Πέμπτη 12 Φλεβάρη 2015
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ
Καμιά ουσιαστική ανακούφιση δε θα προσφέρει στο λαό

Τα λεγόμενα «μέτρα για την ανθρωπιστική κρίση» συνιστούν διαχείριση της ακραίας φτώχειας με παλιά και νέα εργαλεία

Από παλιότερη κινητοποίηση για μέτρα ουσιαστικής προστασίας των ανέργων
Από παλιότερη κινητοποίηση για μέτρα ουσιαστικής προστασίας των ανέργων
Οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης δεν πρόσθεσαν τίποτα καινούργιο σ' αυτά που ξέραμε προεκλογικά και μετεκλογικά για το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, το οποίο υπόσχεται να εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ, έστω και με τους πολλούς «αστερίσκους» που έβαλε μετά το σχηματισμό της συγκυβέρνησης.

Από τις ομιλίες του πρωθυπουργού και των υπουργών στη Βουλή, επαληθεύτηκε ότι το πρόγραμμα αυτό έχει δύο σκέλη: Το ένα αφορά την «αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης» και περιέχει μέτρα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας, που δεν πρόκειται να ανακουφίσουν επί της ουσίας το λαό. Το άλλο σκέλος αφορά τις δεσμεύσεις προς το κεφάλαιο για «αναπτυξιακά μέτρα», από τα οποία πλέον εξαρτά ακόμα και τα ψίχουλα που έταξε προεκλογικά στους εργαζόμενους.

Για παράδειγμα, η «σταδιακή» αύξηση του κατώτατου μισθού αναμένεται να ξεκινήσει μέχρι το τέλος του 2015, αφού προηγηθούν αντισταθμιστικά μέτρα για τους εργοδότες, και είναι αμφίβολο αν ποτέ θα φτάσει στα 751 ευρώ, όπως ήταν η προεκλογική τους εξαγγελία. Το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ, επίσης μετατίθεται για το καλοκαίρι και βλέπουμε, ενώ δεν είναι ακόμα σίγουρο τι θα γράψει ο λογαριασμός για το λαό από τη συνολική αναμόρφωση του φορολογικού, που λέει ότι θα κάνει η συγκυβέρνηση.

Τέλος, επιβεβαιώθηκε ότι ακόμα και η αποκατάσταση των 3.500 απολυμένων από τη διαθεσιμότητα θα γίνει στο πλαίσιο του «μνημονιακού» προϋπολογισμού για 15.000 προσλήψεις το 2015, για να μην υπάρξει «δημοσιονομική επιβάρυνση», όπως λέει η κυβέρνηση. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι οι προσλήψεις σε νοσοκομεία, σχολεία και άλλες κοινωνικές υπηρεσίες θα είναι ακόμα λιγότερες και δεν πρόκειται να αυξηθεί (αντίθετα θα μειωθεί κι άλλο) ο συνολικός αριθμός των εργαζομένων σ' αυτά, αφού από τον προϋπολογισμό προβλέπεται μια πρόσληψη για κάθε αποχώρηση μέσα στο 2015.

Ορισμένα παραδείγματα

Αρα, μια γενική κριτική στα μέτρα που περιλαμβάνει το πρόγραμμα της συγκυβέρνησης είναι ότι σε καμιά περίπτωση δεν υπηρετούν τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, δεν αποκαθιστούν καν τις απώλειες που είχαν τα λαϊκά στρώματα την περίοδο της κρίσης, δεν αναιρούν τον πυρήνα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου που οικοδομήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια και στην πλειοψηφία των περιπτώσεων, ακόμα και η «σταδιακή» εφαρμογή τους, προϋποθέτει ισχυρά ανταλλάγματα για το κεφάλαιο, που θα εξανεμίσουν την όποια αναιμική παροχή στο λαό.

Μέσα από αυτό το πρίσμα πρέπει να ιδωθούν και τα «μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης», όπως τα αποκαλεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα:

-- Η κυβέρνηση δεσμεύεται για επαναφορά της 13ης σύνταξης για όσους έχουν εισόδημα κάτω από 700 ευρώ. Παίρνουμε το «καλό» σενάριο που το συγκεκριμένο ποσό δεν αφορά το άθροισμα της κύριας και επικουρικής σύνταξης, αφού αν συμβεί αυτό, εξαιρούνται από τα ψίχουλα μερικές χιλιάδες ακόμα συνταξιούχοι. Η συγκυβέρνηση, βάσει του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, σκοπεύει να διαθέσει γι' αυτή την «παροχή» περίπου 543 εκ. ευρώ το 2015. Διαιρώντας αυτό το ποσό με τους εγγεγραμμένους 1.162.920 συνταξιούχους, που παίρνουν μηνιαίες κύριες συντάξεις κάτω από 700 ευρώ, προκύπτει ότι ο καθένας από αυτούς, στην καλύτερη περίπτωση, θα πάρει τα επόμενα Χριστούγεννα μόλις 467 ευρώ το χρόνο, που σημαίνει 1,28 ευρώ την ημέρα! Το ίδιο πάνω κάτω ποσό τους έδωσε και η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ από το λεγόμενο «κοινωνικό μέρισμα», αλλά η κατάσταση δεν άλλαξε για τους εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχους που φυτοζωούν με εισοδήματα πείνας.

-- Η κυβέρνηση λέει ότι θα «εξεταστεί» η σταδιακή μείωση της μεσοσταθμικής συμμετοχής των αρρώστων στη φαρμακευτική δαπάνη από το 32% στο 14% που ήταν προ «μνημονίου». Πουλάει «φύκια για μεταξωτές κορδέλες». Πρώτον η μεσοσταθμική συμμετοχή το 2009 ήταν 9% και στο ποσοστό αυτό συμπεριλαμβάνονταν και τα εκατοντάδες φάρμακα που σήμερα δεν αποζημιώνουν τα ασφαλιστικά ταμεία. Δηλαδή, οι ασθενείς πλήρωναν λιγότερα ποσά, επειδή τα ασφαλιστικά ταμεία αποζημίωναν περισσότερα είδη φαρμάκων απ' ό,τι σήμερα. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα κι αν μειωθεί η μεσοσταθμική συμμετοχή των ασθενών στο 14%, αυτό δε θα φέρει λιγότερες πληρωμές σε χρήμα, αφού είναι πολύ λιγότερα τα φάρμακα που αποζημιώνουν τα ασφαλιστικά ταμεία και πολύ περισσότερα αυτά που πληρώνουν 100% οι ίδιοι οι ασθενείς. Είναι «ισοδύναμο κόλπο» με αυτό της προηγούμενης συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, που όσο περισσότερο μειώνονταν οι τιμές των φαρμάκων, οι ασθενείς πλήρωναν περισσότερα για φάρμακα!

