Σάββατο 13 Γενάρη 2018 - Κυριακή 14 Γενάρη 2018
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ
ΚΟΜΕΠ ΤΕΥΧΟΣ 1/2018
Με ύλη αφιερωμένη στα 100 χρόνια από την ίδρυση του ΚΚΕ

Κυκλοφόρησε το 1ο τεύχος (Γενάρης - Φλεβάρης) του 2018. Ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα αποσπάσματα από το άρθρο της Σύνταξης

«Η γη της ευκαιρίας ανοίγει τις πύλες της για εξαιρετικά κερδοφόρες επενδύσεις. Η ανάκαμψη της Ελλάδας είναι εδώ και σας καλεί να γίνετε μέρος της». Αυτό το πρόσφατο μήνυμα του πρωθυπουργού προς τους «επενδυτές» που λάμβαναν μέρος στο ετήσιο συνέδριο της «Capital Link» στη Νέα Υόρκη δε θα μπορούσε να συμπυκνώσει με πιο εύγλωττο τρόπο το βασικό στόχο της κυβερνητικής - και γενικότερα της αστικής - πολιτικής. Σε αυτόν το στόχο της διασφάλισης της καπιταλιστικής κερδοφορίας υποτάσσονται οι επιμέρους κυβερνητικές στοχεύσεις και κινήσεις της περιόδου τόσο στην εσωτερική όσο και στη διεθνή «σκακιέρα».

Η περίοδος που διανύουμε είναι σημαντική για την καπιταλιστική οικονομία, που περνάει στη φάση της αναζωογόνησης, καταγράφοντας θετικούς ρυθμούς ανάπτυξης του ΑΕΠ, αν και όχι στα επίπεδα που προσδοκούσε και προπαγάνδιζε η κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ κλιμακώνει την αντιλαϊκή επίθεση για να διασφαλίσει τους όρους αύξησης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Αυτούς τους όρους περιγράφει εύγλωττα ο ΣΕΒ, ζητώντας επιτάχυνση της επίθεσης στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και αυτές τις αιτιάσεις αναλαμβάνει να υλοποιήσει η κυβέρνηση, αξιοποιώντας τη λεγόμενη «πίεση» των δανειστών και τις «αξιολογήσεις» του 3ου μνημονίου και προωθώντας νέα αντιλαϊκά μέτρα, που έρχονται να προστεθούν στα υπάρχοντα. Την αντιλαϊκή επίθεση στηρίζει αποφασιστικά η ΝΔ, με την κριτική της στην κυβέρνηση για καθυστερήσεις και ατολμία στην προώθηση των μέτρων και των αναδιαρθρώσεων.

Ο μακροπρόθεσμος χαρακτήρας των μέτρων, με τη δέσμευση για υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2021, τις ρυθμίσεις για δημοσιονομικό πλεόνασμα μέχρι το 2060 και τα ήδη ψηφισμένα μέτρα που θα υλοποιηθούν πολύ μετά τον Αύγουστο του 2018, συντρίβουν τις κυβερνητικές διακηρύξεις για το φιλολαϊκό χαρακτήρα της λεγόμενης μεταμνημονιακής εποχής. Οι εξελίξεις αποδεικνύουν για μια ακόμα φορά τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης, απαραίτητη προϋπόθεση της οποίας είναι τα τσακισμένα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Αυτή η οικονομική αναγκαιότητα θρυμματίζει το πολιτικό επιχείρημα της κυβέρνησης και των υπόλοιπων αστικών πολιτικών κομμάτων για τη δυνατότητα μιας τάχα δίκαιης ανάπτυξης και γενικότερα τα σοσιαλδημοκρατικά φληναφήματα για μεταβολές στον καπιταλισμό που έχουν έναν αταξικό χαρακτήρα και τελικά ωφελούν συνολικά την κοινωνία.

Την ίδια στιγμή, το ζήτημα της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου που δεν μπορεί να επενδυθεί κερδοφόρα διεθνώς δεν έχει αντιμετωπιστεί, καθιστώντας επισφαλή την καπιταλιστική ανάπτυξη, διατηρώντας διογκωμένο το ενδεχόμενο ξεσπάσματος μιας νέας καπιταλιστικής κρίσης και οξύνοντας τις αντιθέσεις μεταξύ διαφορετικών μερίδων του κεφαλαίου για την κατανομή των ζημιών απ' την κρίση.

