Παρασκευή 15 Φλεβάρη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πάντα μπροστά

Οι Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο είναι ένα αποκαλυπτικό ολοκληρωμένο, αυτοπροσδιορισμού της ταυτότητας του ΚΚΕ και κατάθεση, γνώσης ψυχής και εμπειρίας ντοκουμέντο.

Ενα συναξάρι και προσευχητάρι στο προσκεφάλι του κάθε συνειδητοποιημένου και προοδευτικού εργαζομένου.

Ενα εγχειρίδιο, αυτογνωσίας, ανάλυσης, αντικειμενικής και ρεαλιστικής απεικόνισης της σημερινής τραγικής πραγματικότητας που ζούμε.

Φυσικά μέσα από το πρίσμα των συμφερόντων της εργατικής τάξης.

Πιάνει κι αναλύει όλο τον κύκλο του Σοσιαλ-Κομμουνιστικού οικοδομήματος.

Ενα τεράστιο, ένα ανοιχτό βλέμμα μακριά στο μέλλον την ντόπια και παγκόσμια εξέλιξη των γεγονότων.

Ενα εφόδιο, ένας συνοδοιπόρος, ένας αχώριστος σύντροφος, ένα σχέδιο δράσης που κατοχυρώνει το κάθε κομματικό μέλος και κάθε εργαζόμενο, θα τον κάνει άτρωτο να μπορεί ν΄αντιμετωπίζει και ν΄απορρίπτει με επιχειρήματα, τη συκοφαντία, τη διαστρέβλωση και τον αποπροσανατολισμό, αλλά και τις ψεύτικες και προπαγανδιστικές θέσεις του οπορτουνισμού και της αστικής τάξης.

Η πολιτική και πολιτιστική του δράση, καλλιεργεί, διαπαιδαγωγεί και επαυξάνει την ταξική συνείδηση την αξιοποιεί και την κάνει περισσότερο μαχητική και εποικοδομητική.

Αδυναμίες και παραλείψεις υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν.

Δεν μπορούμε να σταθούμε εκεί και να αφεθούμε στην κριτική και αυτοκριτική μας.

Ο Μαρξισμός - Λενινισμός είναι δόγμα διαρκούς δράσης και κανενός εφησυχασμού. Ο ταξικός εχθρός με τα πάρα πολλά μέσα και εφόδια που διαθέτει, παραμονεύει επικίνδυνα και καταστροφικά.

Ο δρόμος προς το μέλλον είναι υπαρκτός, κακοτράχαλος, με αγκάθια και ανηφοριές, στην πίστη, στις αρχές του Κόμματος, στην προσήλωση και αγωνιστικότητά μας, είναι στο χέρι μας να το κάνουμε γόνιμα ασφαλτοστρωμένο, ώστε να δικαιωθεί η προβλεφθείσα από τους Μαρξ - Ενγκελς και Λένιν η ιστορική νομοτέλειά του με την προλεταριακή του νίκη.

Υποδεικνύει και αποδεικνύει τον καθοδηγητικό και πρωτοποριακό ρόλο του ΚΚΕ σαν επαναστατικό προτσές στην κατάκτηση της εργατικής εξουσίας.

Εαν ήθελα ερωτηθεί για διάφορες αδυναμίες, νοοτροπίες και παραλείψεις, να αποφύγω τα ευχολόγια και να γίνω πιο σαφής, νομίζω πως ο άμεσος κίνδυνος είναι ο κορεσμός και η απογοήτευση που μπορεί να συνοδεύει τα στελέχη, τα μέλη και τους οπαδούς του Κόμματος μια αποτυχία (ίσως και εκλογική). Η κρίση επηρέασε αισθητά την ψυχολογία της ελληνικής κοινωνίας. Η λύπη μας για το κλείσιμο του «902» αφάνταστη.

Ο «Ριζοσπάστης», κατά τη γνώμη μου, έχασε μέρος της αρχικής του φρεσκάδας, ζωντάνιας και αμεσότητας. Ιδίως ο Κυριακάτικος.

Ελλειψε η επαφή με τον πνευματικό κόσμο... Το διήγημα εξαφανίστηκε, το καθ΄οδόν επίσης, το ίδιο και κριτική βιβλίου, απεναντίας τεράστια δισέλιδα σεντόνια, πολλές φορές δυσνόητα και ακαταλαβίστικα.

Στον καθημερινό «Ριζοσπάστη», κόπηκε ο χαριτωμένος τηλέπαθος και η επαφή με επιφανείς λογοτέχνες στα «Διακριτικά», που διάβαζαν με ευχαρίστηση σχεδόν όλοι οι αναγνώστες.

Η «Σ.Ε.» στηρίχτηκε πια μόνο στο πολιτικό και ιδεολογικό βιβλίο και όχι στο λογοτεχνικό, εδώ θέμα νοοτροπίας, με συνέπεια να χάσει πελατεία και αναγνώστες. Ελπίζω πως η νέα ΚΕ θα εκτιμήσει τις απόψεις αυτές που δεν είναι μόνο δικές μου.


Βασίλης Λιόγκαρης
ΚΟΒ Λογοτεχνών

Για τις Θέσεις της ΚΕ
  • Μπροστά στο νέο Πρόγραμμα του Κόμματος

Μπροστά στο Προγραμματικό συνέδριο του Κόμματος είναι λογικό να γίνει ένας απολογισμός για όλη τη πορεία του Κόμματος από το προηγούμενο προγραμματικό συνέδριο (15ο) μέχρι σήμερα, για το κατά πόσο το ισχύον πρόγραμμα και οι στόχοι του μπήκαν στη ζωή του Κόμματος, βοήθησαν ή όχι στην προώθηση της στρατηγικής μας για το Μέτωπο, τη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία, το Σοσιαλισμό. Με βάση αυτό νομίζω θα έπρεπε να κρίνονται και οι όποιες αλλαγές στο Πρόγραμμα του Κόμματος.

Ο χαρακτήρας της επανάστασης στην Ελλάδα θα είναι Σοσιαλιστικός (Θ.73) και δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο. Το βασικό ζήτημα όμως είναι αν θα πρωτοστατήσουμε και πώς για τη συγκέντρωση δυνάμεων για αυτό το σκοπό ή θα ετοιμαζόμαστε μόνο για την επαναστατική κατάσταση περιμένοντάς την.

  • Συσπείρωση δυνάμεων

Ενα από τα βασικά καθήκοντα λοιπόν ήταν η συσπείρωση δυνάμεων σε Αντιιμπεριαλιστική - Αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση για τη συγκρότηση του ΑΑΔΜ. Με βάση τους στόχους και τα μέτωπα πάλης που επεξεργάστηκε το 15ο Συνέδριο έγιναν σημαντικά βήματα στην προσπάθεια συσπείρωσης δυνάμεων. Εχοντας μεγαλύτερη εμπειρία από τη δουλειά στη νεολαία και στην ΚΝΕ, ο τρόπος δράσης μας ήταν καθοριστικός στην ανάπτυξη και στην εξέλιξη των αγώνων. Οι δυνάμεις μας δε φοβήθηκαν τις ανώριμες μάζες που μπήκαν στον αγώνα, ή όπου φοβηθήκαμε αυτό ξεπερνιόταν με την καθοδηγητική βοήθεια, είχαν σχέδιο ώστε να τραβήξουν τον κόσμο μπροστά. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι μεγαλειώδεις αγώνες των μαθητών το 1997-98, η κινητοποίηση της νεολαίας ενάντια στον πόλεμο στο Ιράκ, η μαζικοποίηση της Πανσπουδαστικής και η συμβολή μας στις κινητοποιήσεις σε ΑΕΙ-ΤΕΙ και στους μαθητές το 2006-07.

Το τρίπτυχο α)ανάλυση των εξελίξεων και δράση πάνω στα προβλήματα, β)ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση, γ) στρατολογία, έπαιξε σημαντικό ρόλο στην παρέμβασή μας για την ανάπτυξη αγώνων και την οικοδόμηση οργανώσεων.

Η δράση πάνω σε κάθε πρόβλημα που απασχολούσε τον καθένα μας βοηθούσε ώστε να ερχόμαστε σε επαφή με όλο περισσότερο κόσμο κάθε φορά, να μας προσεγγίζει και να μπαίνει και αυτός στον αγώνα. Η ιδεολογικοπολιτική αντιπαράθεση είτε αυτή γινόταν στο χώρο δουλειάς, στο αμφιθέατρο, στο σχολείο, στην προσωπική κουβέντα, βοηθούσε να δίνονται απαντήσεις σε επιχειρήματα της αστικής ιδεολογίας που προωθούνται από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, να απομονώνονται συμβιβαστικές προτάσεις οπορτουνιστικών ομάδων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και να χτυπιούνται αριστερίστικες αντιλήψεις. Μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία υπήρχε και η αποκρυστάλλωση στην ανάπτυξη των οργανώσεων, νέοι άνθρωποι να οργανώνονται στη ΚΝΕ. Η ΚΝΕ αποτελούσε σχολείο νέων κομμουνιστών και το Κόμμα ακόμα και σήμερα αντλεί νέα μέλη και στελέχη που ατσαλώθηκαν μέσα από αυτή τη διαδικασία.

Ολα αυτά βοηθούσαν στη συσπείρωση δυνάμεων γύρω από τα κύρια μέτωπα πάλης που καθόρισε το 16ο Συνέδριο για τη συγκρότηση του Μετώπου. Με όποιες αδυναμίες και λάθη, γιατί δε γίνονταν και όλα σωστά, κόσμος υιοθετούσε θέσεις μας ή την πολιτική μας. Ηταν πραγματικότητα αυτό που λέγαμε ότι η πραγματική επιρροή του Κόμματος είναι μεγαλύτερη από αυτή που εκφράζεται στις εκλογικές αναμετρήσεις.