-- Η κυβέρνηση αναγγέλλει την κατάργηση του «συνταγόσημου» του ενός ευρώ, αλλά οι ασθενείς θα συνεχίσουν να πληρώνουν το μεγάλο «πακέτο», δηλαδή εξολοκλήρου τα εκατοντάδες φάρμακα ευρείας χρήσης που πλέον δεν αποζημιώνονται από τα ασφαλιστικά ταμεία. Θα συνεχίσουν να πληρώνουν τη διαφορά μεταξύ της λιανικής τιμής των φαρμάκων και της ασφαλιστικής αποζημίωσης καθώς και την καθιέρωση ή και αύξηση του ποσοστού συμμετοχής των ασθενών (10% - 25%) για την αγορά φαρμάκων που αποζημιώνονται από τα ασφαλιστικά ταμεία. Αλλωστε, όπως αποκάλυψε την περασμένη εβδομάδα ο «Ριζοσπάστης», τα 70 εκ. που είναι το χαράτσι στις συνταγές για ένα έτος, αποτελούν το 0,09% της Μεσοσταθμικής Συμμετοχής στα φάρμακα του ΕΟΠΥΥ ή 0,04% στη Συνολική Ιδιωτική Φαρμακευτική Δαπάνη των 1,6 δισ. ευρώ. Τόση είναι η «ανακούφιση» που υπόσχεται στους ασθενείς.

-- Η κυβέρνηση αναγγέλλει την κατάργηση του «5ευρω» στις δημόσιες μονάδες Υγείας, αλλά κουβέντα δε λέει για τις εξετάσεις, θεραπείες, υγειονομικό υλικό που πετάχτηκαν έξω από τον κανονισμό παροχών του ΕΟΠΥΥ και πληρώνονται εξ ολοκλήρου από τους ασθενείς και στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Δε λέει κουβέντα για τη συμμετοχή των ασθενών στις πληρωμές για εργαστηριακές εξετάσεις και νοσηλεία στον ιδιωτικό τομέα που εξαναγκάζονται να καταφεύγουν επειδή στο δημόσιο δεν μπορούν να εξυπηρετηθούν. Πέραν όλων των άλλων, ο νέος υπουργός Υγείας είπε για την κατάργηση του ενός και των πέντε ευρώ ότι «είναι ένα θέμα. Θα δούμε πώς θα τα βρούμε τα "λεγόμενα ισοδύναμα"». Δηλαδή ψάχνουν να βρουν με ποιο άλλο τρόπο θα πληρώσει ο λαός τα 130 εκατομμύρια που στοιχίζουν τα δυο αυτά χαράτσια, προκειμένου να μη διαταραχθεί η πολιτική των «ισοσκελισμένων προϋπολογισμών». Στην ουσία, αυτό που θέτει η κυβέρνηση είναι το πώς θα πληρώσει ο λαός και όχι αν θα πληρώσει.

-- Το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης μιλάει για δωρεάν ρεύμα σε 300.000 νοικοκυριά κάτω από το όριο της φτώχειας, το οποίο η αρμόδια αναπληρώτρια υπουργός το προσδιόρισε στις 6.000 ευρώ το χρόνο (500 ευρώ το μήνα) για μια οικογένεια. Η κατανάλωση που δικαιολογεί το συγκεκριμένο μέτρο είναι μέχρι 1.200 Kwh το τετράμηνο ή 3.600 Kwh το χρόνο. Σημειώνουμε ότι σύμφωνα με έρευνα της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής, κάθε νοικοκυριό στην Ελλάδα καταναλώνει κατά μέσο όρο 13.994 kWh το χρόνο για την κάλυψη των ενεργειακών του αναγκών, εκ των οποίων οι 10.244 kWh αφορούν θερμική ενέργεια και οι 3.750 kWh ηλεκτρική ενέργεια. Δηλαδή, όσοι πάρουν τη συγκεκριμένη παροχή, θα έχουν να επιλέξουν ανάμεσα στο να ζεστάνουν την οικογένειά τους, ή να μαγειρέψουν ή να ανάψουν το θερμοσίφωνο!

-- Πρόγραμμα επιδότησης διατροφής με κουπόνια σίτισης σε 300.000 άπορες οικογένειες. Πρόγραμμα εξασφάλισης στέγης με επιδότηση του ενοικίου στα 4 ευρώ ανά τ.μ. Τέτοια προγράμματα υλοποιούνται ήδη από την Τοπική Διοίκηση, σε συνέργεια με την Εκκλησία, ΜΚΟ και ιδιώτες. Αλλωστε, η ίδια η αναπληρωτής υπουργός Κοινωνικής Αλληλεγγύης παραδέχτηκε ότι η νέα συγκυβέρνηση δεν ανακάλυψε την πυρίτιδα στη διαχείριση της ακραίας φτώχειας με τέτοια προγράμματα, τα οποία, όπως και τώρα, θα χρηματοδοτηθούν από υπάρχοντες ευρωπαϊκούς και εθνικούς πόρους (Ταμείο Ευρωπαϊκής Βοήθειας για τους άπορους - FEAD, ΕΣΠΑ και άλλα).

Κανένας συμβιβασμός με τη μιζέρια

Μπορεί ο λαός να συμβιβαστεί με τα ψίχουλα που του πετάνε, όταν μάλιστα ακόμα κι αυτά θα εξαϋλωθούν στο γενικότερο αντεργατικό πλαίσιο που διαμορφώνουν οι νόμοι του κράτους και οι αποφάσεις - κατευθύνσεις της ΕΕ; Σήμερα που η επιστήμη και η τεχνική έχουν απογειώσει τις παραγωγικές δυνάμεις και τον παραγόμενο πλούτο, μπορούμε να μιλάμε ακόμα και για επιβίωση του λαού με ελάχιστο ρεύμα, με εισοδήματα πείνας, με επιδοτήσεις για ένα πιάτο φαΐ και ένα κρεβάτι;

Τα οξυμένα προβλήματα της εργατικής - λαϊκής οικογένειας και οι σύγχρονες ανάγκες της δεν μπορούν να συμπιεστούν στα όρια της αστικής διαχείρισης που θα ασκήσει και η νέα κυβέρνηση και η οποία δεν πρόκειται να αλλάξει την τάση σχετικής και απόλυτης φτωχοποίησης για ολοένα και μεγαλύτερο τμήμα του λαϊκού πληθυσμού. Γραμμή άμυνας για το λαό και βάση για την οργάνωση της εργατικής - λαϊκής αντεπίθεσης δεν μπορεί να είναι άλλη από την πάλη για ανάκτηση όλων των απωλειών, ξήλωμα του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Διαβάστε σήμερα στο τετρασέλιδο «Εργαζόμενοι και Λαϊκή Συμμαχία»:

-- Αρθρο: Η διαχείριση της φτώχειας πυρήνας του προγράμματος της νέας συγκυβέρνησης.

-- Από τις συνελεύσεις για τον προγραμματισμό της δράσης των συνδικάτων.

-- Η επιχειρηματική δράση στην Προσχολική Αγωγή. Το παράδειγμα της «Παιδικής Στέγης».

-- Ιστορικό: Οι εργατικοί αγώνες τα πρώτα χρόνια μετά το 1974. Η μεγάλη απεργία των μεταλλωρύχων στο «Μαδέμ Λάκο».

Προσχολική Αγωγή με αποκλειστική ευθύνη του κράτους

Τον Ιούλη του 2012, όταν κινδύνεψε ξανά η λειτουργία των παιδικών σταθμών, οι εργαζόμενοι της Παιδικής Στέγης, μαζί με το κλαδικό τους σωματείο, οργάνωσαν κινητοποιήσεις και σε γενική τους συνέλευση, κατέληξαν στο εξής ψήφισμα:

«Θεωρούμε ότι η Προσχολική Αγωγή δεν μπορεί να είναι κερδοσκοπική επιχείρηση, να χρηματοδοτείται ευκαιριακά από χορηγούς και να γίνεται μέρος της διαφημιστικής εκστρατείας κερδοσκοπικών επιχειρήσεων, να είναι έργο φιλανθρωπικών οργανώσεων. Τα παιδιά των εργαζομένων δεν χρειάζονται ελεημοσύνη. Γι' αυτό και διεκδικούμε δημόσιους κρατικούς δωρεάν παιδικούς σταθμούς για τα παιδιά όλων των εργαζομένων και των ανέργων, ανεξαρτήτως του ασφαλιστικού τους φορέα και του εισοδήματός τους. Καμία επιβάρυνση των γονιών και των ασφαλιστικών ταμείων, κάλυψη όλων των απαιτούμενων κονδυλίων από τον κρατικό προϋπολογισμό. Υψηλής ποιότητας υπηρεσίες και αγωγή βασισμένη στις κατακτήσεις της επιστήμης και του πολιτισμού».

Παράλληλα, απαιτούσαν παρέμβαση του αρμόδιου υπουργείου για την «άμεση κάλυψη όλων των κονδυλίων που απαιτούνται για τη διαρκή και μόνιμη λειτουργία του σταθμού, την εξασφάλιση για τους εργαζομένους μόνιμης, σταθερής δουλειάς με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα». Τα αιτήματά τους είναι το ίδιο επίκαιρα και σήμερα, που η ευκαιριακή χρηματοδότηση αντικαταστάθηκε από τα προγράμματα των ΕΣΠΑ...

ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΙΔΡΥΜΑ «ΠΑΙΔΙΚΗ ΣΤΕΓΗ»
Διεκδικούν το αυτονόητο: Να πληρώνονται στην ώρα τους χωρίς περικοπές

Η διοίκηση του ιδρύματος εξαρτά τη μισθοδοσία από τα προγράμματα ΕΣΠΑ για τους βρεφονηπιακούς σταθμούς και χρωστάει δεδουλευμένα

Γονείς και εργαζόμενοι πάλεψαν μαζί το 2007 ενάντια στην προσπάθεια να κλείσουν οι βρεφονηπιακοί σταθμοί του ιδρύματος
Γονείς και εργαζόμενοι πάλεψαν μαζί το 2007 ενάντια στην προσπάθεια να κλείσουν οι βρεφονηπιακοί σταθμοί του ιδρύματος
Σε κινητοποιήσεις βρίσκονται αυτές τις μέρες οι εργαζόμενοι στο Ιδρυμα «Παιδική Στέγη» (Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου - Μη Κερδοσκοπικού χαρακτήρα), διεκδικώντας το αυτονόητο: Να πληρώνονται στην ώρα τους, για να μπορούν απερίσπαστα να αφοσιωθούν στο δύσκολο έργο τους και στην προσφορά τους στα παιδιά.

Ωστόσο, η επιχειρηματική δράση στον ευαίσθητο τομέα της Προσχολικής Αγωγής, σε συνδυασμό με τα ευρωενωσιακά προγράμματα για την απασχόληση, μέσω του ΕΣΠΑ, δημιουργεί ένα εκρηκτικό μείγμα, που υπονομεύει τις σύγχρονες ανάγκες της λαϊκής οικογένειας, αλλά και τα δικαιώματα των εργαζομένων στους ιδιωτικούς παιδικούς σταθμούς, ακόμα κι αν λειτουργούν με το μανδύα της φιλανθρωπίας.

Σύμφωνα με την ιστοσελίδα της, το Ιδρυμα «Παιδική Στέγη» «ιδρύθηκε το 1931 από τη Λαίδη Κρώσφηλντ (...) μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή (...) Σε απάντηση της φτώχειας οι γυναίκες αναγκάστηκαν να αρχίσουν να εργάζονται εκτός της οικίας τους. Το Ιδρυμα στάθηκε και στέκεται αρωγός σ' αυτή την ανάγκη φύλαξης και φροντίδας των μικρών παιδιών.

(...) Σήμερα λειτουργούν τέσσερις πρότυπες στέγες στην περιοχή της Αθήνας και του Πειραιά που φιλοξενούν γύρω στα 500 παιδιά. Στεγάζονται σε κτίρια που αποτελούν δωρεές ιδιωτών και χτίστηκαν σε οικόπεδα του Δήμου Αθηναίων και Πειραιώς. Η παρουσία των εθελοντών μελών του Διοικητικού Συμβουλίου διασφαλίζει την εύρυθμη λειτουργία τους».

Εργαζόμενοι της «Παιδικής Στέγης» με το κλαδικό τους σωματείο, έξω από το υπουργείο Εργασίας την περασμένη βδομάδα
Εργαζόμενοι της «Παιδικής Στέγης» με το κλαδικό τους σωματείο, έξω από το υπουργείο Εργασίας την περασμένη βδομάδα
Στις δομές της «Παιδικής Στέγης» φιλοξενούνται σήμερα 361 παιδιά. Από αυτά, τα 261 είναι μέσω ΕΣΠΑ. Για τα υπόλοιπα 100, οι γονείς τους πληρώνουν τροφεία (φτάνουν τα 360 ευρώ), όπως γίνεται σε όλους τους ιδιωτικούς βρεφονηπιακούς σταθμούς και στη μεγάλη πλειοψηφία των δημοτικών.

Το κακό παράγινε...

Στους τέσσερις σταθμούς της «Παιδικής Στέγης» δουλεύουν περίπου 50 εργαζόμενοι, κυρίως γυναίκες, με συμβάσεις αορίστου χρόνου. Προβλήματα στη μισθοδοσία του υπήρξαν και παλιότερα, αλλά τώρα το κακό παράγινε. Και δεν είναι μόνο αυτό. Οπως καταγγέλλουν, η διοίκηση τους έκοψε αυθαίρετα ένα 10%, αρχίζοντας από το μισθό του Οκτώβρη και παρά την προσφυγή τους στην Επιθεώρηση Εργασίας, συνεχίζει να το παρακρατεί παράνομα.

Για το Δεκέμβρη οι εργαζόμενοι έχουν πληρωθεί «έναντι», ενώ για τους μήνες Γενάρη και Φλεβάρη δεν έχουν πάρει ούτε ένα ευρώ. Επιπλέον, οι αυξήσεις που προβλέπονταν από την κλαδική τους Σύμβαση, δεν «πέρασαν» τα προηγούμενα χρόνια στο μισθό. Σε ό,τι αφορά τη συνδικαλιστική τους εκπροσώπηση, η διοίκηση του ιδρύματος έχει κάνει σαφές ότι δεν θέλει να έχει καμιά επαφή με το κλαδικό Σωματείο Εργαζομένων Ιδιωτικών Παιδικών Σταθμών. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να ξεκόψει τους εργαζόμενους από τη συνδικαλιστική τους οργάνωση και τους ζητάει να βγάλουν «αντιπροσώπους» που θα μιλούν μαζί της.