Κυβερνητικό «μαστίγιο» και «καρότο» για «ευνοϊκό επενδυτικό περιβάλλον»

Ας ξεκινήσουμε όμως από τη νέα τεχνική συμφωνία στο πλαίσιο της 3ης «αξιολόγησης», η οποία «έκλεισε» στις αρχές Δεκέμβρη. Πρόκειται για άλλον ένα «γύρο» επίθεσης στις κατακτήσεις των εργαζομένων και ειδικά στην ασφάλιση, ενώ ιδιαίτερα σημαντικό είναι το γεγονός ότι αιχμή αυτής της συμφωνίας αποτελεί η επίθεση στα συνδικαλιστικά δικαιώματα και πιο συγκεκριμένα στους όρους για την κήρυξη απεργίας από τα πρωτοβάθμια συνδικάτα. Παράλληλα, πριν ακόμα προλάβει να στεγνώσει το μελάνι της νέας συμφωνίας, άνοιξε η συζήτηση για τα μέτρα της επόμενης (4ης) «αξιολόγησης» του τρέχοντος προγράμματος.

Η αποφασιστικότητα με την οποία κυβέρνηση και «θεσμοί» επιδιώκουν να βάλουν επιπλέον εμπόδια στο δικαίωμα της απεργίας - που αναδείχτηκε και από το γεγονός ότι επιχείρησαν να περάσουν τη σχετική νομοθεσία «στα μουλωχτά», στο πλαίσιο ενός άσχετου νομοσχεδίου - αποτελεί την καλύτερη επιβεβαίωση της ισχύος αυτού του «όπλου» για τους εργαζόμενους. Η κυβέρνηση πήρε την πρώτη απάντηση από την πανεργατική απεργία της 14ης Δεκέμβρη, ενώ ήδη έχει κατατεθεί από τις ταξικές δυνάμεις και πρόταση για νέα απεργία, όταν έρθει προς ψήφιση το πολυνομοσχέδιο με τα μέτρα που συμφωνήθηκαν στην πρόσφατη συμφωνία κυβέρνησης - «θεσμών».

Την ίδια περίοδο, η κυβέρνηση έδειξε τα αυταρχικά της «δόντια». Το χτύπημα των κινητοποιήσεων των εστιακών φοιτητών (στο υπουργείο Παιδείας), το χτύπημα των κινητοποιήσεων ενάντια στους πλειστηριασμούς και στη συνέχεια η κυβερνητική τροπολογία ποινικοποίησης της δράσης ενάντια στους πλειστηριασμούς, η αστυνομική επίθεση με δώδεκα συλλήψεις (που ακολουθήθηκε από την επίθεση τραμπούκων της εργοδοσίας) ενάντια στους αγωνιζόμενους απολυόμενους εργαζόμενους της πρώην «Καρυπίδης» έξω από τα «Market In» στα Γιάννενα δείχνουν μέχρι πού είναι ικανή να φτάσει η κυβέρνηση για την προώθηση της αντιλαϊκής της πολιτικής.

Σε κάθε περίπτωση, οι πρόσφατες εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι το περαιτέρω χτύπημα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων και των αγώνων του λαού είναι η άλλη όψη του τσακίσματος των μισθολογικών, συνταξιοδοτικών, ασφαλιστικών κ.λπ. δικαιωμάτων τους και αναπόσπαστο συστατικό μέρος της κυβερνητικής προσπάθειας δημιουργίας «ευνοϊκού επενδυτικού περιβάλλοντος».

Παράλληλα με το «μαστίγιο» της τρομοκράτησης, η κυβέρνηση στοχεύει και στην απόσπαση της ανοχής και της αναμονής των λαϊκών στρωμάτων μέσω του «καρότου» της ανοιχτής κοροϊδίας τους. Αυτόν το στόχο υπηρετούν τα φληναφήματα περί του «δίκαιου χαρακτήρα» της επερχόμενης καπιταλιστικής ανάπτυξης και τα διάφορα «κοινωνικά μερίσματα», οι «λοταρίες», το εφάπαξ «Εκτακτο Επίδομα Νεανικής Αλληλεγγύης» κ.λπ.

