Το εξώφυλλο του Λευκώματος για τα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ

Το Λεύκωμα αποτελεί μια νέα έκδοση, εμπλουτισμένη σε αναφορά αρχειακού υλικού. Αναδεικνύει σημαντικά και άλλα χαρακτηριστικά γεγονότα, αποτυπώνοντας την πάλη μελών και στελεχών του ΚΚΕ, της Νεολαίας του, των συμπορευόμενων αγωνιστών και αγωνιστριών, με σκληρό τίμημα θυσιών και αδιάλειπτης διεθνιστικής αλληλεγγύης.

Στον πρόλογο που υπογράφεται από την ΚΕ του Κόμματος, σημειώνεται:

«Είμαστε βέβαιοι ότι οι νέοι και οι νέες που θα γνωριστούν για πρώτη φορά με την Ιστορία του ΚΚΕ μέσω του Λευκώματος, αλλά και όσοι - όσες έζησαν για πολλά χρόνια τη ζωή του Κόμματος, ως μέλη, φίλοι και σταθερά συμπορευόμενοι στην πάλη του, δεν θα περιοριστούν αποκλειστικά στη μελέτη του Λευκώματος.

Θα αισθανθούν την ανάγκη να γνωρίσουν περισσότερα ή να αναζητήσουν απαντήσεις σε ερωτήματα και αμφιβολίες πάνω στην ιστορική πορεία του ΚΚΕ και του εργατικού - λαϊκού κινήματος, που είναι αναπόσπαστα στοιχεία της εξέλιξης της ελληνικής καπιταλιστικής κοινωνίας, της οικονομίας και του πολιτικού της συστήματος.

Με τη μελέτη τους θα ενισχύσουν το ταξικό τους κριτήριο, ώστε να κατανοήσουν τη διαχρονικά στενή σχέση και συνεργασία της ελληνικής αστικής τάξης και των αστικών κομμάτων με τα κέντρα του παγκόσμιου και περιφερειακού καπιταλισμού και τις ιμπεριαλιστικές οικονομικές και στρατιωτικοπολιτικές ενώσεις του».

Για την πραγματοποίηση της έκδοσης εργάστηκε με μεράκι, ενθουσιασμό και υπευθυνότητα ειδικά συγκροτημένη επιτροπή, η οποία ερεύνησε, μελέτησε και αξιολόγησε το αρχειακό υλικό.

Σε σύγκριση με το τελευταίο Λεύκωμα του 2008, υπήρξαν περισσότερες δυνατότητες και εμπειρία για την κατάλληλη επιλογή ενός μέρους από το τεράστιο αρχειακό υλικό που διαθέτει το ΚΚΕ, ένα σημαντικό μέρος του οποίου είναι ήδη δημόσια προσβάσιμο μέσα από το Επιμορφωτικό Κέντρο, Βιβλιοθήκη - Αρχείο «Χαρίλαος Φλωράκης».

Η ιστορία της κόκκινης σημαίας

Πολλά ντοκουμέντα δημοσιεύονται για πρώτη φορά, ενώ τα περισσότερα είναι ελάχιστα γνωστά. Αρκετά γεγονότα συνδέονται με την αντανάκλασή τους στην καλλιτεχνική δημιουργία μέσα από χαρακτηριστικά έργα των δημιουργών, αποτελώντας πολύτιμα τεκμήρια της πρωτοπόρας και γεμάτης ανιδιοτέλεια διαδρομής του ΚΚΕ.

«Βεβαίως - σημειώνεται στον πρόλογο- δεν είναι δυνατό μια έκδοση με τη μορφή του Λευκώματος να αναδείξει με πληρότητα τον πρωτοπόρο και αναντικατάστατο ρόλο του Κόμματος για έναν αιώνα, να προβάλει αναλυτικά τα συμπεράσματα, την κριτική και αυτοκριτική του, την αδιαμφισβήτητη συμβολή του στον καθημερινό αγώνα και σε μεγάλες ιστορικές φάσεις, όπως ήταν ο Μεσοπόλεμος, η Κατοχή και ο ταξικός Εμφύλιος 1946-1949, οι μετακατοχικοί και σύγχρονοι αγώνες στην Ελλάδα και διεθνώς.

