Τρίτη 15 Νοέμβρη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Τα συμφέροντα του κεφαλαίου

Παπαγεωργίου Βασίλης

Η απολυτότητα του υπουργού Πολιτισμού και Τουρισμού Π. Γερουλάνου είναι γνωστή, αν και επιλεκτική. Σταθερό σημείο αναφοράς του είναι τα συμφέροντα της αγοράς. Για όλα τα άλλα μπορεί «να βάλει νερό στο κρασί του», όπως, για παράδειγμα, για το αν πρέπει να παραμείνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ο Γ. Παπανδρέου. Σ' αυτό, απαντώντας σε ερώτηση του Ν. Χατζηνικολάου, είπε ότι δεν έχουν σημασία τα πρόσωπα.

Εκεί, όμως, που δεν είχε αμφιβολία, ήταν για τη νέα κυβέρνηση του μαύρου μετώπου: «Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι αυτή είναι μία κυβέρνηση η οποία γέμισε τον κόσμο ελπίδα για την επόμενη μέρα», καθώς και ότι «μία τέτοια κυβέρνηση για τα αυτιά πολλών ανθρώπων ακούγεται πάρα πολύ σωστή».

Είναι προφανές ότι οι γνώμες που συνέλεξε ο υπουργός για να κάνει αυτές τις δηλώσεις προέρχονται αποκλειστικά από μεγαλοεπιχειρηματίες.

Ωστόσο, όταν η κουβέντα ήρθε στο θέμα της ημερομηνίας διεξαγωγής των εκλογών, φάνηκε περισσότερο ...διαλλακτικός, επισημαίνοντας ότι «δεν μπορώ να σας πω ότι θα μείνουμε εκεί ή όχι, αυτό θα εξαρτηθεί από άλλους». Αλλά και στο θέμα της αποστολής της νέας κυβέρνησης, εμφανίστηκε υπέρ της διεύρυνσης των παρεμβάσεών της. Κι όταν του ειπώθηκε ότι έτσι ελπίζει σε παραβίαση της συμφωνίας των πολιτικών αρχηγών, το αρνήθηκε, μιλώντας για διευρυμένη ερμηνεία της συμφωνίας!

Κωλοτούμπες, «άλλα λόγια να αγαπιόμαστε», αλλά και απαρέγκλιτη στήριξη των ελπίδων και των προσδοκιών της αγοράς.

Η βαρβαρότητα και ο δρόμος των εργατών

Τη δική τους ανακούφιση μετά τον ορισμό του νέου πρωθυπουργού και της τρικομματικής κυβέρνησης (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ.,) εκφράζουν σύσσωμα τα αστικά ΜΜΕ και προσπαθούν να πείσουν και το λαό να νιώθει και αυτός ...ανακουφισμένος. Τα περί «υπεύθυνης δύναμης», «εθνικής συνεννόησης», «κοινωνικής ηρεμίας και συνοχής», «λαϊκής ανοχής για να πετύχει το έργο της η κυβέρνηση» δίνουν και παίρνουν. Το δε «Εθνος» απογείωσε την παράκρουση: «τον επέβαλε η κοινωνία»! Οι μαέστροι της πλύσης εγκεφάλου, οι καπιταλιστές ιδιοκτήτες και οι εντολοδόχοι έχουν κάθε λόγο να χαίρονται με τη νέα κυβέρνηση πλουτοκρατίας - ΕΕ. Ομως αυτό δεν μπορεί να αφορά και τα λαϊκά στρώματα.

Τι ανακούφιση να νιώσουν άραγε; Για την εξαθλίωση που βιώνουν με πετσοκομμένους μισθούς και συντάξεις; Για τα χαράτσια που έρχονται το ένα πίσω από το άλλο; Για τις απειλές και τους εκβιασμούς της διακοπής ρεύματος αν δεν πληρώσουν τα χαράτσια; Για την άθλια πραγματικότητα που βιώνουν τα παιδιά τους στα σχολεία χωρίς βιβλία, θέρμανση; Για την ιδιωτικοποιημένη Υγεία; Για την πείνα που χτυπάει λαϊκά νοικοκυριά; Αυτή είναι η κατάσταση που βιώνουν οι άνθρωποι της βιοπάλης.

