Σε όλες τις εκδοχές τους, οι διάφορες παραλλαγές της αστικής πολιτικής που συγκρούονται και στις ΗΠΑ, έχουν ως προϋπόθεση (και αποτέλεσμα) το «μάτωμα» του λαού στο εσωτερικό και την όξυνση των ανταγωνισμών διεθνώς. Είναι δηλαδή από χέρι αντιλαϊκές, όπως έχει αποδειχτεί με αφορμή και την προηγούμενη καπιταλιστική κρίση. Εκεί συναντιούνται επομένως «αντι-λαϊκιστές» και «αντι-νεοφιλελεύθεροι», είναι κοινή τους η αγωνία για τη θωράκιση της αστικής δημοκρατίας, της δικτατορίας του κεφαλαίου, την οποία αποθεώνουν εξίσου και ανησυχούν για τη μακροημέρευσή της, σε μια περίοδο μάλιστα που γίνονται φανερά τα αδιέξοδα του σάπιου καπιταλισμού. Την ίδια αγωνία δείχνουν όμως και διάφορες δυνάμεις του οπορτουνισμού, που προειδοποιούν για τον «ακροδεξιό κίνδυνο», στο έδαφος της νεοφιλελεύθερης διαχείρισης, όπως ακριβώς κάνει και η σοσιαλδημοκρατία. Στην πραγματικότητα, ποτίζουν το δέντρο μιας πιο «προοδευτικής» τάχα διαχείρισης του καπιταλισμού, αναμοχλεύοντας τις αυταπάτες που καλλιεργούσαν στη συνείδηση ενός πιο ριζοσπαστικού κόσμου και την περίοδο της κυβερνητικής εναλλαγής από τους ΝΔ - ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ. Περνώντας από τέτοιες συμπληγάδες, ο λαός μπορεί με αφορμή και τις εξελίξεις στις ΗΠΑ να δει πιο καθαρά την πραγματικότητα που αποκαλύπτεται τώρα μπροστά του: Οτι θα βγαίνει πάντα χαμένος, όσο γίνεται «ουρά» της αστικής αντιπαράθεσης, σε όλες τις εκδοχές...

«Τα ταμεία αδειάζουν, η πανδημία επιμένει», «Φρένο στις ρυθμίσεις για τα κόκκινα δάνεια ζητάει ο ESM», «Στο πόδι οι τραπεζίτες για το "πάγωμα" των πλειστηριασμών». Αυτά και άλλα πολλά έγραφε το Σαββατοκύριακο ο Τύπος, υπενθυμίζοντας ότι τα μέτρα της επεκτατικής δημοσιονομικής πολιτικής που παίρνονται στην ΕΕ και στην Ελλάδα για τη διαχείριση της κρίσης έχουν κόστος και ότι ο λογαριασμός έχει ήδη σταλεί στους «παραλήπτες», που δεν είναι άλλοι από τους εργαζόμενους. Αφού πρώτα τους σέρβιραν ως προστασία από τις συνέπειες της πανδημίας προγράμματα όπως το «Συν-Εργασία», που απογειώνουν την ευελιξία και μειώνουν το «κόστος εργασίας», τώρα τους ζητάνε να ξαναγεμίσουν το «ταμείο» των καπιταλιστών και του αστικού κράτους με έναν νέο γύρο άγριας εκμετάλλευσης και φοροληστείας. Αντίστοιχος είναι ο «λογαριασμός» για τους βιοπαλαιστές ΕΒΕ, που θα βρεθούν με νέα χρέη και βάρη στην πλάτη τους. Οσο για τα υπερχρεωμένα λαϊκά νοικοκυριά, το έδαφος έχει ετοιμαστεί για «στεγνό καθάρισμα» και πλειστηριασμούς, για τη μετατροπή των εργαζομένων σε νοικάρηδες στα σπίτια τους, για μια «δεύτερη ευκαιρία» στο ξεζούμισμα, προκειμένου να έχουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι πρόσβαση σε φτηνό δανεισμό. Ολα αυτά και βεβαίως η επιτάχυνση των «φιλοεπενδυτικών» αναδιαρθρώσεων σε όλα τα επίπεδα είναι η άλλη όψη των «πρωτόγνωρων πακέτων» που ρίχνει η κυβέρνηση για να στηρίξει το κεφάλαιο, με τα υπόλοιπα αστικά κόμματα και πρώτο τον ΣΥΡΙΖΑ να ζητάνε ακόμα περισσότερα και νωρίτερα. Το ζήτημα όμως για τον λαό δεν μπορεί να είναι αν και πώς θα πληρώσει και αυτόν τον λογαριασμό, αλλά πώς θα τον επιστρέψει στους αποστολείς, στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του.

Σε συζήτηση για το αν ήρθε ή δεν ήρθε το επίσημο «προσκλητήριο» των διερευνητικών επαφών από το τουρκικό ΥΠΕΞ αναλώθηκε χτες η κυβέρνηση, μέχρι να ανακοινωθεί επίσημα ο 61ος γύρος στην Κωνσταντινούπολη στις 25 Γενάρη. Ο πρωθυπουργός μάλιστα ζητούσε ...αυστηρά από την «άλλη πλευρά» να σταματήσουν «να παίζουν τις κουμπάρες», να στείλουν επίσημη πρόσκληση και να καθίσουν μια ώρα αρχύτερα στο τραπέζι. Κι αν η αγωνία τους ήταν για το «πότε», το «τι» και το «πώς» θα συζητηθεί φαντάζουν παραπάνω από δεδομένα. Το «περίγραμμα» δίνουν τα ΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή, που προϋποθέτουν τη «διατλαντική συνοχή», οι πολύπλευρες σχέσεις ΕΕ - Τουρκίας, ο σχεδιασμός για συνεκμετάλλευση του ενεργειακού πλούτου. Πάνω σε αυτό το τραπέζι, λοιπόν, με βάση και τα «τετελεσμένα στο πεδίο», όπως δεν κουράζεται να λέει η τουρκική αστική τάξη, θα ξεκινήσει σήμερα ή αύριο το ιμπεριαλιστικό παζάρι. Κι ακριβώς αυτός είναι ο λόγος που η ατζέντα του «ακουμπάει» τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου, δυναμιτίζει παραπέρα την ειρήνη στην περιοχή, διαμορφώνει προϋποθέσεις για νέο κύκλο εντάσεων και ανταγωνισμών. Οι αλληλοκατηγορίες λοιπόν των κυβερνήσεων Ελλάδας και Τουρκίας για το ποιος καθυστερεί τη διαδικασία, καμία σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα των λαών. Για εκείνους το ζήτημα είναι χωρίς καθυστέρηση να δυναμώσουν την πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, για την απεμπλοκή της χώρας απ' αυτά και από τις «κουμπαριές» για τα συμφέροντα της αστικής τάξης.