Σάββατο 12 Οχτώβρη 2002
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Δημοτικές εκλογές και περιβάλλον

Γρηγοριάδης Κώστας

Βρισκόμαστε μόνο μία μέρα πριν τον πρώτο γύρο των δημοτικών και νομαρχιακών εκλογών και καλούμαστε όλοι οι πολίτες να συμμετάσχουμε με την ψήφο μας, επιλέγοντας τους ικανότερους υποψηφίους, σ' ένα θεσμό που θεωρητικά αποτελεί το βασικότερο κύτταρο της δημοκρατίας. Η προεκλογική περίοδος έχει κλείσει και οι μαρκουτσοφόροι των τηλεοπτικών σταθμών είναι έτοιμοι να συμβάλλουν, μαζί με τους συνήθεις παραθυροφιλοξενουμένους τους, στον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, που αποτελεί το Α και το Ω της πολιτικής της κεντρικής εξουσίας. Θα ασχοληθούν με τα καρφιτσωμένα χαμόγελα των αρεστών υποψηφίων τους, τις κομμώσεις τους, τη μάρκα των ρούχων τους και τις κενολογίες που εκτόξευσαν ανέξοδα και τις οποίες δε θα υλοποιήσουν ποτέ (οι περισσότεροι). Ενα έργο που η επανάληψή του θυμίζει πολυπαιγμένα ελληνικά σίριαλ η ορθότερα σαπουνόπερες made in USA.

Η κωμωδία στην πρωτεύουσα

Είναι κοινός τόπος στο χώρο των καλλιτεχνών, ότι η κωμωδία ως είδος φθίνει κι ότι έπαψαν να υπάρχουν κωμικοί ηθοποιοί μεγάλου βεληνεκούς. Από μια πλευρά μπορεί και να 'χουν δίκιο. Ομως, αυτά που ακούσαμε την προεκλογική περίοδο από τους δύο μονομάχους (Ντόρα και Χρήστο) που ξαφνικά θυμήθηκαν την Αθήνα και θέλουν να τη σώσουν (για το ...καλό μας πάντα) ξεπερνά κατά πολύ τη φαντασία των παλιών καλών συγγραφέων και η υποκριτική τους ικανότητα είναι εφάμιλλη των διεκδικητών -όχι του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, αυτό βρίσκεται μονίμως στη φάση του εκσυγχρονισμού- αλλά των Κανών, του Βερολίνου και της Βενετίας. Δεν είναι απίθανο, μάλιστα, να κληθούν από Χολιγουντιανούς παραγωγούς, μετά την επιτυχία της ταινίας «Γάμος αλά Ελληνικά», για κάποια οντισιόν με θέμα «Δήμαρχοι και Δημαρχίνες αλά Ελληνικά». Οι δύο μονομάχοι με εξοπλισμό ό,τι πιο αναχρονιστικό, σκουριασμένο κι απαξιωμένο υπήρχε διεκδικούν την ψήφο μας υποσχόμενοι γεφύρια (τα ποτάμια τα έχουμε δωρεάν με κάθε ψιλόβροχο), πίστες αυτοκινήτου(!!), εκπτωτικές κάρτες και άλλα τινά. Εκαστος εφ' ω ετάχθη θα πείτε. Αλλά, υπάρχει και το αλλά. Ιδίως όταν εμπλέκονται με καταστάσεις που είναι υπεύθυνοι (δηλαδή τα κόμματά τους, τα οποία υπηρετούν με ζήλο κι από ηγετικές θέσεις) και οι οποίες έχουν κάνει τη διαβίωση του μέσου πολίτη αφόρητη.

