Γρηγοριάδης Κώστας

Οι σχετικές ομολογίες, όμως, έχουν τη σημασία τους και γι' αυτό τις σημειώνουμε. Σύμφωνα, λοιπόν, με την αμερικανική εφημερίδα, η σημερινή ηγεσία των ΗΠΑ έχει δώσει διαταγή και το Πεντάγωνο έχει προετοιμαστεί, για τη χρήση πυρηνικών όπλων εναντίον της Ρωσίας, της Κίνας, του Ιράκ, της Βόρειας Κορέας, του Ιράν, της Λιβύης και της Συρίας. Σημειώνεται, μάλιστα, ότι τα σχετικά σχέδια περιλαμβάνουν το ενδεχόμενο χρήσης πυρηνικών όπλων, όχι μόνο σε περίπτωση αντιποίνων σε περίπτωση επίθεσης από πυρηνικά, βιολογικά ή χημικά όπλα, αλλά και στις εξής ακόμη περιπτώσεις: Πρώτον, εναντίον στόχων, που θα ήταν ανθεκτικοί σε μη πυρηνικά όπλα και, δεύτερον, «σε περίπτωση αιφνιδιαστικών στρατιωτικών εξελίξεων». Ουσιαστικά, δηλαδή, σε οποιαδήποτε περίπτωση, που θα έκρινε σκόπιμο η αμερικανική ηγεσία...

Ο «Ριζοσπάστης», βέβαια, έχει πολλές φορές σημειώσει και υπογραμμίσει τον μεγάλο κίνδυνο ενός πυρηνικού ολέθρου τα τελευταία χρόνια. Είτε, με αφορμή την εμμονή των αμερικανικών ηγεσιών στο λεγόμενο πρόγραμμα της «αντιπυραυλικής ασπίδας», είτε με την «αντιτρομοκρατική εκστρατεία» του Μπους και άλλες εκφράσεις της αυξανόμενης συνεχώς ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, αλλά και των εντεινομένων ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και ανταγωνισμών. Εχει υπογραμμίσει, επίσης, ότι η αποφασιστική και αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτού του μεγάλου κινδύνου δεν μπορεί να στηρίζεται σε αυταπάτες και ψευδαισθήσεις του τύπου «η κακή Αμερική και η καλή Ευρώπη». Ούτε, στον κίβδηλο και αποπροσανατολιστικό διαχωρισμό των ιμπεριαλιστικών ηγεσιών σε «ιέρακες» και «περιστερές». Μόνον η εγρήγορση, η μαζική κινητοποίηση και η αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών μπορεί να υπερασπιστεί την ειρήνη και να αποτρέψει τα ολέθρια, φιλοπόλεμα σχέδια των κάθε λογής πολεμοκάπηλων.

Μπόλικη ήταν η φιλολογία για τον εκλογικό νόμο και τα διάφορα σενάρια αλλαγής του ισχύοντος στις εφημερίδες του Σαββατοκύριακου. Αρθρα επί άρθρων και αναλύσεις επί αναλύσεων επιχειρούν, υποτίθεται, να φωτίσουν το σχετικό ζήτημα. Τι θέλουμε να παρατηρήσουμε για όλ' αυτά; Τα εξής:

Πριν μερικά χρόνια, η όποια αντίστοιχη συζήτηση για τον εκλογικό νόμο διεξαγόταν στη βάση, κυρίως, ορισμένων θεμελιωδών δημοκρατικών αρχών και, ιδιαίτερα, αυτής της ισονομίας των πολιτών και των κομμάτων. Το όποιο εκλογικό σύστημα κρινόταν, πρώτα και κύρια, από το βαθμό δημοκρατικότητας ή της αντιδημοκρατικότητάς του, αντίστοιχα. Από το αν καθιέρωνε όρους ίσης ή άνισης, δίκαιης ή άδικης, αντιμετώπισης των κομμάτων και κατ' επέκταση των πολιτών - ψηφοφόρων.

Σήμερα, η καλλιεργούμενη συζήτηση επιχειρεί να βάλει στο περιθώριο τις προαναφερόμενες αρχές. Θέλει να επιβάλει, ως βασικά κριτήρια της επιλογής του όποιου εκλογικού νόμου, είτε αυτό της «άνετης δημιουργίας πλειοψηφιών και κυβερνήσεων» και της «σταθερότητας του συστήματος», είτε αυτό του «μοχλού, για την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού».

