Κυριακή 15 Μάρτη 2015
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κόβουν και ράβουν νέα αντιλαϊκά κουστούμια

Από το καλό στο καλύτερο. Στη θέση της «τρόικας» έχουμε τώρα «κουαρτέτο», αφού, εκτός από Κομισιόν, ΕΚΤ, ΔΝΤ, μας έρχεται και ο ΟΟΣΑ με τα κλιμάκιά του και τα «όλα του», κατ' απαίτηση της κυβέρνησης «εθνικής υπερηφάνειας». Στη θέση των διαθέσιμων των Ταμείων, εντός ολίγου, θα έχουμε «ρεπος». Και στη θέση των μισθών και των συντάξεων, γίνεται ήδη κουβέντα να δίνεται υπόσχεση για «έναντι». Αυτά, σύμφωνα με την κυβέρνηση, είναι τα ευχάριστα νέα. Ποια να 'ναι άραγε τα δυσάρεστα; Και τι ακριβώς σηματοδοτεί το γεγονός ότι ο υπουργός Οικονομικών το βράδυ της Παρασκευής -σύμφωνα με όσα μετέδωσαν τα μέσα ενημέρωσης- εμφανίστηκε να δηλώνει από την Ιταλία ότι «η κυβέρνηση προτίθεται να αναστείλει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις (σ.σ. τα γνωστά ψίχουλα) προκειμένου να υπάρχει κλίμα εμπιστοσύνης με τους εταίρους»;

Σαν έτοιμοι από καιρό

Από τη Δευτέρα η κυβέρνηση έκανε καθαρό ότι οι διαπραγματεύσεις αφορούν σε μέτρα εξειδίκευσης της συμφωνίας της 20ής Φλεβάρη. Μεταξύ άλλων, προβλέπεται συνέχιση της φοροεπιδρομής ακόμα και με καταστάσεις, όπου ο ένας φτωχός θα «καρφώνει» τον άλλον. Την ίδια στιγμή, βεβαίως, η κερδοφορία και η φοροαπαλλαγή του μεγάλου κεφαλαίου συνεχίζουν να μένουν στο απυρόβλητο.

Την ίδια μέρα ο ΣΕΒ παρουσίασε 25 άξονες πολιτικής για τη δημιουργία του «κατάλληλου επενδυτικού περιβάλλοντος». Από τον πρώτο μέχρι τον τελευταίο άξονα, όλες οι προτάσεις στοχεύουν στο πώς θα διατηρηθούν καθηλωμένα μισθολογικά, ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα και πώς το καπιταλιστικό κράτος θα τεθεί ακόμα πιο αποφασιστικά στην υπηρεσία των μονοπωλίων. Και καθόλου τυχαίο δεν είναι ότι ΣΕΒ και συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συμπίπτουν απόλυτα στο στρατηγικό στόχο για την περίφημη «ανασυγκρότηση της παραγωγικής βάσης της ελληνικής οικονομίας», που, εκτός από τη διατήρηση των συμπιεσμένων μισθών, περιέχει τη μεγαλύτερη μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους», δηλαδή λιγότερα έσοδα για τους ασφαλιστικούς οργανισμούς, νέα προνόμια προς το κεφάλαιο, με την ενίσχυση των «επενδυτικών κινήτρων», των φοροαπαλλαγών, των χρηματοδοτικών «πακέτων» και νέων δανείων προς τους τραπεζίτες, τους βιομηχάνους και τους εφοπλιστές. Και όλα αυτά παράλληλα με ένα σαφάρι φοροεισπράξεων προς τους μικρούς ελεύθερους επαγγελματίες, εμπόρους και φτωχούς αγρότες, εκτοξεύοντας, μάλιστα, και τα προπαγανδιστικά σλόγκαν περί «πατριωτικού καθήκοντος».

Με ξένα κόλλυβα

Την Τρίτη η κουβέντα ήταν για τα κλιμάκια της τρόικας και πώς δε θα φανούν ότι ελέγχουν αλλά συζητούν. Τι; Τη δέσμευση της νέας συγκυβέρνησης να «σεβαστεί» τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις που προώθησαν οι προκάτοχοί της, να εξασφαλίζει την αποπληρωμή «στο ακέραιο και εγκαίρως» του κρατικού χρέος που δημιουργήθηκε για λογαριασμό των μονοπωλίων, να απέχει από μονομερείς ενέργειες με δημοσιονομικό κόστος και συνολικότερο κόστος στην «ανταγωνιστικότητα» του κεφαλαίου.

