλαβίας

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Δανίας

-- Κομμουνιστικό Κόμμα στη Δανία

-- Δανέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα

-- Κόμμα Εργασίας (Ελβετία)

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Νότιας Ελβετίας

-- Ιαπωνικό Κομμουνιστικό Κόμμα

-- Κομμουνιστική Ομάδα «Σίσο Ούντο» (Ιαπωνία)

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδίας

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Ινδίας (Μαρξιστικό)

-- Ιορδανικό Κομμουνιστικό Κόμμα

-- Κόμμα Τουντέχ του Ιράν

-- Κόμμα Εργατών Ιρλανδίας

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Ιρλανδίας

-- Κομμουνιστικό Κόμμα των Λαών της Ισπανίας

-- Κόμμα των Κομμουνιστών της Καταλονίας (Ισπανία)

-- Ενωση του Λαού της Γαλικίας (Ισπανία)

-- Κομμουνιστική ομάδα «Φόρσα» Γαλικία - Ισπανία

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Ισραήλ

-- Κομμουνιστές - Λαϊκή Αριστερά - Κομμουνιστικό Κόμμα Ιταλίας

-- Κόμμα Ιταλών Κομμουνιστών

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Καναδά

-- Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις Κολομβίας - Στρατός του Λαού (FARC - EP)

-- Κόμμα Εργατών Κορέας (Λαϊκή Δημοκρατία Κορέας)

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Κούβας

-- Προοδευτικό Βήμα Κουβέιτ

-- Σοσιαλιστικό Κόμμα Εργατών Κροατίας

-- Ανορθωτικό Κόμμα Εργαζόμενου Λαού (Κύπρος)

-- Λαϊκό Επαναστατικό Κόμμα Λάος

-- Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Εργαζομένων Λευκορωσίας

-- Λιβανέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Λιθουανίας

-- Σοσιαλιστικό Λαϊκό Μέτωπο Λιθουανίας

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Λουξεμβούργου

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Μάλτας

-- Γιουγκοσλαβικό Κομμουνιστικό Κόμμα Μαυροβουνίου

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Μεξικού

-- Λαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, Μεξικό

-- Κόμμα «Λαϊκή Αντίσταση», Μολδαβία

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Μπαγκλαντές

-- Κόμμα Εργατών Μπαγκλαντές

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Νορβηγίας

-- Νοτιοαφρικανικό Κομμουνιστικό Κόμμα

-- Νέο Κομμουνιστικό Κόμμα Ολλανδίας

-- Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ουγγαρίας

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Πακιστάν

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Παλαιστίνης

-- Κόμμα Λαού της Παλαιστίνης

-- Παραγουάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα

-- Περουβιάνικο Κομμουνιστικό Κόμμα

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Πολωνίας

-- Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Μακεδονίας (ΠΓΔΜ)

-- Ρουμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα

-- Σοσιαλιστική Συμμαχία Ρουμανίας

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Σοβιετικής Ενωσης (Ρωσία)

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Ρωσικής Ομοσπονδίας

-- Κομμουνιστικό Εργατικό Κόμμα Ρωσίας

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Ελ Σαλβαδόρ

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Σλοβακίας

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Σουαζιλάνδης

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Σουηδίας

-- Κομμουνιστικό Κόμμα (Σουηδία)

-- Κόμμα Αραβικής Σοσιαλιστικής Αναγέννησης (ΜΠΑΑΘ) Συρίας

-- Συριακό Κομμουνιστικό Κόμμα

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Βοημίας - Μοραβίας (Τσεχία)

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας

-- EMEP, Τουρκία

-- Φιλιππινέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα - 1930

-- ΚΚ Φινλανδίας

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Εργατών Φινλανδίας για την Ειρήνη και το Σοσιαλισμό

-- Κομμουνιστικό Κόμμα Χιλής.

Η Κεντρική Επιτροπή που εξέλεξε το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ (με αλφαβητική σειρά) είναι:

1. Αβραμόπουλος Κώστας

2. Αλέπης Πέτρος

3. Αρβανιτάκης Δημήτρης

4. Αρβανιτάκης Διονύσης

5. Βαγενάς Ελισσαίος

6. Βαρδαλής Σάκης

7. Γκιόκας Γιάννης

8. Γκιώνης Θέμης

9. Γόντικας Δημήτρης

10. Δημουλάς Τηλέμαχος

11. Ζάχαρης Δημήτρης

12. Ζιώγας Κώστας

13. Ηλιόπουλος Παναγιώτης

14. Κανταρτζής Αχιλλέας

15. Καπέτη Θεανώ

16. Καραθανασόπουλος Νίκος

17. Κατροδαύλη Ελένη

18. Κατσώτης Χρήστος

19. Κουμπούρης Δήμος

20. Κουρκούνης Νίκος

21. Κουτσούμπας Δημήτρης

22. Κωνσταντινίδης Θεοδόσης

23. Κωτσαντής Σήφης

24. Λαμπρινού Μαρία

25. Λουκάς Στέφανος

26. Λυμπερίδης Ζήσης

27. Μαΐλης Μάκης

28. Μαμάης Βασίλης

29. Μανουσογιαννάκης Γιάννης

30. Μανωλάκου Διαμάντω

31. Μαρίνος Γιώργος

32. Μαρούδας Ρίζος

33. Μηλιαρονικολάκη Ελένη

34. Μπασδέκης Κώστας

35. Μπάτσικας Κώστας

36. Μπέλλου Ελένη

37. Μπούτας Βαγγέλης

38. Νταγκουνάκης Γιώργος

39. Παναγιωτακοπούλου Χριστίνα

40. Παντελάκη Ελπίδα

41. Παπαδάκης Κώστας

42. Παπαδόπουλος Μάκης

43. Παπαλεωνίδας Δημήτρης

44. Παπαρήγα Αλέκα

45. Παπασταύρου Κύριλλος

46. Παρασκευάς Κώστας

47. Παφίλης Θανάσης

48. Πέρρος Γιώργος

49. Πρωτούλης Γιάννης

50. Ράζου Λουίζα

51. Σκιαδιώτης Γιώργος

52. Σοφιανός Νίκος

53. Τασιούλας Γιάννης

54. Τζαβάρας Δημήτρης

55. Τζίμας Θανάσης

56. Τούσσας Γιώργος

57. Τσατσούλη Τασία

58. Τσιαπλές Τάσος

59. Τσιμπόγλου Σάββας

60. Φειδάκη Καίτη

61. Χαρίτος Γιώργος

62. Χιώνης Θοδωρής

63. Χριστάνης Νίκος

Το 19ο Συνέδριο εξέλεξε επίσης την Κεντρική Επιτροπή Οικονομικού Ελέγχου, την οποία αποτελούν οι:

1. Βλόντζος Θανάσης

2. Κακουλίδου Χρύσα

3. Κροκίδη Λίνα

4. Κολοβός Χρήστος

5. Νάνος Γιώργος

6. Παναγής Γιώργος

7. Χώτος Γιάννης

Σύμφωνα με άλλη ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ, «το Σάββατο 13 Απρίλη, ολοκληρώθηκε σε κλίμα ουσιαστικής συζήτησης και ιδεολογικοπολιτικής ενότητας η συζήτηση και οι ψηφοφορίες για τις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου.

Μίλησαν 77 σύνεδροι και ο χρόνος ομιλίας ήταν 12 λεπτά. Ταυτόχρονα, υπήρχαν δεκάδες παρεμβάσεις - προτάσεις γραπτές και προφορικές στις εισηγήσεις της Κεντρικής Επιτροπής, της Κεντρικής Επιτροπής Οικονομικού Ελέγχου. Η Εισήγηση και το κλείσιμο της ΚΕ του ΚΚΕ υπερψηφίστηκαν ομόφωνα. Επίσης, η Εισήγηση και το κλείσιμο της ΚΕΟΕ υπερψηφίστηκαν με ένα κατά και ένα λευκό.

Το 19ο Συνέδριο υπερψήφισε ομόφωνα το νέο Πρόγραμμα του Κόμματος, το νέο Καταστατικό και την Πολιτική Απόφαση του Συνεδρίου».

Στις επόμενες σελίδες, ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει το «κλείσιμο» της απερχόμενης ΚΕ, που παρουσίασε στο Συνέδριο η Αλέκα Παπαρήγα και αποσπάσματα από τις παρεμβάσεις συνέδρων στη διάρκεια των εργασιών. Επίσης, δημοσιεύονται αποσπάσματα των τελευταίων χαιρετιστήριων μηνυμάτων για το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, από Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα, τα οποία έφτασαν συνολικά τα 96.

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας, ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας τέλειωσε το εξατάξιο γυμνάσιο τον Ιούνη του 1973, έδωσε εξετάσεις και πέτυχε στο Νομικό τμήμα του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Σπούδαζε δουλεύοντας παράλληλα σε διάφορες δουλειές, για να καλύψει τα έξοδα των σπουδών. Με τον ερχομό του στην Αθήνα, πιάνει επαφή με την παράνομη Οργάνωση της ΚΝΕ, συμμετέχει στα γεγονότα του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973 και οργανώνεται στην αντι-ΕΦΕΕ και την ΚΝΕ τον Δεκέμβρη του 1973, δουλεύοντας στην παρανομία μέχρι τη μεταπολίτευση, το καλοκαίρι του 1974. Γίνεται μέλος του ΚΚΕ το Δεκέμβρη του 1974. Με απόφαση του ΚΣ της ΚΝΕ το καλοκαίρι του 1975 στέλνεται για κομματική δουλειά στην Οργάνωση της Ανατολικής Στερεάς και Εύβοιας ως μέλος του Γραφείου Περιοχής της ΚΝΕ. Ηταν αντιπρόσωπος στο 1ο Συνέδριο της ΚΝΕ.

Περνάει αποκλειστικά στην κομματική δουλειά το Φθινόπωρο του 1977, ως Γραμματέας Αχτίδας και στη συνέχεια Γραμματέας της Νομαρχιακής Οργάνωσης Βοιωτίας. Από το 1979 είναι μέλος του Γραφείου Περιοχής Ανατολικής Στερεάς και Εύβοιας, με διάφορες χρεώσεις, όπως υπεύθυνος της εργατικής - συνδικαλιστικής δουλειάς, καθοδηγητής Νομαρχιακών Οργανώσεων Βοιωτίας, Φθιώτιδας, Φωκίδας, Ευρυτανίας. Στην πορεία, αναλαμβάνει Γραμματέας της Επιτροπής Περιοχής Ανατολικής Στερεάς και Εύβοιας, εκτός από διάστημα 21 μηνών που υπηρετεί τη στρατιωτική θητεία του σε Μεσολόγγι, Κομοτηνή και Λήμνο.

Στο 12ο Συνέδριο του ΚΚΕ τον Μάη του 1987 εκλέγεται μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Στη διάσπαση του 1991, ως Γραμματέας της ΚΟ Ανατολικής Στερεάς και Εύβοιας και μέλος της ΚΕ, δίνει τη μάχη μαζί με άλλους συντρόφους για την υπεράσπιση του Κόμματος, των αρχών του, της κοσμοθεωρίας του, ενάντια στη διασπαστική, οπορτουνιστική ομάδα που πήγε στον ΣΥΝ.

Στο 13ο Συνέδριο εκλέγεται ξανά στην ΚΕ και στη Γραμματεία της με ευθύνη την καθοδήγηση ΚΟ, ενώ από τον Αύγουστο του 1991, αμέσως μετά τη διάσπαση αναλαμβάνει υπεύθυνος του Γραφείου Τύπου της ΚΕ.

Τον Δεκέμβρη του 1991 στο 14ο Συνέδριο εκλέγεται μέλος του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ, με ευθύνη το Γραφείο Τύπου, τον Πολιτισμό, στη συνέχεια τον «902», μέχρι τις πλημμύρες του 1994, οπότε και αναλαμβάνει υπεύθυνος από το ΠΓ για τις Οργανώσεις Θεσσαλονίκης, Κεντρικής Μακεδονίας, Δυτικής Μακεδονίας και Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης.

Στο 15ο Συνέδριο (Μάη του 1996) εκλέγεται μέλος του ΠΓ και αναλαμβάνει Διευθυντής του «Ριζοσπάστη», χρέωση την οποία είχε για μια δεκαετία.

Στο 16ο Συνέδριο (Φλεβάρης 2000) και στο 17ο Συνέδριο (Φλεβάρης 2005) επανεκλέγεται στο ΠΓ και αναλαμβάνει υπεύθυνος των Διεθνών Σχέσεων του Κόμματος.

Στο 18ο Συνέδριο (Φλεβάρης 2009) αναλαμβάνει από το ΠΓ επικεφαλής της Γραμματείας της ΚΕ. Στο 19ο Συνέδριο (Απρίλης 2013) εκλέγεται Γενικός Γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ.

Ηρθε πείρα γύρω απ' την οργάνωση των αγώνων, την τακτική, τους χειρισμούς, το πώς αντιπαλεύουμε τον εχθρό που έχει πολλά κεφάλια όπως ξέρουμε. Βασικός εχθρός είναι ο ταξικός, αλλά και μέσα στο κίνημα δεν είναι λίγοι οι αντίπαλοι και τα εμπόδια, ο οπορτουνισμός, ο ρεφορμισμός. Υπάρχουν περιθώρια, αυτή η πείρα να γίνει πιο βαθιά στα όργανα και πάνω απ' όλα να γίνει πείρα των ΚΟΒ. Γιατί δεν πρέπει να υπάρχει αυτή η αναντιστοιχία, ανάμεσα στα προβλήματα που απασχολούν τα καθοδηγητικά όργανα, τις συνδιασκέψεις, τα συνέδρια και στο πώς αυτά μετουσιώνονται σε πράξη καθοδήγησης στην ΚΟΒ, αλλά και στην εργατική τάξη και στις λαϊκές μάζες.

Θα μπορούσε να έρθει περισσότερη πείρα γύρω απ' το ζήτημα της κομματικής οικοδόμησης, πείρα από τη δράση μας που δημιουργεί προϋποθέσεις στρατολογίας σε συνθήκες που το εργατικό κίνημα βρίσκεται στη σημερινή κατάσταση που έχουμε εκτιμήσει.

Το «Κόμμα παντός καιρού» είναι τρεις λέξεις που τα λένε όλα. Είναι στόχος προς κατάκτηση, στη συνέχεια, και με αφετηρία και εφαλτήριο ό,τι έχουμε αποκτήσει ως πείρα, θετική κυρίως αλλά και αρνητική.

Eurokinissi

Αφορά και ικανότητα εφαρμογής, προώθησης της στρατηγικής και τακτικής απ' τη σκοπιά της καθοδήγησης κι όχι μόνο απ' τη σκοπιά της επεξεργασίας, του ιδεολογικοπολιτικού περιεχομένου της στρατηγικής.

Αφορά - και είναι ένα σοβαρό θέμα - την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την κομματική οικοδόμηση, τη διάταξη δυνάμεων γι' αυτό το σκοπό και τη δουλειά στις νέες ηλικίες. Ολη η δουλειά στην εργατική τάξη σήμερα, για τους λόγους που αναφέρονται και στις Θέσεις και στην Εισήγηση, πρέπει να προσανατολιστεί στις νέες ηλικίες. Οχι σε αντίθεση με τις παλιότερες γενιές, αλλά ξέρουμε πολύ καλά ότι πρέπει να δουλέψουμε στη σημερινή βάρδια της εργατικής τάξης με όλα τα προβλήματα που έχει και με δεδομένο ότι ένα μεγάλο της κομμάτι είναι εκτός παραγωγής, αλλά και στην αυριανή και στην επόμενη γενιά. Από αυτήν την άποψη, έχει πολύ μεγάλη σημασία η δουλειά στους χώρους επαγγελματικής κατάρτισης, στα ΤΕΙ κ.λπ., είναι και αυτή δουλειά με προοπτική στην εργατική τάξη.

Αφορά την ετοιμότητά μας. Μπορεί να έχουμε μια απότομη άνοδο της ταξικής πάλης, ενώ δε θα έχει μαζικά ισχυροποιηθεί η αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική συνείδηση. Ξέρουμε πολύ καλά ότι μπορεί να έχεις ξεσπάσματα και εξεγέρσεις και με τους εργάτες μπροστά αλλά με συνδικαλιστικά κριτήρια, να μην έχει δηλαδή ωριμάσει αυτή η συνείδηση. Επομένως, «Κόμμα παντός καιρού» σημαίνει την ικανότητά του να καθοδηγήσει αυτές τις μάχες προς τα μπροστά, σε συνθήκες που το επίπεδο συνείδησης δεν είναι εκεί που πρέπει.

Η τακτική είναι μέσα στη στρατηγική. Φράσεις που πολλές φορές είχαν αποκρυσταλλωθεί και σε κομματικά ντοκουμέντα, όπως «να συνδέσουμε την τακτική με τη στρατηγική» έβγαζαν την τακτική απ' έξω. Γιατί τακτική είναι η εξειδίκευση της στρατηγικής σε κάθε χώρο, σε κάθε φάση, σε κάθε στιγμή. Αν ψάξουμε το πώς θα τη συνδέσουμε, έχουμε πέσει έξω, μπορεί να πάμε στην υποβάθμισή της, δηλαδή στην ισοπέδωση της τακτικής που πρέπει εκείνη τη στιγμή να ακολουθήσεις, στην αγνόησή της ή και στην απόσπασή της. Φυσικά, η δράση με βάση τη στρατηγική θέλει και ποσότητα δουλειάς και ποιότητα. Ούτε μόνο ποσότητα, ούτε μόνο ποιότητα.

Να προσέξουμε ένα πράγμα, αλλά πρέπει να το προσέξουμε δημιουργικά. Αναμφισβήτητα η εκλογική μάχη μάς έφερε μπροστά σε μια πραγματικότητα που δεν την είχαμε ενδεχομένως βαθιά μελετήσει και συνειδητοποιήσει: Ενα μεγάλο μέρος φίλων και οπαδών του Κόμματος, όχι όλοι, μας ακολουθούσαν είτε από παράδοση είτε κάτω από το βάρος της ηρωικής Ιστορίας του ΚΚΕ είτε γιατί ήμασταν μπροστά στη μάχη για τα καθημερινά προβλήματα. Αυτούς τους χάσαμε, σε κρίσιμη στιγμή.

Πρέπει να αλλάξει και η κοινωνική σύνθεση του κομματικού περίγυρου. Οταν κάνεις συσκέψεις και συγκεντρώσεις, πέρα απ' το επίπεδο της πολιτικής ωριμότητας πρέπει να έχεις και μια σύνθεση που να αντανακλά σήμερα την πραγματική σύνθεση της εργατικής τάξης. Επομένως, πρέπει να σταθεροποιήσουμε, να διευρύνουμε και να ανανεώσουμε με αυτήν την έννοια τις δυνάμεις που έχουμε γύρω μας, ανεξάρτητα αν συμφωνούν σε όλα, γιατί αλλιώς δεν μπορούμε να κάνουμε ούτε οικοδόμηση ούτε στρατολογίες.

Μπαίνει ένα ζήτημα, που υπάρχει στις προβλέψεις μας, στις Θέσεις, στην εισήγηση: ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί, θα χειροτερέψει, όχι μόνο απ' την πλευρά των λαϊκών προβλημάτων, αλλά συνολικά, θα σφίξουν τα πράγματα.

Αν επιδεινωθούν τα πράγματα, είναι αναπόφευκτο να πάει και το κίνημα πίσω; Το πισωγύρισμα των πραγμάτων μπορεί να φέρει και το κίνημα πίσω, αλλά είναι πιο σύνθετα τα ζητήματα. Η οπισθοχώρηση του κινήματος δεν είναι νομοτέλεια. Εμείς, χωρίς να πετάμε στα σύννεφα, πρέπει να δούμε ορισμένους αντιφατικούς παράγοντες που συναντάμε, που τους συναντούν τα μέλη του Κόμματος καθημερινά.

