Τρίτη 15 Οχτώβρη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Οι «φωνές» στην τρόικα...

Οι διοχετευόμενες από την κυβέρνηση πληροφορίες, ότι τα στελέχη της σηκώνουν τοίχο αντίστασης σε αξιώσεις της τρόικας για τη λήψη νέων μέτρων, σε συνδυασμό με την οξύτατη «αντιμνημονιακή ρητορεία» του αστικού Τύπου, φαίνεται πως ενισχύουν στην αστική τάξη της Ελλάδας την απαίτηση για αλλαγή μείγματος πολιτικής για τη διαχείριση της κρίσης. Δυναμώνουν οι φωνές ότι με την τρόικα και την πολιτική της συνεχίζεται η ύφεση...

Ετσι τώρα επικαλούνται διαφωνίες με την τρόικα, αυτοί που μέχρι χτες έλεγαν σε όλους τους τόνους, ότι το σύνολο της πολιτικής που εφαρμόζεται για την αντιμετώπιση της κρίσης, το σύνολο των μεταρρυθμίσεων και των προσαρμογών, δεν είναι πολιτική που την επιβάλλει η τρόικα, αλλά υπαγορεύεται από τα δεδομένα της ελληνικής οικονομίας. Και βεβαίως την επεξεργαζόταν σε συμφωνία με την τρόικα. Αλλωστε στο πρόγραμμα των αναδιαρθρώσεων θα συνεχίσουν. Δε θέλουν, λένε, άλλα δημοσιονομικά μέτρα.

Βεβαίως προκαλεί οργή και αγανάχτηση να παριστάνουν τους σωματοφύλακες των εργαζομένων, αυτοί που ψήφισαν όλους τους αντιλαϊκούς νόμους για τη μείωση των μισθών και συντάξεων, τη καθιέρωση μισθών κάτω και από 500 ευρώ το μήνα, που μετέτρεψαν το σύστημα της δημόσιας Υγείας και της Κοινωνικής Ασφάλισης σε εφιάλτη όσων αρρωσταίνουν ή δεν έχουν καλή υγεία.

Πάει πολύ υπουργοί - στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ να μιλάνε για αντιστάσεις όταν αυτοί -μαζί με το ΛΑ.Ο.Σ. και τη ΔΗΜΑΡ- υιοθέτησαν νόμους και ρυθμίσεις για τη φορολογική λεηλασία των λαϊκών στρωμάτων, ανάγκασαν τις εργατικές οικογένειες να ζούνε στην παγωνιά χωρίς θέρμανση, ενώ την ίδια στιγμή δίνουν αφειδώς νέα κίνητρα και προνόμια στις μεγάλες επιχειρήσεις.

Μοναδικό μέλημα όλων αυτών είναι να υπηρετούν τυφλά τα συμφέροντα του κεφαλαίου, προσφέροντας εκατοντάδες δισεκατομμύρια στους τραπεζίτες και άλλες ομάδες της οικονομικής ολιγαρχίας. Αποδέχονται την Ευρωπαϊκή Ενωση και την καπιταλιστική οικονομία, την ανάγκη των μονοπωλίων να διασφαλίσουν την κερδοφορία τους.

... και η λογική της «χαλάρωσης»

Βέβαια μέσα στα πλαίσια των ανταγωνισμών και των διαφορετικών επιχειρηματικών συμφερόντων, η πλάστιγγα γέρνει πότε προς μία και πότε προς άλλη κατεύθυνση, διαδικασία που σε περιόδους κρίσης εκφράζεται με ιδιαίτερη όξυνση των αντιθέσεων και την προβολή διαφορετικών αποχρώσεων, στο πεδίο της καπιταλιστικής διαχείρισης. Είναι αυτό που με άλλα λόγια λέμε το... μείγμα, οι επιμέρους διαφοροποιήσεις στο πλαίσιο της ενιαίας αντίληψης για το μονόδρομο των φιλομονοπωλιακών πολιτικών, των πολιτικών στήριξης του συστήματος. Που τώρα φαίνεται να γέρνει προς την κατεύθυνση της λεγόμενης χαλάρωσης. Αλλά ό,τι και αν γίνει, η ζωή του λαού δεν πρόκειται να αλλάξει. Να τους γυρίσει την πλάτη και να παλέψει για το δικό του δρόμο.