Την Τετάρτη έγινε γνωστό ότι η κυβέρνηση ετοιμάζει τροπολογία για την αξιοποίηση των διαθεσίμων των ΝΠΔΔ και των ασφαλιστικών φορέων, ώστε με τα ταμειακά τους διαθέσιμα (ρευστό που έχουν σε τράπεζες) να εξαγοράσουν κρατικά repos και να προβούν έτσι σε βραχυπρόθεσμο δανεισμό του κράτους. Η μέχρι τώρα πρακτική των κυβερνήσεων, αλλά και η πείρα του παρελθόντος για τα αποθεματικά των Ταμείων και συνολικά για την περιουσία τους, που δημιουργήθηκε από τις εισφορές των εργαζομένων, δεν προοιωνίζονται τίποτα θετικό από μια τέτοια παρέμβαση. Η τοποθέτηση αυτών των χρημάτων σε κρατικά repos, δηλαδή βραχυχρόνιος δανεισμός του κράτους, προκειμένου να αντιμετωπίσει ζητήματα ρευστότητας, θα τους στερήσει και το τελευταίο ευρώ από τα ταμεία τους.

«Εσωτερικός δανεισμός»

Ηδη τις τελευταίες μέρες, η κυβέρνηση προχωρά σε μια «γενικευμένη επιστράτευση» κεφαλαίων από ολόκληρο το «δημόσιο τομέα» προκειμένου να καλύψει τις δανειακές υποχρεώσεις του κράτους για το επόμενο διάστημα. Οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης προσπαθούν να εμφανίσουν αυτές τις μετακινήσεις ως «εθνικό καθήκον» γιατί έτσι στηρίζεται η κυβέρνηση απέναντι στη διαπραγμάτευση με την ΕΕ. Καλώντας για μια ακόμα φορά τους εργαζόμενους να βάλουν το χέρι στην τσέπη και να δανείσουν την κυβέρνηση, αρχικά έμμεσα. Σε επόμενη φάση δεν αποκλείεται η προσφυγή στον άμεσο δανεισμό. Αλλωστε, ο ευρωβουλευτής Γλέζος δήλωνε πέρυσι πως «ο ελληνικός λαός, ο φτωχός λαός, θα το κάλυπτε το εσωτερικό δάνειο αν το είχαμε ανάγκη». Οι μεγαλομέτοχοι των μονοπωλιακών ομίλων, με 140 δισ. ευρώ στο εξωτερικό, για μια ακόμα φορά δε θα συνεισφέρουν. Οι εφοπλιστές θα συνεχίσουν να πληρώνουν ελάχιστους φόρους. Οι μεγαλοβιομήχανοι περιμένουν τις νέες επιδοτήσεις.

Στην πραγματικότητα, αυτό που γίνεται είναι μια μορφή εσωτερικού δανεισμού, με δεδομένο ότι η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί στην εξυπηρέτηση του κρατικού χρέους (που χρυσοπληρώσει ο λαός χωρίς να ευθύνεται γι' αυτό), τηρώντας τη συμφωνία με τους εταίρους της (ΕΚΤ, ΕΕ, ΔΝΤ) ότι θα πληρώνει «ατάκα και επιτόπου» τις δόσεις, αλλά και προκειμένου να εξυπηρετήσει άλλες ανάγκες ρευστότητάς της, αφήνοντας πάντα στο απυρόβλητο το μεγάλο κεφάλαιο.