Παρέχονται όμως οι αναγκαίες αποδείξεις για τον πρωτοπόρο, συνειδητό ανιδιοτελή αγώνα του Κόμματος, την προσήλωσή του στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης ως κινητήριας δύναμης των εξελίξεων, στη σοσιαλιστική επανάσταση, στη δικτατορία του προλεταριάτου.

Μέσα από την πολλαπλότητα των πηγών, "αναβλύζει" από τις σελίδες του Λευκώματος ότι η πραγματική πολιτική αναμέτρηση διεξάγεται ανάμεσα στα αστικά κόμματα, τα κόμματα οπορτουνιστικής προέλευσης και αστικής διαχείρισης, από τη μια, και το ΚΚΕ, από την άλλη».

Στο Λεύκωμα γίνεται ολοφάνερος ο ρόλος όχι μόνο των ηγετικών στελεχών που έδωσαν τη ζωή τους στον αγώνα, αλλά ο αστείρευτος ηρωισμός των απλών μελών του Κόμματος, φίλων, οπαδών, των συγγενών τους. Το χάρισμα του ηρωισμού, της αφοβίας μπροστά στο θάνατο υπάρχει βαθιά στο μυαλό και την καρδιά των καταπιεσμένων και αδικημένων, βγαίνει στην επιφάνεια με το παράδειγμα των πρωτοπόρων κομμουνιστών και κομμουνιστριών, για την υπεράσπιση του γενικού εργατικού και λαϊκού συμφέροντος, της κομμουνιστικής ιδεολογίας και πράξης, για την κατάκτηση της ιστορικής πείρας, της ταξικής πάλης.

Από το ΣΕΚΕ στο ΚΚΕ

Στην πρώτη ενότητα με τίτλο «Το ΚΚΕ έρχεται από πολύ μακρυά...» περιγράφονται οι εσωτερικές και διεθνείς συνθήκες που διαμόρφωσαν την αναγκαιότητα ίδρυσης επαναστατικού κόμματος, δηλαδή Κομμουνιστικού Κόμματος, ως οργανωμένης συνειδητής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης.

Η δεύτερη ενότητα αφορά στην περίοδο 1918 έως 1924 και έχει τίτλο «Τα πρώτα βήματα του ΚΚΕ». Σε αυτήν αναφέρονται οι διεργασίες για την ίδρυση του Κόμματος ως Σοσιαλιστικού Εργατικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΕΚΕ) αρχικά και στη συνέχεια ως ΚΚΕ, για τη διαμόρφωσή του σε επαναστατικό Κόμμα Νέου Τύπου. Η βασανιστική πορεία, για ένα εντελώς νέο κόμμα, διαμόρφωσης των προγραμματικών του θέσεων για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας.

Η τρίτη ενότητα για την περίοδο από το 1924 έως το 1936 έχει τίτλο «Το ΚΚΕ απλώνει ρίζες στην εργατική τάξη».

Περιγράφονται η πορεία κορύφωσης των εργατικών αγώνων την περίοδο του Μεσοπολέμου, στην εξέγερση του Μάη του '36 στη Θεσσαλονίκη και το ρίζωμα του ΚΚΕ στην εργατική τάξη, ως αποτέλεσμα του πρωτοπόρου και ηρωικού του ρόλου.

Μικρασιατική Καταστροφή και πρόσφυγες

Η τέταρτη ενότητα για την περίοδο 1936 έως 1941 έχει τίτλο «Το ατσάλι δένεται στη μεγάλη φωτιά και στο δυνατό ψύχος».

