Παρασκευή 15 Ιούλη 2016
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΚΚΕ - ΚΝΕ ΣΤΗ ΧΑΛΚΙΔΑ
Σημαντική πολιτική παρέμβαση σε Ελληνες, πρόσφυγες και μετανάστες

Το στοιχείο που ξεχώρισε ήταν η μαζική συμμετοχή προσφύγων από τα κέντρα φιλοξενίας της ευρύτερης περιοχής

Ο Ν. Σοφιανός στο βήμα
Ο Ν. Σοφιανός στο βήμα
Με μεγάλη επιτυχία πραγματοποιήθηκε το Εργατικό Φεστιβάλ στη Χαλκίδα, από τις Τομεακές Οργανώσεις Εύβοιας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, το Σάββατο 9/7, με θέμα «Ελληνες και μετανάστες εργαζόμενοι ενάντια στον καπιταλισμό που γεννά κρίσεις - πολέμους - προσφυγιά».

Ελληνες και μετανάστες εργαζόμενοι από την Ινδία, το Πακιστάν, από βαλκανικές χώρες, πρόσφυγες από τα κέντρα φιλοξενίας της ευρύτερης περιοχής, έδωσαν μαζικά το «παρών» και γέμισαν τον όμορφο χώρο του «Πάρκου Δέλτα» στη συνοικία της Νεάπολης, όπου τα τελευταία χρόνια έχει καθιερωθεί να γίνεται το Εργατικό Φεστιβάλ. Η γειτονιά ζωντάνεψε, με τους κατοίκους της να δίνουν και αυτοί το «παρών».

Η κεντρική ομιλία του Φεστιβάλ έγινε από τον Νίκο Σοφιανό, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Από νωρίς στο χώρο του Φεστιβάλ λειτουργούσε παιδότοπος, που έγινε το επίκεντρο του ενδιαφέροντος για τα μικρά παιδιά, όπου απασχολήθηκαν με ομαδικά παιχνίδια, χειροτεχνίες, κατασκευές και ζωγραφιές.

Οι εκδηλώσεις άνοιξαν με την παρουσίαση δρώμενου από τους μικρούς φίλους της ΚΝΕ με θέμα «Τραγουδάμε για την ειρήνη». Το κείμενο παραλλήλιζε την «Οδύσσεια» των Ελλήνων προσφύγων και μεταναστών κατά τον 20ό αιώνα (Μικρασιατική Καταστροφή και εγκατάσταση στις προσφυγογειτονιές της Ν. Αρτάκης και Ν. Λαμψάκου, μετανάστευση σε Αμερική και χώρες της Ευρώπης) με το δράμα των προσφύγων από τη Συρία, συνοδευόμενο από το ποίημα του κομμουνιστή ποιητή Γιάννη Ρίτσου «Ειρήνη».

Πλήθος κόσμου συμμετείχε στις εκδηλώσεις
Πλήθος κόσμου συμμετείχε στις εκδηλώσεις
Ιδιαίτερη στιγμή ήταν όταν στο τέλος του δρώμενου όλα τα παιδιά σχημάτισαν έναν κύκλο, χέρι με χέρι, ελληνόπουλα και μεταναστόπουλα, κάτω από τους ήχους του τραγουδιού «Αν όλα τα παιδιά της Γης». Η συνέχεια δόθηκε με την ανάγνωση γράμματος 14χρονου πρόσφυγα από τη Συρία, που βρίσκεται στον καταυλισμό της Ριτσώνας και με χαιρετισμό από τον Χαρβίντερ Σινγκ, μετανάστη από την Ινδία και αντιπρόεδρο του Σωματείου Εργαζομένων στον «Ζούρα».

Ιδια η αιτία της εκμετάλλευσης και της προσφυγιάς

Ξεκινώντας την ομιλία του, ο Ν. Σοφιανός απηύθυνε αγωνιστικό ταξικό, διεθνιστικό χαιρετισμό στους πρόσφυγες και μετανάστες που συμμετείχαν στην εκδήλωση. Αναφέρθηκε στην αιτία που γεννά τη μετανάστευση και την προσφυγιά, που είναι το σύστημα της εκμετάλλευσης, ο καπιταλισμός, που για το κυνήγι του κέρδους δεν διστάζει μπροστά στα πιο φοβερά εγκλήματα: Από το ξεζούμισμα και την άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων μέσα στα εργοστάσια και τους χώρους δουλειάς μέχρι και τις πολεμικές αναμετρήσεις για τον έλεγχο των αγορών και των πλουτοπαραγωγικών πηγών, με μόνιμα θύματα τους λαούς.

Ανέδειξε τους επικίνδυνους σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ και την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων που ανάβουν τη σπίθα μιας γενικότερης πολεμικής ανάφλεξης στην ευρύτερη περιοχή. Τόνισε τις εγκληματικές ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, αλλά και των υπόλοιπων κομμάτων του συστήματος, για τη βαθύτερη εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, που θέτουν σε κίνδυνο τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας για λογαριασμό των συμφερόντων της ντόπιας αστικής τάξης, ώστε να βγει κερδισμένη στην κούρσα του διεθνούς ανταγωνισμού.

Τα παιδιά γέμισαν με τα γέλια, τα τραγούδια και τα παιχνίδια τους το χώρο του Φεστιβάλ
Τα παιδιά γέμισαν με τα γέλια, τα τραγούδια και τα παιχνίδια τους το χώρο του Φεστιβάλ
Ιδιαίτερη αναφορά έγινε στο δράμα των προσφύγων, οι οποίοι με βάση τις πρόσφατες συμφωνίες ΕΕ - Τουρκίας, τις οποίες έχει συνυπογράψει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ουσιαστικά δεν αναγνωρίζονται ως τέτοιοι, κατά παράβαση του Διεθνούς Προσφυγικού Δικαίου. Ανέδειξε ότι, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, τα μεγαλύτερα θύματα είναι τα παιδιά, που αγγίζουν περίπου το 50% των προσφύγων.

Ο Ν. Σοφιανός, στην ομιλία του, έκανε εκτενή αναφορά στις θέσεις του ΚΚΕ για το Προσφυγικό, στην ανάγκη να οργανωθεί ο κοινός αγώνας των εργαζομένων, ώστε να ανατραπούν οι αποφάσεις που εγκλωβίζουν χιλιάδες στη χώρα μας παρά τη θέλησή τους. Αλλά και για όσο διάστημα βρίσκονται στα λεγόμενα κέντρα φιλοξενίας, να ληφθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα για ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης, με εξασφάλιση του απαραίτητου προσωπικού χωρίς καμία εμπλοκή ΜΚΟ, προστασία των παιδιών και λήψη μέτρων για την εκπαίδευσή τους.

Ανέδειξε, επίσης, τις θέσεις του ΚΚΕ για τους μετανάστες, το κοινό ταξικό τους συμφέρον με τους Ελληνες εργάτες, την ανάγκη διεκδίκησης από το εργατικό - λαϊκό κίνημα ίσων δικαιωμάτων, απομονώνοντας τις αντιδραστικές και ξενοφοβικές κραυγές της εγκληματικής ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής.

Ενιαία απάντηση στην επίθεση που κλιμακώνεται

Κλείνοντας την ομιλία του, ο Ν. Σοφιανός αναφέρθηκε στην κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης κεφαλαίου - κυβέρνησης - ΕΕ - ΔΝΤ και απηύθυνε κάλεσμα αγώνα και συσπείρωσης με το ΚΚΕ των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, ανεξάρτητα από εθνικότητα, χρώμα, φυλή και φύλο. Τόνισε ότι τώρα είναι η ώρα να γίνει αποφασιστικό βήμα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, να δυναμώσει η Λαϊκή Συμμαχία, για να διεκδικηθεί η ανάκτηση των απωλειών που είχε ο λαός την περίοδο της κρίσης, για να ανοίξει και να συντομεύσει ο δρόμος για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Ο δρόμος αυτός έχει θυσίες που είναι πολύ λιγότερες από τις θυσίες της αναμονής για λύση των λαϊκών προβλημάτων από τις κυβερνήσεις του εκμεταλλευτικού συστήματος, που στο μόνο που οδηγούν είναι νέες απογοητεύσεις και αυταπάτες, είπε χαρακτηριστικά.

Σε άλλο σημείο, ανέφερε ότι ο λαός έχει ήδη συγκεντρώσει μεγάλη πείρα, που μπορεί και πρέπει να την αξιοποιήσει για να κατευθύνει τον αγώνα του στην πραγματική λύση, η οποία προϋποθέτει άλλη εξουσία, άλλη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας, την ανατροπή του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας, για να είναι αφέντης στον τόπο του και στον πλούτο που παράγει.

Τη σκυτάλη μετά την ομιλία πήραν με τις μουσικές και τους χορούς τους Σύροι, Πακιστανοί και Ινδοί εργαζόμενοι. Ακολούθησε αφιέρωμα με τραγούδια της δουλειάς απ' όλο τον κόσμο από το συγκρότημα «Πυξίδα» και οι εκδηλώσεις ολοκληρώθηκαν με λαϊκό - ρεμπέτικο γλέντι.

Ο πήχης μπαίνει τώρα πιο ψηλά

Κατά την προετοιμασία του Φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε ένα πλατύ πολιτικό άνοιγμα των Οργανώσεων του Κόμματος και της ΚΝΕ για την προπαγάνδιση του Φεστιβάλ, με εξορμήσεις και περιοδείες στα εργοστάσια, στους χώρους δουλειάς της Χαλκίδας και της ευρύτερης περιοχής καθώς και συσκέψεις. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία έγινε συζήτηση με εκατοντάδες εργαζόμενους, Ελληνες και μετανάστες. Αναδείχθηκαν οι θέσεις του Κόμματος για το πρόβλημα της μετανάστευσης και της προσφυγιάς, συνολικά η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ καθώς αντικειμενικά τη συζήτηση απασχόλησαν όλα τα θέματα της επικαιρότητας.

Αναμφισβήτητα η δουλειά αυτή συνέβαλε στον προβληματισμό, ενίσχυσε το αίσθημα της αλληλεγγύης ανάμεσα στους εργάτες, ανάδειξε την ανάγκη για την ενότητα της εργατικής τάξης απέναντι στον κοινό αντίπαλο που είναι το κεφάλαιο και η εξουσία του. Ταυτόχρονα, άμβλυνε προβληματισμούς, έως και αντιδραστικές απόψεις που εκφράστηκαν από ένα τμήμα εργαζομένων, στους οποίους επιδρούν θέσεις και κόμματα του συστήματος, που επιμελώς κρύβουν ότι η αιτία των προβλημάτων βρίσκεται στο σύστημα της εκμετάλλευσης και σπέρνουν το δηλητήριο του ρατσισμού, του εθνικισμού. Η παρέμβαση αυτή ανέβασε ακόμα περισσότερο στα μάτια των μεταναστών και προσφύγων το κύρος του Κόμματος, γεμίζοντας την ΚΟ με νέα καθήκοντα στην κατεύθυνση της οργάνωσης της κοινής πάλης Ελλήνων και μεταναστών εργαζομένων.

Στο σημερινό τετρασέλιδο «Κομματική Ζωή και Δράση» μπορείτε να διαβάσετε:

  • Με μεγάλη επιτυχία έγινε το Εργατικό Φεστιβάλ στη Χαλκίδα.
  • Ρεπορτάζ από εκδηλώσεις Κομματικών και ΚΝίτικων Οργανώσεων για τα 100χρονα του ΚΚΕ:

-- Εκδήλωση τιμής και μνήμης στις ΕΠΟΝίτισσες Βαγγελιώ Αρμενάκη και Βαγγελιώ Φωτιάδη απότην ΤΕ Ηρακλείου του ΚΚΕ.

-- Εκδήλωση στο Κρυονέρι Αττικής για τον Γιώργη Ερυθριάδη, αναπληρωματικό μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που η ζωή του συνδέθηκε με τη δράση του ΚΚΕ, κάτω απ' όλες τις συνθήκες.

  • Αποσπάσματα από τη συζήτηση που διοργάνωσε η ΚΟ Μετάλλου της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, σε πρόσφατη κομματική σύσκεψη με μεταλλεργάτες.
ΤΟΜΕΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΗΡΑΚΛΕΙΟΥ ΚΡΗΤΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
Για τις αλύγιστες στα στρατοδικεία και τα εκτελεστικά αποσπάσματα

Εκδήλωση τιμής και μνήμης στις εκτελεσμένες ΕΠΟΝίτισσες Βαγγελιώ Αρμενάκη και Βαγγελιώ Φωτιάδη

Στιγμιότυπα από την εκδήλωση
Στιγμιότυπα από την εκδήλωση
Το περασμένο Σάββατο 9/7/2016, πραγματοποιήθηκε με επιτυχία εκδήλωση της Τομεακής Επιτροπής Ηρακλείου του ΚΚΕ, στην πλατεία της Αγ. Βαρβάρας στα Καμίνια, με θέμα «Οι γυναίκες στην πρώτη γραμμή της ταξικής πάλης την περίοδο 1946 - '49. Η αλύγιστη στάση στα στρατοδικεία και τα εκτελεστικά αποσπάσματα. Η περίπτωση των Βαγγελιώ Φωτιάδου και Βαγγελιώ Αρμενάκη».

