Πέμπτη 12 Απρίλη 2018
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κακαρίσματα

Το στίγμα της «τελικής ευθείας» στην οποία μπαίνουν οι διαπραγματεύσεις με την ΠΓΔΜ έδινε ο Τύπος το περασμένο Σαββατοκύριακο, κάνοντας καταμέτρηση για το «πόσα στα πόσα» σημεία της συμφωνίας φέρονται να εκπληρώνονται. Ολες οι διαπιστώσεις συγκλίνουν λίγο - πολύ στο ότι «τώρα φτάνουμε στον πυρήνα των ζητημάτων», που σύμφωνα με τα δημοσιεύματα είναι η erga omnes χρήση του ονόματος, οι συνταγματικές αλλαγές, που όλοι παρέπεμπαν σε παράκαμψή τους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, κ.ο.κ. Βέβαια, ο πυρήνας των ζητημάτων με την ΠΓΔΜ κάθε άλλο παρά αυτός είναι, παρά τα κυβερνητικά και άλλα «κακαρίσματα». Αντίθετα, ο «πυρήνας» βρίσκεται στους σχεδιασμούς ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στα Βαλκάνια, στην περιβόητη «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» της περιοχής, στην οποία φιλοδοξεί να πρωταγωνιστήσει η κυβέρνηση για λογαριασμό της αστικής τάξης, που βλέπει άλλωστε τα Βαλκάνια ως «ζωτικό χώρο» για τα συμφέροντα και τις φιλοδοξίες της. Αυτόν τον «πυρήνα», ο οποίος πλασάρεται ως «αυτονόητος», είναι που πρέπει να βάλει στο στόχαστρό του ο λαός, δυναμώνοντας την πάλη ενάντια στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια και την εμπλοκή της χώρας σε αυτά.

Λάθος

«Συγγνώμη, λάθος!». Αυτή ήταν λίγο - πολύ η ...βαρυσήμαντη απολογία του μεγαλομετόχου και ιδρυτή του «Facebook», Μ. Ζάκερμπεργκ, κατά την εξέτασή του από την επιτροπή του Κογκρέσου για τη διαρροή των προσωπικών δεδομένων 87 εκατομμυρίων χρηστών στις ΗΠΑ, που αξιοποιήθηκαν από την εταιρεία «Cambridge Analytica» για «εξατομικευμένη» προπαγάνδα, με στόχο την εκλογή του Ντ. Τραμπ στην προεδρία. Μοιάζει πρόκληση, αλλά αν το καλοσκεφτεί κανείς, ήταν μια ταιριαστή απάντηση σε μια «οπερέτα», όπου γερουσιαστές και άλλοι κρατικοί παράγοντες των ΗΠΑ, οι «πρώτοι διδάξαντες» δηλαδή στην «αξιοποίηση» των μέσων για τον επηρεασμό εκατομμυρίων ανθρώπων, ζητούν το λόγο από ένα «δικό τους παιδί» για τα «κενά ασφαλείας» στη χρήση τους. Πόσο μάλλον που τέτοιες υποθέσεις αποκαλύπτονται και παίρνουν δημοσιότητα ύστερα από «αλληλοκαρφώματα», στο πλαίσιο του επιχειρηματικού και πολιτικού ανταγωνισμού. Και μετά απ' όλη αυτήν τη φασαρία, «η ζωή συνεχίζεται», με υποσχέσεις για μέτρα που ανεξάρτητα απ' το αν ενσωματώνονται στην «πολιτική ασφάλειας» των τεχνολογικών κολοσσών για τους δικούς τους λόγους («πρόκειται για μια κούρσα εξοπλισμών», είπε ο Ζάκερμπεργκ), σε τίποτα δεν αλλάζουν το ρόλο αυτών των μέσων, που αξιοποιούν τα εκατομμύρια των δεδομένων και τις προσωπικές ζωές των χρηστών, ως «σπάνιο πόρο» για την κερδοφορία τους, την κερδοφορία άλλων μονοπωλίων και βέβαια ως «πεδίο δόξης λαμπρό» για μυστικές υπηρεσίες και πάει λέγοντας...

