Τα ίδια «πορίσματα» και συμπεράσματα βγάζουν από το πολύνεκρο τροχαίο στο Μαλιακό οι κυβερνώντες. Οτι δηλαδή φταίνε μόνο οι οδηγοί και ποτέ δεν ευθύνεται η άθλια κατάσταση του εθνικού δικτύου, η ασυδοσία των μεγαλοεργολάβων και των αυτοκινητοβιομηχανιών, η απουσία ουσιαστικά κάθε ελέγχου του στόλου των αυτοκινήτων κ.ο.κ. Με άλλα λόγια, θέτουν στο απυρόβλητο την εγκληματική πολιτική τους, προετοιμάζοντας με μαθηματική ακρίβεια την επόμενη πολυμελή θυσία στον «Μολώχ της ασφάλτου», πέρα από τις καθημερινές που περνούν «στα ψιλά». Το προκλητικό είναι ότι κάθε τόσο και λιγάκι καυχώνται ότι μειώνουν τα τροχαία και αλληλοσυγχαίρονται... Ντροπή και αίσχος!
ΥΓ: Οι κάμερες τους έλειπαν...
Σε συνέντευξη που παραχώρησε στο «Εθνος της Κυριακής», ο πρόεδρος του ΣΥΝ Αλ. Αλαβάνος ερωτάται για ενδεχόμενες συνεργασίες του κόμματός του στις επερχόμενες εκλογές. Απάντηση: «Αυτό που δε θέλουμε είναι να υπάρξει μια κομματική σκιά πάνω στα προβλήματα της Αυτοδιοίκησης και στα μεγάλα προβλήματα από τη "διανομή" σε κομματικούς υποψηφίους. Αυτή τη λογική εμείς θα την αντιπαλέψουμε. Θέλουμε να αναδειχτεί ο πολιτικός και όχι ο κομματικός χαρακτήρας των εκλογών. Με αυτή την έννοια διαπραγματεύσεις, αλληλοϋποστηρίξεις, συναλλαγές σε κεντρικό κομματικό επίπεδο είναι έξω από την πολιτική μας».
Στο μεταξύ, στις 9 Ιούλη, η ΚΠΕ του Κόμματος ενέκρινε κατά πλειοψηφία της, εισήγηση προς τις οργανώσεις του ΣΥΝ για τις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2006. Εκεί αναφέρεται: «Είναι φανερό ότι οι αυτοδιοικητικές κινήσεις θα αποφασίσουν από μόνες τους για τον τρόπο καθόδου τους στις εκλογές, στα πλαίσια βέβαια του αυτοδιοικητικού προγράμματός τους, αλλά και του πολιτικού πλαισίου που διαμορφώνεται σε κάθε αυτοδιοικητικό χώρο. Και επειδή στις Νομαρχίες, στις 3 μεγαλύτερες πόλεις και στους μεγάλους Δήμους της χώρας, η αυτοδιοικητική πολιτική θα αναφέρεται εντονότερα στην κεντρική πολιτική και ο ΣΥΝ διαφωνεί μ' αυτή των δύο κυβερνητικών κομμάτων, πρέπει να επιδιωχτεί η παρουσία του στις εκλογές μέσα από ψηφοδέλτια συσπείρωσης των δυνάμεων της ευρύτερης αριστεράς, του ΣΥΡΙΖΑ, των κινημάτων και της ριζοσπαστικής οικολογίας»...
Πίσω από αυτές τις επίτηδες μπουρδουκλωμένες φράσεις, η κατάσταση της Κουμουνδούρου είναι η συνήθης: Δε θέλουν μεν «διανομή (σ.σ: χρίσματος) σε κομματικούς υποψηφίους», αλλά τουλάχιστον στους τρεις μεγάλους δήμους θα πάνε μόνοι τους, με βιτρίνα συνεργασιών τις συνήθεις ομάδες του «χώρου» τους. «Διαπραγματεύσεις, αλληλοϋποστηρίξεις, συναλλαγές σε κεντρικό κομματικό επίπεδο είναι έξω από την πολιτική» τους, αλλά σε «περιφερειακό» επίπεδο μάλλον επιτρέπονται, καθώς «οι αυτοδιοικητικές κινήσεις θα αποφασίσουν από μόνες τους για τον τρόπο καθόδου τους στις εκλογές». Επιπλέον φαίνεται ότι οι συναλλαγές δεν επιτρέπονται μόνο περιφερειακά, αφού ακόμα και για τους τρεις μεγάλους δήμους και τις νομαρχίες, η περιβόητη αυτόνομη κάθοδος «πρέπει να επιδιωχτεί» και δεν είναι τόσο βέβαιη...
