Ο ψευτοκαβγάς ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ για την «απολιγνιτοποίηση», στο όνομα της «πράσινης ανάπτυξης» που στηρίζουν και οι δύο, μας θύμισε μια από τις παρεμβάσεις του Δ. Παπαδημούλη στο Ευρωκοινοβούλιο, το 2017. Τότε που ο ΣΥΡΙΖΑ, ως κυβέρνηση, παρίστανε ότι έδινε τάχα μάχη για να μην κλείσουν λιγνιτικές μονάδες, ενώ προχωρούσε κανονικά και σε συνεργασία με την ΕΕ τα σχέδια «απελευθέρωσης» της Ενέργειας και παραπέρα ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ ΑΕ. Ο Παπαδημούλης, λοιπόν, σε συζήτηση στο Ευρωκοινοβούλιο με θέμα την «Επιτάχυνση της καινοτομίας στον τομέα της καθαρής Ενέργειας», κατέθεσε μαζί με συναδέλφους του τροπολογία, με την οποία ζητούσαν να χορηγηθεί οικονομική ενίσχυση «στις τοπικές κοινότητες που παράγουν καθαρή Ενέργεια, για την ανακαίνιση των κτιρίων και των κατοικιών, με στόχο την αύξηση της ενεργειακής απόδοσης (...)», θεωρώντας ταυτόχρονα ότι «η άμεση και έμμεση στήριξη για τη χρήση ορυκτών καυσίμων θα πρέπει να διακοπεί»! Ούτε λίγο ούτε πολύ, ο ΣΥΡΙΖΑ ζητούσε από τότε μέτρα ενάντια στη χρήση του λιγνίτη, με τη διακοπή κάθε στήριξης στη χρήση ορυκτών καυσίμων για την παραγωγή Ενέργειας, προκαταλαμβάνοντας στην πραγματικότητα τις σημερινές εξελίξεις, πάντα στο όνομα της «πράσινης ανάπτυξης», της κερδοφορίας δηλαδή των μονοπωλιακών ομίλων που δραστηριοποιούνται στον τομέα των ΑΠΕ. Οσο κι αν προσπαθεί ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει παιχνίδι με τις δίκαιες αντιδράσεις των κατοίκων στη Δυτική Μακεδονία, κάθεται ...«σ' αναμμένα κάρβουνα», εξαιτίας της αντιλαϊκής πολιτικής του και στον τομέα της Ενέργειας.

Πώς θα αντιμετωπιστούν οι αντιδράσεις κατοίκων για τις μπίζνες με τις ανεμογεννήτριες που «ξυρίζουν» και «βαραίνουν» με τόνους μπετό τους ορεινούς όγκους; «Υπάρχει τρόπος», ισχυρίστηκε ο υπουργός Ενέργειας σε συνέντευξή του. Και ειρωνευόμενος τις δίκαιες λαϊκές αντιδράσεις απάντησε: «Να ζούμε με κεριά...». Η κυβέρνηση μπορεί να στέκει «κερί αναμμένο» για τους σχεδιασμούς των επιχειρηματικών ομίλων, που συνωστίζονται πάνω από το «ψητό» της «πράσινης ανάπτυξης», όμως τέτοιες ειρωνείες είναι σκέτη πρόκληση για το λαό. Γιατί την ίδια στιγμή που «κόβει και μοιράζει» την ενεργειακή πίτα στα μονοπώλια, υποσχόμενη επενδύσεις και πακτωλό εκατομμυρίων, τα «κεριά» είναι ήδη πραγματικότητα για χιλιάδες λαϊκά σπίτια, που έχουν αδυναμία πρόσβασης σε επαρκή ηλεκτρική ενέργεια για να καλύψουν ακόμα και στοιχειώδεις ανάγκες. Αυτό μαρτυρούν και οι κάμποσοι νεκροί που είχαμε για μια ακόμη χρονιά μέσα σε φτωχόσπιτα από αναθυμιάσεις και πυρκαγιές, στην προσπάθειά τους να προφυλαχθούν όπως όπως από το κρύο. Οπότε, τέτοια «αστειάκια» και ειρωνείες ας τα κρατήσουν για τα στρογγυλά τραπέζια με τους βιομήχανους και να μην τα απευθύνουν στο λαό, που η ενεργειακή φτώχεια, οι «απογειωμένοι» λογαριασμοί του ρεύματος, μαζί με τους εκβιασμούς και τις διακοπές, τους έχουν γίνει εφιάλτης...

«Πόσες ώρες μπορείς να εργαστείς αποτελεσματικά τη μέρα;», «Σχεδιάζεις κάθε χρόνο αρκετές μέρες καλοκαιρινών διακοπών;», «Πόσο χρόνο θα χρειαστείς για να προσαρμοστείς και να συνεισφέρεις στην εταιρεία μας;». Απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, και μάλιστα σε γραπτό ερωτηματολόγιο (!), ζητά εταιρεία που δραστηριοποιείται στον κλάδο των Τροφίμων, προκειμένου να «επιλέξει» προσωπικό. Οι υποψήφιοι καλούνται επίσης να απαντήσουν ποιον θεωρούν «επιτυχημένο μάνατζερ πωλήσεων», πώς θα «τερμάτιζαν τη συνεργασία με κάποιον υφιστάμενο» και με ποια κριτήρια θα προσλάμβαναν έναν εργαζόμενο. Κι όλα αυτά για μια θέση πωλητή, που κατατάσσεται 3η στη λίστα των «ειδικοτήτων», για τις οποίες οι εργοδότες δηλώνουν ότι δυσκολεύονται να βρουν προσωπικό. Κρίνοντας από το ερωτηματολόγιο, συμπεραίνει κανείς ότι ο καταλληλότερος εργαζόμενος την εποχή της ανάπτυξης είναι αυτός που δεν «καίγεται» να πάρει άδεια, άρα δεν τον νοιάζει να δουλεύει σαν το σκυλί, δεν κοιτάζει ωράρια, είναι πάντα στη διάθεση της εταιρείας και σε περίπτωση «ανέλιξης», δεν έχει πρόβλημα να «αμολήσει» και μια - δυο απολύσεις σε εργαζόμενους που δεν ικανοποιούν με τη δουλειά τους. Ποιος ξέρει... Στον επόμενο κύκλο προσλήψεων ίσως προστεθούν και άλλες κρίσιμες ερωτήσεις, όπως αν θέλουν οι εργαζόμενοι να πληρώνονται κάθε μήνα το μισθό τους, αν είναι διατεθειμένοι να δουλεύουν επτά μέρες τη βδομάδα, αν είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν κάθε εργασιακό και ασφαλιστικό δικαίωμα για να διευκολύνουν την ανάπτυξη, για την οποία πασχίζουν εργοδότες και κυβερνήσεις.