  • Απομάκρυνση από το πρόγραμμα

Πλησιάζοντας στην εκδήλωση της κρίσης, η επιβεβαίωση της πολιτικής μας, για το χαρακτήρα της ΕΕ, για το δικομματισμό, για το ρόλο του Συνασπισμού ως ανάχωμα του συστήματος βοηθούσε κόσμο να ξεπεράσει φόβους και προκαταλήψεις, να συμφωνήσει έστω και σε κάποια πράγματα μαζί μας, να μας ακολουθήσει. Εμείς ωστόσο ακολουθούμε την ακριβώς αντίθετη πορεία λες και θέλουμε να διαφωνήσουμε με τον κόσμο!

Η γραμμή συσπείρωσης άρχισε σιγά σιγά να αλλάζει και από αιτήματα σε Αντιιμπεριαλιστική - Αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση φτάσαμε να βάζουμε ως προϋπόθεση για τη συμπόρευση το Σοσιαλισμό. Το μέτωπο εδώ και καιρό έχει πάψει να αναφέρεται σε κείμενά μας και τώρα εκδιώκεται οριστικά από το ίδιο το πρόγραμμα. Η δράση πάνω στα προβλήματα γίνεται αποσπασματικά και χωρίς πολύ συγκεκριμένο σχέδιο.

Η απομάκρυνση από τις βασικές κατευθύνσεις του ισχύοντος Προγράμματος οδηγεί στα αρνητικά αποτελέσματα των τελευταίων χρόνων τα οποία δεν είναι μόνο τα αποτελέσματα των δύο τελευταίων εκλογικών αναμετρήσεων που προφανώς πρέπει να ληφθούν πολύ σοβαρά υπ' όψιν. Παρατηρείται μεγάλη μείωση των δυνάμεων μας στη νεολαία και αυτό εκφράζεται και στις θέσεις. Μείωση της συσπείρωσης του κόσμου γύρω από διάφορα μέτωπα πάλης. Οι ανώριμες πολιτικά μάζες που κινητοποιήθηκαν αντιμετωπίσθηκαν με φόβο από τις δυνάμεις μας απομακρύνοντας τες και οδηγώντας τες ή στην αγκαλιά του οπορτουνισμού ή πάλι πίσω στο σπίτι να αναρωτιούνται τι πρέπει να κάνουν. Το αντιιμπεριαλιστικό και φιλειρηνικό κίνημα που πάντα ήταν προνομιακό πεδίο δράσης έχει αφεθεί στη μοίρα του, χαρακτηριστικό είναι ότι την πρόσφατη επέμβαση στη Λιβύη την προσπεράσαμε χωρίς σχεδόν καμία δράση. Δεν είμαι σίγουρος πλέον αν η επιρροή του Κόμματος είναι πολύ μεγαλύτερη από αυτή που αποτυπώνεται σε εκλογικές μάχες.

  • Βασικές κατευθύνσεις

Το νέο σχέδιο προγράμματος αποτυπώνει την πορεία του Κόμματος τα τελευταία χρόνια. Η αλλαγή της Αντιιμπεριαλιστικής - Αντιμονοπωλιακής γραμμής συσπείρωσης σε Αντικαπιταλιστική, η παραμέριση της συγκρότησης του ΑΑΔΜ κ.ο.κ., οδηγεί το Κόμμα σε δύσκολα μονοπάτια.

Κατά τη γνώμη μου, πρέπει στο νέο Πρόγραμμα να συνεχίσουν να υπάρχουν οι βασικές κατευθύνσεις όπως αναφέρονται στο ισχύον Πρόγραμμα του Κόμματος, οι οποίες όλα αυτά τα χρόνια και ειδικά μετά την εκδήλωση της κρίσης επιβεβαιώνονται όλο και περισσότερο. Από τη θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα η οποία παραμένει ενδιάμεση και εξαρτημένη (με ένταση της εξάρτησης όπως δείχνουν και τα στοιχεία που αναφέρονται στις θέσεις) απορρέει ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της επανάστασης αλλά και η χάραξη της γραμμής συσπείρωσης δυνάμεων σε Αντιιμπεριαλιστική - Αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Αυτή η γραμμή πάλης είναι που μπορεί να συσπειρώσει τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού1 αλλά και να στεριώσει τη συμμαχία με άλλα λαϊκά στρώματα, τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τη νεολαία και τη διανόηση στη συγκρότηση του ΑΑΔΜ, στην πορεία για την κατάληψη της εξουσίας και την οικοδόμηση του Σοσιαλισμού. Σε όλη αυτή την πορεία υπάρχει και το ενδεχόμενο μιας κυβέρνησης Αντιιμπεριαλιστικών - Αντιμονοπωλιακών δυνάμεων όπως αναλύεται στο 16ο Συνέδριο2 η οποία σε καμία περίπτωση δε μπορεί να ταυτίζεται με μια συνεργασία με το ΣΥΡΙΖΑ όπως πολλοί θέλουν να πιστεύουν, καθώς ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε ήταν ούτε έχει την προοπτική να βρεθεί σε Αντιιμπεριαλιστική - Αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Εχω την ελπίδα ότι μέσα από την προσυνεδριακή διαδικασία θα διαμορφωθεί ένα Πρόγραμμα που θα δίνει όλα τα εφόδια στο Κόμμα για την επίτευξη των στόχων μας.

1. Πρόγραμμα του ΚΚΕ σελ. 27

2. Ντοκουμέντα 16ου Συνεδρίου σελ. 98


Δημήτρης Αναστασίου
ΚΟΒ Ζωγράφου

Μερικές γενικές επισημάνσεις

Θα ήθελα να κάνω μερικές γενικές επισημάνσεις που αφορούν τις Θέσεις της ΚΕ και το σχέδιο του Καταστατικού του ΚΚΕ για το επικείμενο 19ο Συνέδριο, ώστε η παρακολούθηση του προσυνεδριακού διαλόγου να είναι για όλους μας πιο εύκολη, εύληπτη και συνεκτική.

Το ΚΚΕ είναι το αποτέλεσμα της οργάνωσης της εργατικής τάξης στις βάσεις, και λόγω, των θεμελιωδών αντικειμενικών ανακαλύψεων του επιστημονικού σοσιαλισμού. Σκοπός του είναι η πραγμάτωση των επιστημονικών διαπιστώσεων και των επακόλουθων πολιτικών κατευθύνσεων της μαρξιστικής θεωρίας στην ολότητα των κοινωνικών μας σχέσεων. Είναι συνεπώς το φυσικό όργανο πραγμάτωσης και τεκμηρίωσης της μαρξιστικής θεωρίας στην κοινωνική πραγματικότητα.

Δεχόμενοι πως το ΚΚΕ αναγιγνώσκει σωστά τον επιστημονικό σοσιαλισμό και τις κατευθυντήριες αντικειμενικές του βάσεις, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι είναι εξαναγκασμένο να ακολουθήσει συγκεκριμένο τρόπο οργάνωσης, συγκρότησης και ιδεολογικής οριοθέτησης. Αν μελετάμε τον μαρξισμό ως επιστημονική κοσμοθεωρία, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθήσουμε συγκεκριμένο δρόμο, καθορισμένο από τις αρχές του μαρξισμού που προσδιορίζουν τον τρόπο πραγμάτωσης των θέσεών του μέσω και λόγω της σύννομης οργάνωσης του κάθε κομμουνιστικού κόμματος.

Με άλλα λόγια, το υλικό μας είναι η κοινωνική πραγματικότητα. Οργανό μας για τη μελέτη της είναι η μαρξιστική θεωρία και εργαλείο μετασχηματισμού της κοινωνικής πραγματικότητας είναι το κομμουνιστικό κόμμα. Η εφαρμογή της μαρξιστικής θεωρίας εξαρτάται από τη συμβατότητά της με την οργάνωση σε ιδεολογικό και πολιτικό επίπεδο του κομμουνιστικού κόμματος, η οποία με τη σειρά της εξαρτάται από τη σωστή ανάγνωση των κοινωνικών συνθηκών που καθορίζουν τη δομή και τη λειτουργία της.

Πρωταρχικό θέμα μας, λοιπόν, είναι η σωστή αντίληψη και ανάπτυξη των επιστημονικά τιθέμενων και αποδειχθέντων βάσεων του μαρξισμού, η οποία, εφόσον υφίσταται, διαλεκτικά καθορίζει τον τρόπο της θεωρητικής συγκρότησης και πρακτικής οργάνωσης του κομμουνιστικού κόμματος. Είναι αναντίρρητα προφανές ότι, κατά το μάλλον ή ήττον, το ΚΚΕ αναγιγνώσκει σωστά τον μαρξισμό και τις συνέπειές του, όπως αποδεικνύεται συνοπτικά από τις Θέσεις του.

Σε αυτή την περίπτωση, λοιπόν, το Καταστατικό της λειτουργίας του θα πρέπει να αποτελεί σύνεργο συναφές με την ιδεολογική του σύσταση ως κομμουνιστικό κόμμα. Τι σημαίνει αυτό; Οτι το καταστατικό προσπαθεί να δομήσει τις σχέσεις και τις συνθήκες που θα επιτρέπουν στα μέλη του κομμουνιστικού κόμματος να αντιλαμβάνονται σαφέστερα και να εφαρμόζουν αποτελεσματικότερα τη μαρξιστική θεωρία στις συνθήκες στις οποίες βρίσκονται.

Είναι πρόδηλο ότι, πέρα από μία θεμελιώδη καταστατική συμφωνία, ο υποκειμενικός παράγοντας του ΚΚΕ έχει διαφορετικό επίπεδο αντίληψης, ικανοτήτων και συνειδησιακής ωριμότητας. Το καταστατικό ενός κομμουνιστικού κόμματος πρέπει να αποδέχεται αυτό το γεγονός και να επικεντρώνεται στο να αναπτύξει και να συντελέσει στην περαιτέρω ωρίμανση των μελών του. Αυτό, διότι σκοπός του είναι να ισχυροποιείται η ενότητά τους που θα επιτρέπει τη μεγαλύτερη συνειδητοποίηση, μαχητικότητα και αποτελεσματικότητα των αγώνων τους.