Την ίδια στόχευση είχαν και οι «κορόνες» των κυβερνητικών στελεχών κατά την πρόσφατη συζήτηση για τον προϋπολογισμό του 2018 περί «τέλους των μνημονίων», «εξόδου από την επιτροπεία» και «πρώτου μη μνημονιακού προϋπολογισμού μετά από χρόνια». Η κυβερνητική κοροϊδία φτάνει μέχρι το επίπεδο της ανοιχτής χλεύης απέναντι στο λαό, αν υπολογιστεί ότι όλα αυτά ξεστομίζονται τη στιγμή που η κυβέρνηση ενισχύει το αντιλαϊκό οπλοστάσιο με τη νέα συμφωνία της 3ης «αξιολόγησης», τη στιγμή που επίκεινται το 2019 και το 2020 νέες περικοπές στις συντάξεις και στο αφορολόγητο, τη στιγμή που η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει σε υψηλά πλεονάσματα μέχρι το 2060 (με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τα λαϊκά δικαιώματα).

Το τσάκισμα των λαϊκών δικαιωμάτων «λίπασμα» της καπιταλιστικής κερδοφορίας

Αποκρύβεται ότι ο ορυμαγδός των αντιλαϊκών μέτρων, που έχει ψηφίσει τόσο αυτή όσο και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, δεν έχει παροδικό χαρακτήρα, αλλά συνιστά τις «ράγες» πάνω στις οποίες θα κινηθεί η κυβερνητική πολιτική για πολλά χρόνια μετά την τυπική λήξη των μνημονίων τον Αύγουστο του 2018. Πέραν τούτου, όμως, ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωσε πρόσφατα (σε άρθρο του στην «European Business Review») ότι «μετά τον Αύγουστο του '18 δεν έχουμε προαπαιτούμενα για μεταρρυθμίσεις, αλλά δε θα σταματήσουμε τις μεταρρυθμίσεις». Το ίδιο νόημα είχε και ο εξής τίτλος πρόσφατου μηνιαίου δελτίου του ΣΕΒ: «Ανάκαμψη επιτέλους! Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα...».

Ο ΣΕΒ άλλωστε ξεκαθαρίζει πολύ συχνά - με τη δική του φυσικά γλώσσα - ότι το τσάκισμα των λαϊκών δικαιωμάτων αποτελεί το «λίπασμα» πάνω στο οποίο ανθίζει η καπιταλιστική κερδοφορία. Οπως σημείωνε σε ένα πρόσφατο εβδομαδιαίο δελτίο του, «η όποια ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας από το 2013 και μετά (...) ενισχύθηκε με διαρθρωτικές αλλαγές, κύρια εκ των οποίων ήταν η εγκαθίδρυση υψηλής θεσμικής ευελιξίας στην αγορά εργασίας». Στο ίδιο πνεύμα και ο υπερδραστήριος πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Τζ. Πάιατ, ο οποίος δήλωσε ότι «δεν υπάρχει πιο ανταγωνιστική οικονομία, από πλευράς μισθών, στην Ευρωζώνη αυτή τη στιγμή από την Ελλάδα». Τις ίδιες μέρες ο συμπατριώτης του Τεξανός «επενδυτής» Κάιλ Μπας δήλωνε (με μία προφανή υπερβολή) στην «Καθημερινή» ότι η Ελλάδα «είναι το μοναδικό μέρος στον κόσμο που αξίζει να επενδύσεις κεφάλαια»!

Αν συνυπολογίσουμε τον όγκο του αντιλαϊκού έργου και τη συστηματική προσπάθεια εξαπάτησης του λαού από μέρους της κυβέρνησης, καμία απορία δε δημιουργεί το γεγονός της βράβευσης του πρωθυπουργού στη Γαλλία με το βραβείο «πολιτικού θάρρους» από το γαλλικό περιοδικό «Politique Internationale». Για να αποκωδικοποιήσουμε τη στόχευση αυτής της βράβευσης του Αλ. Τσίπρα αρκεί να σημειώσουμε ότι με το ίδιο βραβείο είχαν τιμηθεί και προσωπικότητες όπως ο Εμανουέλ Μακρόν, ο Νικολά Σαρκοζί, η Κριστίν Λαγκάρντ, η Αγκελα Μέρκελ και ο ...Πάπας Ιωάννης - Παύλος Β'. Οπως μας πληροφορεί μάλιστα μέσω συνέντευξής του στο «Εθνος» ο ίδιος ο ιδρυτής του βραβείου Πατρίκ Βαζμάν (ο οποίος σύμφωνα με το «Εθνος» ανήκει «στον συντηρητικό κεντροδεξιό πολιτικό χώρο»), ο Πάπας Ιωάννης - Παύλος Β' βραβεύτηκε «για τη συμβολή του στην πτώση του κομμουνισμού στην Πολωνία και, γενικά, στην Ανατολική Ευρώπη»! Επίσης χαρακτηριστικό για το ποιοι επωφελούνται από το «πολιτικό θάρρος» του Αλ. Τσίπρα είναι και το γεγονός ότι μετά τη βράβευση ακολούθησε γεύμα εργασίας του Αλ. Τσίπρα με εκπροσώπους γαλλικών επιχειρηματικών ομίλων και στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων (IBM, HSBC France, L' OREAL, «Emirates», «BlackRock», «Morgan Stanley», «Nestle», «Philip Morris» και άλλες), όπου ο πρωθυπουργός διαφήμισε το προϊόν της - «θαρραλέας» απέναντι στο λαό και φιλικότατης απέναντι στο κεφάλαιο - πολιτικής του.

Συμπλέουν στρατηγικά, διαφοροποιούνται στα επιμέρους

Εκτός από τον πρωθυπουργό, ο ΣΥΡΙΖΑίος πρόεδρος της Βουλής, Ν. Βούτσης, «καμάρωνε» επίσης για τη βρώμικη δουλειά που έχει αναλάβει το κόμμα του. Αυτός δήλωνε με κομπασμό ότι «οι θεσμοί σήμερα (...) υποστηρίζουν τον (κυβερνητικό) οδικό χάρτη», τη στιγμή που - όπως είπε - τη ΝΔ την «οδήγησαν σε αποδρομή από την εξουσία οι περίφημοι διεθνείς θεσμικοί εταίροι».

Τέτοιου είδους ανταγωνισμοί για το ποιο κόμμα είναι ο καλύτερος εκφραστής της αντιλαϊκής πολιτικής δεν κρύβουν τη σύμπνοια του αστικού πολιτικού κόσμου στα θεμελιώδη ζητήματα. Ενδεικτικός είναι ο ενθουσιασμός με τον οποίο περίμενε ο Α. Γεωργιάδης να υπερψηφίσει την τροπολογία της κυβέρνησης για την απεργία (όπως δήλωσε, «το πρωί ξύπνησα με μεγάλη χαρά. Ερχόμουν στη Βουλή και δεν κρατιόμουν να ψηφίσω την τροπολογία»), όπως και η στάση της «Καθημερινής», η οποία απέδωσε «ιδιαίτερη σημασία» και «ιερό συμβολισμό» στην αποφασιστικότητα του ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει στους πλειστηριασμούς και το χτύπημα των συνδικαλιστικών δικαιωμάτων.

Φυσικά, το γεγονός της σύμπνοιας ανάμεσα στα αστικά πολιτικά κόμματα στη διασφάλιση της κερδοφορίας και της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων όχι μόνο δεν αποκλείει αλλά τελικά προϋποθέτει τη διαφοροποίησή τους στα επιμέρους, την έκφραση των ειδικών συμφερόντων που έχει το ένα ή το άλλο τμήμα του κεφαλαίου, τις διαφορετικές «γεωπολιτικές» αποχρώσεις, την ιδιαίτερη στόχευση της επιχειρηματολογίας του κάθε κόμματος σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες, την επίκληση διαφορετικών ιδεολογικών αναφορών κ.λπ. Τα παραπάνω, από τη μία, εκφράζουν τις αντιθέσεις μέσα στο στρατόπεδο του κεφαλαίου και, από την άλλη, αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση απόσπασης της λαϊκής ανοχής και συναίνεσης στη βάρβαρη πολιτική και της αδιασάλευτης πορείας προς όφελος του κεφαλαίου.

Τόσο η στρατηγική σύμπλευση όσο και η προσπάθεια διαφοροποίησης μεταξύ των αστικών κομμάτων αναδείχτηκαν στις σχετικές κομματικές διεργασίες του τελευταίου διαστήματος: Στα λεγόμενα θεματικά προσυνέδρια και στη συνέχεια στο 11ο Συνέδριο της ΝΔ, στα κυβερνητικά (ΣΥΡΙΖΑίικα κατ' ουσίαν) Περιφερειακά Συνέδρια, στις διεργασίες γύρω από το σχηματισμό και τον προσανατολισμό του Κινήματος Αλλαγής.

Και από αυτές τις διεργασίες φάνηκε ότι, εκτός από τα θεμελιώδη ζητήματα της εσωτερικής πολιτικής, μεγάλη σύμπνοια διαπερνά και τις βασικές στοχεύσεις της εξωτερικής πολιτικής. Η κεντρική συνισταμένη της κρατικής εξωτερικής πολιτικής αυτήν την περίοδο συνίσταται στην προσπάθεια γεωστρατηγικής αναβάθμισης της αστικής τάξης της χώρας και του κράτους της (με επίκεντρο την εύφλεκτη περιοχή της Ν/Α Μεσογείου) ως μέσου προώθησης του στρατηγικού στόχου μετατροπής της Ελλάδας σε σημαντικό ενεργειακό και μεταφορικό κόμβο. Σε αυτήν την επιδίωξη υποτάσσονται τόσο η λεγόμενη πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική με «πυρήνα» την περαιτέρω αναβάθμιση της στρατιωτικής -πολιτικής συμμαχίας με τις ΗΠΑ όσο και η προσπάθεια αξιοποίησης των ρηγμάτων της Τουρκίας με τις ΗΠΑ και την ΕΕ.

Η κυβέρνηση αναλαμβάνει το ρόλο «σημαιοφόρου» στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην περιοχή

Η ιδιαίτερη ενίσχυση των σχέσεων ΗΠΑ - Ελλάδας φαίνεται «με γυμνό μάτι» σε όλες τις πλευρές της πολιτικής ζωής της χώρας. Χαρακτηριστικά γι' αυτό είναι η πρόσφατη επίσκεψη Τσίπρα στις ΗΠΑ και το περιεχόμενο και το ύφος των συνεχόμενων παρεμβάσεων του Αμερικανού πρέσβη στην Ελλάδα, Τζ. Πάιατ, ο οποίος πρόσφατα δήλωσε ότι «η διμερής σχέση μας ήταν πάντα ισχυρή, αλλά σήμερα είναι καλύτερη από ό,τι ήταν εδώ και πολλές δεκαετίες».

Με «πυξίδα» τα παραπάνω, η κυβέρνηση αναλαμβάνει - με τη στήριξη του συνόλου του αστικού πολιτικού κόσμου - όλο και πιο ενεργά ρόλο σημαιοφόρου του ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή της Ν/Α Μεσογείου και των Βαλκανίων, όπου μαίνονται οξύτατοι ανταγωνισμοί με επίκεντρο τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών και διαύλων.

Οσον αφορά το ρόλο της Ελλάδας στην ενσωμάτωση των χωρών των Δυτικών Βαλκανίων στους ευρωατλαντικούς θεσμούς, αρκεί να διαβάσουμε τη σχετική τοποθέτηση του Τζ. Πάιατ: «Μας εντυπωσίασε πολύ ο τρόπος με τον οποίο ο κ. Κοτζιάς έχει συμβάλει εποικοδομητικά και ενεργητικά στην οικοδόμηση αυτού του δικτύου σχέσεων, αποδεικνύοντας πώς η Ελλάδα αξιοποιεί τη δημοκρατία, τη θέση της ως κράτους - μέλους της ΕΕ, ως μέλους του ΝΑΤΟ για να βοηθήσει να οικοδομήσουμε μια πιο σταθερή και ευημερούσα γειτονιά».

Στην προοπτική έναρξης ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Αλβανίας στην ΕΕ (ενδεχομένως και μέσα στην ερχόμενη άνοιξη) εντάσσεται μια σχετική ύφεση των εντάσεων Ελλάδας - Αλβανίας. Στην ίδια κατεύθυνση ένταξης σε ΕΕ και ΝΑΤΟ εντάσσεται και η σύσφιξη των σχέσεων με την ΠΓΔΜ. Ειδικότερα η ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ είναι τελικά η άλλη όψη της συμφωνίας και με την Ελλάδα για το όνομα της χώρας, που φαίνεται να κυοφορείται το τελευταίο διάστημα.

Οσον αφορά τα Ενεργειακά, η κυβέρνηση κινείται στον άξονα των σχεδιασμών ΕΕ και ΗΠΑ για μείωση της ενεργειακής εξάρτησης της ΕΕ απ' τις ρωσικές εισαγωγές καυσίμου. Σε αυτήν την προσπάθεια εντάσσονται έργα όπως ο TAP, ο IGB Interconnector (αγωγός Ελλάδας - Βουλγαρίας), η FSRU (η πλωτή μονάδα αποθήκευσης και αεριοποίησης) στην Αλεξανδρούπολη (για την οποία ο Αμερικανός πρέσβης ελπίζει «να δούμε έναν επενδυτή από την Αμερική»). Επίσης, η Ελλάδα έγινε το τρίτο κράτος - μέλος της ΕΕ που θα αρχίσει να εισάγει αμερικανικό υγροποιημένο φυσικό αέριο, ενώ συζητάει την επέκταση της συνεργασίας με τις ΗΠΑ και στον τομέα των ΑΠΕ. Με όλα αυτά ως δεδομένα, είναι λογικό ο Πάιατ να δηλώνει: «Ολα αυτά τα βήματα που απεικονίζουν τον αναδυόμενο ρόλο της Ελλάδας ως ευρωπαϊκού ενεργειακού κόμβου, αλλά και τη σύγκλιση της αμερικανικής ατζέντας ενεργειακής διπλωματίας στην Ευρώπη με το έργο που έχουν κάνει ο πρωθυπουργός Τσίπρας και η ελληνική κυβέρνηση».

Παράλληλα, η κυβέρνηση ενισχύει όλο και περισσότερο τις σχέσεις της Ελλάδας με το κράτος - τρομοκράτη Ισραήλ, με τη συμμετοχή και της Κύπρου. Σε πρόσφατη επίσκεψή του στην Αθήνα ο Ισραηλινός υπουργός Αμυνας, Α. Λίμπερμαν, ευχαρίστησε δημοσίως την Ελλάδα για τη συμμετοχή της με πολεμικό πλοίο στη θαλάσσια δύναμη Unifil που εκτελεί θαλάσσιες και εναέριες περιπολίες έξω από τα χωρικά ύδατα του Λιβάνου. Επίσης, στις διμερείς επαφές ανακοινώθηκαν η συμμετοχή της ισραηλινής Πολεμικής Αεροπορίας (ΠΑ) στην άσκηση της ελληνικής ΠΑ «Ηνίοχος» καθώς και η συμμετοχή της τελευταίας στην άσκηση «Blue Flag» της ισραηλινής ΠΑ.

Οπως αναφέρει άλλωστε και η αμερικανική «δεξαμενή σκέψης» Hudson με έδρα την Ουάσιγκτον, «από το 2010, Ελλάδα, Κύπρος και Ισραήλ έχουν εγκαινιάσει νέες και στρατηγικές σχέσεις που βασίζονται σε κοινά συμφέροντα ασφαλείας και Ενέργειας», παραπέμποντας στις ποσότητες φυσικού αερίου που έχουν ανακαλυφθεί στις ΑΟΖ Κύπρου και Ισραήλ και την πρεμούρα της ελληνικής πλευράς να αναδειχτεί σε κόμβο διαμετακόμισής τους. Τέλος, υπενθυμίζεται ότι πολύ πριν από τις εμπρηστικές δηλώσεις Τραμπ περί αναγνώρισης της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ, ο Αλ. Τσίπρας είχε γράψει (το Νοέμβρη του 2015) το εξής μήνυμα στο βιβλίο επισκέψεων του Προέδρου του Ισραήλ: «Είναι μεγάλη μου τιμή να βρίσκομαι στην ιστορική σας πρωτεύουσα και να συναντώ τις εξοχότητές σας»!

Ταυτόχρονα, η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκει την εμβάθυνση της συνεργασίας με την Αίγυπτο (όπως φάνηκε και στην 5η τριμερή Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου που έλαβε χώρα το Νοέμβρη στη Λευκωσία), επιδιώκοντας παράλληλα να παίξει το γενικότερο ρόλο του «κρίκου» σύνδεσης του αραβικού κόσμου (και πιο συγκεκριμένα του αραβικού κεφαλαίου) με την ΕΕ, όπως φάνηκε από τη 2η Ευρω-Αραβική Διάσκεψη, που έλαβε χώρα το Νοέμβρη στην Αθήνα. Σε αυτήν ο Αλ. Τσίπρας ανέφερε ότι η Ελλάδα είναι «η μόνη χώρα της Ευρωζώνης και του ΝΑΤΟ που βρίσκεται σε αυτό το κρίσιμο σταυροδρόμι της Ευρώπης, της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής», ενώ είναι και «ιδρυτής της Συνόδου των ευρωπαϊκών χωρών του Νότου αλλά και άλλων κρίσιμων περιφερειακών πρωτοβουλιών» και αποκτά «έναν ολοένα και πιο δυναμικό οικονομικό ρόλο στην περιοχή».

Μεγαλώνουν οι κίνδυνοι από τους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστικών κέντρων

Φυσικά, όλες οι παραπάνω επιδιώξεις του ελληνικού κράτους αφορούν μία περιοχή στην οποία δρουν όλα τα ισχυρά ιμπεριαλιστικά κέντρα αλλά και ισχυρές περιφερειακές δυνάμεις με επίδικο τον έλεγχο πλουτοπαραγωγικών πηγών καθώς και δικτύων μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων.