Τα λαϊκά στρώματα όντως μπορούν να είναι αισιόδοξα. Καθημερινά δυναμώνει η ταξική εργατική αλληλεγγύη στις λαϊκές γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, ενάντια στα χαράτσια, ενάντια στην εργοδοσία, για την Παιδεία και την Υγεία. Αισιόδοξα γιατί οι ίδιοι ενισχύουν την ταξική πάλη, δυναμώνουν το ΠΑΜΕ και τις άλλες αγωνιστικές λαϊκές συσπειρώσεις που μπορούν να βάλουν φρένο στα νέα βάρβαρα μέτρα που έρχονται από την κυβέρνηση του «μαύρου μετώπου» ως συνέχεια των προηγούμενων. Μπορούν οι εργαζόμενοι, πιστεύοντας στην ανεξάντλητη δύναμή τους να είναι αισιόδοξοι για την αναγκαιότητα και τη δυνατότητά τους να ανατρέψουν όσο το δυνατόν συντομότερα αυτή την αστική κυβέρνηση και να βάλουν πλώρη για την οριστική ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Η ζωή που τους επιβάλλει η πλουτοκρατία δεν είναι μονόδρομος. Εχουν και άλλο δρόμο ανάπτυξης, με τη λαϊκή εξουσία και οικονομία που προτείνει το ΚΚΕ, ώστε να μπορούν να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν με βάση τις σύγχρονες ανάγκες και τις σύγχρονες παραγωγικές δυνατότητες.

Καμιά αναμονή

Η φαιογαλαζοπράσινη συγκυβέρνηση που προέκυψε μετά τις πολυήμερες διαπραγματεύσεις μεταξύ των πολιτικών εκπροσώπων των μονοπωλίων, δείχνει ότι η άρχουσα τάξη είναι αποφασισμένη να αντιμετωπίσει με σιδηρά πυγμή τον εργαζόμενο λαό. Η τοποθέτηση άλλωστε σε υπουργικούς θώκους των βουλευτών του ΛΑ.Ο.Σ. έχει και αυτόν το σημειολογικό χαρακτήρα.

Ηδη, τα επιχειρηματικά επιτελεία στο εσωτερικό και το εξωτερικό της χώρας ζητούν να δοθεί περισσότερος χρόνος στη «νέα» κυβέρνηση για να «βγάλει τη χώρα από την κρίση», την ίδια στιγμή που οι Βρυξέλλες απαιτούν καινούρια μέτρα, μιας και τα όσα μέχρι σήμερα έχουν εφαρμόσει δεν αρκούσαν για να επιτευχθεί ο στόχος της μείωσης του δημοσιονομικού ελλείμματος. Επέρχεται δηλαδή νέα αποψίλωση σε συντάξεις και μισθούς στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, στις κρατικές παροχές προς την Παιδεία, την Υγεία και στο σύνολο των εναπομεινάντων δομών κοινωνικής Πρόνοιας.

Υπό αυτό το πρίσμα, η έγκριση της νέας ληστρικής «Δανειακής Σύμβασης» μεταξύ ελληνικού Δημοσίου και δανειστών, αποκτά χαρακτήρα εκτέλεσης συμβολαίου, πράξη που επέβαλε την επιλογή μίας κυβέρνησης οικονομικού δολοφόνου με θύμα της τα εκατομμύρια των εργαζόμενων, νεολαίων και απόμαχων της δουλειάς αυτής της χώρας.

Πρόκειται για πόλεμο που κηρύχθηκε μονομερώς σε βάρος του κόσμου της δουλειάς από την πλευρά του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Επηρεάζει τους πάντες, είτε το θέλουν είτε όχι. Καμία αναμονή και καμία αυταπάτη δεν χωρά τούτες τις ώρες που τα αντίπαλα ταξικά στρατόπεδα έχουν πλήρως αποκαλυφθεί. Από το πιο μικρό μετερίζι αγώνα, μέχρι το μεγαλύτερο, συμπόρευση με το ΚΚΕ για την αξιοπρέπεια και την τιμή μας. Για το μέλλον των επόμενων γενεών.