Το γεγονός πως και τα δυο αυτά «κριτήρια» πολύ λίγη ή καμία σχέση έχουν με τη δημοκρατία, την ισότητα και τη δικαιοσύνη, δε φαίνεται να απασχολεί τους διάφορους αναλυτές και αρθρογράφους.

Σημειώνουμε το προαναφερόμενο γεγονός, γιατί αποτελεί μια χαρακτηριστική απόδειξη της αντιδημοκρατικής πορείας που επιβάλλεται - άλλες φορές υπόγεια και σιγά σιγά και άλλες απότομα και προκλητικά - στη δημόσια ζωή της χώρας. Μια πορεία, βέβαια, που δε βρίσκεται μόνον ή κυρίως στο επίπεδο της όποιας φιλολογίας και του κλίματος, αλλά και στην πράξη. Η πολύμορφη ενίσχυση των διάφορων κατασταλτικών μηχανισμών, οι «ευρω-τρομονόμοι» και τα «ευρω-φακελώματα», η συνήθης πλέον αυταρχική αντιμετώπιση της όποιας λαϊκής κινητοποίησης, οι αλλεπάλληλες δίκες σε βάρος εργατών και αγροτών συνδικαλιστών, μαθητών, φιλειρηνιστών, κλπ., κλπ. αποτελούν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος.

Το σημειώνουμε, ακόμη, γιατί στη λογική αυτή έχει εγκλωβιστεί ένας σημαντικός αριθμός δημοσιογράφων, με συνέπεια να μετατρέπονται ουσιαστικά σε προπαγανδιστές και στηρίγματα της αντιδημοκρατικής αυτής πορείας. Δε νομίζουν, για παράδειγμα, αρκετοί εξ αυτών, ότι αποτελεί - τουλάχιστον - ειρωνεία να διεκδικούν από τη μια την καθιέρωση της ανόθευτης απλής αναλογικής στην ΕΣΗΕΑ και από την άλλη να αναμασούν τα κυβερνητικά ψευτοεπιχειρήματα για το εκλογικό σύστημα των βουλευτικών εκλογών;

Ακόμα και αυτή η κρατική χρηματοδότηση, που μέχρι τώρα η κυβέρνηση με το έτσι θέλω δεν καταβάλλει, τίθεται με τον εξής εκβιαστικό τρόπο: Αποδεχτείτε πρώτα τις ανατροπές, υπογράψτε τη θανατική καταδίκη της εργατικής τάξης και μετά βλέπουμε τι θα χρειαστεί να δώσει ο προϋπολογισμός. Αραγε πριν ένα χρόνο γι' αυτά τα ζητήματα κινητοποιήθηκαν εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι; Γι' αυτά απέργησαν εκατομμύρια;

Μια συζήτηση έχει νόημα, μόνο αν στο τραπέζι τεθεί η κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, η πάταξη της εισφοροδιαφυγής, η επιστροφή των κλεμμένων αποθεματικών, το πώς θα υποχρεωθούν οι εργοδότες να καταβάλουν τις εισφορές που παρακρατούν από τους εργαζόμενους, η επέκταση του θεσμού των βαρέων και ανθυγιεινών επαγγελμάτων.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Θα μπορέσει, επομένως, με άνεση και ...εμπεριστατωμένα στοιχεία να μας αποδείξει ότι για όλα φταίνε τα έργα που ανέθεσε σε εργολάβους η κυβέρνηση Μητσοτάκη το 1992, τα οποία δυστυχώς έκτοτε δεν μπόρεσε να επιδιορθώσει η κυβέρνηση.

Διότι, ως γνωστόν, το ΠΑΣΟΚ είναι το κόμμα του πολίτη και βρίσκεται πάντα κοντά του, όταν έχει προβλήματα, κάνοντας φυσικά παραλλήλως και την πολιτική του παρέμβαση.

ΑΡΑΓΕ τα νησιά του Αιγαίου, που λόγω της απαγόρευσης του απόπλου θα μείνουν μια ή και δυο εβδομάδες αποκλεισμένα, τα σκέφτεται κανείς αυτόν τον καιρό; Διότι έτσι όπως τα έκανε ο Ανωμερίτης, μερικά εξυπηρετούνται με ...ένα δρομολόγιο την εβδομάδα. Οπότε αν αναβληθεί, καταλαβαίνετε...

Βλέπετε, δε συμφέρει τους ακτοπλόους εφοπλιστές να κάνουν αυτή την περίοδο δρομολόγια. Κι αφού δεν τους συμφέρει, κάτι ψιλολεπτομέρειες όπως η επικοινωνία ακριτικών περιοχών ...πάνε περίπατο.

ΩΣΤΕ ΤΡΕΙΣ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΕΣ προτάσεις διαθέτει η κυβέρνηση για το ασφαλιστικό σύστημα, όπως ανακοίνωσε χτες ο υπουργός Εργασίας. Απ' ό,τι φαίνεται βάλθηκε να επιβεβαιώσει το ρητό που λέει ότι «όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη».

Γιατί, βέβαια, όσες προτάσεις και να διαθέτει η κυβέρνηση ...μόνο ένα στόχο έχει και αυτός είναι το τσεκούρωμα των ασφαλιστικών δικαιωμάτων και κατακτήσεων των εργαζομένων. Και, ταυτόχρονα, η παράδοσή της κοινωνικής ασφάλισης -ιδιαίτερα των αποθεματικών - στο ιδιωτικό κεφάλαιο.

Εδώ, που τα λέμε, έτσι είναι η καπιταλιστική ζωή μας. Κάποιοι χάνουν και κάποιοι κερδίζουν. Μόνο που είναι μονίμως οι ίδιοι. Και οι πρώτοι και οι δεύτεροι...

Γρηγοριάδης Κώστας

Αν είχατε αμφιβολίες για το τι κατάφερε η κυβέρνηση Σημίτη με τις περιβόητες «συμφωνίες κυρίων» (σ.σ. θυμάστε, αυτές με τις οποίες υποτίθεται ότι θα «χαλιναγωγούσε» τον πληθωρισμό) κατά τα προηγούμενα χρόνια, τα στοιχεία έρχονται να δώσουν αποστομωτική απάντηση. Οι βιομηχανίες τροφίμων αύξησαν θεαματικά τα κέρδη τους, τρεις φορές πάνω από τον πληθωρισμό! Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία της ICAP για το 2000 οι συνολικές πωλήσεις του κλάδου τροφίμων/ποτών ανέρχονται σε 8,125 δισ. ευρώ, καταλαμβάνοντας την πρώτη θέση στο σύνολο της ελληνικής βιομηχανίας με ποσοστό 24,2%. Διατηρεί όμως και τη μερίδα του λέοντος και στα κέρδη. Τα καθαρά κέρδη του κλάδου διαμορφώνονται σε 461,52 εκατ. ευρώ, καλύπτοντας το 18,6% των συνολικών κερδών της βιομηχανίας! Μόνον ο τομέας των τροφίμων πραγματοποίησε πωλήσεις 6,558 δισ. ευρώ, ενώ σε επίπεδο καθαρών κερδών ανήλθε στο 11%, ερχόμενος στη δεύτερη θέση μετά τον κλάδο του πετρελαίου! Με άλλα λόγια οι «συμφωνίες κυρίων» ήταν συμφωνίες για -εγγυημένη- αύξηση των κερδών των βιομηχάνων και όχι βέβαια «προστασίας του καταναλωτή» και άλλα τέτοια παραμύθια, που πούλαγαν οι «εκσυγχρονιστές».

«Οι συνεννοήσεις (σ.σ. της ΝΔ) με την Αριστερά και ειδικώς με το ΚΚΕ, βρίσκονται σε προχωρημένο στάδιο, αλλά ο Ορέστης Κολοζώφ με τον οποίο γίνονται συζητήσεις έχει ξεκαθαρίσει ότι συμφωνίες είναι δυνατόν να γίνουν μόνο σε τοπικό επίπεδο και όχι σε κεντρικό». Αυτά έγραφε το σεναριακής φαντασίας ρεπορτάζ της «Απογευματινής της Κυριακής», παρά τις επανειλημμένες, κατηγορηματικά αντίθετες τοποθετήσεις της ηγεσίας του ΚΚΕ -ακόμη και με προχτεσινή δημόσια δήλωση της Αλέκας Παπαρήγα - σχετικά με τις δήθεν συνεργασίες του Κόμματος, τόσο με τη ΝΔ, όσο και με το ΠΑΣΟΚ.

Καταλαβαίνουμε, βέβαια, ότι το σχετικό ρεπορτάζ θέλει να εξυπηρετήσει την εκλογικίστικη και ψηφοθηρική τακτική της ηγεσίας της ΝΔ και, ιδιαίτερα, τη δημιουργία εντυπώσεων, περί ανοιγμάτων, κλπ., κλπ. Και μπορεί ο συγγραφέας του να αναμασά τα όσα διοχετεύουν από τη Ρηγίλλης, αλλά, τελικά, τη δική του υπογραφή βάζει από κάτω. Πρώτα και κύρια, επομένως, η δική του αξιοπρέπεια κρίνεται. Ή, κάνουμε λάθος;

Θέλετε ένα πανεπιστημιακό πτυχίο, σε όποια επιστημονική ειδικότητα προτιμάτε - μπορείτε να επιλέξετε ανάμεσα σε 100 - με χρόνο και βαθμό αποφοίτησης, όποιους ακριβώς θέλετε και χωρίς να υποβληθείτε στον παραμικρό κόπο της όποιας μελέτης, εξετάσεων και οτιδήποτε σχετικού; 'Η, μήπως, έχετε ήδη πανεπιστημιακό πτυχίο και σας λείπει ένα σχετικό μεταπτυχιακό; Ο,τι κι αν θέλετε, πάντως, μπορείτε να το αποκτήσετε μέσα σε ελάχιστες μέρες, πληρώνοντας μόνο 3.300 ευρώ... Το «Διεθνές Πανεπιστήμιο Πάρκγουντ», με έδρα τις ΗΠΑ, σας εγγυάται γι' αυτό.

Αν νομίζετε ότι αστειευόμαστε, κάνετε λάθος. Το θέμα έφεραν στη δημοσιότητα τα χτεσινά «Νέα» και σύμφωνα με το σχετικό ρεπορτάζ, το προαναφερόμενο «πανεπιστήμιο» έχει μοιράσει ήδη χιλιάδες «πτυχία» σε πολλές χώρες του κόσμου, ορισμένα και στη χώρα μας. Τουλάχιστον έτσι ισχυρίζεται ένας «καθηγητής» του «πανεπιστημίου» Πάρκγουντ. Εμείς, τι να πούμε..;

Ετσι, με ένα αδίστακτο ιμπεριαλιστικό «σμπάρο», περιμένουν πλέον οι ΗΠΑ «πολλά τρυγόνια»... Και οι παραγγελίες στρατιωτικού εξοπλισμού να φουντώσουν, πράγμα που θα διευκολύνει να δούνε φως στην εσωτερική οικονομική ύφεση, και οι όποιες αμφισβητήσεις στα ιμπεριαλιστικά τους σχέδια από τους ανταγωνιστές τους να «μπουκώσουν», αν δε μετατραπούν και σε άμεση στήριξη, π.χ., επιθετικά σχέδια για Ιράκ.

Πίσω, όμως, και από αυτήν την εκδήλωση δύναμης του ιμπεριαλισμού, δεν μπορεί να κρυφτεί, ταυτόχρονα, η εσωτερική του αδυναμία, η γενική του κρίση, που ακριβώς τον οδηγεί στις πιο ακραίες μορφές άμυνας και επίθεσης που περιλαμβάνουν και την πυρηνική καταστροφή. Τρομοκρατώντας τον κόσμο όλο, κρύβει το δικό του τρόμο για ένα σύστημα, που τρώγεται από τις εσωτερικές του αντιθέσεις και τα ασυμμάζευτα πλέον διαρκή εγκλήματά του, που το ένα φέρνει τ' άλλο και δεν έχουν τελειωμό, μέχρι την ίδια την ανατροπή του.