«Η κόκκινη γραμμή είναι η εθνική κυριαρχία, και όταν λέμε εθνική κυριαρχία εννοούμε αυτονοήτως τα εθνικά χωρικά ύδατα τα οποία σήμερα είναι προσδιορισμένα στα έξι ναυτικά μίλια», έλεγε χτες ο υπουργός Επικρατείας, Γιώργος Γεραπετρίτης, αναφερόμενος στις τουρκικές προκλήσεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Η κυβέρνηση συνεχίζει να καλλιεργεί εφησυχασμό, λέγοντας, λίγο έως πολύ, ότι καμιά ανησυχία δεν υπάρχει όσο η τουρκική κυβέρνηση δεν αμφισβητεί τα 6 ναυτικά μίλια, εκεί που βρίσκεται σήμερα η οριογραμμή των χωρικών υδάτων. Με τέτοιες δηλώσεις στρώνεται το έδαφος για επώδυνους συμβιβασμούς, στον διάλογο που «περιμένει» στο τέλος του διαδρόμου, με ευρωατλαντική εποπτεία και επίδικο τη διασφάλιση της ΝΑΤΟικής συνοχής.

«Ενα παγωμένο όνειρο στην κουζίνα σας» (!) ήταν το διαφημιστικό σλόγκαν της γνωστής εταιρείας «Πίτσος», το μακρινό 1963. Αλλά για τους τελευταίους εργαζόμενους της σημερινής επιχείρησης, που έχει περάσει πλέον στη γερμανική πολυεθνική «Bosch», το «όνειρο» έγινε εφιάλτης και η απόφασή της για λουκέτο πραγματική ψυχρολουσία. Κι όμως, η μεταφορά της παραγωγής της «Πίτσος» στην Τουρκία, το λουκέτο στο εργοστάσιο της Αθήνας και το πέταγμα στο δρόμο των εργαζομένων δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Οπως καταγγέλλει και το Συνδικάτο Μετάλλου Αττικής, η γερμανική πολυεθνική, βήμα το βήμα, προετοίμαζε το τελικό χτύπημα, αποψίλωνε από προσωπικό την επιχείρηση, αλλά ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός έκλεινε τα μάτια και κώφευε, διευκολύνοντας τα σχέδια της εργοδοσίας. Με τον τρόπο αυτό, το εργοστάσιο της «Πίτσος» γίνεται ένας ακόμα κρίκος στη μακριά αλυσίδα των «λουκέτων» που βάζει η καπιταλιστική ιδιοκτησία, γιατί έτσι τη συμφέρει. Και δεν το κλείνουν βέβαια οι αγώνες των εργαζομένων, όπως πρόθυμα λένε με κάθε τέτοια αφορμή τα διάφορα παπαγαλάκια, αποθεώνοντας τον «κοινωνικό εταιρισμό». Αποδείχτηκε όμως ότι τα σχέδια της εργοδοσίας, με κριτήριο την κερδοφορία της, δεν αναστέλλονται, πολύ περισσότερο δεν καταργούνται, αν οι εργαζόμενοι τα αποδεχτούν αδιαμαρτύρητα. Αντίθετα, διευκολύνονται και επιταχύνονται. Ετσι «ανεπαισθήτως», όπως θα 'λεγε και ο ποιητής, το εργοστάσιο οδηγείται στην οριστική εξαφάνιση και οι εργαζόμενοι στην ανεργία...

«Τζακ - ποτ» έκανε ξανά χτες η «Αυγή» στο δημοσίευμα για τις ποινές που αποφάσισε το δικαστήριο για τους ναζί εγκληματίες. Στο πρωτοσέλιδο και στο κύριο άρθρο της εφημερίδας διαβάζουμε ότι «οι ποινές για τους εγκληματίες της ΧΑ είναι μεγαλύτερες με τον νέο Ποινικό Κώδικα και οι καταδικασμένοι θα κάτσουν περισσότερα χρόνια στη φυλακή. Κατέρρευσε με πάταγο η εκστρατεία λάσπης της ΝΔ». Μια σελίδα μετά, στο σχετικό ρεπορτάζ, το τροπάρι αλλάζει και η εφημερίδα μάς πληροφορεί: «Κι όμως, η χτεσινή απόφαση επί των ποινών απέχει από το να είναι κρυστάλλινη (...) Το δικαστήριο, αντίθετα από τις προβλέψεις, όχι μόνο δεν ανέβηκε από την εισαγγελική πρόταση, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις κινήθηκε λίγο κάτω απ' αυτήν, αφήνοντας ανοιχτό το ενδεχόμενο το πάνδημο αίτημα "οι ναζί στη φυλακή", που έμοιαζε καταρχάς να ικανοποιείται από την απόφαση της περασμένης Τετάρτης, να παραμείνει ανολοκλήρωτο για μεγάλο αριθμό κατηγορουμένων». Σε διπλανή σελίδα, μάλιστα, διαβάζουμε: «Μάλλον επιεικής η ποινή στους επίδοξους δολοφόνους των Αιγυπτίων ψαράδων». Τι απ' όλα ισχύει, λοιπόν, για τον ΣΥΡΙΖΑ; Αν οι ποινές είναι οι καλύτερες δυνατές, όπως γράφει στο πρωτοσέλιδο και δικαιώνουν τις αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα, τότε γιατί διαμαρτύρεται και ζητάει κατόπιν εορτής να υπάρξει νομοθετική διόρθωση σε αυτά που ο ίδιος ψήφισε το 2019; 'Η μήπως νομίζει πως κάτω από τον κουρνιαχτό της αντιπαράθεσης με τη ΝΔ, για το ποιος ξέπλυνε περισσότερο τη Χρυσή Αυγή, θα κρύψει την ευθύνη του για το γεγονός ότι οι αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα, που έκανε ως κυβέρνηση, συνέβαλαν ώστε το δικαστήριο να μην επιβάλει τις ανώτατες προβλεπόμενες ποινές;