Παραθέτουμε παρακάτω αποσπάσματα από την ομιλία του:

«Ας θυμηθούμε ποιος πλήρωσε την αποκαλούμενη "Ανωτατοποίηση των ΤΕΙ", το 2000. Τότε που όλοι μαζί είχαν στηθεί πάλι απέναντι στο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, στις δυνάμεις του στα ΤΕΙ, που προειδοποιούσαν ότι η ανωτατοποίηση είναι στάχτη στα μάτια των σπουδαστών, για να συγκαλύψει τις τεράστιες ελλείψεις σε υποδομές, προσωπικό, σε προοπτική τελικά των απόφοιτων, σε μια διέξοδο στο ζήτημα της δουλειάς. Απέναντι λοιπόν στο πολύ πιεστικό ερώτημα: "Τι θα κάνω μετά τις σπουδές μου;", η διέξοδος που προτείνουν είναι "πάρε ένα πτυχίο όπως το ζητάει η αγορά, πλήρωσε ένα μεταπτυχιακό, πλήρωσε ένα σεμινάριο ή ένα πιστοποιητικό και ξεκίνα το ατομικό κυνήγι των προσόντων μήπως και ανοίξει καμιά πόρτα...".

Ας θυμηθούμε τι κέρδισαν οι σπουδαστές από τα 1, 2 και 3 "σχέδια Αθηνά". Τι κέρδισαν από τις "αξιολογήσεις" από τους αποκαλούμενους εμπειρογνώμονες και τις επιχειρήσεις, από τις συγχωνεύσεις Τμημάτων, για να προκύψουν, όπως έλεγαν, πιο ισχυρά Τμήματα. Το "ανταγωνιστικό" Τμήμα, το "ανταγωνιστικό" πρόγραμμα σπουδών και πτυχίο δεν μετριούνται με κριτήριο την επιστήμη και τις λαϊκές και κοινωνικές ανάγκες. Οταν μιλάνε για "ανταγωνιστικά" Τμήματα εννοούν Τμήματα που είναι ψηλά στις λίστες της αγοράς. Που προσελκύουν χορηγούς και ερευνητικά προγράμματα με όρους πάντα υπηρέτησης των κερδών των χορηγών. Δηλαδή, ένα Τμήμα είναι καλό, όταν αλλάζει συνεχώς προγράμματα σπουδών, για να προσαρμόζει το περιεχόμενο σε αυτό που θέλουν τα μονοπώλια. Οταν μιλάνε για "ανταγωνιστικούς" αποφοίτους, εννοούν απόφοιτους που έχουν τις δεξιότητες που θέλει η αγορά.