Καταρχάς, ο οξυμένος ανταγωνισμός για τον έλεγχο της περιοχής της Μ. Ανατολής και η προσπάθεια των ΗΠΑ να υπερφαλαγγίσουν τη Ρωσία από το «μαλακό της υπογάστριο» συνεχίζονται με μεγαλύτερη ένταση. Το αποτυχημένο σχέδιο των ΗΠΑ περί της αξιοποίησης του ISIS, μετά τη στρατιωτική συντριβή του, που έγινε με τη συνέργεια Συρίας - Ρωσίας, σίγουρα δεν είναι η τελευταία λέξη των αμερικανικών προσπαθειών. Οι πρόσφατες εξαγγελίες του Αμερικανού Προέδρου για την επικαιροποίηση της πολιτικής ασφαλείας των ΗΠΑ, όπου Κίνα και Ρωσία χαρακτηρίζονται ευθέως ανταγωνιστικές «αναθεωρητικές δυνάμεις» που αμφισβητούν την επιρροή των ΗΠΑ και «προσπαθούν να ανατρέψουν το παγκόσμιο status quo», δείχνουν πως οι αντιθέσεις οξύνονται. Υπ' αυτό το πρίσμα πρέπει να δει κανείς και την επίσκεψη του Ρώσου Προέδρου στη Μέση Ανατολή, όπου συναντήθηκε με τις ηγεσίες της Αιγύπτου, της Συρίας και της Τουρκίας.

Παρόλο που η αντιπαράθεση ΗΠΑ - Ρωσίας αποτελεί την «καρδιά» ολόκληρου του πλέγματος των αντιθέσεων στην περιοχή, δεν τις εξαντλεί, αφού σε αυτό περιλαμβάνονται και οι ιδιαίτερες επιδιώξεις της ΕΕ καθώς και περιφερειακών δυνάμεων, όπως η Σαουδική Αραβία, το Ιράν και η Τουρκία. Τα βασικά στρατόπεδα που διαμορφώνονται είναι, από τη μία, οι ΗΠΑ, η ΕΕ, οι ένοπλες οργανώσεις της συριακής αντιπολίτευσης (που στηρίχτηκαν από ΗΠΑ και ΕΕ), η Σαουδική Αραβία, το Ισραήλ και άλλες πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου και, από την άλλη, η Ρωσία, η συριακή κυβέρνηση, το Ιράν. Οι συμμαχίες αυτές διέπονται και από εσωτερικούς ανταγωνισμούς, με χαρακτηριστικά παραδείγματα τους τριγμούς στις σχέσεις ΗΠΑ - ΕΕ σε σχεδιασμούς στην περιοχή, αλλά και τις αλλαγές της στάσης της Τουρκίας που από σύμμαχος των ΗΠΑ και πολέμιος του Ασαντ προσεγγίζει όλο και περισσότερο το τελευταίο διάστημα τη Ρωσία και το Ιράν, στρεφόμενη παράλληλα όλο και περισσότερο εναντίον του Ισραήλ. Γενικότερα, η Τουρκία προβάλλει όλο και περισσότερο τις αυτοτελείς της επιδιώξεις στην ευρύτερη περιοχή, όπως φάνηκε άλλωστε και από τις δηλώσεις Ερντογάν κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα, με τις οποίες έθεσε ανοιχτά θέμα τουρκικής μειονότητας στη Δυτική Θράκη, «επικαιροποίησης» της Συνθήκης της Λοζάνης και επιτάχυνσης της διχοτόμησης της Κύπρου.

(...)

Η πολυεπίπεδη επιδίωξη της καπιταλιστικής κερδοφορίας και η δυσκολία να διασφαλιστεί στο έδαφος της αδυναμίας διαχείρισης του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου σε ολόκληρο τον κόσμο αποτελεί τη μήτρα τόσο των παραπάνω ανταγωνισμών όσο και αυτών σε άλλες γωνιές της Γης, στους οποίους δεν αναφερθήκαμε, όπως οι ανταγωνισμοί στο εσωτερικό του αμερικανικού κράτους (που ξετυλίγονται με αφορμή την έρευνα για την ανάμειξη της Ρωσίας στις προεδρικές εκλογές), οι ανταγωνισμοί που αναδείχτηκαν κατά την πρόσφατη επίσκεψη Τραμπ στη Ν/Α Ασία και τις αναφορές του περί «Ινδο-Ειρηνικού ονείρου», οι «επενδυτικοί» ανταγωνισμοί στην Αφρική (μέρος των οποίων αποτελεί και η 5η Σύνοδος Κορυφής Αφρικανικής Ενωσης - Ευρωπαϊκής Ενωσης που έλαβε χώρα στα τέλη Νοέμβρη στην Ακτή Ελεφαντοστού), οι ανταγωνισμοί για την οικονομική και πολιτική παρουσία στην Ανατολική Ευρώπη (μέρος των οποίων αποτελεί και η 6η Σύνοδος Κορυφής Κίνας - 16 χωρών της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης, που έλαβε χώρα στη Βουδαπέστη στα τέλη Νοέμβρη).

