Κυριακή 12 Αυγούστου 2012
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Οι εκβιασμοί

Γρηγοριάδης Κώστας

Το ότι η στρατιά των ανέργων που είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό χρησιμοποιείται σαν μοχλός εκβιασμού στους εργαζόμενους και στους ίδιους τους άνεργους δεν είναι καθόλου καινούρια ανακάλυψη. Ολη η ιστορία του εκμεταλλευτικού συστήματος το αποδεικνύει. Δεν υπάρχει επίσης τίποτα καινούριο στο γεγονός ότι σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης το φαινόμενο τόσο της ανεργίας όσο και των εκβιασμών από μέρους των καπιταλιστών και των εκπροσώπων τους οξύνεται. Ετσι καθόλου δεν μας εκπλήσσει που κάθε φορά που η συγκυβέρνηση τα βρίσκει σκούρα όταν οι εργαζόμενοι διεκδικούν τα δίκια τους ή όταν θέλει να εντείνει τον πόλεμο ενάντια στα δικαιώματα των εργαζομένων ρίχνοντας στις πλάτες τους ακόμα περισσότερα βάρη από την καπιταλιστική κρίση, κάνει πάντα και μια αναφορά στους ανέργους... Καθόλου τυχαία δεν είναι επίσης και η ιδιαίτερη προβολή που έχουν από τα αστικά ΜΜΕ τα διαρκώς αυξανόμενα ποσοστά της ανεργίας. Αν νοιάζονταν στο ελάχιστο για τους άνεργους θα είχαν από καιρό πάρει μέτρα αληθινής προστασίας και ανακούφισης των ανέργων και των οικογενειών τους σαν αυτά που έχει προτείνει με όλους τους τρόπους το ΚΚΕ μέσα και έξω από τη Βουλή. Για παράδειγμα, αξιοπρεπές επίδομα σε όλους, πλήρη και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, πάγωμα και παραγραφή των δανείων, καμιά διακοπή στην ηλεκτροδότηση, δραστική μείωση των τιμολογίων κ.α.Φυσικά δεν πρόκειται ποτέ οι εκβιαστές τόσο των εργαζόμενων όσο και των ανέργων να προχωρήσουν σε τέτοια μέτρα ανακούφισης από μόνοι τους. Μόνο η οργανωμένη πάλη του λαού μπορεί να τα διεκδικήσει και να τινάξει οριστικά από πάνω του τους εκβιασμούς και την άγρια εκμετάλλευσή του.

Χαράτσι για το κολατσιό στο σχολείο!

Τι άλλο θα σκεφτούν οι αστοί για να μην αφήσουν σε χλωρό κλαρί τα λαϊκά στρώματα, που πληρώνουν το βαρύ τίμημα της καπιταλιστικής κρίσης για να μπορέσουν να ξαναέρθουν σε ρυθμούς κερδοφορίας τα μονοπώλια; Στην Ισπανία, όπως κάποιες περιφερειακές αρχές (ως τώρα στην Καταλονία και στη Βαλένθια), σκέφτονται να προωθήσουν την επιβολή χρηματικού προστίμου - τιμωρίας, 3 ευρώ και 1,45 ευρώ αντίστοιχα, για όσες οικογένειες δώσουν στα παιδιά τους να πάρουν το κολατσιό τους στα σχολεία. Δε φτάνει, δηλαδή, που το αστικό κράτος έχει φέρει στο αμήν τους λαϊκούς ανθρώπους, με τις περικοπές μισθών και δικαιωμάτων, με τη φτώχεια και την εξαθλίωση, θα τιμωρούνται κιόλας γιατί με πολλή προσπάθεια καταφέρνουν να εξασφαλίζουν στα παιδιά τους να πάρουν ένα πιάτο φαΐ στο σχολείο. Η ...δικαιολογία που βρέθηκε για να δικαιολογηθεί αυτή η άκρως ανάλγητη και ταξική ενέργεια, είναι ότι τα παιδιά με το κολατσιό τους ...στοιχίζουν αφού χρησιμοποιούν τις υποδομές του σχολείου (φούρνοι μικροκυμάτων, ψυγεία, τραπεζάκια που βρωμίζουν και πρέπει να καθαριστούν). Ετσι, αφού δε θέλουν το φαγητό του σχολείου που στοιχίζει 6 ευρώ, σκέφτηκαν τα σαΐνια ...τουλάχιστον ας πληρώνουν κάτι υποτίθεται «συμβολικά». Φυσικά, οι λαϊκές οικογένειες στην Ισπανία, αλλά και σε άλλες χώρες ζουν πλέον σε οριακές συνθήκες και δεν μπορούν να αντέξουν το χαράτσι για το κολατσιό. Γι' αυτό ήδη εκδηλώνονται οι πρώτες αντιδράσεις που αναμένεται να κλιμακωθούν. Βέβαια, αυτά τα ζητήματα πρέπει να γίνουν υπόθεση του εργατικού κινήματος, που όμως στη συγκεκριμένη χώρα για πολλά χρόνια βολοδέρνει στη λογική της «ταξικής συνεργασίας». Ομως, υπάρχουν ταξικές δυνάμεις και οι εργαζόμενοι που υποφέρουν που μπορούν να αποτρέψουν αυτό το, είναι αλήθεια, ευφάνταστο χαράτσι.