Η εκδήλωση ήταν ενταγμένη στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τον εορτασμό των 70 χρόνων από την ίδρυση του ΔΣΕ. Στο δεύτερο μέρος, παρουσιάστηκε μουσικοθεατρικό αφιέρωμα στις 2 ΕΠΟΝίτισσες, Βαγγελιώ Αρμενάκη και Βαγγελιώ Φωτιάδη, και η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με κατάθεση στεφάνων κοντά στη θέση Στόμιο, δίπλα στο σημερινό αρμένικο νεκροταφείο, σημείο εκτέλεσης των καταδικασθέντων σε θάνατο από το Εκτακτο Στρατοδικείο Ηρακλείου.

Την κεντρική ομιλία πραγματοποίησε η Κατερίνα Μπακέλα, μέλος του Τομεακού Γραφείου Ηρακλείου του ΚΚΕ, η οποία τόνισε μεταξύ άλλων:

«Τιμάμε σήμερα όλους όσους δεν λύγισαν στα στρατοδικεία και τα εκτελεστικά αποσπάσματα και πέθαναν φωνάζοντας το όνομα του Κόμματος. Οσους κάτω από σκληρές συνθήκες, παρά τα μαρτύρια, κράτησαν ψηλά τη σημαία του Κόμματος για τη λευτεριά, την προκοπή του λαού, το σοσιαλισμό - κομμουνισμό.

(...) Την περίοδο μετά την Απελευθέρωση και στην Κρήτη, όπως ήταν αναμενόμενο, η τρομοκρατία και η ωμή βία του αστικού κράτους απέναντι στους κομμουνιστές και τους λαϊκούς αγωνιστές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ εκδηλώθηκε έντονα.


Τα πρώτα δείγματα γραφής είχαν φανεί ήδη τις πρώτες μέρες της απελευθέρωσης από τα ναζιστικά στρατεύματα, καθώς στις 13 Οκτώβρη του 1944 στο Ηράκλειο έγινε η απόπειρα δολοφονίας του καπετάνιου του ΕΛΑΣ Γιάννη Ποδιά από ΕΟΚίτη του Μπαντουβά. Στη συνέχεια, ακολούθησε στις 29 Γενάρη 1945 η επίθεση της ΕΟΚ του Μπαντουβά στα γραφεία του ΕΑΜ στο Ηράκλειο, με δεκάδες νεκρούς και τραυματίες, η οποία όμως αποτράπηκε.

Οι τρομοκρατία κλιμακώθηκε με συνεχείς συλλήψεις και δολοφονίες κομμουνιστών και αγωνιστών σε όλη την Κρήτη και το 1946, ιδίως μετά τις εκλογές στις 31 Μάρτη και το δημοψήφισμα της 1ης Σεπτέμβρη, όπου σημειώθηκαν πολύ υψηλά ποσοστά αποχής και "όχι" στην επιστροφή του βασιλιά αντίστοιχα. Το λαϊκό κίνημα δεν έμεινε με σταυρωμένα χέρια και αντέταξε την οργανωμένη μαζική πάλη της εργατικής τάξης και του λαού, απαντώντας με απεργίες και μαζικές διαδηλώσεις, ενώ οι πρώτοι καταδιωκόμενοι αντάρτες του ΕΛΑΣ και άλλα πολιτικά στελέχη εμφανίζονται και στα βουνά της Κρήτης.

Οξυνση της ταξικής πάλης

Η ίδρυση του ΔΣΕ, τον Οκτώβρη του 1946, ήρθε ως ανάγκη οργάνωσης της αντεπίθεσης του λαού απέναντι στην όξυνση της ταξικής πάλης, η οποία εκφραζόταν με την ταυτόχρονη καταστολή των εργατικών αγώνων, αλλά και τις φυλακίσεις, εκτοπίσεις και εκτελέσεις κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών.

(...) Το όργιο βίας και τρομοκρατίας της αστικής τάξης ξεσπά και στο Ηράκλειο καθώς και σε όλη την Κρήτη. Σε αυτό πολύτιμοι "συνεργάτες" αποτέλεσαν οι παρακρατικές συμμορίες του Μπαντουβά, του Γύπαρη, του Κυριαζή κ.ά.

Παράλληλα, για να εδραιώσει την κυριαρχία του στην περιοχή του Ηρακλείου, εκτός από τις παρακρατικές ομάδες, το αστικό κράτος και παρακράτος εγκαινίασε σαν χώρο κράτησης και βασανισμού των αντιφρονούντων, τους Στάβλους του Μπαντουβά. Οι Στάβλοι του Μπαντουβά χαρακτηρίστηκαν ως η Μακρόνησος της Κρήτης. Εκεί δολοφονήθηκε πληθώρα λαϊκών αγωνιστών, όπως ο Γιάννης Ρουκουνάκης, η Μαρία Λιουδάκη, η Μαρία Δρανδάκη κ.ά.

Την ώρα που η δράση του ΔΣΕ Ανατολικής Κρήτης ήταν σε εξέλιξη, από τους πρώτους κιόλας μήνες του 1947, στο Ηράκλειο, είχαν ξεκινήσει μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις σε πολλούς κλάδους, με χαρακτηριστικότερες αυτές των εργαζομένων στα βυρσοδεψεία και το Μάη στους τσαγκάρηδες.

(...) Η αστική τάξη απαντά με καταστολή, βασανισμούς, δολοφονίες και εκτελέσεις. Επιπλέον, ήδη από τις 29/4, με βασιλικό διάταγμα επεκτείνονται τα έκτακτα μέτρα με βάση το Γ' Ψήφισμα και στην Κρήτη. Ενώ, το Εκτακτο Στρατοδικείο λειτουργούσε στο Ηράκλειο με βασιλικό διάταγμα, από τις 8/5/1947 και καθ' όλη τη διάρκεια του Εμφυλίου. Η σύνθεση του στρατοδικείου ήταν: πρόεδρος ο ταγματάρχης δικαστικού Ρολώγης από το Ρέθυμνο, βασιλικός επίτροπος ο αντιεισαγγελέας Κόλλιας και εισηγητής ο Πρωτοδίκης Καπετανάκος.

"Συνήθης" τόπος εκτέλεσης πολιτικών κρατούμενων καταδικασμένων σε θάνατο στο Ηράκλειο ήταν στο παλαιό νεκροταφείο, στη θέση Στόμιο (...) Σε αυτό το σημείο εκτελέστηκαν μετά από απόφαση του στρατοδικείου πολλοί κομμουνιστές και λαϊκοί αγωνιστές.

Στη θέση Στόμιο εκτελέστηκε πρώτος ο Χρ. Κωσταρέλος στις 26 Ιούνη του 1947, αποδράσας σκαπανέας από το στρατόπεδο του Αγ. Νικολάου, καταδικασμένος δύο φορές σε θάνατο με την αρ. 1/1947 απόφαση του Εκτακτου Στρατοδικείου Ηρακλείου.