Επειτα υπάρχει ο φόβος. Αλλά όταν έχεις χάσει πολλά και θα χάσεις περισσότερα και η φτώχεια γίνεται μαζική, τότε υπάρχουν δυνατότητες αυτός ο φόβος (βεβαίως με όλες τις προϋποθέσεις που λέμε στα ντοκουμέντα μας) να μετατραπεί σε αντεπίθεση, δράση, συνειδητοποίηση για πολύ περισσότερους απ' ό,τι σήμερα.

Υπάρχουν παλιότερες γενιές υπαλλήλων, συνταξιούχοι ή δημόσιοι υπάλληλοι που σε δύο τρία χρόνια βγαίνουν στη σύνταξη, οι οποίοι είχαν ένα μισθό, μία σύνταξη, που θα τους κόψουν. Αυτός ο κόσμος δεν είναι εύκολο να μπει στη δράση. Αν έχει παιδιά και το καταλάβει, ίσως μπει. Δεν πρέπει να τους βάλουμε απέναντι ή να μην ενδιαφερόμαστε να τους εντάξουμε στη δράση. Πρέπει, όμως, να στρέψουμε την προσοχή μας στις νεότερες ηλικίες, όχι με την έννοια «δουλειά στη νεολαία», αλλά με τα ταξικά κριτήρια, με κριτήριο ποιες δυνάμεις πρέπει να συνασπιστούν. Αν δεν το δούμε αυτό το πράγμα θα έχουμε προβλήματα. Από τη μια οι παλιότεροι, με πείρα στους αγώνες, δύσκολα θα μπουν σε δράση και από την άλλοι οι νεότεροι, που έχουν οξυμένα προβλήματα, αλλά είναι χωρίς πείρα.

Χρειάζεται βαθύτερη μελέτη της εργατικής τάξης και της σύνθεσής της. Υπάρχουν στοιχεία που, σε ορισμένα ζητήματα, είτε στην ουσία είτε στις εργασιακές σχέσεις, εμφανίζουν μία μεγαλύτερη άμβλυνση της διαφοροποίησης που υπήρχε στο εσωτερικό της εργατικής τάξης, δημόσιοι υπάλληλοι, στον ιδιωτικό τομέα, εργάτες σε μονοπωλιακούς ομίλους. Υπάρχουν και μονοπωλιακοί όμιλοι που δε μειώνουν έτσι εύκολα τους μισθούς και τις παροχές. Λίγοι, αλλά υπάρχουν.

Υπάρχει εσωτερική διαφοροποίηση στην εργατική τάξη, αλλά υπάρχουν και τάσεις, μισθολογικές, εργασιακές σχέσεις, ανεργία και μια σειρά άλλα ζητήματα, που συμβάλλουν στο να αμβλύνονται οι εσωτερικές διαφορές. Βεβαίως, δύσκολα μπορείς να γεφυρώσεις το χάσμα της νοοτροπίας που έχουν διαμορφώσει - είναι φυσιολογικό - στην κρατική υπαλληλία, στις πρώην ΔΕΚΟ, στο τραπεζικό σύστημα και της νοοτροπίας που υπάρχει στη βιομηχανία. Υπάρχουν γενικά στοιχεία άμβλυνσης των εσωτερικών διαφορών, αλλά όχι κατάργησής τους κι επομένως το ζήτημα «ενότητα της εργατικής τάξης», με πυρήνα βεβαίως το βιομηχανικό προλεταριάτο, είναι ένα ζήτημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί από εδώ και πέρα πιο μελετημένα. Αποτελούν παράγοντα που δεν είναι απαραίτητο να λειτουργήσει μόνο αρνητικά, αλλά μπορεί να προκύψουν και θετικές εξελίξεις.

Η επίθεση του οπορτουνισμού είναι καταιγιστική. Υπήρχε και το προηγούμενο διάστημα, αλλά τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ πάει για κυβέρνηση. Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί η κυβέρνηση «με κορμό την αριστερά» να παίξει το ρόλο που έπαιξε το ΠΑΣΟΚ το 1981, '83, '84, με αυτά που έκανε. Δεν μπορεί να παίξει αυτό το ρόλο, είναι άλλη φάση. Αρα δεν είναι και νομοτέλεια, ώστε να μην μπορεί να αντιμετωπιστεί πιο επιθετικά, όχι μόνο στα λόγια αλλά και ουσιαστικά. Δεν πρέπει, εν πάση περιπτώσει, να θεωρήσουμε ότι ο οπορτουνισμός οδήγησε σε ένα καθολικό πισωγύρισμα, χωρίς να υποτιμούμε τις πολλές εκφράσεις του και ανεξάρτητα αν αυτές οι εκφράσεις υπάρχουν στον ΣΥΡΙΖΑ ή στον Λαφαζάνη ή στον Αλαβάνο κ.λπ.

Κρίση και πόλεμος είναι ζητήματα που μπορεί και να φοβίσουν και να αφυπνίσουν. Η ίδια η κρίση σήμερα αντικειμενικά προσφέρεται για πολιτικοποίηση και ρήξη, παίρνοντας βέβαια υπόψη τον υποκειμενικό παράγοντα, το Κόμμα, το πιο ριζοσπαστικό τμήμα της εργατικής τάξης, πού βρίσκεται, πώς αναπτύσσεται. Η νίκη της αντεπανάστασης θα μας ακολουθεί. Το υπόβαθρό της, αλλά και οι εξελίξεις σε αυτές τις χώρες θα βαραίνουν για πολλά χρόνια πάνω σε μας και στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Απ' την άλλη όμως, έχει αποκαλυφθεί η βαρβαρότητα του καπιταλισμού, παρά την προσπάθεια διαχωρισμού του καπιταλισμού σε «ανθρώπινου» και «μη ανθρώπινου». Εχει, άλλωστε, περιθώρια ο καπιταλισμός να εμφανίζει διάφορες μορφές και να χειρίζεται αυτά τα θέματα. Παρ' όλα αυτά, σήμερα η αντεπίθεσή μας για την προσφορά, το ρόλο του σοσιαλισμού και με την κριτική που ασκήσαμε είναι ένα μεγάλο όπλο που πρέπει να μπει πιο πρακτικά μέσα στη δράση μας και όχι μόνο μέσα από ειδικές εκδηλώσεις.

Αυτό που λέμε η δουλειά «από τα κάτω» και «από τα πάνω» είναι ένα ζήτημα αντικειμενικά σύνθετο. Αν θέλετε κριτήριο της νέας ΚΕ, των νέων Επιτροπών Περιοχών κ.λπ. είναι το πώς λειτουργεί η ΚΟΒ, τι συσπειρώνει, πώς δρα στα σωματεία και στους μαζικούς φορείς, πώς προωθείται η κοινωνική συμμαχία στον τόπο δουλειάς, στον κλάδο, ανάμεσα στους κλάδους, παίρνοντας υπόψη και τους συμμάχους της εργατικής τάξης. Στρατολογίες, ωρίμανση και ανάδειξη νέων στελεχών, κοινωνική σύνθεση οργάνων, αυτά «κάτω» κρίνονται, δεν κρίνεται σύντροφοι από την όποια ικανότητα ή μη της ΚΕ, (βεβαίως, η ικανότητα της ΚΕ είναι σημαντική). Αυτό που ακούγεται πολλές φορές ότι υπάρχει απόσταση ανάμεσα στην ΚΕ και στη βάση, είναι φυσικό, πάντα θα υπάρχει. Δείχνει όχι το υψηλό επίπεδο της κεντρικής δουλειάς, αλλά την αδυναμία της κεντρικής δουλειάς, την αδυναμία να δουλεύουμε προς τα κάτω καθοδηγητικά, μία αδυναμία που οφείλεται βεβαίως και στις αντικειμενικές συνθήκες. Αυτά τα ζητήματα να τα βλέπουμε σε συνδυασμό, στις δοσμένες συνθήκες.

Ομως να προσέξουμε ότι σε συνδιασκέψεις γίνεται ένας προβληματισμός που, ενώ ξεκινάει από σωστή αφετηρία, μπορεί να οδηγήσει και σε απολυτότητες. Ας πάρουμε το εξής: Σωστά ειπώθηκε να ταρακουνηθούμε, δεν μπορεί να μιλάμε για ισχυρό ΚΚΕ ή ότι θα γίνουμε ισχυρό χωρίς να έχουμε ισχυρή οικοδόμηση στα εργοστάσια, στις βιομηχανικές ζώνες, παλιούς και νέους κλάδους και σε ορισμένους χώρους στρατηγικής σημασίας. Αυτή είναι η ετοιμασία που πρέπει να κάνει το Κόμμα σε συνθήκες επαναστατικές και μη, σε συνθήκες πολέμου, που δεν έχει ξεσπάσει επαναστατική κατάσταση. Αλλά αυτό απαιτεί διάταξη δυνάμεων, συγκέντρωση δυνάμεων, ακόμα και την εξοικονόμησή τους, δηλαδή από έναν τομέα να πάρουμε δυνάμεις και να τις συγκεντρώσουμε εκεί. Υπάρχουν και χώροι που μπορεί να μην είναι αυτό που λέμε εργοστασιακοί, αλλά είναι στρατηγικής σημασίας και έχουν μέσα και εργατική τάξη.

Αυτό πρέπει να το κάνουμε, τη διάταξη, και μετά το Συνέδριο, τα όργανα μπορεί να ξαναδούν καταμερισμούς και η ΚΕ. Αλλά, σύντροφοι, αυτό το «από τα κάτω», όσο κι αν δουλέψεις, αν βάλεις ένα στόχο, ας πούμε 500 εργοστάσια, απαιτεί ακόμα πιο επιτελική δουλειά «από τα πάνω». Ας πούμε τώρα. Η εργατική τάξη πώς θα ετοιμαστεί; Μόνο με τη δουλειά εργοστάσιο το εργοστάσιο; Αυτή είναι η βάση, γιατί δεν οικοδομούμε αλλιώς. Αλλά π.χ. πρέπει η ΚΕ που θα εκλεγεί να επεξεργάζεται κεντρικά πρωτοβουλίες, συνθήματα είτε για το κίνημα είτε δικά της, να επεξεργάζεται χειρισμούς, όχι βεβαίως για να αντιπαρατεθούμε στους χειρισμούς του ΣΥΡΙΖΑ, του ΠΑΣΟΚ και των άλλων.

Θα σας πω ένα παράδειγμα: Το «χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά», αυτό το σύνθημα ή άλλα συνθήματα στις πορείες του ΠΑΜΕ σήμερα τα λένε και άνθρωποι έξω από το ΠΑΜΕ, τα λένε και σε άλλες χώρες, συμπυκνώνει το κάλεσμα και το ρόλο της εργατικής τάξης στην πάλη για την αλλαγή της εξουσίας. Βέβαια, δεν μπορεί να μείνεις σε αυτό. Οταν είπαμε «σκίστε τα χαρτιά της επιστράτευσης» περιμέναμε ότι όλοι οι εργάτες θα τα σκίσουν; Οχι. Είναι ένα κάλεσμα που ανοίγει το δρόμο της απειθαρχίας, της αφοβίας. Οταν λέμε «μην πληρώνετε τα χαράτσια», όταν λέμε τώρα «να παρεμποδίσουμε τις κατασχέσεις», μην υποτιμάμε την επεξεργασία κεντρικών χειρισμών που βεβαίως από μόνοι τους, αν δεν πάνε κάτω, θα μείνουν απλώς σαν ιδέα. Υπάρχει αυτή η ανάγκη και η νέα ΚΕ έχει μεγαλύτερες ευθύνες στην επιτελικότητα της δουλειάς με πρακτικό, αποτελεσματικό τρόπο. Δεν πρέπει, δηλαδή, το «κάτω» να θεωρείται αντιπαραθετικό με το «πάνω».

Υπήρχαν προβληματισμοί, που πολλοί ξεκινάνε από υπαρκτά προβλήματα. Τριάντα κινητοποιήσεις απεργιακές, τι βγάλαμε; Τόσες πορείες... Βεβαίως, δεν αποκλείεται κάποια στιγμή να κάνεις και κατάχρηση των κεντρικών πρωτοβουλιών, και σαν ΚΕ και σαν ΠΓ. Ισως. Είναι αυτό που λέμε η κάθε στιγμή που πρέπει να βγάζεις συμπεράσματα και είναι από αυτά που μπορείς και να τα μελετάς. Ομως, σύντροφοι, οι συνθήκες απαιτούσαν απεργιακές κινητοποιήσεις. Δεν τις αποφασίσαμε όλες εμείς. Θέλει μια προσοχή, αυτό το «πάνω» και «κάτω» και δεν είναι μόνο στη σχέση του πανελλαδικού με το τοπικό επίπεδο. Ο τομέας, ας πούμε, μιας κλαδικής οργάνωσης ή εδαφικής πρέπει να παίρνει πρωτοβουλίες, να ανοίγει θέματα, φροντίζοντας να γίνει αυτό υπόθεση των ΚΟΒ.

Η ΚΟ Αττικής πρέπει να ανοίξει θέματα. Εχουμε τα Οινόφυτα, τη μεγάλη βιομηχανική ζώνη... δεν μπορεί το καθοδηγητικό όργανο να μην πάρει από τα πάνω πρωτοβουλίες. Μπορεί ακόμα να χρειαστούν και κεντρικές ενέργειες. Ενα παράδειγμα: Τα πανό στην Ακρόπολη. Βεβαίως, δεν πρέπει να γίνεται κατάχρηση ορισμένων μορφών δουλειάς ή δεν είναι όλες οι μορφές δουλειάς, που μαζικοποιούν. Αλλά μέσα σ' αυτές τις στιγμές κάποιο σπόρο αφήνουν. Να μην υποτιμάμε ακόμα και τη διεθνή τους απήχηση. Επομένως, θέλει πιο διαλεκτική τη σχέση «πάνω» και «κάτω», με κριτήριο τι αποδίδει «κάτω». Οχι με κριτήρια που καλλιεργεί ο αντίπαλος, δηλαδή να βρούμε π.χ. δέκα στελέχη να «γαζώνουν» στην τηλεόραση. Οχι. Το «πάνω» πρέπει να συμβάλλει και στην ανάδειξη της κεντρικής παρέμβασης του Κόμματος, της παρέμβασης της Επιτροπής Περιοχής, όμως κρινόμαστε για το τι αποτελέσματα έχουμε κάτω.

Θα έχουμε μπροστά μας νέες εκλογικές μάχες, ευρωεκλογές και τοπικές, καθόλου απίθανο και εθνικές. Δεν υποκαθιστούμε τη δουλειά μας με την εκλογική μάχη σε καμία περίπτωση, αλλά οι εκλογικές μάχες, ιδιαίτερα οι εθνικές, είναι στοιχείο για την ολοκλήρωση σχεδίων ενάντια στο Κόμμα, σε μια φάση που ακόμα - ας πούμε - δεν έχουμε ρίξει τα νέα μας όπλα, δεν μπορούμε να τα βάλουμε σε χρήση απ' την άλλη κιόλας μέρα. Υπάρχουν ζητήματα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη έχει διαμορφώσει την εκλογική του τακτική και τη διαμόρφωσε ο Τσίπρας. Δεν κάθεται να συζητά όλο το κόμμα γι' αυτά, αλλά ο Τσίπρας με τα επιτελεία του. Και λέει «δεξιά ή αριστερά»... και μάλιστα είπε θα τολμήσει να βάλει και να επαναφέρει το δίλημμα που έμπαινε παλιά του τύπου «σκότος - φως». Δηλαδή, όσοι δε θέλουν να συνεργαστούν μαζί του για να κάνουν κυβέρνηση, αυτοί αναλαμβάνουν την ευθύνη, ενώ δηλώνει είναι διατεθειμένος να πάει και με το διάβολο. Δεύτερον, αστάθεια, ακυβερνησία ή κυβέρνηση συνεργασίας ή αυτοδυναμία ΣΥΡΙΖΑ για να φτιάξουν κυβέρνηση συνεργασίας. Θα χρησιμοποιήσουν κι άλλες δυνάμεις και είμαστε σίγουροι ότι θα χρησιμοποιήσουν.

Εμείς πρέπει να αντιμετωπίσουμε το ιδεολογικοπολιτικό περιεχόμενο αυτής της προπαγάνδας από τώρα, ώστε όταν γίνουν εκλογές να έχουμε αποτελέσματα. Και δεν αντιμετωπίζεται μόνο προπαγανδιστικά, αλλά με τους αγώνες, με τη δράση, με την οικοδόμηση, με ό,τι μπορούμε να πετύχουμε σ' αυτό το διάστημα, γιατί όπως και να το κάνουμε είναι μικρό.

Δε συζητήσαμε - κι αυτό συνειδητά έγινε απ' την πλευρά της ΚΕ - αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση πώς θα δράσουμε. Εχουμε γραμμή δράσης και έχουμε και πόλεμο με τον οπορτουνισμό που θα εκφραστεί κι όταν θα είναι κυβέρνηση. Αλλά πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει ένα διάστημα στο εργατικό - λαϊκό κίνημα η αναμονή από τη νέα κυβέρνηση. Πρέπει να το πάρουμε υπόψη.

Ο ευρωσκεπτικισμός: Δεν είναι ένα σχέδιο παγίδευσης. Βεβαίως χρησιμοποιείται έτσι στη λαϊκή συνείδηση, για να εκτονωθεί κάπως η αγανάκτηση και να μην πάει σε ριζοσπαστισμό, αλλά εκφράζει και διαφορετικά συμφέροντα και τμημάτων της αστικής τάξης και όχι μόνο στην Ελλάδα. Επομένως, είναι ένα υπαρκτό σενάριο, το προβλέπουμε στις εξελίξεις, έχει ιδεολογικοπολιτικές πλευρές και πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε.

Και, βέβαια, υπάρχει και η ένταση των μέτρων κατά του Κόμματος. Εχουμε πάρα πολλή δουλειά να κάνουμε για την κατανόηση του τι λέμε για τη στάση του Κόμματος στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Πρέπει να μην ξεχάσουμε και να εμβαθύνουμε σ' αυτό που λέμε, ότι η ΚΕ έδειξε εφησύχαση (όχι αυτάρκεια ή υπεροψία) στο ότι έχουμε σωστή στρατηγική. Το ζήτημα της εφησύχασης σχετίζεται και με τις προσαρμογές της προπαγάνδας, και με την ουσία της επιθετικότητας της προπαγάνδας, και με τη διάταξη των δυνάμεων, και με την κομματική οικοδόμηση. Δεν είναι η εφησύχαση απλώς ζήτημα αν προβλέψαμε πώς θα πάνε τα πράγματα, πάνω ή κάτω, αν θα έχουμε καλό εκλογικό αποτέλεσμα. Δεν είναι αυτό. Αλλο ότι μπορεί να εκδηλώθηκε και στη μη σωστή ετοιμότητά μας για τις εκλογές. Υπάρχει, σύντροφοι, ένας δείκτης βασικός - είναι βεβαίως πολλοί οι δείκτες. «Ριζοσπάστης» και πολιτικό βιβλίο. Δεν μπορεί να λέμε ότι το Κόμμα είναι θωρακισμένο, γιατί κάνουμε μια εισήγηση, κάνουμε κι ένα μάθημα ιδεολογικό μια μέρα, βγάζω και πέντε ομιλίες, κατακεραυνώνουμε τον οπορτουνισμό και τελειώσαμε. Δεν είναι. Δεν μπορείς. Εχει αδυναμίες ο «Ριζοσπάστης»; Εχει, αλλά μη μου πείτε ότι οι αδυναμίες είναι που εμποδίζουν την κυκλοφορία. Το πολιτικό βιβλίο πρέπει να κυκλοφορεί ακόμα πιο πλατιά. Εδώ πια δεν είναι θωρακισμένο το Κόμμα και μην εφησυχάζουμε πάνω σ' αυτά τα θέματα.

Βεβαίως, η στρατηγική μας δεν καθορίζεται απ' το συσχετισμό δυνάμεων, αλλά αυτό το θέμα της αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων που παλεύουμε εμείς, πρέπει να δουλευτεί ακόμα παραπέρα μέσα απ' την πείρα. Π.χ. δεν αρκεί, παρότι το θέλουμε, η αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων στις διοικήσεις. Θέλεις και μαζικότητα, θέλεις και οργάνωση, θέλεις και συμμετοχή, έντονη διαπάλη, συσπείρωση, ώστε η αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων να φέρει διεύρυνση των γραμμών του ΠΑΜΕ, με σωματεία, ομοσπονδίες, το ίδιο η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ.