Ο κίνδυνος για τους λαούς από αυτούς τους ανταγωνισμούς γίνεται όλο και μεγαλύτερος, ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη ότι στα πρόσφατα κείμενα στρατηγικής σημασίας σε ΗΠΑ και Γερμανία γίνεται ρητή αναφορά στα «θολά όρια» ανάμεσα στον πόλεμο και την ειρήνη και στο ότι ο κόσμος είναι μία «αρένα συνεχούς ανταγωνισμού».

Τα περιεχόμενα του τεύχους

Οσον αφορά τα περιεχόμενα του τεύχους, ξεκινάει με τη θεματική ενότητα «100 χρόνια ΚΚΕ», στην οποία περιλαμβάνονται η Διακήρυξη της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 100χρονα του Κόμματος, η εισηγητική ομιλία του ΓΓ και η Απόφαση της Διευρυμένης Συνόδου της ΚΕ με θέμα τα 100χρονα του Κόμματος και τα 50χρονα της ΚΝΕ.

Η θεματική ενότητα «Σοσιαλισμός» ξεκινά με το άρθρο της Ελένης Μπέλλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, «Η κοινωνική ιδιοκτησία ενάντια στην ατομική. Με το βλέμμα στον Οκτώβρη και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση». Το άρθρο αφορά τη διαπάλη με την αστική αντίληψη που αμφισβητεί την υπεροχή του επιστημονικού κεντρικού σχεδιασμού των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής να αναπτύσσουν τις παραγωγικές δυνάμεις και να ικανοποιούν τις διευρυνόμενες κοινωνικές ανάγκες.

Στην ίδια ενότητα περιλαμβάνεται το άρθρο με τίτλο «Επιδράσεις της Οκτωβριανής Επανάστασης και της μετέπειτα σοσιαλιστικής οικοδόμησης στους Ελληνες λογοτέχνες».

Η ενότητα «Σοσιαλισμός» περιλαμβάνει ακόμη δύο κείμενα, τα οποία αναφέρονται σε συγκεκριμένες πλευρές του κεντρικού σχεδιασμού στην ΕΣΣΔ.

Το πρώτο είναι αναδημοσίευση αρχειακού υλικού από τις σελίδες της ΚΟΜΕΠ και πιο συγκεκριμένα από το 5ο τεύχος του 1932. Πρόκειται για μέρος της εισήγησης του Βιατσεσλάβ Μιχαήλοβιτς Μολότοφ στη 17η Συνδιάσκεψη του ΠΚΚ (μπ), που πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα (30 Γενάρη - 4 Φλεβάρη 1932) με θέμα το δεύτερο πεντάχρονο σχέδιο στην ΕΣΣΔ. Το κείμενο αναφέρεται στις απόπειρες σχεδιασμού που προηγήθηκαν του πρώτου πεντάχρονου (σχέδιο εξηλεκτρισμού, χρονιάτικα σχέδια), ενώ παρουσιάζει και τις συνθήκες στις οποίες αναπτύχθηκε το πρώτο πεντάχρονο πλάνο.

Η ενότητα κλείνει με το άρθρο του Β. Β. Πιχόροβιτς με τίτλο «Για την ιστορία του πολιτικοοικονομικού Θερμιδώρ στην ΕΣΣΔ» και αναφέρεται στη ζωή και το έργο του μεγάλου Σοβιετικού επιστήμονα της κυβερνητικής Β. Μ. Γκλουσκόφ, ο οποίος αφιέρωσε τη ζωή του στο λεγόμενο Παγκρατικό Σύστημα Αυτοματοποιημένης Διεύθυνσης της Οικονομίας.

Τέλος, στο παρόν τεύχος της ΚΟΜΕΠ περιλαμβάνονται τα Κομματικά Ντοκουμέντα της περιόδου από 4.11.2017 έως 22.12.2017.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