Οι γονείς των παιδιών στέκονται αλληλέγγυοι στους εργαζόμενους που διεκδικούν τα δεδουλευμένα. Αλλωστε, εργαζόμενοι και γονείς έδωσαν κοινούς αγώνες όταν το 2007 οι δομές της «Παιδικής Στέγης» έφτασαν ένα βήμα πριν από το να βάλουν λουκέτο, επειδή το υπουργείο Υγείας ανακοίνωσε ότι διακόπτει την επιχορήγηση που κατέβαλλε μέσω προγραμματικής σύμβασης με το Ιδρυμα.

Κοινούς αγώνες έκαναν και το 2012, όταν ξανά τέθηκε ζήτημα να κλείσουν οι παιδικοί σταθμοί, λόγω έλλειψης κονδυλίων. Μάλιστα, το Σεπτέμβρη του 2012 η διοίκηση ανέστειλε - «προσωρινά» όπως διαβεβαίωνε - τη λειτουργία της πέμπτης δομής που λειτουργούσε στο Κερατσίνι («Κρώσφηλδ»), με την αιτιολογία ότι δεν διέθετε τα κονδύλια να κάνει τις αναγκαίες επισκευές και να εξασφαλίσει νόμιμη άδεια λειτουργίας. Από τότε ο σταθμός παραμένει κλειστός, ενώ φημολογείται ότι γίνονται προσπάθειες να πωληθεί το κτίριο, παρά τη ρητή απαγόρευση από το καταστατικό του ιδρύματος, την οποία επιβεβαίωσε εγγράφως και το υπουργείο Εργασίας.

Παλιότερα, η χρηματοδότηση των σταθμών του ιδρύματος γινόταν κατά κύριο λόγο από το ΙΚΑ. Με την ένταξή του όμως στον ΕΟΠΥΥ, η χρηματοδότηση σταμάτησε από 1/1/2012, καθώς ο νέος Οργανισμός δεν προβλέπει τέτοιες παροχές.

Σήμερα, τα έσοδα του ιδρύματος προέρχονται κατά βάση από την επιχορήγηση του ΕΣΠΑ, τα τροφεία και τις χορηγίες, που σύμφωνα με τη διοίκηση είναι κυρίως σε είδος και λιγότερο σε χρήμα. Η ιστοσελίδα του ιδρύματος είναι γεμάτη με ευχαριστήρια προς τις επιχειρήσεις - χορηγούς, για προμήθειες αναλώσιμων, προωθητικές ενέργειες ή κατασκευή υποδομών στους παιδικούς σταθμούς.

Πιέσεις για να σταματήσει η διεκδίκηση

Σύμφωνα με το ΔΣ του Ιδρύματος, «μισθοί, ΙΚΑ και αποζημιώσεις εξαρτώνται απολύτως από το πρόγραμμα ΕΣΠΑ». Σε ανακοίνωσή του ενημερώνει ότι το Γενάρη πήρε το 33% της επιδότησης, που αντιστοιχεί στην πρώτη δόση (211.000 ευρώ) και αφού κάλυψε άλλες υποχρεώσεις (ΙΚΑ, συνταξιοδοτήσεις κ.ά.) περίσσεψαν 33.000 ευρώ που θα δοθούν στους εργαζόμενους ως προκαταβολή για το μήνα Δεκέμβρη.

Η διοίκηση λέει κυνικά ότι η μισθοδοσία του προσωπικού, μέχρι να καταβληθεί το κονδύλι του ΕΣΠΑ, εξαρτάται από το αν θα περισσέψει κάτι «από τις εισπράξεις των Στεγών και από πιθανές δωρεές». Σύμφωνα με την ίδια ανακοίνωση, «είναι πάγια τακτική να δίνουμε "έναντι" ό,τι περισσεύει (...) Ετσι πληρώθηκε ο Σεπτέμβριος, το ΙΚΑ και ο Οκτώβριος. Η πάγια πολιτική του ιδρύματος ήταν και είναι "δίνουμε ό,τι έχουμε, μόλις έχουμε, με απόλυτη προτεραιότητα στο ΙΚΑ».

Προφανώς, όμως, δεν ισχύει το ίδιο και με τους εργαζόμενους, που είναι υποχρεωμένοι να προσφέρουν την εργασία τους κάθε μέρα και όχι μόνο όποτε ...έχουν διάθεση ή για όσες μέρες βρίσκει λεφτά να τους πληρώσει το ίδρυμα.

Με τον ίδιο κυνικό τρόπο, η διοίκηση του ιδρύματος ενημερώνει τους εργαζόμενους: «Το ΕΣΠΑ επαρκεί μέχρι και τον Ιούνιο και ελπίζουμε στις εισπράξεις των Στεγών και σε κάποιες δωρεές για τους υπόλοιπους 2 μήνες. Πέρσι δεν υπήρξε πρόβλημα, αλλά φέτος το ΕΣΠΑ, το οποίο καλύπτει 11 μήνες ενώ οι μισθοί είναι 14, μας έκοψε και άλλα 100.000 ευρώ».

Αξιοποιώντας αυτή την υπαρκτή πραγματικότητα, η διοίκηση θέτει εκβιαστικά διλήμματα στους εργαζόμενους, θέλοντας προφανώς να ρίξει ακόμα πιο κάτω την απαιτητικότητά τους. Ετσι, έμμεσα τους καλεί να διαλέξουν αν θα πληρωθεί το ΙΚΑ ή ο μισθός τους, ενώ τους εκβιάζει να σταματήσουν την απεργία, επειδή το ίδρυμα χάνει μέρος της χρηματοδότησης από το ΕΣΠΑ και των εσόδων από τα τροφεία.

Γράφει η ανακοίνωση του ιδρύματος: «Η πρόταση να προχωρήσουμε σε διακανονισμό με το ΙΚΑ, ώστε να δώσουμε Δεκέμβριο, Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο περιμένοντας την επόμενη δόση μάλλον τον Απρίλιο πριν το Πάσχα, λόγω της απεργίας θεωρούμε ότι απερρίφθη και πληρώσαμε το ΙΚΑ. Ενδεικτικά πρέπει να τονίσουμε ότι τα κονδύλια του ΕΣΠΑ δεν πληρώνονται στην περίπτωση απουσίας των παιδιών. Για τις ημέρες απεργίας οι ιδιώτες δεν θα καταβάλλουν 18 ευρώ την ημέρα. Προφανώς αυτά τα κονδύλια θα λείπουν από τον προϋπολογισμό του Ιδρύματος»...

Ο ρόλος του κλαδικού σωματείου

Το Σωματείο Εργαζομένων Ιδιωτικών Παιδικών Σταθμών πρωτοστατεί σε κάθε βήμα των εργαζομένων να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα, να ανακτήσουν τις περικοπές. Οπως σημειώνει το Σωματείο σε ανακοίνωσή του, το Ιδρυμα «Παιδική Στέγη» «έχει αναγάγει σε κυρίαρχη δράση της τη μείωση των μισθών και των δικαιωμάτων των εργαζομένων, παραβιάζοντας κάθε έννοια της εργατικής νομοθεσίας, εκβιάζοντάς τους ακόμη και για μη καταβολή της μισθοδοσίας τους στο βαθμό που δεν συμμορφώνονται με τις απαιτήσεις της.