Το σάπιο σύστημα σπέρνει θάνατο

Τα στοιχεία είναι ανατριχιαστικά και προκύπτουν από τον απολογισμό του Κοινωνικού Ιατρείου του Ιατρικού Συλλόγου Αθήνας και της ΜΚΟ της Αρχιεπισκοπής. Χιλιάδες παιδιά πάνε σε κοινωνικά ιατρεία για να εμβολιαστούν. Υπάρχουν καρκινοπαθείς που χρειάζονται άμεσα χειρουργείο και πηγαίνουν εκεί, όπου παρέχεται κάποια στοιχειώδης φροντίδα για απλές παθήσεις ή κάποιες ιατρικές εξετάσεις, για να ζητήσουν βοήθεια επειδή δεν έχουν λεφτά να χειρουργηθούν. Πολλοί από αυτούς οδηγούνται σύντομα στο θάνατο. Εγκυες που δεν έχουν λεφτά να πληρώσουν τα νοσήλια για να γεννήσουν (σ.σ. στα δημόσια νοσοκομεία φτάνουν τα 1.000 ευρώ) πηγαίνουν σε κοινωνικά ιατρεία για βοήθεια, θέτοντας σε κίνδυνο τις ζωές τους και των παιδιών τους. Χιλιάδες παιδιά πηγαίνουν για να εμβολιαστούν επειδή οι οικογένειές τους δεν έχουν χρήματα για το απαραίτητο εμβόλιο που μπορεί να αποδειχθεί σωτήριο.

Αυτή είναι η τραγική πραγματικότητα ενός βάρβαρου σάπιου συστήματος που κυριολεκτικά στέλνει στο θάνατο ανθρώπους, όταν υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις τεχνολογικές και επιστημονικές να θεραπεύονται ακόμα και σοβαρές αρρώστιες. Ομως, όταν επιστήμη, τεχνολογία, έρευνα, είναι στην υπηρεσία των πολυεθνικών, όταν η παραγωγή και διακίνηση φαρμάκου είναι εμπόρευμα που φέρνει κέρδος στα χέρια επιχειρηματικών ομίλων, όταν η Υγεία του λαού είναι στα χέρια των μονοπωλίων, αυτά είναι τα αποτελέσματα. Επιπλέον, αναδεικνύεται ότι τα κοινωνικά ιατρεία που διαφημίζονται ως λύση μπροστά στην οξυμένη κατάσταση, δεν είναι σε θέση να καλύψουν τις πραγματικές ανάγκες, εκτός από κάποιες υποτυπώδεις υπηρεσίες που παρέχουν και που δεν λύνουν το πρόβλημα αλλά και τη διαπίστωση προβλημάτων όσων πηγαίνουν εκεί και ζητούν βοήθεια.

Μόνος δρόμος για να υπάρξει διέξοδος σε αυτά τα κρίσιμα ζητήματα που το επόμενο διάστημα θα οξυνθούν περισσότερο είναι αγώνας για δωρεάν φάρμακο, για δημόσια δωρεάν Υγεία και κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας.

«Ανησυχεί» για τα κέρδη των φωτοβολταϊκών

Στη «μάχη» που έχει ξεσπάσει ανάμεσα στους ηλεκτροπαραγωγούς Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας και συμβατικών καυσίμων, η Κεντρική Ενωση Επιμελητηρίων και το Εμποροβιομηχανικό Επιμελητήριο (ΕΒΕΑ) της Αθήνας ψηφίζουν ΑΠΕ και ειδικά φωτοβολταϊκά!

Ο πρόεδρος των δύο φορέων Κ. Μίχαλος έστειλε επιστολή στον αρμόδιο υπουργό Περιβάλλοντος, μεταφέροντας την ανησυχία των επιχειρηματιών φωτοβολταϊκών για το ενδεχόμενο αναδρομικής μείωσης των αποζημιώσεων για τη φωτοβολταϊκή ενέργεια.

Δεν είναι η πρώτη ανάλογη παρέμβαση των Επιμελητηρίων. Αυτή τη φορά γίνεται λόγος για «κλονισμό της αξιοπιστίας του κράτους» εφόσον θιχτούν υπογεγραμμένες συμβάσεις και αναπτύσσεται μια επιχειρηματολογία περί της ανάπτυξης της οικονομίας, όταν είναι ξεκάθαρο ότι γύρω από τις ΑΠΕ συνολικά, όσο και από τη συμβατική ηλεκτροπαραγωγή, έχει στηθεί μια άνευ προηγουμένου «λεηλασία» πόρων από το μεγάλο κεφάλαιο και τους μεσαίους μιμητές του. Μια λεηλασία την οποία τελικά πληρώνει, και μάλιστα ακριβοπληρώνει, ο εργαζόμενος καταναλωτής ηλεκτρικής ενέργειας.