Ποια συμμαχία;

Δεν πρόλαβε η αστική τάξη να συνασπιστεί κάτω από τη σημαία της νέας κυβέρνησής της κι έσπευσαν όσοι ορθώνουν αναχώματα παρεμπόδισης του εργατικού κινήματος, να μιλήσουν ξανά για ανάγκη «ενότητας της αριστεράς». Μιλούν μάλιστα για άθροισμα που φτάνει εκλογικά ποσοστά ικανά να σπρώξουν σε φιλολαϊκή προοπτική. Κι αυτό την ώρα που το εργατικό λαϊκό κίνημα κάνει βήματα στην πάλη για την ανατροπή των μονοπωλίων. Η απάντηση σε τέτοιου είδους αναχώματα δίνεται από την ίδια τη ζωή. Τα αστικά κόμματα συνασπίστηκαν για να αντιμετωπίσουν με ισχυρότερες δυνάμεις την καπιταλιστική κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, αλλά και για να αντιμετωπίσουν ένα κίνημα που έχει όλο και πιο καθαρό ότι ο αντίπαλος είναι τα μονοπώλια και η εξουσία τους ανεξάρτητα από το κόμμα στην κυβέρνηση. Οι «αριστερές» εφεδρείες του συστήματος που συμφωνούν με τον πυρήνα της αστικής πολιτικής, δεν βάζουν θέμα λαϊκής συσπείρωσης ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους, ισχυρίζονται ότι αρκεί μια «αριστερή» ενότητα για να υπάρξει άλλη κυβέρνηση τάχα φιλολαϊκή αλλά μέσα στο σύστημα της εκμετάλλευσης.

Για ποια ενότητα μιλάνε; Μιλάνε για ενότητα κοινωνικών δυνάμεων που πλήττονται από τα μονοπώλια και ψάχνουν να βρουν πολιτική έκφραση; Δε μιλάνε γι' αυτό. Σηκώνουν ένα κατασκεύασμα με την ταμπέλα «αριστερά» και μιλάνε για πολιτική ενότητα και με το ΚΚΕ. Αλλά το ΚΚΕ δεν είναι «αριστερά», είναι Κομμουνιστικό Κόμμα. Πώς μπορούν πολιτικά να πορευτούν ενωμένοι οι υποστηρικτές της ΕΕ, της ένωσης των μονοπωλίων και αυτοί που παλεύουν για αποδέσμευση από την ένωση των μονοπωλίων με λαϊκή εξουσία; Τέτοια ενότητα δεν μπορεί να υπάρχει. Αλλωστε η συμμαχία δεν είναι αυτοσκοπός. Συμμαχία για ποιο σκοπό; Και οι «αριστεροί» απαντούν σ' αυτό: για μια κυβέρνηση διαπραγμάτευσης μέσα στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ, δηλαδή για τα μονοπώλια.

Μιλούν επίσης για πολιτική ενότητα σε μερικά κρίσιμα άμεσα ζητήματα. Αυτά που παλεύει το εργατικό κίνημα. Τα σωματεία, οι λαϊκές επιτροπές στις γειτονιές, για το μεροκάματο, το κομμένο ρεύμα, τη σύνταξη,τη βάρβαρη φορολογία και τα χαράτσια, την υγεία, την παιδεία κλπ. Αλλά γιατί χρειάζεται πολιτική ενότητα από τα πάνω για να αναπτύσσεται αυτή η πάλη που συνενώνει εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους, φτωχά λαϊκά στρώματα ανεξαρτήτως πολιτικής επιλογής; Σ' αυτό το πεδίο χτίζεται η συμμαχία. Κοινωνική συμμαχία που μέσα από την εμπειρία του αγώνα της βάζει απέναντι τον αντίπαλο, τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Αυτή η κοινωνική συμμαχία έχει στόχους πάλης στα διάφορα μέτωπα, συνδέει αυτή την πάλη με την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής που απαιτεί ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής για τη λαϊκή οικονομία. Που θα εξασφαλίζει δουλειά σε όλους με πλήρη δικαιώματα, διατροφική επάρκεια χωρίς τα μονοπώλια, δημόσια και δωρεάν παιδεία για τις ανάγκες του λαού και όχι των μονοπωλίων, δημόσια και δωρεάν υγεία για το λαό και όχι τις εταιρείες παροχής υπηρεσιών υγείας.

Η ενότητα των «αριστερών» δεν είναι ενάντια στα μονοπώλια. Είναι χρήσιμο ανάχωμα για την αστική τάξη κόντρα στο ταξικό εργατικό κίνημα. Ο λαός να μην εγκλωβιστεί σε τέτοιες παγίδες. Τώρα λαϊκή συμμαχία από τα κάτω για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Σ 'αυτό πρωτοστατεί το ΚΚΕ. Ο αντίπαλος είναι συγκεκριμένος, συγκεκριμένο και το μέτωπο για τη ρήξη και την ανατροπή.


Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Γραμμή λιτότητας και ενίσχυσης του κεφαλαίου...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΠΑΡΑΠΟΝΟ ήταν ...συναρπαστικά τα σημειώματα των υπουργείων που ανέγνωσε χθες στη Βουλή, ο νέος πρωθυπουργός της χώρας!

Δηλαδή προσθέστε στην πολιτική που είχαμε μέχρι τώρα, μερικές ...απειλές παραπάνω για φυγή της Ελλάδας από το ευρώ, ένα λιβάνισμα της απόφασης της 26ης Οκτωβρίου και λίγο από έκθεση ιδεών περί «ευθύνης» και «κοινωνικής συνοχής» και έχετε ...προγραμματικές δηλώσεις.

Η ουσία φυσικά του πράγματος ήταν μία και μοναδική: Οι πολιτικές λιτότητας και ενίσχυσης του κεφαλαίου είναι μονόδρομος και κανείς δεν δικαιούται να σκεφθεί οτιδήποτε άλλο.

Μόνο που αυτή την φορά δεν μας το είπε ούτε το ΠΑΣΟΚ, ούτε η ΝΔ ούτε ο ΛΑ.Ο.Σ. αλλά ...κάποιος άλλος (που όμως στηρίζουν αυτοί οι τρεις).

Αν στο τέλος είχε απευθυνθεί στα 3 κόμματα και είχε αναφωνήσει «δικό σας!» κατά την προσφιλή τακτική τραγουδιστών νυχτερινών κέντρων, θα ήταν πολύ ταιριαστό.

ΕΙΝΑΙ ΒΕΒΑΙΑ ΚΑΙ ΤΟ περίφημο θέμα των υπογραφών (με το οποίο απασχολήθηκαν ιδιαιτέρως τα τηλεοπτικά κανάλια). Φυσικά μιλάμε για ...δούλεμα ολκής.

Διότι τα τρία κόμματα συμφωνούν με την πολιτική που θα ασκήσει η κυβέρνηση Παπαδήμου. Η πολιτική της κυβέρνησης Παπαδήμου συμφωνεί με την απόφαση της 26ης Οκτωβρίου «και την οικονομική πολιτική» που προκύπει από αυτή.

Επειδή όταν δύο απόψεις συμπίπτουν με μία τρίτη δεν μπορεί παρά να συμπίπτουν και μεταξύ τους, προφανώς το να μας μιλάνε για «υπογραφές» και «μη υπογραφές» είναι σκέτη κοροϊδία.

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ Η ΕΤΑΙΡΕΙΑ «Μπλακ Ροκ» - που πολύ την εμπιστεύονται στην ΕΕ αφού της ανέθεσαν τον έλεγχο των ελληνικών τραπεζών - θέλει λέει τώρα κούρεμα των ομολόγων Ελλάδας και Πορτογαλίας κατά 80% !

Προφανώς η κρίση τους ...δεν μαζεύεται και ό,τι κι αν λένε οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν όσα δημιουργούν. Αντε να δούμε μέχρι πού θα την πάνε τη δουλειά....


Παπαγεωργίου Βασίλης

Ανησυχούν από τους αγώνες των εργαζομένων

Γρηγοριάδης Κώστας

Δε κρύβουν την αγωνία τους οι εκπρόσωποι της αστικής τάξης, μπροστά στις αντιδράσεις και αντιστάσεις των εργαζομένων στην προσπάθεια που θα επιχειρήσει και η νέα κυβέρνηση για να επιβάλλει τα βάρβαρα μέτρα που απορρέουν και από τη συμφωνία της 26ης Οκτώβρη. Απαντώντας σε σχετικές ερωτήσεις στη γαλλική εφημερίδα «Les Echos» η πρώην υπουργός Εργασίας Λούκα Κατσέλη υποστήριξε ότι η νέα κυβέρνηση πρέπει να πάρει υπόψη της την κατάσταση του κόσμου, διαφορετικά «...διακινδυνεύουμε μία κοινωνική έκρηξη. Είναι ένας κίνδυνος πολύ υψηλός, τον οποίο πρέπει να αποφύγουμε με κάθε κόστος».

Αναλύοντας «Ποια μορφή θα μπορούσε να πάρει μία κοινωνική έκρηξη;» η Λ. Κατσέλη σημείωσε: «Η πρώτη αντίδραση θα μπορούσε να είναι η απόφαση να μην πληρωθούν φόροι. Πολλές οικογένειες λαμβάνουν αυτήν την περίοδο ειδοποίηση για την έκτακτη φορολόγηση της ακίνητης περιουσίας που κυμαίνεται κατά μέσο όρο πάνω από 700 ευρώ. Κάποιοι μπορεί να μην έχουν τα χρήματα αυτά. Οι δημόσιοι υπάλληλοι έχουν υποστεί σημαντικές περικοπές στους μισθούς τους. Πολλοί μικροί επιχειρηματίες έχουν σταματήσει τη δραστηριότητά τους. Η ύφεση είναι βαθιά. Η ανεργία ξεπερνά ήδη το 17%. Υπάρχει επίσης ο κίνδυνος απεργιών, είτε αυτές φαίνονται είτε γίνονται με καλυμμένο τρόπο»...

Να λοιπόν τι πραγματικά ανησυχεί τους εκπροσώπους του πολιτικού συστήματος: Η ανυπακοή του λαού στα χαράτσια που του επιβάλλουν, η οργανωμένη άρνηση πληρωμών, αλλά και οι απεργιακές κινητοποιήσεις. Και η ομολογία αυτή είναι ένας πρόσθετος ακόμα λόγος, οι εργαζόμενοι να μεγαλώσουν τις ανησυχίες τους, ενισχύοντας τον αγώνα τους ενάντια στα χαράτσια, κλιμακώνοντας την πάλη τους με νέες απεργίες, αμφισβητώντας και αντιπαλεύοντας σε όλο το εύρος της την αντιλαϊκή πολιτική με κάθε μέσο και τρόπο.

Φαρσοκωμωδία συνενόχων

«Κόμματα που συγκυβερνούν και (ταυτόχρονα) αντιπολιτεύονται». Πρόκειται για τη φαρσοκωμωδία που ανέβηκε ήδη στην κεντρική πολιτική σκηνή σε σκηνοθεσία των ηγεσιών των κομμάτων που συμμετέχουν στη συμμαχική κυβέρνηση του κεφαλαίου. Τη στιγμή που ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ. δίνουν ψήφο εμπιστοσύνης και στηρίζουν με χέρια και πόδια την υλοποίηση των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων που χρεοκοπούν ανεξέλεγκτα και εξαθλιώνουν το λαό, την ίδια στιγμή επιχειρούν να βάλουν τη μάσκα της ψευδοαντιπολίτευσης, που τάχα κρατάει αποστάσεις, που διατηρεί την αυτονομία της και το «δικαίωμα» να εφαρμόσει ένα άλλο μείγμα πολιτικής όταν έρθει στην εξουσία και άλλα τέτοια. «Συμμετέχουμε αλλά δεν συγκυβερνούμε», δηλώνει με πάσα σοβαρότητα ο Αντ. Σαμαράς, «δίνουμε ψήφο εμπιστοσύνης και στηρίζουμε την κυβέρνηση Παπαδήμου αλλά δεν παραβλέπουμε κατά κεραία τις προϋποθέσεις τις οποίες έθεσα», αποφαίνεται ο Γ. Καρατζαφέρης, εμπαίζοντας ξεδιάντροπα τους ψηφοφόρους τους από τα λαϊκά στρώματα. Είναι ολοφάνερο ότι τη μόνη αντιπολίτευση που μπορούν και ξέρουν να κάνουν οι ηγεσίες των κομμάτων που συμμετέχουν στην κυβέρνηση του τραπεζίτη Παπαδήμου, είναι απέναντι στο λαό και τα συμφέροντά του. Οι μάσκες έχουν ήδη πέσει και τίποτα δεν μπορεί να κρύψει το πραγματικό πρόσωπο της βάρβαρης πολιτικής που υπερασπίζονται. Κάθε μέρα συμμετοχής στη συγκυβέρνηση θα το δείχνει πιο καθαρά, όσο κουρνιαχτό και αν σηκώνουν, όση στάχτη και αν ρίχνουν στα μάτια των ψηφοφόρων τους. Τα λαϊκά στρώματα που ακολούθησαν μέχρι τώρα τα κόμματα της συγκυβέρνησης είναι ώρα να τα εγκαταλείψουν οριστικά και να συμπορευτούν με το ΚΚΕ για να ανοίξει ο δρόμος για τη λαϊκή εξουσία.