Αρον - άρον σύλληψη δημοσιογράφου

Πολύ μεγάλη πρεμούρα έπιασε τις διωκτικές αρχές, για να προχωρήσουν άρον - άρον στη σύλληψη του δημοσιογράφου των «Νέων» Γ. Παπαχρήστου μετά από μήνυση που έκανε ο Π. Καμμένος. Μεγάλη βιασύνη δείχνουν αστυνομία και εισαγγελείς... Είπαμε, χρειάζεται ετοιμότητα και επαγρύπνηση...

Δύο όψεις, ίδιο νόμισμα

Πληθαίνει τον τελευταίο καιρό η αρθρογραφία στον αστικό Τύπο για την αναγκαιότητα «να φύγει η τρόικα», «να ανακτήσει η Ελλάδα την οικονομική της ανεξαρτησία», να στηριχθεί η καπιταλιστική ανάπτυξη σε ένα «εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της ελληνικής οικονομίας». Τέτοιες απόψεις εκφράζει και ο πρόεδρος του ΣΕΒ. Τα βασικά επιχειρήματα που χρησιμοποιούν, είναι ότι το μείγμα διαχείρισης της τρόικας είναι «αναποτελεσματικό», ότι καθυστερεί την ανάκαμψη και ότι οι λαϊκές αντιδράσεις για τα μέτρα μπορεί να οδηγήσουν σε «κοινωνική έκρηξη», όπως έγραφε στο κύριο άρθρο της την Κυριακή μια από τις ναυαρχίδες των αστών. Θα σκεφτεί κανείς: Τι μύγα τους τσίμπησε και από εκεί που τα προηγούμενα χρόνια μιλούσαν για «εξωστρέφεια» της ελληνικής οικονομίας, τώρα αναδιπλώνονται και ζητάνε «εθνικά σχέδια ανασυγκρότησης»;

Η απάντηση είναι ότι η εθνικιστική και η κοσμοπολίτικη αντίληψη της αστικής τάξης είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Εναλλάσσονται ανάλογα με τα ιδιαίτερα συμφέροντά της, όπως αυτά διαμορφώνονται σε κάθε ιστορική στιγμή και μάλιστα όχι ενιαία στο εσωτερικό της. Για παράδειγμα, η συμμετοχή στην ΕΕ και μετά στην ΟΝΕ σήμαινε τη συνειδητή παραχώρηση από τη μεριά των αστών μέρους της «εθνικής κυριαρχίας», με την προσδοκία ότι θα έχουν πολλαπλάσια οφέλη από τη συμμετοχή τους στη διακρατική ένωση των μονοπωλίων. Και είχαν. Τώρα, ισχυροποιείται η τάση για απεγκλωβισμό από την «πολιτική της τρόικας», η παρουσία της οποίας προέκυψε περίπου σαν «συμβατική υποχρέωση» από τη συμμετοχή της Ελλάδας στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και κυρίως στην Ευρωζώνη, στο πλαίσιο της συνολικής διαχείρισης της κρίσης.