Με άλλο όνομα, ίδιο περιεχόμενο

Στο μεταξύ έχουμε νέο όνομα για την τρόικα: Ονομάζεται «Brussels Group» («Ομάδα των Βρυξελλών») και, όπως λένε, τώρα δε θα συνομιλούν οι υπουργοί με κατώτερα στελέχη αυτών των θεσμών. Χρήσιμα και επικοινωνιακά όλα αυτά, στο ζουμί τώρα: Μία μέρα μετά την επίσημη επανέναρξη των συζητήσεων η κυβέρνηση προχώρησε σε μια ακόμη διαφημιστική απάτη: Υποσχέθηκε «φιλολαϊκές» μεταρρυθμίσεις μέσω ΟΟΣΑ, του γνωστού οικονομικού οργανισμού που μόνιμα προτείνει αντιλαϊκά μέτρα και σφαγή δικαιωμάτων για τη στήριξη του κεφαλαίου, και ζήτησε τη στήριξη του λαού σ' αυτό το δρόμο. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός, μιλώντας για τις μεταρρυθμίσεις του ΟΟΣΑ, είπε ότι «δεν είναι μεταρρυθμίσεις που κάποιοι μας υποχρεώνουν, είναι αυτές που θέλουμε, που θεωρούμε απαραίτητες για να αλλάξει η Ελλάδα και ζητάμε την τεχνογνωσία ενός οργανισμού εγνωσμένου παγκόσμιου κύρους», «αντιγράφοντας» ουσιαστικά ακόμα και τη φρασεολογία της προηγούμενης κυβέρνησης. Ο ΟΟΣΑ, πριν ακόμα από την εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα, πρωτοστατούσε σε «μεταρρυθμιστικές προτάσεις», αντίστοιχες ή και πανομοιότυπες με αυτές που εδώ και χρόνια αξιώνουν ο ΣΕΒ και τα άλλα τμήματα του εγχώριου κεφαλαίου. Σε επίσκεψή του στην Αθήνα το 2007 ο επικεφαλής του ΟΟΣΑ, Α. Γλουρία, σημείωνε: «Εχετε (η Ελλάδα) πολύ υψηλή νεανική ανεργία, άρα πρέπει να υπάρχει μια αγορά που να προσφέρει χαμηλότερους μισθούς από τους κατώτατους». Ταυτόχρονα, έβαζε στο τραπέζι τη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών, τη διευκόλυνση των απολύσεων και την αύξηση των ηλικιών συνταξιοδότησης.

Η πρόταση του ΚΚΕ

Για το λαϊκό κίνημα, κόντρα στις επιδιώξεις της κυβέρνησης, πραγματική απαλλαγή από τα μνημόνια σημαίνει κατάργηση των εφαρμοστικών νόμων και όχι ενίσχυσή τους με νέα λίστα μεταρρυθμίσεων. Σημαίνει ανάκτηση των απωλειών για το λαό, σε ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία τους στην Ελλάδα. Και αυτή η θέληση για απαλλαγή από τα μνημόνια μπορεί να αποκτήσει πραγματικό περιεχόμενο τόσο με την στήριξη της πρότασης νόμου που κατέθεσε το ΚΚΕ, όσο και με την ανάπτυξη της πάλης για ανάκτηση των απωλειών, ξεκινώντας από τον κατώτατο μισθό 751 ευρώ, την κατοχύρωση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, την επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού, της 13ης και 14ης σύνταξης, τη ρητή απαγόρευση των πλειστηριασμών της α' και β' κατοικίας. Με κατοχύρωση του αφορολόγητου ορίου στα 40.000 ευρώ για τη λαϊκή οικογένεια, κατάργηση του ΦΠΑ σε είδη πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης, κατάργηση όλων των φόρων σε ρεύμα, νερό, τηλέφωνο, οριστική κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, όχι αντικατάστασή του από άλλο φόρο για το λαό, παρά μόνο 45% φορολογία για το μεγάλο κεφάλαιο.

Στη συζήτηση για το λεγόμενο νομοσχέδιο για την ανθρωπιστική κρίση, οι βουλευτές του ΚΚΕ ανέδειξαν ότι τα μέτρα που προτείνονται είναι πολύ πίσω από το αίτημα για ανάκτηση απωλειών, αφορούν μόνο ορισμένες κατηγορίες που βρίσκονται στην ακραία φτώχεια, αφήνοντας απ' έξω τη μεγάλη πλειοψηφία των φτωχών λαϊκών νοικοκυριών. Ανέδειξαν επίσης ότι πρόκειται για ρυθμίσεις στο πλαίσιο που κινήθηκαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις με βάση και κατευθύνσεις της ΕΕ. Επί της αρχής ψήφισαν παρών, ενώ επιφυλάχθηκαν για όλα τα άρθρα του νομοσχεδίου. Δήλωσαν, επίσης, ότι θα πιέσουν για αλλαγές στα άρθρα του.

