Το διάστημα αυτό και μέχρι το Γενάρη του 2017, διεξάγονται οι εκλογές για την ανάδειξη των νέων Διοικητικών Συμβουλίων στους Συλλόγους Γονέων στα σχολεία και των αντιπροσώπων των Ενώσεων Γονέων σε επίπεδο δήμου.

Το πρωτεύον στις αρχαιρεσίες των Συλλόγων Γονέων είναι η μαζική συμμετοχή των γονιών, που πολλές φορές αποτελεί και το ζητούμενο για πολλές Γενικές Συνελεύσεις και αυτό διότι η πλειοψηφία των γονιών απέχει για λόγους που σχετίζονται με την απαξίωση του συλλογικού αγώνα, με τη λογική της ανάθεσης σε τρίτους για την επίλυση των προβλημάτων, με την πιεστική καθημερινότητα που αντιμετωπίζει η κάθε λαϊκή οικογένεια και με τα αναπάντητα ερωτήματα για πολλούς, όπως «σε τι βαθμό μπορεί να επηρεάσει η συμμετοχή μας αποφάσεις του υπουργείου Παιδείας;» ή «είναι εφικτό να ανατρέψουμε ειλημμένες αποφάσεις;».

Με βάση όμως τα οξυμένα προβλήματα που συνεχίζονται στην Εκπαίδευση, υπάρχει αναγκαιότητα μαζικής συμμετοχής για να αποτρέψουμε το σχολείο και το μέλλον που ετοιμάζουν για τα παιδιά μας και να ξεκινήσουμε την αντεπίθεση με βάση τους στόχους που βάζουμε για το σχολείο που θέλουμε και έχουν ανάγκη τα παιδιά μας.

Από τη συζήτηση στις Γενικές Συνελεύσεις, έχει σημασία να σταθούμε στο βασικό, το κύριο που προβληματίζει. Κι αυτό δεν είναι άλλο από το πώς σκέφτονται οι γονείς που συμμετέχουν ότι θα βοηθήσουν τα παιδιά τους, το ίδιο το μέλλον των παιδιών τους.

Χρειάζεται ανατροπή της σημερινής αδιέξοδης λογικής που επικρατεί στους περισσότερους Συλλόγους Γονέων και οδηγεί ουσιαστικά στη συνεχόμενη μείωση των απαιτήσεων, με αποτέλεσμα την αποδόμηση του δημόσιου και δωρεάν σχολείου.

Στο επίκεντρο της συζήτησης, λοιπόν, είναι το ερώτημα τι χαρακτήρα θέλουμε να έχει ένας Σύλλογος Γονέων. Και αυτό λαμβάνοντας υπόψη ότι οι γονείς έχουν διαφορετικές κοινωνικές αφετηρίες και αντιλήψεις.

Είναι σημαντικό ότι υπάρχουν αρκετοί Σύλλογοι Γονέων που στην πράξη αποκτούν αγωνιστικά χαρακτηριστικά. Για παράδειγμα, αυτές τις μέρες που σπάει η εικόνα της «κανονικότητας» που προβάλλει η κυβέρνηση, είναι θετικό ότι σε επίπεδο σχολείου οργανώνονται κινητοποιήσεις για τις ελλείψεις σε εκπαιδευτικό προσωπικό αλλά και για ζητήματα υποδομών. Είναι θετικό γιατί οι Σύλλογοι Γονέων, προφανώς υπό την πίεση των προβλημάτων στα σχολεία τους, ξεπερνούν τη λογική της διαχείρισης, τη λογική «έτσι είναι τα πράγματα, ας δούμε τι μπορούμε να κάνουμε μέσα στο σχολείο» και βάζουν στο επίκεντρο τις μορφωτικές ανάγκες των μαθητών.

Φυσικά, αυτές οι πρωτοβουλίες προϋποθέτουν γνώση για το πού πρέπει να στραφούν οι διεκδικήσεις, κάτι που δεν είναι πάντα δεδομένο και για όλους τους Συλλόγους Γονέων. Για παράδειγμα, είναι σημαντικό ότι σε πολλούς Συλλόγους παίρνονται αποφάσεις που απαντούν στην αντίληψη «να βάλουμε το χέρι στην τσέπη αν είναι για το καλό των παιδιών μας», αντίληψη που ακόμα και μέσα στα χρόνια της κρίσης υπάρχει, εκφράζει μειωμένες απαιτήσεις.