Και αν κάποιος αναρωτηθεί "πού είναι το κακό σε αυτό;" τον καλούμε να σκεφτεί, να δει τα στοιχεία που δίνουν τα επιτελεία της αστικής τάξης για την ανεργία των νέων με τα μεταπτυχιακά και τα διδακτορικά. Μήπως τους έσωσε το ισχυρό και ανταγωνιστικό πτυχίο από την ανεργία; Τον καλούμε να σκεφτεί: Πόσες έρευνες μένουν κυριολεκτικά θαμμένες στα συρτάρια γραφείων, γιατί τα αποτελέσματά τους δεν συμφέρουν κάποιες μεγάλες εταιρείες; Ο ανταγωνιστικός απόφοιτος είναι αυτός που είναι εκπαιδευμένος να αλλάζει συνεχώς δουλειές και αντικείμενο εργασίας. Να πληρώνει από την τσέπη του την κάθε νέα πιστοποίηση, σεμινάρια και βεβαιώσεις παρακολούθησης, ακόμα και για πράγματα που έχει διδαχθεί στις σπουδές του. Για πράγματα βέβαια που τελικά θα μπορούσαν να διδάσκονται δομημένα και δωρεάν κατά τη διάρκεια των σπουδών, να εξασφαλίζονται μέσα στο πτυχίο.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, είναι και η σημερινή εξέλιξη για τη δημιουργία του Πανεπιστημίου Δυτικής Αττικής. Ολοι αυτοί που το προηγούμενο διάστημα σας έλεγαν ότι είναι προς το συμφέρον σας να διατηρηθεί ο τεχνολογικός χαρακτήρας των ΤΕΙ, για να είστε πιο περιζήτητοι στην αγορά εργασίας, τώρα σας λένε ότι τελικά είναι καλύτερα να γίνει ένα μεγάλο πανεπιστημιακό Ιδρυμα, με τη συνένωση των δύο παλιών ΤΕΙ. Βάζουν πάλι κάτω το χάρτη της Ανώτατης Εκπαίδευσης, ανοίγουν και κλείνουν Τμήματα ανάλογα με το πώς τους συμφέρει, πώς συμφέρει τους μεγάλους επιχειρηματίες και τους σχεδιασμούς τους, χωρίς να υπολογίζουν, για άλλη μια φορά, τους σπουδαστές και τον κόπο τους. Είναι ερώτημα όμως: Από αυτήν τη συνένωση για το νέο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής θα προκύψουν πραγματικά Τμήματα πανεπιστημιακά; Η κατάσταση είναι γνωστή σήμερα στα ΤΕΙ, τη γνωρίζετε και τη γνωρίζουμε από πρώτο χέρι. Στοιβαγμένοι σπουδαστές σε αμφιθέατρα, μαθήματα που κόβονται γιατί δεν υπάρχουν διδάσκοντες, εργαστήρια με ουρές που περιμένουν τις λίστες για να τα παρακολουθήσουν. Με βάση αυτά είναι εύλογο κατ' αρχήν το ερώτημα: Πώς θα γίνει ένα ΤΕΙ Πανεπιστήμιο χωρίς να μπορεί να κάνει διδακτορικά, χωρίς να μπορεί στην ουσία να διεξάγει αυτόνομη έρευνα; Με τι υποδομές, τι αίθουσες και εργαστήρια, με τι συγγράμματα θα στηριχθεί όλο αυτό το σχέδιο; Κυρίως, με τι καθηγητές, αφού οι δάσκαλοί σας είναι στη συντριπτική τους πλειοψηφία έκτακτοι, περιφερόμενοι, ωρομίσθιοι, ενώ το διδακτικό προσωπικό έχει μειωθεί τα τελευταία χρόνια και στα δύο Ιδρύματα περίπου κατά 80%!

Από το σχέδιο που έχει εμφανίσει η κυβέρνηση, που είναι συνέχεια των προηγούμενων "σχεδίων Αθηνά", και των συγχωνεύσεων που έγιναν, ένα πράγμα είναι καθαρό: Τις συνενώσεις δεν τις υπαγορεύουν οι τεχνολογικές εξελίξεις, οι ανάγκες του κάθε επιστημονικού αντικειμένου, οι κοινωνικές και λαϊκές ανάγκες. Τις υπαγορεύουν τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων, το εργασιακό τοπίο που διαμορφώνουν σταθερά και που θέλει ακόμα πιο φτηνό εργατικό και επιστημονικό δυναμικό όλων των κατηγοριών και ταχυτήτων.

Πέραν αυτού, προκύπτουν και εκτρώματα κυριολεκτικά, Τμήματα - Φρανκεστάιν, με τις συνενώσεις Τμημάτων που καμιά σχέση δεν έχουν τα αντικείμενά τους. Τέτοια περίπτωση, για παράδειγμα, είναι η συνένωση Τμημάτων στη Σχολή Υγείας όπως η Αισθητική με τη Ραδιολογία - Ακτινολογία, την Οπτική, την Οδοντοτεχνική και τα Ιατρικά Οργανα. Αυτό προφανώς δεν συνιστά απλά μια επιπολαιότητα, ακόμα και αν έχει και τέτοια χαρακτηριστικά. Είναι μια προσπάθεια να συγκεραστούν αντικείμενα που σήμερα στην αγορά "έχουν πέραση" - όπως λέμε - και έχουν να κάνουν με τη στροφή στην κοσμετολογία, στην αισθητική ιατρική και δερματολογία, στη χρήση νέας τεχνολογίας σε αυτά τα πεδία. Και είναι αρνητικό αυτό, μπορεί να αναρωτηθεί κανείς; Μήπως έτσι θα βρει κανείς πιο εύκολα δουλειά, θα είναι πιο περιζήτητος; Είναι κατ' αρχήν δεδομένο ότι πρόσκαιρα κάποια αντικείμενα που "πουλούν", που έχουν πέραση και άρα κερδοφορία για μεγάλες επιχειρήσεις, μπορεί να απορροφούν ένα δυναμικό για ένα διάστημα. Η δυνατότητα αυτή βέβαια κρατάει για όσο δεν εξαντλούνται τα μεγάλα ποσοστά κερδοφορίας των επιχειρήσεων αυτών. Με απλά λόγια, όσο κερδίζουν, θα προσλαμβάνουν έναν κόσμο. Αυτό καθόλου δε σημαίνει ότι θα βελτιώνονται οι όροι εργασίας αυτών των εργαζομένων. Κάθε άλλο: Οσο αυξάνουν τα κέρδη τους, όλο και χειρότερες γίνονται οι συνθήκες εργασίας σε κλάδους που τους διαφημίζουν ως ατμομηχανές, όπως ο Τουρισμός και η Ενέργεια. Εμείς, λοιπόν, σας καλούμε να αναρωτηθείτε: Ο νέος σπουδάζει σήμερα, καταθέτοντας κόπο και τις οικονομίες των γονιών του, τη δική του παράλληλη εργασία πιθανόν, τις ελπίδες του, για να δουλέψει για λίγο σε ένα μεγάλο κέντρο αισθητικής, με εξοντωτικά ωράρια και άθλιους μισθούς; Αυτό είναι το όνειρο και η ελπίδα που διαφημίζουν; Οι λίστες διαγωνισμών του ΑΣΕΠ για πεντάμηνα και οκτάμηνα;

Είναι σαφές ότι υπάρχουν Τμήματα που θα έπρεπε άμεσα να γίνουν πανεπιστημιακά. Αυτό είναι και το αίτημα των δυνάμεών μας στα ΑΕΙ, ενιαία σε Πανεπιστήμια και ΤΕΙ, που βέβαια εμείς ως Κόμμα το εντάσσουμε σε μια ενιαία πρόταση για την ανώτατη εκπαίδευση και για το σύστημα και την οικονομία που μπορούν να την εφαρμόσουν. Για παράδειγμα, τι εξυπηρετεί σήμερα να υπάρχουν δύο και τρεις ταχύτητες μηχανικών; 'Η νοσηλευτών και λογιστών; Τους επιχειρηματίες ωστόσο τους εξυπηρετεί, γιατί μπορούν να πιέζουν, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, τους μισθούς προς τα κάτω, να πιέζουν στην παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, στη γενίκευση της δουλειάς με το μπλοκάκι, στην απαλλαγή τους από τις εργοδοτικές εισφορές. Γι' αυτό άλλωστε και η σημερινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και όλες οι προηγούμενες, νομοθετούν και παίρνουν μέτρα προς αυτήν την κατεύθυνση.

Δείτε, όμως, αυτό το παράδειγμα: Κάνουν νέα Σχολή Μηχανικών στο αναγγελμένο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Και ταυτόχρονα, δέχονται και στηρίζουν οι απόφοιτοι να γράφονται πιθανόν στο ΤΕΕ σε ξεχωριστές λίστες, να είναι πάλι "παιδιά κατώτερου θεού". Την ίδια στιγμή, διαχωρίζουν επίπεδα και μέσα στους απόφοιτους από τα σημερινά Πολυτεχνεία, δεν μπορεί ο καθένας να έχει πρόσβαση και δικαίωμα σε όλα τα τεχνικά έργα, πρέπει να έχει συγκεντρώσει εργασιακή εμπειρία. Δηλαδή, για άλλη μια φορά, ευνοούν τις μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες, υπηρετούν τη συγκέντρωση της δραστηριότητας σε λίγες μεγάλες τεχνικές εταιρείες, την ίδια στιγμή που όλα τα μικρότερα τεχνικά γραφεία κλείνουν. Την ίδια στιγμή που όλοι οι απόφοιτοι, Πανεπιστημίων και ΤΕΙ σε πολυτεχνικές σχολές δουλεύουν με μπλοκάκι, χωρίς δικαίωμα υπογραφής, αφού αδυνατούν να πληρώσουν τις εισφορές στο ασφαλιστικό ταμείο. Και έρχονται νέα χαράτσια για όλες αυτές τις ειδικότητες, αναδρομικά, νέα επίθεση στο Ασφαλιστικό από τη σημερινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ! Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Και όποιος μιλάει για δήθεν προάσπιση των στενών επαγγελματικών δικαιωμάτων, την ίδια στιγμή που τα πάντα καταρρέουν, που οι εργασιακές σχέσεις γίνονται λάστιχο, που δεν υπάρχουν συλλογικές συμβάσεις και οι όροι εργασίας είναι ζήτημα προσωπικής διαπραγμάτευσης, το κάνει για να ρίξει στάχτη στα μάτια ή να βουτηχτεί σε αυταπάτες.

Οποιαδήποτε αλλαγή ονόματος, οποιοδήποτε βαφτίσι, δεν μεταβάλλει τη σημερινή κατάσταση, δεν σώζει τους σπουδαστές από τα σημερινά αδιέξοδα.

Παραμένει σοβαρό το ζήτημα του ίδιου του περιεχομένου σπουδών, που δεν θα λυθεί με την πανεπιστημιοποίηση. Πρόβλημα, βέβαια, που δεν είναι στενά περιορισμένο στα τεχνολογικά ιδρύματα, αλλά ακουμπά και σε πολλά τμήματα των Πανεπιστημίων. Το γεγονός, για παράδειγμα, ότι σε κάποια Τμήματα αφαιρούνται θεωρητικά μαθήματα (π.χ. Νοσηλευτική), είτε εργαστήρια (π.χ. Γραφιστική), έχει να κάνει με το γεγονός ότι προσαρμόζονται τα προγράμματα σπουδών, το ίδιο το περιεχόμενο, στις αντιδραστικές εξελίξεις σε κάθε κλάδο. Στη Γραφιστική π.χ., ενώ υπάρχει ανάγκη να μαθαίνει κανείς Θεωρία και Ιστορία της Τέχνης, υπάρχει ανάγκη να ενισχυθεί ως επιστημονικό αντικείμενο με πλευρές της θεωρητικής γνώσης γύρω από τις αποκαλούμενες Καλές Τέχνες, αντίθετα συνεχώς αφαιρούνται ζητήματα θεωρίας. Το Τμήμα προσανατολίζει το περιεχόμενο σπουδών στη χρήση τεχνολογικών μέσων αποκλειστικά, στο εφαρμοσμένο δηλαδή κομμάτι, που βγάζει έναν γραφίστα - χρήστη μέσων και προγραμμάτων, χωρίς τη σφαιρική γνώση του αντικειμένου του. Αντίθετα, στη δική μας λογική, η Γραφιστική, η Φωτογραφία, θα έπρεπε να είναι ενταγμένες σε ένα σύνολο Τμημάτων όπου θα διδάσκονται οι Τέχνες, οι κλασικές αλλά και οι νεότερες μορφές Τέχνης, που προκύπτουν στην εξέλιξη της καλλιτεχνικής έκφρασης. Αντίθετα, η κυβέρνηση σήμερα προσανατολίζεται στη συνένωση των δύο Τμημάτων, επικαλούμενη την έλλειψη καθηγητών και εισακτέων σπουδαστών. Τονίζουμε και πάλι: Η ύπαρξη ή όχι ενός Τμήματος δεν μπορεί να ορίζεται με όρους ανταποδοτικότητας, δεν μπορεί να δεχτούμε το επιχείρημα: "Το κλείνουμε γιατί δεν υπάρχουν καθηγητές να το διδάξουν".

Κραυγαλέο παράδειγμα είναι αυτό της Νοσηλευτικής. Γιατί η κυβέρνηση δεν απαντά στο πολύ εύλογο ερώτημα: Ποια είναι η αναγκαιότητα σήμερα - και τόσα χρόνια τώρα - να υπάρχουν ταυτόχρονα Νοσηλευτική στα ΤΕΙ και Νοσηλευτική στα Πανεπιστήμια; Αλλο είναι το αντικείμενο στα ΤΕΙ και άλλο στα Πανεπιστήμια; Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένα Τμήμα Νοσηλευτικής, πανεπιστημιακού επιπέδου, με ενιαίο και κοινό πρόγραμμα σπουδών, όπου υπάρχουν Τμήματα Νοσηλευτικής; Γιατί και στα δύο Τμήματα, και κυρίως στο ΤΕΙ, στο πρόγραμμα σπουδών συνεχώς συρρικνώνονται οι θεωρίες, δίνονται σημειώσεις γραμμένες κυριολεκτικά στο πόδι, αντί για συγγράμματα; Μήπως ο νοσηλευτής σήμερα, με την εξέλιξη της ιατρικής επιστήμης σε όλους τους κλάδους, δεν πρέπει να έχει γενικές και ειδικές γνώσεις Ιατρικής, να μην είναι μόνο τραυματιοφορέας στα νοσοκομεία, να μπορεί αντίθετα και να ξέρει να βοηθά ουσιαστικά στη δουλειά του γιατρού, να καταλαβαίνει από φάρμακα και δοσολογίες, κ.λπ. Είναι ανάγκη λοιπόν σήμερα η επιστήμη της Νοσηλευτικής να αναβαθμιστεί ουσιαστικά, να ενισχυθεί το πρόγραμμα σπουδών, να γίνουν ουσιαστικές και με περιεχόμενο οι πρακτικές ασκήσεις και οι κλινικές. Δεν έχουμε καμιά αυταπάτη και δεν πρέπει να έχουν ούτε οι σπουδαστές, ότι η περίφημη "πανεπιστημιοποίηση" θα λύσει αυτά τα πολύ βασικά ζητήματα. Δεν θα δώσει διέξοδο ούτε στην απαραίτητη αναβάθμιση και στήριξη του περιεχομένου σπουδών των νοσηλευτών, ούτε στη διέξοδό τους για δουλειά.

Μας είπαν επίσης ότι το νέο Πανεπιστήμιο που ετοιμάζουν θα έχει ένα άλλο μεγάλο προσόν: Θα προσφέρει έναντι αντιτίμου διετή προγράμματα κατάρτισης. Θα πουλά δηλαδή πιστοποιήσεις, αρχικά στους απόφοιτους ΕΠΑΛ, αλλά σε μια πορεία, ως διέξοδο, και σε αυτούς που δεν μπορούν να συνεχίσουν τις σπουδές και τα παρατούν. Στήνεται, λοιπόν, μια μεγάλη αγορά, όπου θα πουλιούνται οι δεξιότητες "νέας γενιάς". Τα πρώτα τέτοια προγράμματα θα συσχετιστούν με τις ειδικότητες της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης, σε συμφωνία με το Βιομηχανικό Επιμελητήριο Πειραιά και τους εφοπλιστές, όπως φαίνεται. Δηλαδή, οι τρύπες που έχει δημιουργήσει η υποχρηματοδότηση της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης με ευθύνη της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων θα καλυφθούν βγάζοντας στο σφυρί προγράμματα κατάρτισης. Ταυτόχρονα, φαίνεται η τάση, μετά την αξιολόγηση των Τμημάτων των σημερινών ΤΕΙ, όπως έχουν ανακοινώσει, κάποια από αυτά να υποβαθμιστούν σε ΙΕΚ και διετή. Και το ξεκαθάρισμα αυτό δεν θα γίνει βέβαια με κάποιο επιστημονικό κριτήριο, αλλά με τα δεδομένα πάλι της αγοράς, με όρους ζήτησης και προσφοράς, με όρους κερδοφορίας για τα μονοπώλια. Και το σίγουρο είναι ότι θα την πληρώσουν οι σπουδαστές που, και στο παρελθόν, με τα "σχέδια Αθηνά", μπήκαν σε ένα Τμήμα και βγήκαν από ένα άλλο. Τώρα κάποιοι σπουδαστές θα μπαίνουν σε Πανεπιστήμιο και θα βγαίνουν από ΙΕΚ.

Να, λοιπόν, ποιο είναι το σκεπτικό πίσω από τα διετή προγράμματα που φέρνει ο νόμος Γαβρόγλου - παίρνοντας τη σκυτάλη από τον νόμο Διαμαντοπούλου - που ψηφίστηκε το καλοκαίρι και η κυβέρνηση θέλει να τα δοκιμάσει πρώτη φορά στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής. Να ποιο είναι το σκεπτικό πίσω από τη γιγάντωση του χώρου της λεγόμενης διά βίου κατάρτισης, με τα λογής - λογής προγράμματα, σεμινάρια και πιστοποιητικά που κυνηγούν και σήμερα σπουδαστές και εργαζόμενοι, προκειμένου να κάνουν το βιογραφικό τους πιο ελκυστικό για τον εργοδότη. Παλιότερα αγόραζε κανείς στην κυριολεξία αυτά τα προγράμματα από ιδιωτικά ΙΕΚ και πιστοποιημένες ιδιωτικές σχολές, που στήνονταν σε μια νύχτα. Σήμερα, τα προγράμματα αυτά τα φέρνουν μέσα στα Πανεπιστήμια. Φοιτητές και σπουδαστές τα πληρώνουν για να πάρουν παιδαγωγική επάρκεια, να αποκτήσουν δικαίωμα υπογραφής σε κάποια πεδία στη ΣΤΕΦ, να διεκδικήσουν μια θέση ως μαίες οι νοσηλεύτριες και πάει λέγοντας...

Είναι δεδομένο ότι αυτή η κατάσταση σε σχέση με τη φύση, τον προσανατολισμό, το περιεχόμενο των σπουδών στα ΤΕΙ δεν μπορεί να συνεχιστεί.

Δεν είναι τώρα η πρώτη φορά που ακούμε ότι τα ΤΕΙ μπορούν να αποκτήσουν δήθεν "ζωτικό χώρο" στο πλαίσιο της πανεπιστημιοποίησής τους, αν κρατήσουν το χαρακτήρα τους ως Ιδρύματα εφαρμοσμένων επιστημών. Μια τέτοια λογική, όμως, δεν μπορεί να αποτελέσει απάντηση. Ο προσανατολισμός στην εφαρμογή μιας επιστήμης, στην αποκαλούμενη "καινοτομία", δηλαδή σε αυτό που θέλει η αγορά για να κινηθεί, ούτε βοηθά κάποιον να είναι καλός στη δουλειά του, ούτε λύνει το πρόβλημα της ανεργίας. Λένε ψέματα όσοι υποστηρίζουν ότι δήθεν αυτό θα σώσει τα ΤΕΙ και τους αποφοίτους τους.

Είναι η άλλη όψη του νομίσματος για την αντιμετώπιση των σπουδαστών ως πελατών. Στο όνομα της καινοτομίας, της επιχειρηματικότητας, που σήμερα τις διαφημίζουν και σε Πανεπιστήμια και σε ΤΕΙ ως λύση, πετιούνται θεωρίες από προγράμματα σπουδών, εκπαιδεύονται φοιτητές και σπουδαστές σε καταρτίσεις αντί για ολόπλευρη μόρφωση, στο να υποτάσσουν τις γνώσεις τους στις συμπληγάδες του κέρδους των αφεντικών.

Η απάντηση στις αγωνίες του σπουδαστή δεν μπορεί να δοθεί από τις όποιες κυβερνητικές εξαγγελίες, όσα μασκαρέματα της πραγματικότητας κι αν επιχειρήσουν. Γι' αυτό και κανένας δεν πρέπει να τσιμπήσει από τους κυβερνητικούς χειρισμούς, να δει σ' αυτούς τον σωτήρα που η πείρα έχει δείξει πια με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι δεν πρόκειται να 'ρθει, όσο κι αν κανείς τον περιμένει εξ ουρανού. Αρα, για να βρει ο σπουδαστής των ΤΕΙ ποια είναι η απάντηση, ποια είναι η λύση στο πρόβλημα, στο αδιέξοδο που αντιμετωπίζει, χρειάζεται να πιάσει το νήμα από την αρχή. Να δει ότι η επικέντρωση "σ' αυτά που θέλει η αγορά και οι επιχειρήσεις", όπως λένε, δείχνει τη φτώχεια, την αντιδραστική στροφή που έχει σηματοδοτήσει το κυνήγι των δεξιοτήτων.

Οι σπουδαστές γνωρίζουν το πόσο γρήγορα εφαρμόζονται πλέον τα αποτελέσματα της τεχνικής στην παραγωγή. Ομως, ταυτόχρονα τους καλούμε να αντιληφθούν το σύνθημα αυτό που λέει "χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά", ότι δηλαδή τα μέσα παραγωγής στα οποία ενσωματώνονται η τεχνολογία και η επιστημονική γνώση, δεν δουλεύουν χωρίς τα χέρια και το μυαλό της βασικής παραγωγικής δύναμης, του ανθρώπου. Γι' αυτό και οι εργοδότες πάντα επιδιώκουν να τους έχουν όσο το δυνατό πιο φθηνούς στη δούλεψή τους. Γιατί, πολύ απλά, η εκμετάλλευση της δουλειάς τους είναι προϋπόθεση για να αποκομίζουν ακόμα μεγαλύτερα κέρδη. Αυτό είναι, λοιπόν, που πιέζει για να "σπάνε" δικαιώματα στη βάση της κατηγοριοποίησης των σπουδών, αυτή είναι η πηγή του "μπάχαλου" με τα επαγγελματικά δικαιώματα που χρόνια τώρα βασανίζει τα ΤΕΙ.

Αυτή είναι και η αιτία που οι αστικές κυβερνήσεις των τελευταίων ετών, όποια κόμματα κι αν τις απαρτίζουν, έχουν κυριολεκτικά "λυσσάξει" για να μαζικοποιηθεί η τεχνική εκπαίδευση στο δευτεροβάθμιο επίπεδο, με τον ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα, να "τρέχει" τώρα άλλη μια τέτοια καμπάνια, με τις αφίσες για τη μαθητεία να έχουν πλημμυρίσει το Μετρό.

Το ερώτημα, τελικά, που πρέπει να απαντηθεί για να δοθεί μια και καλή απάντηση στο ζήτημα του χαρακτήρα και της θέσης των σημερινών τμημάτων των ΤΕΙ μπαίνει ως εξής:

Χρειάζεται ή δεν χρειάζεται για κάθε επάγγελμα, για την άσκηση του οποίου απαιτείται γνώση πανεπιστημιακού επιπέδου, δηλαδή να έχει σπουδάσει ο φοιτητής σε βάθος την αντίστοιχη επιστήμη, να έχει μελετήσει στην πράξη τις εφαρμογές της, να μπορεί να κατανοεί τα προβλήματα που θέτει η ίδια η ζωή, να υπάρχει και η αντίστοιχη Σχολή; Προφανώς και χρειάζεται. Αρα, αυτό που χρειάζεται είναι οργάνωση των σπουδών σε τμήματα ανά επιστημονικό αντικείμενο, χωρίς διακρίσεις και ανισοτιμία μεταξύ των σχολών και των αποφοίτων, χωρίς τμήματα που κάνουν λίγο απ' το ένα και λίγο από το άλλο ή τμήματα που καταπιάνονται μόνο με μια από τις διάφορες πλευρές μιας επιστήμης.

Ετσι, λοιπόν, προκύπτει ότι αυτό που χρειάζεται είναι να αλλάξει συνολικά ο χάρτης της Ανώτατης Εκπαίδευσης, να ξαναστηθούν από το μηδέν όλα τα τμήματα, είτε σήμερα εντάσσονται σε κάποιο πανεπιστήμιο, είτε σε κάποιο ΤΕΙ, να μαζευτούν τα επιστημονικά αντικείμενα, να φτιαχτούν οι αντίστοιχες σχολές και τα αντίστοιχα προγράμματα σπουδών, ώστε να πάψουν πια οι κατηγοριοποιήσεις και οι διακρίσεις. Να σταματήσουν να υπάρχουν απόφοιτοι διαφορετικών ταχυτήτων για τα ίδια αντικείμενα (από πανεπιστήμια, ΤΕΙ, ΙΕΚ, σχολές ΟΑΕΔ κ.ά.), έτσι που τελικά κανείς τους να μην κατέχει στο σύνολό της την κάθε επιστήμη. Μόνο έτσι μπορεί να γίνει λόγος για πραγματική πανεπιστημιοποίηση όλων των σχολών. Ομως, για να γίνει αυτό, χρειάζεται να εκλείψει η αιτία που προκαλεί την κατηγοριοποίηση. Να φύγουν από τη μέση όσοι εκμεταλλεύονται τους αποφοίτους διαφόρων ταχυτήτων κι όχι απλά να αλλάξουν όνομα οι ταχύτητες αυτές.