Επομένως, να μην εφησυχάζουμε με τη στρατηγική μας, αλλά να δούμε πώς συσπειρώνουμε δυνάμεις και πώς αποκρυσταλλώνονται στη συμμαχία, γιατί θα βρεθείς σε μία διαδικασία επαφής με αυτές τις δυνάμεις στη δράση. Υπάρχει π.χ. πείρα απ' τις κινητοποιήσεις στη Θεσσαλία. Εκεί, πάνω στην ασφυκτική πίεση της κατάστασης, έρχονται μαζί με τα δικά μας συνθήματα - χωρίς να σημαίνει ότι είναι αντιμονοπωλιακή η συνείδησή τους - δυνάμεις που μέσα τους δρα το ΠΑΣΟΚ , η ΝΔ. Να παρατήσουμε τη στήριξη της ΠΑΣΥ και να πάμε να δουλεύουμε εκεί; Είναι λάθος. Να μείνουμε μέσα στην ΠΑΣΥ, γιατί εμείς εδώ μπορούμε να το καταφέρουμε καλύτερα το πράγμα και να τους αφήσουμε αυτούς; Οχι. Εδώ και λάθη κινδυνεύουν να γίνουν και ενσωμάτωση, και ξέκομμα, και απομόνωση. Αμα τα έχουμε υπόψη, συγκεκριμένα, αυτά πρέπει να λύνονται γιατί στο κάτω-κάτω συγκεντρώνουμε δυνάμεις όχι μόνο για το σήμερα αλλά και για το αύριο.

Για να έχουμε επαγρύπνηση δεν αρκεί, σύντροφοι, να ψηφίζονται τα ντοκουμέντα, αλλά πρέπει και να εφαρμόζουμε τη στρατηγική μας σωστά, πριν απ' όλα απ' την ΚΕ, τα όργανα και καμιά φορά μπορεί να υπονομευτεί η στρατηγική με τη χαλαρότητα, τις πρόχειρες αποφάσεις, τον πρακτικισμό κ.λπ. χωρίς να το καταλαβαίνουμε, όχι γιατί υποκλινόμαστε στον οπορτουνισμό.

Για τη δουλειά στη νεολαία και στην ΚΝΕ. Οσο και να βελτιώσουμε την καθοδηγητική δουλειά στην ΚΝΕ (και τη βελτιώσαμε), ό,τι και να κάνουμε, εάν ως Κόμμα δεν αποκτήσουμε άμεση, αυτοτελή εμπειρία, μαζί με την ΚΝΕ, στη δουλειά στις νεότερες ηλικίες, δε θα μπορούμε να την καθοδηγήσουμε. Και λίγο - πολύ το λέμε, παρά τη βελτίωση μετά την Πανελλαδική Συνδιάσκεψη, έχουμε εκχωρήσει την οργάνωση των νεότερων ηλικιών στην ΚΝΕ. Δεν είναι σωστό, είναι μια δουλειά του Κόμματος (δε χάνει την αυτοτέλειά της η ΚΝΕ), πρέπει το Κόμμα αυτοτελώς να την εξειδικεύει, γενικεύοντας και καθοδηγώντας την ΚΝΕ και να παίρνει υπόψη ότι αν δεν αποκτήσει τέτοια εμπειρία, δε θα μπορέσει η ΚΝΕ να τα καταφέρει και να αναπτύξει τη δική της πρωτοβουλία και τη δική της ευθύνη που έχει, να εξειδικεύει τη στρατηγική του Κόμματος.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη πρέπει να γίνει πριν το Συνέδριο της ΚΝΕ και κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις μπορούμε να μιλήσουμε για μία ΚΝΕ πολύ καλύτερη απ' ό,τι είναι σήμερα, μέσα στη συνολική της θετική πορεία το τελευταίο διάστημα.

Ορισμένα ζητήματα ακόμη. Αυτό το θέμα «πολιτική συμμαχία» θα το έχουμε μπροστά μας, γιατί αντικειμενικά μπαίνει, μην το βλέπουμε μόνο ως απάντηση στην πρόταση συνεργασίας που μας κάνουν. Βεβαίως, πρέπει να απαντήσουμε, αλλά πριν απ' όλα πρέπει να βάλουμε στη συζήτηση «κάτω», γιατί χρειάζεται η συμμαχία των αντικαπιταλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, εξηγώντας τι δυνάμεις είναι αυτές, γιατί αυτή η συμμαχία είναι μονόδρομος για τη συγκέντρωση δυνάμεων και με την αναγνώριση του καθοδηγητικού ρόλου του ΚΚΕ στην πράξη, ότι τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν, ας το πω έτσι, με μια φράση.

Με αυτήν την έννοια, θέλει καλύτερη παρακολούθηση και του οπορτουνισμού απ' ό,τι γίνεται μέχρι τώρα. Σήμερα συνεδριάζει η ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στο Συνέδριό τους που θα κάνουν. Υπάρχει ένα απόσπασμα στην εισήγηση στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό το απόσπασμα είναι η καλύτερη απάντηση, γιατί είναι θέμα αρχής όχι μόνο να μην μπαίνεις σε κυβέρνηση στα πλαίσια του καπιταλισμού, αλλά και να μην κάνεις συνεργασία με αυτούς που έφυγαν απ' το Κόμμα. Μιλάμε για στελέχη, τον πυρήνα που έφτιαξε κόμμα, ανεξάρτητα τώρα αν έχουν ενταχθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, που μπορεί να εμφανίζεται και κάπως αλλιώς. Λέει, προσέξτε: Η κυβέρνηση της αριστεράς θα κυβερνά, αλλά συγχρόνως θα είναι αντιπολίτευση - θυμάστε, ο Παπανδρέου το είχε πει αυτό. Πρόκειται, λέει, για σύγκρουση εξουσιών, η κοινωνία που έχει όπλο την κυβέρνηση της αριστεράς, προσέξτε, η κοινωνία έχει όπλο την κυβέρνηση της αριστεράς απέναντι στο κεφάλαιο που έχει όπλο το αστικό κράτος, την οικονομική ισχύ, τα μίντια και ένα διεθνές περιβάλλον που όμως αλλάζει και το αλλάζουμε. Δηλαδή, ο λαός έχει όπλο την κυβέρνηση, η κυβέρνηση δίνει μάχη με το αστικό κράτος εκεί επάνω. Αυτό είναι η καλύτερη απάντηση απ' τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ σ' αυτούς που, εν πάση περιπτώσει, προβληματίζονται στο να κάνουμε συνεργασίες και τις αντιπαραθέτουν μάλιστα στην κοινωνική συμμαχία. Λένε «κάντε τις προτάσεις σας κι ας τις απορρίψουν και χρεώστε τους». `Η ακόμα, «μπείτε στην κυβέρνηση και αδειάστε τους και θα κερδίσει το Κόμμα». Σύντροφοι, όλη η εμπειρία, αλλά και η θεωρία μας ως πυρήνα το λέει: Οταν πάμε να κάτσουμε στο τραπέζι με ένα κόμμα, να συνεργαστούμε, εμείς πρέπει να κάνουμε αφαίρεση των θέσεων και όχι αυτοί. Εμείς πρέπει να βγάλουμε την αποδέσμευση, εμείς πρέπει να βγάλουμε την επαναστατική κατάσταση, το σοσιαλισμό και αυτό όχι όταν είμαστε αδύναμοι, αλλά και όταν είμαστε πιο δυνατοί. Δεν υπάρχει συνεργασία με την έννοια κάθεσαι σε ένα τραπέζι διαπραγματεύσεων ή να πας στις εντολές και εσύ θα βγάλεις θέσεις. Δε θα τους αδειάσουμε, θα μας αδειάσουν, γιατί όταν ο λαός θέλει τη συνεργασία μαζί τους, θέλει να πάμε μαζί, απαιτεί αντικειμενικά, με αθωότητα, εμείς να βγάλουμε αυτά που θεωρεί ότι δεν είναι ώριμα σήμερα και όχι να βγάλουν αυτοί.

Κι επειδή τώρα το ξέρουμε από χέρι, το θέμα δεν είναι αν κάνουμε συμβιβασμούς. Κάνουμε τέτοιους στη συμμαχία την κοινωνική. Αλλά άλλο πράγμα να κάνεις συμβιβασμούς, σύντροφοι, στο προγραμματικό πλαίσιο ή στο στόχο πάλης της λαϊκής συμμαχίας κι άλλο να κάνει το Κόμμα. Αυτό πρέπει να είναι πολύ καθαρό, ότι η λογική «κάτσε να τους αδειάσεις» οδηγεί στο να αδειαστούμε εμείς. Ας σκεφτούμε και κάτι άλλο. Εχει δοκιμαστεί αυτή η επιλογή απ' το Κόμμα. Εχει δοκιμαστεί και χωρίς να χάσει την αυτοτέλειά του. Π.χ. στη δεκαετία του '70, με την τότε εμπειρία, ύστερα από 27 χρόνια παρανομίας, αλλά και τη στρατηγική που κυριαρχούσε διεθνώς κ.λπ., κάναμε την Κίνηση για την Ενότητα της Αριστεράς. Τι ήταν αυτή η κίνηση; Κομμουνιστές και παράγοντες. Υπήρχε ελπίδα στον κόσμο βασισμένη στο γεγονός - κακά τα ψέματα - να μην φαίνεται και πολύ το πρόσωπο του ΚΚΕ, να πλατύνουμε, να πλατύνουμε, αλλά για μας το εύρος είναι διαφορετικό. Αν θέλετε ο ίδιος ο Συνασπισμός, στο ξεκίνημά του, που βασίστηκε σε ΚΚΕ, ΕΑΡ κ.λπ., ούτε καν ήταν προέκταση ή εποικοδόμημα που εξέφραζε συγκεκριμένες κοινωνικές δυνάμεις, αλλά ήταν η λογική να γίνει ενότητα της αριστεράς, για να πάρει κουράγιο ο λαός να παλέψει και για να φέρει μια καλύτερη κυβέρνηση.

Αυτή τη λογική εμείς την έχουμε τελειώσει. Δε σημαίνει όμως ότι έχει τελειώσει μέσα στο λαό. Εμείς επιμένουμε ότι συμμαχία σημαίνει εργατική τάξη, μισοπρολετάριοι, φτωχή αγροτιά, αυτοαπασχολούμενοι, προσέξτε, όχι όμως μόνο με συνδικαλιστικά κριτήρια. Βεβαίως, πρέπει να εκφράζεται και στο συνδικαλιστικό κίνημα, όμως αυτή η συμμαχία δε θέλουμε να υποκαταστήσει το Κόμμα σε καμία περίπτωση, αλλά να είναι, αν θέλετε, η στρατιά της αυριανής επανάστασης. Βεβαίως, πρέπει να βασίζεται στους συνδικαλιστικούς αγώνες κ.λπ., αλλά να μην τη βλέπουμε με συνδικαλιστικά κριτήρια. Υπάρχει κίνδυνος να τη δούμε με συνδικαλιστικά κριτήρια, γιατί η συμμαχία απαρτίζεται από τα όργανα των εργατών, του κινήματος. Εδώ, λοιπόν, είναι ένα σύνθετο ζήτημα και για πρώτη φορά υπάρχει επεξεργασία μιας πρωτοποριακής και σωστής αντίληψης για τη συμμαχία. Αυτή η συμμαχία δεν μπορεί να καταργήσει τα όρια ανάμεσα στην εργατική τάξη, στους αυτοαπασχολούμενους και στην αγροτιά (ενώ υπάρχουν και αντιθέσεις), δεν είναι απλώς ένα άθροισμα συνδικάτων και από την άλλη μεριά είναι το Κόμμα που καθοδηγεί. Θέλει δηλαδή αυτό το θέμα παραπέρα μελέτη, ακόμα και καθοδηγητικά θέλει δουλειά γιατί δεν κατανοείται απ' το λαό ότι η συγκεκριμένη πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ είναι η απάντηση.

Σε αυτό το φύτρο που υπάρχει σήμερα είναι μεγάλη η ευθύνη των στελεχών και των μελών του Κόμματος που έτσι κι αλλιώς δουλεύουν, όχι γιατί τους είπαμε πήγαινε να δουλέψεις στη συμμαχία, εσύ θα πας στο κίνημα ειρήνης, εσύ θα πας στη συμμαχία, αλλά γιατί είναι εκλεγμένοι, είναι αναγνωρισμένοι. Πρέπει, βέβαια, να είναι αναγνωρισμένοι ηγέτες ακόμα κι αν δεν είναι εκλεγμένοι σε αυτή τη συμμαχία. Δείχνει τον καθοδηγητικό ρόλο του Κόμματος. Ενοποίηση δε σημαίνει «αποφασίζω εγώ», αλλά ενοποίηση γίνεται όταν συσπειρώνεις δυνάμεις, όταν μαζικοποιείς, όταν βάζεις και τους άλλους να δουλέψουν μπροστά κι αν θέλεις εσύ συγκεντρώνεις την προσοχή σου, όχι στην αφ' υψηλού δουλειά, αλλά στα πιο σύνθετα προβλήματα της λαϊκής συμμαχίας. Δεν είναι λυμένα όλα αυτά. Ομως, σύντροφοι, πρέπει να κατανοηθεί το εξής: Η ριζική διαφορά της δικής μας πολιτικής συμμαχιών βρίσκεται όχι μόνο στην πολιτική κατεύθυνση και στο θέμα της εξουσίας, αλλά και στο ποιοι απαρτίζουν τη συμμαχία και ποια είναι η σχέση του Κόμματος με αυτή. Είναι θέμα να σκεφτούμε περισσότερο αυτό που λέμε πώς θα υλοποιείται ο καθοδηγητικός ρόλος του Κόμματος απέναντι στη συμμαχία, μια συμμαχία που θα ανασυντάσσεται, πρέπει να μαζικοποιείται και επομένως την άσκηση του καθοδηγητικού ρόλου του Κόμματος δεν την έχεις στο τσεπάκι. Δεν είμαστε σε ένα κίνημα εμείς κι εμείς, και γιατί οι άλλες πολιτικές δυνάμεις θα προσπαθήσουν να αξιοποιήσουν τον κινηματικό χαρακτήρα της συμμαχίας, το γεγονός ότι κορμός του είναι οργανωμένες δυνάμεις μαζικών οργανώσεων και θα προσπαθήσουν κι από τα μέσα να τη διαβρώσουν.

Επομένως, αυτά τα θέματα στρατηγικής και τακτικής - μην το ξεχνάμε τακτική μέσα στη στρατηγική - είναι σύνθετα, δεν είναι εύκολα. Δεν έχουμε το «κοκαλάκι της νυχτερίδας», επειδή έχουμε σωστή στρατηγική, αλλά πατάμε σε ένα βάθρο, δηλαδή το ιδεολογικοπολιτικό έδαφος του ΚΚΕ σήμερα και μετά το Συνέδριο δεν είναι σεισμογενές, αλλά δε φτάνει να έχεις θωρακίσει τα θεμέλια, πρέπει να θωρακίσεις και το εποικοδόμημα κι αυτό έχει δυσκολίες.

Η νέα ΚΕ θα εξειδικεύσει αποφάσεις και θέσεις, αλλά και τι θα κάνουμε από αύριο. Δεν έχει σκοπό η ΚΕ να δώσει «οδηγίες προς ναυτιλλομένους», η κάθε Οργάνωση άλλωστε έκανε συνδιάσκεψη κι αποφάσισε. Ομως, υπάρχει ένα θέμα. Πώς, σύντροφοι, θα αλλάξουμε το κλίμα, γιατί έχει λίγο θολώσει μπροστά στο Συνέδριο του Κόμματος. Πώς θα αλλάξουμε το κλίμα όχι γενικά στην κοινωνία, αλλά στους φίλους, στους οπαδούς, στους εργάτες που δε μας ψηφίζουν στα εργοστάσια; Επομένως, πρέπει να γίνει μία εκστρατεία, όχι με τη μορφή καμπάνιας, ούτε «ελάτε να σας ενημερώσουμε» για τις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου, αλλά αναδείχνοντας αυτό που λέμε η εναλλακτική πρόταση του ΚΚΕ. Θέλει με έναν τρόπο πλατύ να τραβάει το ενδιαφέρον κι άλλους να έρχονται. Το σύνθημά μας είναι πλατύ κι αυτό πρέπει να το καταλάβει ο κόσμος. Για να πάρει απαντήσεις για το τι πρέπει να γίνει από εδώ και μπρος, αύριο, μεθαύριο και στην πορεία. Πρέπει να εκλαϊκεύσουμε και εδώ χρειάζεται και να δημιουργήσουμε ένα κλίμα έμπνευσης, έξαρσης. Εχουμε πείρα.

Ταυτόχρονα, πρέπει όμως ο κάθε κομμουνιστής, ανεξαρτήτως αν έχει πολλές ικανότητες, αν έχει ελκυστική ομιλία ή αν είναι ελκυστικός σαν πρόσωπο, να είναι λαϊκός ηγέτης, αναγνωρισμένος στο χώρο του. Ολοι, χωρίς εξαίρεση. Μπορούμε με περίσσια αισιοδοξία και την αισιοδοξία ότι ξέρουμε πού βαδίζουμε, πού πατάμε, ξέρουμε τι έχουμε μπροστά μας, είμαστε επαναστάτες, ξέρουμε τι μας περιμένει, ξέρουμε τα στριμώγματα, αλλά παρ' όλα αυτά προχωράμε με ενθουσιασμό, μαχητικότητα, στη βάση της γνώσης και όχι της άγνοιας.

Στον προσυνεδριακό διάλογο, φίλος του Κόμματος έγραψε για το πόσο ύπουλος είναι ο οπορτουνισμός. Οτι σε τρώει σιγά σιγά, γλυκά γλυκά. Κι ότι όσο αργείς να τον δεις και να τον αντιμετωπίσεις τόσο αυτός θεριεύει, και σε απειλεί. Συμφωνώ και επαυξάνω.

Ο οπορτουνισμός βρίσκει χώρο εκεί που έχεις κενό, αδυναμία, έλλειψη, Φυτρώνει εκεί που έκανες λάθος από άγνοια ή ανεπάρκεια και δεν το διορθώνεις. Πατά στη συνήθεια και στη ρουτίνα, εκεί που είχες σωστή θέση, αλλά δεν προσαρμόστηκες έγκαιρα και σωστά καθώς τα πράγματα άλλαξαν.

Αγκιστρώνεται στους αναγκαστικούς ελιγμούς που σου επιβάλλει ο συσχετισμός των δυνάμεων και στις παραχωρήσεις προς τα μικροαστικά στρώματα. Επιδιώκει αυτά να γίνουν μόνιμα, να διευρυνθούν.

Η πίεση για το άμεσο, το επιμέρους πάντα σε αντιδιαστολή με το γενικότερο, μακροπρόθεσμο, το συνολικό είναι η τροφή του. Σύμμαχός του οι αυταπάτες και η άγνοια.

Η μήτρα του οπορτουνισμού είναι το συμφέρον των μεσαίων και μικροαστικών στρωμάτων. Κύρια πηγή του η εργατική αριστοκρατία.

Είναι οι δυνάμεις οι οποίες βρίσκονται στην αυλή των μονοπωλίων, καρπώνονται μέρος της υπεραξίας, ως συνεταίροι και ως σύμμαχοι του κεφαλαίου. Διεκδικούν μεγαλύτερο μερίδιο, φωνασκούν όταν το μεγάλο κεφάλαιο τους θίγει και κυριολεκτικά εξεγείρονται όταν τους απειλεί. Θεωρούν ότι καθήκον της εργατικής τάξης είναι να τους προστατεύει.

