Κυριακή 12 Μάη 2013
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΓΥΝΑΙΚΑ
ΕΝΘΕΤΗ ΕΚΔΟΣΗ: "7 ΜΕΡΕΣ ΜΑΖΙ"
ΠΑΙΔΙΑ ΜΕ ΙΔΙΑΙΤΕΡΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ
Σοβαρά προβλήματα που απαιτούν λύση

Παγκόσμια Ημέρα της Μητέρας είναι η σημερινή και, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, τα προβλήματα και οι περικοπές που αντιμετωπίζουν οι μητέρες (π.χ. κατάργηση επιδόματος τοκετού, ανεργία, εργασιακές σχέσεις - λάστιχο) παίρνουν διογκωμένες διαστάσεις. Η μητρότητα, στα πλαίσια του καπιταλισμού, δε στηρίζεται με τις απαραίτητες υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας και Παιδείας. Τι συμβαίνει όμως στις περιπτώσεις που το παιδί που έρχεται στον κόσμο έχει ιδιαίτερες ανάγκες; Ποια προβλήματα αντιμετωπίζουν οι μητέρες, οι νέοι γονείς, στην προσπάθειά τους να αντεπεξέλθουν στη φροντίδα που χρειάζονται τα παιδιά τους; Και ποια στάση πρέπει να κρατούν απέναντι στα προβλήματα; Για όλα τα παραπάνω ο «Ρ» συζήτησε με την Ειρήνη, νέα μητέρα δυο παιδιών προσχολικής ηλικίας, που έχουν διαγνωστεί με διαταραχή Asperger (πρόκειται για αυτισμό ελαφράς μορφής, με καλή πρόγνωση).

«Η μητρότητα δε στηρίζεται από την εγκυμοσύνη ακόμα», σημειώνει η Ειρήνη: «Μένεις έγκυος και δεν ξέρεις τίποτα». Τονίζει την ανάγκη να ξέρουν οι υποψήφιοι γονείς «πέντε πράγματα», να είναι προετοιμασμένοι ώστε να μπορέσουν να βοηθήσουν έγκαιρα το παιδί τους σε περίπτωση που χρειαστεί: «Ας πούμε, δεν μπορεί το παιδί να τρέχει όλη τη μέρα πάνω - κάτω κι εσύ να λες "τι ζωηρό που είναι". Πρέπει κάπως να υποψιαστείς. Πρέπει να ξέρεις ότι το παιδί αν δε σε κοιτάει στα μάτια και σε κοιτάει στη μύτη ή στο στόμα κάτι γίνεται, κάτι συμβαίνει». Ακόμα όμως και όταν ο γονιός αντιλαμβάνεται, έστω και χωρίς βοήθεια, πως κάτι συμβαίνει, έρχεται αντιμέτωπος με μια σειρά δυσκολίες. Οταν προσπάθησε, για παράδειγμα, η Ειρήνη να κλείσει τηλεφωνικά ραντεβού για το μεγάλο της γιο σε νοσοκομείο, η αναμονή έφτανε τους 12 μήνες. «Ηταν Δεκέμβρης και μου είπαν τον Ιούλιο», κι αυτό μόνο και μόνο επειδή έτυχε να υπάρχει μια ακύρωση, εξηγεί, και σημειώνει πως μετά από προσπάθειες κατάφερε να βρει μια δημόσια δομή στην οποία η αναμονή περιοριζόταν στους 2 μήνες. Πολλοί γονείς στρέφονται σε ιδιωτικά κέντρα, συχνά «ταλαιπωρούνται από γιατρό σε γιατρό, από παιδοψυχολόγο σε παιδοψυχολόγο, χάνεται χρόνος και χρήμα». Χρόνος που είναι πολύτιμος για το παιδί και χρήματα που για τις περισσότερες οικογένειες κάθε άλλο παρά περισσεύουν.

Με το σταγονόμετρο ακόμα και οι στοιχειώδεις παροχές

Κινητοποιήσεις έχουν οργανώσει η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ) και ο Ενιαίος Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων ΑμΕΑ Αττικής και Νήσων για μια σειρά ζητήματα
Κινητοποιήσεις έχουν οργανώσει η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα Αναπήρων (ΣΕΑΑΝ) και ο Ενιαίος Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων ΑμΕΑ Αττικής και Νήσων για μια σειρά ζητήματα
Δυσβάσταχτο είναι και το οικονομικό βάρος. Στην περίπτωση της Ειρήνης τα μηνιαία έξοδα για εργοθεραπείες, λογοθεραπείες, συμβουλευτική γονέων, φτάνουν τα 600 ευρώ: «Αναγκάστηκα να κόψω θεραπεία από το ένα το παιδί, όταν έγινε η διάγνωση του δεύτερου». Οπως διαπιστώνει, «το ποσό αυτό είναι σαν ένας μισθός πια. Οπότε αναγκάστηκα και έκοψα θεραπεία από το μεγάλο για να κάνει και ο μικρός».

Από τα χρήματα που δαπανούν οι γονείς ο Εθνικός Οργανισμός Παροχής Υπηρεσιών Υγείας (ΕΟΠΥΥ), από το Δεκέμβρη του 2012 που τέθηκε σε εφαρμογή ο νέος κανονισμός παροχών, επιστρέφει μέχρι 440 ευρώ το μήνα. Επιπλέον, πρόβλημα προκύπτει με τις καθυστερήσεις στην καταβολή των χρημάτων αυτών: «Στις 15 του περασμένου Φλεβάρη πληρώθηκα τον Ιούλιο», λέει χαρακτηριστικά, και εξηγεί πως η κατάσταση επιδεινώνεται λόγω της μεγάλης μείωσης των διοικητικών υπαλλήλων. Είναι ενδεικτικό πως στο υποκατάστημα που καταθέτει χαρτιά και δικαιολογητικά πάνω από ένα χρόνο, οι υπάλληλοι έχουν υποδιπλασιαστεί. Η Ειρήνη έχει καταθέσει δικαιολογητικά προκειμένου να εξεταστούν τα παιδιά στο αρμόδιο Κέντρο Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ), ώστε να λάβουν επίδομα. Ομως, η αναμονή για την εξέταση της αίτησης δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα και όσον αφορά το μεγαλύτερο παιδί, έφτασε τους 10 μήνες. «Και αυτό το ενδεχόμενο να δοθεί επίδομα αναπηρίας, που είναι ένα βοήθημα για τα έξοδα του παιδιού, δεν είναι γνωστό ακόμα αν θα τα πάρω. Θα έλυνε κάπως και τα χέρια μας να οργανώσουμε τα έξοδα σχετικά με τις ανάγκες των παιδιών», σημειώνει.

Σοβαρά ζητήματα προκύπτουν και όσον αφορά στην προσχολική αγωγή και τη σχολική εκπαίδευση. Για παράδειγμα, την επόμενη χρονιά ο μεγάλος της γιος ξεκινάει το σχολείο. Η ενδεδειγμένη για την περίπτωσή του λύση είναι η παράλληλη στήριξη, δηλαδή η φοίτηση στο κανονικό σχολείο με την παρουσία ενός παιδαγωγού, που ασχολείται παράλληλα και αποκλειστικά με το παιδί. «Ομως», όπως πληροφορήθηκε η Ειρήνη, «φέτος η παράλληλη στήριξη στα παιδάκια πήγε το Μάρτη», δηλαδή αφού είχαν παρέλθει τα 2/3 περίπου της σχολικής χρονιάς!

Παιδιά που κλείνονται στο σπίτι

Οσον αφορά στη στάση των γονιών, η Ειρήνη διαπιστώνει πως πολλοί δε μιλάνε για το πρόβλημα των παιδιών. «Δεν είναι εύκολο να το δεχτείς», σχολιάζει, και σημειώνει πως στις βαριές περιπτώσεις το πρόβλημα που βασανίζει τους γονείς είναι «τι θα γίνει το παιδί μετά», μετά το σχολείο και την ενηλικίωσή του, όταν δε θα βρίσκεται πια κάτω από τη φροντίδα τους. Κι αυτό γιατί δεν έχουν όλα τα παιδιά την προοπτική και τη δυνατότητα να αυτονομηθούν και δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη ώστε να έχουν μια ασφαλή και κατάλληλη στέγη, δημιουργικές ασχολίες και εργασία.

Επιπλέον υπογραμμίζει πως υπάρχει άγνοια που πυροδοτεί ένα φαύλο κύκλο: Η κοινωνική αποδοχή περιορίζεται, ο φόβος μεγαλώνει, η διάθεση της οικογένειας να «κρύψει» το πρόβλημα ενισχύεται. «Τα παιδιά τα κλείνουν μέσα», είναι το συνηθισμένο αποτέλεσμα, όπως παρατηρεί. Η ίδια και η οικογένειά της έχουν επιλέξει να σταθούν τελείως διαφορετικά: «Γενικά το λέμε, γιατί θεωρούμε ότι αν το πούμε σε δέκα, σε είκοσι και τριάντα ανθρώπους, επειδή ακριβώς θα υπάρχουν τριάντα άνθρωποι που θα ξέρουν πέντε πληροφορίες παραπάνω, θα το αντιμετωπίσουν καλύτερα αύριο - μεθαύριο, όχι μόνο το δικό μου παιδί αλλά και κάθε αντίστοιχη περίπτωση».

Τέλος, η Ειρήνη σημειώνει πως η ανάγκη για συλλογική δράση, διεκδίκηση και πρωτοβουλία είναι μεγάλη: «Ενας σύλλογος που είναι προσανατολισμένος, μπορεί να κάνει πάρα πολλά πράγματα». Να διεκδικήσει και να δράσει για όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν γονείς και παιδιά. Να αναδείξει την ευθύνη του κράτους να φροντίζει για την κάλυψη των αναγκών όλων των παιδιών με δίκτυο δημόσιων και δωρεάν υπηρεσιών. Να γίνει στήριγμα για τους γονείς, απόδειξη πως δεν είναι μόνοι, να τους βοηθήσει, όπως χαρακτηριστικά λέει, «να βγουν θαρρετά και να βγάλουν και το παιδί τους έξω». Στην τροχιά αυτή κινείται ο Ενιαίος Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων ΑμΕΑ Αττικής και Νήσων με τη δράση και τις πρωτοβουλίες.

Τα παιδιά με ιδιαίτερες ανάγκες και οι γονείς τους μπορούν να ανακουφιστούν από τα οξυμένα προβλήματα που βιώνουν σήμερα, να ζήσουν μια ζωή αξιοπρεπή, χαρούμενη και δημιουργική. Ορος και προϋπόθεση είναι να διασφαλίζονται τα δικαιώματά τους στην Υγεία, στην Πρόνοια, στη μόρφωση, στην Ειδική Αγωγή, στην εργασία, στον αθλητισμό, στην ψυχαγωγία και τον πολιτισμό. Για τα ζητήματα αυτά το ΚΚΕ έχει επεξεργασμένες θέσεις και προτείνει στόχους πάλης στο κίνημα. Παλεύει για να γίνεται έγκαιρη διάγνωση, από εξειδικευμένο ιατρικό προσωπικό από το μαιευτήριο όταν αυτό είναι δυνατό, ή από τον οικογενειακό παιδίατρο του δημόσιου και δωρεάν Κέντρου Υγείας, που θα πρέπει να έχει στην ευθύνη του την παρακολούθηση του παιδιού. Διεκδικεί εξειδικευμένες δομές που θα αποτελούν ένα δίκτυο συνδεδεμένο με τα δημόσια μαιευτήρια, τα Κέντρα Υγείας, τις δομές προσχολικής αγωγής και τα σχολεία, ώστε να διασφαλίζεται όχι μόνο η έγκαιρη διάγνωση αλλά και η ολοκληρωμένη παρέμβαση και στήριξη γονιών και παιδιών. Αγωνίζεται για την καθιέρωση της Ειδικής Αγωγής ως υποχρεωτικής και αποκλειστικά δημόσιας και δωρεάν από την ηλικία των 3 χρόνων, ώστε οι οικογένειες να μην καταβάλλουν ούτε ευρώ για τη διάγνωση, αξιολόγηση, συμβουλευτική και αντιμετώπιση των προβλημάτων των παιδιών.

Ακόμα, είναι απαραίτητο ένα δημόσιο δίκτυο ξενώνων, οικοτροφείων και διαμερισμάτων αυτόνομης και ημιαυτόνομης διαβίωσης, κλειστής ή ανοιχτής περίθαλψης, εκεί που χρειάζεται, και ανάλογα με τους φιλοξενούμενους. Το δίκτυο αυτό πρέπει να παρέχει ιατροκοινωνική φροντίδα με επιστημονική στήριξη, καθοδήγηση και προσανατολισμό στην επανένταξη στην παραγωγή και την κοινωνία για όσους είναι αντικειμενικά δυνατό. Παράλληλα, χρειάζεται ένα δίκτυο δημόσιων προστατευόμενων εργαστηρίων, για άτομα με νοητική υστέρηση, αυτισμό και πολλαπλές αναπηρίες, που θα λειτουργούν με επιστημονικά κριτήρια, με κοινωνικό έλεγχο, και θα προστατεύεται η παραγωγή τους.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