Συμπάθεια

Παρά τους τόνους λάσπης που έχουν ξοδευτεί και στη Ρωσία για να συκοφαντηθεί η περίοδος της σοσιαλιστικής οικοδόμησης κατά την οποία ο Στάλιν ήταν στο «τιμόνι» του ΚΚΣΕ και του πρώτου εργατικού κράτους, το όνομά του συνεχίζει και σήμερα να αντιμετωπίζεται με σεβασμό από μεγάλη μερίδα των Ρώσων, σύμφωνα με δημοσκοπήσεις. Μια από τις πιο πρόσφατες, που έγινε τον περασμένο Μάρτη, δείχνει ότι το 40% των σημερινών κατοίκων της Ρωσίας εξακολουθούν να βλέπουν θετικά τον Στάλιν. Απ' αυτό το ποσοστό, το 32% δηλώνει ότι αντιμετωπίζει με σεβασμό τον Σοβιετικό ηγέτη, ενώ σε μικρότερα ποσοστά καταγράφονται «θαυμασμός» και «συμπάθεια» στο πρόσωπό του. Αξιοσημείωτο είναι επίσης το γεγονός ότι μόλις ένα 12% των ερωτηθέντων δήλωσε ότι η είναι αρνητική η στάση του απέναντι στον Στάλιν, ενώ ένα 16% δηλώνει ότι του είναι δύσκολο να περιγράψει τα συναισθήματά του. Ανάλογα ευρήματα (και μάλιστα σε μικρότερες ηλικίες) καταγράφουν κατά καιρούς και άλλες «έρευνες κοινής γνώμης» στη Ρωσία, επιβεβαιώνοντας ότι η συμπάθεια στον ηγέτη μιας σημαντικής και κρίσιμης περιόδου της ΕΣΣΔ δεν είναι συγκυριακό φαινόμενο. Πέρα από την ταύτισή του με τη μεγάλη Αντιφασιστική Νίκη των Λαών, έχει τις ρίζες της στο θαυμασμό για το ότι η χώρα τους μπόρεσε να μεγαλουργήσει, να κάνει βήματα μπροστά στηριγμένη στις επιτυχίες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, με το λαό όρθιο, να ζει αξιοπρεπή ζωή και να έχει στα χέρια του την εξουσία και τα μέσα παραγωγής.

Βιβλιοθήκη

Στα σοβαρά έχει πάρει την προσπάθεια να φτιάξει τη «βιβλιοθήκη του αντικομμουνιστή» και του κάθε λογής φασιστοειδούς η εφημερίδα «Δημοκρατία». Ετσι, μετά την «πλούσια βιβλιογραφία» για τα «κατορθώματα» του δικτάτορα Μεταξά και ορισμένων από τους επιφανέστερους «κομμουνιστοφάγους» αξιωματικούς του στρατού, που «ξέθαψε» από την περίοδο του Εμφυλίου, τώρα πάει να το τερματίσει, προσφέροντας βιβλίο για τον «Αγνωστο Γεώργιο Παπαδόπουλο»! Βέβαια, καθόλου άγνωστοι δεν είναι στον ελληνικό λαό ούτε ο δικτάτορας ούτε τα υπόλοιπα «ινδάλματα» των φασιστοειδών, οι ανά καιρούς επιλογές της αστικής τάξης, που έχει πληρώσει με ανείπωτες θυσίες. Κι ακριβώς γι' αυτό έχουν βαλθεί να τους «ξεπλύνουν» έντυπα όπως η «Δημοκρατία».

Ερευνα για το «γερμανικό θαύμα» με ξεκάθαρες σκοπιμότητες

Ερευνα της λεγομένης ομάδας «Ερευνώντας την Ευρώπη» (Investigate Europe), που δημοσίευσαν χτες η «Εφημερίδα των Συντακτών» και άλλες ευρωπαϊκές εφημερίδες, σχετικά «με τον μύθο του γερμανικού θαύματος», είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα αποπροσανατολισμού των εργαζομένων, με αξιοποίηση και υπαρκτών στοιχείων. Οι ερευνητές και άλλοι τεχνοκράτες (οικονομολόγοι κ.λπ.) εξάγουν ως βασικό συμπέρασμα ότι η λεγόμενη «Ατζέντα 2010» που εφάρμοσε το 2003 ο σοσιαλδημοκράτης πρώην καγκελάριος Γκ. Σρέντερ και ειδικά η «μεταρρύθμιση» των εργασιακών σχέσεων, με τη θεσμοθέτηση της ελαστικής και επισφαλούς απασχόλησης του νόμου «Xάρτς 4» - όπως έγινε γνωστός - με τα mini-jobs, είναι λάθος να θεωρείται η αιτία της επιτυχίας της γερμανικής ανάκαμψης. Ετσι, λένε ότι πιο αποτελεσματικά λειτούργησε όχι η «εξωτερική ευελιξία» αλλά η «εσωτερική», δηλαδή η συνεννόηση εργοδοσίας και συνδικάτων εργαζομένων που «περιόρισε την απώλεια θέσεων εργασίας» και σε συνδυασμό με τον «εξαγωγικό χαρακτήρα της γερμανικής οικονομίας έφερε αποτελέσματα».

Οι ερευνητές και τεχνοκράτες επικρίνουν το μοντέλο της «ευελιξίας» που υιοθέτησαν οι νεοφιλελεύθεροι και έγινε μοντέλο για την ΕΕ (ξεκίνησε, λένε, από τον σοσιαλδημοκράτη Σρέντερ και προχώρησε από τους νεοφιλελεύθερους Μέρκελ και Σόιμπλε), ενώ προτείνουν να δοθεί βάρος στην «κοινωνική συνεννόηση», δηλαδή στην ταξική συνεργασία. Κατά τ' άλλα μιλάνε για την αύξηση της φτώχειας, με υπαρκτά στοιχεία που δεν αφορούν μόνο τους επισφαλείς υποαπασχολούμενους εργαζόμενους αλλά και τους πολλούς χαμηλόμισθους ή αυτούς που δουλεύουν σε πολλές κακοπληρωμένες δουλειές για να επιβιώσουν. Δηλαδή, αναφέρεται ότι «το 2016, 4,8 εκατομμύρια άνθρωποι στη Γερμανία ζούσαν αποκλειστικά από τα mini-jobs. Αλλο ένα 1,5 εκατομμύριο εργάζονται παρά τη θέλησή τους παρτ τάιμ. 1 εκατομμύριο συμβασιούχοι και περισσότεροι από 2 εκατομμύρια αυτοαπασχολούμενοι δουλεύουν λιγότερο απ' όσο θα ήθελαν», ενώ η περιθωριοποίηση αφορά και σημαντικό μέρος όσων εργάζονται με πλήρες ωράριο, που έχουν μικρότερες αποδοχές από ό,τι στους αντίστοιχους κλάδους πριν από 20 χρόνια.

Επί της ουσίας, αυτό που συνέβη στη Γερμανία και στην ΕΕ - και κρύβουν συνειδητά οι ερευνητές και η εφημερίδα - είναι ότι εφαρμόστηκαν μέτρα για την κερδοφορία του κεφαλαίου με αύξηση της βαθμού εκμετάλλευσης. Την κερδοφορία αυτή εξυπηρέτησαν και το τσάκισμα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, και το μοίρασμα μιας θέσης εργασίας σε δύο ή και περισσότερους υποαπασχολούμενους, και ο εργοδοτικός κυβερνητικός συνδικαλισμός που προωθεί την ταξική συνεργασία και συναίνεση. Ολα αυτά δεν μπορεί να τα βλέπουμε αποσπασματικά, γιατί αποτελούν ενιαίο πακέτο και εντάσσονται στην ίδια ταξική στρατηγική υπέρ του κεφαλαίου. Οποιος τα εμφανίζει αποκομμένα - όπως κάνει η έρευνα - έχει άλλες σκοπιμότητες. Οπως το να αποδίδει την κρίση του καπιταλιστικού συστήματος στην «κακή διαχείριση» ή στην επιλογή του «μείγματος», στα χρηματιστήρια, στις «φούσκες» κ.α. Για να κρυφτεί το κύριο, ότι είναι περιοδική κρίση, υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου και παραγωγής, απότοκο της άναρχης καπιταλιστικής ανάπτυξης, την οποία πάντα πληρώνουν οι εργαζόμενοι και πάντα η όποια επανάκαμψη των κεφαλαιοκρατών βρίσκει τους εργάτες με κουτσουρεμένα δικαιώματα, βήματα πίσω από προηγούμενες κατακτήσεις, πολύ μακριά από τις ανάγκες τους και τις τεράστιες δυνατότητες της εποχής. Από εκεί προκύπτει και η ανάγκη η εργατική τάξη συνολικά, με δυνάμωμα της ταξικής πάλης, να διεκδικήσει όλο τον πλούτο που αυτή παράγει και να ανατρέψει την εξουσία των αστών, που της τον στερεί. Με την οικοδόμηση της δικής της εξουσίας, που θα θέτει την οικονομία και την παραγωγή στην υπηρεσία των σύγχρονων και διευρυμένων λαϊκών αναγκών.


Δ. Κ.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