Ηταν πολλοί εκείνοι, οι οποίοι θεώρησαν ότι το αποτέλεσμα των εκλογών ήταν η μεγάλη ευκαιρία και έσπευσαν να την αξιοποιήσουν για να διεμβολίσουν το ΚΚΕ ή να το αναγκάσουν να λοξοδρομήσει. Πολλά ήταν τα κέντρα που έκαναν υπερωρίες. Στη νέα επίθεση που δεχθήκαμε, αποδείξαμε και στα δύσκολα ότι έχουμε γερό τιμόνι, δύναμη, και αποφασιστικότητα.. Οτι δεν είμαστε του χεριού τους.

Οσο αντέχουμε και προχωράμε τόσο ο πόλεμος εναντίων μας θα γίνεται πιο σφοδρός.

Η αστική τάξη, τα κόμματα και οι μηχανισμοί της, από κοντά ο οπορτουνισμός θα λυσσάξουν. Είναι αδιανόητο να αποδεχτούν την ύπαρξη ενός ΚΚΕ, που δε φοβάται, δεν εξαγοράζεται, διδάσκεται και προχωρά.

Καμιά έκπληξη. Ετσι είναι η ταξική πάλη.

Πού θα συγκεντρώνουν τα πυρά τους και σε ποιον στόχο αντικειμενικά συμπέφτουν με τις δυνάμεις του οπορτουνισμού;

Η απάντησή μου είναι η εξής:

Να υψώσουν ένα ψηλό τείχος ανάμεσα στην πολιτική- στρατηγική του Κόμματος και σε εκείνους που αντικειμενικά συμφέρει και εμείς απευθυνόμαστε. Στη μάζα της εργατικής τάξης, των νέων, των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων.

Επιδιώκουν να στήσουν ένα τείχος συκοφαντίας, μοιρολατρίας, αυταπατών, σύγχυσης και φόβου ώστε να μην περνάνε σε αυτούς οι θέσεις του Κόμματος, αλλά η παραμορφωμένη εικόνα που αυτοί θέλουν. Είναι κρίσιμο ζήτημα να εμποδίσουμε να υψωθεί, να επιφέρουμε καταρχάς ρήγματα και στην πορεία να ρίξουμε.

Μαζί με το δυνάμωμα της αντίδρασης σε όλη τη γραμμή και ως γενική τάση και ως ανάγκη του συστήματος που δοκιμάζεται από τις συνέπειες της κρίσης, δυναμώνει και η πίεση για υποχώρηση σε όλη τη γραμμή, απέναντι στο Κόμμα.

Γι' αυτό και η προσπάθεια της αστικής τάξης να αναχαιτίσει την άνοδο της ταξικής πάλης, η κυρίαρχη γραμμή που λέει το ΚΚΕ είτε να ενσωματωθεί με όχημα τη συμμετοχή σε μια κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού ή να περιθωριοποιηθεί μέχρι και να διαλυθεί, αυτή δηλαδή η επιθυμία των εκμεταλλευτών, μεταφέρεται προσαρμοσμένη μέσα στο κίνημα και στη διαπάλη. Δεν ξεμπερδεύουμε εύκολα. Ο αντίπαλος μετά και τις συνεδριακές αποφάσεις, την αντιστοίχισή τους στη δράση, πράγμα απαιτητικό από μόνο του, δεν θα μας αφήσει να κάνουμε περίπατο.

Η ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος σίγουρα δεν είναι έργο μιας πράξης, αλλά είναι έργο συγκεκριμένης πράξης, που απαιτεί συγκεκριμένες προϋποθέσεις. Είναι έργο της εξέγερσης για το τσάκισμα του αστικού κράτους, για την εξουδετέρωση όλων των μηχανισμών της αστικής εξουσίας. Και οι προϋποθέσεις για τη νίκη σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης, που σωστά μπαίνουν στο νέο Πρόγραμμα, διαμορφώνονται από σήμερα. Δύσκολο καθήκον για το σήμερα, δηλαδή.

Η αναγκαία, αποφασιστική αντιμετώπιση του οπορτουνισμού που χρειάζεται μέτωπο και μέτρα συγκεκριμένα, μπορεί να είναι αποτελεσματική όμως μόνο εάν είμαστε ταυτόχρονα αποφασιστικοί και αποτελεσματικοί στην προώθηση των αποφάσεων των συνδιασκέψεων και του συνεδρίου.

Και νομίζω ότι δεν έχουμε ξεπεράσει και στο Κόμμα, και πολύ περισσότερο στην ΚΝΕ, το να έχουμε σωστές αποφάσεις αλλά να μη μεταφράζονται και σε ανάλογους τρόπους και μεθόδους καθοδήγησης.

Για τη νεολαία συμφωνώ με τις εκτιμήσεις και τις κατευθύνσεις. Η πανελλαδική συνδιάσκεψη θα μας επιτρέψει και πιο ολοκληρωμένη επεξεργασία.

Παραμένει σε ισχύ ότι, το βασικό που επηρεάζει την οργανωτική ανάπτυξη όλης της ΚΝΕ είναι οι μαθητικές μας δυνάμεις.

Οι αντικειμενικές δυσκολίες ισχύουν και είναι μεγαλύτερες σε σχέση με παλιότερα. Επιχειρούν να χτυπηθεί το κύρος του Κόμματος. Εχουν ξεκινήσει οι προσπάθειες απαγόρευσης της πολιτικής δράσης, όπως με πρόσχημα τη θεωρία των άκρων σε σχολεία αφού ζυμώθηκε και ζυμώνεται το «έξω τα κόμματα».

Ομως, για την πείρα, νομίζω ότι δεν αποφύγαμε, ξεκινώντας από το ΚΣ, διάφορα προβλήματα. Να μην ανησυχούμε όσο πρέπει για δικές μας αδυναμίες και ελλείψεις. Να εξετάζουμε πιο προσεχτικά μορφές επικοινωνίας, προσέγγισης, μετώπων πάλης και ανάλογων μορφών, οργάνωσης και επιλογής στόχων. Στις συγκεκριμένες εξελίξεις, που η προηγούμενη πείρα δεν αντιστοιχούσε πάντα. Και παίρνοντας υπόψη τα φυσικά κενά και ελλείψεις στην κατανόηση και στην ωριμότητα που υπάρχουν σε αυτές τις ηλικίες.

Ανάλογα να εξετάζουμε τη λειτουργία των ΟΒ και τις μορφές της καθοδηγητικής δουλειάς. Να μην αντιγράφουμε ανεπεξέργαστα κομματικές μεθόδους και μορφές που δεν αντιστοιχούν πάντα και ιδιαίτερα στους μαθητές. Πήραμε μέτρα, γίνεται προσπάθεια η οποία σκουντουφλάει ακόμα σε τέτοιες αδυναμίες.

Περιθώρια στην καλυτέρευση της δουλειάς μας έχουμε, οι αποφάσεις μας θα είναι μεγάλο όπλο, περίοδο χάριτος δεν έχουμε.

Η έγκριση των συνεδριακών ντοκουμέντων εκφράζει αντίσταση στην οπορτουνιστική πίεση για ενσωμάτωση του Κόμματος σε σχεδιασμούς τμημάτων της αστικής τάξης που πλασάρονται μέσα από το λεγόμενο Σχέδιο Β, το μεταβατικό πρόγραμμα την «κυβέρνηση της αριστεράς».

Η δουλειά με τη στρατηγική στην εργατική τάξη δεν εξαντλείται στην αναδιάταξη δυνάμεων, την εξασφάλιση της παρουσίας μας στους εργασιακούς χώρους, πρέπει περισσότερο να μας απασχολήσει το περιεχόμενο της παρέμβασής μας.

Στην Απόφαση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης για την εργατική τάξη το 2010 εκτιμούσαμε ότι βασικότερος ανασταλτικός υποκειμενικός παράγοντας στην προώθηση της στρατηγικής και τακτικής του Κόμματος έχει να κάνει με την απόσπαση της οικονομικής από την πολιτική πάλη.

Κατά τη γνώμη μου, αυτό το πρόβλημα δεν έχει αντιμετωπιστεί και μπορεί να αναπαράγεται κάτω από το βάρος της υποχώρησης του κινήματος. Δεν αντιμετωπίζεται μέσα από μια σχηματοποίηση που λέει, από τη μια, ενασχόληση με τα προβλήματα και, από την άλλη, γενική πολιτική ζύμωση ασύνδετα πολλές φορές το ένα από το άλλο.

Για να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα αυτό πρέπει στο κέντρο της προσοχής μας να μπει το ζήτημα της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης στους εργασιακούς χώρους, με άξονα την πολιτικοποίηση της πάλης σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Αφορά τη διαπάλη για ποιο εργατικό κίνημα σε ποια κατεύθυνση, με ποιο προσανατολισμό.

Το προηγούμενο διάστημα είναι γεγονός ότι υπήρξαν βήματα στην εσωκομματική ιδεολογική δουλειά, αξιοποιήθηκαν οι αποφάσεις του 18^ου για μαθήματα στις ΚΟΒ, το Δοκίμιο Ιστορίας, οργανώθηκαν καλύτερα σχολές σε οργανώσεις του Κόμματος και της ΚΝΕ, βελτιώθηκε σχετικά η αξιοποίηση της ΚΟΜΕΠ. Δεν έχουμε όμως ριζική αλλαγή.

Δεν έχει αντιμετωπισθεί το κεντρικό ζήτημα που είναι η αντίληψη για τη σχέση του Κόμματος με τη θεωρία. Η ενασχόληση των μελών και στελεχών του Κόμματος με τη θεωρία και ιδεολογία δεν είναι υπόθεση συγκεκριμένου καταμερισμού δουλειάς, αποτελεί ουσιαστική πλευρά κατοχύρωσης του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος.

Με πολλές όμως αφορμές αποδείχτηκε μέσα στην 4ετία ότι η δυσκολία υπάρχει στη γνώση αυτού που ήδη έχουμε επεξεργαστεί, είτε αφορά την κρίση, είτε αφορά τις εξελίξεις στο χώρο του οπορτουνισμού, είτε αφορά τη συγκρότηση του αντιμνημονιακού μετώπου.

Σωστά λοιπόν μιλάμε σύντροδοι για την αντοχή και το ατσάλωμα των στελεχών του Κόμματος. Θεωρώ ότι πρώτη προϋπόθεση για αυτό είναι η σχέση με τη θεωρία, η κατάκτηση της μαρξιστικής - λενινιστικής μεθοδολογίας. Φυσικά δεν φτάνει αυτό. Δε σημαίνει ότι όποιος έχει μαρξιστική κατάρτιση δεν μπορεί να λυγίσει, να υποχωρήσει από την ταξική πάλη. Πρέπει η θεωρητική γνώση, η ιδεολογική συμφωνία να μην έχει ακαδημαϊκό χαρακτήρα αλλά να εκφράζεται με κάθε τρόπο στην πράξη.

Αντικειμενικός μας σκοπός είναι να ενισχύει η δουλειά της ΟΓΕ ολόπλευρα την κοινωνική συμμαχία, τους αντιμονοπωλιακούς στόχους της και την προοπτική της για την αλλαγή της τάξης στην εξουσία. Μόνιμη προσπάθειά μας είναι να απεγκλωβίζουμε τις γυναίκες των λαϊκών οικογενειών από τα δόκανα της ιδεολογίας της αστικής τάξης και του οπορτουνισμού, που τους σερβίρουν τη θολή αντιμνημονιακή διέξοδο και τα ψευδεπίγραφα «νέα» μείγματα διαχείρισης και να τις συσπειρώνουμε σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Η δυνατότητα των γυναικείων συλλόγων και ομάδων να φτάσουν σε τμήματα της εργατικής τάξης που για αντικειμενικούς λόγους δεν μπορούν να συσπειρωθούν στα σωματεία τους (π.χ. άνεργες) αναδεικνύει τον ιδιαίτερο ρόλο που μπορεί να παίξει η ΟΓΕ στη ριζοσπαστικοποίηση αυτών των τμημάτων.

Η δράση ενάντια στη γυναικεία ανισοτιμία, όμως, δεν πρέπει να θεωρείται, όπως συχνά συμβαίνει και από καθοδηγητικά στελέχη, ότι αφορά αποκλειστικά και μόνο το γυναικείο κίνημα ή τις συντρόφισσες που καταπιάνονται με το σοβαρό αυτό τομέα πάλης. Είναι υπόθεση όλου του Κόμματος και της ΚΝΕ. Και δεν πρέπει να συγχέεται με τη δράση του μαζικού γυναικείου φορέα της ΟΓΕ.

Το άρθρο 10 του Καταστατικού αναφέρει: «Η ένταξη γυναικών από την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα στο Κόμμα πρέπει να είναι μόνιμη φροντίδα των κομματικών μελών. Ολες οι κομματικές οργανώσεις οφείλουν να αναπτύσσουν μόνιμα τη δράση τους για τα δικαιώματα, την ισοτιμία και χειραφέτηση των γυναικών, τη συμμετοχή τους στους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες».

Η κάθε ΚΟΒ πρέπει να επεξεργάζεται και να εξειδικεύει τις θέσεις του Κόμματος για τις γυναίκες στο χώρο ευθύνης της, να οργανώνει και να συντονίζει τη δράση των κομματικών δυνάμεων, οπαδών και φίλων, να επεξεργάζεται στόχους πάλης για τις γυναίκες και τη νεολαία των λαϊκών στρωμάτων της κάθε περιοχής. Η πρωτοβουλία, η πολυμορφία και η φαντασία να ενθαρρύνονται από τον προσανατολισμό της καθοδήγησης. Επίσης, χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα του Γραφείου της ΚΟΒ για τη συστηματική λειτουργία της κομματικής ομάδας της ΟΓΕ.

Οι επεξεργασίες που γίνονται σε κεντρικό επίπεδο, π.χ. στη Διατμηματική Επιτροπή της ΚΕ για τη γυναικεία ισοτιμία και χειραφέτηση και εξειδικεύουν πλευρές της πολιτικής του Κόμματος για τις γυναίκες πρέπει να κατεβαίνουν ανελλιπώς στα παρακάτω όργανα μέχρι και τις κομματικές ομάδες των ΚΟΒ, να συζητιούνται, προκειμένου να εξοπλίζονται οι κομματικές δυνάμεις και να σχεδιάζουν τη δράση τους στις γυναίκες με κοινωνικοταξικά κριτήρια. Η Διατμηματική της ΚΕ έχει κάνει σημαντικές επεξεργασίες και αναμφισβήτητα έχει τη θετική της συμβολή στην καθοδήγηση της κομματικής ομάδας της ΟΓΕ.

Το εργατικό κίνημα στη ΛΑΡΚΟ, όπως και σε όλες τις πρώην ΔΕΚΟ, η αστική τάξη με τη βοήθεια του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού το έχει διαιρέσει. Οπως είπε και χτες ο σ. από τη ΔΕΗ, υπάρχουν εργαζόμενοι με 2.500, με 1.000, σε εργολαβίες με 800. Αυτά είναι λίγο-πολύ γνωστά σε όλους. Το ζήτημα είναι τι κάναμε εμείς για να τους συσπειρώσουμε στη βάση που θέλουμε.

Η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη που έγινε για τη δουλειά στην εργατική τάξη, ορθά έβαλε τον προσανατολισμό. Πού κολλήσαμε όμως.

Με την απόφαση των κυβερνήσεων για ιδιωτικοποίηση της ΛΑΡΚΟ, η αστική τάξη καλλιεργώντας ακόμα περισσότερο το έδαφος για ακόμα μεγαλύτερη διάσπαση του εργατικού κινήματος, έχει πετύχει σε ένα βαθμό το σκοπό της. Λέω σε ένα βαθμό, διότι η παρέμβαση του Κόμματος καθαρά δεν έχει αφήσει να εκφυλιστεί πλήρως η κατάσταση και έχει δημιουργηθεί ένας πυρήνας αντίστασης, η Επιτροπή Αγώνα.

Δηλαδή, με την επεξεργασμένη πρόταση που έχουμε για κοινωνικοποιημένο φορέα ορυκτού πλούτου, με συμμετοχή σ' αυτόν και της ΛΑΡΚΟ που θα παράγει σύμφωνα με τον Κεντρικό Σχεδιασμό, σύμφωνα με τις ανάγκες του λαού, θα καθετοποιήσει την παραγωγή με κατασκευή μονάδας ανοξείδωτου χάλυβα, θα αξιοποιεί τα υποπροϊόντα που σήμερα πετιούνται στον Ευβοϊκό. Με μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, με σύγχρονους μισθούς, δικαιώματα, παροχές, ουσιαστικά μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, συσπειρώνουμε κάποιους εργαζόμενους. Αυτό δεν έχει συσπειρώσει ένα κομμάτι εργαζομένων έτσι, γιατί γράψαμε σε ένα χαρτί ωραία λόγια.

Το ΚΚΕ έχει παρέμβαση στο χώρο από το 1977, από τη νικηφόρα απεργία των εργατών όπου έπαιξε καθοδηγητικό ρόλο, μέχρι σήμερα σε μικρούς και μεγάλους αγώνες.

Αρα, υπάρχει πείρα των εργαζομένων για το τι σημαίνουν αγώνες, ποιος ο ρόλος του Κόμματος σ' αυτούς, πώς ήταν η κατάσταση του κινήματος στη ΛΑΡΚΟ όταν την ηγεσία του σωματείου την είχαν κομμουνιστές.

Πρέπει να δώσουμε στους εργάτες της ΛΑΡΚΟ να καταλάβουν πως μόνοι τους δεν μπορούν να σώσουν τίποτα. Χρειάζεται μέτωπο, μέτωπο πρώτα απ' όλα μέσα στο εργοστάσιο. Πώς το πετυχαίνεις αυτό; Πείθοντάς τους πως πρέπει να είναι όλοι σε ένα Σωματείο και αυτό είναι το κλαδικό. Γυρίζοντας την πλάτη στον κυβερνητικό εργοδοτικό συνδικαλισμό, που χρόνια τώρα τους κοροϊδεύει. Τι άλλο πρέπει να κάνεις; Να τους βάλεις να δημιουργήσουν ένα πλαίσιο διεκδίκησης που θα τους καλύπτει όλους ανεξαρτήτως εργασιακής σχέσης, σε αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Πρέπει να τους δώσουμε να καταλάβουν πως χωρίς συσπείρωση όλου του κλάδου, χωρίς τη συμμαχία με τα άλλα στρώματα της περιοχής, δεν μπορούν σήμερα να αμυνθούν καν.

Η ανάπτυξη ιδεολογικών, πολιτικών, αγωνιστικών δεσμών με τους νέους και τις νέες σε κάθε κλάδο είναι απαιτητική και με βάση την κατάσταση που διαμορφώνεται για τη νέα γενιά με βάση τις κατευθύνσεις κυβέρνησης-ΕΕ-κεφαλαίου. Μιλάμε για μια εργασιακή ζούγκλα, όπου οι νέοι περιπλανώνται από την ανεργία στην κατάρτιση, στην ανασφάλιστη, απλήρωτη, για λίγους μήνες δουλειά και μετά πάλι στην ανεργία. Το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά μετατρέπεται σε προγράμματα «μαθητείας». Και βέβαια, δεν υπάρχει πλέον η οικονομική στήριξη από την οικογένεια. Επιδρά ιδιαίτερα στα νέα ζευγάρια, στις νέες μητέρες. Σίγουρα, μέσα σε 2-3 μήνες, σε 15 μέρες ή σε 1 μέρα, που είναι οι συμβάσεις σήμερα, για παράδειγμα, στα τηλεφωνικά κέντρα, στις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες, δεν είναι εύκολο να πιάσεις δεσμούς. Παίζει ρόλο αυτή η κατάσταση στο ότι οι νέοι δυσκολεύονται να νιώσουν ότι ανήκουν σε έναν κλάδο, να αναπτύξουν δεσμούς με τη συνδικαλιστική οργάνωση.

Κυρίως, από τη δουλειά μας στις σχολές μαθητείας βοήθησε όταν αναδείξαμε την προοπτική σε κάθε κλάδο σε σύνδεση με τις εξελίξεις στις σχολές, τους όρους πρακτικής τους. Εκεί ιδιαίτερα που υπάρχει στήριξη από το Κόμμα, επεξεργασμένες θέσεις, σχεδιασμός από την κομματική οργάνωση κλάδου, ακόμα και με αδυναμίες, π.χ. κατασκευές, ναυτιλία, μέταλλο, τουρισμός. Στις σχολές, διευθυντάδες και επιχειρηματίες γανιάζουν τις συνειδήσεις των σπουδαστών στις σχολές μαθητείας, κατάρτισης, στα ΤΕΙ και τα ΑΕΙ περί επαγγελματικών δικαιωμάτων, περί «ανάπτυξης» που θα φέρει νέες θέσεις εργασίας (χωρίς να λένε βέβαια ότι μιλάνε για «δουλειά χωρίς μισθό»), ότι αν δεχθούν τις μειώσεις στο μεροκάματο μαθητείας θα βρουν πρακτική. Μια τέτοια συζήτηση επίσης βοηθάει να ξεπερνιούνται αντιλήψεις που έχουν στο μυαλό τους οι σπουδαστές, ότι τελειώνοντας τη σχολή θα δουλέψουν 1-2 χρόνια σε κάποιον εργοδότη και μετά θα ανοίξουν τη δική τους επιχείρηση ή οι σπουδάστριες π.χ. της κομμωτικής που θεωρούν καλύτερο να δουλεύουν ως αυτοαπασχολούμενες σε σπίτια, ανασφάλιστες. Αυτή η αντίληψη δυσκολεύει να δουν αντικειμενικά τη θέση τους μέσα στην εργατική τάξη, να ασχοληθούν, να παρακολουθήσουν τις εξελίξεις στους σχετικούς με το αντικείμενο σπουδών τους κλάδους, τις συνθήκες δουλειάς σε αυτούς και γενικότερα την κατάσταση των εργαζομένων σε αυτούς. Εδώ χρειάζεται καλύτερη συνεργασία με τα σωματεία, επιτροπές αγώνα ΠΑΣΕΒΕ.

Επεξεργαστήκαμε τη γραμμή πάλης και συσπείρωσης, ενισχύσαμε πλευρές στην πρόταση του Κόμματος για την τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση, αιτήματα κατά κατηγορία σχολής. Βοήθησε την παρέμβασή μας η επεξεργασία διεκδικήσεων από τις κομματικές οργανώσεις κλάδων κατασκευών, τουρισμού, λογιστικής, στις Ακαδημίες Εμπορικού Ναυτικού.

Οπου υπάρχει προσανατολισμός δράσης στους νέους και τις νέες του κλάδου έχουμε σχέδιο πολύμορφης δραστηριότητας από τα συνδικάτα του κλάδου, ανεξάρτητα της συμμετοχής σε πρώτη φάση, που αφορούν το σύνολο της ζωής τους.

Το συνδικαλιστικό κίνημα των αυτοαπασχολουμένων σήμερα, χαρακτηρίζεται από έναν ιδιαίτερα χαμηλό βαθμό συσπείρωσης που δεν ξεπερνά το 6-7%, έντονα συντεχνιακό και σε μεγάλο βαθμό εκμαυλισμένο. Εύκολα θα το χαρακτήριζε κάποιος συνδικαλιστικό κίνημα των συνδικαλιστών. Στην ηγεσία ΓΣΒΕΕ και ΕΣΕΕ κυριαρχούν οι δυνάμεις ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ και ΝΔ αντίστοιχα. Εκφράζουν αντικειμενικά τα συμφέροντα ενός μικρού τμήματος των μεσαίων στρωμάτων που διεκδικούν ρόλο δορυφόρου στα μονοπώλια. Μπορούν και ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό οργανωτικά το συνδικαλιστικό κίνημα, παρά την αδυναμία τους να το κινητοποιήσουν. Εχουν σημαντική συμμετοχή στην προσπάθεια περάσματος της φιλομονοπωλιακής ευρωενωσιακής πολιτικής στο στρώμα.

Η δημιουργία της ΠΑΣΕΒΕ απάντησε στην ανάγκη ύπαρξης ενός διακριτού αγωνιστικού πόλου στους αυτοαπασχολούμενους με σαφή αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα και προσανατολισμό.

Από τη συγκρότησή της μέχρι σήμερα, η ΠΑΣΕΒΕ έβαζε στόχους την ανάπτυξη του συνδικαλιστικού κινήματος των ΕΒΕ σε αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, τη συγκρότηση ενός ισχυρού αντιμονοπωλιακού αγωνιστικού πόλου, τη συγκρότηση ενός πλατιού λαϊκού αντιμονοπωλιακού μετώπου, την ανάδειξη και ενίσχυση της προοπτικής ενός άλλου δρόμου ανάπτυξης έξω από τα πλαίσια της εφαρμοζόμενης ευρωενωσιακής πολιτικής ασυμβίβαστης με την ύπαρξη και δράση των μονοπωλίων. Καθόρισε ότι η οριστική λύση των προβλημάτων για τους αυτοαπασχολούμενους θα έρθει μέσα απ' την επίτευξη των στόχων της εργατικής τάξης, της κατάκτησης δηλαδή της πολιτικής εξουσίας. Παράλληλα, πρόβαλε ένα ολοκληρωμένο πλαίσιο αιτημάτων πάλης για το σύνολο των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι αυτοαπασχολούμενοι σήμερα.

Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι τα «νέα δεδομένα και δυνατότητες» που έφερε η συγκρότηση της ΠΑΣΕΒΕ σαν εργαλείο για τη δουλειά μας στο στρώμα είναι τούτα:

• Μπόρεσε να συνενώσει και ενιαιοποιήσει την πάλη για τους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ κλαδικά και εδαφικά σε πανελλαδικό επίπεδο.
• Ξεκίνησε δειλά και με μικρά αρχικά αποτελέσματα, το σχεδιασμό της δράσης, κλαδικό και εδαφικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η δουλειά στον χώρο των ταξί, χώρο με αυξημένες ιδιαιτερότητες και δυσκολίες.
• Βοήθησε στο ξεπέρασμα των συντεχνιακών αντιλήψεων και πρακτικών που άγγιζαν και δικές μας δυνάμεις και σε ένα βαθμό ακόμα αγγίζουν κυρίως στην προ κρίσης περίοδο.
Ανοιξε το δρόμο για το ξεπέρασμα των αυταπατών που χαρακτηρίζουν το στρώμα και απόψεων «περί νοικοκυραίων κλπ.» μετρώντας βήματα στην κοινή δράση, στη γραμμή αντιπαράθεσης Μονοπώλια - Λαός.

Η καπιταλιστική κρίση που βιώνουμε όξυνε σε μεγάλο βαθμό το σύνολο των προβλημάτων των αυτοαπασχολουμένων οδηγώντας δεκάδες χιλιάδες στο οριστικό λουκέτο. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι οι αυτοαπασχολούμενοι αποτελούν «διαρθρωτικό πρόβλημα» και χρειάζεται ο αριθμός τους να μειωθεί σημαντικά κατά τα επιτελεία της ΕΕ. Συμπεράσματα όμως δεν έχουν βγει από τους αυτοαπασχολούμενους. Παραμένουν «θολές» οι αιτίες της κρίσης αλλά κυρίως οι δυο αντικειμενικοί δρόμοι που υπάρχουν για το ξεπέρασμά της, ή υπέρ των μονοπωλίων ή σε βάρος τους. Διατηρούνται σε μεγάλο βαθμό ελπίδες για επαναφορά στην προηγούμενη, προ κρίσης, «καλή» κατάσταση.

Το Κόμμα δοκιμάζεται κάθε μέρα, δοκιμάζεται σκληρά εδώ και 22 χρόνια και προχωρεί, προοδεύει, εμπλουτίζει τη στρατηγική του. Ομως, αποδείχτηκε ότι ο πόλεμος γίνεται λυδία λίθος της αντοχής και της ικανότητας του Κόμματος, κάθε ΚΚ, να αντιμετωπίζει τέτοιες συνθήκες.

Ας θυμηθούμε κυρίως τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Στο Κόμμα μας εκφράστηκαν δύο γραμμές στην αρχική φάση του ελληνοϊταλικού πολέμου, εκείνη με το Α' γράμμα του Νίκου Ζαχαριάδη και η άλλη απ' την «Παλιά ΚΕ».

Ανάλογη κατάσταση διαμορφώθηκε τότε και σε σειρά άλλων ΚΚ και μάλιστα των πιο ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, της Μ. Βρετανίας, των ΗΠΑ, της Γαλλίας, του Βελγίου. Μιλάμε, δηλαδή, για κράτη που διεξήγαγαν το λεγόμενο αμυντικό πόλεμο, κάποια μάλιστα βρίσκονταν υπό κατοχή από τη Γερμανία. Αυτά βεβαίως συνέβαιναν όσο ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος χαρακτηριζόταν από το Κόμμα των Μπολσεβίκων ιμπεριαλιστικός.

Η θέση που διαμόρφωσε το ΚΚΕ για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, εδώ και ένα διάστημα, έχει δεχτεί μια ορισμένη επίθεση από τον διαδικτυακό φραξιονισμό. Βεβαίως γνωρίζουμε πού το πάνε. Ο καημός τους είναι η συμμαχία με την αστική τάξη ή τμήματά της. Με όσα λένε για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο θεωρούν σωστή τη στρατηγική του ΚΚΕ στην Κατοχή. Δεν το κρύβουν. Ισχυρίζονται ότι τα λάθη μας της Κατοχής και της μετέπειτα περιόδου δεν πήγασαν από τη στρατηγική του Κόμματος. Οτι δεν ήταν η στρατηγική του που οδήγησε στο Λίβανο. Η στρατηγική σωστή, αλλά ο Λίβανος, η Καζέρτα κ.λπ. λάθος. Σωστή η στρατηγική, γιατί η ίδια εφαρμόστηκε και στις 8 χώρες, που αποσπάστηκαν από το ιμπεριαλιστικό σύστημα μετά από το 1945.

Είναι ασυνεπείς και αντιφατικοί. Γιατί σύντροφοι ο Λίβανος δεν ήταν ένας. Υπήρξαν κι άλλοι «Λίβανοι». Και έγιναν στις χώρες που επικαλούνται για να αποδείξουν ότι αυτή η στρατηγική επιβεβαιώθηκε: Στην Πολωνία, στη Γιουγκοσλαβία, στην Τσεχοσλοβακία. Και εκεί τα ΚΚ συμμετείχαν σε κυβερνήσεις μαζί με τις αντίστοιχες κυβερνήσεις των εμιγκρέδων που βρίσκονταν στο Λονδίνο. Με μια διαφορά: ότι ενώ το ΚΚΕ πήγε στο Λίβανο και υπέγραψε τη σχετική συμφωνία, εκείνες οι κυβερνήσεις πήγαν στις χώρες τους όπου κυριαρχούσε ο Κόκκινος Στρατός. Μάλιστα, η τσεχοσλοβακική πήγε στη Μόσχα και υπέγραψε τη σχετική συμφωνία μαζί με το ΚΚ και αστικές δυνάμεις. Αλλά και όπου αυτό δεν έγινε πανομοιότυπα, έτσι κι αλλιώς πραγματοποιήθηκε παντού συνεργασία με αστικές πολιτικές δυνάμεις. Ο Λίβανος, λοιπόν, δεν ήταν ένας. Ομως εκεί, βρισκόταν ο Κόκκινος Στρατός, ενώ εδώ οι Εγγλέζοι.

Επομένως, είναι έξω από την πραγματικότητα ότι η τότε στρατηγική διαμόρφωσε συσχετισμό δυνάμεων για την εργατική εξουσία, παρά τον ηρωικό αγώνα των ΚΚ. Εκείνο που διαμορφώθηκε, ήταν ένα ευρύτατο αντιφασιστικό μέτωπο που ήρθε στην εξουσία, αλλά που γρήγορα οι περισσότερες αστικές δυνάμεις αποβλήθηκαν, διότι η ταξική πάλη συνεχιζόταν φυσικά και πέρασαν ανοιχτά απέναντι. Στο φόντο αυτών των εξελίξεων πρέπει να αναζητήσουμε μια πολύ βασική εξήγηση για τις διαστάσεις που πήραν τα αντεπαναστατικά γεγονότα του 1956 στην Ουγγαρία, του 1968 στην Τσεχοσλοβακία, του 1980 στην Πολωνία, καθώς και στην εξαρχής πορεία της Γιουγκοσλαβίας. Και να δούμε και τις αστικές κοινωνικές δυνάμεις με τις οποίες υπήρξε συμβιβασμός κι εκεί που δεν υπήρχαν πολιτικές εκφράσεις τους στην εξουσία, πολύ περισσότερο μετά από τη συγχώνευση των ΚΚ με τα σοσιαλδημοκρατικά.

Είναι δυνατόν να προκύψει Κόμμα ετοιμοπόλεμο σε όλες τις συνθήκες, είτε τα πράγματα πάνε μπρος, είτε πίσω; Είναι, αν έχουμε καθαρό: ότι σήμερα έχουμε κατακτήσει η δουλειά με βάση τη στρατηγική μας δείχνει πολύ αν μετρηθείς με το χτες, είναι όμως λίγη, αν αναμετρηθείς με τις απαιτήσεις, τις ανάγκες που φέρνει αυτή η στρατηγική.

Είναι σημαντικό η εδαφική ΚΟΒ να μονιμοποιεί μαζί με την κλαδική τη βδομαδιάτικη εξόρμηση με το «Ρ», σε ένα μεγάλο νοσοκομείο στον Πειραιά, να ξεκινά από τα υπόγεια που δουλεύουν εργάτες και εργάτριες των συνεργείων καθαρισμού και σίτισης. Δεν φτάνει, αν η ΚΟΒ δε συζητά τα ζητήματα της διαπάλης, αν τη δραστηριότητα αυτή τη βλέπει επικουρικά, αν δε δει πως έδαφος - κλάδος μαζί στον κλάδο με σχέδιο θα οικοδομήσουν, πώς θα ανοίξουν τα ζητήματα της Υγείας στη γειτονιά.

Είναι σημαντικό η ΚΟΒ που πριν χαρτογράφηση εννοούσε τους ψηφοφόρους του Κόμματος, τώρα αργά και βασανιστικά να χαρτογραφεί με κοινωνικοταξικά κριτήρια. Δεν φτάνει, αν δε δουλέψεις με υπομονή με βάση ολοκληρωμένο σχέδιο που απαιτεί η κομματική οικοδόμηση.

Είναι σημαντικό η ΚΟΒ στις πιο φτωχικές γειτονιές του Πειραιά να ιεραρχεί στην παρέμβαση της τα σχολεία, και η ΚΝΕ να οικοδομεί. Αυτό όμως δεν φτάνει αν δε δημιουργήσει ασπίδα ιδεολογικοπολιτικής προστασίας των ΚΝίτικων μελών, αν δεν ανοίξει ολοκληρωμένα τη δουλειά της στη νεολαία της περιοχής για να 'ρθει να πατήσει η ΚΝΕ...

Οι ΚΟΒ έχουν μικρή πείρα από την οργάνωση της πάλης στις γειτονιές με τη δράση των Λαϊκών Επιτροπών στα ζητήματα αλληλεγγύης, στους κλάδους. Η πείρα αυτή πρέπει να γενικεύεται, να εμπεδώνει ένα βασικό ζήτημα: δουλειά από τα κάτω, με εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη που θα ενισχύει για το κάθε μέλος του Κόμματος: οργανωτής μαζών.

Η δουλειά από τα κάτω για να μπουν νέες δυνάμεις, επιβεβαιώνεται στον κλάδο, στη συνοικία π.χ. Ναυτεργάτες πώς απέσπασες σωματείο από τον αντίπαλο στο ΠΑΜΕ, Επιτροπή Ανέργων στον Κορυδαλλό.

Η συγκρότηση της ΛΑΪΚΗΣ ΣΥΜΜΑΧΙΑΣ αφορά στα καθήκοντα του Κόμματος ως το 20ό Συνέδριο. Γι' αυτό απαιτείται να συγκρίνεσαι όχι με το πού ήσουν, αλλά με το πού θέλεις να φτάσεις, απαιτούνται γρήγορες αναπροσαρμογές στην καθοδηγητική δουλειά που θα λύνει όχι μόνο θα εντοπίζει προβλήματα και αδυναμίες.

Βασικό ζήτημα: Να αποδυναμώνεις την ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση του αντίπαλου, να μπορείς να βλέπεις τι αφήνει στη συνείδηση, να ενισχύεις τη δική σου ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση. Π.χ. το «περί κατοχής», θα ενισχύει τη λογική της διαχείρισης, της πίεσης στο Κόμμα για συμμετοχή σε αστική κυβέρνηση γιατί αθωώνει μέρος της αστικής τάξης, θα το βρούμε μπροστά μας και σε περίπτωση πολέμου... Γι' αυτό τώρα πρέπει να αποδυναμωθεί.

Αν είχαμε στηρίξει το Σχέδιο Β του Αλαβάνου, αν βαφτίζαμε κι εμείς ως ριζοσπαστικό το στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης έξω από την Ευρωζώνη, τότε η προβολή του 19^ου Συνεδρίου θα ήταν φιλική από αστικά ΜΜΕ. Γιατί τότε θα ήμασταν οι πολιτικά «χρήσιμοι ηλίθιοι» για τα συμφέροντα του ελληνικού εφοπλιστικού κεφαλαίου το οποίο ανταγωνίζεται το αντίστοιχο γερμανικό και αποτελεί τον πρώτο θαλάσσιο μεταφορέα των ΗΠΑ, θα ήμασταν χρήσιμοι για το χρηματοπιστωτικό κέντρο του Λονδίνου.

Τότε θα λιβάνιζαν εμάς, όπως προβάλουν σήμερα τους κάλπικους θεματοφύλακες του 15^ου Συνεδρίου, που χρησιμοποιούν επιλεκτικά, διαστρεβλωμένα και κυρίως έξω από τις εκάστοτε ιστορικές συνθήκες της αντιπαράθεσης, τσιτάτα του Λένιν και αποσπάσματα από παλιότερες τοποθετήσεις στελεχών, προσπαθώντας στην πράξη να εμποδίσουν την ωρίμανση της συλλογικής σκέψης του Κόμματος, τον προσανατολισμό να μελετά επιστημονικά την ιστορική ελληνική και διεθνή πείρα, να επικαιροποιεί, να εμπλουτίζει και να διορθώνει συλλογικά αντιφάσεις προηγούμενων επεξεργασιών.

Η φανερή συμφωνία μας για τον προσανατολισμό της δουλειάς δεν αρκεί. Προτεραιότητα και προσανατολισμός στην εργατική τάξη σημαίνει πάνω απ' όλα μάχη για να ανυψώσουμε το επίπεδο της πολιτικής της συνείδησης με συγκεκριμένο σχέδιο κατά κλάδο, έχοντας εμπιστοσύνη στο κριτήριό της. Σημαίνει να ξεκόψουμε από τον εμπειρικό τρόπο δουλειάς που συνιστά υποτίμηση της εργατικής τάξης και της ιστορικής της αποστολής.

Ιδιαίτερα σήμερα που το οπορτουνιστικό ρεύμα και προβάλει μέσα στο κίνημα το πολιτικό σύνθημα της αλλαγής της κυβέρνησης, αποκτά ξεχωριστή σημασία η ιδεολογική πολιτική δουλειά ως αναγκαίος όρος για τη συσπείρωση μαζών, η πολιτικοποίηση της πάλης ως αναγκαία προϋπόθεση για την οργάνωση της δράσης, για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, για την προώθηση της λαϊκής συμμαχίας.

Η έκβαση του σκληρού ταξικού πολέμου θα κριθεί σε μεγάλο βαθμό από τη βελτίωση της ικανότητάς μας να μπει στο κέντρο της πάλης ο δρόμος ανάπτυξης της εργατικής εξουσίας, όχι ως σύνθημα, αλλά ως συστηματική απόδειξη της υπεροχής της κεντρικά σχεδιασμένης ανάπτυξης για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής.

Θα ήθελα να θέσω ορισμένα ζητήματα πείρας από την παρέμβασή μας στους χώρους της μόρφωσης κυρίως ως χώρο δράσης της νεολαίας.