Θα μου πείτε τι το περίεργο; Το γνωστό αλαλούμ του Συνασπισμού...
Οσοι απ' αυτούς δε συμμετείχαν συνειδητά στην προσπάθεια αποπροσανατολισμού και χειραγώγησης της αλληλεγγύης των λαών, προς τους δοκιμαζόμενους λαούς της «Μαύρης Ηπείρου», κατάλαβαν ότι η «φιλανθρωπία» των «πλουσίων» είναι εξίσου βάναυση και άδικη με την πιο άγρια εκμετάλλευση των «φτωχών».
Οι μεγαλύτερες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κατακρεούργησαν επί αιώνες την Αφρική. Λεηλάτησαν και συνεχίζουν να λεηλατούν τις πλουτοπαραγωγικές της πηγές, έσυραν εκατομμύρια Αφρικανούς στα δεσμά της δουλίας, έσπειραν το θάνατο, την πείνα, την εξαθλίωση με τα αποικιοκρατικά τους καθεστώτα, καταδίκασαν στην υπανάπτυξη δεκάδες χώρες και λαούς για τα κέρδη των πολυεθνικών και την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών τους σχεδίων. Και τώρα θέλουν να εμφανιστούν ως ...«ευεργέτες»!
Η φτώχεια θα γίνει παρελθόν, στην Αφρική και τον υπόλοιπο κόσμο, μόνον όταν οι λαοί αποτινάξουν τα ιμπεριαλιστικά δεσμά, όταν απελευθερωθούν από τον εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό ζυγό. Χωρίς αυταπάτες και ψευδαισθήσεις για τη «φιλανθρωπία» των εκμεταλλευτών.
Για τον υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας μιλάμε, που βγήκε χτες από το Μαξίμου μετά από συνάντηση με τον πρωθυπουργό για να ανακοινώσει πως τα λιμάνια της χώρας θα χρηματοδοτηθούν με 3 δισεκατομμύρια ευρώ. Πολλά λεφτά.
Αυτό που ...παρέλειψαν βέβαια να επισημάνουν τόσο ο Κ. Καραμανλής όσο και ο Μ. Κεφαλογιάννης είναι πως προϋπόθεση για τη χρηματοδότηση αυτή είναι η ιδιωτικοποίηση των λιμανιών ή «συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα» όπως την αποκαλούν στη Νέα Δημοκρατία.
Εν ολίγοις το χρήμα θα εισρεύσει, είναι βέβαιο. Καμία σχέση όμως δε θα έχει με τις ανάγκες των εργαζομένων στη Ναυτιλία, καμία σχέση δε θα έχει με τις ανάγκες των κατοίκων των νησιών και γενικώς με οποιονδήποτε θα έπρεπε να ωφεληθεί από τη ναυτιλιακή υποδομή της Ελλάδας.
Αντιθέτως, οι δανειακές αυτές επιδοτήσεις θα έχουν άμεση σχέση με τους εφοπλιστές και τις εταιρίες που εμπλέκονται στο διεθνές ναυτιλιακό εμπόριο. Αυτοί έχουν κάθε λόγο να τρίβουν τα χέρια τους, αφού και πολλά χρήματα θα πάρουν και ο Ελληνας φορολογούμενος θα επιβαρυνθεί γι' αυτά.
ΕΝΑ ΑΚΟΜΑ ΤΡΑΓΙΚΟ αυτοκινητικό δυστύχημα στην Εθνική Οδό στο πέταλο του Μαλιακού, αλλά το ΥΠΕΧΩΔΕ ...δε βιάζεται. Τι κι αν δήμοι, κοινότητες και φορείς της περιοχής τα λένε και τα ξαναλένε για τις ανάγκες διαπλάτυνσης. Τι κι αν οι ερωτήσεις στη Βουλή είναι συνεχείς τα τελευταία χρόνια...
Δυστυχώς δε θεωρείται το εν λόγω έργο ως «υποδομή» για την περιοχή και τη χώρα. Προφανώς δε θα βοηθήσει στην ...ανάπτυξη μια και απλά θα αποτρέψει να σκοτώνεται ο κόσμος, χωρίς ουδείς ιδιώτης να μπορεί να το οικειοποιηθεί και να κερδοσκοπήσει από αυτό.
Βέβαια, τόσο η συνδικαλιστική του παράταξη, όσο και ο ίδιος ο ΣΥΝ ποτέ δεν έκρυψαν τη «συμπάθεια» και τη συνειδητή υποταγή τους στον αντεργατικό διάλογο, αλλά και γενικότερα στο μαντρί της συναίνεσης, στο οποίο προσπαθεί να βάλει το συνδικαλιστικό κίνημα η κυβέρνηση και οι εργοδότες. Αλλωστε, προς αυτή την κατεύθυνση σπρώχνει τους εργαζόμενους και το «διεκδικητικό» πλαίσιο που προβάλλει η ΑΠ, το οποίο μάλιστα χαρακτηρίζει και «ατζέντα» για έναν... καθώς πρέπει διάλογο.