Παρουσιάζεται η κλιμάκωση της δολοφονικής επίθεσης της αστικής τάξης και των κυβερνήσεών της κατά του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος, η επιλογή της να προχωρήσει και να στηρίξει τη δικτατορία της 4ης Αυγούστου. Το ΚΚΕ, που είχε δοκιμαστεί σε απαγόρευση και διώξεις κατά τη σύντομη διάρκεια της δικτατορίας του Θ. Πάγκαλου, γνώρισε την πιο δύσκολη κατάσταση από την ίδρυσή του, περνώντας στην παρανομία και με σοβαρότερο πρόβλημα τις μαζικές συλλήψεις στελεχών, τις φυλακίσεις και τους εξορισμούς τους.

Στο καμίνι της περιόδου αυτής διαμορφώθηκε η μαγιά για την αντιμετώπιση στη συνέχεια της τριπλής κατοχής, ιταλικής, γερμανικής και βουλγαρικής, παρότι δεν συνοδευόταν από την απαραίτητη ιδεολογικοπολιτική προετοιμασία μπροστά στον επερχόμενο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Η πέμπτη ενότητα για την περίοδο 1941 έως 1949, με τίτλο «Επος και διδάγματα», αφορά στην περίοδο που το Κόμμα και ο λαϊκός παράγοντας πρωταγωνιστούν στις εξελίξεις. Περίοδος που το ΚΚΕ αναδείχτηκε ως το ηγετικό πρωτοπόρο κόμμα της ΕΑΜικής Αντίστασης, αιμοδότης της ένοπλης εθνικοαπελευθερωτικής πάλης, της καθοδήγησης εργατικών κινητοποιήσεων στην Αθήνα και σε ορισμένα άλλα αστικά κέντρα. Γίνεται αναφορά στο γεγονός ότι παρότι τις μέρες της Απελευθέρωσης διαμορφώθηκε επαναστατική κατάσταση στην Ελλάδα, το ΚΚΕ δεν είχε τότε τη σωστή στρατηγική γραμμή σύνδεσης του απελευθερωτικού αγώνα με την πάλη για την εργατική εξουσία. Με την πολιτική των σταδίων και της λεγόμενης «εθνικής ενότητας» καθώς και της επιδιωκόμενης «ομαλής δημοκρατικής εξέλιξης», δεσμεύτηκε με τις Συμφωνίες του Λιβάνου, της Καζέρτας και στη συνέχεια της Βάρκιζας, με αποτέλεσμα να μην αξιοποιήσει τον ευνοϊκό συσχετισμό δυνάμεων. Βρέθηκε δηλαδή σε αναντιστοιχία με τις απαιτήσεις της επαναστατικής κατάστασης και τον θετικό συσχετισμό δυνάμεων, το ανεβασμένο κύρος του.

Κατοχή και Αντίσταση

Η έκτη ενότητα για την περίοδο 1950 έως 1967 έχει τίτλο «Μην καρτεράτε να λυγίσουμε» και σ' αυτήν περιγράφεται η περίοδος που ακολούθησε την υποχώρηση του ΔΣΕ, που οδήγησε αναγκαστικά χιλιάδες μαχητές και μαχήτριές του στην πολιτική προσφυγιά, στις φιλόξενες σοσιαλιστικές χώρες. Η απόφαση να τεθούν εκτός νόμου το ΚΚΕ και η ΕΠΟΝ συνοδεύτηκε από μαζικές διώξεις, βασανισμούς και φυλακίσεις, με κορύφωση τις μαζικές εκτελέσεις σε όλη την Ελλάδα. Παρ' όλα αυτά, το ΚΚΕ επιχείρησε την ανασυγκρότηση και δράση του στην Ελλάδα και με την ενίσχυση της παράνομης εισόδου πολιτικών προσφύγων στελεχών του. Παρά τον γενικευμένο αντικομμουνισμό και τους στυγνούς εμφυλιακούς και μετεμφυλιακούς νόμους, το ΚΚΕ και η δράση του δεν εκτοπίστηκαν από τη συνείδηση εκατοντάδων χιλιάδων εργατών και γενικότερα εργαζομένων.

Μετά από την ήττα του ΔΣΕ, σε συνθήκες που το μεγαλύτερο μέρος των στελεχών και μελών του Κόμματος βρέθηκε έξω από την Ελλάδα, οξύνθηκε η εσωκομματική διαπάλη με επίκεντρο τα ερωτήματα και τους προβληματισμούς για τη στρατηγική του Κόμματος τόσο στην Κατοχή όσο και μετά από αυτήν, που με την παρέμβαση των 6 ΚΚ οδήγησε στη δεξιά οπορτουνιστική στροφή της 6ης Πλατιάς Ολομέλειας της ΚΕ το 1956. Αποκορύφωμά της υπήρξε η απόφαση διάλυσης των ΚΟ στην Ελλάδα το 1958 και η ένταξη των κομμουνιστών και κομμουνιστριών στις γραμμές της ΕΔΑ, παραβιάζοντας έτσι τη θεμελιακή αρχή οργανωτικής και πολιτικής αυτοτέλειας που πρέπει να διέπει ένα Κομμουνιστικό Κόμμα Νέου Τύπου.

Η ένοπλη αναμέτρηση με την αστική τάξη (εδώ το δισέλιδο για τη συμμετοχή των γυναικών στον ΔΣΕ)

Γίνεται αναφορά στην περίοδο της στρατιωτικής δικτατορίας 1967-1974, με δύο βασικά χαρακτηριστικά:

-- Την απόφαση για την αυτοτελή οργανωτική και πολιτική παρουσία του Κόμματος μέσα στην Ελλάδα σε συνθήκες παρανομίας και την απομάκρυνση από το Κόμμα της φραξιονιστικής οπορτουνιστικής ομάδας.

-- Τον δυναμικό, ηρωικό ρόλο του Κόμματος και της νεοϊδρυόμενης, το 1968, με απόφασή του, ΚΝΕ, να οργανώσει τη μαζική αντιδικτατορική πάλη από τις λαϊκές δυνάμεις. Το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα που επιδίωκε την ανατροπή της δικτατορίας ως προϊόν της μαζικής λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές της, ώστε η απομάκρυνση της στρατιωτικής χούντας να μην αποτελέσει μια συναινετική αντιλαϊκή εναλλαγή από τα πάνω.

Η όγδοη ενότητα, για την περίοδο 1974 έως 1991, έχει τίτλο «...με τα πλακάτ, με την ελπίδα, με τα λάβαρα».

Είναι η περίοδος κατά την οποία το ΚΚΕ κατακτά «ντε φάκτο» τη νόμιμη δράση του, μετά από 27 χρόνια παρανομίας. Παλεύει για την οργανωτική ανασυγκρότησή του. Πρωτοστατεί στην οργάνωση των εργατικών - λαϊκών αγώνων, στην ενίσχυση της ευθύνης του για τον προλεταριακό διεθνισμό και τη διεθνιστική αλληλεγγύη, μπροστά σε νέα, σύνθετα καθήκοντα, σε συνθήκες μαζικοποίησης της σοσιαλδημοκρατίας με το ΠΑΣΟΚ και ανάδειξής της σε κυβερνητικό - αστικό κόμμα, εναλλακτικά στη ΝΔ. Είναι περίοδος ενίσχυσης του οπορτουνισμού στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, αρχικά με το ρεύμα του «ευρωκομμουνισμού» στην Ευρώπη. Περίοδος που ο οπορτουνισμός ωριμάζει σε προδοσία στην ΕΣΣΔ, με όχημα της αντεπανάστασης τη λεγόμενη «Περεστρόικα».

Σελίδες από την ανασυγκρότηση του ΚΚΕ στην παρανομία, μετά το τέλος της ένοπλης αναμέτρησης

Προβάλλεται το γεγονός ότι το ΚΚΕ δεν κάμφθηκε από τις συνέπειες της δίνης της αντεπανάστασης, που συμπαρέσυρε δεκάδες κόμματα και προκάλεσε απογοήτευση και υποχώρηση στη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων. Το ΚΚΕ ανασυγκρότησε τις δυνάμεις του, ανανεώθηκε το στελεχικό δυναμικό του, όπως και της ΚΝΕ, προχώρησε στην αντεπίθεση με νέο Πρόγραμμα, επεξεργασμένη στρατηγική, στηριγμένη στην επιστημονική μελέτη της ελληνικής κοινωνίας και του διεθνούς καπιταλιστικού συστήματος, αλλά και τη μελέτη της πείρας της ταξικής πάλης στον 20ό αιώνα, της πείρας από τη σοσιαλιστική πορεία στην ΕΣΣΔ. Είχε τα «μάτια» του στραμμένα στην ανάπτυξη ισχυρών δεσμών με την εργατική τάξη και τους κοινωνικούς της συμμάχους. Στο κέντρο της δράσης του βρέθηκαν η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, η κομματική οικοδόμηση στους τόπους δουλειάς, σε νέους κλάδους, στις νέες ηλικίες, η δράση ενάντια στις νέες μορφές ανισοτιμίας και χειραγώγησης των γυναικών, η εδραίωση της πολιτιστικής του προσφοράς ως αναπόσπαστου στοιχείου όλων των μορφών πάλης.

Στους κεντρικούς στόχους του Κόμματος ήταν και είναι η ανασυγκρότηση του ΔΚΚ σε συνθήκες βαθιάς κρίσης και διάσπασής του και, μάλιστα, σε μια περίοδο που οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και οι εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλισμού οδηγούν σε τοπικούς ιμπεριαλιστικούς πολέμους, σε διάφορα σημεία της Γης, ιδιαίτερα στην περιοχή μας.

Τα Στρατοδικεία

Στην πρώτη γραμμή των αγώνων (εδώ στην περίοδο που οι οικοδόμοι ξήλωναν τα πεζοδρόμια)

Η Απόφαση μετά τη 12η Ολομέλεια για το κλιμάκιο εσωτερικού της ΚΕ και την οικοδόμηση των Οργανώσεων

Η «ντε φάκτο» νομιμοποίηση του ΚΚΕ

Το Μάαστριχτ και η «Λευκή Βίβλος»

Το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ

MotionTeam

Συχνά λέγεται ότι οι μαθητές θέλουν απλά να ξεμπερδεύουν με το σχολείο, δίχως να νοιάζονται για το τι μαθαίνουν, αφού τα ζόρια που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι και οι λαϊκές οικογένειες δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια για τέτοιες «πολυτέλειες». Ετσι, όμως, πέφτει στις πλάτες τους η ευθύνη για κάτι που ούτε καν κλήθηκαν να επιλέξουν. Αλλωστε, είναι τουλάχιστον αστείο να πει κανείς για έναν μαθητή που παίζει στα δάχτυλα τις πρόσφατες εξελίξεις στην τεχνολογία και μπορεί να μιλάει με λεπτομέρειες για αυτές, ότι αποστρέφεται γενικά τη γνώση.

Μπορεί όμως ο μαθητής να καταλάβει πώς λειτουργούν όλα αυτά, ποια άλματα στην επιστήμη και την τεχνική χρειάστηκαν για να γίνουν μπορετά, σε ποιες συνθήκες πραγματοποιήθηκαν; Είναι δική του ευθύνη αν δεν έχει αυτήν τη γνώση, αν δεν μπορεί να τη βρει μέσω του σχολείου; Είναι ευθύνη των μαθητών ότι η δομή και το περιεχόμενο, ο άκρως ανταγωνιστικός χαρακτήρας του σχολείου και τα αλλεπάλληλα ταξικά φίλτρα ευνοούν την απαξίωση της γενικής παιδείας και της μόρφωσης; Είναι δική τους ευθύνη ότι πολλά από τα σχολικά βιβλία καλλιεργούν τον ανορθολογισμό, είναι παιδαγωγικά ακατάλληλα και απαράδεκτα ως προς το επιστημονικό τους περιεχόμενο;

Φταίνε οι ίδιοι που το βάρος στην εκπαιδευτική διαδικασία έχει μετατοπιστεί από τη γνώση στις δεξιότητες και την πληροφορία, με αποτέλεσμα να μην έχουν το γνωστικό υπόβαθρο να κρίνουν τα αποτελέσματα μιας αναζήτησης στο «Google» ή στη «Wikipedia», που εκ των πραγμάτων είναι πιο άμεσες πηγές πληροφόρησης σε σχέση με οποιοδήποτε βιβλίο; Μήπως πιστεύει κανείς ότι οι μαθητές θέλουν να γίνονται θύματα των hoaxes που κυκλοφορούν ευρύτατα και μέσω ίντερνετ; Φταίει το όριο χαρακτήρων στο «Twitter» που οι μαθητές συχνά δυσκολεύονται να χειριστούν σύνθετες προτάσεις και να χρησιμοποιήσουν ευρύτερο λεξιλόγιο ή ο τρόπος που διδάσκονται τη Γλώσσα στο σχολείο, μέσα από συνταγές μαγειρικής και διαφημίσεις κ.λπ., εστιάζοντας στη χρηστικότητα και την επικοινωνιακή διάσταση, χωρίς να καταπιάνονται με τη μελέτη σημαντικών λογοτεχνικών έργων κ.λπ., που αναδεικνύουν τον γλωσσικό πλούτο, διευρύνουν τους ορίζοντες της σκέψης; Φταίνε οι ίδιοι που η παρακολούθηση διαφόρων λογής βίντεο στο «Youtube» μοιάζει στα μάτια τους ο πιο θελκτικός τρόπος για να περάσουν την ώρα τους, όταν ο ελεύθερος χρόνος μετριέται με το σταγονόμετρο και τα όρια μεταξύ ρηχής διασκέδασης και ουσιαστικής ψυχαγωγίας έχουν καταστεί δυσδιάκριτα; Φταίνε οι ίδιοι που το «Facebook» και το «Instagram» τούς φαίνονται ως η πιο άμεση μορφή κοινωνικοποίησης και αναπτύσσουν τις διαπροσωπικές τους σχέσεις μέσω αυτών, όταν το σχολείο, ο τρόπος και οι ρυθμοί ζωής που τους επιβάλλονται δεν τους διαμορφώνουν διαφορετικό υπόβαθρο για την ανάπτυξη των κοινωνικών τους σχέσεων; Οχι βέβαια!

Ολα αυτά είναι αποκλειστική ευθύνη του καπιταλιστικού συστήματος και των κυβερνήσεών του που διαδοχικά προσθέτουν τα λιθαράκια τους σε ένα σχολείο που υποδαυλίζει την απαξίωση της ολόπλευρης μόρφωσης, προωθώντας τη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ. Είναι ευθύνη της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, συγκεκριμένα, που εδώ και πάνω από τρία χρόνια διακυβέρνησης δεν έχει ακουμπήσει ακόμα αυτά τα απαράδεκτα σχολικά βιβλία, όχι προφανώς γιατί δεν πρόλαβε, αλλά γιατί συμφωνεί με την κατεύθυνσή τους. Είναι δημιούργημα αυτού του σάπιου συστήματος η ανελέητη καθημερινότητα του μαθητή, που δεν αφήνει χώρο και μεράκι για να καλλιεργηθούν απρόσκοπτα ευρύτερα ενδιαφέροντα και να καταπιαστεί συνειδητά με τα όσα θαυμαστά δημιούργησε ο άνθρωπος με τα χέρια και το μυαλό του στο διάβα των χρόνων.

Οι μαθητές ξέρουν πολύ καλά ότι η μόρφωση δεν μετριέται «με το κιλό», δεν έχει να κάνει με το αν θα διδάσκονται περισσότερα ή λιγότερα μαθήματα σε μια τάξη. Ξέρουν και θέλουν αυτό που τους χρειάζεται. Θέλουν ένα σχολείο που να τους προσφέρει ολόπλευρη μόρφωση, ώστε να μπορούν να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει γύρω τους, γιατί συμβαίνει, ποιος φταίει, πώς μπορεί να αλλάξει και σε ποια κατεύθυνση πρέπει να γίνει αυτό.