Λόγω της λειτουργίας του εκάστοτε κομμουνιστικού κόμματος κάτω από καθορίζουσες, επιθετικές και διαβρωτικές καπιταλιστικές συνθήκες και τις συνεπώς, κατά ένα βαθμό, ανολοκλήρωτες κομμουνιστικές συνειδήσεις, δημοκρατικά και αδιαχώριστα επιβάλλονται κάποιες οργανωτικές οριοθετήσεις και περιορισμοί στο ίδιο από το ίδιο.

Αυτοί οι περιορισμοί και οι οριοθετήσεις καθορίζονται από την ανάγκη διασφάλισης της σύστασης του κομμουνιστικού κόμματος. Αυτό του επιτρέπει να διατηρεί τον κύριο σκοπό του, που είναι η ανάπτυξη και ωρίμανση των μελών του και του εργατικού κινήματος για την οργανωμένη επαναστατική και συνεπή ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.

Η δημοκρατικότητα του προτεινόμενου καταστατικού του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο, μέσα στα πλαίσια των προαναφερθέντων ορίων και διαφορών, είναι σαφής. Ως αναγνώστες του, θα πρέπει να δούμε αν στόχος του είναι, αναλογιζόμενο τις δυνάμεις και τις αδυναμίες των μελών του, να επιτευχθεί μια περαιτέρω ωρίμανσή τους που θα συντείνει στην αποτελεσματικότερη εφαρμογή του Προγράμματος και των θέσεών του. Επιπλέον, θα πρέπει να διαπιστώσουμε εάν οι νέες ρυθμιστικές διατάξεις του καταστατικού του ΚΚΕ είναι συμβατές με τις αντικειμενικές βάσεις του μαρξισμού και τη σωστή διάγνωση της κατάστασης στην οποία βρισκόμαστε, έτσι ώστε να συντελέσουν στην ισχυρότερη οργάνωσή του για την πλήρη ρήξη με το καπιταλιστικό σύστημα.

Είναι, επομένως, αναγκαίο να αναλογιστούμε ότι λόγω της λειτουργίας του ΚΚΕ κάτω από συγκεκριμένες καπιταλιστικές συνθήκες, που καθορίζουν και το επίπεδο της συλλογικής και προσωπικής κομμουνιστικής συνειδητοποίησης, θα υπάρχουν στο καταστατικό λειτουργίας του στοιχεία προσαρμοσμένα στις επιταγές των συνθηκών. Ετσι, μια σημαντική επισήμανση και διεκδίκηση των μελών του κάθε κομμουνιστικού κόμματος θα πρέπει να είναι η εξής: Να υπάρχει ισοβαρής στόχευση των διατάξεων πέρα από την αναγκαία οργανωτική του διασφάλιση στην περαιτέρω συνειδησιακή ωρίμανση των μελών του, διότι αλλιώς το κάθε κομμουνιστικό κόμμα θα είναι αναποτελεσματικό στους αγώνες του και σε αναντιστοιχία με τον επιστημονικό σοσιαλισμό.

Κρίνω ότι κάτω από αυτή την οπτική οι Θέσεις και το Καταστατικό του ΚΚΕ για το 19ο Συνέδριο μπορούν να κατανοηθούν πιο ολοκληρωμένα. Θα παρατηρήσω, λοιπόν, ότι μέσα σε αυτές τις συνθήκες οι Θέσεις και το Καταστατικό καταφέρνουν να αντανακλούν όσο καλύτερα γίνεται την επί του συγκεκριμένου διαλόγου διαλεκτική ενότητα μεταξύ θεωρίας και πράξης.

Ελπίζω η άποψή μου να συνεισφέρει στην επιτυχία του ενδιαφέροντος προσυνεδριακού διαλόγου και, κατά συνέπεια, στην επιτυχή δράση του ΚΚΕ.


Αλέξανδρος Γιαννακούρας

Αντισταθείτε!

Αγαπητοί σύντροφοι, μελέτησα με προσοχή τις Θέσεις της ΚΕ του Κόμματός μας. Εγώ προσωπικά θέλω να σταθώ σ' ένα μεγάλο ζήτημα, αυτό της τέχνης, του πολιτισμού, γνωρίζοντας ότι το Κόμμα πάντα έδινε την πρέπουσα σημασία σ' αυτό.

Να αναλύσω λοιπόν το σκεπτικό μου.

Το να έχει ένα σπίτι, τη σωματική σου φροντίδα, το να τρως, να τεκνοποιείς κ.λπ., είναι πραγματικά καθαρές, ανθρώπινες λειτουργίες. Γίνονται όμως κτηνώδεις στην αφαίρεση που τις χωρίζει από την υπόλοιπη σφαίρα της ανθρώπινης δραστηριότητας και τις μετατρέπει σε μοναδικούς και τελικούς σκοπούς. Ως γνωστόν, ο άνθρωπος ξεχώρισε απ' τα άλλα έμβια όντα με την εργασία του, που τον κατέστησε κυρίαρχο σαν είδος στις σχέσεις με το περιβάλλον του. Σαν ανώτερο ον που είναι, αρχίζει σιγά - σιγά να περιεργάζεται και τον ίδιο του τον εαυτό, να τον διαμορφώνει πρακτικά και σκόπιμα. Αποκτά έτσι αισθητική συνείδηση. Με τη βίαιη επιβολή της ατομικής ιδιοκτησίας του δυνατότερου στην κοινωνική παραγωγή, περνάμε και στη συσσώρευση όλων των αισθητικών αξιών, της ομορφιάς, σε λίγους, αφήνοντας την ασχήμια και τα βάσανα στο υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο. Ετσι αρχίζει μια μάχη ζωής που, περνώντας από διάφορα στάδια μέχρι τις μέρες μας «σφραγίζει» ανταγωνιστικά, ταξικά, όλες τις εκφράσεις της ζωής μας, φυσικά και τις ιδέες μας για την Τέχνη.

Στη σελίδα 28, παράγραφος 35, τονίζεται η ανάγκη αξιοποίησης επιστημόνων και καλλιτεχνών μελών του Κόμματος ώστε να θέσουν τη δημιουργία τους, στην υπηρεσία της εργατικής τάξης. Συμφωνώ απόλυτα. Ας θυμηθούμε σ' αυτό το σημείο τα λόγια του ΜΑΞΙΜ ΓΚΟΡΚΙ: «Επιστήμη και Τέχνη κάνουν την ίδια δουλειά με διαφορετικές μορφές και φέρνουν το ίδιο αποτέλεσμα».

Η Τέχνη πρέπει να εκφράζει τα πραγματικά ενδιαφέροντα, τις πραγματικές αισθητικές ανάγκες, πρώτα απ' όλα της Εργατικής Τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, να είναι οδηγός για την πρακτική κοινωνική διαπαιδαγώγηση των εργαζομένων.

Χρέος της, να διαμορφώνει τους μαχητές της Εργατικής Τάξης, έτσι ώστε να «ανέβουν» ένα σκαλοπάτι παραπάνω, αποκτώντας όλοι αισθητική σκέψη, ολόπλευρα αναπτυγμένη ατομική προσωπικότητα και να εναντιωθούν στην τυπική, μονόπλευρη, αλλοτριωμένη συμμετοχή στην κοινωνία. Να δουν το πραγματικό νόημα της ζωής.

Να έρθω τώρα στην ΠΟΙΗΣΗ, την κορυφή όλων των τεχνών. Πολύ σωστά, ο μεγάλος μας δάσκαλος ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ αναφέρει: «Η πολυμερέστερη και πληρέστερη απ' όλες τις τέχνες, είναι η ποίηση, η ολοκλήρωση των μορφών της τέχνης». Επίσης ο μεγάλος Σοβιετικός Συγγραφέας ΚΥΡΙΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛΟΒΙΤΣ ΣΙΜΟΝΟΦ (τιμημένος με 4 βραβεία ΣΤΑΛΙΝ και 1 βραβείο ΛΕΝΙΝ): «Τίποτε δεν αξίζει όσο η ποίηση και κανένας τίτλος δεν είναι πιο άξιος απ' τον τίτλο του ποιητή». Ας μην ξεχνάμε και τον ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗ: «Η ποίηση σπουδαιότερον και φιλοσοφικότερον εστί της Ιστορίας».

Στην εποχή μας όμως, εποχή μεγάλων ταξικών αντιθέσεων, εποχή καταπάτησης των ανθρώπινων αξιών, εποχή που χαρακτηρίζεται από κρίση λογικής και ηθικής, έχει θέση η ποίηση; Και απαντώ: Πάντα είχε, έχει και θα έχει. Την ποίηση την έχει ανάγκη η κοινωνία. Οσο χρήσιμο και ζωτικό είναι το οξυγόνο για τον άνθρωπο, άλλο τόσο αναγκαία είναι και η ποίηση για την ανάσα της ψυχής του. Είναι η πιο παρήγορη και πιστή συντροφιά του λαού, στους τίμιους και δίκαιους αγώνες του. Και αυτή την αλήθεια την γνώριζαν καλά όλοι οι αγωνιστές ποιητές, π.χ. Ρίτσος, Βάρναλης, Χικμέτ, Νερούντα, Μπρεχτ κ.ά. Ο ίδιος ο σ. ΣΤΑΛΙΝ μας λέει: «Ο αληθινός ποιητής, λογοτέχνης, είναι ο ψυχοπλάστης, δάσκαλος και παιδαγωγός. Είναι ο μηχανικός των ψυχών».

Χρέος των συντρόφων ποιητών - καλλιτεχνών είναι να υπερασπιστούν με νύχια και με δόντια το ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΡΕΑΛΙΣΜΟ. Είναι η τέχνη που μελετά το παρελθόν, ερευνά με προσοχή το παρόν, για ν' ανοίξει πιο πλατιά στον αποδέκτη τους ορίζοντες, να του δείξει το δρόμο προς το μέλλον. Αντλεί τις δυνάμεις του απ' την ίδια τη ζωή. Είναι εκείνη η τέχνη που συνδέεται με τη δράση, εξοπλισμένη με τη ρεαλιστική ιδέα της πλήρους και ολόπλευρης απολύτρωσης της ανθρωπότητας, την ιδέα του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ.