Εγιναν προσπάθειες για την παρέμβαση μέσα στο μάθημα, τη σχολική αίθουσα, οι οποίες είναι αναντίστοιχες με τις ανάγκες. Κυρίως έχουν κεντρικό χαρακτήρα και ξεδιπλώνονται στη βάση ιστορικών επετείων. Ωστόσο, υπάρχει καθυστέρηση στο να εκφράζεται αυτή η προσπάθεια στο επίπεδο της τάξης, να παίξει το ρόλο του ως κομμουνιστής εκπαιδευτικός μέσα σε αυτή. Υπάρχουν επίσης δυσκολίες στο να κατανοείται από τις κομματικές δυνάμεις στο χώρο των εκπαιδευτικών η ευθύνη για τους μαθητές, ότι αυτό είναι βασικό καθήκον και όχι δευτερεύον.

Η συμφωνία με τη στρατηγική μας, με το πρόγραμμα και τις θέσεις απαιτείται να έχει βάθος, πρωτοβουλία επεξεργασίας στο χώρο λαμβάνοντας υπόψη ότι στο χώρο αυτό πέρα από τη συνδικαλιστική δουλειά, το Κόμμα αναδεικνύει ως σοβαρό μέτωπο το πώς θα διαμορφώνεται, θα ισχυροποιείται και θα διευρύνεται ένας πυρήνας εκπαιδευτικών που θα απευθύνονται με όρους επιστημονικής και ιδεολογικής υπεροχής στη νέα γενιά, λαμβάνοντας υπόψη την ιδιαιτερότητα κάθε ηλικίας.

Θα φέρω το εξής παράδειγμα: στα ψηφοδέλτια που στηρίζει το ΠΑΜΕ σε εκπαιδευτικούς σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ συσπειρώνει κοντά 1.300 εκπαιδευτικούς, οι οποίοι με τους πιο μετριοπαθείς υπολογισμούς απευθύνονται καθημερινά σε πάνω από 50.000 μαθητές.

Τι έχουμε κατακτήσει έως τώρα.

Οι πρωτοβουλίες -που σηκώνονται κυρίως από τα πάνω- έχουν επετειακό χαρακτήρα. Σε αυτή τη φάση είναι αναγκαίες αλλά χρειάζεται να επικεντρώνουν στην προετοιμασία για το μάθημα αυτό καθαυτό.

Για τη δουλειά μας στους μαθητές. Εχει απασχολήσει το Κόμμα, υπάρχει απόφαση του ΚΣ. Παίρνονται μέτρα και πρωτοβουλίες στο ενισχυθεί η κομματική βοήθεια. Σε ποια επιπλέον ζητήματα χρειάζεται να επικεντρωθεί η κομματική συμβολή. Να μελετηθεί επιστημονικά η πορεία διαμόρφωσης της μαθητικής νεανικής συνείδησης, στο έδαφος της κρίσης, η επίδραση των αναδιαρθρώσεων, οι σχετικά πιο αυτοτελής φορείς επίδρασης στην νεανική μαθητική συνείδηση (μουσική, σινεμά, αθλητισμός, κτλ), να δούμε το ζήτημα της μελέτης, της ποιότητας του ελεύθερου χρόνου. Τα παραπάνω δεν αποτελούν ακαδημαϊκές αναζητήσεις. Είναι προϋπόθεση προκειμένου η παρέμβαση μας να βαθαίνει, να έχει την ικανότητα κατάλληλης επιλογής συνθημάτων, μορφών. Χρειάζεται να μελετηθεί και η εμπειρία της δεκαετίας του '90 σύντροφοι, η οποία χωρίς απολυτοποιήσεις και μηχανιστικές μεταφορές, δίνει παραδείγματα για το πώς μπορείς να δουλεύεις στα πλαίσια αρνητικών συσχετισμών. Θέτω έναν προβληματισμό: νομίζω ότι πρέπει να επανεξετάσουμε εκδόσεις όπως κομμουνιστικές αξίες και σοσιαλισμός ή κομμουνισμός νιότη του κόσμου. Δεν πρέπει να μας φοβίζει στο όνομα της αποφυγής της σχηματοποίησης να μην επιμένουμε σε βασικά ζητήματα που καίνε και διαμορφώνουν συνείδηση σε αυτές τις ηλικίες.

Σε αυτές τις ηλικίες πρέπει να δοθεί βοήθεια στο τι σημαίνει μαζική δουλειά, ποια είναι η στάση του νέου κομμουνιστή. Είναι ευθύνη του κόμματος να ενισχυθεί η αυτοπεποίθηση του νέου συντρόφου ότι μπορεί να κατανοήσει τον κόσμο, ότι η δράση του βασίζεται σε μια επιστημονική κοσμοθεωρία, μια πρωτοπόρα ιδεολογία που είναι μήτρα ηρώων.

Με πλήρη συναίσθηση της ευθύνης, με απαιτητικότητα χωρίς αυτάρκεια και ερασιτεχνισμούς οφείλουμε να γίνουμε ικανότεροι. Δεν αρκεί σήμερα μια γενική συμφωνία με την πολιτική του Κόμματος, δεν αρκεί απλά η κατανόησή της, απαιτείται βαθιά αφομοίωση των Θέσεων, η γείωσή τους με την πραγματικότητα.

Σ' αυτές τις συνθήκες είναι συγχρόνως υπαρκτός ο κίνδυνος αποστέωσης της καθημερινής δράσης για τα οξυμένα λαϊκά προβλήματα από τη γραμμή πάλης και την προοπτική της ή η άγαρμπη και ανεπεξέργαστη γενίκευση με κατρακύλισμα στη συνθηματολογία.

Σ' αυτές τις συνθήκες λέμε ότι πρέπει να δουλεύουμε με τη στρατηγική μας.

Τι σημαίνει αυτό στην καθημερινή δράση του στελέχους, του μέλους, του οπαδού; Τι σημαίνει αυτό για το περιεχόμενο της ζωής και της δράσης των ΚΟΒ; Τι σημαίνει αυτό για τη δράση μας στο κίνημα;

Πώς θα καταφέρνουμε καθημερινά να επιδρούμε στη συνείδηση και τις διαθέσεις των λαϊκών στρωμάτων.

Πώς θα γινόμαστε καθημερινά πιο αποτελεσματικοί στο να αξιοποιούμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, την ιδεολογική υπεροχή, τη δυνατότητα που απορρέει από την ιδεολογία μας να ερμηνεύουμε την πραγματικότητα, να αναδεικνύουμε τα αίτια και να προτείνουμε τις αναγκαίες επιλογές στο επίπεδο της εξουσίας προκειμένου να προχωρήσει η υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης, της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Δουλεύουμε με τη στρατηγική μας δε σημαίνει απλά προβάλλουμε με κάθε ευκαιρία την αναγκαιότητα και την επικαιρότητα του σοσιαλισμού. Σημαίνει σχέδιο πολιτικής παρέμβασης σε επίπεδο ατομικό και συλλογικό. Πρέπει να κατανοούμε τις δυσκολίες και τα εμπόδια στη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών, να τις ερμηνεύουμε, να μην απογοητευόμαστε από την όποια υποχωρητικότητα ή ενσωμάτωση.

Οι ΚΟΒ, τα όργανα, οι κομματικές ομάδες να μην εξαντλούν τον όποιο σχεδιασμό τους στην οργάνωση της δουλειάς του συνδικάτου, του σωματείου, της επιτροπής αγώνα, των μαζικών φορέων. Ο ρόλος τους είναι να συζητούν και να διαμορφώνουν σχέδιο κομματικής παρέμβασης, να συζητούν τις δυσκολίες, να επανεξετάζουν την ιδεολογικοπολιτική τους παρέμβαση, να βελτιώνουν την επιχειρηματολογία τους.

Ενιαία. Οχι ο καθένας όπως τα καταλαβαίνει.

Δεν είναι δουλειά με τη στρατηγική μας και δεν έχουμε να κερδίσουμε τίποτε (σε αυτή τουλάχιστον τη φάση) από το να βγάλει ένα σωματείο απόφαση στήριξης του Κόμματος στις εκλογές, ή από το να κλίνουμε στις παρεμβάσεις μας σε όλες τις πτώσεις τη λαϊκή συμμαχία, αν το σύνολο της παρέμβασής μας δεν αναδεικνύει ολοκληρωμένα την αναγκαιότητα και το περιεχόμενό της, αν δεν προβάλλουμε και δεν εξειδικεύουμε την πρότασή μας σε κάθε χώρο βοηθώντας στη γενίκευση της πείρας. Διαφορετικά δεν θα καταφέρνουμε να συνδέουμε την καθημερινή δράση με τη συνολική μας πρόταση. Θα υπάρχει χάσμα ανάμεσα στην πάλη για την αντίσταση στην επίθεση στη ζωή της εργατικής τάξης και τη διέξοδο στον άλλο δρόμο που προτείνει το κόμμα. Το μόνο που θα τα συνδέει θα είναι η δική μας διατύπωση και τίποτα παραπάνω. Δεν μπορεί να αρκούμαστε στη γενική διατύπωση για ανάγκη πολιτικοποίησης της πάλης, άλλωστε αυτό το κάνουν άλλοι πιο αποτελεσματικά προβάλλοντας την ανάγκη για αλλαγές στο επίπεδο της διακυβέρνσης.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι η μετανάστευση αποτελεί συνέπεια του καπιταλιστικού τρόπο παραγωγής και της έντασης των ανταγωνισμών. Δεν πρέπει να ενοχοποιείται ο εργάτης που αναγκάζεται να μεταναστεύσει, αλλά το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα που καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, που εξαναγκάζει στο να εγκαταλείπει ο εργάτης την χώρα του.

Ακόμα, έχουμε ταξική υποχρέωση να τους προφυλάξουμε από τους δουλεμπόρους και την εκμετάλλευση και να τους πείσουμε ότι μονόδρομος και εδώ είναι η οργάνωση της πάλης δίπλα στο ΚΚΕ και το ντόπιο ταξικό κίνημα.

Η πείρα από το διεθνές κίνημα, ας περιοριστώ στις σκανδιναβικές χώρες, επιβεβαιώνει απόλυτα την ορθότητα της στρατηγικής του Κόμματός μας.

Η επίθεση από την πλευρά του κεφαλαίου και σε αυτές τις χώρες που βρίσκονται εκτός Ευρωζώνης και είχαν και πιο «νοικοκυρεμένη» οικονομία, είναι πρωτοφανής και ανελέητη.

Εκτός ΕΕ είναι η Νορβηγία, με μισό πόδι εντός και εκτός Ευρωζώνης Σουηδία και Δανία. Και στις τρεις χώρες οι επίσημες στατιστικές αποκαλύπτουν ότι είναι χρυσός αιώνας για το κεφάλαιο και όχι για τους εργάτες. Και μάλιστα με κυβερνώσα αριστερά σε Δανία και Νορβηγία για να πάμε και πιο πέρα και όσο για τη Σουηδία περιμένετε και θα δείτε μόλις αναλάβει η αριστερά, δηλαδή σοσιαλδημοκράτες με οπορτουνιστές στις επόμενες εκλογές.

Ελλείψει ταξικού πόλου σ' αυτές τις χώρες, οι όποιες λαϊκές αντιδράσεις χάνονται. Γίνονται μπούμερανγκ. Και καταλήγουν οι εργαζόμενοι να προσφέρονται να κάνουν θυσίες για να ξεπεραστεί η κρίση. Γιατί στις χώρες αυτές ισχύουν κατά πολύ όλα αυτά στα οποία αναφέρονται όλοι αυτοί που μας κάνουν κριτική. Δηλαδή, οι αριστερές δυνάμεις τα 'χουν βρει μεταξύ τους και έχει επικρατήσει η διαχωριστική γραμμή αριστερά - δεξιά, βαμμένη στα χρώματα κόκκινη, μπλε, με επίκεντρο διαπάλης το νεοφιλελευθερισμό ή τον κεϋνσιανισμό, με αποτέλεσμα το εργατικό κίνημα να βρίσκεται για τα καλά εγκλωβισμένο στα δίχτυα του εργοδοτικού συνδικαλισμού και να φρενάρεται κάθε πρόθεση για ταξική παρέμβαση στη γραμμή της κοινωνικής ειρήνης. Ολα τα αντιλαϊκά μέτρα τα στήριξαν οι αντίστοιχες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Και σαμποτάρουν τους αγώνες με κατεύθυνση από τη Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων.

Εχουμε εδώ και δυο εβδομάδες κηρυγμένο από κυβέρνηση και δήμους, λοκ άουτ στα σχολεία για να προλάβουν την απεργία των δασκάλων. Αντιδρούν οι δάσκαλοι στην κατάργηση της Συλλογικής Σύμβασης και στο να δουλεύουν περισσότερο με μείωση αποδοχών, αλλά είναι μόνοι τους με ευκαιριακά αιτήματα και θα χάσουν.

Αυτό δεν είναι τυχαίο γεγονός, ούτε κάποιο σφάλμα της στιγμής ή έργο μεμονωμένων προδοτών, αλλά κοινωνικό προϊόν μιας ολόκληρης εποχής που πηγάζει από τη στρατηγική των ΚΚ.

Τα σκανδιναβικά ΚΚ δεν είναι ούτε γαλλικά, ούτε ισπανικά. Δεν ασπάστηκαν τον ευρωκομμουνισμό και ακόμα σήμερα στηρίζουν το σοσιαλισμό που ζήσαμε στην ΕΣΣΔ. Ομως το ότι υιοθέτησαν θεωρίες σταδίων που γέννησαν κοινοβουλευτικές αυταπάτες και επέβαλαν τη συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία, τόσο στη βουλή όσο και στο εργατικό κίνημα, είχε ως αποτέλεσμα την οπορτουνιστική τους διάβρωση και τη διάλυσή τους πριν από 20 χρόνια και ακόμα σήμερα αν και έχουμε προσπάθειες ανασυγκρότησης (εξού και 2-3 ΚΚ σε κάθε χώρα) δεν έχει ωριμάσει η ιδεολογικοπολιτική ενότητα για επεξεργασία επαναστατικής στρατηγικής. Και από εκεί ξεκινάνε όλα.

Το ΚΚΕ από θέση αρχών σέβεται και αγωνίζεται για τα δικαιώματα των μειονοτήτων, που έχουν να κάνουν με τη διαφορετική καταγωγή, γλώσσα ή θρησκεία, που προστατεύονται από διεθνείς ή διμερείς συμφωνίες. Τα κοινά ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων αποτελούν τη βάση για την αντιμετώπιση των διαιρετικών προσπαθειών. Στη βάση αυτή, το Κόμμα μας διεκδικεί λύσεις και για τα ιδιαίτερα εκείνα δικαιώματα των Ελλήνων πολιτών που ανήκουν στη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης (τουρκικής, πομακικής και αθιγγανικής καταγωγής). Στη συνθήκη της Λοζάνης που πρέπει να είναι σεβαστή σ' όλους η μειονότητα αναφέρεται ως μουσουλμανική και σ' αυτήν καθορίζονται και τα σύνορα ανάμεσα σε Τουρκία και Ελλάδα.

Πριν δυο μήνες διοργανώθηκε εκδήλωση στην Ξάνθη από διάφορους φορείς, για τη Συνθήκη της Λοζάνης, που την παρουσίασαν σαν αναχρονιστική, με μπόλικη δόση από αντικομμουνισμό, θέλοντας ν' ανοίξει πάλι η συζήτηση για τη Συνθήκη, αποκαλύπτοντας και με αυτό τον τρόπο τους πολύ επικίνδυνους σχεδιασμούς των διεθνών μονοπωλίων για ν' αρπάξουν τον πλούτο της περιοχής.

Για την όξυνση της εθνικιστικής αντιπαράθεσης, το μωσαϊκό συμπληρώνεται και με τη Χρυσή Αυγή.

Στην Ανατολική Μακεδονία - Θράκη, στη μειονότητα, θα βρούμε τη μεγαλύτερη φτώχεια, ανεργία, αναλφαβητισμό, το χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο, τις χειρότερες συνθήκες διαβίωσης. Υπάρχει όμως κι ένα κομμάτι της μειονότητας, που αυγατίζει τα κέρδη του, ζει καλά και εκμεταλλεύεται, μαζί βεβαίως με τους υπόλοιπους κεφαλαιοκράτες, σημαντικά τμήματα της μειονότητας. Η κατάσταση στα λαϊκά στρώματα ιδιαίτερα της μειονότητας πολιτικά και ταξικά από την επιρροή των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας, να πάρουν τη θέση τους στο μαζικό κίνημα.

Χρειάζεται ν' αναδείξουμε το ζήτημα των δύο δρόμων ανάπτυξης, προβάλλοντας την ταξική ρίζα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν. Να προβάλουμε τη δική μας πρόταση της Λαϊκής Συμμαχίας με προοπτική την εργατική εξουσία. Τη μόνη εξουσία που όπως έδειξε και η εμπειρία από τις κατακτήσεις που είχαν οι εργαζόμενοι από διάφορες εθνότητες στην πρώην ΕΣΣΔ «διασφαλίζει για "αλλόγλωσσα" τμήματα του πληθυσμού τη διάσωση της γλώσσας και των πολιτιστικών παραδόσεων, τη γνωριμία με τις ιστορικές ρίζες τους, εντάσσοντας ειδικό πρόγραμμα στο ενιαίο εκπαιδευτικό και πολιτιστικό σύστημα. Καταργεί τους ξεχωριστούς οικισμούς, παίρνει ειδικά μέτρα για να εκπροσωπούνται στα ανώτερα όργανα εξουσίας» (Σχέδιο Προγράμματος ΚΚΕ).

Κρίκος στη δουλειά μας στο χώρο της Υγείας - Πρόνοιας είναι η σταθερή δουλειά με το ΠΑΜΕ Υγείας. Χρειάζεται να ενοποιήσουμε τη δράση μας συνολικά στο κλάδο της Υγείας, να σπάσουμε το διαχωρισμό μεταξύ δημοσίων και ιδιωτικών, να ανεβάσουμε το επίπεδο της πολιτικής και ιδεολογικής παρέμβασης, της συσπείρωσης δυνάμεων. Χρειάζεται σταθερή δουλειά στην κατεύθυνση της σταθερής και με σχέδιο συλλογικής λειτουργίας της τοπικής γραμματείας, συστηματικές συσκέψεις θεματικές με τις εξελίξεις, αλλά και τις θέσεις.

Μεγάλη σημασία έχει και η δουλειά στην κατεύθυνση της συμμαχίας στον κλάδο με την κοινή δράση των εργαζόμενων στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα με τους μικρούς φαρμακοποιούς και οδοντιάτρους της γειτονιάς που αυτή τη στιγμή πλήττονται ως ένα βαθμό από τις επιπτώσεις της κρίσης, με το χώρο της Πρόνοιας, τα ΑΜΕΑ, μαζί όμως και με τους ασθενείς, ειδικά τους χρόνια ασθενείς. Μπορούμε και πρέπει να εξειδικεύσουμε το κοινό πλαίσιο πάλης στο χώρο της Υγείας.

Η συνειδητοποίηση της αντικειμενικής κατάστασης και το μελετημένο, οργανωμένο αντιπάλεμα των δυσκολιών, είναι βασικά στοιχεία, προϋποθέσεις για να ανταποκριθεί το Κόμμα, τόσο στον εύστοχο προσδιορισμό των στόχων, που βάζουμε μέχρι το επόμενο συνέδριο, όσο και στην υλοποίηση καθηκόντων που μπορεί να προκύψουν σε σύνθετες συνθήκες. Το Κόμμα μας, που είναι εξοπλισμένο με επαναστατική στρατηγική, είναι σε θέση να ανταποκριθεί, τόσο στη σωστή εκτίμηση της κατάστασης, όσο και στο αντιπάλεμα των δυσκολιών και στο επίπεδο των διεθνών σχέσεων - εξελίξεων, μιας και δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως η ταξική πάλη είναι διεθνής και διεξάγεται και σε διεθνές επίπεδο...