Παρεμβαίνει και επιβάλλει συγκεκριμένο τρόπο συνδικαλιστικής εκπροσώπησης για να ακυρώνει τις παρεμβάσεις και τη δράση του Σωματείου μας. Θέλει να επιβάλει να καταβάλλει τους μισθούς των εργαζομένων όποτε και αν θέλει. Παρά τις συνεχείς παρεμβάσεις μας, συνεχίζει τη μη καταβολή των δεδουλευμένων, να παραβιάζει με ωμό τρόπο τα δικαιώματα των εργαζομένων και να μη συμμορφώνεται με τις αποφάσεις της Επιθεώρησης Εργασίας».

Οι εργαζόμενοι διεκδικούν: Αμεση καταβολή των δεδουλευμένων. Να σταματήσει η αυθαίρετη και παράνομη περικοπή των μισθών και να καταβληθούν τα σχετικά ποσά. Να σταματήσουν ο αυταρχισμός, η τρομοκρατία και οι εκβιασμοί της διοίκησης απέναντι στους εργαζόμενους, που στόχο έχουν την επιβολή των αυθαίρετων και παράνομων αποφάσεών της. Να σταματήσει τώρα η παρέμβαση στις συνδικαλιστικές επιλογές και στη δράση των εργαζομένων.

Το Σάββατο η Πανελλαδική Συντονιστική του ΠΑΜΕ

Η Πανελλαδική Συντονιστική Επιτροπή του ΠΑΜΕ θα συνεδριάσει το Σάββατο 14 Φλεβάρη στην Αθήνα. Θέμα της συνεδρίασης, που θα γίνει στον κινηματογράφο «Αλκυονίδα» (Ιουλιανού 42 - 46, Σταθμός Ηλεκτρικού πλ. Βικτωρίας), είναι η συζήτηση για τις εξελίξεις και ο σχεδιασμός δράσης για το επόμενο χρονικό διάστημα.

ΤΑΞΙΚΑ ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ
Πάλη για τις οξυμένες ανάγκες με πλαίσιο άμεσων διεκδικήσεων

Συνεδριάζουν αυτήν την περίοδο οι συνδικαλιστικές οργανώσεις και καταρτίζουν σχέδιο δράσης

Από προηγούμενη ανοιχτή συνεδρίαση της κεντρικής διοίκησης του Συνδικάτου Επισιτισμού
Από προηγούμενη ανοιχτή συνεδρίαση της κεντρικής διοίκησης του Συνδικάτου Επισιτισμού
Τη νέα κατάσταση που διαμορφώνεται μετά την κυβερνητική εναλλαγή και η οποία χαρακτηρίζεται από την προσπάθεια να καθηλωθεί το κίνημα σε στάση αναμονής και ανοχής, να ρίξει ακόμα πιο κάτω τον πήχη των διεκδικήσεων, συζητούν αυτήν την περίοδο οι εργαζόμενοι που συσπειρώνονται στα ταξικά συνδικάτα.

Παράλληλα, χαράσσουν πορεία πάλης, προβάλλοντας τις άμεσες διεκδικήσεις τους, έχοντας μόνιμα στον προσανατολισμό τους την ανασύνταξη του κινήματος, την αποδυνάμωση του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού, που εμφανίζεται με νέο προσωπείο, την ήττα της γραμμής του στο κίνημα.

Με αυτά τα θέματα και μπροστά στις εκλογές που ξεκινάνε την μεθεπόμενη βδομάδα, έγινε την περασμένη Κυριακή η εκλογοαπολογιστική Γενική Συνέλευση της Πανελλαδικής Ενωσης Λιθογράφων. Στην εισήγησή του, ο πρόεδρός της, Λεωνίδας Σακκάς, σημείωσε ανάμεσα σε άλλα: «Ο ερχομός του ΣΥΡΙΖΑ ως "αριστερή κυβέρνηση" έχει καλλιεργήσει προσδοκίες σε πολλούς συναδέλφους ότι θα μας τα λύσει και ότι έρχονται καλύτερες μέρες για εμάς. Χαρακτηριστικό είναι ότι πολλοί μας ρωτάνε "από πότε θα αρχίσει να εφαρμόζεται και πάλι η κλαδική ΣΣΕ"».

Στον αντίποδα, όμως, αυτών των προσδοκιών τόνισε πως τα μέτρα που εξαγγέλλει η νέα κυβέρνηση περιορίζονται στη διαχείριση της ακραίας φτώχειας: «Δε μιλάνε πουθενά για ανάκτηση των απωλειών από την κρίση. Δε λένε τίποτα για επαναφορά των κλαδικών ΣΣΕ, για το επίδομα γάμου που κόπηκε, για τις τριετίες που έχουν παγώσει, για αυτούς που εξαναγκάστηκαν να υπογράψουν ατομικές συμβάσεις.

Από τη συνέλευση των αντιπροσώπων του Εργατικού Κέντρου Λάρισας
Από τη συνέλευση των αντιπροσώπων του Εργατικού Κέντρου Λάρισας
Δε λένε τίποτα για κατάργηση των γραφείων ενοικίασης εργαζομένων, της μερικής απασχόλησης ή της εκ περιτροπής εργασίας. Ολα αυτά που επιβάλλουν νόμιμα οι εργοδότες του κλάδου μας, τα ονομάζουν "υγιή επιχειρηματικότητα". Δε λένε τίποτα για τους απολυμένους του κλάδου που ζουν με ένα επίδομα και αυτό για λίγο».

Ανάκτηση όλων των απωλειών

«Πρέπει να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε μια κυβέρνηση που δε θα φοράει την ίδια μάσκα με τις προηγούμενες. Μπορεί η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ να τσάκιζε τις συγκεντρώσεις στο ξύλο και τα δακρυγόνα, τώρα η νέα συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θα παίξει με το "πεζοδρόμιο". Ηδη καλεί σε δήθεν αυθόρμητες κινητοποιήσεις με πραγματικό αίτημα "Στηρίξτε την κυβέρνηση, για να διαπραγματευτεί καλύτερα τα αιτήματα του ΣΕΒ"», τόνισε ο Λ. Σακκάς.

Στις συνθήκες αυτές η Ενωση Λιθογράφων οργανώνει τη δράση της με πρώτο σταθμό τις αρχαιρεσίες, που θα γίνουν από τις 24 Φλεβάρη έως τις 6 Μάρτη, με στόχο το δυνάμωμα του σωματείου. Στην προσπάθεια αυτή αλάνθαστη πυξίδα είναι οι σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων, όπως υπογραμμίστηκε και στην εισήγηση της συνέλευσης: «Τα αιτήματα που παλεύουμε πρέπει να διαμορφώνονται με βάση τις ανάγκες μας και όχι το ξεροκόμματο που περισσεύει στους εργοδότες.

Από τη συνέλευση της Πανελλαδικής Ενωσης Λιθογράφων
Από τη συνέλευση της Πανελλαδικής Ενωσης Λιθογράφων
Αμεσα να διεκδικήσουμε την ανάκληση όλων των απωλειών από την κρίση. Το 2015 που η επιστήμη και η τεχνολογία έχουν κάνει άλματα, που με λιγότερα εργατικά χέρια παράγεται πολλαπλάσιος πλούτος, μπορούμε και πρέπει να ζήσουμε καλύτερα (...) Δεν μπορεί να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι η ανεργία και η φτώχεια είναι κάτι το φυσιολογικό και αναπόφευκτο και να διαλέγουμε αυτόν που διαχειρίζεται καλύτερα την πείνα του λαού για να μην πεθάνει.