Είναι προκλητικός εμπαιγμός προς τους μαθητές ο υπουργικός ισχυρισμός ότι η λύση στην «πλήρη αδιαφορία για τα μαθήματα γενικής παιδείας» είναι όχι μόνο να εξαλειφθούν αυτά σχεδόν παντελώς από την Γ' Λυκείου, αλλά και να διαγραφεί εντελώς η τάξη αυτή από τις «εγκύκλιες σπουδές»! `Η ότι είναι λάθος «ο πολύ δραματικός διαχωρισμός ανάμεσα σε γενική παιδεία και κατεύθυνση» και αντί το λάθος να διορθώνεται, να καταργείται ουσιαστικά η γενική παιδεία ήδη από τη Β' Λυκείου! Αλήθεια, πιστεύει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ότι οι μαθητές νοσταλγούν την επιστροφή στα χρόνια του Μεσαίωνα και προτείνει τα μόνα μαθήματα που θα κάνουν υποχρεωτικά όλοι οι μαθητές της Γ' Λυκείου να είναι η Νεοελληνική Γλώσσα και Γραμματεία (κατ' αντιστοιχία με τα Λατινικά στα χρόνια του Γαλιλαίου) και τα Θρησκευτικά, μαζί και η Γυμναστική; Αλλά τι να πει κανείς όταν εξοβελίζεται από τα Λύκεια η διδασκαλία της εξελικτικής θεωρίας στη Βιολογία...

Οι μαθητές ξέρουν πολύ καλά ότι στο φευγιό της δεύτερης δεκαετίας του 21ου αιώνα είναι πολλά αυτά που χρειάζεται να μάθουν για να τα βγάλουν πέρα με τις δυσκολίες της ζωής και για να γνωρίσουν τις ομορφιές της, αλλά απαιτούν παράλληλα να μην πληρώνουν ένα σκασμό λεφτά οι γονείς τους και να μη «σκοτώνονται» οι ίδιοι από την εξάντληση και το άγχος μπροστά σε έναν εξεταστικό μαραθώνιο. Είναι, λοιπόν, ψευτοδίλημμα το «περισσότερα ή λιγότερα μαθήματα» σε ένα Λύκειο που μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε υβρίδιο φροντιστηρίου και εξεταστικού κέντρου.

Είναι, άλλωστε, ακριβώς αυτός ο εξετασιοκεντρικός χαρακτήρας και η φροντιστηριοποίηση του Λυκείου που το καθιστούν ανιαρό, απονεκρώνουν κάθε διάθεση και κίνητρο για να εμβαθύνει ο μαθητής στη γνώση, να απολαύσει την ικανοποίηση του να μπορεί να απαντά ερωτήματα που του γεννιούνται και όχι να βάζει φρένο στους προβληματισμούς του, γιατί αυτά «δεν είναι για τις εξετάσεις».

Μη γελιέται κανείς. Αν δεν ήταν η θηλιά του ανταγωνισμού και των εξοντωτικών εξετάσεων που σφίγγει το λαιμό του, ο μαθητής που ονειρεύεται να σπουδάσει Φυσική, θα ήθελε πραγματικά να ξέρει σε ποιο ιστορικό - κοινωνικό πλαίσιο έζησαν και δούλεψαν ο Γαλιλαίος, ο Νεύτωνας και ο Αϊνστάιν, τι τροφοδότησε τη σκέψη τους, πώς κατέληξαν στις σπουδαίες επιστημονικές ανακαλύψεις τους και να μην απομνημονεύει ξερούς τύπους.