Η επιδίωξη της οικοδόμησης των διμερών σχέσεων με άλλα κόμματα, των πολυμερών πρωτοβουλιών, της κοινής δράσης, της ανασυγκρότησης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος δεν μπορεί να γίνει χωρίς την έντονη ιδεολογικο-πολιτική διαπάλη, την αναμέτρηση με τον οπορτουνισμό και την επίδραση που αυτός ασκεί.

Το προηγούμενο διάστημα δουλέψαμε με τη γραμμή του Κόμματος στο Διεθνές Κίνημα. Σταθήκαμε στο πλευρό των ΚΚ που αντιμετωπίζουν αντικομμουνιστικές διώξεις και στο πλευρό κάθε λαού που αγωνίζεται. Σ' αυτήν την κατεύθυνση πήραμε αρκετές πρωτοβουλίες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Το κύρος του ΚΚΕ ανέβηκε! Δώσαμε βάρος στο να στεριώσει και να προχωρήσει η «Διεθνής Κομμουνιστική Επιθεώρηση», ως μια πρώτη μορφή του Κομμουνιστικού Πόλου.

Για το Κόμμα μας είναι ένα μεγάλο καθήκον η συμβολή (με τις θέσεις, τις επεξεργασίες και τη δράση του) στην ανασυγκρότηση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. (...) Το ΚΚΕ πρέπει και σ' αυτό το μέτωπο να συνεχίσει να κρατά αταλάντευτα τη σημαία του μαρξισμού - λενινισμού, του προλεταριακού διεθνισμού και της επαναστατικής ανασυγκρότησης του διεθνούς κομμουνιστικού κι εργατικού κινήματος.

Σύντροφοι! Αυτά που κάναμε, αυτά που σχεδιάζουμε να κάνουμε προκύπτουν από τη βασική ανάγκη της επαναστατικής ανασυγκρότησης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος στη βάση της θεωρίας μας και των διδαγμάτων της πάλης μας. Αντιστοιχούν στο μπόι ενός κόμματος, σαν του δικού μας, που δεν το έχουν βάλει στο χέρι, που δεν μπόρεσαν να το ενσωματώσουν, που έχει ακόμη γερές σχέσεις με εργατικές - λαϊκές μάζες και ξέρει να δουλεύει με αυτές, που συγκρούστηκε και συγκρούεται με την αστική τάξη και τον οπορτουνισμό. Ενα κόμμα που έχει διαμορφώσει επαναστατικό Πρόγραμμα, που έχει μελετήσει την εμπειρία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στην ΕΣΣΔ, αλλά και της δικής του Ιστορίας, της Ιστορίας του Διεθνούς Κομμουνιστικού Κινήματος κι έχει βγάλει συμπεράσματα απ' αυτήν. Τα παραπάνω αποτελούν το εφαλτήριο της δράσης μας και στο διεθνές κίνημα!

Κατανοώ τα βασικά καθήκοντα του Κόμματος κάπως έτσι:

1) Οφείλουμε να αποδεικνύουμε την αναγκαιότητα του κομμουνισμού. Ο κομμουνισμός πηγάζει από τη σημερινή πραγματικότητα, γι' αυτό δε θα γίνει στη «Δευτέρα παρουσία», όπως ισχυρίζονται οι αρνητές της κοινωνικής εξέλιξης.

2) Εχουμε χρέος να εκπαιδεύσουμε την εργατική τάξη, ώστε να αποκτήσει την ικανότητα να πραγματοποιήσει την επαναστατική αλλαγή στην εξουσία, που είναι όρος για την κοινωνική πρόοδο.

Και τα δυο αυτά καθήκοντα είναι αλληλένδετα μεταξύ τους, δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί το ένα χωρίς το άλλο. Παρουσιάζονται σαν διαλεκτικό δίπολο στη ζωή. Χρειάζεται τέχνη για να τα δέσεις στην καθημερινή δράση. Δεν είναι εύκολη υπόθεση να υποτάξεις την τακτική στη στρατηγική. Πολύ περισσότερο όταν δουλεύεις σε ένα μικροαστικό στρώμα με την προοπτική της εργατικής τάξης.

Από την άποψη αυτή θα ήθελα να επικεντρώσω περισσότερο στην πλευρά της κοινωνικής συμμαχίας που έχει εξέχουσα θέση στη στρατηγική μας. Και επειδή τους συμμάχους στην κοινωνία δεν τους διαλέγουμε, αλλά τους επιβάλει η πραγματικότητα, καλό είναι να μετράμε πολύ συγκεκριμένα κάθε φορά τα βήματα που κάνουμε προς αυτήν την κατεύθυνση. Και περισσότερο στους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς ΕΒΕ που και περισσότεροι είναι σήμερα και έχουμε τα μεγαλύτερα προβλήματα, για ιστορικούς και θεωρητικούς λόγους, που δε χρειάζεται να αναλύσουμε εδώ.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τι σημαίνει δουλειά στο στρώμα. Είναι ζήτημα μόνο κάποιων συνδικαλιστών, κάποιων εξειδικευμένων κομματικών μελών;

Δουλειά στο στρώμα σημαίνει να μπολιάσουμε όσο γίνεται μεγαλύτερο κομμάτι των αυτοαπασχολούμενων με τα ιδανικά της εργατικής τάξης. Κάθε αυτοαπασχολούμενος που το καταλαβαίνει αυτό, ξεκόβει από την επιρροή της αστικής ιδεολογίας που τον σπρώχνει η ταξική του θέση. Μαθαίνει να παλεύει για τα σημερινά του προβλήματα με άλλον τρόπο, μαζί με τους εργάτες, γιατί τα συμφέροντά του είναι δεμένα με χίλια νήματα με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Γι' αυτό η δουλειά στο στρώμα περνά, κύρια μέσα από τη συνολική δουλειά του Κόμματος για την κοινωνική συμμαχία.

Ας υποθέσουμε ότι μια συνοικιακή ΚΟΒ δεν έχει αυτοαπασχολούμενους στις τάξεις της ή δεν έχει τον κατάλογο για να φέρει σε πέρας μια τέτοια υπόθεση. Δε θα κάνει δουλειά στους αυτοαπασχολούμενους του χώρου της; Με αυτόν τον τρόπο θα περιορίσει τη δράση της.

Θα βγει και θα μοιράσει στα μαγαζιά τις γενικές προκηρύξεις ή τις προκηρύξεις του ΠΑΜΕ; Καλό είναι αυτό, αλλά δε λύνει το πρόβλημα.

Μήπως είναι καλύτερα να σχεδιάσει τη συγκεκριμένη παρέμβασή της στο χώρο; Εδώ χρειάζεται εξειδίκευση που δεν είναι ζήτημα προσώπων. Είναι ζήτημα μελετημένης και στοχευμένης δουλειάς όλης της ΚΟΒ. Ζήτημα συγκεκριμένης εφαρμογής της γενικής μας δράσης για τη συμμαχία.

Οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο δίνουν ουσιαστική απάντηση στην ανάλυση που εμφανίζει την ελληνική αστική τάξη άπραγη, υποταγμένη, την Ελλάδα υπό κατοχή. Θέτουν το ζήτημα της ενδιάμεσης θέσης της Ελλάδας με εξαρτήσεις από ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ. Οτι, δηλαδή, λόγω ανισομετρίας υπερτερεί η δύναμη του ισχυρότερου, κάθε αστική τάξη για να προωθήσει τα συμφέροντά της εντάσσεται προσωρινά ή μονιμότερα σε κάποιον άξονα, αλλάζει θέση αναζητά καλύτερους όρους στον ανταγωνισμό, στη διασφάλιση της κερδοφορίας των μονοπωλίων που εκπροσωπεί στη χώρα της.

Οι διαφωνούντες, που υποτιμούν ή παραγράφουν την ανάπτυξη του μονοπωλιακού καπιταλισμού στην Ελλάδα, για να υποβαθμίσουν το καίριο ζήτημα της ωριμότητας των υλικών προϋποθέσεων για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού προσπερνούν απλουστευτικά το εφοπλιστικό κεφάλαιο, τη σύμφυση του βιομηχανικού κεφαλαίου με το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα μονοπώλια. Επί της ουσίας, υποβαθμίζουν απλουστευτικά μεγάλους οικονομικούς μονοπωλιακούς ομίλους σε όλους τους κλάδους, στη βιομηχανία συμπεριλαμβανομένης της ενέργειας, της μεταποίησης, στις τηλεπικοινωνίες, στον τουρισμό, στις μεταφορές κ.ά.

Οι διαφωνούντες, που υποτιμούν ή παραγράφουν την ανάπτυξη του μονοπωλιακού καπιταλισμού στην Ελλάδα, προσπερνούν απλουστευτικά το εφοπλιστικό κεφάλαιο, τη σύμφυση του βιομηχανικού κεφαλαίου με το χρηματοπιστωτικό σύστημα και τα μονοπώλια. Οι Ελληνες εφοπλιστές κατέχουν το 2ο μεγαλύτερο στόλο στο κόσμο. Αυτό το αναμφισβήτητο στοιχείο δείχνει το μέγεθος της σύγκρουσης της εργατικής τάξης με το κεφάλαιο και τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να γίνει η ναυτιλία εργαλείο στα χέρια του λαού. Πώς μπορεί να γίνει αυτό;

Μπορεί να γίνει στα πλαίσια ενός ενδιάμεσου διαχειριστικού σταδίου ή από μια «αριστερή προοδευτική κυβέρνηση» που εξ αντικειμένου θα διατηρήσει την καπιταλιστική εφοπλιστική ιδιοκτησία;

Μπορεί μια τέτοια κυβέρνηση, που πιέζουν το Κόμμα μας να εγκλωβιστεί, να εκτιμήσει και να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες στην ακτοπλοΐα με κεντρικό σχεδιασμό, σύγχρονα πλοία, φτηνά εισιτήρια, απρόσκοπτη σύνδεση των νησιών; Να οργανώσει τη ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία;

Αυτό είναι ουτοπία, θέση που κοροϊδεύει τον εργαζόμενο λαό.

Λύση δίνει μόνο η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ. Το Πρόγραμμα του Κόμματος για το 19ο Συνέδριο εμπλουτίζει την αντίληψή μας για το σοσιαλισμό και δίνει νέα εφόδια για συγκέντρωση των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων για την ενδυνάμωση της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης της Λαϊκής Συμμαχίας, για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων την Εργατική - Λαϊκή Εξουσία, το Σοσιαλισμό - Κομμουνισμό.

Κάποιοι λίγοι δημοσιογράφοι του «Ρ» εμφανίζουν σαν ατράνταχτη απόδειξη για την ορθότητα της εκτίμησής τους πως η τακτική και η στρατηγική του Κόμματος δε γίνεται αποδεκτή από τις λαϊκές μάζες, την πτώση των εκλογικών ποσοστών του ΚΚΕ στις τελευταίες εκλογές. Αλλά δικαιούται κάποιος να αναρωτιέται. Εγκριτοι δημοσιογράφοι είναι. Πώς το ψάξανε και καταλήξανε σε τέτοιο συμπέρασμα; `Η μήπως δεν το ψάξανε καθόλου; Αν π.χ. κατεβαίνανε μέχρι τη Σάμο και κάνανε μια έρευνα άλλα πράγματα θα διαπιστώνανε. Εκεί η Κομματική Οργάνωση, ενάμιση χρόνο πριν τις εκλογές, ξεκίνησε και υλοποίησε ένα πολύ πλούσιο πρόγραμμα συσκέψεων, συγκεντρώσεων, περιοδειών, σε όλους τους κλάδους και τα χωριά όπου ανέλυε και συζητούσε με τον κόσμο το περιεχόμενο και τα χαρακτηριστικά της Λαϊκής Εξουσίας και της Λαϊκής Οικονομίας.

Μήπως η πολιτική εξόρμηση με αυτό ακριβώς το περιεχόμενο διαμόρφωσε τάσεις απομόνωσης των κομμουνιστών από τα λαϊκά στρώματα; Τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο. Ηταν μετά την έναρξή της και μέχρι σήμερα που ανατράπηκαν οι συσχετισμοί στο νομαρχιακό τμήμα της ΑΔΕΔΥ και οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ από τρεις έδρες στις εννιά πήραν έξι στις εννιά. Που στις φοιτητικές εκλογές η Πανσπουδαστική ήρθε πρώτη δύναμη στο νησί με ποσοστό πάνω από 43%. Που αποκτήθηκαν προσβάσεις στα σωματεία και στους συλλόγους των ΕΒΕ και της φτωχής αγροτιάς. Που οι Κομμουνιστές πήραν την απόλυτη πλειοψηφία στην Ενωση Γονέων του νησιού. Και φυσικά διατήρησαν όλες τις άλλες θέσεις που είχαν στο κίνημα σε όποιες εκλογικές μάχες έγιναν π.χ. στο Εργατικό Κέντρο, στο σωματείο του νοσοκομείου κλπ.

Μήπως η προσπάθειά τους να υλοποιήσουν το πρόγραμμα της πολιτικής εξόρμησης τους έφερε πίσω από τη διεκδίκηση λύσης στα άμεσα προβλήματα του λαού; Και εδώ τα στοιχεία δείχνουν το αντίθετο. Το ίδιο διάστημα, το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα και οι Λαϊκές Επιτροπές ασχολήθηκαν κυριολεκτικά με τα πάντα. Από τα χαράτσια ως το μάζεμα εκατοντάδων υπογραφών κάτω από την πρόταση του Κόμματος για τη ρύθμιση των υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Από την πολυήμερη κινητοποίηση των φοιτητών για την αποτροπή της έξωσής τους από τις εστίες, κινητοποίηση που είχε και θετική κατάληξη μέχρι την πολυήμερη κατάληψη των σχολείων από τους γονείς και κηδεμόνες για να δοθεί λύση - που δόθηκε προσωρινά - στο πρόβλημα της μεταφοράς των μαθητών. Από τις δεκάδες κινητοποιήσεις για τα οξυμένα προβλήματα της Υγείας μέχρι κάθε μικρό και μεγάλο, τοπικού χαρακτήρα - πρόβλημα. Και βέβαια στην πρώτη γραμμή της δράσης ήταν τα προβλήματα των ανέργων, οι απολύσεις, οι οικονομικοί μετανάστες κ.λπ.

Ας πάνε, λοιπόν, αυτοί οι λίγοι δημοσιογράφοι στη Σάμο να πείσουν τους εκεί κομμουνιστές πως η συνεχής, συστηματική προπαγάνδιση στο λαό της πρότασης εξουσίας του Κόμματος απομόνωσε την οργάνωσή τους από τις λαϊκές μάζες, επέφερε στασιμότητα ή και μείωση στις δυνάμεις τους στο μαζικό και στο συνδικαλιστικό κίνημα, επέδρασε αρνητικά στο εκλογικό αποτέλεσμα. Να μη δυστροπήσουν, όμως, αν οι Σαμιώτες τους κοιτάζουν σαν να έπεσαν από τον Αρη.

Μια σειρά μικρές μεσαίες, αλλά και μεγάλες βιομηχανικές μονάδες στην περιοχή της ΧΑΛΚΙΔΑΣ - ΟΙΝΟΦΥΤΩΝ - ΣΧΗΜΑΤΑΡΙΟΥ - ΘΗΒΑΣ όπου υπάρχει μεγάλη συγκέντρωση σχεδόν όλων των κλάδων, έχουν κλείσει. Παρ' όλα αυτά, ο συγκεκριμένος άξονας Χαλκίδα - Οινόφυτα - Σχηματάρι - Θήβα παραμένει βασικός χώρος βιομηχανικής παραγωγής συγκεντρώνοντας χιλιάδες εργάτες. Ταυτόχρονα, το τελευταίο δίχρονο παρατηρούμε και μια ιδιαίτερη ανάπτυξη του χονδρικού εμπορίου - logistics.

Παραμένει ως βασικό πρόβλημα η απουσία παρέμβασής μας σε αρκετά μεγάλα εργοστάσια. Το προηγούμενο διάστημα ωστόσο σε αρκετούς χώρους η ΚΟ, το ΠΑΜΕ είχαν παρεμβάσεις αλλού καλύτερα, αλλού λιγότερο καλά. Από την πείρα της δουλειάς μας φαίνεται ότι από την πλειοψηφία των εργατών δε γίνεται αντιληπτό ποιος είναι ο αντίπαλος, βλέπει ως αντίπαλο την εκάστοτε πολιτική εξουσία κι όχι την οικονομική, κι εδώ είναι τα δύσκολα για μας. Χρειάζεται επίμονη καλά σχεδιασμένη δουλειά που θα στοχεύει στην επίδραση στις συνειδήσεις των εργατών που θα σπάει επιρροές αστικών ιδεολογημάτων, αλλά και του οπορτουνισμού.

Είναι κομβικό το ζήτημα η ανατροπή στη συνείδηση των εργατών αυταπατών που εδράζονται στις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, χρειάζεται αποκάλυψη των εξελίξεων σε σχέση με τον κλάδο, τις ενδοκαπιταλιστικές τάσεις και συγκρούσεις για να έχει ο εργάτης σφαιρική και ολοκληρωμένη εικόνα για το τι συμβαίνει και τι επιπτώσεις έχει στο χώρο του. Ολη αυτή η δουλειά περνάει μέσα από καλά μελετημένο σχέδιο της κομματικής παρέμβασης σε χώρους που ιεραρχούμε και που έχουν ιδιαίτερη σημασία, υπερβαίνοντας το σύνολο των εμποδίων που δεν επιτρέπουν την ολοκληρωμένη παρέμβασή μας. Είναι χαρακτηριστικό ότι στη βιομηχανική περιοχή που αναφερόμαστε ένας σημαντικός αριθμός εργατών κατοικεί στην ευρύτερη περιοχή της Αττικής. Αντικειμενικά αυτό δυσκολεύει την επαφή μαζί τους, αφού έξω απ' το εργοστάσιο ο εργάτης δεν ανοίγεται, φοβάται, άρα χρειάζεται να βρούμε επαφή σε χώρο εκτός εργοστασίου, ο πιο πρόσφορος είναι ο χώρος κατοικίας. Σε αυτήν την κατεύθυνση χρειάζεται να εξετάσουμε τον τρόπο συντονισμού της δράσης μας με την ΚΟ Αττικής που θα καταλήγει σε συγκεκριμένο σχέδιο παρέμβασης.

Με πυξίδα τις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου του Κόμματος, η παρέμβασή μας στην εργατική τάξη της περιοχής μπορεί και πρέπει να γίνει πιο αποτελεσματική.

Στη συνδιάσκεψη της Κομματικής Οργάνωσης Βιομηχανίας εκτιμήσαμε ότι κάναμε σημαντική προσπάθεια και συμβάλαμε στην υλοποίηση των αποφάσεων του Κόμματος και της ΕΠ Αττικής, στους κλάδους βιομηχανίας.

Ωστόσο παρά τη βελτίωση που έχουμε πετύχει παραμένουν κενά και αδυναμίες που δεν έχουν πάντα αντικειμενικό χαρακτήρα. Είναι προβλήματα που μπορούμε και θα τα λύσουμε. Υπάρχει γνώση και πείρα, προσανατολισμός και αποφασιστικότητα για να αντιστοιχηθεί η δράση μας με αποτελέσματα στις σημερινές απαιτήσεις της ταξικής πάλης.

Στον κλάδο του χαρτιού και του τύπου που έχει πληγεί ιδιαίτερα από την οικονομική καπιταλιστική κρίση, με αποτέλεσμα να έχουμε το κλείσιμο 12 μεγάλων επιχειρήσεων και δεκάδων μικρότερων στην εκτυπωτική βιομηχανία, με πάνω από 3.000 ανέργους και περίπου 2.000 στην Αττική.

Οι δυνάμεις του Κόμματος, του ΠΑΜΕ στον κλάδο έκαναν σημαντικές προσπάθειες έγκαιρα, να οργανωθεί η πάλη, ο αγώνας των εργαζομένων, να βάλουμε εμπόδια να αποκρούσουμε την επίθεση. Εκτός των γενικών κινητοποιήσεων, προχωρήσαμε σε 4 κλαδικές απεργίες, κινητοποιώντας και κατά χώρο δουλειάς τους εργαζόμενους όπου είχαμε δημιουργήσουμε δυνατότητα. Κάναμε προσπάθεια ο αγώνας να προσανατολίζεται και να αποκαλύπτει τον ένοχο και τις αιτίες που γεννούν τα προβλήματα, την κρίση που δεν είναι άλλος από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, να φωτίζεται η μόνη διέξοδος που συμφέρει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της, την εργατική, λαϊκή εξουσία.