Δεν είναι παροχή του 21ου αιώνα ότι "θα έχουμε όλοι ρεύμα, ένα πιάτο φαΐ και νερό". Χρειαζόμαστε ελεύθερο χρόνο για ξεκούραση και δυνατότητα να κάνουμε διακοπές, δωρεάν Υγεία και Παιδεία, Κοινωνική Ασφάλιση που θα μας δίνει αξιοπρεπή σύνταξη σε αυτή τη ζωή και όχι μετά θάνατον.

Γιατί εμείς ξέρουμε ότι η πραγματική τρομοκρατία δεν είναι τα κάγκελα μπροστά στη Βουλή και οι κλούβες που απέσυρε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Τα ΜΑΤ δεν τα φοβόμαστε, τα έχουμε αντιμετωπίσει δεκάδες φορές και θα τα συναντήσουμε και πάλι έξω από τους χώρους δουλειάς (...) Τρομοκρατία είναι το άδειο ψυγείο, οι ουρές στον ΟΑΕΔ, η απάντηση από τους εργοδότες ότι "θα σε ειδοποιήσω όταν χρειαστώ" και οι ατομικές συμβάσεις. Αυτή την τρομοκρατία, δεν πρόκειται να την απαγορεύσει ούτε η σημερινή, ούτε η επόμενη κυβέρνηση. Μόνοι μας πρέπει να την ξηλώσουμε, με τα χέρια και τον αγώνα μας».

Τα οξυμένα προβλήματα δεν περιμένουν

Την πάλη για προστασία των ανέργων, με αιχμή το αίτημα για επαναφορά του επιδόματος ανεργίας για τους εποχικούς εργαζόμενους, προσδιόρισε ως ένα από τα επείγοντα μέτωπα της δράσης του το Συνδικάτο Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων Αττικής, στην ανοιχτή συνεδρίαση της Κεντρικής του Διοίκησης, που έγινε στις 4 Φλεβάρη, με τη συμμετοχή των Διοικήσεων των Παραρτημάτων και των Διοικητικών Συμβουλίων των επιχειρησιακών Σωματείων. Πρόκειται για κρίσιμο μέτωπο, μιας και οι εποχικοί αποτελούν την πλειοψηφία των εργαζομένων του κλάδου.

Παρουσιάζοντας την εισήγηση της Κεντρικής Διοίκησης, ο πρόεδρος του Συνδικάτου, Νίκος Παπαγεωργίου, υπογράμμισε: «Για το ταξικό κίνημα, η πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές τις εκλογές, καθόλου δεν εκφράζει την απαίτηση της πλειοψηφίας του λαού μας για ικανοποίηση των πραγματικών σύγχρονων, εργατικών, λαϊκών αναγκών. Και με αυτήν την έννοια, έχουμε πολύ δρόμο να διανύσουμε στην προσπάθειά μας να πείσουμε όσο το δυνατόν περισσότερους ότι μέσα στα στενά πλαίσια της ΕΕ δεν μπορούν να υπάρξουν φιλολαϊκές λύσεις, ή εξελίξεις που θα αλλάξουν συνολικά τη στάση των ευρωπαϊκών κυβερνήσεων απέναντι στους λαούς της Ευρώπης.

Η ανάπτυξη που επικαλείται και αυτή η κυβέρνηση, η αύξηση των κερδών των μονοπωλιακών ομίλων, μαζί βέβαια με ορισμένα μέτρα αντιμετώπισης της ακραίας φτώχειας, δεν έχει καμία σχέση με το πλαίσιο διεκδικήσεων που πρόβαλε το Συνδικάτο μας και το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο τους τρεις τελευταίους μήνες του 2015».

Το βάρος στους χώρους δουλειάς

Οσο για τις εξαγγελίες της κυβέρνησης, αυτές είναι χωρίς αντίκρισμα για την πλειοψηφία τουλάχιστον των εργαζομένων του κλάδου. Συγκεκριμένα, στη συνεδρίαση τονίστηκε: «Τα όσα λέγονται και ακούγονται για τον κατώτατο μισθό, την επαναφορά του δηλαδή στα 751 ευρώ, επίσης πρέπει να μας απασχολήσουν. Η κατάργηση της πράξης υπουργικού συμβουλίου του 2012, που κι αυτή δεν είναι σίγουρη, και η επαναδιαπραγμάτευση της ΓΣΕΕ με το ΣΕΒ, καθόλου δεν εγγυάται ότι ο κατώτατος μισθός θα επανέλθει εκεί που ήταν το 2012.

Η επαναφορά του νόμου -αν γίνει- για τις Συλλογικές Συμβάσεις δεν σημαίνει ταυτόχρονα ότι οι κλαδικές θα επανέλθουν στα επίπεδα που βρίσκονταν πριν τις μειώσεις (...) Η επαναφορά της υποχρεωτικότητας των Συλλογικών Συμβάσεων δεν θα οδηγήσει σε αποκατάσταση των μισθών όσο παραμένουν και διευρύνονται οι ελαστικές μορφές εργασίας, η μερική απασχόληση, τα extra, τα δουλεμπορικά».

Ο Ν. Παπαγεωργίου υπενθύμισε την πείρα που διαθέτουν οι εργαζόμενοι στον Τουρισμό, με γνώμονα την οποία πρέπει να βγάλουν συμπεράσματα: «Σ' αυτήν την κρίσιμη συγκυρία, έχει ιδιαίτερη σημασία να μη μείνουμε θεατές στις διαπραγματεύσεις της νέας κυβέρνησης με την ΕΕ, που έχουν στόχο τη διασφάλιση μεγαλύτερης κρατικής στήριξης των εγχώριων μονοπωλιακών ομίλων. Να μην αποδεχτούμε ως εθνικό στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.

Να κατανοηθεί σε όλο και περισσότερους εργαζόμενους ότι η επιστροφή στο δρόμο των ψηλών ρυθμών καπιταλιστικής ανάπτυξης δε συμβαδίζει, αλλά είναι απέναντι στην ανάκτηση των απωλειών της περιόδου της κρίσης και θα απαιτήσει νέες θυσίες. Αλλωστε, εμείς οι εργαζόμενοι στον Τουρισμό που γνωρίζουμε καλά τι σημαίνει ανάπτυξη και παλιότερα και ιδιαίτερα τα δύο τελευταία χρόνια όπου τα ρεκόρ σε εισερχόμενες αφίξεις και σε τουριστικές εισπράξεις ήταν τα μεγαλύτερα όλων των εποχών, δεν είδαμε καμία βελτίωση στο εισόδημα, στις εργασιακές σχέσεις, στην καθημερινότητα μέσα στους χώρους δουλειάς.

Χωρίς καθυστέρηση, με επιμονή και υπομονή, πρέπει να δυναμώσει η καθημερινή προσπάθεια σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε ξενοδοχείο και επισιτιστικό κατάστημα, για να ανέβει το κλίμα μαχητικότητας και απαιτητικότητας των εργαζομένων. Για να μην αποδεχθούμε ως "περασμένα - ξεχασμένα" όσα χάσαμε τουλάχιστον τα τελευταία χρόνια».