Σύντροφοι και φίλοι,

Σας καλούμε να μάθετε, να μελετήσετε την πρόταση που κάνει το ΚΚΕ όχι μόνο για τα ΤΕΙ, αλλά συνολικά για την Ανώτατη Εκπαίδευση. Εμείς λέμε ότι ο σπουδαστής πρέπει να ακούσει, να έρθει σε επαφή και με την πρόταση του ΚΚΕ για την εργατική εξουσία, συνδεδεμένα με την πρόταση για την Ανώτατη Εκπαίδευση. Είναι δυο πράγματα αντικειμενικά δεμένα μεταξύ τους. Για να δοθεί λύση οριστικά και διά παντός στα προβλήματα που βιώνει ο σπουδαστής σήμερα, η μόνη λύση είναι να αλλάξουν ριζικά τα πράγματα και στο επίπεδο της οικονομίας. Να κοινωνικοποιηθούν τα μέσα παραγωγής, να περάσουν στα χέρια αυτών που παράγουν τον πλούτο. Μόνο με αυτόν τον όρο θα οργανωθεί αλλιώς και η Εκπαίδευση και θα φύγει από τη μέση ο πυρήνας της ανεργίας, το κέρδος.

Σε συνθήκες εργατικής εξουσίας, ο φοιτητής θα προετοιμάζεται για να δουλέψει σε δουλειά που θα ξέρει ότι δεν κινδυνεύει να χαθεί, αν πέσουν τα καράβια του εργοδότη του έξω ή αν αυτός βρει κάποιον άλλο που θα του κάνει καλύτερα και φθηνότερα την ίδια δουλειά. Αντίθετα, όχι μόνο θα δουλεύει, αλλά θα συμμετέχει και ο ίδιος στην οργάνωση της δουλειάς. Δεν θα παραμένει, όπως σήμερα, ένα απλό γρανάζι, αλλά θα είναι ο ίδιος συντελεστής της παραγωγής, με τις γνώσεις του και την εργασία του. (...)

Εμείς, ως Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, προτείνουμε στους σπουδαστές να συντονίσουν τον αγώνα τους χωρίς ψεύτικες και τεχνητές διαχωριστικές γραμμές. Να κινητοποιηθούν μαζί με τους φοιτητές των σημερινών Πανεπιστημίων που τελικά, στο ίδιο καζάνι, της ανεργίας και της περιπλάνησης, βράζουμε όλοι. Να αξιοποιήσουν τις δυνατότητες που μπορεί να δώσει ένα φοιτητικό και σπουδαστικό κίνημα οργανωμένο, προσανατολισμένο στη διεκδίκηση δωρεάν αναβαθμισμένων σπουδών. Να αξιοποιήσουν τις πολλαπλασιαστικές δυνατότητες που αντικειμενικά δίνει η συμπόρευση με το εργατικό, το λαϊκό κίνημα, μέρος του οποίου θα αποτελείτε κι εσείς σε λίγα χρόνια.

Σας καλούμε να συνεχίσουμε μαζί τους αγώνες που δεν στενεύουν τα αιτήματα, αλλά αντίθετα καταδεικνύουν τον ένοχο και δείχνουν τη διέξοδο στα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε. Αυτοί οι αγώνες είναι αγώνες με οργάνωση, συλλογικότητα, κλιμάκωση, αλλά και νίκες που μπορούμε να μετρήσουμε.

Το επόμενο διάστημα θα βρεθούμε μαζί στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις, στα συλλαλητήρια των φοιτητών και σπουδαστών, έχοντας ως κόκκινη γραμμή "κανένας φοιτητής και σπουδαστής να μην πληρώσει το λογαριασμό για τους δικούς τους σχεδιασμούς". Σε αυτήν τη βάση το ΚΚΕ στηρίζει με όλες του τις δυνάμεις τα αιτήματα που παλεύει στο σήμερα το Μέτωπο Αγώνα Σπουδαστών, για να σπουδάζουν οι νέοι ολοκληρωμένα και χωρίς εμπόδια και να δουλεύουν στο αντικείμενο που σπουδάζουν.

Για να φουντώσει η απαίτηση σε κάθε επιστημονικό αντικείμενο να υπάρχει ένα και μοναδικό πτυχίο, πανεπιστημιακού επιπέδου. Να καταργηθούν οι κατηγοριοποιήσεις μεταξύ των αποφοίτων. Για να είναι το πτυχίο η μόνη προϋπόθεση για το επάγγελμα. Για να ενισχυθεί εδώ και τώρα η φοιτητική μέριμνα».