Χρέος μας λοιπόν, με τον προοδευτικό κοινωνικό πολιτικό μας λόγο, να εκπέμψουμε μηνύματα οραμάτων ελπίδας και αγώνα.

Ενα παράδειγμα απ' την ποίησή μου:

ΤΟ ΟΡΑΜΑ

Κοκκίνισαν πια τα κουρασμένα πέλαγα.

Κατακόκκινα τ' ατέλειωτα τραγούδια.

Ορθια τα δένδρα στέκουν.

Η πλάτη γυρισμένη στο άγριο μπουρίνι.

Σε τούτο το λιθόστρωτο μονάχα κυπαρίσσια.

Στέρεψαν τα μολυβένια σύννεφα.

Φύλακες σιδερόφρακτοι, φρουρούνε τους αγρούς.

Το λυκόφως φωτίζει στοργικά τα ροζιασμένα χέρια.

Επαψαν του πόνου οι κραυγές.

Τα νεκροσέντονα ξεφτίσαν.

Τον κρύο ιδρώτα του εχθρού θωρούν.

Της ίριδας τα χρώματα, μ' έκσταση το κόκκινο αγναντεύουν.

Το φυσικό της θάνατο η γάγγραινα βιώνει.

Και οι ζυμωμένες με πίστη μέρες,

ραίνουν με ροδοπέταλα,

αυτούς που μείναν αειπάρθενοι,

στης προϊστορίας το τρομερό μπουρίνι.

Μακριά απ' τους κομμουνιστές δημιουργούς το γνωστό «η τέχνη για την τέχνη». Μεγάλη προσοχή στους αστούς διανοούμενους. Για να υπερασπιστούν την τάξη τους, θα καταφεύγουν σε διάφορα σοφίσματα.

Οπλισμένοι με τη μάθηση, πρέπει ν' αφήσουμε ελεύθερο τον εαυτό μας να κλείσει μέσα του όλες τις χαρές και όλες τις λύπες του καιρού μας. Να νιώσουμε το μεγαλείο της θυσίας για τα ιδανικά μας. Να είμαστε δέκτες και πομποί.

Να βρισκόμαστε πάντα, όπου δίνεται μια μάχη για την αλήθεια, στο πρώτο χαράκωμα. Η ζωή των καλλιτεχνών δεν μπορεί να είναι η ζωή των ονείρων, αλλά ο αγώνας για τη ζωή του ανθρώπου που παράγει τ' αγαθά και παλεύει για καλύτερη ζωή, έχοντας δίπλα του, τον στρατευμένο καλλιτέχνη. «Ενας Μέγας Θεός υπάρχει, ο Ανθρωπος. Με το έργο μας αυτόν να υπηρετούμε όσο μπορούμε» ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΦΩΤΙΑΔΗΣ.

Να θυμηθούμε και τα λόγια του ΛΕΝΙΝ απ' το περίφημο άρθρο του «ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ» (1905). Στο άρθρο αυτό συνοψίζονται οι σημαντικότερες πολιτικές υποδείξεις του απάνω στο θέμα αυτό: «... είναι απαραίτητο να εξασφαλιστεί η μεγαλύτερη ευρύτητα στις προσωπικές πρωτοβουλίες, στις ατομικές τάσεις, στη σκέψη και στη φαντασία, τόσο για τη μορφή, όσο και για το περιεχόμενο».

Το Κόμμα οφείλει «να δείχνει την πιο μεγάλη διακριτικότητα, προσοχή και υπομονή μπροστά σ' όλους τους λογοτεχνικούς σχηματισμούς».

«Καμμία ομάδα ή σχολή και κανένα λογοτεχνικό κίνημα δεν μπορεί και δεν πρέπει να ενεργεί στο όνομα του Κόμματος (Απόφαση ΚΕ - 18 Ιουνίου 1925 - για την πολιτική απάνω στα ζητήματα της λογοτεχνίας).

Κυρίως να μην έχουμε κατά νου, δάφνες και βραβεία παρά μόνο το ύψιστο χρέος μας απέναντι στο λαό, «τον πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο» ΑΓΓΕΛΟΣ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΣ

Γιατί: «Κάθε τέχνη έξω απ' το λαό,

είναι περίσσια πολυτέλεια» Φ. ΓΚ. ΛΟΡΚΑ.

Γιατί: «Σκοπός της λογοτεχνίας, είναι

η απόλυτη και τίμια αλήθεια» ΑΝΤΟΝ. ΤΣΕΧΟΦ.

Γιατί: «Ευτυχισμένος είναι ο άνθρωπος που

ζει και πεθαίνει για ένα μεγάλο ιδανικό» ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΛΗΝΟΣ.

