Σάββατο 11 Μάη 2019 - Κυριακή 12 Μάη 2019
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΑΤΡΟΥ
«Το Τάβλι» του Δημήτρη Κεχαΐδη

Το τάβλι είναι ένα από τα αρχαιότερα παιχνίδια.

Είναι η αναφορά στην τύχη ή στη στρατηγική.

Είναι προφανώς ο συμβολισμός του Δημήτρη Κεχαΐδη στο έργο με τον ομώνυμο τίτλο «Το τάβλι» για την μεταπολεμική Ελλάδα και όχι μόνο. Τα κύρια χαρακτηριστικά του νεοέλληνα που προσπαθεί να αρπάξει κάθε ευκαιρία με ευκολία, χρησιμοποιώντας την ευφυία του με λάθος τρόπους και τακτικές.

Το έργο του Κεχαΐδη παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης το 1972 μαζί με την «Βέρα» από τον Κάρολο Κουν και σηματοδοτεί μια ολόκληρη εποχή για το νεοελληνικό θέατρο.

Δύο μεσήλικες, αντιπροσωπευτικοί τύποι της νεοελληνικής πραγματικότητας, προσπαθούν να σκαρώσουν ένα σχέδιο που θα τους βγάλει από το οικονομικό αδιέξοδο και θα τους δώσει τα εφόδια για μια καλύτερη ζωή.

Ενα «προφητικό» έργο, για τη μετανάστευση του τότε και του σήμερα, αλλά και για το ρατσισμό, την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο. Η εκμετάλλευση και η αλλοτρίωση του ανθρώπου προκαλείται από τον έναν και μοναδικό του εχθρό, τον Καπιταλισμό.

Ο χρόνος κυλά και τίποτα δεν αλλάζει, οι ίδιες ανησυχίες, οι ίδιες προσδοκίες, τα ίδια όνειρα και σχέδια, που μένουν όμως απλά φαντασιώσεις. Ηθικά και πολιτικά διλήμματα που αντλούνται από την ανάγκη για επιβίωση, το όραμα για ένα καλύτερο αύριο μέσα από την ψευδαίσθηση της φυγής. Πώς μπορεί όμως να επιτευχθεί αυτό, όταν δεν υπάρχει οργάνωση, ένα κοινό σχέδιο, ένας κοινός σκοπός;

Τον Ελληνα, ίσως αυτό που τον σώζει είναι ότι είναι απόγονος του Αριστοφάνη και του Καραγκιόζη. Μπορεί και αντιπαρέρχεται τις όποιες αναποδιές που τυχαίνουν στη ζωή του με αυτοσαρκαστικό τρόπο. Ενα από τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα έργα της μεταπολεμικής περιόδου και τα οποία στοιχεία συνηγορούν στην ηθογραφία, η οποία αποτυπώνει την πραγματικότητα με ρεαλισμό, παραστατικότητα, φυσικότητα τόσο στη συμπεριφορά των ηρώων, όσο και στην πλοκή και στο λόγο, δίνοντάς μας ιδανικά τον τύπο του μικροαστού, που θα γίνει αργότερα ο αντιπροσωπευτικός ήρωας του μεταπολεμικού θεάτρου.

Η παράσταση που σκηνοθέτησε ο Πέρρης Μιχαηλίδης, παίζοντας το ρόλο του Φώντα, μαζί με τον Φίλιππο Σοφιανό που παίζει τον Κόλια, ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες και άφησε το έργο να αναπνεύσει σκηνικά, όπως ο ίδιος είχε πει, έχοντας μόνο ένα τραπέζι καφενείου με δύο καρέκλες και το τάβλι. Στο βάθος της σκηνής ένα φωτισμένο λευκό πουκάμισο καλοσιδερωμένο, πάνω σε μια καρέκλα, που συμβολίζει τη γυναικεία παρουσία.

Ο Σοφιανός απέδωσε το ρόλο του Κόλια τόσο εμφανισιακά, όσο και υποκριτικά, με όλες τις ψυχικές και συνειδησιακές μεταπτώσεις του ήρωα, με άμεσο και «λαϊκό» τρόπο, κύριο χαρακτηριστικό αυτών των τύπων, κερδίζοντας το μεγαλύτερο κομμάτι της παράστασης. Ο Μιχαηλίδης έπλασε έναν ζωηρό, κωμικό «μαφιόζο» με αναγωγές στη διαφθορά και διαπλοκή της σημερινής πολιτικής πραγματικότητας, αν και σε αρκετά σημεία έστεκε ως παρατηρητής του ρόλου του.

Μία ευχάριστη και καλοστημένη παράσταση για ένα σημαντικό νεοελληνικό έργο.

  • Εως τις 30 Μάη στο θέατρο «Faust» (Αθηναΐδος 12 & Καλαμιώτου 11, Μοναστηράκι) κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.00. Τηλ. κρατήσεων: 210.3234.095.

ΡΩΞΑΝΗ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