Οι ίδιες δυνάμεις που τώρα ξορκίζουν την τρόικα, επαινούσαν προηγουμένως τη συμβολή της στη διαχείριση της κρίσης. Τώρα που οι ανάγκες άλλαξαν, η προσαρμογή τους είναι ακαριαία. Για παράδειγμα, το «Βήμα» κατακρίνει την κυβέρνηση ότι ανέχεται την τρόικα να κάνει κουμάντο στις τράπεζες και ότι μ' αυτόν τον τρόπο στερεί χρήμα από τις ντόπιες επιχειρήσεις, που θα μπορούσαν να έχουν χρηματοδότηση, αν η κυβέρνηση είχε αποκαταστήσει την «οικονομική ανεξαρτησία». Θυμίζουμε ότι πάνω σε τέτοιες απόψεις στηρίχθηκαν τα «αντιμνημονιακά» ιδεολογήματα της «υποτέλειας» και της «κατοχής» της χώρας, που ενίσχυσαν τον εθνικισμό και, εκτός απ' όλα τα άλλα, έδωσαν αέρα και στα πανιά της φασιστικής Χρυσής Αυγής.

Η στάση ισχυρών μερίδων της αστικής τάξης απέναντι στην τρόικα αντανακλά την επιθυμία τους να αλλάξει το μείγμα διαχείρισης στην Ελλάδα, με ελάφρυνση του χρέους και περισσότερα επεκτατικά μέτρα, από τα οποία θα ωφεληθούν οι ίδιοι, χωρίς να κάνουν σκόντο στα μέτρα που βαθαίνουν την εργασιακή εκμετάλλευση και τα οποία εφαρμόζονται σε όλη την ΕΕ, είτε με τρόικα, είτε χωρίς. Αντανακλά επίσης την ανησυχία ότι αδυνατίζει η θέση τους στον ανταγωνισμό με επιχειρηματικούς ομίλους άλλων χωρών. Αυτή την ανησυχία εξέφρασε για λογαριασμό τους και ο Αλ. Τσίπρας, όταν είπε από τη ΔΕΘ ότι η σημερινή διαχείριση της κρίσης «υπονομεύει και τη δυνατότητα αυτόνομης πορείας ορισμένων, που ναι μεν ευνοούνται περιστασιακά από το μνημόνιο, αλλά αδυνατούν να συνειδητοποιήσουν ότι η πίεση έχει ήδη αρχίσει να μεταφέρεται πάνω σε αυτούς»...


Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

Δεν υπήρχε λόγος...

Το μόνο κείμενο που έχει πραγματικά στόχους για τη χώρα είναι το μνημόνιο δήλωσε τις προάλλες ο κ. Στουρνάρας.

Θυμίζουμε ότι πρόκειται για το ίδιο κείμενο μιας πολιτικής που οι καπιταλιστές προσπαθούσαν να την επιβάλουν για χρόνια και μόλις ήρθε η κρίση βρήκαν την ευκαιρία.

Θυμίζουμε ότι το μνημόνιο είναι το ίδιο κείμενο που ο πρωθυπουργός το έχει χαρακτηρίσει «ελληνικής ιδιοκτησίας»!

Που ο Πάγκαλος το έχει χαρακτηρίσει «ευλογία».

Και που ο Βενιζέλος το έχει αποκαλέσει «ευτυχία».

Συνεπώς, δεν υπήρχε κανένας λόγος για τις χτεσινές διαρροές από το Μαξίμου. Οτι, δηλαδή, ο κ. Στουρνάρας απολαμβάνει της πλήρους εμπιστοσύνης του κ. Σαμαρά. Το ξέραμε...

... Ελλιπής

Κοινή κάθοδο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές σε ενιαίο ψηφοδέλτιο προτείνει ο Θ. Πάγκαλος. Πιστεύουμε ότι η πρότασή του είναι ελλιπής, αν και κινείται στη σωστή κατεύθυνση. Κανονικά η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πρέπει να κατέβουν μαζί και με ενιαίο ψηφοδέλτιο παντού: Και στις ευρωεκλογές, και στις εθνικές, και στις δημοτικές, ει δυνατόν και στις φοιτητικές εκλογές...