Μέτωπο στην πολιτική του κεφαλαίου

Τα βασικά μέτωπα πάλης για το επόμενο διάστημα καθόρισε και το Εργατικό Κέντρο Λάρισας, στην ετήσια απολογιστική συνέλευση των Αντιπροσώπων των Σωματείων του, την Κυριακή 1 Φλεβάρη. Παρουσιάζοντας την εισήγηση εκ μέρους της διοίκησης, ο πρόεδρος του ΕΚΛ, Τάσος Τσιαπλές υπογράμμισε, ανάμεσα σε άλλα:

«Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν πρόκειται να αποκαταστήσει τις μεγάλες απώλειες που έχουμε υποστεί οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι στη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης, όπως προβλέπεται στο προεκλογικό της πρόγραμμα. Φιλολαϊκή διέξοδος από την καπιταλιστική κρίση δεν μπορεί να υπάρχει όποια πολιτική διαχείρισης του συστήματος και αν εφαρμόζεται, από όποια κυβέρνηση, όπως αποδείχτηκε και διεθνώς.

Πρέπει να γίνει πεποίθηση ότι για να επιβάλουμε το δίκιο μας σήμερα απαιτείται γερή οργάνωση στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, μαζική συμμετοχή των εργαζομένων στα σωματεία και στους αγώνες με ταξικό προσανατολισμό. Μπαίνει ως επιτακτική και άμεση ανάγκη η ανασύνταξη του συνδικαλιστικού κινήματος, με συμμετοχή των εργαζομένων στα σωματεία τους, μακριά από τις παγίδες της εργατικής αριστοκρατίας, με μέτωπο στην πολιτική του κεφαλαίου, με αγώνες που δεν θα περιορίζονται στην άμυνα, αλλά θα αμφισβητούν την εξουσία του κεφαλαίου».

«Να μην κομματισθεί η απεργία»...

Καθ' όλη τη διάρκεια της απεργίας στο «Μαδέμ Λάκο» συνδικάτα, φοιτητικοί σύλλογοι, η ΚΝΕ και άλλοι φορείς συμπαραστέκονται ηθικά και οικονομικά. Ο «Ριζοσπάστης» στις 19 Μάρτη απηύθυνε από τις σελίδες του κάλεσμα για την ενίσχυσή τους. Εδώ πρέπει να σημειωθεί ότι η πλειοψηφία του ΔΣ του Σωματείου των μεταλλωρύχων ήταν πίσω από τις διαθέσεις των απεργών, προσπαθώντας - ανεπιτυχώς - να καλλιεργήσει κλίμα συναίνεσης και τελικά υποταγής στις εργοδοτικές εντολές. Να τι διηγείται ένας μεταλλωρύχος στον «Ριζοσπάστη»: «Η διοίκηση του σωματείου γύρισε πίσω λεφτά, που είχαν σταλεί για ενίσχυσή μας. Μέσα στην αγορά έγινε "μύλος" όταν το μάθαμε. Μας απάντησαν ότι το έκαναν, για να μην "κομματισθεί" η απεργία. Αυτά όμως είναι δικαιολογίες που δείχνουν ίσα-ίσα ότι οι άλλοι κομματίζονται κι όχι εμείς».

Η μεγάλη απεργία των μεταλλωρύχων στο «Μαδέμ Λάκο»

Εληξε νικηφόρα μετά από 82 μέρες και αποτελεί σημαντική στιγμή της ταξικής πάλης, στις αρχές του 1975

Από νεότερη διαμαρτυρία των εργαζομένων στο «Μαδέμ Λάκο», το 1993 στην Αθήνα
Από νεότερη διαμαρτυρία των εργαζομένων στο «Μαδέμ Λάκο», το 1993 στην Αθήνα
Στα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης η εργατική τάξη δίνει μεγάλους, μαζικούς και πολλές φορές πολυήμερους, ακόμα και πολύμηνους, απεργιακούς αγώνες. Βασικά αιτήματα αποτελούν η αύξηση των μισθών, συνδικαλιστικές ελευθερίες, αποτροπή απολύσεων, καλύτερες συνθήκες εργασίας.

Σήμερα θα αναφερθούμε σε μία από τις πρώτες μεγάλες απεργίες που έγιναν στην αρχή της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Είναι η απεργία στα μεταλλεία της Χαλκιδικής, που τότε ήταν ιδιοκτησίας Μποδοσάκη. Η απεργία του «Μαδέμ Λάκο», όπως επικράτησε να λέγεται, κράτησε πάνω από 80 μέρες. Μαζί της εξελίχθηκαν και δύο ακόμα μεγάλες σε διάρκεια απεργίες σε εργοστάσια υποδηματοποιίας στην Αθήνα.

Η απεργία του «Μαδέμ Λάκο» ξέσπασε στις 16 Γενάρη 1975 με ομόφωνη απόφαση που είχε παρθεί στη Γενική Συνέλευση των εργαζομένων στις 20 Δεκέμβρη 1974. Η συμμετοχή των 500 μεταλλωρύχων ήταν καθολική. Τη βδομάδα πριν από την έναρξη του απεργιακού αγώνα, είχαν προηγηθεί μία 24ωρη και μία 48ωρη προειδοποιητική απεργία.

Την τρίτη μέρα της απεργίας δύο φορτηγά πλοία που περίμεναν στο λιμάνι του Στρατωνίου να φορτώσουν μετάλλευμα, αναγκάστηκαν να φύγουν άδεια ενώ την έκτη μέρα έγιναν οι πρώτες συζητήσεις στην επιχείρηση για την κήρυξη λοκ-άουτ.

Στις 23 Γενάρη η ΕΣΑΚ Θεσσαλονίκης καλεί τους εργαζόμενους να συμπαρασταθούν στους αγωνιζόμενους μεταλλωρύχους. Ενώ η απεργία βρισκόταν στην 8η μέρα, η κυβέρνηση συγκρότησε επιτροπή για να εξετάσει τις συνθήκες δουλειάς στα μεταλλεία της Χαλκιδικής.

Αμέριστη συμπαράσταση και αλληλεγγύη

Πρωτοσέλιδα δημοσιεύματα του «Ριζοσπάστη» για τη μεγάλη απεργία
Πρωτοσέλιδα δημοσιεύματα του «Ριζοσπάστη» για τη μεγάλη απεργία
Στις 24 Γενάρη σταμάτησε η λειτουργία του εργοστασίου επεξεργασίας μεταλλεύματος λόγω έλλειψης πρώτης ύλης. Στο πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη» καταγράφεται το σχετικό ρεπορτάζ: «Τα τεράστια φορτηγά της εταιρίας που κουβαλούσαν το μετάλλευμα από τις γαλαρίες στο εργοστάσιο, βρίσκονται παρκαρισμένα στον αυλόγυρο του εργοστασίου, ενώ η εταιρία έδωσε στους μισούς περίπου από τους εργαζόμενους στο εργοστάσιο, εργάτες και υπαλλήλους, αναγκαστική άδεια για ένα μήνα. Στο εργοστάσιο βρίσκονται τώρα λίγοι μόνο τεχνίτες που απασχολούνται με τη συντήρηση των μηχανών».