Οικολογία προς πάσα νόσο

Και οι δύο υπερτονίζουν το οικολογικό τους προφίλ, ψαρεύοντας σε θολά νερά ψήφους από ευαισθητοποιημένους περιβαλλοντικά πολίτες. Υπόσχονται αύξηση του πράσινου, καλύτερες συγκοινωνίες και πολλούς ελεύθερους χώρους. Φυσικά, αρνούνται να γίνουν σαφέστεροι και κυρίως να δεσμευτούν σε συγκεκριμένα ζητήματα. Ας ξεκινήσουμε από τον πολύπαθο Ελαιώνα. Η συζήτηση για την αξιοποίησή του έχει ξεκινήσει εδώ και δύο δεκαετίες. Μελέτες επί μελετών σε κολλητούς (και μη) ειδικούς (με το αζημίωτο) και αποτέλεσμα μηδέν. Ο Ελαιώνας παραμένει μια αθεράπευτη πληγή που όχι μόνο δεν κλείνει, αλλά, αντίθετα, κινδυνεύει από την πολλή φροντίδα να εξαφανιστεί από το μπετόν. Μόνο πράσινο και καμία άλλη παρέμβαση είναι η ενδεδειγμένη λύση, με δεδομένο ότι η Αθήνα έχει ανά κάτοικο τη χαμηλότερη αναλογία πρασίνου από όλες τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και μεγαλουπόλεις. Αμφότεροι οι διεκδικητές «οραματίζονται» ποδοσφαιρικά γήπεδα και μπετόν. Πολύ μπετόν. Για τους ημέτερους εργολάβους και κατασκευαστές (νυν υπέρ πάντων μιζών!!). Αλλά τα κόμματά τους δεν ήταν που εκχώρησαν 13 στρέμματα για το Νέο Παρθενώνα -όπως ονόμαζαν το Μέγαρο Μουσικής- χωρίς να σεβαστούν, ούτε το πράσινο σε μια περιοχή πνιγμένη από τις πολυκατοικίες, ούτε το ιστορικό οίκημα του ΕΑΤ/ΕΣΑ, που αποτέλεσε το κολαστήριο των δημοκρατών που αντιστάθηκαν την περίοδο της χούντας και αποτελεί σήμερα σημείο αναφοράς για τη νέα γενιά; Δε μιλάμε, βέβαια, για την καταπάτηση του Ρυθμιστικού Αθήνας και σωρεία άλλων πολεοδομικών παραβάσεων, που εξακολουθούν να γίνονται, χωρίς η ευαισθησία των δύο υποψηφίων να εκδηλώνεται, έστω και χλιαρά, μια και ό,τι έχει σχέση με το Μέγαρο κάνει τζιζζζ.

Η αποχή ως μέσο πάλης

Αλλά και για το κτήμα ΘΩΝ οι δύο αστέρες είχαν τη συμμετοχή τους άμεσα ή έμμεσα. Η παραχώρησή του για την κατασκευή των ακαλαίσθητων κτιρίων του γνωστού μεγαλοεργολάβου είχε την πλήρη συναίνεση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, κόντρα στις αντιδράσεις των κατοίκων και πολλών φορέων της περιοχής. Αποτελεί μήπως άλλοθι η δήλωση του κ. Χρήστου, ότι απείχε την ημέρα της ψηφοφορίας για το θέμα αυτό; Πού, πώς και πότε έκανε την παραμικρή δήλωση για τη σωτηρία του χώρου; Πανομοιότυπη η στάση τους και για το Αλσος Ριζάρη, που παρά τις όποιες δικαστικές αποφάσεις επιμένουν να εκχωρήσουν στο Ιδρυμα Γουλανδρή για την κατασκευή του Μουσείου Μοντέρνας Τέχνης. Το επιχείρημά τους είναι ότι κρίνεται απαραίτητο για μια πόλη σαν την Αθήνα. Συνυπογράφουμε, με την παρατήρηση όμως, ότι υπάρχουν δεκάδες εγκαταλειμμένα κτίρια σε υποβαθμισμένες περιοχές που θα μπορούσαν να δοθούν για τη στέγασή του, ή την κατασκευή του σε άλλη περιοχή. Και για το Ριζάρη οι δύο εταίροι ποιούν άκρα του τάφου σιωπή. Το ωραιότερο όμως μας το κράτησαν για το παλιό αεροδρόμιο στο Ελληνικό. Ο ένας το θέλει πίστα αγώνων για αυτοκίνητα (θα έγραφα μία παροιμία, αλλά υπάρχει και ο πέλεκυς του νόμου για τον Τύπο) και η άλλη οραματίζεται εμπορικά κέντρα και γήπεδα. Πολλά οράματα, βρε παιδιά. Κόψτε και κάτι. Υπάρχει όμως και το Πεδίο του Αρεως, που γνωστός μεγαλοκαναλάρχης επεκτείνει τις γηπεδικές εγκαταστάσεις της ομάδας του, χωρίς να μιλά κανείς (κοινώς κάνουν τουμπεκί). Μάλιστα, συχνά - πυκνά παρευρίσκονται σε φιέστες του ή ακόμα ξεκινούν τον προεκλογικό τους αγώνα μέσα από τις παράνομες επεκτάσεις του. Αυτό θα πει συνέπεια και αυτό αποτελεί τα καλύτερα διαπιστευτήρια για το πώς θα προασπίσουν τα συμφέροντα της πόλης.