Ετσι, την Παρασκευή η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ κατέθεσε ήδη τέσσερις Τροπολογίες - Προσθήκες για την πραγματική ανακούφιση των λαϊκών οικογενειών, των ανέργων. Αυτές αφορούν: Τη διαγραφή οφειλών των οικογενειών που ζουν σε συνθήκες φτώχειας προς τις επιχειρήσεις ηλεκτρικής ενέργειας και αύξηση της μηνιαίας δωρεάν παροχής ρεύματος. Την παροχή δωρεάν και πλήρους ιατροφαρμακευτικής και νοσοκομειακής περίθαλψης προς όλους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις. Την παροχή ενός γεύματος ημερησίως στους μαθητές πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, με δαπάνη του κρατικού προϋπολογισμού. Τη διαγραφή χρεών των σχολικών επιτροπών και των ΑΕΙ και ΑΤΕΙ της χώρας για τις υπηρεσίες κοινής ωφέλειας (ρεύμα, τηλέφωνο, νερό, θέρμανση).

Πατριδογνωμόνιο
Τα παλούκια

Το θέατρο της διαπραγμάτευσης που έχει μετατραπεί με άψογο, είναι η αλήθεια, προπαγανδιστικό, εκβιαστικό μηχανισμό, σε παράσταση οπερετικής αντιστασιακής ραψωδίας, έχει πολλά παλούκια που χρειάζονται προσοχή στην πλεύση από τούδε και στο εξής. Η τεχνητή λίμνη - βάλτος της πρώτη φορά αριστεράς έχει καλύψει ιδεολογικά χωρία και πανύψηλα δέντρα ιδεολογικών και γενικών αξιών και τώρα που τραβιούνται τα νερά του άφραγκου συμβιβασμού της ευρωκαπιταλιστικής ρουφήχτρας και δουλεύουν στο φουλ οι αποστραγγιστές νοημοσύνης, οι πέραν του Ατλαντικού, τα παλούκια ξεφυτρώνουν κι απειλούν και τα ταχύπλοα και τις βάρκες όπου ο λαός υποχρεούται να τραβάει το κουπί της ανοχής, της υπομονής, της απαντοχής κι άλλα τέτοια αλαζονικά βαρύγδουπα.

Γιατί είναι παλούκι για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, πόσω μάλλον για δημόσια ομιλούντα, να μην τολμάει ν' ανοίξει το στόμα του εκτός γραμμής συριζανελισμού. Γιατί αυτός ο συριζανελισμός είναι το κυρίαρχο εθνικό πατριωτικό, αριστερό - έλεος - ρεύμα που απαιτεί σεβασμό στη Χρυσή Αυγή, παράτες, χαλιά και ταρατατζούμ στρωμένα απ' το υπουργείο Αμυνας ως τα κοινοβουλευτικά ανάκτορα, όπου κατοικοεδρεύει μόνον η αυτοκράτειρα της αστικοδημοκρατικής νομιμότητας. Με τυπικούρες και νομιμούρες μοιράζονται φυλλάδια πορείας στο άγνωστο, την ώρα που στο ένα κόμμα της συγκυβέρνησης εισχωρούν χρυσαυγίτες, εγγραφόμενοι ως ανελίτες απ' τη μια μέρα στην άλλη.

Είναι παλούκι να στήνονται στο άψε - σβήσε στο τσιπροβαρουφιστάν παραληρηματικό ιδεολόγημα, νέου τύπου τρομοκρατικά πακέτα και να παραδίδονται στο μετεκλογικό πόπολο ως πακέτα σωτηρίας του τύπου «σε ανατίναξα για το καλό σου». Πακετάκια όπως θα κάνουμε τον μπόγια, θα συλλέξουμε τους μετανάστες, θα τους περάσουμε κολάρο με ταξιδιωτικά έγγραφα και με αόρατα τρένα - βαπόρια, ξεδιάντροπους συρμούς άλλων εποχών, θα τους εκβράσουμε - ξεφορτώσουμε στην κοιλιά του ανθελληνικού ευρωκήτους!...

Γιατί είναι παλούκι να ανατίθεται ο τάχα μου δήθεν αντιναζιστικός αγώνας σε φυλλάδια των Ενόπλων Δυνάμεων που θα μοιράζονται ταμάμ σε στρατόπεδα - σχολεία, στα πλαίσια να σου κάμει η αριστερά τα γαλόνια και τη μούρη κρέας, όπως δεν τόλμησε μετεκλογικά μήτε το ΠΑΣΟΚ, μήτε και η δεξιά.

Γιατί είναι παλούκι να ετοιμάζεται μόνιμος ευρωστρατός με πρώτη ιμπεριαλιστική επέμβαση - άλλοθι την προστασία των χριστιανικών πληθυσμών στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, κι εδώ οι εθνομουτζαχεντίν να μας απειλούν με ορδές τζιχαντιστών που θα πλακώσουν πιο γρήγορα και πιο άμεσα απ' τους χουλιγκάνους των γηπέδων.

Οσο πλησιάζουν οι μέρες της δίκης της εγκληματικής οργάνωσης - κόμμα, που προσγειώθηκε τρίτη στα κεφάλια μας, παραμονή της 21ης Απριλίου, πληθαίνουν οι φωνές που προγκάρουν, κριτικάρουν ή απλώς αποπειρώνται να αμφισβητήσουν τις επιλογές που ενέκριναν οι πνιγμένοι στα φράγκα Τεξανοί, οι Βατικάνιοι πνευματικοί πραιτοριανοί του φιλάνθρωπου καπιταλισμού και οι καλά κρυμμένοι στο δαιδαλώδες τραπεζοχρηματοπιστωτικό σύστημα Ιταλιάνοι, Ελβετοί μαφιοζόμαγκες του χρήματος απ' το Κόμο ως τα περίχωρα της Μόσχας.

Θέλει προσοχή και σκάψιμο χαρακωμάτων η διατήρηση των θέσεων, απ' τις οποίες επιμένει κανείς να ιεραρχεί τις ανάγκες της πλειονότητας του εργαζόμενου - άνεργου λαού υπεράνω κάθε τενεκεδένιας «αξιοπρέπειας» που πουλιέται με το κιλό ή ρευστοποιημένη στο χρηματιστήριο των κλασικών εμποράκων των εθνών, ραντίζει την αγωνία με αξιοπρέπεια σα φτηνό πατσουλί, για να κρυφτεί η μπόχα του ανελέητου εσωτερικού δανεισμού και να ξαρμυρίσει η προτροπή να βοηθάνε οι φτωχοί τους φτωχότερους κι όλοι μαζί τ' αφεντικά που ετοιμάζονται να υποδεχτούν ξαμολημένα με τη βούλα των θεσμών και της Δικαιοσύνης τα χρήσιμα σκυλιά τους*.

Θέλει προσοχή το παλούκι που θέλει με τη σειρά του τη σβάστικα όχι σε αγκράφα, μήτε σε τατουάζ αλλά σε μικροτσίπ υποδόρια φυτεμένο στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας του 21ου αιώνα...

* Εκτός φυλακής για... τυπικούς λόγους.


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ

Η υποκρισία της «περήφανης στάσης» των αστικών κυβερνήσεων

Το παράδειγμα της Αργεντινής

Απεργιακή κινητοποίηση στην Αργεντινή τον Αύγουστο του 2014, με τους εργαζόμενους μπλοκαρισμένους από την αστυνομία
Απεργιακή κινητοποίηση στην Αργεντινή τον Αύγουστο του 2014, με τους εργαζόμενους μπλοκαρισμένους από την αστυνομία
Οι επιλογές της αστικής κυβέρνησης της Αργεντινής σχετικά με τη διαχείριση του κρατικού χρέους της χώρας, παρουσιάστηκαν παλιότερα από μια σειρά δυνάμεις στην Ελλάδα ως μια εναλλακτική πολιτική, ως ένα παράδειγμα «μεγάλης μάχης» δήθεν «υπέρ του λαού». Θυμίζουμε ότι, τον περασμένο Αύγουστο, το ζήτημα αυτό έγινε αντικείμενο αντιπαράθεσης ανάμεσα στην τότε συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ, που ήταν αξιωματική αντιπολίτευση.