Να σημειωθεί ότι οι εργατοτεχνίτες έφθαναν περίπου τους 400. Ο Μποδοσάκης τους πίεσε για να δεχθούν να τους μεταφέρει σε άλλα εργοστάσιά του στην Ελλάδα, στη Λάρυμνα και στην Ερμιόνη. Μόνο 14 δέχθηκαν να φύγουν, κι αυτοί όμως γύρισαν ύστερα από λίγες μέρες.

Οι βουλευτές του ΚΚΕ Μ. Γιάννου, Δ. Γόντικας και Κ. Κάππος έστειλαν στις 25 Γενάρη τηλεγράφημα συμπαράστασης στο δίκαιο αγώνα των μεταλλωρύχων. Οι κλαδικές επιτροπές της ΕΣΑΚ Θεσσαλονίκης των οικοδόμων, μηχανουργών, νοσοκόμων, μηχανοξυλουργών, λογιστών και σερβιτόρων έστειλαν επίσης μήνυμα αλληλεγγύης.

Στις 5 Φλεβάρη η Επιτροπή των υπουργείων Βιομηχανίας και Απασχόλησης, στην οποία συμμετείχε και γιατρός που η ειδικότητά του ήταν άσχετη με την πνευμονοκονίαση, έφτασε στη Χαλκιδική, αλλά οι απεργοί του «Μαδέμ Λάκο» της απαγορεύουν να μπει στις στοές γιατί δε λειτουργούσαν και δεν μπορούσε να εξετάσει τι πραγματικά συμβαίνει.

Στις 21 Φλεβάρη έφτασε στο Στρατώνι ο ανιψιός του Μποδοσάκη, Αλέκος, μαζί με ένα επιτελείο διευθυντών και συμβούλων της επιχείρησης. Αρχισαν συζητήσεις στα γραφεία της επιχείρησης. Παρά τις αρχικές υποσχέσεις και την ελαστικότητα των απεργών η εργοδοσία έδωσε τελικά ψίχουλα και οι απεργοί έφυγαν αγανακτισμένοι.

Ο Μποδοσάκης κηρύσσει «λοκ-άουτ»

Την 1η Μάρτη και ενώ η απεργία έφτανε στη 43η μέρα, ο Μποδοσάκης κήρυξε λοκ-άουτ για να κάμψει την αγωνιστικότητα των απεργών. Στην ανακοίνωση της εργοδοσίας αναφερόταν σχετικά: «Η εταιρεία (...) από την 1η Μαρτίου 1975 διακόπτει τις εργασίες της εις ολόκληρον το συγκρότημα των μεταλλείων Κασσάνδρας». Περίπου 1.200 οικογένειες πετιούνται στο δρόμο. Ενας παράπλευρος στόχος του λοκ-άουτ ήταν να στρέψει τους εργατοτεχνίτες του εργοστασίου επεξεργασίας μεταλλεύματος - είχε κλείσει - ενάντια στους απεργούς μεταλλωρύχους, κάτι που δεν πέτυχε.

Ενα άλλο μέσο που χρησιμοποίησε η εργοδοσία για να κάμψει τους απεργούς ήταν να πιέζει τους μαγαζάτορες της περιοχής να μη τους δίνουν βερεσέ. Πίεση που όπως φαίνεται δεν είχε αποτελέσματα. Μόνο λίγες μέρες πριν από τη λήξη της απεργίας γράφεται στον «Ριζοσπάστη» ότι οι μπακάληδες σταμάτησαν να δίνουν βερεσέ.

Στις 14 Μάρτη οι απεργοί είχαν συμπληρώσει 57 μέρες απεργίας. Παρά την άσχημη οικονομική κατάστασή τους, δήλωναν αποφασισμένοι να συνεχίσουν. Στο ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» αναφέρεται: «Οι είσοδοι στις γαλαρίες της μαύρης κοιλάδας του Μαδέμ Λάκο χορτάριασαν καθώς έμειναν απάτητες 2 μήνες (...) Η οικονομική κατάσταση των απεργών είναι πολύ άσχημη μια και έχουν εξαντληθεί όλες τους οι οικονομίες. Οι κάτοικοι του χωριού συμπαραστέκονται με κάθε τρόπο ηθικά και υλικά στους απεργούς ενώ οι καταστηματάρχες δίνουν απεριόριστη πίστωση».

Η εργοδοσία υποχωρεί

Στις 20 Μάρτη, η βουλευτής του ΚΚΕ Μ. Γιάννου έκανε διάβημα στο υπουργείο Εργασίας και ταυτόχρονα το ΚΚΕ καταθέτει Επερώτηση στη Βουλή.

Στις αρχές Απρίλη, οι μεταλλωρύχοι, που κατηγορούν τον πρόεδρο του Σωματείου για τη συμβιβαστική τακτική που ακολουθεί, τον απομονώνουν και συγκροτούν απεργιακή επιτροπή. Την 82η μέρα της απεργίας η εργοδοσία κάνει πίσω. Δέχεται να αυξήσει το μεροκάματο κατά 102 δραχμές και το επίδομα εξόρυξης να το πάει στις 1.800 δρχ. Παράλληλα το υπουργείο Εργασίας δεσμεύθηκε να ληφθούν μέτρα για την υγιεινή και ασφάλεια των εργαζομένων. Η απεργία έληξε τυπικά στις 12 Απρίλη.

Θερίζουν τα ατυχήματα και η πνευμονοκονίαση

Τα αιτήματα των απεργών ήταν αύξηση του μεροκάματου στις 400 δρχ. Αύξηση του επιδόματος εξόρυξης στις 2.000 δρχ. κατά μέτρο εξόρυξης, τοποθέτηση γιατρού στις γαλαρίες.

Τότε το βασικό μεροκάματο των μεταλλωρύχων ήταν 182 δρχ. Πέρα από αυτό έπαιρναν εργολαβίες και πριμ (το τελευταίο όχι όλοι) που ανέβαζαν κάπως τα εισοδήματα. Γιατρός στις γαλαρίες δεν υπήρχε, αν και τα ατυχήματα ήταν συχνά. Στο Στρατώνι βρισκόταν ένας γιατρός του ΙΚΑ και στη Μεγάλη Παναγιά ένας αγροτικός. Και οι δύο είχαν να καλύψουν και άλλα χωριά, διαθέτοντας ελάχιστα μέσα.

Σε περίπτωση ατυχήματος, οι μεταλλωρύχοι ήταν αναγκασμένοι να μεταφέρουν τους τραυματισμένους στη Θεσσαλονίκη που απείχε τουλάχιστον δύο ώρες με ταξί. Ενα από τα προβλήματα σχετικά με την ασφάλεια των εργαζομένων, ήταν και η έλλειψη προστατευτικών μέτρων από τις εκρήξεις των φουρνέλων.

Η ασθένεια που τσακίζει τους μεταλλωρύχους είναι η πνευμονοκονίαση, που τους αναγκάζει να συνταξιοδοτηθούν πρόωρα με συντάξεις λειψές. Οσους είχαν πληγεί από την πνευμονοκονίαση τους αποκαλούσαν «χαλικωμένους».

Ενδεικτικό της κατάστασης που επικρατούσε στα μεταλλεία, είναι τα 151 επαγγελματικά ατυχήματα που καταγράφτηκαν το 1974 στο ιατρείο του χωριού Μεγάλης Παναγιάς - βασικός τροφοδότης εργαζομένων στα μεταλλεία - και τα οποία αφορούν κυρίως τα μεταλλεία.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