Στο σημερινό 4σέλιδο «Κομματική Ζωή και Δράση» μπορείτε να διαβάσετε τα εξής:

-- ΤΟ Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ: Ρεπορτάζ από τις εκδηλώσεις που πραγματοποίησε η οργάνωση ανά κλάδο παραγωγής.

-- Εκδηλώσεις του ΚΚΕ με αφορμή την 8η Μάρτη: Αποσπάσματα από την ομιλία της Ελ. Μπέλλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, καθώς και από τη συζήτηση που ακολούθησε, σε εκδήλωση του Κόμματος και της ΚΝΕ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

-- Κρήτη: Πείρα από τη στήριξη της Κομματικής Οργάνωσης στην παρέμβαση της ΚΝΕ στη νεολαία της υπαίθρου.

-- Ρυθμιστικό Σχέδιο Αττικής: Ρεπορτάζ από την εκδήλωση που οργάνωσε η ΚΟ Φιλαδέλφειας - Χαλκδηδόνας του ΚΚΕ.

-- Οργάνωση Δυτικών Συνοικιών της ΚΟ Αττικής: Βράβευση των πρωτοπόρων στην Οικονομική Εξόρμηση του Κόμματος.

Εργαζόμενοι από το Μέταλλο, το Φάρμακο, την Ενέργεια, την Κλωστοϋφαντουργία συζήτησαν για τις μετεκλογικές εξελίξεις, τις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στη νέα συγκυβέρνηση και τους «εταίρους» αλλά και τα καθήκοντα του Κόμματος για το επόμενο διάστημα. Επιβεβαιώθηκε και μέσα από αυτές τις πρωτοβουλίες ότι, παρά την κυβερνητική εναλλαγή, η κατάσταση στους εργασιακούς χώρους παραμένει αναλλοίωτη, επιβεβαιώνοντας ποιος είναι ο πραγματικός αντίπαλος του λαού. «Πίσω από τις πόρτες των εργοστασίων υπάρχει η τρομοκρατία, ο αυταρχισμός και η εκμετάλλευση, την ίδια στιγμή που στις τηλεοράσεις τα κηρύγματα "εθνικής υπερηφάνειας" δίνουν και παίρνουν», μεταφέρθηκε χαρακτηριστικά στη συγκέντρωση των ΚΟ Φαρμάκου.

Αναδείχθηκε επίσης ότι, παρά τα όσα ψίχουλα δεσμεύεται η συγκυβέρνηση να μοιράσει, οι εργαζόμενοι που παράγουν τον πλούτο, παραμένουν οι μεγάλοι χαμένοι. Αυτή η αλήθεια δεν αλλάζει, είτε η καπιταλιστική οικονομία είναι σε κρίση είτε περνά σε φάση ανάκαμψης, παραμένουν χαμένοι είτε γίνονται μειώσεις στους μισθούς είτε επιστρέφονται κάποια ψίχουλα.

Από τις συγκεντρώσεις των ΚΟ Ενέργειας και Μετάλλου

Στη συγκέντρωση των ΚΟ του Μετάλλου, ο Γιάννης Μερεντίτης, μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής, αναφέρει χαρακτηριστικά, με αφορμή το βάφτισμα των διαπραγματεύσεων της συγκυβέρνησης σε «εθνική προσπάθεια»: «Στον καπιταλισμό δεν μπορεί να υπάρχει "κοινό εθνικό συμφέρον", "κοινή εθνική προσπάθεια", γιατί απλούστατα το συμφέρον της αστικής τάξης είναι αντίθετο με αυτό της εργατικής τάξης. Το συμφέρον των εργαζομένων ενός εργοστασίου είναι αντίθετο με αυτό του εργοδότη. Οταν μια τάξη κερδίζει, χάνει η άλλη, όταν η επιχείρηση κερδίζει, χάνουν οι εργαζόμενοι. Δεν υπέφεραν όλοι οι Ελληνες από την κρίση, δεν κόπηκε σε όλους η ανάσα αλλά στους εργαζόμενους και στα φτωχά λαϊκά στρώματα. Υπέφεραν οι εργαζόμενοι της "Χαλυβουργίας" που βρέθηκαν χωρίς δουλειά και όχι ο Μάνεσης. Υπέφεραν οι απολυμένοι της "Χαλυβουργικής" και όχι η οικογένεια Αγγελόπουλου. Υπέφεραν οι εργαζόμενοι των ναυπηγείων και όχι ο Ταβουλάρης και ο κάθε καπιταλιστής...»

Στην αντίστοιχη συζήτηση των ΚΟ Φαρμάκου τα παραδείγματα αναδεικνύουν πιο συγκεκριμένα ότι η αστική τάξη δεν ανησυχούσε για την κυβερνητική εναλλαγή. Μάλιστα, μεγάλα τμήματά της δούλευαν για αυτή. «Είναι χαρακτηριστικό ότι, στον κλάδο του Φαρμάκου, η πλειοψηφία των εργοδοτών του κλάδου, κυρίως από τη φαρμακοβιομηχανία που χαρακτηρίζεται "ελληνική" αλλά και από τις φαρμακαποθήκες, τους φαρμακοποιούς, σάλπιζε την "αλλαγή", δούλευε υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, φανερά ή όχι», επισημαίνει η Γιώτα Ταβουλάρη, στέλεχος του Κόμματος. «Στο Φάρμακο», συνεχίζει, «οι αναδιαρθρώσεις που έγιναν όλα τα προηγούμενα χρόνια, που έχουν ενισχύσει ουσιαστικά και την ελληνόκτητη και την πολυεθνική βιομηχανία, ήταν σε αντίθεση με τα συμφέροντα των εργαζομένων: Ούτε τις θέσεις εργασίας αύξησαν, ούτε τους μισθούς, ούτε τα δικαιώματα και τις εργασιακές σχέσεις βελτίωσαν. Αυτή η ανάπτυξη και το γεγονός ότι ο κλάδος είναι ένας από τους βασικούς πυλώνες της καπιταλιστικής ανάπτυξης στην Ελλάδα, έχει στηθεί πάνω στο χτύπημα που δέχτηκαν συνολικά οι εργαζόμενοι όλα τα προηγούμενα χρόνια».

Στις συγκεντρώσεις, εργαζόμενοι, οπαδοί και φίλοι του ΚΚΕ μετέφεραν πείρα από τη διαπάλη και την επίθεση ενάντια στο ΚΚΕ, το ρόλο που παίζει σε αυτήν ο ΣΥΡΙΖΑ ως το νέο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα αστικής διαχείρισης. Μάλιστα, όπως σχολίασε ο Γ. Μερεντίτης, ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπηρετήσει την αστική διακυβέρνηση με το δικό του τρόπο. «Λέγαμε ότι θα προσπαθήσουν να ενσωματώσουν το κίνημα με διαφορετικό τρόπο», σημειώνει. «Τώρα προσπαθούν να αποκτήσουν φιλικές σχέσεις με συνδικάτα, με μαζικούς φορείς, με δήμους, να τα κάνουν συνένοχα, πλυντήρια της αντιλαϊκής πολιτικής. Τα θέλουν να τους "συμβουλεύουν", να στηρίζουν την κυβέρνηση με "κριτικό τρόπο"».

Ο χαρακτήρας της συγκυβέρνησης αλλά και του νέου εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού περιγράφηκε γλαφυρά στη συζήτηση των ΚΟ Ενέργειας, με αφορμή τη σκόνη που σηκώθηκε για τις δήθεν «παροχές» της νέας ΣΣΕ των εργαζομένων της ΔΕΗ. «Με ταξικό μίσος τοποθετήθηκε η συγκυβέρνηση απέναντι στο χαρτζιλίκι των έξι ευρώ, ισχυριζόμενη ότι είναι απαράδεκτο να δίνονται αυξήσεις σε εργαζόμενους», σημείωσε εισηγητικά ο Γιάννης Καμπάνης, στέλεχος του Κόμματος, ενώ εργαζόμενος στον κλάδο συμπλήρωσε: «Αποδεικνύεται ότι η κυβέρνηση όχι μόνο δε συζητάει για ανάκτηση των απωλειών των εργαζομένων αλλά δεν ανέχεται ακόμα και τα ψίχουλα, μια δαπάνη αμελητέα μπροστά στην κερδοφορία της επιχείρησης, που μάλιστα δεν αφορά όλους τους εργαζόμενους. Είναι μέρος μιας σύμβασης διασπαστικής, που συντηρεί όλο το αντεργατικό - μνημονιακό νομικό οπλοστάσιο των τελευταίων χρόνων με ευθύνη του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού που πλειοψηφεί».

Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που, παρεμβαίνοντας στην κουβέντα, μετέφεραν δυσκολίες που αντιμετωπίζουν στην προώθηση της πολιτικής του Κόμματος: «Παρόλο που περισσότερος κόσμος μας ακούει, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις μειωμένες απαιτήσεις των εργαζομένων», αναφέρει εργαζόμενη από άλλο χώρο, μεταφέροντας πείρα από τη συζήτηση με συναδέλφους της, και συμπληρώνει: «Απαιτείται επιμονή, πολλή συζήτηση. Επίσης αντιμετωπίζουμε το χυδαίο αντικομμουνισμό από στελέχη του κυβερνώντος κόμματος. Στην αντιπαράθεση που τους κάνουμε μεταχειρίζονται τα πιο αντιδραστικά επιχειρήματα, όπως την ταύτιση φασισμού - κομμουνισμού και την επίθεση στη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Δείχνουν και με τον τρόπο αυτόν ποιος είναι ο εχθρός τους...».

«Ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρνει να παγιώσει τις χαμηλές απαιτήσεις των εργαζομένων και αυτή είναι η χειρότερη μορφή τρομοκρατίας. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι διστάζουν να διεκδικήσουν, γιατί σκέφτονται αυτούς που είναι άνεργοι, τα χειρότερα... Οι προσπάθειές μας πρέπει να στοχεύουν στην αποδόμηση αυτής της λογικής», συμπληρώνει τρίτος εργαζόμενος.

Οι δυσκολίες της παρέμβασης στους εργασιακούς χώρους, σε εργοστάσια δεν είναι λίγες. Η πολιτική παρέμβαση του Κόμματος είναι απαραίτητος όρος για να στηρίζεται και η καθημερινή πάλη. Οπως αναφέρθηκε στη συζήτηση των ΚΟ Μετάλλου: «Είναι απαραίτητη η προσπάθεια για να οικοδομήσουμε το Κόμμα μέσα στους χώρους δουλειάς και η ιδεολογική - πολιτική δουλειά του ΚΚΕ μέσα στα εργοστάσια είναι το πιο βασικό ζήτημα. Αγώνες μικροί ή μεγάλοι θα γίνονται. Αν δε δυναμώνει όμως το ΚΚΕ, η πολιτική του παρέμβαση, είναι εύκολο να κυριαρχήσει η απογοήτευση ακόμα και όταν γίνονται αγώνες. Το ΚΚΕ πρέπει να ισχυροποιείται παντού».

Οπως επισήμανε ο Π. Ηλιόπουλος,«χρειάζεται η εργατική τάξη και ο λαός να συγκρουστούν με την εξουσία του κεφαλαίου, με την ΕΕ, να μη συμβιβάζονται με τα ψίχουλα, να μην περιμένουν λύσεις από τα πάνω και να πάρουν τις τύχες της χώρας στα χέρια τους. Επίσης χρειάζεται πιο ισχυρό ΚΚΕ με γερά στηρίγματα μέσα στο λαό, πρώτα και κύρια στα εργοστάσια, στον κλάδο. Αυτό είναι καθήκον που αφορά όλους τους εργάτες που έχουν βγάλει συμπεράσματα, που κινητοποιούνται, είναι οργανωμένοι».