Το μέγα ιδεώδες της Ολυμπιάδας

Πακέτο και οι δύο είναι υπέρμαχοι της Ολυμπιάδας του 2004 και όσων εξ αυτής συνεπάγονται. Ας αφήσουμε το οικονομικό κόστος και τις παρεπόμενες συνέπειες για το λαό. Ας ξεχάσουμε την απομύζηση των πόρων από την υπό κατάρρευση, σε πολλές περιπτώσεις, περιφέρεια. Είναι μια άλλη κουβέντα. Τα έργα αυτά καθαυτά ελαχιστοποιούν το πράσινο, επιβαρύνουν αφάνταστα το περιβάλλον και καταστρέφουν περιοχές, όπως ο Μαραθώνας και η παραλιακή. Τα πάντα θυσία στη μεγαλομανία κάποιων και την εξυπηρέτηση συμφερόντων που την παραμικρή σχέση δεν έχουν με τη χώρα μας και πολύ περισσότερο με τον αθλητισμό, στο όνομα του οποίου διαπράττονται εγκλήματα.

Αλλά, ίσως, τους έρθει λίγο βαρύ να τους θυμίσουμε και την περίπτωση του χώρου της Αμερικάνικης πρεσβείας. Το Μετοχικό Ταμείο Πολιτικών Υπαλλήλων, με πρόσφατο νόμο (ντάλα καλοκαίρι) εξαναγκάζεται να δώσει σε εξευτελιστική τιμή στους Αμερικανούς 19 στρέμματα γης και να μη διεκδικεί τις οφειλές των «συμμάχων», που ανέρχονται σε αρκετά δισ. Μην είμαστε και αχάριστοι. Ο Ξένιος Δίας πάνω από όλα. Κι ας μας φόρεσαν την εφτάχρονη δικτατορία, κι ας έδωσαν τη μισή Κύπρο στους άλλους εξ Ανατολών «συμμάχους» μας, κι ας παζαρεύουν τον εναέριο και θαλάσσιο χώρο της πατρίδας. Νερό κι αλάτι και για τους δυο. Το έχουμε ξαναγράψει και επιμένουμε. Η ψήφος στη Συμπαράταξη, που ηγείται ο Σπ.Χαλβατζής και το ψηφοδέλτιο για την υπερνομαρχία με τους Παφίλη - Νικολόπουλο - Παντελάκη είναι οι μόνες επιλογές αντίστασης, αξιοπρέπειας και αγώνα. Οι υπόλοιποι το βλέπουν σαν ένα σώου, ή στην καλύτερη(;) περίπτωση σα μια διεκπεραίωση των κομματικών τους υποχρεώσεων και θα ανακρούσουν πρύμναν την επαύριο των δημοτικών εκλογών, ενθυμούμενοι τους ψηφοφόρους σε τέσσερα χρόνια.

Καλή ψήφο.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