Αλύγιστες μπροστά στο θάνατο

Την ώρα που οι μαχητές του ΔΣΕ έδιναν στην Κρήτη τις άνισες μάχες τους, η ηρωική δράση των λαϊκών αγωνιστών συνεχίζεται αταλάντευτα όλη τη διάρκεια των μαχών, αλλά και μετά, με τις Οργανώσεις του ΚΚΕ, του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ να πρωτοστατούν και να αποτελούν φάρο στις διεκδικήσεις του ηρακλειώτικου λαού. Για την πλατιά ενημέρωση και την οργάνωση των διεκδικήσεων του λαού πάλευαν και οι δύο νέες κοπέλες Βαγγελιώ Φωτιάδου και Βαγγελιώ Αρμενάκη και οι δύο στελέχη της ΕΠΟΝ γαλουχημένες και διαπαιδαγωγημένες με τη φλόγα και τα ιδανικά του αγώνα για ένα καλύτερο αύριο για τη γενιά τους και για τον τόπο τους, που ο λαός θα είναι πια αφέντης.

Πίσω από τα μαχητικό τους πρόσωπο δεν πρέπει να παραβλέψει κανείς το νεαρό της ηλικίας τους, 16 και 18 χρόνων, αλλά και το γεγονός πως ήταν γυναίκες, με συγκεκριμένη θέση και ρόλο στην αστική κοινωνία εκείνη την εποχή. Γεγονότα που αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο τη θυσία τους.

Οι 2 ΕΠΟΝίτισσες συνελήφθησαν, με βάση μαρτυρίες, μετά από προδοσία στις 10 Μάρτη 1948, ενώ μοίραζαν μια προκήρυξη που παραλλήλιζε την 25η Μαρτίου με την αντίσταση της απελευθέρωσης των κατακτητών.

Στις 14 Μάη του 1948 ανακοινώθηκε η παραπομπή για δίκη στις 28 Μάη στο Εκτακτο Στρατοδικείο 26 κατηγορουμένων, με πρώτα τα ονόματα των δύο Βαγγελιών. Ολοι κατηγορούνταν ότι τους πρώτους μήνες του 1948 εκτύπωναν και διένεμαν την επαναστατικού περιεχομένου εφημερίδα "Ελεύθερη Κρήτη" και τις προκηρύξεις με τίτλο "Μπροστά στο Νέο Εικοσιένα".

Από τους 26 καταδικάστηκαν σε θάνατο οι 5. Ηταν η Βαγγελιώ Αρμενάκη και η Βαγγελιώ Φωτιάδου, ο Ιωάννης Ψαριανός, ο Ιωσήφ Παπαδοπεράκης και ο Νίκος Μπετεινάκης.

(...) Τον Ιούνη του 1948 και ενώ στην ουσία η οργανωμένη δράση του ΔΣΕ σε όλη την Κρήτη έχει τελειώσει, το αστικό κράτος στρέφει τα πυρά του στην αποκάλυψη και διάλυση των παράνομων Οργανώσεων των ΚΚΕ - ΕΑΜ - ΕΠΟΝ. Από αυτά δεν ξεφεύγουν ούτε νέα παιδιά, νέες κοπέλες που πάλευαν για μία καλύτερη ζωή. Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο του αστικού κράτους, όταν οξύνεται σε τέτοιο βαθμό, όπως εκείνη την εποχή, η ταξική πάλη.

Την 5η Ιούνη 1948, στις 4.45 το πρωί, έγινε η εκτέλεση και των πέντε κατηγορουμένων στο χώρο δίπλα στο παλαιό νεκροταφείο. Οι δύο Βαγγελιές πριν την εκτέλεσή τους αγκαλιάστηκαν και φώναξαν: "Ζήτω ο Δημοκρατικός Στρατός". Αρνήθηκαν να τους δέσουν τα μάτια.

Στις 2 Ιούλη του 1948 πραγματοποιήθηκε η δίκη στο Εκτακτο Στρατοδικείο Ηρακλείου των Νίκου Σαμαρείτη, Αλέξανδρου Καζεπίδη, Σφακιανάκη Αριστείδη, Γιώργου Καλαϊτζάκη και Κώστα Τζιλβέ. Ο Νίκος Σαμαρείτης ήταν μέλος του ΚΚΕ από την περίοδο της μεταξικής δικτατορίας, με σημαντική δράση κατά τη Μάχη της Κρήτης και την περίοδο της δράσης του ΕΛΑΣ. Αναλαμβάνει στελεχικές ευθύνες μετά την Απελευθέρωση και στη συνέχεια υπεύθυνος της Μαζικής Λαϊκής Αυτοάμυνας στο νομό Ηράκλειου. Είχε την ευθύνη της επιτροπής που οργάνωνε την έξοδο στο βουνό των καταδιωκόμενων αγωνιστών του Ηράκλειου την περίοδο 1947 - 1948. Συνελήφθη στις 29 Απρίλη του 1948 στη Γέργερη.

Την Πέμπτη 8 Ιούλη του 1948, στις 5.10 το πρωί, στο παλαιό νεκροταφείο πραγματοποιήθηκε η εκτέλεση του Νίκου Σαμαρείτη και των τριών συντρόφων του. Πέθανε φωνάζοντας "Ζήτω το ΚΚΕ".

Πολύτιμη παρακαταθήκη ο αγώνας τους

(...) Η δράση και η πείρα αυτής της περιόδου αποτελεί σημαντική παρακαταθήκη για τις νεότερες γενιές κομμουνιστών. Πείρα που υπογραμμίζει τη με κάθε κόστος ύπαρξη και δράση Κομματικών Οργανώσεων του επαναστατικού Κόμματος της εργατικής τάξης, ως αναντικατάστατη προϋπόθεση για την επιτυχημένη διεξαγωγή της δράσης των κομμουνιστών κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες.

Πείρα που αναδεικνύει την ικανότητα των κομμουνιστών κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες, τον πλέον αρνητικό συσχετισμό, να οικοδομούν το Κόμμα και να πλαταίνουν την πολιτική επιρροή του μέσα στην εργατική τάξη, τη νεολαία, το λαό.

Ποιο ήταν εκείνο που τροφοδότησε με τόση δύναμη χιλιάδες και χιλιάδες Μπελογιάννηδες, ώστε να αντιμετωπίσουν με τόση περιφρόνηση το θάνατο στην 100χρονη Ιστορία του Κόμματός μας; Χωρίς αμφιβολία, ήταν το όραμα για μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, μια κοινωνία αληθινής ελευθερίας. Ηταν η πίστη ότι αυτά θα γίνουν πραγματικότητα.

(...) Σήμερα, στις νέες γενιές αγωνιστών δεν μπαίνουν διλήμματα όπως "δήλωση ή τη ζωή σου". Ομως, καθημερινά μπροστά σε κάθε αγωνιστή μπαίνουν δεκάδες άλλα όπως: αντέχεις να συνεχίσεις ένα δύσκολο δρόμο που σε κάποια φάση της ζωής σου επέλεξες, αξίζει να διακινδυνεύσεις τη δουλειά σου και άλλα πολλά. Αλλωστε, το κάθε βήμα, η κάθε επιλογή ενός αγωνιστή τον φέρνει μπροστά σε νέα διλήμματα, που είναι και ατομική του ευθύνη να τα προσπεράσει.

(...) Το ΚΚΕ δεν μπορούν να το βάλουν στο χέρι!

Εχουμε ακατανίκητα όπλα.

Είναι η Ιστορία μας, τα κοσμοϊστορικά επιτεύγματα της ταξικής πάλης στον 20ό αιώνα, η μεγάλη προσφορά του ΚΚΕ, η αντοχή του, οι αγωνιστικές του παραδόσεις, ο ηρωισμός, η αυτοθυσία, η ανιδιοτέλεια, οι θυσίες των μελών και στελεχών του. Τα όπλα αυτά, μαζί με τη θεωρία μας και την επεξεργασμένη στρατηγική του Κόμματος, είναι η μεγάλη μας υπεροχή απέναντι στην αστική τάξη καθώς και στους κάθε λογής ιδεολογικούς μας πολέμιους.

(...) Εμείς την απόφασή μας την έχουμε πάρει: να γίνουμε πραγματικά Κόμμα παντός καιρού για τη νικηφόρα προοπτική της ίδιας της ταξικής πάλης προς όφελος της εργατικής τάξης, του λαού και της νεολαίας!».

ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ ΔΙΟΝΥΣΟΥ - ΒΟΡΕΙΩΝ ΧΩΡΙΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΝΕ
Τίμησαν τον κομμουνιστή Γιώργη Ερυθριάδη (Πετρή)

Μια ζωή συνυφασμένη με τη δράση του ΚΚΕ κάτω από τις οποιεσδήποτε συνθήκες, δοσμένη στην τάξη του

Σε κλίμα έντονης συγκίνησης, πραγματοποιήθηκε από τις Οργανώσεις Διονύσου - Βόρειων Χωριών Αττικής του ΚΚΕ και της ΚΝΕ το Σάββατο 25 Ιούνη, στο Κρυονέρι Αττικής η εκδήλωση, αφιερωμένη στον αλύγιστο της ταξικής πάλης Γιώργη Ερυθριάδη (Πετρή), αναπληρωματικό μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στην εκδήλωση συμμετείχε πλήθος κόσμου, ανάμεσά τους η κόρη του, Γαλήνη Ερυθριάδη, και άλλοι συγγενείς του. Στο χώρο υπήρχε έκθεση σημαντικών ντοκουμέντων τόσο από το Αρχείο της ΚΕ του ΚΚΕ, όσο και υλικού με προσωπικά αντικείμενα του «Πετρή» που προσέφεραν οι συγγενείς του στο Κόμμα.

Ξεχωριστή θέση ανάμεσα στα ντοκουμέντα είχαν η απολογία του στη δίκη του 1960, το γράμμα προς τον ίδιο από τον Νίκο Ζαχαριάδη, η βαλίτσα με τα προσωπικά του είδη που χρησιμοποιούσε στις φυλακές και τις εξορίες, απ' που πέρασε, το τηλεγράφημα που ανάγγελλε το θάνατό του στην αδελφή του και η φορτωτική της μεταφοράς της σορού του από το Ιτζεδίν στην Αθήνα.

Σε ειδικά διαμορφωμένα ταμπλό, μέσα από φωτογραφική έκθεση ξεδιπλωνόταν η ζωή του Γιώργη Ερυθριάδη, ενώ η εκδήλωση, εκτός από την ομιλία του Μάκη Μαΐλη, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνου του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ, περιλάμβανε μουσικό - οπτικό - ακουστικό αφιέρωμα στη ζωή και τη δράση του.

Ξεχωριστές στιγμές από την παρουσίαση του αφιερώματος αποτέλεσαν οι ηχητικές μαρτυρίες συναγωνιστών του, όπως της συντρόφου του Ελλης και των σ. Γιώργη Τρικαλινού και Χρυσούλας Γκόγκογλου καθώς και η αναφορά στις τελευταίες μέρες της ζωής του, στο θάνατό του. Είναι χαρακτηριστικό ότι η κηδεία και η ταφή του έγιναν πέντε μέρες μετά το θάνατό του, καθώς οι αρχές δεν έδιναν τη σχετική άδεια. Η κηδεία μάλιστα έγινε η αφορμή για να ξανασμίξει η οικογένειά του, αφού με παρέμβαση των βουλευτών της ΕΔΑ δόθηκε ειδική άδεια να παραβρεθούν η γυναίκα του Ελλη, που τότε ήταν έγκλειστη στις φυλακές Αβέρωφ καθώς και τα τρία παιδιά του που βρίσκονταν στην πολιτική προσφυγιά, στη Βουλγαρία. Μετά την κηδεία η οικογένεια ξαναχωρίστηκε...

Μένουμε εμείς στη θέση του...

Στιγμιότυπο της εκδήλωσης στο Κρυονέρι
Στιγμιότυπο της εκδήλωσης στο Κρυονέρι
Συγκλονιστικό σημείο της εκδήλωσης ήταν η ανάγνωση γράμματος του σ. Γιώργη Μωραΐτη στον πατέρα του, στο οποίο αναφερόταν στις τελευταίες μέρες του Πετρή, στο χαμό του και στα συναισθήματα των μελών της ομάδας συμβίωσης. Το γράμμα, ένδειξη της ανθρωπιάς και της αντοχής των αλύγιστων της ταξικής πάλης, έκλεινε με τη διαβεβαίωση ότι θα συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο για την υλοποίηση των υψηλών ιδανικών τους.

Το γράμμα που συγκίνησε τους παρευρισκόμενους, ενώ συγχρόνως ακουγόταν ρυθμικά το «Επέσατε θύματα» έλεγε:

«Αγαπημένε μου πατέρα,

Μάθατε ασφαλώς τη συμφορά που μας χτύπησε. Πέθανε ο μπάρμπα Γιώργης. Τώρα μείναμε δεκατρείς. Φαντάζεστε τη θλίψη και τον πόνο μας. Είμαστε μετρημένοι στα δάχτυλα, μια μικρή οικογένεια, και να μας παίρνει ο χάροντας έναν, το γέρο μας. Δεν μπορούμε να ησυχάσουμε. Δεν κλείσαμε τρία μερόνυχτα μάτι. Τον βλέπουμε μπροστά μας. Δεν το πιστεύουμε. Κι όμως έφυγε πια. Και για πάντα. Ενα μεγάλο βάσανο προστέθηκε στα τόσα άλλα. Ενα χτύπημα τρομερό! Γυρνάμε γύρω από τη γωνιά του. Βλέπουμε το κρεβάτι του, τα πράγματά του. Τις φωτογραφίες των 3 ορφανών παιδιών του που κρέμονται στον τοίχο. Τα σκεφτόμαστε. Συλλογιζόμαστε τη δύστυχη γυναίκα του. Δράμα μεγάλο... Αυτός στον τάφο από τη φυλακή. Η γυναίκα του στη φυλακή. Τα παιδάκια του μακριά, στην ξενιτιά.

Ο Γ. Ερυθριάδης απολογούμενος στη δίκη για «κατασκοπεία» το 1960. Το Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών τον καταδίκασε σε ισόβια δεσμά, όπως και άλλους πέντε από τους δώδεκα κατηγορούμενους.
Ο Γ. Ερυθριάδης απολογούμενος στη δίκη για «κατασκοπεία» το 1960. Το Διαρκές Στρατοδικείο Αθηνών τον καταδίκασε σε ισόβια δεσμά, όπως και άλλους πέντε από τους δώδεκα κατηγορούμενους.
Την Κυριακή, 10 το πρωί, καθόμασταν στην αυλή και κουβεντιάζαμε. Ο Ζησούλης διάβαζε στην εφημερίδα, πως ένας στην Περσία έζησε 160 χρόνια.

- "Εγώ θα ζήσω περισσότερα", λέει ο μακαρίτης.

- "Μπα του λέω μπάρμπα Γιώργη. Εμείς δεν ζούμε τόσο" και γελάσαμε.

Κι ύστερα από 10 λεπτά, καθώς μπήκα στο θάλαμο, τον βρίσκω τέντα. Κρατούσε το κεφάλι του.

- "Τι έπαθες;" τον ρώτησα.

Αρχίζει εμετούς ακατάσχετους, ζαλάδες, παράλυση. Βογκούσε φοβερά. Το απόγευμα τον πήραν για το νοσοκομείο. Τον ανεβάσανε στο αυτοκίνητο. Κατέβηκα τελευταίος. Πιάνω το κεφάλι του ζεμάταγε, φωτιά.

- "Κουράγια μπάρμπα Γιώργη", του λέω

Εφυγε. Τον περιμέναμε πίσω. Κανείς δεν πίστευε πως μπορεί να συμβεί αυτό. Το πρωί ο Καλιόρης μας λέει: "Ρωτήστε για τον μπάρμπα Γιώργη". Και σκιζότανε! "Ρωτήστε!.... Είδα ένα κακό όνειρο και ξύπνησα τρομαγμένος. Είδα τον μπάρμπα Γιώργη πεθαμένο".

Το απόγευμα μάθαμε πως ο μπάρμπα Γιώργης είχε πεθάνει. Δεν ξαναγύρισε κοντά μας. Να τον ξαναδούμε. Να τον κλάψουμε. Δεν είναι εύκολο να ξεχάσουμε. Δεν ξεχνάς εδώ μέσα στους τέσσερις τοίχους. Ας είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει. Εμείς δεν θα τον λησμονήσουμε ποτέ. Πιστεύω ότι θα πήγατε στην κηδεία του. Να πάτε και από εμάς στον τάφο του λίγα λουλούδια. Και να του πείτε να κοιμάται ήσυχος. Μένουμε στη θέση του εμείς. Οσο και αν χρειαστεί, και μέχρι την τελευταία μας πνοή, θα μείνουμε εδώ μέσα. Οπως εκείνος. Αυτή την υπόσχεση μπορούμε να του τη δώσουμε. Και ξέρει αυτός πόσο βαρύς είναι ο λόγος μας. Ας είναι αυτά τα λόγια σε ελάχιστος φόρος τιμής».

Μια ζωή γεμάτη αγώνες και διώξεις

Ο Ερυθριάδης μεταφέρθηκε στις φυλακές Ιτζεδίν, όπου, αν και βαριά άρρωστος, τον έκλεισαν επί 17 μήνες στην απομόνωση. Άφησε την τελευταία του πνοή στις 21 Γενάρη του 1963.
Ο Ερυθριάδης μεταφέρθηκε στις φυλακές Ιτζεδίν, όπου, αν και βαριά άρρωστος, τον έκλεισαν επί 17 μήνες στην απομόνωση. Άφησε την τελευταία του πνοή στις 21 Γενάρη του 1963.
Ο Γ. Ερυθριάδης, γεννημένος το 1910, αποτελεί μια ακόμα ηρωική μορφή του Κόμματος και του εργατικού κινήματος. Ολη του η διαδρομή αποτελεί την έμπρακτη επιβεβαίωση των δυνατοτήτων που έχει ο εργάτης, εφόσον ενστερνιστεί την κομμουνιστική ιδεολογία και την αναγκαιότητα της οργανωμένης πάλης, να αναδειχθεί σε πολιτικό ηγέτη, καθοδηγητή της τάξης του.

Από παιδί ακόμη, έζησε και ανδρώθηκε στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες στη Νάουσα, όπου ανέπτυξε πλούσια συνδικαλιστική και κομματική δράση μέσα από τις γραμμές της ΟΚΝΕ και του ΚΚΕ. Πήρε πολλές φορές το δρόμο της φυλακής και της εξορίας, γνωρίζοντας πολλούς διωγμούς.

Από τα 35 χρόνια της ζωής του στο Κόμμα και τη Νεολαία του πέρασε 15 χρόνια στις φυλακές και στις εξορίες, 6 στα βουνά, 4 στην παρανομία, 5 στην πολιτική προσφυγιά και άλλα 5 μεταξύ νόμιμης και μισοπαράνομης δράσης. Ετσι κύλησε όλη η αγωνιστική του πορεία που ξεκίνησε από τα εφηβικά του χρόνια και διάρκεσε έως τα 53 του.

Ανέπτυξε πλούσια δράση στην Κομματική Οργάνωση Θεσσαλονίκης ως μέλος και Γραμματέας του Μακεδονικού Γραφείου του Κόμματος κατά τη διάρκεια της Κατοχής έως την Απελευθέρωση. Πολέμαρχος του ΔΣΕ, συμμετείχε ως μέλος του Πολεμικού Συμβουλίου στο ένδοξο αυτό έπος μέχρι την υποχώρησή του.

Ξαναβρέθηκε στην Ελλάδα παράνομα, με αποστολή την καθοδήγηση των παράνομων Κομματικών Οργανώσεων. Συνελήφθη και καταδικάστηκε το 1960 με το νόμο 375, στις δίκες περί κατασκοπείας. Εξοντώθηκε το Γενάρη του 1963, στη φυλακή του Ιτζεδίν Κρήτης. Αρχικά τάφηκε στο Κρυονέρι, ενώ αργότερα η σορός του μεταφέρθηκε στο νεκροταφείο της Καισαριανής.


Τηλεγράφημα προς τη γυναίκα του Γ. Ερυθριάδη, Ελλη για τον θάνατο του στελέχους του Κόμματος
Τηλεγράφημα προς τη γυναίκα του Γ. Ερυθριάδη, Ελλη για τον θάνατο του στελέχους του Κόμματος

Από την έκθεση που στήθηκε στην εκδήλωση: Προσωπικά αντικείμενα του Γ. Ερυθριάδη
Από την έκθεση που στήθηκε στην εκδήλωση: Προσωπικά αντικείμενα του Γ. Ερυθριάδη
ΚΟ ΜΕΤΑΛΛΟΥ ΤΗΣ ΤΟ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΑΣ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
Αναμέτρηση με τα επιχειρήματα της εργοδοσίας και των κομμάτων της

Αποσπάσματα από τη συζήτηση σε πρόσφατη κομματική σύσκεψη με μεταλλεργάτες

Στιγμιότυπο από την κομματική σύσκεψη
Στιγμιότυπο από την κομματική σύσκεψη
Οι οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς, η προπαγάνδα της συγκυβέρνησης και της εργοδοσίας για τον «εθνικό» στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά και τα καθήκοντα των μελών και των φίλων του Κόμματος σε αυτές τις συνθήκες βρέθηκαν στο επίκεντρο της σύσκεψης με εργάτες από τον κλάδο του Μετάλλου που διοργάνωσαν οι ΚΟ Μετάλλου της ΤΟ Βιομηχανίας Αττικής του ΚΚΕ στις 29/6.

Στη σύσκεψη, που ήταν ενταγμένη στην πολύμορφη πολιτική δράση της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, με σύνθημα «Καμία ανοχή - Καμία υποταγή στην αντιλαϊκή πολιτική. Υπάρχει άλλος δρόμος: Λαϊκή συμμαχία για τη Λαϊκή εξουσία», μίλησε ο Γιάννης Μερεντίτης, μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής και Γραμματέας της Τομεακής Επιτροπής Βιομηχανίας, ενώ πήραν το λόγο για ερωτήματα και παρεμβάσεις μέλη και φίλοι του Κόμματος.

Ο Γ. Μερεντίτης, εισηγητικά στάθηκε στο αποτέλεσμα του βρετανικού δημοψηφίσματος, στις μεθοδεύσεις της συγκυβέρνησης γύρω από τον εκλογικό νόμο και την αναθεώρηση του Συντάγματος, στην προπαγάνδα της ότι τα δύσκολα πέρασαν, αλλά και στην πλούσια πείρα που έχουν συγκεντρώσει οι εργαζόμενοι τα τελευταία χρόνια.

Οπως είπε χαρακτηριστικά «σήμερα έχουμε όλα τα δεδομένα τόσο από την καπιταλιστική ανάπτυξη όσο και από την κρίση, από τα τρία μνημόνια, την πείρα από την εναλλαγή πολλών κυβερνήσεων για την καπιταλιστική διαχείριση, αλλά και από τους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος. Εχουμε δηλαδή όλα τα δεδομένα ώστε ο κάθε εργάτης να μπορέσει να βγάλει πολύτιμα συμπεράσματα για να μην ξανακάνει τα ίδια λάθη, να μην παγιδευτεί σε νέα διλήμματα και να δει πού βρίσκεται η διέξοδος, μέσα από το δρόμο της ταξικής πάλης».

Οι αγώνες να στρέφονται ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο

«Τα μέτρα που πέρασαν και θα περάσουν είναι προαποφασισμένα, δεν βγαίνει κάτι με τους αγώνες και την οργάνωση στα σωματεία»: Αυτό ανέφερε ότι εισπράττει από συναδέλφους του στο εργοστάσιο μεταλλεργάτης, που ήταν στη σύσκεψη.

Σχολιάζοντας ο Γ. Μερεντίτης σημείωσε ότι κάποιος αγώνας μπορεί να μην πέτυχε το σκοπό του αλλά από αυτό δεν προκύπτει το συμπέρασμα ότι οι αγώνες δεν φέρνουν αποτελέσματα. «Κινητήρια δύναμη είναι η ταξική πάλη, συμπλήρωσε και πρόσθεσε: Ο,τι θετικό πέτυχαν οι εργαζόμενοι το κατέκτησαν με την πάλη τους, με όλες τις μορφές, με σκληρούς και αιματηρούς αγώνες. Τους αγώνες όμως πρέπει να τους κρίνουμε με βάση το συσχετισμό στην Ελλάδα και διεθνώς, που είναι αρνητικός. Στις κινητοποιήσεις που έγιναν το προηγούμενο διάστημα η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης δεν πήρε μέρος.

Παρ' όλα αυτά, αυτοί οι αγώνες είχαν τα αποτελέσματά τους: καθυστέρησαν τα μέτρα και δεν τα νομιμοποίησαν στη συνείδηση μεγάλου μέρους των εργατών. Το πιο σημαντικό είναι ότι σε κάθε κλάδο είναι συγκροτημένο ένα σημαντικό κομμάτι με ταξική αντίληψη και με οργάνωση, δοκιμασμένο στους αγώνες και μπορεί σήμερα να επιδράσει γενικότερα. Μιλάμε ανοιχτά στους εργάτες: για να έχεις αποτελέσματα, οι αγώνες χρειάζονται κι άλλα πράγματα. Πρέπει να στρέφονται ενάντια στον πραγματικό αντίπαλο, στην εργοδοσία και στα κόμματά της. Χρειάζεται να ανασυνταχθεί το εργατικό κίνημα, να οργανωθεί η εργατική τάξη μέσα στους μεγάλους χώρους δουλειάς και τους κλάδους, να αλλάξουν οι συσχετισμοί με την ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων».

Σύγκρουση με τα ιδεολογήματα της εργοδοσίας

«Θέλω ένα σχόλιο από το Κόμμα για το κλίμα της ηττοπάθειας που χαρακτηρίζει μεγάλο κομμάτι του λαού. Πού οφείλεται ο φόβος που υπάρχει για να απεργήσουν οι εργάτες;», ρώτησε άλλος εργαζόμενος δίνοντας τροφή στη συζήτηση.

