Η βδομάδα που πέρασε ξεκίνησε με αντιπαραθέσεις χαμηλής έντασης γύρω από τις ομιλίες και παρεμβάσεις των Σαμαρά - Τσίπρα, που το προηγούμενο Σαββατοκύριακο διαγκωνίστηκαν, για μια ακόμα φορά, για το ποιος μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα τα συμφέροντα του εγχώριου κεφαλαίου στην παρούσα φάση, ποιανού η κυβέρνηση μπορεί να αποτελέσει «πυλώνα σταθερότητας» για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Είτε με το «Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης» του ενός είτε με το «Σχέδιο Παραγωγικής Ανασυγκρότησης» του άλλου, το μήνυμα που στελνόταν στο λαό ήταν ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη είναι ο δρόμος για να ανασάνουν οι εργαζόμενοι, για να πάρουν τάχα κάποιο «μερτικό»... Απ' αυτήν τη βασική αποπροσανατολιστική -για το λαό- επιδίωξη, πηγάζουν και ένα σωρό άλλα, όπως το μήνυμα «μάθε να ζεις με τα λιγότερα, μην απαιτείς, δεν αντέχει ο τόπος», όπου «τόπος», βέβαια, νοούνται τα συμφέροντα των καπιταλιστών.

Απέναντι σ' αυτήν την αισχρή επιχείρηση αποπροσανατολισμού του λαού και την εκπαίδευσή του στην υποταγή, το ΚΚΕ ξεδίπλωσε μια μεγάλη πολιτική εξόρμηση σ' όλη τη χώρα, με στόχο να αποκαλύψει την ταξική στόχευση της κυβερνητικής αντιλαϊκής πολιτικής της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ αλλά και, ταυτόχρονα, να αναδείξει το γεγονός ότι το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποτελεί εναλλακτική λύση για το λαό, αφού κινείται στις ίδιες ράγες, του ευρωμονόδρομου και της στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Τόνισε ότι ο νέος γύρος της αντιλαϊκής επίθεσης για τα συμφέροντα των εγχώριων μονοπωλίων δεν πρέπει να κουκουλωθεί πίσω από την άσφαιρη αντιπαράθεση των κομμάτων της αστικής διαχείρισης, πίσω από τις ατάκες τους, που αναμενόταν να εκτοξευθούν με αφορμή και την τριήμερη συζήτηση στη Βουλή που έγινε για την εξασφάλιση ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση.

Στο μεταξύ, η κυβέρνηση κατέθεσε το προσχέδιο του κρατικού προϋπολογισμού για το 2015, που αποτυπώνει τη συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής και της φοροεπιδρομής για το λαό. Επιβεβαιώνει ότι η αντιλαϊκή πολιτική θα συνεχιστεί και την περίοδο της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας, στο όνομα της διατήρησής της. Και περιέχει ως βασική δέσμευση της κυβέρνησης τη συνέχιση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων. Με αφορμή και τον κρατικό προϋπολογισμό, το ΚΚΕ τόνισε σ' όλους τους τόνους ότι εντός των τειχών της ΕΕ και σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων δεν μπορεί να υπάρξει διέξοδος προς όφελος του λαού. Ανεξάρτητα από το όποιο μείγμα διαχείρισης, όσοι σε όλους τους τόνους προβάλλουν ως προϋπόθεση την καπιταλιστική ανάπτυξη -παρά τις επιμέρους διαφωνίες τους, τις διαφορετικές εναλλακτικές προτάσεις τους- είναι υποχρεωμένοι να βαδίσουν στον ίδιο δρόμο ως προς την κεντρική κατεύθυνση. Και αυτή σήμερα είναι όχι μόνο προσδιορισμένη αλλά και θέτει ασφυκτικά όρια προς αποφυγή τυχόν παρεκκλίσεων. Υποχρεώνει σε «ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς» και επιβάλλει διαρκή επιτήρηση για την εφαρμογή τους. Η αποδοχή αυτών των όρων από την κυβέρνηση και την αξιωματική αντιπολίτευση καθορίζει και το όριο των μεταξύ τους διαφωνιών.

Το όριο των μεταξύ τους διαφωνιών αποκαλύφθηκε σε όλο του το μεγαλείο και στη διάρκεια της τριήμερης συζήτησης στη Βουλή. Οπου κατάφεραν -ή επιδίωξαν- να εξαφανίσουν την καπιταλιστική κρίση, για να προβάλουν -ενοχοποιώντας το λαό- ως αιτία και αφορμή για τα δεινά του είτε ότι αυτός, ο λαός, κατανάλωνε περισσότερα απ' όσα παρήγε είτε ότι πάλι αυτός, ο λαός, έκανε λάθος πολιτικές επιλογές, οπότε πάλι του αξίζουν τα δεινά του!

Εύστοχα η πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, χαρακτήρισε εξαχρείωση αυτό το επίπεδο της συζήτησης, όπου αναπτύσσεται δήθεν ένας σκυλοκαβγάς στα περιφερειακά ζητήματα, ενώ στον πυρήνα, τόσο της εφαρμοζόμενης όσο και της εξαγγελλόμενης πολιτικής, καταγράφεται απόλυτη συμφωνία, μια συμφωνία - δυνάστης για το λαό. Ενας σκυλοκαβγάς πίσω από τον οποίο προσπαθούσαν να μη μιλήσουν για την ίδια την καπιταλιστική κρίση, που αποκαλύπτει πως είναι στο σύστημα το πρόβλημα και όχι στα πρόσωπα.

Γιατί καταφεύγουν σ' αυτήν τη μέθοδο; Για να αποφύγουν μαζί με τη συζήτηση για την καπιταλιστική κρίση και την, κατά συνέπεια, κουβέντα που οδηγεί στην ανάγκη ανατροπής αυτού του σάπιου συστήματος, την κουβέντα που κάνει καθαρό ότι ο λαός είναι υποχρεωμένος, αν θέλει να δει άσπρη μέρα, να οργανωθεί για έναν τέτοιο στόχο. Ειδικά οι της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που έχοντας λερωμένη τη φωλιά τους, γιατί γνωρίζουν πως έχουν συμβάλει στον αφοπλισμό του λαού, καταντάνε, μέσα από ύμνους προς τη δημοκρατία, να προβάλουν ως μέγιστο στόχο, που μπορεί να έχει ο λαός, την προσφυγή στις κάλπες, που, όπως λένε και ξαναλένε, αυτές και μόνο αυτές μπορούν να δώσουν τη λύση. Ποια λύση; Να επιλέξει ο λαός ποιανού το χέρι θα κρατά τον μπαλτά πάνω από το σβέρκο του.

Απ' αυτήν τη σκοπιά, ήταν χρήσιμη η συζήτηση στη Βουλή. Αποκάλυψε πως οι δύο μονομάχοι τρέμουν σαν ο διάολος το λιβάνι το κεντρικό δίλημμα, αυτό που βάζει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του και που μόνο το ΚΚΕ το διατύπωσε σε μια και μόνο φράση:

Με τα μονοπώλια ή με το λαό.

Δίλημμα από το οποίο προκύπτουν μια σειρά ακόμα επιλογές που είναι υποχρεωμένος να κάνει όποιος ορκίζεται στο όνομα του λαού, όπως «με την ΕΕ ή έξω απ' αυτήν», «με το ΝΑΤΟ ή έξω απ' αυτό».

Η συζήτηση στη Βουλή μας έδωσε εικόνες από το μέλλον βγαλμένες απ' το χτες. Οι δύο αναμετρήθηκαν με άσφαιρα πυρά και έκαναν καθαρό πως όποιος και αν είναι κυβερνήτης αύριο τα ίδια δεινά περιμένουν το λαό. «Δε θα υπάρχει διαφορά;», ρωτά ο καλοπροαίρετος. Θα υπάρχει, μπορεί να αλλάξουν οι μέθοδοι αλλά όχι ο στόχος, δηλαδή η στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, της στρατηγικής του κεφαλαίου και της ΕΕ που αποτελεί κοινό τους δρόμο.

Η μόνη χρησιμότητα της συζήτησης της Βουλής ήταν ότι έδωσε τη δυνατότητα, σ' όσους είχαν το χρόνο και το κουράγιο να τη δουν, να ξεχωρίσουν εύκολα και ποιο είναι το πραγματικό δίλημμα.

Κόντρα στην επιδίωξη να διαλέξει ο λαός ποιος θα κρατά το βούρδουλα, το ΚΚΕ έκανε καθαρό ότι το μόνο που έχει πράγματι να διαλέξει ο λαός είναι: Ανατροπή ή υποταγή και διαχείριση.

Οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, το Σάββατο 4/10, αποτέλεσαν ένα σημαντικό σταθμό στην πορεία προς το μεγάλο πανελλαδικό συλλαλητήριο την 1η του Νοέμβρη. Οι 528 εργατικές - λαϊκές οργανώσεις, που ως το βράδυ της Παρασκευής είχαν πάρει απόφαση για το πανελλαδικό συλλαλητήριο, συγκροτούν την ελπίδα. Το γεγονός ότι κάθε μέρα, μέσα στους χώρους δουλειάς και στις γειτονιές, η συζήτηση αναδεικνύει δυνάμεις αποφασισμένες να πάρουν τη ζωή τους στα χέρια τους, να γίνουν πρωταγωνιστές των εξελίξεων, σηματοδοτεί εξελίξεις πέρα και έξω από τους σχεδιασμούς και τις εναλλακτικές προτάσεις της αστικής τάξης.

Ο ίδιος ο αγωνιζόμενος λαός, με ισχυρό ΚΚΕ, μπορεί να καθορίσει την ατζέντα των εξελίξεων. Οταν εκεί που του λένε ότι ο μόνος ρόλος του είναι να 'ναι άβουλος και άμοιρος, βγαίνει μπροστά. Εκει που όταν του λένε «μάθε να ζεις με λιγότερα», διεκδικεί όλο τον πλούτο που παράγει.

Θέλει εξαιρετική προσοχή αυτή η επένδυση που κάνει η αριστερά και μετατρέπεται σε συναίνεση, αν όχι και ηθική αυτουργία στο έγκλημα της θεώρησης των πραγμάτων από βολικά αταξική σκοπιά. Η ανθρωπιστική καταστροφή γίνεται διαστρεβλωτικός φακός έτσι ώστε να μένει, να περιορίζεται κυριολεκτικά, ο πολίτης σε δράσεις αντιμετώπισης μόνον του αποτελέσματος της βαρβαρότητας. Δηλαδή, χωρίς να προλαβαίνει να σκεφτεί, μήτε να αναλύσει, μήτε να κατανοήσει όχι απλώς την «τάξη» πραγμάτων που του επιβάλλεται, αλλά να αδιαφορεί και λογικά και συναισθηματικά για την ταξική φύση του εχθρού. Ο πόλεμος, η φτώχεια, ακόμη κι ένα φυσικό φαινόμενο σαν το σεισμό ή το τσουνάμι, μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι, παράγουν το ίδιο αποτέλεσμα κι απλώς οι καλοί δεν ασχολούνται με τους κακούς, αλλά απλώς βοηθάνε σωρηδόν τα «αθώα θύματα των καιρικών τε και πολιτικών φαινομένων». Οταν λοιπόν μιλάς για ανθρωπιστική κρίση ασχολείσαι με την πολιτική φιλανθρωπία αντιμετώπισης της ακραίας φτώχειας και διαχειρίζεσαι τη γενικευμένη φτώχεια σπεκουλάροντας στην επιβιωτική τάση των μαζών να μη γλιστρήσουν στον πάτο του προ-ανοιγμένου πηγαδιού. Το καθήκον της ευγένειας που έχει ένας ρατσιστής Κίπλιγκ να φέρεται ανθρώπινα σε κατώτερο είδος ανθρώπων μετατρέπεται σε ιδεολόγημα αριστεροπροοδευτικών οικονομολόγων: Η επανάσταση μπορεί να περιμένει όπως και η ανάπτυξη ταξικής συνείδησης μέχρις ότου αντιμετωπισθεί η ανθρωπιστική κρίση.

Μια ολόκληρη γενιά εκβαρβαρίζεται ταχύτατα και εντάσσεται σε ιδιωτικούς κυριολεκτικά στρατούς με τη φιλάρεσκη ψευδαίσθηση ότι ανήκει στην τάξη των ανθρωπιστών ιπποτών μιας στρογγυλής τράπεζας που επιφυλάσσει ψίχουλα για εκλεκτούς. Κι έτσι η αριστερά απαιτεί κι αποκτά δεξιότητες στα ψίχουλα χάρη στη διά βίου εκπαίδευση επί της απασχόλησης και όχι της εργασίας.

Δυνατή, μαχητική, νεανική εφεδρεία στο πλευρό του Κόμματος για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, τη συγκέντρωση και διαπαιδαγώγηση δυνάμεων για τη Σοσιαλιστική επανάσταση.

Είναι για μας μια συνεχής δοκιμασία που εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τη βαθιά αφομοίωση του Προγράμματος του Κόμματός μας από το σύνολο του δυναμικού της ΚΝΕ, από την ικανότητα να δρούμε με αυτό, να το εκλαϊκεύουμε. Που σημαίνει και συνεχή μελέτη του Μαρξισμού - Λενινισμού, της Ιστορίας του επαναστατικού - εργατικού κινήματος, των σύγχρονων επεξεργασιών του ΚΚΕ.

Κάθε προσπάθειά μας, κάθε βήμα που κάνουμε να διαμορφώνει ιδεολογική - πολιτική και οργανωτική υποδομή για τον αγώνα που δίνουμε, να δυναμώνουμε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά της Οργάνωσής μας, την ικανότητα δράσης μας μέσα στη νεολαία.

Η ανάγκη της βαθιάς αφομοίωσης του Προγράμματός μας επιβεβαιώνεται και από τη μέχρι τώρα συζήτηση στα Οργανα και τις ΟΒ της ΚΝΕ, αυτήν την περίοδο που συζητιούνται οι Θέσεις του ΚΣ για το 11ο Συνέδριο, μιας και δεν είναι λίγα τα ερωτήματα που επιδιώκουν περισσότερη γνώση για τις συνθήκες και τους όρους πραγματοποίησης της σοσιαλιστικής επανάστασης, για τον αντικειμενικό χαρακτήρα της επαναστατικής κατάστασης και τα καθήκοντα και το ρόλο του Κόμματος, για το πώς συνδέονται αυτά με τα καθήκοντά μας σήμερα. Δείχνει ότι η διαδικασία αυτή μπορεί να μας βγάλει πιο δυνατούς, πιο ώριμους, να αφομοιώσουμε σε βάθος τα καθήκοντα που απορρέουν, με βάση το σκοπό για τον οποίο παλεύουμε.

Το Πρόγραμμα του Κόμματος, άλλωστε, «δεν το βάζουμε στο ψυγείο», για να το αξιοποιήσουμε κάποια άλλη στιγμή. Είναι σήμερα όπλο και εργαλείο στη δουλειά μας, γιατί μας δίνει τη δυνατότητα να απαντήσουμε και να δράσουμε ολοκληρωμένα για το «τι πρέπει να γίνει», «πώς θα γίνει». Να απαντήσουμε αποφασιστικά στη διαστρέβλωση και συκοφάντηση του Σοσιαλισμού.

Ο χαρακτήρας και οι αρχές συγκρότησης της εργατικής εξουσίας είναι η διέξοδος στον προβληματισμό που έχει μεγάλο τμήμα της νεολαίας, νιώθοντας απέχθεια για το αστικό πολιτικό σύστημα, αλλά παραμένει εγκλωβισμένη σε αυτό. Η πραγματική πολιτική αλλαγή δεν είναι οι εναλλαγές κυβερνήσεων στο έδαφος του συστήματος εκμετάλλευσης και ανεργίας ή οι αλλαγές και οι μεταμορφώσεις των αστικών κομμάτων και θεσμών. Είναι η εργατική εξουσία που θα σαρώσει με την επαναστατική δράση και με νέους λαογέννητους θεσμούς όλους τους αστικούς θεσμούς, το σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα. Γιατί εκφράζει μια ανώτερη μορφή δημοκρατίας, με βασικό χαρακτηριστικό της την ενεργητική συμμετοχή του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας στη διαμόρφωση της νέας κοινωνίας. Με τον έλεγχο της διεύθυνσης των παραγωγικών μονάδων, των κοινωνικών και διοικητικών υπηρεσιών, όλων των οργάνων εξουσίας από κάτω έως πάνω με αιρετούς και ανακλητούς αντιπροσώπους χωρίς κανένα προνόμιο σε σχέση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, ενώ θα ελέγχονται από αυτούς.

Μαζί με την ανάδειξη της ιστορικής αλήθειας μπορούμε να αποκαλύψουμε όσους φορούν το «προσωπείο του δημοκράτη», χύνοντας δηλητήριο για το Σοσιαλισμό, παρουσιάζοντάς τον ως ένα αυταρχικό καθεστώς ανελευθερίας που απέτυχε, συγκρίνοντάς τον με το ναζισμό, διαστρεβλώνοντας την ιστορική αλήθεια και πραγματικότητα γύρω από ψέματα και συκοφαντίες.

Παίρνοντας υπόψη ότι ο αντικομμουνισμός διδάσκεται, χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα από το βιβλίο της «Πολιτικής Παιδείας» της Β' Λυκείου:

«Πολλοί (Πλάτων, ουτοπιστές σοσιαλιστές, Μαρξ κ.τ.λ.) οραματίστηκαν μια κοινωνία ισότητας και ελευθερίας, αλληλεγγύης και δικαιοσύνης. Πολλοί κατά καιρούς διακήρυξαν ότι θα εφαρμόσουν αυτά τα οράματα. Ομως, τα οράματα αποδείχτηκαν στην πράξη εφιάλτες. Χαρακτηρίστηκαν σοσιαλιστικά και δημοκρατικά τα πιο δικτατορικά και καταπιεστικά καθεστώτα. Μέχρι την οριστική κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού, αρκετές φορές το προλεταριάτο είχε επαναστατήσει κατά της δικτατορίας του προλεταριάτου...»

Μέσα στις σημερινές συνθήκες, με τη μεγάλη υποχώρηση των δυνάμεων του Σοσιαλισμού, λόγω της νίκης της αντεπανάστασης, τις μακρόχρονες συνέπειες, την υποχώρηση του εργατικού κινήματος κρινόμαστε συνεχώς και καθημερινά για το αν καταφέρνουμε να αντιστοιχίζουμε την καθοδηγητική δουλειά στις απαιτήσεις των επαναστατικών σκοπών μας.

Να δίνει νόημα και περιεχόμενο στον καθημερινό αγώνα κάθε μέλους της ΚΝΕ ο αγώνας για την απελευθέρωση από τα δεσμά της ταξικής εκμετάλλευσης, που θα είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης. Να συνειδητοποιείται ότι διαπερνά μια κόκκινη κλωστή τα σημερινά καθήκοντα με την προοπτική του αγώνα μας και να δρούμε πρωτοπόρα για να κατακτήσουμε μια ανώτερη ζωή.

Η βαθιά αφομοίωση του Προγράμματος και των υπόλοιπων επεξεργασιών του Κόμματος μάς δίνει τη δυνατότητα να μπορούμε να βλέπουμε σε βάθος τις οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις, πίσω από την πρώτη εικόνα, πίσω από αυτό που αρχικά φαίνεται. Να αποκαλύπτουμε την ουσία των αντιθέσεων και να μην μπαίνουμε «κάτω από ξένη σημαία».

Η οικονομική - καπιταλιστική κρίση και η όποια ανάκαμψη ακολουθήσει δεν δημιουργούν μόνο όρους συμβιβασμού και υποχώρησης. Οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί, ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που μαίνεται ήδη στην περιοχή δίνουν πολύ μεγαλύτερες ευκαιρίες και δυνατότητες για να προβάλουμε πιο αποφασιστικά την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του Σοσιαλισμού.

Εχει σημασία να αντέχουμε και να κρατάμε γερά το τιμόνι μπροστά σε κάθε εξέλιξη και ενδεχόμενο χωρίς να αιφνιδιαζόμαστε, γνωρίζοντας ότι η πάλη θα έχει τα «πίσω και τα μπρος της». Χωρίς να απογοητευόμαστε όταν η δουλειά μας φαίνεται να μην έχει κάποιο άμεσο αποτέλεσμα, έχοντας συνείδηση ότι η δουλειά μας σε αυτήν τη φάση μπορεί να έχει μικρά και αργά αποτελέσματα είναι όμως ταυτόχρονα και δουλειά υποδομής. Η πείρα μιας σειράς Οργανώσεων σε ΕΠΑΛ, τεχνικοεπαγγελματικές σχολές ή στα ΤΕΙ αυτό το επιβεβαιώνει. Γι' αυτό χρειάζεται να έχουμε εμπιστοσύνη στα παιδιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών οικογενειών, να επιμένουμε με το νέο κόσμο που έχει αντικειμενικά συμφέρον από την πολιτική μας πρόταση.

Παρά τις δυσκολίες, μπορούμε σήμερα να συγκροτήσουμε μια πιο γερή Οργάνωση με πιο ολοκληρωμένη αντίληψη για τη στρατηγική μας, που να ξεχωρίζει στη λειτουργία των Οργανώσεων Βάσης η διαπαιδαγωγητική δουλειά και να διαμορφώνει νέους πρωτοπόρους αγωνιστές, επαναστάτες, αυριανά μέλη και στελέχη του ΚΚΕ. Με λειτουργία που να εμπνέει ευρύτερα διάθεση για δράση, συλλογικότητα, αλληλεγγύη, πρωτοβουλία. Αξιοποιώντας μορφές επικοινωνίας, κοινής δράσης και συσπείρωσης που να βοηθούν στην αγωνιστική διαπαιδαγώγηση.

Παραδείγματος χάρη, στις τεχνικές σχολές η ανάδειξη της δυνατότητας στους σπουδαστές να γνωρίσουν τη θεωρία και τις αρχές των τεχνολογικών εφαρμογών στην ειδικότητα που σπουδάζουν, δεμένο με τις εξελίξεις στους κλάδους διαμορφώνει περισσότερες προϋποθέσεις, για να συνειδητοποιούνται οι τεράστιες δυνατότητες της κοινωνικοποιημένης παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού σε αντίθεση με το πώς αξιοποιείται η τεχνική στον καπιταλισμό. Πράγμα που απαιτεί συνδυασμένη δουλειά, προβολή του Προγράμματός μας, των όρων και των συνθηκών που μπορούν να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες.

Οι απαιτήσεις για το περιεχόμενο της παρέμβασής μας είναι μεγάλες εάν αναλογιστούμε ότι στα σχολεία δεν μπορεί να εξαντλείται στους ταξικούς φραγμούς ή στο βιβλίο των Αγγλικών που οι μαθητές καλούνται να πληρώσουν, την ίδια ώρα που το διπλανό βιβλίο της Πολιτικής Παιδείας της Β' Λυκείου γράφει: «Κάθε εκπαιδευτικό σύστημα μεταδίδει γνώσεις, δεξιότητες, στάσεις. Αλλά, συγχρόνως, θέλει να μεταδώσει και τις αρχές και αξίες του υπάρχοντος κοινωνικού συστήματος, και έτσι λειτουργεί ως παράγοντας αναπαραγωγής του». Και αυτό κάνει σε όλες του τις σελίδες, αναπαράγει τις αρχές και τις αξίες του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος.

Εχουμε σήμερα τις προϋποθέσεις, ώστε πιο μαχητικά μέσα στη νεολαία να αναμετρηθούμε με τις προσπάθειες της αστικής τάξης να χειραγωγήσει τις συνειδήσεις των νέων, να τους περιθωριοποιήσει, να τους εγκλωβίσει σε αδιέξοδα, να τους μάθει να ζουν με υποκατάστατα. Μέσα από τη συλλογική δράση, την αλληλεγγύη, την αγάπη προς τη μόρφωση και την ίδια τη ζωή, με τη δύναμη του προσωπικού παραδείγματος των μελών της ΚΝΕ να καλλιεργήσουμε την αγωνιστική - μαχητική ανυπότακτη στάση ζωής.

Είμαστε Οργάνωση Νεολαίας του ΚΚΕ, οπότε η λειτουργία και η δράση μας μέσα στη νεολαία συμβάλλει, ώστε σε επαναστατικές συνθήκες το Κόμμα να βρεθεί με την πλειοψηφία της εργατικής τάξης συσπειρωμένη γύρω του και σε συμμαχία με λαϊκά στρώματα, για να κατακτηθεί επαναστατικά η πολιτική εξουσία. Τα προγραμματικά καθήκοντα για αυτή τη φάση είναι σύνθετα και υλοποιούνται μόνο σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης. Ωστόσο, η προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα είναι συνεχής και προηγείται. Η ιστορική πείρα αναδεικνύει ως βασικό πρόβλημα του επαναστατικού κινήματος την έλλειψη ιδεολογικής - πολιτικής και οργανωτικής ετοιμασίας των Κομμουνιστικών Κομμάτων, ώστε να οδηγήσουν, σε επαναστατικές συνθήκες, την εργατική - λαϊκή εξέγερση στην ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας.

Δρούμε για να προετοιμάζεται η ίδια η ΚΝΕ, δυναμώνοντας ιδεολογικά και οργανωτικά με επίκεντρο τη ζωντανή λειτουργία και τη μαχητική δράση των ΟΒ, τροφοδοτώντας το Κόμμα με νέα μέλη και στελέχη. Εχει σημασία το πώς δουλεύουμε σήμερα, ιδιαίτερα οι σύντροφοι που επιλέγονται από τις Οργανώσεις σε θέσεις ευθύνης στα καθοδηγητικά όργανα, πώς δρούμε για να αυξάνονται οι Οργανώσεις της ΚΝΕ και για να δημιουργείται μια ευρύτερη πρωτοπορία μέσα στη νεολαία που να συμβάλλει στην ανασυγκρότηση του εργατικού και λαϊκού κινήματος, της λαϊκής συμμαχίας ρήξης και ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων.

Τα 100χρονα του ΚΚΕ και τα 50χρονα της ΚΝΕ μπορούμε να τα τιμήσουμε στην πράξη, μεγαλώνοντας την απαιτητικότητα και την ικανότητα δράσης μας, ξεπερνώντας υποκειμενικές αδυναμίες, αντιπαλεύοντας αντικειμενικές δυσκολίες.