ΦΡΙΝΤΡΙΧ ΕΝΓΚΕΛΣ
«Για το ζήτημα της κατοικίας»

Μέσα από την αντιπαράθεσή του με τον Π.Ζ. Προυντόν, ο Ενγκελς αποδεικνύει πως δεν μπορεί να λυθεί συνολικά το πρόβλημα της κατοικίας αποσπασμένο από την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής. Αποκαλύπτει τα περιορισμένα όρια των κατακτήσεων της εργατικής τάξης στον καπιταλισμό, καθώς επίσης αποκαλύπτει πως μια γενικευμένη ιδιοκατοίκηση στα πλαίσια του καπιταλισμού δε σημαίνει γενική ευημερία για τους εργάτες αλλά πτώση της τιμής της εργατικής δύναμης. «Το ακόλουθο σύγγραμμα, γράφει στον πρόλογο ο Ενγκελς, είναι η ανατύπωση τριών άρθρων που δημοσίευσα το 1872 στην Der Volksstaat1 της Λειψίας. Τότε ακριβώς έπεφτε στη Γερμανία η βροχή των γαλλικών δισεκατομμυρίων. Ξεπληρώνονταν κρατικά χρέη, φτιάχνονταν οχυρά και χτίζονταν στρατώνες, ανανεώνονταν τα αποθέματα σε όπλα και στρατιωτικά εφόδια. Αυξήθηκαν απότομα σε τεράστιο βαθμό τόσο τα διαθέσιμα κεφάλαια όσο και το ποσό του χρήματος που κυκλοφορούσε. Και όλα αυτά γίνονταν ίσα ίσα την εποχή που εμφανίστηκε η Γερμανία στην παγκόσμια σκηνή όχι μονάχα ως "ενωμένο ράιχ" αλλά και ως μεγάλη βιομηχανική χώρα. Η περίοδος που μια παλιά πολιτισμένη χώρα περνάει από τη μικροεπιχείρηση στη μεγάλη βιομηχανία, όταν μάλιστα το πέρασμα αυτό επιταχύνεται από τόσο ευνοϊκές συνθήκες, είναι επίσης και μια περίοδος "στενότητας κατοικίας" (...) Αυτή η στενότητα κατοικίας, αυτό το σύμπτωμα της συντελούμενης βιομηχανικής επανάστασης στη Γερμανία, που παρουσιάστηκε σε οξεία μορφή, γέμιζε τότε τον Τύπο με πραγματείες για το "ζήτημα της κατοικίας" και έδωσε την αφορμή σε κάθε είδους κοινωνικούς κομπογιαννιτισμούς». Σ' αυτούς τους κομπογιαννιτισμούς απάντησε ο Ενγκελς. Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Χίλαρι Κλίντον

Η Χίλαρι Κλίντον δικαίως διατηρεί τον τίτλο της πιο πολυταξιδεμένης υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, έχοντας επισκεφθεί στη διάρκεια της θητείας της πάνω από 110 χώρες. Η τελευταία ταξιδιωτική «επιδρομή» της υπουργού έγινε το τελευταίο 15ήμερο στην Αφρική, για να προωθήσει πιο δραστήρια τα συμφέροντα των αμερικανικών μονοπωλίων ανά χώρα αξιοποιώντας κάθε «ευκαιρία».

Στη Σενεγάλη έδωσε εύσημα για τη δημοκρατία και προσπάθησε να κερδίσει έδαφος στις μπίζνες προκαλώντας το μεγαλύτερο ανταγωνιστή της στην ενδοϊμπεριαλιστική σκακιέρα, την Κίνα. Στην Ουγκάντα «κατάπιε» τις νουθεσίες περί «δημοκρατίας» χαϊδεύοντας το αυταρχικό καθεστώς του προέδρου Μουσεβένι αποσκοπώντας στην αύξηση της ήδη έντονης στρατιωτικής κινητικότητας σε μία νευραλγική (και πετρελαιοφόρα...) περιοχή. Στο Μαλάουι εξήρε την πρόεδρο Τζόις Μπάντα για τα πρόσφατα σκληρά αντιλαϊκά της μέτρα προκειμένου να προσελκύσει... «ξένες» (κύρια αμερικανικές!) επενδύσεις. Στη Νότια Αφρική «έσπρωξε» τα συμφέροντα των αγροτοχημικών και φαρμακευτικών εταιρειών ασκώντας παράλληλα πιέσεις στη νοτιοαφρικανική ηγεσία προκειμένου να κάμψει τις αντιδράσεις σε ιμπεριαλιστικές πολιτικές της Ουάσιγκτον σε Συρία, Ιράν και ΛΔ Κονγκό. Στη Νιγηρία αξιοποίησε πλήρως αφενός τους ισλαμιστές της «Μπόκο Χαράμ» για να στήσει κέντρο «αντιτρομοκρατικής συνεργασίας» και τη φτώχεια στο βορρά για να «σπρώξει» μεταλλαγμένα αγροτικά υβρίδια. Αντιτρομοκρατία και μπίζνες δηλαδή.


Δ.ΟΡΦ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