Παπαγεωργίου Βασίλης

Κατά την προεκλογική περίοδο, τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και η ΝΔ, «σφύριζαν αδιάφορα» όταν οι εκπρόσωποι του ΚΚΕ αποκάλυπταν ότι, ασχέτως εκλογικού αποτελέσματος, είχαν ήδη αποφασίσει τη συμμετοχή του ελληνικού στρατού στις δυνάμεις κατοχής των Αμερικάνων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών που βρίσκονται στο Ιράκ. Μήπως ήρθε η ώρα ο νέος υπουργός Εθνικής Αμυνας να πει στον ελληνικό λαό τι σχεδιάζει να κάνει με τα στρατευμένα παιδιά του; 'Η μήπως θα πρέπει να περιμένουμε (ο μη γένοιτο) τα κακά μαντάτα από τη Μέση Ανατολή για να κατανοήσουμε το μέγεθος της οσφυοκαμψίας που χαρακτηρίζει τόσο την προηγούμενη όσο και τη νυν κυβέρνηση απέναντι στις απαιτήσεις των Αμερικάνων ιμπεριαλιστών;

Μετά τους «Δίδυμους πύργους», τώρα έχουμε τη Μαδρίτη. Και μετά τι..; Σκέψεις, που γεννιούνται αυθόρμητα, καθώς η τηλεόραση προβάλλει εικόνες φρίκης από τον προαστιακό σιδηρόδρομο της Μαδρίτης. Σκέψεις, που ενισχύονται ακόμη περισσότερο από τις διάφορες εικασίες, για τους ενδεχόμενους δράστες, τα διάφορα σενάρια για τους ενδεχόμενους μελλοντικούς στόχους των όποιων τρομοκρατών, κλπ, κλπ. Ενα κύμα «τρομοϋστερίας» και φόβου ξεδιπλώνεται πάνω από την Ευρώπη. Κι από κοντά, καθώς οι πολίτες αισθάνονται αδύναμοι - στον έναν ή άλλον βαθμό - μπροστά στην «αόρατη» και αδυσώπητη αυτή απειλή, έρχονται τα «μέτρα ασφάλειας». Από τον «αντιτρομοκρατικό» πόλεμο του Τζ. Μπους και την αστυνόμευση των πάντων, μέχρι το δραστικό περιορισμό των ατομικών και συλλογικών δικαιωμάτων και ελευθεριών.

Οχι, δεν ψάχνουμε να βρούμε ποιοι είναι οι δράστες του μακελειού της Μαδρίτης. Αλλωστε, κάτι τέτοιο ξεφεύγει πολύ από τις όποιες δυνατότητές μας. Πιστεύουμε, όμως, ότι δυο άλλα ερωτήματα έχουν - ίσως - μεγαλύτερη ακόμη σημασία. Το πρώτο, αφορά στο ποιους ωφελεί η βομβιστική επίθεση και το δεύτερο, εάν η απάντηση στο λεγόμενο φαινόμενο της τρομοκρατίας μπορεί να είναι τα όσα γίνονται σήμερα και με άλλα λόγια, ο πόλεμος, η ένταση της κρατικής καταστολής και του αυταρχισμού, ο περιορισμός των δημοκρατικών ελευθεριών, κλπ., κλπ...

Αρκετοί αναλυτές, αρθρογράφοι, σχολιογράφοι, συνεχίζουν - ίσως, λόγω κεκτημένης προεκλογικής ταχύτητας - και μιλούν για «αλλαγή», για «νέα εποχή», κλπ. Και δεν αναφερόμαστε μόνον σε όσους υποστηρίζουν τη ΝΔ και θεωρούν ότι η εναλλαγή συντηρητικής διαχείρισης στην κυβερνητική εξουσία, σημαίνει και αλλαγή πολιτικής και ακόμη περισσότερο νέα εποχή, αλλά και σε ορισμένους άλλους, που υποστήριξαν το ΠΑΣΟΚ.

Και δε λέμε, βέβαια, έχουμε ένα άλλο κόμμα στην εξουσία, μια άλλη κυβέρνηση, έναν άλλον πρωθυπουργό, ενώ, το μέχρι προχτές κυβερνητικό κόμμα έχει περάσει στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ολες αυτές οι αλλαγές, όμως, δε σημαίνουν αλλαγή και νέα εποχή. Ούτε σημαίνουν κάτι τέτοιο, ακόμη κι αν προσθέσουμε στα προηγούμενα την όποια «αναμόρφωση» του ΠΑΣΟΚ σε «μεγάλη» ή «μικρότερη Δημοκρατική Παράταξη».

Τόσο τα προηγούμενα χρόνια, όσο και σήμερα και - δυστυχώς - και τα αμέσως επόμενα, η χώρα κινείται και θα κινείται στην ίδια κατεύθυνση, η οποία είναι σφραγισμένη απ' την ΟΝΕ, τους νόμους της αγοράς, τις κάθε λογής «απελευθερώσεις» και αντιδραστικές διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Στην κατεύθυνση, δηλαδή, η οποία γεννά και αναπαράγει, σε όλο και μεγαλύτερη έκταση και ένταση, τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα των πολλών, ενώ, πολλαπλασιάζει τα κέρδη των λίγων.

Αυτή είναι η αλήθεια και, βέβαια, δεν οδηγεί σε κάποια αλλαγή, ούτε σε νέα εποχή...

Δε λέμε, είναι φιλότιμη η προσπάθεια των φιλοκυβερνητικών και, μέχρι προχτές αντιπολιτευομένων, εφημερίδων και ηλεκτρονικών ΜΜΕ να πείσουν την κοινή γνώμη, για το «λαϊκό» χαρακτήρα και προσανατολισμό της νέας κυβέρνησης, αλλά δε νομίζουμε πως έχουν χειροπιαστά αποτελέσματα. Ακόμη και οι ψηφοφόροι της ΝΔ μπορεί να έχουν τις όποιες προσδοκίες γέννησαν οι προεκλογικές υποσχέσεις του κυβερνώντος πλέον κόμματος, αλλά, ταυτόχρονα, έχουν και διατηρούν επιφυλάξεις και περιμένουν τις πράξεις.

Το σημείο, όμως, που τα νυν φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ δε δέχονται την παραμικρή αμφισβήτηση και σκεπτικισμό, είναι η μορφή άσκησης της εξουσίας. Ο Κ. Καραμανλής προκήρυξε, ως θανάσιμα αμαρτήματα την ανεντιμότητα και την αδιαφάνεια, την έπαρση και την αλαζονεία, την υποκρισία και τη διγλωσσία. Κομπορρημονούν λοιπόν, με αφορμή τις σχετικές δηλώσεις του Κ. Καραμανλή, στην πρώτη συνεδρίαση του υπουργικού συμβουλίου. Και δε γνωρίζουμε, βέβαια, τις προθέσεις του νέου πρωθυπουργού -άλλωστε, στην πολιτική κρίνονται πρωτίστως τα αποτελέσματα και όχι οι όποιες προθέσεις- αλλά τα φαινόμενα της διγλωσσίας και υποκρισίας, της ανεντιμότητας και αδιαφάνειας, δεν αποτέλεσαν τις συνέπειες των όποιων προσωπικών ή κομματικών αδυναμιών και προβλημάτων των υπουργών και κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Ηταν -πρωτίστως- η αναπόφευκτη συνέπεια της συνεχώς εντεινόμενης αντίφασης της φιλομονοπωλιακής πολιτικής των κυβερνώντων από τη μια και των οξυνόμενων συνεχώς λαϊκών προβλημάτων από την άλλη. Αντίφαση, η οποία συνεχίζει εξ ολόκληρου να υπάρχει και να ισχύει...

Η υπογράφουσα αγνοεί τα περιεχόμενα του πρώτου τόμου του έργου, αλλά με βάση το δεύτερο τόμο θεωρεί ότι πρόκειται για εξαιρετικά χρήσιμη «κατάθεση» και για τους σημερινούς αγωνιστές στο χώρο της ΤΑ και για τη μελέτη της ιστορικής πορείας του θεσμού στην Ελλάδα. Στην εκτίμηση αυτή συμβάλλουν και όσα ανασύρει η θύμηση της υπογράφουσας από την «κόκκινη» Καισαριανή των παιδικών της χρόνων και από τον αγαπημένο δήμαρχό της, γι' αυτό κατασυκοφαντημένο και ταλαιπωρημένο από τις ντόπιες αλλά κυβερνητικά υποκινούμενες αντιδραστικές δυνάμεις, Λεωνίδα Μανωλίδη.

Πώς να ξεχάσει κανείς τον άνθρωπο, τον αγωνιστή, το δήμαρχο Λ. Μανωλίδη, για να αποχτήσει η Καισαριανή νερό, αποχέτευση, αθλητισμό, πολιτισμό; Το ότι ο Λεωνίδας Μανωλίδης χάρισε το σπίτι του στο λαό της Καισαριανής - και γι' αυτό συκοφαντήθηκε από μωροφιλόδοξους και σκευωρούς αντιπάλους του στο δήμο. Οτι αγωνίστηκε για να καθαριστεί η κατάσπαρτη με νάρκες περιοχή του Σκοπευτηρίου, για να μην ξαναϋπάρξουν περαστικοί θύματα. Οτι πρωτάρχισε τον αγώνα για να λευτερωθεί το Σκοπευτήριο από τους παρακρατικούς «αθλητές» της σκοποβολής. Και πώς να ξεχάσει την εξής εικόνα: Τους Καισαριανιώτες να έχουν κατακλύσει τη λεωφόρο και με επικεφαλής τον Λεωνίδα Μανωλίδη, να υποδέχονται δακρυσμένοι, με χειροκροτήματα και συνθήματα τον, μόλις, αποφυλακισμένο αγωνιστή, διάδοχο του Μανωλίδη, Παναγιώτη Μακρή;

Πάνε οι «κόντρες» τους

και τ' άλλα

όλα πλέον μέλι, γάλα,

περασμένα ξεχασμένα

και οι δυο πια γίναν ένα

κι έτσι εν πλήρει συναινέσει

θα μας μπει το «μπλε» το φέσι!

***

Πάν' τα «πάθη» τους

τα «μίση»

φίλοι πια κι αλισβερίσι,

μια ψυχή και ένα σώμα,

διαφορά μόνο στο χρώμα

τάτσι μίτσι οι δυο εταίροι

κι ο κόσμος τώρα ας ξέρει

πως διπλά θα υποφέρει!

Γρηγοριάδης Κώστας

Είναι βέβαιο πως παρά τα παραστρατήματά του (π.χ. τις ανακόλουθες με την πράξη προεκλογικές υποσχέσεις περί ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής και απογαλακτισμό από τις ΗΠΑ), ο Ρο μάλλον δεν περίμενε αυτή την εξέλιξη. Ομοίως, και μία μεγάλη μερίδα του νοτιοκορεατικού λαού, μολονότι απογοητεύτηκε όταν ο άλλοτε αυτοδημιούργητος δικηγόρος υπέρμαχος των δημοκρατικών ελευθεριών και λάβρος κατήγορος του βρώμικου ρόλου της Ουάσιγκτον στην προ εικοσαετίας χούντα, αποφάσισε να ενισχύσει τις δυνάμεις κατοχής του Ιράκ με την αποστολή χιλιάδων Νοτιοκορεατών στρατιωτών...

Η κακήν κακώς αποπομπή του Προέδρου είναι σίγουρο πως θα πολώσει ακόμη περισσότερο το τεταμένο κλίμα που επικρατεί τα τελευταία χρόνια στη Σεούλ με αφορμή τις εντάσεις που καλλιεργούν οι ΗΠΑ έναντι της ΛΔ Κορέας, αλλά και θα θρέψει την όξυνση που κορυφώνεται (όσο περνούν οι μέρες) μέχρι τη διεξαγωγή των κοινοβουλευτικών εκλογών της 15ης Απρίλη.

Η περίπτωση απομάκρυνσης του Προέδρου της χώρας μετά τη νεόκοπη συμμαχία του πρώην φιλοπροεδρικού «Δημοκρατικού Κόμματος Χιλιετίας» και της συντηρητικής φιλοαμερικανικής παράταξης του «Μεγάλου Εθνικού Κόμματος» προβληματίζει. Οχι μόνον τους Νοτιοκορεάτες πολίτες. Οχι μόνον τους γείτονες στη ΛΔ Κορέας, αλλά και πολλούς παρατηρητές μακριά της Κορεατικής Χερσονήσου...