Στο πλαίσιο της προσπάθειας του ΣΥΡΙΖΑ να ντυθεί με «φιλεργατική» προβιά, ο Αλ. Τσίπρας εμφανίστηκε το Σάββατο να δηλώνει ότι μια νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα καταργήσει όχι μόνο το αντεργατικό νομοσχέδιο της ΝΔ αλλά και άλλες αντεργατικές διατάξεις. Τι παράδειγμα διάλεξε; Την «ενοικίαση» εργαζομένων! «Γιατί να υπάρχει; Τι εξυπηρετεί;», αναρωτήθηκε αφελώς... και έπεσε διάνα! Οχι μόνο γιατί μετά από 5 ολόκληρα χρόνια κυβέρνηση «θυμήθηκε» σήμερα να «αναρωτηθεί»... τι εξυπηρετεί η «ενοικίαση» εργαζομένων που εντείνει την εκμετάλλευση σε βάρος τους, αλλά γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, υπηρετώντας τα αφεντικά, είχε φροντίσει ήδη από τον Νοέμβρη του 2016, στην πρώτη νομοθετική παρέμβαση της τότε υπουργού Εργασίας, Εφης Αχτσιόγλου, να διευκολύνει ακόμα περισσότερο τη δράση των δουλεμπορικών «Ιδιωτικών Γραφείων Ευρέσεως Εργασίας», καταργώντας ακόμα και κάποιες υποτυπώδεις ρυθμίσεις που, όπως έλεγε η τροπολογία της κυβέρνησης, αφορούσαν «αδικαιολόγητο περιορισμό στο πλαίσιο της άσκησης της δραστηριότητάς τους»... Και πού τα είπε όλα αυτά το Σάββατο ο Αλ. Τσίπρας; Σύμφωνα με την ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖΑ, σε συμβασιούχους... Σε ανθρώπους δηλαδή την ομηρία των οποίων διαιώνισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όταν μαζί με όλα τα άλλα αστικά κόμματα αρνήθηκε να συμπεριληφθεί στην αναθεώρηση του Συντάγματος η κατάργηση του άρθρου που επικαλούνται όλες οι κυβερνήσεις για να απορρίπτουν τη μονιμοποίησή τους. Ετσι είναι... Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ήδη βάλει φαρδιά - πλατιά την υπογραφή του, μαζί με ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ενισχύοντας το τεράστιο οπλοστάσιο της εργοδοσίας. Και υπάρχει πλούσια πείρα στους εργαζόμενους για να μην περάσει η νέα προκλητική επιχείρηση εξαπάτησης...

Είναι να απορεί κανείς πώς καταφέρνουν να ξεστομίζουν τόσο αρρωστημένα επιχειρήματα τα κυβερνητικά στελέχη για να στηρίξουν το αντεργατικό έκτρωμα, που ψηφίζεται αύριο στη Βουλή, εν μέσω πανεργατικής απεργίας. Ενα από τα τελευταία «φρούτα» το ξεστόμισε την περασμένη βδομάδα ο βουλευτής της ΝΔ Κ. Κυρανάκης. Οπως είπε στη Βουλή, η κυβέρνηση της ΝΔ δίνει «επιτέλους» δυνατότητα σε κάποιον που έχει «θέμα υγείας» να «δουλέψει περισσότερο ένα χρονικό διάστημα και λιγότερο ένα άλλο»! Ξεκίνησαν από τις ελιές, μίλησαν για τους φοιτητές και τώρα φτάνουν και στους ...αρρώστους, που θα δουλεύουν παραπάνω για να ...ρίξουν τον πυρετό τους μετά από κανένα εξάμηνο. Οσο περνούν οι μέρες, το θέατρο του παραλόγου γίνεται όλο και πιο τρομακτικό για τους εργαζόμενους, αν και πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι έχουν και δόσεις ρεαλισμού εκεί στην κυβέρνηση. Οταν δουλεύει κανείς σερί επί μέρες 10ωρα, κάποια στιγμή θα πέσει ξερός. Και τότε αντί για αναρρωτική, που κι αυτή κοστίζει στην εργοδοσία, ίσως πάρει τα «ρεπό» που μάζεψε από τη διευθέτηση.

Στη Βουλή παριστάνουν ότι δίνουν τη ...«μητέρα των μαχών» ενάντια στο νομοσχέδιο, αλλά έξω από τη Βουλή, στα συνδικάτα και αλλού, δεν υπάρχει επιχείρημα της κυβέρνησης που να μην το υιοθετούν. Για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ο λόγος. Αφού την προηγούμενη βδομάδα, παραμονή της απεργίας, καλλιεργούσαν την ηττοπάθεια, λέγοντας πως «όσο μαζική και να είναι, το νομοσχέδιο θα περάσει», και αφού οι εργαζόμενοι δεν τους έκαναν τη χάρη και απέργησαν μαζικά, επανήλθαν... Σε συνδικαλιστικές οργανώσεις που πλειοψηφούν (είτε μόνοι τους, είτε μαζί με την ΠΑΣΚΕ, όπως στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας), επέμεναν ότι «ο κόσμος δεν θέλει απεργία», σε συγχορδία με την κυβερνητική γραμμή απαξίωσης της μεγάλης απεργιακής κινητοποίησης. Αν είναι έτσι η ...«μητέρα των μαχών», εύκολα φαντάζεται κανείς το σενάριο που θα ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ και οι δυνάμεις του είτε μέσα είτε έξω από τη Βουλή: Αυταπάτες, μοιρολατρία, ηττοπάθεια και απογοήτευση, προσφέροντας τις καλύτερες υπηρεσίες στο κεφάλαιο και τα επιτελεία του. Βέβαια, δεν χρειάζεται κανείς να διαβάζει πίσω από τις ΣΥΡΙΖΑίικες λέξεις για να το καταλάβει. Οι ίδιοι ξεκαθαρίζουν ότι «δημιουργούνται τετελεσμένα που είναι εξαιρετικά δύσκολο να τα ανατρέψει οποιαδήποτε κυβέρνηση», όπως έγραφε ένα από τα στελέχη τους στον Τύπο, προετοιμάζοντας το έδαφος της «καμένης γης» και ξεκαθαρίζοντας ότι τα περί «ξηλώματος» των αντιλαϊκών μέτρων είναι άλλη μια φάρσα, και μάλιστα ξαναπαιγμένη. Κάπως έτσι το τοπίο καθαρίζει για τους εργαζόμενους. Αν έχουν κάπου να «ακουμπήσουν» είναι στην οργάνωση της πάλης τους από «τα κάτω» σε γραμμή σύγκρουσης με την εργοδοσία και τις κυβερνήσεις της. Στη γραμμή, δηλαδή, με την οποία έδειξαν τη δύναμή τους με δύο επιτυχημένες απεργίες σε ένα μήνα και άλλη μια να οργανώνεται για αύριο. Εκεί που πραγματικά μετριέται το δίκιο της εργατικής τάξης...