Ορθιοι, λοιπόν, όλοι οι σύντροφοι καλλιτέχνες, στο μετερίζι του αγώνα. Να βροντοφωνάξουμε με το έργο μας, στον εχθρό:

«Μην καρτεράτε να λυγίσουμε

μήτε για μια στιγμή,

μήδ' όσο στην κακομοιριά

λυγάει το κυπαρίσσι

Εχουμε τη ζωή πολύ,

πάρα πολύ αγαπήσει» ΦΩΤΗΣ ΑΓΓΟΥΛΕΣ.

Και κλείνω την τοποθέτησή μου με ένα μεγάλο ευχαριστώ.


Βούλα Χομονδοσλη
Ποιήτρια, ΚΟ Σερρών

Για τις Θέσεις του 19ου Συνεδρίου του ΚΚΕ

Οι θέσεις είναι σωστές όχι επειδή εμείς αποφασίζουμε ότι είναι σωστές. Είναι σωστές όταν καταφέρνουν να επιβεβαιωθούν στην πράξη και να ενώνουν το λαό, να μαζικοποιούν τις οργανώσεις του (Συλλόγους, Σωματεία κ.λπ.),και να μας φέρνουν πιο κοντά στο στρατηγικό σκοπό και στόχο μας, που είναι η προλεταριακή επανάσταση, η απελευθέρωση της εργατικής τάξης από τα καπιταλιστικά δεσμά και η εγκαθίδρυση του ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ- ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΥ.

Σήμερα το δεδομένο είναι ότι έχουμε μια αστική τάξη που σε αγαστή συνεργασία με τους ξένους συμμάχους της μετατρέπει τη χώρα σε νέα αποικία και οδηγεί την εργατική τάξη σε άθλιες συνθήκες ζωής. Παρακολουθούμε καθημερινά τις επιθέσεις της κυβέρνησης στο λαό, μέτρα που παίρνουν και τα ψηφίζουν στη Βουλή μέσα σε λίγες μέρες, μέτρα που τσακίζουν την κοινωνία μας, μέτρα που δεν είναι αναγκαία, ούτε είναι μονόδρομος. Μέτρα που τα παίρνουν μαζί αυτοί που από το 1974 κυβερνούν και κατέστρεψαν την Ελλάδα. Οταν το ΚΚΕ έλεγε ότι ΠΑΣΟΚ και ΝΔ είναι όψεις του ίδιου νομίσματος, μας έλεγαν ότι ακολουθούμε το δόγμα «Τι Πλαστήρας τι Παπάγος». Οι οπορτουνιστές του Συνασπισμού, δεν τους έβαζαν ποτέ στο ίδιο τσουβάλι. Στις εκλογές του Ιουνίου, όσοι καλοπροαίρετα πίστεψαν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έδινε κάποια λύση, και πίστεψαν ότι μια αριστερή κυβέρνηση χωρίς να έρθει σε ρήξη με τα μονοπώλια και την πλουτοκρατία θα μπορέσει να δώσει διέξοδο στα προβλήματά του. Μετά τις απανωτές κωλοτούμπες της ηγεσίας του, άρχισαν να αντιλαμβάνονται, αργά και βασανιστικά την πραγματικότητα... Οτι και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια από τα ίδια, όπως το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.

Το ΚΚΕ έχει ιστορική υποχρέωση να δώσει και να κερδίσει σε ιδεολογικό επίπεδο, γιατί αν δε δώσουμε όραμα, ελπίδα και προοπτική στον κόσμο, τότε θα στραφεί προς τους φασίστες, και τότε όλοι εμείς οι Κομουνιστές αλλά και όλος ο λαός θα είμαστε ηττημένοι. Το κόμμα πρέπει να εκλαϊκεύσει τις θέσεις του, να γίνουν όσο γίνεται πιο κατανοητές από τα μεσαία και κατώτερα στρώματα. Στα μέλη του και στις επιρροές του να γίνονται τακτικά ιδεολογικά μαθήματα, όπως π.χ. το κυρίαρχο ζήτημα περί αριστερής διακυβέρνησης στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος, τις εξελίξεις στην ΕΕ, το χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης κλπ... Πολλά μέλη και στελέχη του κόμματος, απευθυνόμενα στον κόσμο, μιλούν γλώσσα δύσκολη, που την καταλαβαίνουν λίγοι, ενώ θέλουμε να μας καταλάβουν οι πολλοί. Κάτι ανάλογο γίνεται και με τα έντυπα του κόμματος και της ΚΝΕ. Η ανάγνωσή τους είναι δύσκολη, δυσκολονόητη και κουραστική για πολύ μεγάλο μέρος του κόσμου με αποτέλεσμα να μη διαβάζουν και να μην έχουν τη σωστή και κατάλληλη ενημέρωση που πρέπει να παίρνουν.

Οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε και να αποδείξουμε στον κόσμο, ότι η αποδέσμευση από την ΕΕ, η μονομερής διαγραφή του χρέους, και η αποφασιστική σύγκρουση με τα μονοπώλια, την πλουτοκρατία και τα κόμματα που την εκφράζουν, είναι η μόνη εναλλακτική λύση για τη χώρα μας.


Γιάννης Ν. Παληός
Χίος



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