Παρά τις δυσκολίες που προκαλεί η κρίση έγιναν εκατοντάδες νέες εγγραφές στα σωματεία. Συγκροτήθηκαν 3 νέα σωματεία, 2 κλαδικά και 1 επιχειρησιακό. Αυτή η συσπείρωση συνέβαλε στην αλλαγή συσχετισμών, να πετάξουμε εκτός διοίκησης της Ομοσπονδίας την ΠΑΣΚΕ.

Κάναμε προσπάθεια να δυναμώσει η ταξική γραμμή και συσπείρωση, η προοπτική της κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας, προσανατολίσαμε τη δράση και την οργάνωση των εργαζομένων κατά χώρους δουλειάς, δουλέψαμε με συλλογικές, μαζικές διαδικασίες. Παρά την εργοδοτική τρομοκρατία, οργανώσαμε ΓΣ σε χώρους δουλειάς, συγκροτήσαμε σωματειακές επιτροπές. Εκεί που είχαμε ΚΟΒ ή κομματικούς πυρήνες τα αποτελέσματα είναι πολύ πιο θετικά και εδώ αναδεικνύεται το ζήτημα της κομματικής οικοδόμησης ως βασικό για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.

Για το επόμενο διάστημα χρειάζεται να υπολογίσουμε τις νέες δυσκολίες στο εργατικό κίνημα που φέρνει το βάθεμα της κρίσης και παράλληλα η ένταση της καταστολής των αγώνων, η απαγόρευση των απεργιών και της συνδικαλιστικής δράσης που θα επιδιώξουν. Στόχος τους το ταξικό κίνημα, το ΠΑΜΕ.

Σε τι συνθήκες οργανώνουμε από τις Λαϊκές Επιτροπές τη λαϊκή πάλη.

Οι συνέπειες στα λαϊκά στρώματα της πόλης από τη βαθιά καπιταλιστική κρίση με τα συνεχή βάρη που φορτώνονται, έχει διαμορφώσει μια δραματική καθημερινή πραγματικότητα στις λαϊκές οικογένειες, αλλά και σε ένα μεγάλο τμήμα των αυτοαπασχολούμενων που μένουν στις λαϊκές γειτονιές.

Στις φτωχογειτονιές σήμερα υπάρχουν σπίτια χωρίς ρεύμα και παιδιά που δεν μπορούν να διαβάσουν, μαθητές που λιποθυμάνε από την πείνα, εργατικές οικογένειες που τρώνε μια φορά τη βδομάδα και όχι επτά μέρες τη βδομάδα. Υπάρχουν πάμπολλες λαϊκές οικογένειες που δεν είναι σε θέση να ικανοποιήσουν τις βασικές στοιχειώδεις ανάγκες της διαβίωσής τους.

Αυτή η κατάσταση δημιουργεί διεργασίες με πιο ταχύ ρυθμό. Φορτώνει το λαό οργή, θυμό και αγανάκτηση. Εμφανίζονται διαθέσεις κάποιας μορφής αντιδράσεις, όμως συνάμα φουντώνει η ανυπομονησία, η προσδοκία και η απαίτηση κατάκτησης άμεσων αποτελεσμάτων από την οποιαδήποτε δράση καλυτέρευσης των συνθηκών επιβίωσής τους και που με την οργανωμένη παρέμβαση δομών - κομμάτων του συστήματος εύκολα μετατρέπεται σε απογοήτευση από την αναποτελεσματικότητα και σε αφοπλισμό, λόγω της παντοδυναμίας του κεφαλαίου.

Φαίνεται πως έχει ισχυρή βάση ο ιδεολογικός συμβιβασμός ενός τμήματος του λαού, εννοούμε η εξοικείωση με τη φτώχεια και την εξαθλίωση, με τα 20 ευρώ, με τα ρούχα από δεύτερο χέρι. Σ' αυτές τις συνθήκες αλληλοσυμπληρούμενων αντιθέσεων και αντιφάσεων, όπου αναπτύξαμε σχετικά καλό κλίμα σχεδόν όλες οι πρωτοβουλίες έχουν συμμετοχή, βρίσκουν ανταπόκριση. Συσπειρώνονται δυνάμεις έξω από το γνωστό - στενό κύκλο μας. Ολόκληρες οικογένειες παίρνουν μέρος αφού τους αφορά. Σημαντικό είναι ότι ο οργανωτής - προπαγανδιστής είναι άνθρωπός τους, γνωστός τους ή γείτονάς τους.

Καταγράφουμε μια πλούσια δραστηριότητα ειδικά σε μια συγκεκριμένη φτωχογειτονιά - εργατοσυνοικία της Πάτρας μέσω της Λαϊκής Επιτροπής με υψηλό κύρος και επιρροή του ΚΚΕ που έχει δημιουργηθεί και παραλάβει βαριά κληρονομιά από τη γεμάτη θυσίες και αίμα προσφορά του Κόμματος στην υπόθεση της εργατικής τάξης, με οξύτατη διαπάλη - αντιπαράθεση με όλους τους μηχανισμούς - κόμματα της ντόπιας αστικής τάξης και τον οπορτουνισμό. Μια δραστηριότητα σχεδόν καθημερινή, με εξωφρενικούς ρυθμούς για να ανταποκριθούμε στις ανάγκες. Συσκέψεις, γενικές συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, ενημερώσεις ζύμωσης και προετοιμασίας, πορείες, παραστάσεις διαμαρτυρίας με εναλλαγές μορφών πάλης. Για το χαράτσι στη ΔΕΗ και ομάδες περιφρούρησης με ωρολόγιο πρόγραμμα για τις διακοπές ρεύματος ολόκληρων οικοδομικών προσφυγικών τετραγώνων. Για την αντιμετώπιση του υποσιτισμού των παιδιών στα σχολεία και την εξασφάλιση της σίτισής τους. Για την καρκινογόνο εγκατάσταση των κεραιών των εταιρειών κινητής τηλεφωνίας. Για την επιβίωση των ανέργων και των οικογενειών τους. Για την αντιμετώπιση της μάστιγας των ναρκωτικών. Για τα ζητήματα υγείας και ιατρικής - φαρμακευτικής περίθαλψης και της Κοινωνικής Ασφάλισης για όλους. Για την έκφραση αλληλεγγύης σε όσες οικογένειες το χρειάζονται, που η ίδια η πραγματικότητα το ανέδειξε πρώτης προτεραιότητας.

Από τη δράση του ΚΚ Ισραήλ (εδώ διαδήλωση ενάντια στο γκρέμισμα παλαιστινιακών σπιτιών στη Δυτική Οχθη

• Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ισραήλ αναφέρει: «Τρέφουμε μεγάλη εκτίμηση για το μαχητικό αγώνα του ΚΚΕ και τον ηγετικό του ρόλο στην αντεπίθεση της ελληνικής εργατικής τάξης και λαϊκών στρωμάτων, τη σταθερή στάση του ενάντια στη νεο-φιλελεύθερη λιτότητα και τα μονοπώλια της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι μια κρίση του καπιταλισμού, ως κοινωνικοοικονομικού συστήματος. Συνεπώς κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να λυθεί χωρίς ένα σαφές πρόγραμμα που να ξεπερνάει το πλαίσιο του καπιταλισμού, χωρίς ένα σαφές πρόγραμμα για την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Το ΚΚΙ θεωρεί το ΚΚΕ στενό σύμμαχό του στην πάλη ενάντια στην κατοχή των παλαιστινιακών εδαφών από το Ισραήλ, ενάντια στη στρατηγική στρατιωτική συνεργασία ανάμεσα στις δεξιές κυβερνήσεις της Ελλάδας και του Ισραήλ και για την επίτευξη μιας δίκαιης και διαρκούς ειρήνης ανάμεσα στο Ισραήλ και τις γειτονικές του χώρες. Μια τέτοια ειρήνη θα βασίζεται στην ίδρυση ενός ανεξαρτήτου παλαιστινιακού κράτους, δίπλα στο Ισραήλ, στα σύνορα της Πράσινης Γραμμής της 4ης Ιουνίου του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ (...) Το ΚΚΙ εκφράζει τη βαθιά του εκτίμηση για τη συνεπή αντίθεση του ΚΚΕ με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και τα σχέδια του για τη Μέση Ανατολή. Εκτιμάμε ιδιαίτερα την αξία της στάσης του ΚΚΕ ενάντια στην τριμερή συμμαχία του ιμπεριαλισμού, του σιωνισμού και της αραβικής αντίδρασης. Η επιθετική εμπλοκή του ιμπεριαλισμού και των συμμάχων του βάζει στο στόχαστρο τα βασικά συμφέροντα των λαών της περιοχής και αυξάνει τον κίνδυνο του πολέμου ιδιαιτέρα σε βάρος των λαών της Συρίας και του Ιράν».
• Το Κόμμα του Λαού της Παλαιστίνης αναφέρει: «Το κόμμα σας παίζει εξέχοντα σημαντικό ρόλο στη συσπείρωση των επαναστατικών δυνάμεων ενάντια στις αντιδραστικές δυνάμεις για να σταματήσει την εκμετάλλευση και καταπίεση και για την οικοδόμηση μιας δίκαιης σοσιαλιστικής κοινωνίας, της ισότητας και των ίσων ευκαιριών, και είμαστε σίγουροι ότι το Συνέδριό σας θα υιοθετήσει εκείνο το πολιτικό και κοινωνικό πρόγραμμα που είναι ικανό να οδηγήσει το επαναστατικό κίνημα στην Ελλάδα για να επιτύχει τους στόχους του, να απαλλαγεί από τον έλεγχο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στα πλούτη του ελληνικού λαού (...) Το Συνέδριό σας θα επιβεβαιώσει την αλληλεγγύη του κόμματός σας με το δίκαιο αγώνα του παλαιστινιακού λαού για τερματισμό της κατοχής, ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους και την επίτευξη του δικαιώματος των προσφύγων να επιστρέψουν στα σπίτια τους, με εγκατάλειψη της πολιτικής των εποικισμών».
• Οι Ενοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις της Κολομβίας - Στρατός του Λαού (FARC-EP) σημειώνουν: «Χαιρετίζουμε θερμά το ΚΚΕ που διεξάγει, σε μια περίοδο συστημικής κρίσης του κεφαλαίου, την πιο σημαντική πάλη σε ευρωπαϊκό έδαφος για το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό, για να ενώσει ένα λαό που στη λαμπρή ιστορική του πορεία δεν έπαψε να παλεύει για ένα νέο σύστημα δικαιοσύνης και ανθρωπιάς (...) Είμαστε πεπεισμένοι ότι τα πολιτικά καθήκοντα που θα προκύψουν από το κορυφαίο αυτό γεγονός θα αποτελέσουν για τα μέλη του κόμματος έναν ασφαλή οδηγό για τη λαϊκή και επαναστατική νίκη. Θέλουμε να μοιραστούμε μαζί σας, σύντροφοι, ότι στην Αβάνα, στην Κούβα, διεξάγουμε μια έντονη πολιτική μάχη που -στηριζόμενη από τη στρατιωτική μας δράση- επιδιώκει μια λύση μέσω διαπραγματεύσεων στην κοινωνική και ένοπλη σύγκρουση που έχει συγκλονίσει την Κολομβία για περισσότερο από μισό αιώνα. Η στήριξή σας στη δίκαιη υπόθεση ενός λαού που λαχταρά να έχει ειρήνη με κοινωνική δικαιοσύνη, πραγματική δημοκρατία και κυριαρχία, μας γεμίζει με βεβαιότητα για το θρίαμβο του ονείρου μιας νέας Κολομβίας, στο δρόμο προς το σοσιαλισμό και τον κομμουνισμό. Το ΚΚΕ και ο ελληνικός λαός είναι πάντα στις καρδιές μας και να ξέρετε ότι οι αντάρτες των Ενόπλων Επαναστατικών Δυνάμεων της Κολομβίας - Λαϊκός Στρατός τρέφουν αισθήματα αλληλεγγύης που περνάνε τον Ατλαντικό και ότι θα είναι πάντα δίπλα σας.
• Το Παραγουάνικο ΚΚ σημειώνει: «Το ΚΚΕ σε μια περίοδο γενικευμένης κρίσης του καπιταλισμού στο ιμπεριαλιστικό του στάδιο (με πολέμους, ένταση της εκμετάλλευσης και της μιζέριας στους λαούς) έχει να επιδείξει μια μεγάλη αγωνιστικότητα και υψηλό ηθικό. Είναι πηγή έμπνευσης και ανάτασης σε διεθνές επίπεδο οι τεράστιες λαϊκές διαδηλώσεις του ελληνικού λαού, ενάντια στις βάρβαρες πολιτικές κυβερνήσεων και μεγάλου κεφαλαίου, του συστήματος που καταστρέφει τη ζωή στην Ευρώπη που κυριαρχείται από τους μονοπωλιακούς ομίλους, για να καταφέρουν να συγκεντρώσουν νέα πλούτη. Γνωρίζουμε επίσης την ηρωική διαδρομή του Κόμματος και του λαού σας στην πάλη ενάντια στον πόλεμο και την κατοχή του φασισμού στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, την ακούραστη πολιτικοϊδεολογική πάλη σας και στην περίοδο της καπιταλιστικής ανόδου και στην περίοδο του λεγόμενου "τέλους της Ιστορίας", που πρόκυψε μετά την πτώση του σοσιαλιστικού στρατοπέδου, όπου μαζί με άλλα κόμματα από όλο τον κόσμο ξαναξεκινούσαμε βασισμένοι στο δίκιο των αρχών μας και της επαναστατικής υπόθεσης για την οποία παλεύουμε. Δεν ξεχνάμε τον πολύ θετικό δημιουργικό ρόλο των Ελλήνων κομμουνιστών στην προσπάθεια να επιτευχθεί η αναγκαία ενότητα της παγκόσμιας κομμουνιστικής οικογένειας για να μπορέσουν οι λαοί να προχωρήσουν το δρόμο της οικοδόμησης του σοσιαλισμού».
• Το Κομμουνιστικό Κόμμα Καναδά σημειώνει: «Το ΚΚΕ δείχνει στην πράξη πώς πρέπει να εκπληρώνει τον πρωτοπόρο ρόλο του ένα κομμουνιστικό κόμμα. Το κόμμα σας αποτελεί παράδειγμα και πηγή έμπνευσης για τις κομμουνιστικές δυνάμεις και τα επαναστατικά κινήματα σε όλο τον κόσμο (...) Το 37ο Συνέδριο του ΚΚ Καναδά, που ολοκλήρωσε τις εργασίες του το προηγούμενο Σαββατοκύριακο (6-7/4), κατέληξε, για να δυναμώσει η αγωνιστική λαϊκή παρέμβαση, πως αυτό που απαιτείται είναι να ηττηθεί ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, οι πολιτικές της ταξικής συνεργασίας που προωθεί η δεξιά και η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία του εργατικού κινήματος».
• Το Σοσιαλιστικό Κόμμα Εργατών Κροατίας αναφέρει: «Ο ρόλος του κόμματός σας στη μελλοντική εξέλιξη του σοσιαλισμού ως ιδέας και πρακτικής έχει εξαιρετική σημασία για την εποχή και την περιοχή μας. Συνεχίζουμε αποφασιστικά μαζί με σας και με άλλα αδερφά κόμματα για τον κοινό μας στόχο, το σοσιαλισμό, που μπορεί να διασφαλίσει την απελευθέρωση του ανθρώπου».
• Το Κομμουνιστικό Κόμμα Λιθουανίας αναφέρει αφού εύχεται κάθε επιτυχία: «Εμείς οι κομμουνιστές της Λιθουανίας δεν έχουμε σήμερα τη δυνατότητα να δρούμε ανοιχτά για το καλό της χώρας μας. Τον Αύγουστο του 1991 το ΚΚ Λιθουανίας απαγορεύτηκε, χωρίς να γίνει δίκη, στη βάση συκοφαντικών κατηγοριών. Αλλά οι κομμουνιστές της Λιθουανίας ήταν και θα παραμείνουν πιστοί στις πεποιθήσεις τους και μαζί με το λαό της Λετονίας δρουν ενεργά ενάντια στην αντιλαϊκή διακυβέρνηση του φιλελεύθερου φασισμού, ενάντια στη μετατροπή της Λιθουανίας σε μια καθυστερημένη επαρχία, την οποία διευθύνει το διεθνές κεφάλαιο. Για μας το ΚΚ Ελλάδας αποτελεί παράδειγμα πάλης και υπηρέτησης της χώρας του».
• Το Κομμουνιστικό κόμμα Αζερμπαϊτζάν τονίζει: «Οι κομμουνιστές του Αζερμπαϊτζάν σας στηρίζουν στην πάλη σας ενάντια στην αυθαιρεσία της αστικής τάξης. Εκτιμούμε τη μαχητικότητά σας και είμαστε περήφανοι για εσάς. Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας πάντα ήταν και είναι υπόδειγμα πάλης και υπηρέτησης της χώρας του».

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΑΚΕΛ Α. Κυπριανού, με την ευκαιρία της ολοκλήρωσης των εργασιών του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ, απέστειλε τις ακόλουθες συγχαρητήριες επιστολές προς το νεοεκλεγέντα ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα και την τέως ΓΓ Αλέκα Παπαρήγα.

Προς τον Δημήτρη Κουτσούμπα, Γενικό Γραμματέα ΚΕ ΚΚΕ: «Από μέρους της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ, σε συγχαίρω θερμά για την επιτυχή ολοκλήρωση των εργασιών του 19ου Συνεδρίου του Κόμματος και για την εκλογή σου στη θέση του Γενικού Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ. Σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία, το ΚΚΕ συνεχίζοντας τους ταξικούς και πολιτικούς του αγώνες, μπορεί να δώσει την ελπίδα και την προοπτική για το αύριο της Ελλάδας και του ελληνικού λαού. Είμαστε βέβαιοι πως παραλαμβάνοντας τη σκυτάλη από την απερχόμενη ηγεσία, η νέα ηγεσία θα εργαστεί προς αυτή την κατεύθυνση. Ως ΑΚΕΛ, ευχόμαστε κάθε επιτυχία στα καθήκοντα που αναλαμβάνεις και εκφράζουμε την πλήρη αλληλεγγύη μας στην πάλη του ΚΚΕ για να κατακτήσουν η Ελλάδα και ο ελληνικός λαός καλύτερες μέρες».

Προς την Αλέκα Παπαρήγα, τέως Γενική Γραμματέα ΚΕ ΚΚΕ: «Από μέρους της ΚΕ του ΑΚΕΛ, εκφράζω τα θερμά μου συγχαρητήρια για την επιτυχή ολοκλήρωση του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ. Θέλω επίσης να σε συγχαρώ προσωπικά για τη συμβολή σου στους ταξικούς και πολιτικούς αγώνες των Ελλήνων εργαζομένων, τους οποίους υπηρέτησες με συνέπεια και αφοσίωση. Είμαι βέβαιος πως η ολοκλήρωση της θητείας σου στην ηγεσία του ΚΚΕ δεν σημαίνει και την αποστράτευσή σου από την πάλη του λαού της Ελλάδας και των λαών του κόσμου. Εύχομαι καλή συνέχεια και ό,τι καλύτερο».

Συγχαρητήριες δηλώσεις για την εκλογή του Δ. Κουτσούμπα στη θέση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, έκαναν χτες ο γραμματέας της Πολιτικής Επιτροπής της ΝΔ, Μ. Κεφαλογιάννης, ο συντονιστής της Γραμματείας του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Βίτσας, ο γραμματέας της Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής του ΠΑΣΟΚ, Ν. Ανδρουλάκης και ο γραμματέας της Κεντρικής Επιτροπής της ΔΗΜΑΡ, Σπ. Λυκούδης.