Δεν μπορούμε, φυσικά, να κλείνουμε τα μάτια στο γεγονός ότι σε πολλές Γενικές Συνελεύσεις, στον απολογισμό των Διοικητικών Συμβουλίων, κυριαρχεί μια συζήτηση που μοιάζει με ισολογισμό δράσεων για το σχολείο (τι λεφτά δώσαμε, τι φτιάχτηκε από τον Σύλλογο κ.τ.λ). Ωστόσο, είναι σημαντικό ότι και εδώ μετράμε θετικά βήματα. Περισσότεροι γονείς κατανοούν την ευθύνη του κράτους για τα λειτουργικά έξοδα του σχολείου, ότι «είναι λεφτά δικά μας», δεν ζητάμε χάρη κ.τ.λ.

Οπως, επίσης, είναι σημαντικό ότι όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, πολλοί Σύλλογοι Γονέων εξέφρασαν πρακτικά την αλληλεγγύη τους στους πρόσφυγες, ότι απομονώθηκαν ρατσιστικές και φασιστικές εκδηλώσεις σε αρκετά σχολεία.

Το πιο κοινό χαρακτηριστικό των δράσεων των Συλλόγων Γονέων, ειδικά στα Δημοτικά Σχολεία που έχουν και πιο μαζικό χαρακτήρα, είναι η πραγματοποίηση μιας σειράς δραστηριοτήτων στο πλαίσιο του σχολείου με ευθύνη τους.

Πολλές φορές, η διοργάνωση τέτοιων δραστηριοτήτων ουσιαστικά αποτελεί την κυψέλη συσπείρωσης γονιών και παιδιών σε επίπεδο σχολείου. Ακόμα παραπέρα, δείχνει τι λείπει από τη λαϊκή οικογένεια σήμερα, τι αναζητά στην καθημερινότητά της.

Πρόκειται για μια διαδικασία η οποία οδηγεί ώστε να ανοίξει η συζήτηση για όλη την γκάμα των σύγχρονων αναγκών της λαϊκής οικογένειας και των παιδιών της, που δεν ικανοποιούνται, που μετατρέπονται σε εμπόρευμα. Αλλωστε, πολλοί Σύλλογοι Γονέων - και σωστά - παράλληλα με την πραγματοποίηση δραστηριοτήτων, διεκδικούν να γίνονται αυτά τα προγράμματα αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν, να γίνονται με κρατική ευθύνη, με αξιοποίηση των δομών των δήμων, χωρίς επιβάρυνση των γονιών.

Μάλιστα, υπάρχει θετική πείρα από πολλούς Συλλόγους που έρχονται σε επαφή και συνδιοργανώνουν τέτοιες δραστηριότητες μαζί με προοδευτικούς Συλλόγους, με Σωματεία που υπάρχουν σε επίπεδο της τοπικής κοινωνίας.

Θέλουμε, λοιπόν, τέτοιες περιπτώσεις Συλλόγων Γονέων να πολλαπλασιαστούν. Κυριολεκτικά, είναι ορόσημο η δράση τέτοιων Συλλόγων, γιατί δείχνουν στην πράξη ότι τίποτα δεν τους είναι ξένο, ότι δεν αφήνουν τα παιδιά τους έρμαιο της πολυπλόκαμης επίθεσης του κεφαλαίου και όλων των αντιδραστικών προτύπων και αξιών που προβάλλει από χίλιες δυο πλευρές και δρόμους.

Θέλουμε και πρέπει να επιδιώκουμε οι Σύλλογοι να έχουν τη δική τους πολιτιστική - μορφωτική δράση σε τακτά διαστήματα, είτε μέσα από εκδηλώσεις, είτε μέσα από επετείους, μέσα από γλέντια, που δεν πρέπει να υποτιμούνται. Δε θέλουμε, όμως, να αναπαράγουν τα αλλοτριωτικά πρότυπα του σύγχρονου καπιταλιστικού τρόπου ζωής και πολιτισμού, να εξοβελίζουν το λαϊκό πολιτισμό και τις λαϊκές αγωνίες από τις εκδηλώσεις τους, να δρουν με βάση τα καταναλωτικά πρότυπα της μαζικής πολιτιστικής χειραγώγησης, την ανταπόδοση. Επίσης, να ανοίγουν ζητήματα που βάζει ο αντίπαλος αξιοποιώντας και την κοινωνική πραγματικότητα, όπως «ενδοσχολική βία», αναδεικνύοντας τις αιτίες, τη διέξοδο, την ανάγκη παρέμβασης του οργανωμένου κινήματος των μαθητών, την καλλιέργεια της συλλογικής δράσης απέναντι στον ατομισμό που προωθείται από την κυρίαρχη αντίληψη.