Παχιά λόγια για έναν αντιλαϊκό θεσμό

Το περασμένο Σάββατο πραγματοποιήθηκε η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του Τομέα Αυτοδιοίκησης της ΔΗΜΑΡ κι όπως μας πληροφορεί το σχετικό δελτίο Τύπου, εκεί, «επιβεβαιώθηκε η βασική κατεύθυνση ότι οι αυτοδιοικητικές εκλογές δεν αποτελούν επιβράβευση ή αποδοκιμασία της κυβερνητικής πολιτικής ούτε και δημοψήφισμα κατά του μνημονίου, αποτελούν ένα πεδίο συναινέσεων και προγραμματικών συγκλίσεων για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις με προοδευτικό περιεχόμενο, που θα διεκδικούν την ενδυνάμωση της οικονομικής και διοικητικής αυτοτέλειας της Αυτοδιοίκησης, την ενίσχυση της τοπικής ανάπτυξης, την αναβάθμιση της κοινωνικής πολιτικής, τη βελτίωση των παρεχομένων υπηρεσιών προς τον πολίτη».

Η ΔΗΜΑΡ προσπαθεί να αιτιολογήσει τις συμπράξεις με τα κόμματα της συγκυβέρνησης στη βάση μιας βαθύτατα αντιλαϊκής πολιτικής, την οποία άλλωστε υπηρέτησαν οι αιρετοί που πρόσκεινται σ' αυτήν όλα τα προηγούμενα χρόνια. Κατανοητές οι κομματικές σκοπιμότητες αλλά δε δικαιολογούν την τόση πια κακοποίηση μιας πραγματικότητας που βοά ότι η τοπική διοίκηση είναι κρατικός μηχανισμός, βραχίονας επιβολής βαθιά αντεργατικών αντιλαϊκών μέτρων, με συμβολή στην υλοποίηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων που τσακίζουν στο διάβα τους σαν οδοστρωτήρας δικαιώματα του λαού. Αυτή η τοπική διοίκηση δεν είναι σύμμαχος, είναι εχθρός του λαού που πρέπει να σταθεί απέναντί της διεκδικώντας την ικανοποίηση των αναγκών του.

Από το κακό στο χειρότερο

Τα χαρακτηριστικά της βαρβαρότητας της φιλομονοπωλιακής πολιτικής της συγκυβέρνησης δεν τα νιώθουν απλά στο πετσί τους τα εκατομμύρια των εργαζομένων που δεν μπορούν να τα φέρουν βόλτα. Το μέγεθος της επίθεσης που έχει εξαπολύσει το κεφάλαιο είναι τέτοιο, που αποτυπώνεται ακόμα και στα επίσημα στοιχεία που δημοσιοποιούν οι διάφοροι φορείς και οργανισμοί στήριξης του κυβερνητικού έργου.

Λέει, για παράδειγμα, η Ελληνική Στατιστική Αρχή, που ξέρουμε ότι «μαγειρεύει» τους διάφορους δείκτες, μπορεί όμως κανείς να βγάζει συμπεράσματα για τις τάσεις: Ο αριθμός των επίσημα καταγεγραμμένων ανέργων τον Ιούλη ήταν 1.303.800 άτομα, ενώ πέρσι τον ίδιο μήνα είχαν καταγραφεί 1.176.200 άτομα.

Λέει το υπουργείο Οικονομικών για τις κρατικές δαπάνες: Για τη χρηματοδότηση του ΟΑΕΔ και για δαπάνες κοινωνικής προστασίας, που είναι ποσά μέσω των οποίων χρηματοδοτούνται περιφερειακά θέσεις εργασίας, φέτος δόθηκαν 593 εκατομμύρια ευρώ. Πέρσι το ίδιο διάστημα είχαν χορηγηθεί 862 εκατ. ευρώ. Λένε, δηλαδή, τα κυβερνητικά στοιχεία: Πρώτον, ότι η ανεργία, όπως και να υπολογιστεί, εξακολουθεί να αυξάνεται. Δεύτερον, ότι οι κρατικές δαπάνες για τη χρηματοδότηση του ΟΑΕΔ δεν πάνε για ενίσχυση των ανέργων ως επιδότησή τους αλλά δίνονται στους μεγαλοεπιχειρηματίες, στο όνομα δημιουργίας θέσεων εργασίας. Δηλαδή, οι μεγαλοεπιχειρηματίες εκμεταλλεύονται εργαζόμενους χωρίς να πληρώνουν για μισθό, αφού τους τον πληρώνει ο ΟΑΕΔ.