Αντιδραστικές μεταμορφώσεις

Μια ματιά στα κυριακάτικα φύλλα των αστικών εφημερίδων αρκεί για να φανεί καθαρά ότι επιδίωξη της πλουτοκρατίας είναι όχι μόνο να παραταθεί η θητεία της συμμαχικής κυβέρνησης Παπαδήμου, αλλά να καθιερωθούν οι κυβερνήσεις συνεργασίας ως σταθερό μοντέλο διακυβέρνησης στο μέλλον. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που θέλουν να πετύχει πάση θυσία η κυβέρνηση Παπαδήμου. Να διασωθεί η ιδέα και η στρατηγική των συμμαχικών κυβερνήσεων συνεργασίας είτε έχουν επικεφαλής κάποιον «σοβαρό και αξιόπιστο τεχνοκράτη» είτε όχι. Φαίνεται να ευνοούν κινήσεις «ανασύνθεσης» του αστικού κομματικού και πολιτικού συστήματος, ακριβώς για να γίνουν πιο ισχυρές οι κυβερνήσεις συνεργασίας. Είναι αναμενόμενο, λοιπόν, ότι το επόμενο διάστημα θα γίνουν κινήσεις, εντός και εκτός των υπαρχόντων κομματικών σχηματισμών, που με το μανδύα της δήθεν «ανανέωσης» θα επιδιώξουν να κάνουν πιο ισχυρό το αστικό πολιτικό σύστημα. Ο λαός δεν έχει το παραμικρό περιθώριο για ψευδαισθήσεις. Στόχος των κυβερνήσεων συνεργασίας δεν είναι να τον σώσουν, αλλά να τον υποτάξουν και περάσουν τα βάρβαρα μέτρα που δεν μπόρεσαν να περάσουν οι «αυτοδύναμες». Δεν υπάρχει περιθώριο ούτε για ένα λεπτό αναμονής. Αντίθετα, ο λαός πρέπει να συντομεύσει το χρόνο παραμονής της «νέας» κυβέρνησης πριν παρθούν νέες τετελεσμένες αποφάσεις, να συμπορευτεί με το ΚΚΕ ώστε να δημιουργηθεί το λαϊκό μέτωπο που θα αντιπαρατεθεί με την κυβέρνηση του μαύρου μετώπου και την εξουσία των μονοπωλίων.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Σενάρια σε βάρος του λαού

Ολοένα και πιο έντονες γίνονται οι φωνές από τα αστικά επιτελεία που προεξοφλούν το τέλος των μονοκομματικών κυβερνήσεων και το πέρασμα στη «νέα εποχή» των κυβερνήσεων συνεργασίας. Με αφορμή τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ., δεν προσπαθούν μόνο να καλλιεργήσουν προσμονή και αυταπάτες στο λαό, ότι κάτι μπορεί να αλλάξει δήθεν προς όφελός του, αλλά επιπλέον, επιχειρούν με ανελέητη προπαγάνδα να πείσουν ότι η αναμόρφωση στο πολιτικό σκηνικό, με τις κυβερνήσεις συνεργασίας, συνιστά «πρόοδο» που δρα εξυγιαντικά για το αστικό σύστημα στο όνομα δήθεν της «κάθαρσης» από το διεφθαρμένο σύστημα των μονοκομματικών κυβερνήσεων. Κρύβουν ότι η συγκυβέρνηση, τώρα και στο μέλλον, αποτελεί επιλογή της αστικής τάξης, με στόχο πιο αποτελεσματικά να προωθείται η πολιτική που απαντάει στα δικά της συμφέροντα επειδή βρίσκει εμπόδια στην πάλη του λαϊκού κινήματος.

Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο το κεφάλαιο εντός και εκτός Ελλάδας επέβαλε την κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον τραπεζίτη Παπαδήμο. Ηταν τέτοιο το ζόρι τους να διαχειριστούν τις λαϊκές αντιδράσεις, την οργανωμένη ταξική πάλη και τους μαζικούς εργατικούς αγώνες, που αναπτύσσονται ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική διαχείρισης της κρίσης, που η πιο επιθετική συναίνεση όλων των αστικών κομμάτων ήταν μονόδρομος για την πολιτική τους. Η κρίση είναι βαθιά και οι δυσκολίες στη διαχείρισή της προς όφελος της πλουτοκρατίας, με δεδομένους και τους ανταγωνισμούς ανάμεσα σε διαφορετικές μερίδες της για τη χασούρα, γίνεται ολοένα και πιο δύσκολη, κάτω από το βάρος των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών και την πίεση που ασκεί ο λαϊκός παράγοντας.

Ωστόσο, είναι δεδομένο, ούτε αυτή η κυβέρνηση, ούτε καμιά από τις επόμενες θα καταφέρει να μειώσει τα ελλείμματα και τα χρέη, ούτε θα μπορέσει να καθηλώσει το εργατικό λαϊκό κίνημα. Οι νομοτέλειες της καπιταλιστικής κρίσης ξεπερνούν τις διαθέσεις και τις προθέσεις των διαχειριστών της, ενώ και η ταξική πάλη δεν μπαίνει στο γύψο με διοικητικές αποφάσεις και τις προσδοκίες όσων θέλουν το λαό στη γωνιά, ενεργό συμμέτοχο ή παθητικό θεατή στη σφαγή του. Οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τη σαπίλα του αστικού συστήματος, το οποίο μέχρι και χτες υπερτόνιζε τις δήθεν διαφορές ανάμεσα στα κόμματα πυλώνες του για να δικαιολογεί την ψευτοαντιπολίτευση της ΝΔ, ενώ σήμερα οδηγεί σε συγκυβέρνηση τις αστικές δυνάμεις, επιβεβαιώνοντας την ενιαία στρατηγική τους ενάντια στο λαό και υπέρ του κεφαλαίου.

Η λαϊκή πάλη, τους αναγκάζει να αναζητούν τρόπους να την ενσωματώσουν για να μη ριζοσπαστικοποιηθεί σε βαθμό που θα τους ανατρέψει. Γι' αυτό μιλάνε για συγκυβερνήσεις από τώρα και στο εξής. Γι' αυτό «σηκώνουν» κόμματα και δυνάμεις όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, που επαγγέλλονται «προοδευτικές» κυβερνήσεις με την ίδια αστική διαχείριση. Γι' αυτό εμφανίζουν εκ νέου σενάρια για συγκρότηση πόλων, όπως αυτός της κεντροαριστεράς, για τον οποίο μίλησε ξανά τις προάλλες ο Χ. Καστανίδης. Παίζουν παιχνίδια στην πλάτη του λαού γιατί θέλουν να τον εγκλωβίσουν στη διαχείριση. Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα έχουν τη δύναμη και την πείρα να τους ακυρώσουν. Να γίνει η αγανάκτηση οργανωμένη πάλη ταξική. Να μη μείνει λαϊκός άνθρωπος έξω από το σωματείο του, τις ριζοσπαστικές συσπειρώσεις του λαϊκού κινήματος. Ισχυρό ΚΚΕ για να βρουν το διάολό τους. Να σωθεί ο λαός και όχι η πλουτοκρατία.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