Θέλουμε να ανοίξει η συζήτηση για μια σειρά ζητήματα που κυριολεκτικά «καίνε» και προβληματίζουν τους γονείς και τους μαθητές. Και είναι πολύ θετικά τα μηνύματα από τέτοιες εκδηλώσεις, όπως για το bullying, τα ναρκωτικά κ.ά. Μπορούμε και χρειάζεται να γίνουν περισσότερα. Να ανοίξει η συζήτηση για το περιεχόμενο των σχολικών βιβλίων, για τον αθλητισμό, για τις αλλαγές στο Λύκειο και την πρόσβαση στα πανεπιστήμια και ΤΕΙ, που θα βρεθούν στην επικαιρότητα το επόμενο διάστημα, αξιοποιώντας επιστήμονες, εκπαιδευτικούς που αντιλαμβάνονται το ρόλο τους δίπλα στο λαό, που έχουν κύρος που προκύπτει από τη συνολική τους στάση μέσα κι έξω από την τάξη.

Χρειάζεται να αναδείξουμε κατακτήσεις του γονεϊκού κινήματος, ως αποτέλεσμα συνεχούς αγώνα, όπως αποτροπή κατάργησης - συγχώνευσης σχολείων, κάλυψη εκπαιδευτικών κενών, χρηματοδότηση σχολικών μονάδων για κάλυψη λειτουργικών αναγκών, πληρωμή ξενόγλωσσων σχολικών βιβλίων από τη σχολική επιτροπή, κάλυψη μεταφοράς μαθητών, δωρεάν δημιουργική καλοκαιρινή απασχόληση για μαθητές Νηπιαγωγείων και Δημοτικών Σχολείων, ανέγερση νέων σχολείων κ.λπ.

Είναι καθήκον μας να παλέψουμε ώστε να έχουμε στροφή στις δράσεις και τις εκδηλώσεις των Συλλόγων Γονέων, βάζοντας στο επίκεντρο την εφαρμοζόμενη αντιλαϊκή εκπαιδευτική πολιτική, ώστε να βγάζουμε στην επιφάνεια και να αναδεικνύουμε τα ουσιαστικά προβλήματα τα οποία συνολικά καθορίζουν το μέλλον των παιδιών μας.

Να μην εξαντλείται η δράση μας σε πολιτιστικές και αθλητικές δραστηριότητες, που κι αυτές βέβαια έχουν την αξία τους, από τη στιγμή που δεν εντάσσονται στην εκπαιδευτική διαδικασία και παίζουν καθοριστικό ρόλο στην ψυχοσωματική ανάπτυξη και πνευματική καλλιέργεια των παιδιών μας.

Παρ' όλες τις αδυναμίες και τις δυσκολίες στη δράση των Συλλόγων Γονέων, υπάρχει ένας πυρήνας κόσμου που δραστηριοποιείται, αγωνίζεται, διεκδικεί και βάζει τη δική του σφραγίδα στην έννοια του εθελοντή, που προβάλλουν κατά κόρον οι κυβερνήσεις, οι Τοπικές Διοικήσεις, οι ΜΚΟ.

Ετσι καθορίζουμε εμείς την έννοια της προσφοράς στο κοινωνικό σύνολο. Γιατί, για μας, ο γονιός που συμμετέχει στα όργανα των γονιών είναι ούτως ή άλλως «εθελοντής», αφού κανείς δεν του επέβαλε να συμμετέχει στα κοινά, παρά μόνο η συνείδησή του, η ευθύνη του απέναντι στα παιδιά του και στα παιδιά της λαϊκής οικογένειας συνολικά και που ξέρει ότι το δικαίωμα στη μόρφωση, στην εκπαίδευση για τα παιδιά του, κάθε φορά είναι έρμαιο της κερδοφορίας των καπιταλιστών.