Από επίσκεψη μαθητικών Οργανώσεων της ΚΝΕ στις φυλακές του Ιτζεδίν

Σε αυτά τα παιδιά έχουμε χρέος να παρέμβουμε, στα παιδιά των φτωχών αγροτών, των μικρομεσαίων επαγγελματοβιοτεχνών, στη μελλοντική βάρδια της εργατικής τάξης.

Η παρέμβασή μας ιεράρχησε κυρίως τους μαθητές. Μεγάλη ώθηση έδωσε η συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στο Κόμμα ενόψει της Συνδιάσκεψης για τη δουλειά στη νεολαία. Αποφασιστικά, στελέχη του Κόμματος μπήκαν μπροστά στην οικοδόμηση ΟΒ, πρώτα και κύρια με τον οικογενειακό τους περίγυρο. Είναι ζητούμενο την επόμενη περίοδο να κατανοηθεί στο σύνολο των μελών και οπαδών του Κόμματος η ανάγκη οικοδόμησης γερών Οργανώσεων της ΚΝΕ και αυτοτελούς παρέμβασης στη νεολαία. Να κατανοηθεί καλύτερα η σημασία της ένταξης ενός νέου στην οργανωμένη ζωή, στην πάλη για μια ανώτερη κοινωνία, ενάντια στον ατομικό δρόμο της υποταγής και της μοιρολατρίας. Να γίνει αντιληπτό πως στην ΚΝΕ και βοηθάς αλλά κυρίως βοηθιέσαι να αντιμετωπίσεις τις δυσκολίες της ζωής σα νέος επαναστάτης, με ψηλά το κεφάλι. Με την ένταξή του στις γραμμές της ΚΝΕ, ο νέος άνθρωπος έρχεται σε επαφή με τις αξίες της εργατικής τάξης, τις αξίες της αλληλεγγύης, της εργατικότητας, της συνέπειας λόγων και έργων. Αξίες που συγκρούονται καθημερινά με το σάπιο lifestyle της κυρίαρχης ιδεολογίας, που πάνε να μας περάσουν ως «νέο» και «πρωτοπόρο». Οπου κατανοήθηκαν καλύτερα αυτά, είχαμε παραδείγματα σημαντικής πρακτικής βοήθειας του Κόμματος σε χώρους όπου δύσκολα θα έφτανε η ΚΝΕ, μέχρι και στο πιο απομακρυσμένο χωριό της Νότιας Κρήτης.

Καθώς, όμως, μεγαλώνουν πλέον και οι απαιτήσεις στο πώς η ΚΝΕ καθοδηγεί ολόπλευρα τα μέλη της, με βάση τις κατευθύνσεις του 11ου Συνεδρίου της, ειδικό βάρος πέφτει στη δουλειά μας στις μαθητικές ΟΒ: Να μας απασχολήσει, π.χ., πώς απαντάει ο μαθητής σύντροφος στο μάθημα της πολιτικής παιδείας, που διδάσκεται ο αντικομμουνισμός μέσα από τα σχολικά βιβλία, πώς η κουβέντα μέσα στην ΟΒ παίρνει υπόψη τα βιώματα των μαθητών, πώς με πολυμορφία και ζωντανά παραδείγματα, που πατάνε στην καθημερινότητά τους, οι μαθητές μας έρχονται σε επαφή με την επαναστατική κοσμοθεωρία, το Πρόγραμμα του Κόμματος.

Σε αυτήν τη δουλειά πρέπει και μπορεί να βοηθήσει το Κόμμα, εξετάζοντας το πρόγραμμα των σχολικών βιβλίων, δίνοντας συγκεκριμένη επιχειρηματολογία. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι απευθυνόμαστε σε μαθητές αλλά και σε μια νεολαία, γενικότερα, που δεν έχει ζήσει τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού. Εχει μεγαλώσει μέσα στην αντεπανάσταση, διαβάζοντας την παραχαραγμένη Ιστορία από τη σκοπιά της αστικής τάξης. Η εθνικιστική αλλά και η κοσμοπολίτικη προσέγγιση της Ιστορίας, μας αναγκάζει να απαντάμε πράγματα τα οποία παλιότερα θεωρούσαμε δεδομένα. Ζητήματα που βομβαρδίζονται από το πρωί μέχρι το βράδυ οι μαθητές, όπως πώς κρίνουμε αν κάτι είναι αλήθεια ή τι σημαίνει αντικειμενική πληροφόρηση, πρέπει να απαντηθούν στις νεότερες ηλικίες. Είναι κρίσιμο να αναπτύσσεται ταξικό κριτήριο στα νέα παιδιά, ειδικά αν λάβουμε υπόψη τη μεγάλη ταχύτητα που εξαπλώνεται η πληροφορία μέσω του διαδικτύου και την αξιοποίησή του από τον αντίπαλο για να κατευθύνει το κίνημα σε ακίνδυνα μονοπάτια για το σύστημα. Τέτοια ζητήματα πρέπει να απασχολούν τις ΚΟΒ των εκπαιδευτικών ή των νέων τεχνολογιών, για παράδειγμα. Η δουλειά αυτή είναι δουλειά υποδομής και φαίνεται στις κρίσιμες καμπές του κινήματος, φάνηκε, π.χ., πόσο σημαντική ήταν στις πρόσφατες μαθητικές κινητοποιήσεις ενάντια στο νέο Λύκειο.

Η συνεργασία, που πρέπει να είναι πολύ στενή όσον αφορά ζητήματα περιεχομένου, πρέπει να επεκτείνεται και στο κίνημα. Με επίκεντρο τη σχολική μονάδα, οι δυνάμεις μας σε μαθητές - γονείς - καθηγητές πρέπει να λειτουργούν σαν ένα, με στόχο να επηρεάζουν ευρύτερες μάζες, να αντιπαρατεθούμε καλύτερα με θεωρίες, όπως, π.χ., για το «ακαθοδήγητο» του αγώνα που αξιοποιείται από τις γκρούπες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, των αναρχικών, τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, μέχρι και από τη Χρυσή Αυγή όπου τη ζορίζει η δράση μας και χρησιμοποιείται για να χτυπηθεί η παρέμβαση της ΚΝΕ στα σχολεία.

Δε γίνεται οι μαθητές να μη συμπαραστέκονται στους αγώνες των γονιών τους. Για παράδειγμα, πολύ θετική είναι η απόφαση στήριξης μαθητών Γυμνασίου στην περιοχή του Αποκόρωνα στο κοντινό μπλόκο των αγροτών στα Μ. Χωράφια. Οι μαθητές και με τη φυσική τους παρουσία πήραν τα πρώτα μαθήματα αγώνα πλάι στους γονείς τους. Πολλά παραδείγματα μπορούμε να βρούμε σε όλη την Κρήτη που οι μαθητές έδωσαν σημαντικούς αγώνες. Καθοριστική συμβολή σε πολλές περιπτώσεις, με την παρέμβαση των κομμουνιστών, είχαν οι σύλλογοι γονέων, φάνηκε το κύρος που μπορεί να έχουν στους μαθητές, ειδικά όταν ψάχνουν κάποιον να υποστηρίξει τα δίκαια αιτήματά τους.

Εκτός από τους μαθητές, βήματα μετρήσαμε το προηγούμενο διάστημα στο πώς ενισχύει η νεολαία τη Λαϊκή Συμμαχία, κατά πόσο μεγαλώνει ο βαθμός οργάνωσης στα σωματεία, στους αγροτικούς συλλόγους. Πολύ καλό παράδειγμα λειτουργίας είναι, π.χ., ο Κτηνοτροφικός Σύλλογος Ν. Χανίων. Ενας σύλλογος που κινητοποιεί σε αγωνιστική κατεύθυνση δεκάδες κτηνοτρόφους σε όλο το νομό. Σε αυτή την προσπάθεια εντάξαμε και νέες δυνάμεις από τη νεολαία της περιοχής, παιδιά που κατανόησαν στην πράξη ότι δε φτάνει να είσαι μόνο μέλος ενός μαζικού φορέα αλλά πρέπει να συμμετέχεις ενεργά, να συμβάλλεις στην αγωνιστική του κατεύθυνση. Βγήκε το συμπέρασμα ότι αποφασιστικά πρέπει να αναλαμβάνει δουλειά σε επίπεδο κινήματος η νεολαία, να βοηθάμε ώστε η πάλη να στοχεύει και στην ικανοποίηση των ιδιαίτερων προβλημάτων που αντιμετωπίζουν οι νέοι.

Σημαντική δραστηριότητα της Οργάνωσης ήταν επίσης και οι προφεστιβαλικές εκδηλώσεις στην ύπαιθρο. Εχει καταρχήν σημασία πώς επιλέγουμε τα θέματα των εκδηλώσεών μας. Στον Αποκόρωνα και στον Πλατανιά, επαρχίες με μεγάλη παράδοση την περίοδο της Κατοχής και του Εμφυλίου, τιμήσαμε την Εθνική Αντίσταση, διοργανώσαμε κοινές εκδηλώσεις με την ΠΕΑΕΑ, δέσαμε την πάλη με το φασισμό στο τότε και το σήμερα. Αναδείξαμε το πώς ο φασισμός ανδρώνεται μέσα στο ίδιο το σάπιο σύστημα που ζούμε, ότι πρώτα και κύρια έχει στόχο το λαϊκό κίνημα, τους κομουνιστές. Στο Καστέλι, πατρίδα του Μάνου Κατράκη, αφιερώσαμε την προφεστιβαλική μας στους αγώνες του μεγάλου κομμουνιστή καλλιτέχνη, στο πώς στρατεύτηκε με αυταπάρνηση στην υπόθεση του λαού.

Εχει σημασία να πυκνώσουν τέτοιες πρωτοβουλίες ενόψει και του εορτασμού των 100 χρόνων του ΚΚΕ και των 50 χρόνων της ΚΝΕ, στην πράξη να δράσουμε με όρους μορφωτικής και πολιτιστικής αντεπίθεσης. Κάθε γωνιά του τόπου μας κρύβει ένα μικρό ή μεγάλο αγώνα του λαού μας. Οι απαιτήσεις ανεβαίνουν αντικειμενικά, αν αναλογιστούμε ότι η πλειοψηφία της νεολαίας αγνοεί την ιστορία του λαϊκού κινήματος, τους χιλιάδες ήρωες που έδωσαν την ζωή τους. Το έργο των μεγάλων στρατευμένων καλλιτεχνών φτάνει κουτσουρεμένο στα αυτιά των παιδιών. Ο αντίπαλος αξιοποιεί την παρέμβαση μέσω του πολιτισμού, δαπανώντας τεράστια κονδύλια. Είναι ζήτημα και εμείς, λοιπόν, να τον εντάξουμε πιο αποφασιστικά ως ένα μέσο της παρέμβασής μας.

Μια μορφή συλλογικής δραστηριότητας στο χωριό είναι και οι πολιτιστικοί σύλλογοι, που με την παρέμβαση των κομουνιστών μπορούν να ξαναζωντανέψουν, να πάρουν άλλο περιεχόμενο. Με τέτοια παρέμβαση, σύλλογοι στα Χανιά έκαναν αξιοσημείωτες εκδηλώσεις: Ο πολιτιστικός σύλλογος Τσιβαρά στον Αποκόρωνα, παρουσίασε τη ζωή και το έργο του Ν. Ξυλούρη. Από την εκδήλωση κατάλαβε ένας κόσμος, που έχει ελάχιστη επαφή με το κίνημα, ότι ο Ξυλούρης έμεινε στη συνείδηση του λαού γιατί η φωνή του και τα τραγούδια του συνδέθηκαν με μεγάλες στιγμές του λαϊκού κινήματος. Αντίστοιχη θετική πρωτοβουλία ήταν και η κίνηση του πολιτιστικού συλλόγου Π. Ρουμάτων να μαζέψει τρόφιμα, τα οποία μοιράστηκαν μέσω των σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, σε οικογένειες που τα είχαν ανάγκη. Ετσι στην πράξη παίρνει σάρκα και οστά η ταξική αλληλεγγύη που πρέπει να ενταθεί.

Η αστική τάξη παρεμβαίνει τα τελευταία χρόνια με περισσότερους τρόπους στη συνείδηση της νεολαίας, επιχειρεί να μας πείσει ότι είμαστε μια χαμένη γενιά. Ιδιαίτερα στην ύπαιθρο, η νεολαία παρουσιάζει έντονα το στοιχείο της παραίτησης. Δεν είναι τυχαίο ότι σε σχετικά απομονωμένες περιοχές, όπως η Παλιόχωρα και το Καστέλι, είναι αυξημένη η χρήση ναρκωτικών.

Πρέπει να παίρνουμε υπόψη μας στην παρέμβασή μας ότι πολλά πράγματα που τα παιδιά της πόλης θεωρούν δεδομένα, όπως, π.χ., ένα σινεμά, στην ύπαιθρο είναι πολυτέλεια. Εχουμε χρέος, πρώτα και κύρια, να ανεβάσουμε τις απαιτήσεις από τη ζωή στα νέα παιδιά. Να δημιουργήσουμε τις δομές του κινήματος που πολλές φορές δεν υπάρχουν καν. Ολη αυτή η δραστηριότητα πρέπει να στοχεύει στο να ανεβαίνει ο βαθμός οργάνωσης στον κλάδο, στο χώρο δουλειάς, να μαζικοποιείται το κίνημα, να στήνονται γερές Οργανώσεις της ΚΝΕ που θα ανταποκρίνονται σε όλες τις συνθήκες.

Το επόμενο διάστημα πρέπει να κρατήσουμε τα θετικά της δράσης μας, αποφασιστικά να «περπατήσουν» οι αποφάσεις της Συνδιάσκεψης του Κόμματος για τη δουλειά στη νεολαία, του 11ου Συνεδρίου της ΚΝΕ, με πίστη ότι δεν είμαστε μια χαμένη γενιά: Είμαστε η γενιά που θα οικοδομήσει το σοσιαλισμό - κομουνισμό, τη νέα κοινωνία που, μαζί με την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, θα εξαλείψει και την αντίθεση μεταξύ πόλης και χωριού.

Αναφερόμενη στη μελέτη του γυναικείου ζητήματος από τους θεμελιωτές της κομμουνιστικής ιδεολογίας, Μαρξ και Ενγκελς, η Ε. Μπέλλου προέτρεψε τις φοιτήτριες και τους φοιτητές να γνωρίσουν τη συνεισφορά τους από το πρωτότυπο έργο τους.

Συνοψίζοντας τα βασικά σημεία της ανάλυσής τους, ανέφερε: «Το χαρακτήρισαν γυναικείο ζήτημα θέλοντας να δώσουν ότι πρόκειται για ένα ιστορικό - κοινωνικό φαινόμενο που αποτελεί το σύνολο όλων των ειδών των διακρίσεων σε βάρος της γυναίκας, οικονομικών, πολιτικών, πολιτιστικών, διακρίσεων και μεταξύ των δύο φύλων, που διαμορφώθηκαν σε χιλιάδες χρόνια της πορείας της κοινωνικής εξέλιξης. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Οι Μαρξ και Ενγκελς ανέδειξαν ότι αυτό το σύνολο των διακρίσεων είχε, στον πάτο του, μία αιτία: Το χωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις με διαφορετικά συμφέροντα. Κι ο χωρισμός της κοινωνίας σε τάξεις έγινε όχι τυχαία, αλλά γιατί στην πορεία της κοινωνικής εξέλιξης δόθηκε η δυνατότητα σε μια μερίδα της κοινωνίας να αποκτήσει ιδιοκτησία, να αποκτήσει κατοχή πάνω στα μέσα παραγωγής, να ιδιοποιείται το προϊόν της εργασίας άλλων. Τότε εμφανίστηκε αυτή η δυνατότητα, όχι μόνο να υποτάξει ένα τμήμα της κοινωνίας, μειοψηφικό, περιορισμένο αριθμητικά, το μεγαλύτερο τμήμα των εργαζομένων, αλλά διαμορφώθηκε και η δυνατότητα να γίνει η λεγόμενη, όπως τη χαρακτηρίζει ο Ενγκελς, "ιστορική ήττα" του γυναικείου φύλου, η υποταγή του στο ανδρικό.

Από την εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Πάντειο

Οσον αφορά την οικογένεια, σε μια μελλοντική κοινωνία, απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση, με σχέσεις ισότιμες και ανάμεσα στα δύο φύλα, η Ελ. Μπέλλου, μεταξύ άλλων, σημείωσε τα εξής: «Η αναγκαιότητα της ατομικής οικογένειας, που στηρίχτηκε στην ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, δε θα υπάρχει στο μέλλον. Θα υπάρχει όμως η συμβίωση δύο ανθρώπων, για όσο το επιλέγουν. Η σχέση που κάνουν αποκλειστικά και μόνο επειδή έχουν τη φυσική, πνευματική, ψυχική και οποιαδήποτε άλλη έλξη και αναγκαιότητα που οδηγεί και στο να επιλέξουν να κάνουν παιδί, να βοηθήσουν στην ανάπτυξη του παιδιού, βεβαίως και με τη βοήθεια της κοινωνίας. Δεν θα είναι αποκλειστικά ατομική υπόθεση αλλά κοινωνική, με όλη την πρόνοια, το κοινωνικό δίκτυο που θα παρέχει το σοσιαλιστικό κράτος. Αυτή η σχέση δεν έχει ανάγκη ούτε από πολιτικούς γάμους, ούτε από πολιτικά σύμφωνα. Αλλά η κοινωνία θα δίνει και θα ελέγχει ευθύνες και των δύο γονέων απέναντι στο παιδί, χωρίς να υποχρεώνει να διατηρήσουν τη συμβίωση εφόσον οδηγηθούν τα πράγματα στο να μη θέλουν πια να συμβιώνουν μεταξύ τους.

Ενας άντρας και μια γυναίκα επιλέγουν να ζήσουν μαζί γιατί έτσι τους ευχαριστεί. Εμείς λέμε η επιλογή αυτή να μην είναι προϊόν οικονομικών όρων. Γιατί η επιλογή αντρών και γυναικών να κάνουν οικογένεια ήταν τέτοιο προϊόν στο παρελθόν αλλά και σήμερα. Γιατί ο άντρας έπρεπε να ζήσει τη γυναίκα, αλλά και να ξέρει ποια είναι τα παιδιά του, οι κληρονόμοι του. Γι' αυτό υπήρχε η μοιχεία ως αδίκημα για τη γυναίκα, αλλά δεν ήταν αδίκημα για τον άντρα.

Οι όροι της αστικής οικογένειας εν μέρει αναπαράγονται και στην εργατική - λαϊκή οικογένεια. Πάρτε ένα ζευγάρι, που έζησε καλά 5 - 10 χρόνια, έχει δυο παιδιά, έφτασε σε ένα σημείο που φθάρηκε η ερωτική σχέση, δε μετατράπηκε σε κάτι άλλο φιλικό, ουσιαστικό και θέλει να χωρίσει. Και δεν μπορεί να χωρίσει γιατί ούτε ο ένας ούτε ο άλλος μπορεί να ζήσει με τα μεροκάματα και τους μισθούς της πείνας. Ούτε αυτός ούτε τα παιδιά. Αυτό είναι μια οικονομική κοινωνική πραγματικότητα. Γι' αυτό λέω εν μέρει οι όροι της αστικής οικογένειας αναπαράγονται και στην εργατική - λαϊκή οικογένεια ακόμα. Είμαστε δηλαδή σε μια φάση που πεθαίνει το παλιό, παθαίνει η παλιά, η ατομική οικογένεια, αστικού τύπου, ή και προκαπιταλιστικού τύπου αν θέλετε, και δεν έχουν διαμορφωθεί πλήρως οι οικονομικοί - κοινωνικοί όροι - γιατί δεν είναι μόνο θέμα νοοτροπίας, μόνο θέμα ιδεολογικό - πολιτιστικό - για το καινούργιο, για εκείνη τη συμβίωση που θα είναι απαλλαγμένη από οποιοδήποτε άλλο καταναγκασμό, οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό, και θα είναι μόνο προϊόν της ελεύθερης επιλογής των δύο.

Εχασε ο άντρας αυτά που είχε πριν, ότι ήταν το στήριγμα της οικογένειας, της γυναίκας, ότι αυτός έπρεπε να έχει τις πρωτοβουλίες, το πάνω χέρι. Και η γυναίκα βγήκε ολίγον άτσαλα στο νέο, ας πω τον "κοινωνικό της ρόλο", με υπερβολές και τα λοιπά. Και κάπου εκεί στις σχέσεις των δύο φύλων δεν έχει διαμορφωθεί το καινούργιο, ώστε να πάρει αυτή την έκφραση της ουσιαστικής, της ελεύθερης ψυχικής, πνευματικής, σωματικής έλξης και επιλογής».

Ενα σημείο γύρω από το οποίο περιστράφηκε η συζήτηση ήταν η ομοφυλοφιλία, ως φαινόμενο σε κοινωνίες του παρελθόντος αλλά και στις σημερινές συνθήκες. Στην εισηγητική της τοποθέτηση και στις απαντήσεις που έδωσε σε ερωτήσεις που ακολούθησαν, η Ε. Μπέλλου έκανε τις παρακάτω επισημάνσεις:

«Υπάρχουν κοινωνικοί φραγμοί, οι οποίοι εξηγούν γιατί σε ορισμένες κοινωνίες πήρε διαστάσεις η ομοφυλοφιλία. Παραδείγματος χάριν, το ότι ήταν διαχωρισμένη η ζωτική διαδικασία της αναπαραγωγής του είδους από την πνευματική, πολιτιστική, και οποιαδήποτε άλλη κοινωνική εργασία. Ο δουλοκτήτης της εποχής του, έχοντας υποτάξει και τη γυναίκα του, δεν είχε τέτοιου είδους σχέσεις ολόπλευρες. Τη γυναίκα του την έβλεπε ως ζωντανή μηχανή παραγωγής παιδιών. Και έπρεπε να έχει και τον έλεγχο ότι τα παιδιά θα είναι δικά του για να γίνουν κληρονόμοι της ατομικής ιδιοκτησίας του. Επομένως, αυτό τον έσπρωχνε στη σχέση την ψυχική, την πνευματική, με το ίδιο φύλο. Γιατί μιλάμε για δουλοκτήτες, δηλαδή για ανθρώπους που ασχολούνταν με την τέχνη, τα γράμματα, την επιστήμη, τον πολιτισμό, πράγματα με τα οποία δεν ασχολιόταν ως επί το πλείστον η γυναίκα του δουλοκτήτη. Υπήρχαν κι άλλοι κοινωνικοί παράγοντες, οι πόλεμοι, η απομάκρυνση για μεγάλο χρονικό διάστημα. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια αναπτύχθηκαν φαινόμενα όπως οι εταίρες, που ήταν γυναίκες που κάλυπταν την πνευματική, ψυχική ανάγκη των ανδρών ταυτόχρονα με τη σεξουαλική. Χωρίς να αλλάζει η θέση της γυναίκας.

Είναι λαθεμένη, και επικίνδυνη θα λέγαμε, η θεωρία που προβάλλεται και αναπαράγεται, όχι μόνο σαν θεωρία αλλά σαν καθημερινή πρακτική, ότι η ομοφυλοφιλία στέκεται στα ίδια βάθρα με την ετεροφυλία. Βεβαίως, το ΚΚΕ δεν κατατρέχει, δε στιγματίζει, δεν απομονώνει τους ομοφυλόφιλους του ενός ή του άλλου φύλου. Αλλά δεν θεωρητικοποιεί μια επιμέρους ιδιαίτερη επιλογή, που μπορεί να σχετίζεται και με τη φυσιολογία του ατόμου. Αυτό δεν μπορεί να σε οδηγήσει στη σημερινή κατάσταση του να βάζεις τις δύο σχέσεις στα ίδια βάθρα. Δεν μπορεί να οδηγηθείς ακόμα παραπέρα στο να πεις "ναι" στη διεκδίκηση δικαιώματος για τα ομόφυλα ζευγάρια να έχουν παιδί, να υιοθετούν παιδί που προκύπτει από άλλη σχέση για να το μεγαλώσουν. Από κει και πέρα αν κάνουν την επιλογή να συμβιώσουν μεταξύ τους, έτσι ή αλλιώς είναι δικό τους θέμα.

Οταν λέμε, λοιπόν, ποια είναι η θέση των δύο φύλων κατά κανόνα στη διαδικασία της τεκνοποίησης, αυτό είναι αντικειμενικό. Η φυσιολογία είναι αυτή, που τείνει στην εκπλήρωση του σεξουαλικού ενστίκτου ανάμεσα στα δύο αντίθετα φύλα γιατί μέσω αυτού ικανοποιείται και η διαδικασία της αναπαραγωγής, ανεξάρτητα αν σπάνια, ελεγμένα ή όχι, πραγματοποιείται και η αναπαραγωγή του είδους».

Από την εκδήλωση στη Φυσικομαθηματική Σχολή

«Η σημερινή συγκυβέρνηση πήρε τη σκυτάλη από την προηγούμενη», τόνισε ο Θ.Χιώνης, μιλώντας στη Φυσικομαθηματική. «Αποδείχτηκε πως η "περήφανη" και "σκληρή διαπραγμάτευση" είναι μια απάτη, γιατί δεν αφορά τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα. Γιατί κάθε κυβέρνηση διαπραγματεύεται για τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων της χώρας της. Οι φοιτητές να βάλουν τη δική τους κόκκινη γραμμή για την ανάκτηση των απωλειών. Για να δοθεί η κομμένη χρηματοδότηση, να δοθούν τα λεφτά από τα αποθεματικά, να εξασφαλιστούν σίτιση, στέγαση, βιβλία, αναλώσιμα. Να λυθούν τα οξυμένα προβλήματα για τη λειτουργία των ΑΕΙ και ταυτόχρονα να δυναμώσει η πάλη, ώστε η ίδια η Επιστήμη και η Ερευνα να υπηρετούν τα συμφέροντα του λαού και όχι τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου».

Την κεντρική εισήγηση στην εκδήλωση έκανε η Εύη Γεωργιάδου, μέλος της Ομάδας Περιβάλλοντος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ, ενώ παρέμβαση έκανε και η Δανάη Γκούμα, δημοτική σύμβουλος της «Λαϊκής Συσπείρωσης» στο Δήμο Φιλαδέλφειας - Χαλκηδόνας. Από τις εισηγήσεις και τη συζήτηση αποσαφηνίστηκε ότι η χωροταξική πολιτική αποτελεί βαθιά πολιτικό ζήτημα, είναι συνδεδεμένη με την καπιταλιστική ανάπτυξη και αγγίζει το σύνολο των προβλημάτων των εργαζομένων.

«Η σημερινή κατάσταση την οποία βιώνουμε επιβεβαιώνει ότι ο σημερινός χωροταξικός σχεδιασμός υπηρετεί τα μονοπώλια και όχι τις λαϊκές ανάγκες», τόνισε η Εύη Γεωργιάδου, ενώ, αναλύοντας τη στόχευση του Ρυθμιστικού Σχεδίου, σημείωσε, ανάμεσα σε άλλα, ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις που καθορίζουν την οικονομική ζωή έχουν ανάγκη από μεγάλα επενδυτικά σχέδια, γιατί έχουν τεράστια κεφάλαια που αναζητούν κερδοφόρα τοποθέτηση. Και αυτά τα μεγάλα επενδυτικά σχέδια οδηγούν σε αντίστοιχη προσαρμογή του χωροταξικού σχεδιασμού. Απαιτούν αλλαγές στους όρους δόμησης και στις χρήσεις γης, τελείως διαφορετικές απ' αυτές που έχουν ανάγκη οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα.

Στιγμιότυπο από την εκδήλωση - Στο βήμα η Εύη Γεωργιάδου

Τέλος, κάλεσε τους συμμετέχοντες στην εκδήλωση να συμβάλλουν για να ανοίξει ο δρόμος για αυτή την ελπιδοφόρα προοπτική: «Πρέπει όλοι να συμβάλλουμε στην οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης. Γι΄αυτό σας καλούμε να βαδίσετε μαζί μας μέσα από τα σωματεία σας, μέσα από τις Λαϊκές Επιτροπές αγώνα, για να βάλουμε τη σφραγίδα μας στις εξελίξεις. Ελάτε μαζί μας στο δρόμο της ρήξης, της σύγκρουσης με τον πραγματικό αντίπαλο, τους μονοπωλιακούς ομίλους και την ΕΕ».

Η Δανάη Γκούμα, παίρνοντας το λόγο, αναφέρθηκε στη «διγλωσσία» που χαρακτηρίζει τη δημοτική αρχή (πρόσκειται στο ΣΥΡΙΖΑ), καθώς προσκυνά τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων και ταυτόχρονα «ψαρεύει σε θολά νερά υποσχόμενος τα πάντα στους πάντες». Σημείωσε ότι η «Λαϊκή Συσπείρωση» θα συνεχίζει να υπερασπίζεται τις διεκδικήσεις των εργαζομένων, να πρωτοστατεί στην πάλη τους μέσα και έξω από το δημοτικό συμβούλιο για κάθε μικρό και μεγάλο πρόβλημα.

Από την εκδήλωση στο Ιλιον

Ενα βιβλίο, ένας πίνακας από σημαντικές ιστορικές στιγμές του εργατικού - λαϊκού κινήματος ή ένα πορτρέτο από ήρωες κομμουνιστές, όπως ο Νίκος Ζαχαριάδης, αποτέλεσαν την ηθική επιβράβευση για το θετικό αποτέλεσμα της Οικονομικής Εξόρμησης.

Η ΠΟ Δυτικών Συνοικιών της ΚΟΑ, υπερκαλύπτοντας τους στόχους για αυτή τη μάχη, είχε τη δική της συμβολή στη προσπάθεια για ισχυροποίηση του Κόμματος και μάλιστα σε μια περιοχή που κυριαρχεί το εργατικό - λαϊκό στοιχείο, ο φτωχόκοσμος, οι άνεργοι, όλοι εκείνοι δηλαδή που έχουν αντικειμενικό συμφέρον από την πολιτική πρόταση του ΚΚΕ.

Ανοίγοντας την εκδήλωση, ο Πέτρος Αλέπης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και Γραμματέας της ΠΟ, χαιρέτησε την προσπάθεια που έκαναν οι κομματικές Οργανώσεις, οι εκατοντάδες κομμουνιστές και οπαδοί του Κόμματος ώστε να υπερκαλυφθεί το πλάνο. «Για άλλη μια χρονιά», σημείωσε, «μαζεύοντας χρήματα από αρκετές χιλιάδες εργατοϋπαλλήλους, ανέργους, συνταξιούχους, φτωχούς αυτοαπασχολούμενους, διευρύναμε, ανανεώσαμε τους δεσμούς μας μαζί τους στις δύσκολες αυτές συνθήκες. Από την άλλη, είμαστε σε μόνιμη εγρήγορση γιατί γνωρίζουμε ότι το Κόμμα μας είναι πάντα στο μάτι του κυκλώνα, πάντα στο στόχαστρο του αντίπαλου, καθώς είναι η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, είναι το Κόμμα που έχει σταθερά στη σημαία του την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, της Σοσιαλιστικής».

Συνεχίζοντας, υπογράμμισε ότι όλη τη χρονιά οι Οργανώσεις και οι φίλοι του ΚΚΕ θα συνδυάζουν το κουπόνι με το μαζικό - πολιτικό άνοιγμα, για την κάλυψη των οικονομικών αναγκών του Κόμματος.

Καταλήγοντας, αναφέρθηκε και στα 100 χρόνια του ΚΚΕ λέγοντας: «Είμαστε περήφανοι και πλήρως συνειδητοποιημένοι για τη μεγάλη ευθύνη που αναλαμβάνουμε να γιορτάσουμε όλη την τετραετία με αφορμή τα 100 χρόνια του ΚΚΕ, του Κόμματος που έχει δώσει εκατόμβες νεκρών για την απελευθέρωση από την καπιταλιστική σκλαβιά, που όποια πέτρα κι αν σηκώσεις από κάτω θα βρεις την ανιδιοτελή προσφορά των κομμουνιστών, την αυτοθυσία και αγωνιστικότητά τους. Θα τιμήσουμε όπως αρμόζει αυτή τη συγκλονιστική επέτειο με εκδηλώσεις, πρωτοβουλίες, εκδόσεις, αφιερώματα αλλά ακόμη περισσότερο με την ακούραστη προσπάθειά μας να ριζώσουμε το ΚΚΕ σε περισσότερους χώρους δουλειάς της Δυτικής Αθήνας, να φτάσουμε την προσπάθειά μας για την οικοδόμηση, τη στρατολογία και τη διάδοση του "Ριζοσπάστη" στο μεγαλύτερο βαθμό.

Η άμιλλα την επόμενη χρονιά δε θα είναι μόνο μεταξύ των Οργανώσεων για τα οικονομικά αλλά και για τα πλάνα του "Ριζοσπάστη" και για τη στρατολογία νέων μελών στο ΚΚΕ. Είναι ζήτημα τιμής και ουσίας να τα καταφέρουμε. Θα τα καταφέρουμε στηριζόμενοι στην κοσμοθεωρία μας, στην επαναστατική μας στρατηγική, στην αταλάντευτη πολιτική, ιδεολογική και οργανωτική προσπάθειά μας. Εμπρός, λοιπόν, για νέες επιτυχίες, στα πλάνα, τους δείκτες δουλειάς, στη συντροφική άμιλλα μεταξύ των κομμουνιστών».