Ο μαθητής που ονειρεύεται να σπουδάσει Πληροφορική, θα ήθελε πραγματικά να ξέρει πώς ο άνθρωπος μπόρεσε να χειραγωγήσει τους νόμους της φύσης, ώστε να κάνει την πληροφορία να μεταδίδεται με ασύλληπτες ταχύτητες σε κάθε γωνιά του κόσμου, και όχι να μαθαίνει ξερούς αλγόριθμους.

Ο μαθητής που θέλει να σπουδάσει Οικονομικά, θα ήθελε να ξέρει πώς λειτουργούν και πώς αναπτύχθηκαν τα επιτεύγματα της επιστήμης και της τεχνικής, που αναμορφώνουν διαρκώς την παραγωγική βάση της οικονομίας, και όχι να διδάσκεται ότι ο εργαζόμενος είναι «κόστος» για την επιχείρηση και ότι οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές και οι τραπεζίτες είναι αυτοί που κινούν την οικονομία και όχι ο πραγματικός παραγωγός του πλούτου, η εργατική τάξη.

Ο μαθητής που ονειρεύεται να σπουδάσει Ιατρική ή Νοσηλευτική, θα ήθελε να ξέρει πώς και γιατί οι συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης επιδεινώνουν την υγεία της και όχι ότι η υγεία του λαού είναι κόστος για την οικονομία και τα φάρμακα πρέπει να είναι πανάκριβα για να κερδίζουν οι φαρμακοβιομήχανοι.

Ο μαθητής που θέλει να σπουδάσει Ιστορία, θα ήθελε να μπορεί να επεξεργαστεί τα οικονομικά δεδομένα και να κατανοεί τις επιστημονικές ανακαλύψεις κάθε εποχής και όχι να βρίσκει στα σχολικά βιβλία «παρά των βασιλιάδων τα ονόματα», που λέει και ο Μπρεχτ.

Με δυο λόγια, δηλαδή, όλοι τους θα ήθελαν να μάθουν αυτά που θα έπρεπε να τους προσφέρουν τα μαθήματα που τους στερεί το Λύκειο που φτιάχνει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και τους στερούσε το σχολείο που υπάρχει μέχρι σήμερα, με τον τρόπο που τα διδάσκει και τον προσανατολισμό που έχει.

Αυτό που σίγουρα δεν θα ήθελε και δεν θέλει ο μαθητής, είναι να μπαίνει σε μια διαδικασία που «τρώει η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι» για να τα βγάλει πέρα στο Λύκειο, μια διαδικασία που σε κάθε καμπή της απειλεί να τον ξεβράσει.

Η απάντηση στις αγωνίες του μαθητή σήμερα, στην οργή που προκαλεί και το νέο κυβερνητικό σχέδιο, βρίσκεται στον δρόμο του αγώνα, στην οργανωμένη πάλη για ένα σχολείο που μορφώνει, κόντρα στην πραγματικότητα που διαμορφώνουν οι κυβερνητικοί σχεδιασμοί.

Αυτή η διεκδίκηση μπορεί να συναντηθεί με την πρόταση του ΚΚΕ για το Ενιαίο 12χρονο Σχολείο της Σύγχρονης Γενικής Παιδείας, όπου αναφέρεται: «Η εξασφάλιση Βασικής - Γενικής Εκπαίδευσης για όλους, πριν από την επαγγελματική επιλογή, αποτελεί αδήριτη ανάγκη και δυνατότητα της εποχής. Η εξέλιξη των επιστημών, της τεχνολογίας, της παραγωγής, καθιστά αναγκαία τη Βασική - Γενική Εκπαίδευση, πάνω στην οποία θα οικοδομήσει ο νέος την παραπέρα κοινωνική του ανάπτυξη, την τεχνική, καλλιτεχνική, επιστημονική του ειδίκευση. (...) [Η] Γενική Παιδεία δεν είναι γνώση για πολλά πράγματα ή απλή εγκυκλοπαιδική συσσώρευση πληροφοριών. Είναι μέθοδος κατάκτησης του ειδικού, ικανότητα σύνδεσης των ειδικών γνωρισμάτων των φαινομένων και λύσης γενικών προβλημάτων».