Τα θυμηθήκαμε όλα αυτά με αφορμή τις εξελίξεις της σημερινής διαπραγμάτευσης της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την «τρόικα των θεσμών» (ΕΕ, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ΔΝΤ) για λογαριασμό των συμφερόντων του κεφαλαίου, που την ντύνει με εθνικιστικές και πατριωτικές κορόνες για υπερήφανη στάση αξιοπρέπειας, με στόχο να στρατεύσει το λαό στους στόχους αυτής της διαπραγμάτευσης.

Ωθηση στην καπιταλιστική κερδοφορία

Αυτά τα 14 χρόνια, σε επίπεδο κυβερνητικής διαχείρισης στην Αργεντινή εφαρμόστηκαν όλες οι βασικές διαφορετικές αστικές προσεγγίσεις, τόσο στη νομισματική όσο και στη δημοσιονομική πολιτική.

Πριν την κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, που εκδηλώθηκε το 2001, εφαρμόστηκε η περιοριστική συνταγή του φιλελεύθερου Ντομίνγκο Καβάγιο, η οποία «κλείδωσε» την ισοτιμία του εθνικού νομίσματος πέσο με το δολάριο, επιτάχυνε τις ιδιωτικοποιήσεις και πήρε μέτρα περιορισμού του πληθωρισμού. Η πολιτική του δεν μπόρεσε να αποτρέψει την περιοδική εκδήλωση της καπιταλιστικής κρίσης, που συνοδεύτηκε με τη διόγκωση του κρατικού χρέους, το οποίο έφτασε στο 165% του ΑΕΠ το 2002. Η ανεργία ξεπέρασε τότε το 19%, η απόλυτη εξαθλίωση μεγάλου μέρους του λαού απογειώθηκε και εφαρμόστηκε η μερική απαγόρευση πρόσβασης στις καταθέσεις.

Με την πρώτη κυβέρνηση του Νέστορ Κίρσνερ, το 2001, η Αργεντινή κήρυξε στάση πληρωμών για το κρατικό χρέος, ύψους 100 δισ. δολαρίων, υποτίμησε το νόμισμά της και στη συνέχεια προχώρησε σε δύο αναδιαρθρώσεις του χρέους της, το 2005 και το 2010. Με την εσωτερική υποτίμηση που πραγματοποιήθηκε, οι εργαζόμενοι και τα φτωχά λαϊκά στρώματα της χώρας φορτώθηκαν τα βάρη της κρίσης. Ταυτόχρονα, με συμφωνία όλων των αστικών κυβερνήσεων, ο λαός συνέχισε να υπομένει το βάρος ενός μεγάλου μέρους του κρατικού χρέους, για το οποίο δεν ευθύνεται, ούτε ωφελήθηκε από τη δημιουργία του.

Η Αργεντινή αναγνώρισε και αποπλήρωσε το χρέος της προς το ΔΝΤ το 2006, ενώ το 2014 συμφώνησε να αποπληρώσει τα χρέη της προς το λεγόμενο «Κλαμπ του Παρισιού» (δηλαδή τους πιστωτές της, ανάμεσά τους οι ΗΠΑ, Γερμανία, η Γαλλία κ.ά.).

Αυτήν την περίοδο της «αλλαγής», υπήρξε νέα σημαντική άνοδος του πληθωρισμού, αυξήθηκε η ψαλίδα ανάμεσα στην αύξηση της παραγωγικότητας και στον πραγματικό μισθό. Αυξήθηκε ο βαθμός εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης σε κλάδους όπως ο χάλυβας, όπου κυριαρχούν οι όμιλοι «Tenaris», «Ternium» («Siderar»), στον κλάδο της αυτοκινητοβιομηχανίας, όπου έχουν δημιουργήσει εργοστάσια μια σειρά μονοπωλιακοί όμιλοι («Peugeuot» - «Citroen», «Renault», «Ford», «Fiat», «Mercedes») ή ο κλάδος της βιομηχανίας τροφίμων, όπου δραστηριοποιείται ο όμιλος «Arcor», ένας από τους μεγαλύτερους σε κεφαλαιακή αξία ομίλους της χώρας, ή ο όμιλος «Molinos Rio de la Plata», ο μεγαλύτερος εξαγωγέας αλεύρων.

Την περίοδο μετά τη χρεοκοπία του 2001 η Αργεντινή βελτίωσε τις εξαγωγές, αξιοποιώντας την υποτίμηση του πέσο και τη σημαντική αύξηση της ζήτησης σόγιας από την Κίνα. Φυσικά, όλα τα προαναφερόμενα δεν απέτρεψαν τη νέα εκδήλωση ύφεσης στην καπιταλιστική οικονομία το 2014, που θα συνοδευθεί και με νέα αύξηση της ανεργίας.

Ταυτόχρονα, οι κυβερνήσεις Κίρσνερ προχώρησαν σε σημαντικές οικονομικές συμφωνίες με Κίνα, Ρωσία αλλά και μονοπωλιακούς ομίλους των ΗΠΑ. Υπέγραψαν με την Κίνα συμφωνία δανεισμού ύψους 7,5 δισ. δολαρίων για την αναβάθμιση των σιδηροδρομικών υποδομών και την κατασκευή υδροηλεκτρικών φραγμάτων. Υπέγραψαν με τη Ρωσία συμφωνίες στους τομείς της Ενέργειας και των Επικοινωνιών. Ταυτόχρονα, έχουν ήδη προχωρήσει σε συμφωνία με τον ισχυρό αμερικανικό όμιλο της «Chevron» για την εκμετάλλευση των πλούσιων ενεργειακών σχιστολιθικών κοιτασμάτων (Vaca Muerta) και προσπαθούν να προσελκύσουν και άλλους ξένους επενδυτές.

Στο πλαίσιο των νέων επενδυτικών σχεδίων στην Ενέργεια, η κυβέρνηση της Αργεντινής προχώρησε και στην απομάκρυνση απ' την κρατική εταιρεία ενέργειας YPF της ισπανικής «Repsol», την οποία επίσης συμφώνησε να αποπληρώσει.

Ολες οι προαναφερόμενες ενέργειες δεν έφεραν, όπως γίνεται κατανοητό, καμία ουσιαστική αλλαγή για τα λαϊκά στρώματα αλλά την άοκνη προσπάθεια της αργεντίνικης αστικής κυβέρνησης να θωρακίσει την ανταγωνιστικότητα του εγχώριου κεφαλαίου στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, αναβαθμίζοντας τη σχέση της με την Κίνα και τη Ρωσία. Οπως, βεβαίως, δεν έφεραν καμιά αποδέσμευση της Αργεντινής από τις διεθνείς συμφωνίες, τους διεθνείς οικονομικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως το ΔΝΤ, η Παγκόσμια Τράπεζα κ.ά.

Το κυβερνητικό παζάρι με τους «γύπες»

Μέσα σ' αυτό το πλαίσιο, πρέπει να ερμηνευθεί και η στάση της κυβέρνησης της Αργεντινής απέναντι στα «αρπακτικά» επενδυτικά ταμεία (vulture funds), τους λεγόμενους «γύπες», που βρίσκεται από πέρσι σε αντιπαράθεση και παζαρεύει για την τιμή αποπληρωμής των κρατικών ομολόγων. Στα μέσα του Ιούνη 2014, το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ αρνήθηκε να εξετάσει μια τελευταία προσφυγή της Αργεντινής, επικυρώνοντας απόφαση του Εφετείου της Νέας Υόρκης, που την καταδίκαζε να πληρώσει 1,33 δισεκατομμύρια δολάρια στα κεφάλαια αντιστάθμισης κινδύνου (hedge funds) «NML Capital» και «Aurelius Management» αμερικανικών συμφερόντων, που εκπροσωπεί ο Πολ Σίνγκερ, γνωστός χρηματοδότης των Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ, ο οποίος στηρίχθηκε σε απόφαση του αμερικανικού ομοσπονδιακού δικαστηρίου (απόφαση του δικαστή Τόμας Γκρίζα), αφού τα συγκεκριμένα ομόλογα διέπονται από το αμερικανικό δίκαιο.

Τα καπιταλιστικά αυτά ιδρύματα ανήκουν στο 7% των πιστωτών που δεν είχαν μπει στη διαδικασία «κουρέματος», που έγινε το 2005 και το 2010, και που διεκδικούν ομόλογα που κατέχουν στο ακέραιο, επιδιώκοντας να πάρουν πίσω μαζί με τους τόκους ως και 1.600% παραπάνω. Ετσι, βρίσκονται σχεδόν μια δεκαετία σε δικαστική διαμάχη με τις αστικές κυβερνήσεις, που δηλώνουν με κάθε τρόπο ότι θα αποπληρώσουν τα δάνεια και θα τηρήσουν τις δανειακές υποχρεώσεις αλλά διαπραγματεύονται λίγο πιο ευνοϊκούς όρους.