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Αναμορφώνοντας τη σαπίλα

Η φιλολογία που αναπτύχθηκε το Σαββατοκύριακο και χτες μέσα από τον αστικό Τύπο σχετικά με το μέλλον της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα εμφάνισε και λυρικά χαρακτηριστικά: Ενα από τα άρθρα αναφέρθηκε ως και σε «τρύπα στο κέντρο του πολιτικού συστήματος», η οποία και πρέπει να καλυφθεί. Αν και οι προτάσεις που παρουσιάζονται για την κάλυψη του κενού διαφέρουν, ένα κοινό στοιχείο τις διαπερνά: Η επίμονη προσπάθεια της αστικής τάξης να διασφαλιστεί η πολιτική σταθερότητα του συστήματος με όσο το δυνατόν ευρύτερη λαϊκή υποστήριξη. Με διαφορετική αφετηρία και στόχευση αυτός ο κοινός παρονομαστής συναντάται τόσο στην πρόταση Πάγκαλου για κοινή κάθοδο ΝΔ - ΠΑΣΟΚ στις ευρωεκλογές, όσο και στην πρόταση 58 πολιτικοκοινωνικών παραγόντων του «κλίματος Σημίτη», που με χτεσινή διακήρυξή τους καλούν στη συγκρότηση μιας «δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης» τύπου ιταλικής «Ελιάς».

Είναι προφανές πως στο κέντρο του προβληματισμού της αστικής τάξης είναι το γεγονός ότι ο κλασικός δικομματισμός δεν λειτουργεί πλέον και άρα πρέπει να βρεθεί τρόπος να περάσει το πολιτικό σύστημα σε κυβερνήσεις συνεργασίας σαν μόνιμο στοιχείο κι απ' αυτή τη σκοπιά το βάρος πέφτει στη δημιουργία πόλων. Τέτοιος είναι και αυτός που εμφανίστηκε χτες με την κίνηση των «58». Μια τέτοια κίνηση ανταποκρίνεται στην ανάγκη που διαπιστώνεται σ' όλη την ΕΕ: Να συγκροτούνται συνασπισμοί κομμάτων που να αποδίδουν σταθερές κυβερνήσεις, θεωρώντας, έτσι, ότι μέσα από μια μεγάλη εκλογική πλειοψηφία εξασφαλίζεται σταθερότητα με συναίνεση.

Η ανάγκη αυτή ανταποκρίνεται στην επιδίωξη της αστικής τάξης να επανασυγκροτεί τη συμμαχία της με ανώτερα και μεσαία στρώματα που χάνουν μεν σήμερα από την κρίση, αλλά βλέπουν μια προοπτική ανάκαμψης. Σ' αυτό το σημείο ο ρόλος μιας ανασυγκροτημένης σοσιαλδημοκρατίας εμφανίζεται κρίσιμος καθώς αυτή θεωρείται ότι καλύτερα μπορεί να εγγυηθεί την κοινωνική συνοχή για να θωρακιστεί το σύστημα. Ηδη από το Μάη του 2013 στο ιδρυτικό της συνέδριο η «Προοδευτική Συμμαχία», που συγκροτήθηκε σαν διαφοροποίηση από τη Σοσιαλιστική Διεθνή, στη Λιψία, αναφέρει ως άμεσο στόχο τη «δουλειά για διαμόρφωση μιας νέας κοινωνικής συμφωνίας ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία». Εκτοτε η συζήτηση αφορά κατά κύριο λόγο το ποιοι θα είναι οι φορείς της νέας σοσιαλδημοκρατίας και όχι το περιεχόμενο της πολιτικής της που είναι ήδη προσδιορισμένο.

Η μέχρι τώρα εξέλιξη επιβεβαιώνει την εκτίμηση του ΚΚΕ ότι η αστική τάξη προσαρμόζει τις επιλογές της. Παίρνει υπόψη ποια κυβέρνηση μπορεί να ελέγξει το εργατικό κίνημα, να προλάβει την άνοδο της ταξικής πάλης και να εξασφαλίσει ότι η κλιμακούμενη επίθεση στο εργατικό και λαϊκό εισόδημα και γενικά οι συνέπειες της κρίσης θα προχωρούν με όσο γίνεται λιγότερες αντιδράσεις. Για την εργατική τάξη, αυτό που πρέπει να 'ναι καθαρό είναι ο ταξικός χαρακτήρας αυτών των κομμάτων. Οτι πίσω από τις πολιτικές διαφορές τους δεν υπάρχουν ταξικές διαφορές, οι αντιπαραθέσεις αφορούν στο πώς θα συμβάλλουν στη σταθερότητα του ελληνικού καπιταλισμού. Κι από αυτή τη σκοπιά το κρίσιμο είναι η εργατική τάξη να διασφαλίσει τη δική της ανεξαρτησία από αυτήν ή την άλλη αστική εκδοχή, να μη γίνει, δηλαδή, η «αριστερή» πτέρυγα σ' έναν αστικό σχηματισμό.

Με κάθε ευκαιρία αναμασά τη «θεωρία των άκρων» η κυβέρνηση

Με αφορμή την εμπρηστική επίθεση στο πολιτικό γραφείο του βουλευτή της ΝΔ και υπουργού Ναυτιλίας και Αιγαίου, Μιλτ. Βαρβιτσιώτη, το ΚΚΕ τόνιζε σε ανακοίνωσή του ότι «καταδικάζει την εμπρηστική επίθεση εναντίον του πολιτικού γραφείου του Mιλτ. Βαρβιτσιώτη. Αυτές οι ενέργειες δημιουργούν σοβαρά ερωτηματικά για τους σκοπούς και τους στόχους που υπηρετούν».

Δεν πέρασε ούτε μια βδομάδα και το σχόλιο του ΚΚΕ επιβεβαιώθηκε ...

Ετσι, χτες, κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο ανώνυμη επιστολή «ανάληψης ευθύνης» για την εμπρηστική επίθεση στο γραφείο του Μιλτ. Βαρβιτσιώτη, κάποιου ή κάποιων τύπων που τάχα μιλούν «για έναν άλλο κόσμο, για την αναρχία και τον κομμουνισμό». Ο Μιλτ. Βαρβιτσιώτης, έσπευσε να δει στην επιστολή την επιβεβαίωση της θεωρίας των άκρων κι επιχειρώντας να τσουβαλιάσει τα πάντα σχολίασε ότι «τα άκρα αντιλαμβάνονται και μετέρχονται ως μέσο επιβολής των απόψεών τους τη βία».

Οι ανώνυμοι επιστολογράφοι είναι σίγουρο δεν έχουν καμία σχέση με τον κομμουνισμό, όπως ψευδώς ισχυρίζονται. Πρόκειται για άθλιους κοινούς προβοκάτορες που καμία σχέση δεν έχουν με το εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Οσον αφορά τη στάση του Μιλτ. Βαρβιτσιώτη αποτελεί μια ακόμα απόδειξη πως η κυβέρνηση έχει βάλει όλα τα σφυριά να βαράνε συντονισμένα, επικαλούμενοι με κάθε αφορμή την ανιστόρητη και αντιδραστική θεωρία των «δυο άκρων». Ο υπουργός Ναυτιλίας και Αιγαίου αντί να προσπαθεί να βάλει όλους στο ίδιο τσουβάλι, ας ψάξει καλύτερα στους μηχανισμούς του κράτους και του παρακράτους, που είναι «μανούλες» στις προβοκάτσιες κατά του λαϊκού κινήματος.



Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