«Μην τα εξηγούμε όλα με το φόβο, αν και υπάρχει λόγω της μεγάλης ανεργίας, της τρομοκρατίας στους χώρους δουλειάς κ.λπ.», παρατήρησε ο Γ. Μερεντίτης και σημείωσε με παραδείγματα ότι το πιο σημαντικό είναι η επίδραση των αστικών αντιλήψεων στους εργάτες: «Συζητώντας με τους εργάτες διαπιστώνουμε ότι πιστεύουν σε αυτά που τους λέει η αστική τάξη με τη σοβαρή ιδεολογική παρέμβαση που κάνει. Π.χ. οι εργάτες την ίδια στιγμή που "σιχτιρίζουν" την ΕΕ, λένε ότι είναι μονόδρομος, πιστεύουν στο στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, υιοθετούν το ιδεολόγημα ότι με την ανάκαμψη θα μεγαλώσει η πίτα και θα πάρουν κι αυτοί "κάτι". Πόσοι εργάτες, ιδιαίτερα στην περίοδο της κρίσης, δεν έχουν ασπαστεί τους στόχους της "ανταγωνιστικότητας";

Είναι χαρακτηριστικό ότι μέρες απεργίας, καλώντας σε συγκεκριμένο εργοστάσιο τους εργάτες να απεργήσουν, μας ρωτούσαν αν πήγαμε και στο εργοστάσιο του ανταγωνιστή του αφεντικού τους, για να διαπιστώσουν αν θα "ζημιωθεί" ο "αντίπαλος"... Οι εργάτες επηρεάζονται από αυτά που λέει ο επιχειρηματίας, ότι αν πηγαίνει καλά η επιχείρηση θα έχουν κι αυτοί δουλειά. Επομένως, είναι απαραίτητη η καλή συζήτηση με τους εργαζόμενους. Να καταλάβουν ότι υπάρχει και άλλος τρόπος παραγωγής, που δεν γίνεται με το κριτήριο το κέρδος, αλλά τις κοινωνικές ανάγκες. Οτι αυτός ο δρόμος περνάει από την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη. Ο φόβος λοιπόν έχει να κάνει και με την άγνοια, γιατί αυτός που γνωρίζει δεν φοβάται, είναι αποφασισμένος να συγκρουστεί, όπως οι κομμουνιστές. Οταν ο εργάτης πειστεί για το δίκιο του, τότε θα ορθώσει το ανάστημά του».

Σχετική με το παραπάνω ερώτημα ήταν η τοποθέτηση μέλους του Κόμματος για την ανάγκη έντασης αυτής της συζήτησης, με παραδείγματα από την Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη του Περάματος:

«Συζητώντας για τους αγώνες του τελευταίου διαστήματος πολλές φορές εύκολα λέμε ότι οι εργάτες δεν κατεβαίνουν στις απεργίες επειδή βαριούνται και προτιμούν να κάτσουν σπίτι... Ομως δεν είναι τόσο απλά τα πράγματα. Βάζοντας το ερώτημα σε εργαζόμενους της Ζώνης "τι περιμένουν να αλλάξει για να έχουν δουλειά", οι απαντήσεις που παίρνουμε είναι ότι λύση είναι να πειστούν οι εφοπλιστές για να φέρνουν τα καράβια τους στο Πέραμα. Οσο σκέφτεται έτσι ο εργαζόμενος, δικαιολογεί τις φοροαπαλλαγές στους καπιταλιστές για το κυνήγι της ανταγωνιστικότητας.

Μάλιστα, όταν έρθει στη Βουλή ο νόμος που θα τον κάνει πιο φτηνό, δεν πρόκειται να βγει στο δρόμο, αντίθετα θα πιστέψει ότι έτσι θα έχει δουλειά. Η πραγματικότητα είναι ότι π.χ. με το μνημόνιο συνεργασίας Ελλάδας - Τουρκίας, οι Ελληνες εφοπλιστές παίρνουν ναυτιλιακές γραμμές - θησαυρό για την τσέπη τους, υπό τον όρο τα καράβια τους να επισκευάζονται στην Τουρκία. Επομένως, στο Πέραμα ακόμα και τζάμπα να δουλεύουν οι μεταλλεργάτες, ο εφοπλιστής δεν θα φέρει το καράβι, αφού η συμφωνία του προσφέρει ως αντάλλαγμα κέρδη με τις γραμμές.

Αρα οι εργαζόμενοι πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι τα καράβια δεν πρέπει να τα έχουν οι εφοπλιστές, αλλά οι εργάτες, μαζί με τα ναυπηγεία και τα άλλα εργοστάσια. Ετσι, με κεντρικό σχεδιασμό θα πηγαίνουν ασφαλή καράβια σε όλα τα νησιά και δεν θα εξαρτώνται οι συγκοινωνίες από τα κέρδη των εφοπλιστών. Αν δεν μπολιαστεί με αυτή τη σκέψη ο εργάτης, όχι μόνο δεν θα παλεύει, αλλά θα βάζει και εμπόδια στον αγώνα στο όνομα της "ανάπτυξης της χώρας"».

«Η όξυνση των προβλημάτων δεν φτάνει για να ξεσηκωθούν οι εργάτες», υπογράμμισε στο κλείσιμο ο Γ. Μερεντίτης και συμπλήρωσε: «Ακόμα κι αν ξεσηκωθούν, με αγώνες χωρίς προσανατολισμό στη σωστή κατεύθυνση, η αστική τάξη έχει τη δυνατότητα να πλάσει τη λαϊκή πάλη για να την ξεφουσκώσει ή να τη στρέψει εκεί που θέλει. Γι' αυτό χρειάζεται ο ιδεολογικός αγώνας. Είναι χαρακτηριστικό ότι διαπιστώνουμε πως μεγάλη μάζα εργατών θεωρεί εχθρό της την κυβέρνηση και όχι τον εργοδότη. Βλέπει αντίστροφα την πραγματικότητα και θεωρεί ότι εργάτης και εργοδότης πλήττονται και οι δυο από την κυβέρνηση. Δεν καταλαβαίνει ότι η κυβέρνηση είναι του εργοδότη, νομοθετεί για τα συμφέροντά του, επομένως και οι δύο είναι εχθροί του.

Εχει λοιπόν μεγάλη σημασία ταυτόχρονα με τις προσπάθειες οργάνωσης της πάλης να οργανώνεται και η ιδεολογική παρέμβαση στους χώρους δουλειάς. Επομένως, η γραμμή του εργατικού κινήματος πρέπει να χτυπάει την κερδοφορία, την ανταγωνιστικότητα, την καπιταλιστική ανάπτυξη κ.λπ. για να στριμώξει το κράτος, την κυβέρνηση και την εργοδοσία, για να διεκδικήσει λύσεις ακόμα και σε επιμέρους ζητήματα».



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