Πρόσφατα, μάλιστα, προχώρησε σε διακανονισμό με το λεγόμενο «Κλαμπ του Παρισιού» (ΗΠΑ, Γερμανία, Γαλλία, Ιαπωνία), που κατέχει χρέος 9,7 δισ. δολαρίων, και δεσμεύτηκε ως το Μάη του 2015 να έχουν πληρωθεί 1,15 δισ. δολάρια.

Η κίνηση της αργεντίνικης κυβέρνησης να κάνει το διακανονισμό με το «Κλαμπ του Παρισιού» θεωρήθηκε από το δικαστή Γκρίζα παράνομη, αφού προηγούμενη απόφαση προβλέπει την ταυτόχρονη πληρωμή τόσο των δανειστών που μπήκαν στο «κούρεμα», δηλαδή το 93%, όσο και των υπόλοιπων που δεν μπήκαν, δηλαδή των αμερικανικών hedge funds, και όχι την επιλεκτική πληρωμή. Ετσι, ζήτησε να ακυρωθεί πληρωμή της αργεντίνικης κυβέρνησης, 539 εκατομμυρίων δολαρίων, που πήγαν στην τράπεζα «Bank of New York Melon» (από ένα σύνολο 832 εκατομμυρίων δολαρίων, με το υπόλοιπο όμως να πηγαίνει σε άλλες τράπεζες εκτός ΗΠΑ).

Η κίνηση αυτή χαρακτηρίστηκε από την κυβέρνηση της Αργεντινής απαράδεκτη και διεκδικεί να την αλλάξει, προβάλλοντας ότι θέλει να αποπληρώσει το χρέος, κάτι, βεβαίως, που επωμίζονται τα λαϊκά στρώματα.

Η αστική διαχείριση θηλιά για τα λαϊκά στρώματα

Οι εξελίξεις αποδεικνύουν περίτρανα ότι στα πλαίσια των ενδοαστικών αντιθέσεων, είτε υπάρχουν συμβιβασμοί είτε αντιπαραθέσεις, η κατάσταση θα γυρίζει στην ίδια αφετηρία και θα καλείται ο λαός να πληρώνει τα βάρη με κάθε τρόπο. Η αστική κυβέρνηση της Αργεντινής και όσοι τη στήριξαν ή συναίνεσαν στην καλλιέργεια αυταπατών, ισχυρίζονταν όλη την περασμένη δεκαετία ότι δήθεν απάλλαξαν το λαό από χρέος, ότι η χώρα ξέφυγε από τη χρεοκοπία και «χτύπησε το χέρι γερά στο τραπέζι», «διαπραγματεύτηκε σκληρά». Το τι όφελος είχε αυτή η διαπραγμάτευση για λογαριασμό των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, αρκεί να ρίξει κανείς σήμερα, μετά από 14 χρόνια, μια ματιά στην κατάσταση στην Αργεντινή, τη μεγάλη φτώχεια, την ανεργία, το χτύπημα των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων που συνεχίζεται αλλά και την απογοήτευση που υπάρχει, παρά το γεγονός ότι η αστική κυβέρνηση συνεχίζει τις ψευτο-πατριωτικές και εθνικιστικές κορόνες ενάντια στους ξένους τοκογλύφους. Ομως, η καπιταλιστική οικονομία έχει αντικειμενικούς κανόνες. Οι εξελίξεις στην Αργεντινή μπορούν να χρησιμεύσουν για να βγουν συμπεράσματα και από την πλευρά των εργατών, των εκμεταλλευόμενων στρωμάτων. Από τα παζάρια των αστών δεν έχουν να περιμένουν απολύτως τίποτε. Οσες διευθετήσεις και αν πετύχει το κεφάλαιο της πατρίδας τους στις σχέσεις του με άλλες ισχυρότερες καπιταλιστικές χώρες και ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, δε θα ωφεληθεί ο λαός.


Δ.Κ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