Μεταξύ πολλών άλλων ο Π. Λαφαζάνης είπε κι αυτό («Alpha 98,9»): «Πρόκειται για εθνική ντροπή. Το ΝΑΤΟ κατακτά το Αιγαίο, έχουμε μετατραπεί σε αποικία και ΝΑΤΟικό οικόπεδο. Το ΝΑΤΟ, ως γνωστόν, αμφισβητεί κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και τη στρατιωτική παρουσία της Ελλάδας σε σειρά από νησιά. Αυτό το ΝΑΤΟ αναλαμβάνει, δυστυχώς, την ευθύνη στο Αιγαίο και όχι οι Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας μας. Αυτό μπορεί να οδηγήσει στη ρευστοποίηση του Αιγαίου και σε μια πορεία στη συνδιαχείρισή του. Αυτό που ενδιαφέρει το ΝΑΤΟ είναι πώς θα κρατήσει τον πλήρη έλεγχο της περιοχής και πώς θα υπηρετηθούν οι στρατηγικές προτεραιότητες των ΗΠΑ και της Γερμανίας (...) Μας ανακοίνωσαν απλά μια απόφαση για εμπλοκή του ΝΑΤΟ και αγνόησαν πλήρως την Ελλάδα. Η αποικία δεν μπορεί να έχει άποψη, εκτελεί εντολές».

Αν μη τι άλλο, τα στελέχη της Λαϊκής Ενότητας γίνανε πολύ γλαφυροί αφότου αποχώρησαν απ' την κυβέρνηση. Μέχρι τότε οι γλώσσες τους ήταν δεμένες κόμπο. Γιατί το ΝΑΤΟ δεν έγινε χτες «κακό», τέτοιο ήταν πάντα απ' τη φύση του και την αποστολή του. Κι όμως, εφτά μήνες σε υπουργικούς θώκους - ένας εξ αυτών στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας - τα στελέχη της ΛΑΕ ούτε έβλεπαν ούτε άκουγαν ούτε ήξεραν για την ολοένα και βαθύτερη εμπλοκή της χώρας και των Ενόπλων Δυνάμεων στους επικίνδυνους για τους λαούς ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς... Σύννεφο το δούλεμα...

«Ποιος μας φυλάσσει από τους φύλακες;», διερωτώνται υποκριτικά ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, σε Ερώτησή τους προς την Κομισιόν, την οποία κατηγορούν ότι προσφέρει «υπερεξουσίες, καθεστώς ασυλίας και αδιαφάνεια στη "νέα Frontex"», ενώ καταγγέλλουν συνολικά την «Ευρώπη φρούριο» ότι προσπαθεί να υψώσει «νέα τείχη απέναντι στους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες».

Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει ότι πραγματικά ανησύχησαν με τις εξελίξεις στο Αιγαίο, που μετατρέπεται σε ξέφραγο αμπέλι, να αλωνίζουν Frontex, ΝΑΤΟ και λοιπά ...ευαγή ιδρύματα στο όνομα του Προσφυγικού, αλλά στην πράξη υπηρετώντας άλλους επικίνδυνους σχεδιασμούς τόσο για τους πρόσφυγες και μετανάστες όσο και για όλους τους λαούς της περιοχής.

Δεν είναι όμως έτσι. Γιατί αν ήταν θα έπρεπε να καταγγέλλουν τους υπαίτιους για την προσφυγιά, να στηλιτεύουν την επιλογή της ΕΕ να ανοιγοκλείνει την κάνουλα αναλόγως του πόσους φτηνούς εργάτες χρειάζονται τα μονοπώλιά της, να κατακεραυνώνουν την κυβέρνηση για τη συναίνεσή της σε όλους τους σχεδιασμούς. Θα έπρεπε, τελικά, να διαχωρίζουν τη θέση τους. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν συμβαίνει.

Απεναντίας, αρκούνται να ζητήσουν απ' την Κομισιόν να επιτρέψει την εμπλοκή του Ευρωκοινοβουλίου στη λειτουργία του Μηχανισμού Καταγγελιών για το πώς θα συμπεριφέρεται η Frontex στους πρόσφυγες! Συνεπώς, συμπεραίνουμε ότι δεν τους πήρε άλλος πόνος παρά το πώς θα σώσουν τα προσχήματα για τις επιλογές της κυβέρνησής τους.

Κοντεύουν είκοσι πέντε χρόνια από τότε που η μία μετά την άλλη οι αστικές κυβερνήσεις ξηλώνουν δικαιώματα των εργαζομένων στον τομέα της Κοινωνικής Ασφάλισης, εξασφαλίζοντας έτσι μεγαλύτερα μερίδια από την κλεμμένη υπεραξία της εργασίας υπέρ των καπιταλιστών. Η εφευρετικότητα ως προς τα επιχειρήματα που χρησιμοποιεί κάθε κυβέρνηση για να επιβάλει αυτήν ή την άλλη περικοπή είναι αστείρευτη. Τώρα, σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ, οι νέες ανατροπές στο Ασφαλιστικό γίνονται για «να αμβλυνθούν οι οικονομικές ανισότητες στην ελληνική οικονομία». Τάδε έφη Δ. Παπαδημούλης, ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, σε συνέντευξή του στη «Handelsblatt». Πρόκειται για άλμα στην ιδεολογική επίθεση σε βάρος της εργατικής τάξης. Ο διαγωνισμός του ΣΥΡΙΖΑ με τις άλλες αστικές δυνάμεις - για το ποιος είναι ικανότερος να έχει το χρίσμα της αστικής τάξης για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της - απογειώνει την προπαγάνδα, γίνεται εξαιρετικά επικίνδυνος για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, που δεν καλούνται απλά να δείχνουν κατανόηση για τα προβλήματα των καπιταλιστών την περίοδο της κρίσης, αλλά και να φάνε ο ένας τον άλλον προκειμένου να επέλθει «οικονομική ισότητα». Το ξεδόντιασμα μιας τέτοιας προπαγάνδας δεν μπορεί να γίνει με ηθικού τύπου επικλήσεις αλλά με την απόρριψη αυτών των επιχειρημάτων στην πράξη, με το δυνάμωμα της πάλης ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση, με την ενίσχυση της συμμαχίας ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα ενάντια στη στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ.