Δύο μέρες πριν οι ΗΠΑ προχωρήσουν προκλητικά στην υλοποίηση της απόφασης Τραμπ να μεταφέρουν στην Ιερουσαλήμ την πρεσβεία τους από το Τελ Αβίβ, ενθαρρύνοντας παραπέρα τη δολοφονική επιθετικότητα του κράτους του Ισραήλ σε βάρος του Παλαιστινιακού και άλλων λαών της περιοχής, η Ισραηλινή νικήτρια της Eurovision έσπευσε να δώσει «ραντεβού» για τη διοργάνωση του διαγωνισμού «την επόμενη φορά στην Ιερουσαλήμ». Την ίδια «ατάκα» επανέλαβε στο λογαριασμό του στο «Twitter» και ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπ. Νετανιάχου. Αφήνουμε κατά μέρος τις αισθητικές και καλλιτεχνικές ενστάσεις που μπορεί να έχει κανείς για το τραγούδι που κατέκτησε την πρωτιά και συνολικά για τον εν λόγω «διαγωνισμό μουσικής», ο οποίος άλλωστε, αποτελούσε πάντα πεδίο έκφρασης ανταγωνισμών και πολιτικών σκοπιμοτήτων, με πολύ ευρύτερες διαστάσεις. Ποιος δεν θυμάται για παράδειγμα τη νικήτρια από την Ουκρανία, την περίοδο που στη χώρα βρισκόταν σε εξέλιξη η λεγόμενη «πορτοκαλί επανάσταση» με τις ευλογίες ΗΠΑ και ΕΕ; Λογικό είναι επομένως να στέκεται κανείς στο «γαϊτανάκι» που ξεδιπλώνεται γύρω από αυτόν το διαγωνισμό και όχι βέβαια στα τραγούδια.

Ετσι, λοιπόν, το νικητήριο τραγούδι, που πλασαρίστηκε ως ...ύμνος στη «διαφορετικότητα» και διαφημίστηκε με τον ισχυρισμό ότι αντλεί την έμπνευσή του από τα κινήματα του «νεοφεμινισμού», αποτέλεσε το προκάλυμμα για να προβληθεί και να στηριχτεί η αξίωση του Ισραήλ να αναγνωριστεί η Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσα του κράτους και να δεχτεί έτσι ένα σοβαρό πλήγμα ο αγώνας του Παλαιστινιακού λαού να αποκτήσει κράτος στα όρια του 1967, με πρωτεύουσα την Αν. Ιερουσαλήμ, όπως προβλέπουν άλλωστε και οι αποφάσεις του ΟΗΕ. Πίσω από το «περιτύλιγμα» της «διαφορετικότητας» και της «εκκεντρικής παρουσίας» της τραγουδίστριας, κρύφτηκε το αποτρόπαιο πρόσωπο ενός κράτους - δολοφόνου και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που το στηρίζει αναφανδόν, ρίχνοντας λάδι στη φωτιά που κατακαίει όλη τη Μέση Ανατολή. Κι επειδή «οι καιροί ου μενετοί», είναι τουλάχιστον αφέλεια να πιστεύει κανείς ότι το αποτέλεσμα σε τέτοιους διαγωνισμούς διαμορφώνεται «αυθόρμητα» από το κοινό βάσει της καλλιτεχνικής αξίας των συμμετεχόντων και ότι δεν υπηρετεί και δεν αξιοποιείται για πολιτικές και άλλες σκοπιμότητες...

Μόνο χτες, πάνω από 40 Παλαιστίνιοι νεκροί, δολοφονημένοι εν ψυχρώ από τους Ισραηλινούς στρατιώτες. Το έγκλημά τους ότι διαδήλωναν για να έχουν πατρίδα ελεύθερη, χωρίς κατοχή και ενάντια στην προκλητική απόφαση της κυβέρνησης Τραμπ να εγκαινιάσει τη νέα πρεσβεία των ΗΠΑ στην Ιερουσαλήμ, αναγνωρίζοντάς την ουσιαστικά ως πρωτεύουσα του Ισραήλ. Το αίμα που ρέει στην Παλαιστίνη δεν είναι μόνο στα χέρια της κυβέρνησης του Ισραήλ, αλλά και σε όσους της κάνουν πλάτες. Οπως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που εμβαθύνει τη «στρατηγική» - όπως την αποκαλεί - σχέση με ένα κράτος - δολοφόνο και στηρίζει τα προσχήματά του. Μάλιστα, την περασμένη βδομάδα, ο Αλ. Τσίπρας διαβεβαίωνε τον Νεντανιάχου ότι συμμερίζεται τις «ανησυχίες του για την ασφάλεια στην περιοχή», ενώ η Ελλάδα προχωράει σε ενίσχυση της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ, όπως έδειξε και η επίσκεψη επίσης την περασμένη βδομάδα του Αρχηγού ΓΕΣ στο Τελ Αβίβ. Και τα δικά τους χέρια, επομένως, είναι βαμμένα στο αίμα και δεν ξεπλένονται, όσα «ειρηνόφιλα» παραμύθια και ευχολόγια κι αν λένε. Γιατί οι δρόμοι της Ενέργειας και του πετρελαίου, τα ενεργειακά και άλλα σχέδια του κεφαλαίου ήταν, είναι και θα είναι στρωμένα με το αίμα των λαών και όχι παράγοντας «ασφάλειας» και «σταθερότητας». Και ακριβώς εκεί - στα συμφέροντα του κεφαλαίου - πρέπει να στρέψει τα βέλη του το εργατικό - λαϊκό κίνημα, μαζί με την αυτονόητη αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό.