Το «λιθαράκι» που έβαλε ως κυβέρνηση με «την αναμόρφωση του χάρτη της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης» επικαλέστηκε ο Αλ. Τσίπρας, στη συνάντησή του με τις πρυτανικές αρχές του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας. Για να δούμε όμως, σε τι αναφέρεται; Ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση «έτρεξε» τα σχέδια για τη διαμόρφωση του Ενιαίου Χώρου Ανώτατης Εκπαίδευσης, όπως ακριβώς ζητούσαν ΕΕ και επιχειρηματικοί όμιλοι. Ετσι, μετά την «ανωτατοποίηση» του 2001 και τα διάφορα «Σχέδια Αθηνά» που εφάρμοσαν οι κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ προχώρησε τις λεγόμενες «πανεπιστημιοποιήσεις» των ΤΕΙ, την υλοποίηση ουσιαστικά των κατευθύνσεων της Μπολόνια. Το μέτρο αυτό έφερε τη διαφοροποίηση πτυχίων, Τμημάτων και αποφοίτων, μέσα από τη διαμόρφωση προγραμμάτων σπουδών που αντί να κατοχυρώνουν ένα πτυχίο ανά επιστημονικό αντικείμενο, μεγαλώνουν τις διαφοροποιήσεις μεταξύ αποφοίτων στο ίδιο αντικείμενο. Παράλληλα, οι φοιτητές αυτών των σχολών βρίσκονται αντιμέτωποι με μια σειρά από προβλήματα, όπως το γεγονός ότι «τρέχουν» ταυτόχρονα 2 ή και 3 Προγράμματα Σπουδών, οι ελλείψεις καθηγητών κ.λπ. Στο... αγκωνάρι που έβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ πατάει σήμερα η ΝΔ και συνεχίζει το χτίσιμο του «Πανεπιστημίου ΑΕ», με την υψηλή εποπτεία των επιχειρηματικών ομίλων, εντείνοντας παράλληλα την καταστολή. Με άλλα λόγια, το «λιθαράκι» που έβαλε ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ανώτατη Εκπαίδευση ήταν σωστός «λιθοβολισμός» των μορφωτικών και εργασιακών δικαιωμάτων των φοιτητών, αφού συνέχισε και κλιμάκωσε την αντιλαϊκή πολιτική των προηγούμενων, πριν παραδώσει στους επόμενους. Γι' αυτό είναι πρόκληση σήμερα να του τρέχουν τα σάλια για τους φοιτητές που κινητοποιούνται, και να προσπαθεί να εμφανιστεί ως ...συμπαραστάτης τους απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ.

Τελικά τσάμπα πήγε το σάλιο που ξόδεψαν οι εκπρόσωποι ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, Ελληνικής Λύσης και Μέρα25 στην Επιτροπή Ελληνισμού και Διασποράς της Βουλής την περασμένη βδομάδα για να ξεπλύνουν τους... πολυχρονεμένους Αμερικανούς γερουσιαστές, με αφορμή την απόφαση της Βουλής των ΗΠΑ να αναγνωρίσει τη Γενοκτονία των Αρμενίων, μετά από 100 χρόνια. Τσάμπα λοιπόν τα περί «γενναίας απόφασης», τσάμπα και τα περί «ικανοποίησης που γίνεται ευγνωμοσύνη», τσάμπα και οι ελπίδες για «την προώθηση ανάλογων ζητημάτων, για να κρατήσουμε ζωντανή την ελπίδα για έναν καλύτερο και πιο ειρηνικό κόσμο» μαζί με τους μακελάρηδες της μισής υφηλίου. Βλέπετε, όπως επιβεβαίωσε και η ανακοίνωση μετά τη συνάντηση Τραμπ - Ερντογάν, για το πάγωμα της αναγνώρισης της Γενοκτονίας, η απόφαση αυτή από την πρώτη στιγμή δεν είχε καμία σχέση ούτε με την ...αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας, ούτε με την «ιστορική δικαίωση» κανενός λαού, αλλά με τα ιμπεριαλιστικά παζάρια και μόνο. Πέρα από τις ενδοαστικές αντιθέσεις στις ΗΠΑ, που εκφράζονται και στην αντιπαράθεση για το ποια στάση είναι η ενδεδειγμένη απέναντι στην Τουρκία, σκοπός της απόφασης του Κογκρέσου ήταν να ενισχύσει την πίεση για να ευθυγραμμιστεί η κυβέρνηση Ερντογάν με τα αμερικανικά συμφέροντα στην περιοχή, στην αντιπαράθεση και με τη Ρωσία. Οσο για τα αστικά κόμματα, που με μια φωνή παλεύουν να πείσουν το λαό ότι τα συμφέροντά του ταυτίζονται με αυτά της αστικής τάξης και των συμμάχων της, τα παραμύθια τους θα ήταν αστεία αν δεν ήταν όλο και πιο επικίνδυνα. Ισως, πάλι, η σιγή μετά τη συνάντηση Τραμπ - Ερντογάν να εξηγείται με το ότι σκαρώνουν καμιά... επιστολή διαμαρτυρίας στους πολυχρονεμένους και «γενναίους» συμμάχους τους.

Πανηγυρίζουν η «Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί - όπως λένε - έγινε το πρώτο βήμα για το σχηματισμό «προοδευτικής κυβέρνησης στην Ισπανία», μετά τη συμφωνία των δύο πολιτικών αρχηγών της σοσιαλδημοκρατίας, του «παλιού» Σάντσεθ και του «νέου» Ιγκλέσιας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζεται επίσης ότι «η Ιβηρική χερσόνησος δείχνει τον δρόμο για μια προοδευτική Ευρώπη», εννοώντας και την άλλη «προοδευτική κυβέρνηση», της Πορτογαλίας. Τα δύο αυτά παραδείγματα, όμως, είναι ιδιαίτερα αποκαλυπτικά και διδακτικά για το πόσο μεγάλη παγίδα στήνουν στο λαό όσοι τον θέλουν να «μετεωρίζεται» σε ψευτοδιλήμματα όπως «πρόοδος - συντήρηση». Ετσι, παρά τα ευχολόγια για το «κοινωνικό κράτος», που υπάρχουν στο προσύμφωνο για το σχηματισμό κυβέρνησης στην Ισπανία, είναι δεδομένη η δέσμευση για περικοπές μερικών δισ. ευρώ στον προϋπολογισμό του 2020, που θα τις πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα, για να πιαστούν οι στόχοι του ελλείμματος, όπως προβλέπεται από την ΕΕ. Οσο για την Πορτογαλία, στο πλαίσιο της «κοινωνικής πολιτικής» οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι είδαν «αυξήσεις» στους μισθούς όσο κοστίζει ένα ...κουλούρι τη μέρα, για να ανακάμψει το κεφάλαιο και να μη δυσαρεστηθούν οι αγορές. Την ίδια ώρα, και στις δύο χώρες οι ελαστικές μορφές απασχόλησης σπάνε κόκαλα και παίρνονται πίσω κατακτήσεις αιώνων, επιβεβαιώνοντας ότι «προοδευτικοί» και «συντηρητικοί», παρά τις όποιες διαφορές τους, έναν «θεό» προσκυνάνε και αυτός είναι που ...ευλογεί την πολιτική τους: Το κέρδος των επιχειρηματικών ομίλων, που προϋποθέτει επίθεση διαρκείας, με «καρότο» και «μαστίγιο», στα δικαιώματα και στις ανάγκες του λαού.