Ζητάει, λοιπόν, η «Αυτόνομη Παρέμβαση» τον «δραστικό περιορισμό (σ.σ. και όχι την άμεση κατάργηση) του δανεισμού εργασίας και εργολαβικής εργασίας», τον «περιορισμό (σ.σ. και όχι την άμεση κατάργηση) της μερικής και προσωρινής απασχόλησης, ώστε αυτή να μην «ξεπερνά το 10% στις επιχειρήσεις που ήδη απασχολούν εργαζόμενους με αυτές τις μορφές». Ζητάει, ακόμα, «η όποια αλλαγή σε εβδομαδιαία βάση (σ.σ. στο σταθερό ημερήσιο χρόνο εργασίας) να είναι αποτέλεσμα συλλογικών διαπραγματεύσεων και συμβάσεων, εφόσον αυτή προκύπτει από αντικειμενικούς λόγους». Και μέσα σ' όλα τ' άλλα, ζητάει και την καθιέρωση ενός «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος», το οποίο, ως γνωστό, με βάση τη σχετική πρόταση νόμου που κατέθεσε ο ΣΥΝ, στέλνει τους δικαιούχους απευθείας στην αγκαλιά των προγραμμάτων κατάρτισης, της ημιαπασχόλησης και της προσωρινής εργασίας.
Μετά απ' όλα αυτά, η ΑΠ ισχυρίζεται στην ανακοίνωσή της ότι η ατζέντα που βάζει η κυβέρνηση για το διάλογο «οδηγεί σε συζήτηση για το τι θα χάσουν οι εργαζόμενοι». Σα να πρόκειται με τη δική της ατζέντα, οι εργαζόμενοι να βγουν κερδισμένοι! Η μοναδική τους διαφορά με την κυβέρνηση, είναι από ποιο σημείο θα συνεχιστεί η διατίμηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Για το πόσο αίμα θα τρέξει τελικά από τη νέα σφαγή που ετοιμάζει η κυβέρνηση της ΝΔ, προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα την επίθεση στα εργασιακά δικαιώματα που εξαπέλυσε και κλιμάκωσε επάξια η προηγούμενη του ΠΑΣΟΚ...
«Εμείς εδώ εργαζόμαστε για να αντιμετωπίσουμε τη φτώχεια και την παγκόσμια επιδημία του AIDS. Εργαζόμαστε για να βρούμε τρόπους για να έχουμε ένα καθαρό περιβάλλον και από την άλλη πλευρά έχουμε ανθρώπους που σκοτώνουν αθώους πολίτες. Η αντίθεση δε θα μπορούσε να είναι πιο ξεκάθαρη ανάμεσα σε αυτούς που βαθιά πιστεύουν και φροντίζουν για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ανθρώπινη ελευθερία και αυτούς που σκοτώνουν». Θα μπορούσε να ήταν κάλλιστα μέρος μιας σχολικής έκθεσης ιδεών. Πρόκειται για δήλωση που έκανε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζορτζ Μπους, μετά τις τρομοκρατικές επιθέσεις στο Λονδίνο, από τη σύνοδο των Οκτώ πιο αναπτυγμένων χωρών στην οποία συμμετείχε. Πέρα από την υποκρισία ότι επιδιώκουν να λύσουν τα προβλήματα των φτωχών και του περιβάλλοντος, θέλει πολύ θράσος ο αρχιτρομοκράτης να μιλάει για «ανθρώπινα δικαιώματα και ελευθερία»! Οι κατακρεουργημένοι λαοί ανά τον κόσμο, θύματα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, είναι οι αδιάψευστοι μάρτυρες της βαρβαρότητας αυτού του συστήματος, που επιχειρείται να παρουσιαστεί ως ο σωτήρας της ανθρωπότητας. Ο καπιταλισμός ζει από τους πολέμους, τη βία, την καταστροφή και το αίμα αθώων ανθρώπων. Και αυτό όλο και περισσότερο το κατανοούν όλο και περισσότεροι άνθρωποι που αφυπνίζονται και συσπειρώνονται στο αντιιμπεριαλιστικό φιλειρηνικό κίνημα, που δε διαλέγει με ποιον ιμπεριαλιστή ή ιμπεριαλιστικό οργανισμό θα πάει, αλλά βάζει στις σημαίες του αγώνα του την κοινωνική απελευθέρωση, την κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο.