Πέμπτη 11 Μάρτη 2021
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Στο σημερινό 4σέλιδο «Εργαζόμενοι και Κοινωνική Συμμαχία» μπορείτε να διαβάσετε:
  • Ομοσπονδίες - Συνδικάτα: Παναττικό συλλαλητήριο στις 17 Μάρτη
  • Πάτρα: Κάλεσμα πάλης από την ΤΕ Αχαΐας του ΚΚΕ για μέτρα προστασίας στους χώρους δουλειάς
  • Αρθρο για το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο: Εργάσιμος χρόνος, μια πάλη με παρελθόν, παρόν και μέλλον
  • Συμβασιούχοι στο Δημόσιο: Αγώνας για μόνιμη και σταθερή δουλειά
Διαδικτυακή σύσκεψη του Συνδικάτου Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών

Το Συνδικάτο Εργαζομένων Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών Νομού Αττικής καλεί τα Διοικητικά Συμβούλια των σωματείων του κλάδου στην Αττική σε τηλεδιάσκεψη, την Κυριακή 14/3, στις 5 μ.μ., με θέμα την κατάσταση στους εργασιακούς χώρους και την προετοιμασία απεργιακής κινητοποίησης απέναντι στο επικείμενο νομοσχέδιο της κυβέρνησης και στις νέες ανατροπές στα εργασιακά, ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα. Η σύσκεψη θα γίνει μέσω της εφαρμογής Zoom.

ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΕΣ - ΣΥΝΔΙΚΑΤΑ ΣΤΗΝ ΑΤΤΙΚΗ
Ενας χρόνος πανδημίας. Συνεχίζουμε τον αγώνα για την υγεία και τα δικαιώματά μας!

Παναττικό συλλαλητήριο την Τετάρτη 17 Μάρτη στις 6 μ.μ. στα Προπύλαια

Σε παναττικό συλλαλητήριο την Τετάρτη 17 Μάρτη στις 6 μ.μ. στα Προπύλαια, για την προστασία της υγείας, την επιβίωση, ενάντια στην κρατική βία και καταστολή, προχωρούν συνδικαλιστικές οργανώσεις, απευθύνοντας κάλεσμα μαζικής συμμετοχής σε σωματεία από όλη την Αττική, σε εργαζόμενους από κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς.

«Απαντάμε δυναμικά - αγωνιστικά στο κλίμα αστυνομοκρατίας, στην κρατική βία και καταστολή!», επισημαίνουν μεταξύ άλλων στο κάλεσμά τους, τονίζοντας: «Ενας χρόνος πανδημίας. Συνεχίζουμε τον αγώνα για την υπεράσπιση της υγείας και διεκδικούμε τα δικαιώματά μας, κόντρα στον αυταρχισμό και την καταστολή».

Η ανακοίνωση των συνδικαλιστικών οργανώσεων έχει ως εξής:

«Συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την έναρξη της πανδημίας στη χώρα μας και ο εργαζόμενος λαός καθημερινά παλεύει για την προστασία της υγείας και της ζωής του, μετρώντας πλήγματα σε ανθρώπινες ζωές, στην εργασία του, στο εισόδημά του.

Ολο αυτό το διάστημα η κυβέρνηση έχει αφήσει "γυμνό" το δημόσιο σύστημα Υγείας, αδύναμο να ανταποκριθεί στις αυξημένες ανάγκες της πανδημίας, αφού τα παγιωμένα κενά και οι ελλείψεις σε ανθρώπινο δυναμικό και εξοπλισμό το έχουν σμπαραλιάσει, ενώ παράλληλα μετατρέπεται εν μέσω πανδημίας σε σύστημα μίας νόσου. Την ίδια στιγμή κλινικάρχες και ιδιωτικός τομέας Υγείας θησαυρίζουν πάνω στον πόνο του λαού. Ηδη μετράμε νεκρούς μέσα από τους εργασιακούς χώρους, εκατοντάδες νοσούντες και ακόμα περισσότερους σε καραντίνα.

Η κυβέρνηση, αξιοποιώντας την πανδημία, προχωρά την επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, δίχως φρένο. Χιλιάδες εργαζόμενοι βρίσκονται στην ανεργία. Χιλιάδες εργαζόμενοι έχουν δεχτεί ισχυρό πλήγμα στο εισόδημά τους, είτε βρίσκονται σε αναστολή είτε σε άλλα προγράμματα ενίσχυσης των επιχειρηματικών κερδών. Χιλιάδες εργαζόμενοι εργάζονται κακοπληρωμένοι κάτω από νέα απάνθρωπα ωράρια, χωρίς μέτρα προστασίας.

Η τρομοκρατία δεν θα περάσει, του λαού η πάλη θα τη σπάσει!

Μιλούν για lockdown! Μας κοροϊδεύουν! Τα lockdown είναι μόνο για μας, για να μη μιλάμε, να μην οργανώνουμε την αντίσταση των εργαζομένων απέναντι στην επίθεση που δεχόμαστε στην υγεία μας, στο εισόδημά μας, στο δικαίωμα στη σταθερή εργασία! Μας θέλουν με κλειστό το στόμα, υποταγμένους στην κερδοφορία των επιχειρηματικών συμφερόντων.

Δυναμώνουν την καταστολή στους χώρους δουλειάς, στους χώρους Εκπαίδευσης και στις γειτονιές! Στις γειτονιές παρελαύνουν αύρες, ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ και χτυπούν, τρομοκρατούν, βρίζουν εργαζόμενους και νεολαία. Η οργή και η αγανάκτηση του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας απέναντι στην ένταση της κρατικής καταστολής και στο όργιο της αστυνομοκρατίας δεν μπορεί να κρυφτεί!

Υπάρχει ελπίδα! Οργανωμένα, αγωνιστικά, ταξικά να απαντήσουμε στη νέα επίθεση!

Χωρίς τη δράση των συνδικάτων και των φορέων του οργανωμένου λαϊκού κινήματος, η κατάσταση σήμερα θα ήταν πολύ χειρότερη. Η αποκάλυψη της εγκληματικής πολιτικής κυβέρνησης - εργοδοσίας, οι εκατοντάδες παρεμβάσεις των σωματείων, είναι αυτά που σήμερα φοβούνται, και γι' αυτό έχουν λυσσάξει να καταστείλουν κάθε φωνή που αγωνίζεται και αντιστέκεται. Γι' αυτό βαράνε στο ψαχνό και συκοφαντούν τους λαϊκούς αγώνες, τους εργαζόμενους, τη νεολαία, έως και τους υγειονομικούς που δίνουν μάχες μέσα και έξω από τα νοσοκομεία, διεκδικώντας υποδομές και ανθρώπινο δυναμικό.

Η απάντηση σήμερα εκφράζεται με άμεσες διεκδικήσεις προς το κράτος και την εργοδοσία, με αφοβία μπροστά στην εργοδοτική τρομοκρατία, με συλλογικό, οργανωμένο και ταξικό αγώνα.

Απαιτούμε:

-- Επίταξη ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ του ιδιωτικού τομέα της Υγείας, χωρίς αποζημίωση.

-- Μέτρα προστασίας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, στα σχολεία και στα πανεπιστήμια.

-- Οργανωμένο έλεγχο σε ΒΙΠΕ και μεγάλες βιομηχανικές μονάδες, όπου απασχολούνται χιλιάδες εργαζόμενοι. Οργανωμένο έλεγχο στα σούπερ μάρκετ.

-- Στήριξη του εισοδήματος και των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Προστασία των ανέργων, ένταση του αγώνα ενάντια σε κυβέρνηση και επιχειρηματικούς ομίλους, που επιχειρούν να τσακίσουν μισθούς και συντάξεις, τα ασφαλιστικά, τα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα.

-- Καμία περιστολή των δημοκρατικών δικαιωμάτων των λαών με πρόσχημα τον κορονοϊό. Να μπει τέρμα στην αστυνομοκρατία και στην κρατική καταστολή».

Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που καλούν στην κινητοποίηση μέχρι στιγμής είναι:

- Εργατικό Κέντρο Λαυρίου - Ανατ. Αττικής

- Ομοσπονδία Φαρμακευτικών και Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας

- Ομοσπονδία Οικοδόμων και Συναφών Επαγγελμάτων Ελλάδας

- Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργατοτεχνιτών και Υπαλλήλων Γάλακτος, Τροφίμων και Ποτών

- Ομοσπονδία Εργατοϋπαλλήλων Κλωστοϋφαντουργίας - Ιματισμού - Δέρματος Ελλάδας

- Πανελλήνια Ομοσπονδία Λογιστών

- Ομοσπονδία Μισθωτών Τύπου και Βιομηχανίας Χάρτου

- Ομοσπονδία Συνταξιούχων ΙΚΑ

- Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Μετάλλου Νομού Αττικής και Εργαζομένων Ναυπηγοεπισκευαστικής Βιομηχανίας Ελλάδας

- Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Τηλεπικοινωνιών και Πληροφορικής Νομού Αττικής

- Σύλλογος Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας

- Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Επισιτισμού - Τουρισμού - Ξενοδοχείων και Συναφών Επαγγελμάτων Νομού Αττικής

ΤΟΜΕΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΑΧΑΪΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ
Οχι άλλο αίμα εργατών στο βωμό του κέρδους!

Πρόγραμμα πολιτικής δράσης σε χώρους δουλειάς, με αφορμή τα τραγικά εργατικά δυστυχήματα των τελευταίων ημερών

«Οχι άλλο αίμα εργατών στο βωμό του κέρδους των εργοδοτών»: Περιοδείες και συζητήσεις με τους εργαζόμενους σε μια σειρά από χώρους πραγματοποιεί αυτές τις μέρες η Τομεακή Επιτροπή Αχαΐας του ΚΚΕ, με αφορμή τα εργατικά «ατυχήματα» που την περασμένη βδομάδα κόστισαν τη ζωή σε δύο εργαζόμενους στην Πάτρα.

Συγκεκριμένα, στις 2/3 δύο εργαζόμενοι έχασαν τη ζωή τους σε ισάριθμα «ατυχήματα» που έγιναν σχεδόν την ίδια ώρα: Ενας 66χρονος σκοτώθηκε ακαριαία μετά από πτώση κατά τη διάρκεια εργασιών επέκτασης των εγκαταστάσεων φαρμακοβιομηχανίας στη ΒΙΠΕ, και ένας 58χρονος εργαζόμενος σε μαρμαράδικο καταπλακώθηκε, τραυματίστηκε σοβαρά και εξέπνευσε λίγη ώρα αργότερα.

Στο πλαίσιο της πρωτοβουλίας για πλατύ άνοιγμα στους εργαζόμενους, στελέχη του ΚΚΕ επισκέφτηκαν χτες την τσιμεντοβιομηχανία «ΤΙΤΑΝ», συμβατικές οικοδομές, το εργοτάξιο κατασκευής του Νεφρολογικού Νοσοκομείου και εργοστάσια της περιοχής («Αθηναϊκή Ζυθοποιία ΑΕ», φαρμακαποθήκη «Φυλακτίδη ΑΕ»).

Στις περιοδείες οι εργαζόμενοι μετέφεραν την αγανάκτηση και την οργή τους για τις συνθήκες δουλειάς, που εκθέτουν την υγεία και την ασφάλειά τους στον κίνδυνο των εργατικών «ατυχημάτων» αλλά και της πανδημίας. Επικρότησαν την πρωτοβουλία του ΚΚΕ να ανοίξει τη συζήτηση και συμφώνησαν στην ανάγκη να δυναμώσει ο αγώνας για την προστασία της υγείας των εργαζομένων και για ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών, κόντρα σε κυβέρνηση και εργοδοσία, που αντιμετωπίζουν τα απαραίτητα μέτρα ως «κόστος».

Το πρόγραμμα των περιοδειών συνεχίζεται σήμερα: Στις 7 π.μ. στους εργαζόμενους του δήμου Αιγίου. Στις 8.30 μ.μ. στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας Υπολογιστών και Εκδόσεων. Στις 11.30 π.μ. στην επιχείρηση μετάλλου «ΒΙΟΣΕΝ» στο Ρίο. Στις 12.30 μ.μ. στις αποθήκες του «Ανδρικόπουλου» στην Οβρυά Πατρών. Στη 1.30 μ.μ. στο εργοστάσιο της «Coca Cola 3E» στο Αίγιο και στην «Friesland Campina Ελλάς ΑΕ - ΝΟΥΝΟΥ», στη ΒΙΠΕ ΠΑΤΡΩΝ. Την Παρασκευή 12/3: Στις 6.30 π.μ. στην επιχείρηση μετάλλου «Λιαρομάτης» στη ΒΙΠΕ Πατρών. Στις 7 π.μ. στη φαρμακοβιομηχανία «ΒΙΑΝΕΞ ΑΕ» και στη «Θερμοψυκτική». Στις 8 π.μ. στις αποθήκες του Συνεταιρισμού Φαρμακοποιών Αχαΐας και Νήσων ΕΠΕ στην Περιβόλα. Στη 1.30 μ.μ. στην επιχείρηση «Πέττας» στη ΒΙΠΕ ΠΑΤΡΩΝ και στην «Πατραϊκή Χαρτοποιία ΑΕ - Elite» στις Ιτιές. Στις 2 μ.μ. στους εργαζόμενους της Φοιτητικής Λέσχης του Πανεπιστημίου Πατρών.

Τα εργατικά ατυχήματα είναι εργοδοτικά εγκλήματα

Να διερευνηθούν οι ακριβείς συνθήκες κάτω από τις οποίες σημειώθηκαν τα θανατηφόρα «ατυχήματα» και να αποδοθούν ευθύνες, ζητά παράλληλα το ΚΚΕ με Ερώτησή του προς τον υπουργό Εργασίας. Διεκδικεί μια σειρά μέτρων για την ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών και την προστασία της υγείας των εργαζομένων στους χώρους δουλειάς, και ειδικά στη ΒΙΠΕ Πατρών.

«Για άλλη μια φορά δύο εργαζόμενοι πλήρωσαν με τη ζωή τους τις τραγικές ελλείψεις μέτρων υγιεινής και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς και το ανελέητο κυνήγι του κέρδους από τους εργοδότες», σημειώνεται στο κείμενο της Ερώτησης, που έχουν καταθέσει οι βουλευτές Νίκος Καραθανασόπουλος και Νίκος Παπαναστάσης. Μάλιστα, οι δύο εργαζόμενοι ηλικίας 59 και 66 ετών «έδιναν καθημερινά μάχη για το μεροκάματο» καθώς «οι νόμοι τόσο της προηγούμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ όσο και της σημερινής της ΝΔ, έχοντας εκτοξεύσει τα όρια συνταξιοδότησης, έχουν μετατρέψει τη σύνταξη με δικαιώματα σε απατηλό όνειρο».

«Δεν έφταιξε η κακιά στιγμή. Τα εργατικά ατυχήματα είναι σχεδόν πάντα εργοδοτικά εγκλήματα και έχουν ενόχους, την κάθε κυβέρνηση και την εργοδοσία, που συνεχίζουν να αντιμετωπίζουν την υγεία και την ασφάλεια ως κόστος που δεν είναι διατεθειμένοι να αναλάβουν, καθώς στόχος τους είναι να εξοικονομούν πόρους για να ενισχύουν την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων», ξεκαθαρίζει το ΚΚΕ.

Οσον αφορά τον ελεγκτικό ρόλο των διαφόρων κρατικών υπηρεσιών, επισημαίνει ότι αυτός «υπονομεύεται διαχρονικά και συνειδητά από όλες τις κυβερνήσεις». Ετσι, η σημερινή κυβέρνηση «αφήνει συνολικά αθωράκιστους τους εργαζόμενους, που καθημερινά ξεκινούν το μεροκάματο με το άγχος μήπως κολλήσουν Covid-19, μήπως τραυματιστούν, ακόμα και αν θα γυρίσουν σπίτι στην οικογένειά τους. Την ίδια στιγμή που δεν παίρνει κανένα μέτρο υγείας και ασφάλειας στους χώρους δουλειάς και αφήνει την εργοδοσία να αλωνίζει, έχει αφήσει "γυμνό" όλο τον αρμόδιο ελεγκτικό μηχανισμό, την Επιθεώρηση Εργασίας και το ΙΚΑ».

Οι βουλευτές υπογραμμίζουν ότι «στο ΣΕΠΕ Δυτικής Ελλάδας έχουν να γίνουν προσλήψεις εδώ και 20 χρόνια», ενώ «οι λιγοστοί υπάλληλοι και επιθεωρητές Εργασίας δεν αρκούν για να κάνουν ελέγχους στους χώρους δουλειάς». Στην υποστελέχωση προστίθεται η εφαρμογή της εκ περιτροπής εργασίας, που έχει ως αποτέλεσμα «το κάθε Τμήμα της Επιθεώρησης να λειτουργεί με 1-2 επιθεωρητές σε καθημερινή βάση, έχοντας να καλύψει τεράστιες εκτάσεις και χιλιάδες εργαζόμενους». Στο έδαφος αυτό, ο έλεγχος της παραβίασης των μέτρων ασφάλειας γίνεται «πρακτικά αδύνατος» και τα εργατικά «ατυχήματα» παραμένουν «δίχως επιτόπιο έλεγχο», πράγμα που δυσχεραίνει τη διερεύνηση των αιτιών τους.

Τέλος, η Ερώτηση υπενθυμίζει ότι «η κυβέρνηση, υλοποιώντας πάγιο αίτημα των ιδιωτικών εταιρειών στο χώρο της Υγείας και Ασφάλειας και του ΣΕΒ, προχώρησε με το άρθρο 13 της ΠΝΠ 20/3/2020 στη διεύρυνση της δυνατότητας άσκησης της ειδικότητας της Ιατρικής της Εργασίας από γιατρούς που δεν έχουν ειδικευτεί σε αυτήν, καταργώντας προηγούμενους περιορισμούς». Στο έδαφος αυτό, οι περισσότερες επιχειρήσεις και βιομηχανίες «αξιοποιούν τις λεγόμενες Εξωτερικές Υπηρεσίες Πρόληψης και Προστασίας (ΕΞΥΠΠ), που είναι ιδιωτικές επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών ΥΑΕ και ανάλογα με το είδος του εργασιακού χώρου δίνουν ένα κείμενο - έκθεση που καλύπτει απλά νομικά τον εργοδότη», με αποτέλεσμα να ακυρώνονται πρακτικά η ειδικότητα της Ιατρικής της Εργασίας και η δυνατότητά της να συμβάλει στην πρόληψη και προστασία της υγείας των εργαζομένων.

Το ΚΚΕ διεκδικεί: Να διερευνηθούν άμεσα οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έγιναν τα δύο εργατικά «ατυχήματα» και να αποδοθούν ευθύνες. Να ενισχυθούν με επιθεωρητές Εργασίας, λοιπό προσωπικό και υποδομές το ΣΕΠΕ Δυτικής Ελλάδας, η Επιθεώρηση Εργασίας και οι υπόλοιποι ελεγκτικοί μηχανισμοί στην Πάτρα. Να καταργηθεί το άρθρο 13 της ΠΝΠ 20/3/2020 και ταυτόχρονα να γίνει υποχρεωτική η απασχόληση γιατρού Εργασίας σε όλους τους χώρους δουλειάς. Να δημιουργηθούν άμεσα Σταθμός Πρώτων Βοηθειών και Σταθμός ΕΚΑΒ μέσα στη ΒΙΠΕ Πατρών, όπου εργάζονται χιλιάδες εργαζόμενοι.

Να ακουστεί δυνατά η δική μας φωνή!

«Οι ευθύνες εργοδοσίας και κυβέρνησης δεν θα μείνουν αναπάντητες», τονίζουν σε κοινή τους ανακοίνωση Σωματεία που δραστηριοποιούνται στη Βιομηχανική Περιοχή της Πάτρας και απευθύνουν σε όλους τους εργαζόμενους κάλεσμα οργάνωσης και αγώνα για την προστασία της ζωής και των δικαιωμάτων τους.

«Θα συνεχίσουμε να παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις για μέτρα υγείας και ασφάλειας στην εργασία, απέναντι σε κυβέρνηση και εργοδοσία που μπροστά στο βωμό του κέρδους βλέπουν την προστασία της ζωής και της υγείας μας ως κόστος», σημειώνουν τα Σωματεία. «Μόνο με τη συμμετοχή μας και τους αγώνες μας μπορούμε εμείς που παράγουμε τα κέρδη τους να αναμετρηθούμε καλύτερα με το κράτος και την εργοδοσία. Τώρα είναι η ώρα να ακουστεί πιο δυνατά η δική μας φωνή. Η φωνή των εργατών, των παραγωγών του πλούτου», τονίζουν και καλούν σε οργάνωση στις γραμμές τους.

Την ανακοίνωση συνυπογράφουν το Συνδικάτο Εργαζομένων Ποτών - Τροφίμων Ν. Αχαΐας, το Συνδικάτο Εργατοϋπαλλήλων Μετάλλου Πάτρας, η Ενωση Εργαζομένων Εργοστασίου «EL-PACK», το Σωματείο Προσωπικού Εργοστασίου GROWN HELLAS CΑN «Ο Αγώνας», ο Σύλλογος Φαρμακοϋπαλλήλων Πάτρας, το Συνδικάτο Τύπου - Χάρτου Αχαΐας.

Αντίστοιχο κάλεσμα απευθύνει με την αφίσα του το Εργατικό Κέντρο Πάτρας.

Μπροστά στο νέο αντεργατικό νομοσχέδιο για τον εργάσιμο χρόνο

Μια πάλη με παρελθόν, παρόν και μέλλον

Συνεχίζοντας την αξιοποίηση του πλούσιου υλικού με το οποίο το ΠΑΜΕ ενημερώνει τους εργαζόμενους για βασικές πλευρές της αντεργατικής επίθεσης κυβέρνησης και εργοδοσίας που βρίσκεται σε εξέλιξη, ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει σήμερα άρθρο της Ντίνας Γκογκάκη, προέδρου του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας, μέσα από το οποίο γίνεται μια ιστορική αναδρομή στη διαχρονική προσπάθεια κυβερνήσεων - εργοδοσίας - ΕΕ για την αποσάθρωση του σταθερού ημερήσιου - εβδομαδιαίου εργάσιμου χρόνου, για την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.

Ολα τα σχετικά άρθρα και οι συνεντεύξεις που συγκεντρώνει το ΠΑΜΕ, με στόχο να συμβάλει και με αυτόν τον τρόπο στην οργάνωση της πάλης απέναντι στους νέους βάρβαρους αντεργατικούς σχεδιασμούς, φιλοξενούνται στην ιστοσελίδα του, συγκεντρωμένα σε ειδική ενότητα, προσβάσιμη από την αρχική σελίδα και το banner «Αρθρα - Συνεντεύξεις: Για τους νέους αντεργατικούς σχεδιασμούς κυβέρνησης - εργοδοτών». Ολόκληρη η ενότητα είναι διαθέσιμη στον σύνδεσμο https://pamehellas.gr/tag/2021neametra

* * *

Στο Εμπόριο δοκιμάστηκαν και γενικεύτηκαν, σε καιρό καπιταλιστικής ανάπτυξης, οι «ευέλικτες» εργασιακές σχέσεις ή μερική απασχόληση, οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου, τα σπαστά ωράρια.

Επιπλέον, στο Εμπόριο εκδηλώθηκαν σε μεγάλο βαθμό μαζική ένταξη στην αγορά εργασίας και αξιοποίηση της εργασίας των γυναικών και των νέων, δηλαδή μιας μεγάλης μάζας ανειδίκευτων εργαζομένων ως φθηνής και εύκολα ανακυκλώσιμης εργατικής δύναμης.

Η «απελευθέρωση» του ωραρίου λειτουργίας των καταστημάτων ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την «απελευθέρωση» της εργασιακής σχέσης, δηλαδή την κατάργηση της σταθερής εργασίας (8ωρο, 40ωρο) και τη νομιμοποίηση των ωρομισθίου, της μερικής απασχόλησης, των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, το δελτίο παροχής υπηρεσιών, τη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας ή την ενοικίαση εργαζομένων.

Από το 1988 μέχρι σήμερα όλες οι κυβερνήσεις ψήφισαν μια σειρά από νόμους για την «απελευθέρωση» της λειτουργίας των καταστημάτων, με τη μόνιμη δικαιολογία ότι η «απελευθέρωση» θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας και παράλληλα «θα εξυπηρετείται ο καταναλωτής».

Η πραγματικότητα όμως έχει αποδείξει ότι η «ευελιξία» στην εργασία, με μια κουβέντα η δουλειά «λάστιχο», γενικεύεται διαρκώς σε όλους τους κλάδους και χώρους δουλειάς και έχει οδηγήσει σε ζωή «λάστιχο».

Σμπαράλια ο σταθερός ημερήσιος και εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας

Η πρώτη «απελευθέρωση» του ωραρίου έγινε το 1988, επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ, με υπουργό Εργασίας τον Γ. Γεννηματά. Καλοκαίρι του 1990 η κυβέρνηση ΝΔ με το πολυνομοσχέδιο 1892 (άρθρο 41) επιτρέπει στους εργοδότες να καθορίζουν αυξημένο αριθμό ωρών εργασίας, έως 9 ώρες την ημέρα και 48 την εβδομάδα, με μειωμένο αριθμό ωρών εργασίας το επόμενο διάστημα και συνολικό χρονικό διάστημα «διευθέτησης» το εξάμηνο. Είναι η περίφημη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας, που από τότε μέχρι και σήμερα μπαίνει συνεχώς στο προσκήνιο και «διευθετεί» τον εργάσιμο χρόνο εις βάρος των εργαζομένων. Στο ίδιο πολυνομοσχέδιο «απελευθερώνονται» τα τετραγωνικά μέτρα λειτουργίας των επιχειρήσεων, ανοίγοντας την πόρτα στις πολυεθνικές εταιρείες, που μπορούν πλέον να εγκαταστήσουν εταιρείες χιλιάδων τετραγωνικών με πολλαπλές λειτουργίες και χρήσεις.

Ο τότε υπουργός Εργασίας και πρώην πρόεδρος της ΓΣΕΕ, Χρ. Πρωτόπαππας, ανακοινώνει ότι «διευθέτηση» σημαίνει 9ωρο ή και 10ωρο την ημέρα, επιπλέον παράταση 2 ωρών πέρα του οκταώρου, βάζοντας τορπίλη στο 8ωρο, δηλαδή σε μια κατάκτηση που αποτέλεσε την πρώτη διεθνή σύμβαση εργασίας, που ψηφίστηκε το 1919 και κυρώθηκε στη χώρα μας το 1920.

Το 1997, χρονιά μεγάλων αγώνων των εμποροϋπαλλήλων ενάντια στο «απελευθερωμένο» ωράριο και τις ελαστικές σχέσεις εργασίας, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ μετά από συμφωνία με τον ΣΕΛΠΕ (πολυκαταστήματα), τον ΣΕΣΜΕ (σούπερ μάρκετ) και την ΕΣΕΕ (έμποροι), αλλά και με τη συναίνεση και υπογραφή της πλειοψηφίας της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας (ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ - ΔΑΚΕ), «απελευθερώνουν» τη λειτουργία του εμπορίου από το πρωί (χωρίς ώρα έναρξης) μέχρι το βράδυ στις 9 μ.μ. και τα Σάββατα μέχρι τις 8 μ.μ., χειμώνα - καλοκαίρι.

Στον νόμο αυτό βέβαια δεν υπήρξε η παραμικρή αναφορά στις εργασιακές σχέσεις, στην κατάργηση του ωρομισθίου και της μερικής απασχόλησης, που αποτελούσαν και αποτελούν τα κυριότερα αιτήματα των εμποροϋπαλλήλων, μαζί με τη νομοθετική κατοχύρωση της Κυριακής αργίας.

Τον Οκτώβρη του 2004, στην Οδηγία της ΕΕ (on call time) για τον ενεργό και ανενεργό χρόνος εργασίας (έκθεση Σέρκας) αναφέρεται το εξής: «Ο εργαζόμενος θα είναι διαθέσιμος στον χώρο εργασίας, αλλά ο χρόνος κατά τον οποίο δεν εκτελεί εργασία δεν θα λογίζεται ως χρόνος εργασίας». Επίσης ανοίγει η «διευθέτηση» του εργάσιμου χρόνου σε 12μηνη βάση. Επομένως ο εργοδότης έχει τη δυνατότητα να ξεζουμίζει τον εργαζόμενο για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα των 48 ωρών, έως και 65 ώρες τη βδομάδα, για λόγους «τεχνικούς, αντικειμενικούς που σχετίζονται με την οργάνωση της εργασίας».

Μέχρι τότε η Βρετανία είχε πετύχει και εφάρμοζε κατά ριπάς τις ατομικές ρήτρες εξαίρεσης (opt out) από τον μέγιστο εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας των 48 ωρών. Σήμερα όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ είναι πλέον ελεύθερα να θεσπίζουν μέτρα σε εθνικό επίπεδο ως προς την εφαρμογή της ατομικής ρήτρας για την εξαίρεση του 48ωρου, με στόχο το 65ωρο.

Ο ημερήσιος και εβδομαδιαίος χρόνος εργασίας πλέον έχει σμπαραλιαστεί. Στο στόχαστρο πλέον μπαίνει και ο χρόνος ανάπαυσης τον οποίο διαθέτουν οι εργαζόμενοι μεταξύ δύο περιόδων εργασίας. Με βάση προηγούμενη Οδηγία, οι εργαζόμενοι δικαιούνταν εβδομαδιαία ανάπαυση 11 διαδοχικές ώρες ανά περίοδο 24 ωρών και 24 ώρες για περίοδο 7 ημερών. Η νέα Οδηγία ορίζει ότι η αντισταθμική ανάπαυση θα παρέχεται πλέον εντός των επόμενων 72 ωρών. Με άλλα λόγια, η εργοδοσία έχει το ελεύθερο να οργανώνει με πλήρη ελαστικότητα τον χρόνο εργασίας, να λιώνει τους εργαζόμενους όσο και όταν τους χρειάζεται.

Σταθερά με την πυξίδα της «ευελιξίας» αστικά κόμματα και κυβερνήσεις

Αξίζει να σημειώσουμε ότι την «έκθεση Σέρκας» την υπερψήφισαν στην Ευρωβουλή Λαϊκό Κόμμα, σοσιαλδημοκράτες και φιλελεύθεροι. Στην Επιτροπή Απασχόλησης του Ευρωκοινοβουλίου την ψήφισαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, με τον τότε ευρωβουλευτή του Δ. Παπαδημούλη, ο οποίος ύστερα από την κατακραυγή αναγκάστηκε να την καταψηφίσει στην Ολομέλεια του Κοινοβουλίου.

Δεκαπέντε χρόνια μετά ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση πλέον εφάρμοσε με νόμο τη συγκεκριμένη Οδηγία. Οχι μόνο διατήρησε στο ακέραιο τους αντεργατικούς νόμους που κληρονόμησε από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αλλά ενίσχυσε το αντεργατικό πλαίσιο για το σμπαράλιασμα του εργάσιμου χρόνου. Επέβαλε δουλειά 32 Κυριακές τον χρόνο, αποτέλεσε συνδιαμορφωτή των πολιτικών της ΕΕ που προωθούν τις 12 και 13 ώρες εργασίας την ημέρα, όπως και τη δουλειά για έως και 12 συνεχείς μέρες.

Σήμερα η κυβέρνηση της ΝΔ, έχοντας ως πυξίδα το πώς θα φορτώσουν ξανά στους εργαζόμενους τα βάρη της νέας οικονομικής κρίσης, δίνει νέα ώθηση στην «ευελιξία» και αξιοποιώντας την πανδημία, μέσω ΠΝΠ φέρνει νέα πλήγματα στον εργάσιμο χρόνο.

Εχει ήδη έτοιμη τη νομοθέτηση του 10ωρου ημερήσιου χρόνου εργασίας, που θα την πασάρει στους εργαζόμενους ως «ελευθερία» να επιλέγουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι την κατανομή του χρόνου εργασίας τους (έκθεση Πισσαρίδη). Η επιχειρηματολογία όμως δεν έχει αλλάξει. Η επίθεση στον εργάσιμο χρόνο συνεχώς αναβαθμίζεται, μπαίνουν νέα στοιχεία (τηλεργασία). Η επιχειρηματολογία κυβέρνησης και επιχειρήσεων στέκεται στον συνδυασμό τάχα της πιο αρμονικής συνύπαρξης επαγγελματικής και οικογενειακής - κοινωνικής ζωής των εργαζομένων, κρύβοντας την ένταση της εκμετάλλευσης και την αύξηση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.

Σήμερα, με στοιχεία του ΕΦΚΑ πάνω από 600.000 μισθωτοί απασχολούνται για λιγότερες από 20 ώρες τη βδομάδα, ενώ στον αντίποδα εκατοντάδες χιλιάδες υποχρεώνονται να δουλεύουν εξαντλητικά ωράρια, ακόμα και 7ήμερα.

Για όλα τα παραπάνω ο κυβερνητικός - εργοδοτικός συνδικαλισμός «διέπρεψε» ως κοινωνικός εταίρος του ΣΕΒ, όλα τα προηγούμενα χρόνια έως και σήμερα. Χρησιμοποίησε όλο το ιδεολογικό οπλοστάσιο της αστικής τάξης, που ξεκινά από την ενσωμάτωση και τους «κοινωνικούς διαλόγους», έως την «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεων, τη «δημιουργία κατάλληλου επενδυτικού κλίματος» και άλλα πολλά, ώστε να φέρουν τους εργαζομένους στο σφαγείο.

Απάντησή μας ο ανυποχώρητος, συλλογικός, ταξικός αγώνας

Από τα παραπάνω επιβεβαιώνεται πως το ωράριο και η ζωή των εργαζομένων διαμορφώνονται σύμφωνα με τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων για την αύξηση των κερδών τους, όταν την ίδια στιγμή οι εργαζόμενοι εξαναγκάζονται να δουλεύουν με κάθε είδους «ευέλικτη» σχέση.

Το χτύπημα του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας και η αντικατάστασή του από κάθε λογής «ευέλικτες» μορφές εργασίας δυναμώνουν την ένταση της εκμετάλλευσης, τσακίζουν την υγεία του εργαζόμενου, διαλύουν το δικαίωμά του στον ελεύθερο χρόνο, προκαλούν νέα εμπόδια στην ανάπτυξη της κοινωνικής ζωής και δράσης του.

Απάντηση στη συνολική επίθεση στον εργάσιμο χρόνο, στο χτύπημα της Κυριακής αργίας, στη συνολική κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων, στην επίθεση στους μισθούς και στην υγεία των εργαζομένων, είναι ο ανυποχώρητος, συλλογικός, ταξικός αγώνας, οι πρωτοβουλίες των σωματείων, που ξεκινούν από τους χώρους δουλειάς, ώστε να μην περάσουν στη ζωή και στη συνείδηση των εργαζομένων οι ανατροπές του αιώνα.

Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νέοι!


Ντίνα ΓΚΟΓΚΑΚΗ
Πρόεδρος του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας

ΣΥΜΒΑΣΙΟΥΧΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ
Ανυποχώρητη πάλη για μόνιμη και σταθερή δουλειά...

...η απάντηση στη γενίκευση της «ευελιξίας» και στις προσπάθειες εγκλωβισμού σε νομικούς λαβύρινθους

Μόνιμο ζητούμενο των κυβερνήσεων, στο πλαίσιο και των στρατηγικών κατευθύνσεων της ΕΕ, είναι η προώθηση «ευέλικτων» και «ελαστικών» μορφών εργασίας, ώστε οι εργαζόμενοι να είναι διαθέσιμοι ανά πάσα στιγμή για τη στήριξη της κερδοφορίας των εργοδοτών.

Το αστικό κράτος πρωτοστατεί στην εδραίωση και γενίκευσή τους, χτυπώντας το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία. Η μείωση του μόνιμου προσωπικού στο Δημόσιο (τα τελευταία δέκα χρόνια έχει μειωθεί κατά 40%) και η αντικατάσταση μέρους του από έκτακτο προσωπικό αποτελούν μια πάγια τακτική όλων των κυβερνήσεων της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, που ανανεώνουν και συντηρούν στρατιές χιλιάδων συμβασιούχων, με συμβάσεις ομηρίας, αξιοποιώντας αυτό το καθεστώς και για μια διαρκή ανακύκλωση της ανεργίας.

Σύμφωνα μάλιστα με τα τελευταία στοιχεία (Γενάρης 2021) του Μητρώου Ανθρώπινου Δυναμικού του Ελληνικού Δημοσίου, στο Δημόσιο το μόνιμο (τακτικό) προσωπικό φτάνει περίπου τις 570.000 (συμπεριλαμβάνεται το προσωπικό σε στρατό, αστυνομία, Λιμενικό, ιερείς, που φτάνουν περίπου τις 170.000) και το έκτακτο προσωπικό ξεπερνά τις 131.000, αποτελώντας το 19% του προσωπικού στο Δημόσιο.

Οι συμβασιούχοι, εργαζόμενοι με ημερομηνία λήξης, είναι ένα πολύτιμο εργαλείο στα χέρια κάθε κυβέρνησης, καθώς αποτελούν φθηνότερο εργατικό δυναμικό, με ελάχιστα δικαιώματα. Ταυτόχρονα, κυβερνήσεις, διοικήσεις οργανισμών και δημοτικές αρχές ποδοπατούν κάθε έννοια ανθρώπινης αξιοπρέπειας, πατάνε στην ανάγκη για μεροκάματο και ψηφοθηρούν για να αποκομίσουν πολιτικά οφέλη.

Σε αυτές τις συνθήκες, το τελευταίο διάστημα στήνεται από διάφορα επιτελεία ένα εμπόριο ελπίδας σε βάρος τους, ότι τάχα μπορούν να κερδίσουν το δικαίωμά τους στη μόνιμη και σταθερή δουλειά μέσα από δικαστικές αποφάσεις. Πρόκειται για «έργο» που έχει ξαναπαιχτεί με ιδιαίτερη ένταση και την περίοδο 2002 - 2004, αλλά και στη συνέχεια με διάφορους σταθμούς: Αστικά κόμματα, δυνάμεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού, μεγαλοδικηγορικά γραφεία προσπαθούν να εγκλωβίσουν ξανά συμβασιούχους στη λογική διεκδίκησης του δικαιώματος στην εργασία μέσα από ατέρμονες νομικίστικες διαδικασίες, ταυτόχρονα με μια ποικιλόμορφη προσπάθεια υπονόμευσης της αγωνιστικής διεκδίκησης.

Το 2002 - 2004 η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και ο τότε ΣΥΝ (ΣΥΡΙΖΑ) μαζί με την ηγεσία της ΓΣΕΕ διαγκωνίζονταν για το ποιος αποτελεί τον καλύτερο υπερασπιστή των συμβασιούχων. Οι ίδιοι δηλαδή που με τις πολιτικές που υπερασπίζονται και υπηρετούν δημιουργούν τις στρατιές συμβασιούχων, ενώ οι συνδικαλιστές - εργατοπατέρες τους βάζουν εμπόδια ακόμα και στην εγγραφή των συμβασιούχων στα σωματεία μαζί με τους μόνιμους εργαζόμενους.

Ολοι μαζί λιβανίζουν την ΕΕ, προσδίδοντας σε θεσμούς της ακόμα και φιλεργατικό προσωπείο και εμφανίζοντας ως «σωτήρια» μια ευρωενωσιακή Οδηγία (1999/70/ΕΚ) η οποία, όπως θα δειχθεί και παρακάτω, κάθε άλλο παρά το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή δουλειά προασπίζει.

Σήμερα λοιπόν το «έργο» ξαναπαίζεται. Με λίγο διαφορετικό «χαβά» διαδίδεται ότι απόφαση του έβδομου τμήματος του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΔΕΕ) ορίζει πως η Οδηγία αυτή τάχα υπερισχύει του ελληνικού Συντάγματος, που απαγορεύει τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου, και άρα ότι το μόνο που έχουν να κάνουν οι συμβασιούχοι είναι να προσφύγουν κατά χιλιάδες στα δικαστήρια και να διεκδικήσουν το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία! Μία ακόμα μεγάλη «ενεργητική αυταπάτη» (όπως ανεπίσημα είχε αναφέρει μεγάλο δικηγορικό γραφείο την περίοδο 2002 - 2004) στήνεται...

Οι στόχοι των εργοδοτών και της ΕΕ

Για τη συγκεκριμένη Οδηγία, αρκεί κανείς να δει τους εμπνευστές της ώστε να καταλάβει ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από την υπεράσπισή της. Βάση της Οδηγίας είναι συμφωνία - πλαίσιο μεταξύ της Ενωσης των Εργοδοτών της Ευρώπης (UNICE), του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δημόσιων Επιχειρήσεων (CEEP) και της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας Συνδικάτων (ΕTUC), που αποτελεί παραμάγαζο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και σκληρό πυρήνα του εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Είναι κανείς που πιστεύει ότι τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, οι μεγάλες επιχειρήσεις - που έχουν πάγιο στόχο τη γενίκευση των «ελαστικών» και «ευέλικτων» μορφών εργασίας - συμφώνησαν στην προστασία της μόνιμης και σταθερής εργασίας; Είναι δυνατόν η Ευρωπαϊκή Ενωση, διακρατικός οργανισμός που υπηρετεί τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, να νομοθετεί αντίθετα από τα συμφέροντά τους;

Η ίδια η ΕΕ επιβεβαιώνει τα παραπάνω σε απαντήσεις που έχει δώσει σε σχετικές Ερωτήσεις. Ενδεικτικά αναφέρουμε το 2006: «Πρέπει να υπογραμμιστεί ότι δεν απαιτείται με βάση την Οδηγία η μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε συμβάσεις αορίστου» (απάντηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής σε Ερώτηση του ευρωβουλευτή του ΚΚΕ, Γ. Τούσσα). Αλλά και το 2008: «Η Οδηγία δεν προβλέπει τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε συμβάσεις αορίστου χρόνου» (απάντηση της Κομισιόν ξανά σε Ερώτηση του Γ. Τούσσα).

Το περιεχόμενο της Οδηγίας

Αρχικά στην Οδηγία τίθενται οι αρχές, το πλαίσιο και οι στόχοι που υπηρετεί. Με σαφήνεια αναφέρονται:

  • «Η ανάγκη λήψης μέτρων για την αύξηση σε ένταση της απασχόλησης στο πλαίσιο της ανάπτυξης, κυρίως μέσω ελαστικότερης οργάνωσης της εργασίας (...)».
  • Οι κοινωνικοί εταίροι «να διαπραγματευτούν συμβάσεις για τον εκσυγχρονισμό της οργάνωσης της εργασίας, συμπεριλαμβανομένων διευθετήσεων για ευέλικτη εργασία, με σκοπό να γίνουν οι επιχειρήσεις παραγωγικές και ανταγωνιστικές».

Περαιτέρω, η συμφωνία προβλέπει «μέτρα» «για να αποτραπεί η κατάχρηση που μπορεί να προκύψει από τη χρησιμοποίηση διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου», τα οποία είναι τα εξής:

Πρώτον, να υπάρχουν «αντικειμενικοί λόγοι που να δικαιολογούν την ανανέωση τέτοιων συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας». Δηλαδή όχι μόνο δεν απαγορεύει, αλλά αντιθέτως αφήνει στις κυβερνήσεις να ορίσουν λόγους για την ύπαρξη συμβάσεων ορισμένου χρόνου. Το ότι προβλέπει οι λόγοι αυτοί να είναι «αντικειμενικοί» δεν σημαίνει τίποτα για τους εργαζόμενους: Ποιος και με βάση ποια κριτήρια ορίζει ότι ο τάδε λόγος είναι αντικειμενικός ή όχι;

Δεύτερον, να οριστεί «η μέγιστη συνολική διάρκεια διαδοχικών συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας ορισμένου χρόνου», και τρίτον, να οριστεί «ο αριθμός των ανανεώσεων τέτοιων συμβάσεων ή σχέσεων εργασίας». Στην επόμενη παράγραφο προβλέπεται ότι «τα κράτη - μέλη, ύστερα από διαβουλεύσεις με τους κοινωνικούς εταίρους» ορίζουν τι θεωρείται διαδοχική σύμβαση και σύμβαση ορισμένου χρόνου. Επομένως, παρέχονται όλα εκείνα τα εργαλεία ώστε να «μαγειρεύεται» κατάλληλα η ανακύκλωση του εργατικού δυναμικού.

Απόφαση του ΔΕΕ... η νέα «ενεργητική αυταπάτη»

Αφορμή λοιπόν για τη νέα συζήτηση που άνοιξε το τελευταίο διάστημα, και διάφοροι κύκλοι φιλοδοξούν να σύρουν συμβασιούχους «πελατεία» στα δικηγορικά γραφεία, είναι μία ακόμα απόφαση του ΔΕΕ για υπόθεση που αφορά συμβασιούχους στο δήμο Αγίου Νικολάου. Η απόφαση δεν είναι δεσμευτική, όπως λέει το ίδιο το Δικαστήριο παρέχει διευκρινίσεις σε ερωτήσεις που υπέβαλε το Μονομελές Πρωτοδικείο Λασιθίου, και σε κάθε περίπτωση ξεκαθαρίζει το εξής: «Συνεπώς, η ρήτρα 5 της συμφωνίας - πλαισίου δεν επιβάλλει γενική υποχρέωση στα κράτη - μέλη να προβλέπουν τη μετατροπή των συμβάσεων εργασίας ορισμένου χρόνου σε συμβάσεις εργασίας αορίστου χρόνου».

Με αφορμή λοιπόν τη συγκεκριμένη απόφαση, ξεκινά πάλι μια ολόκληρη συζήτηση με «αν», «εφόσον», «ίσως» και «αλλά». Συγκεκριμένα, αν υπάρχουν άλλα μέτρα ή όχι που μπορούν να αποτρέψουν την «καταχρηστική χρησιμοποίηση» των διαδοχικών συμβάσεων, και αν μπορεί να εφαρμοστεί ένας νόμος του ...1920 που προβλέπει ότι μία από τις κυρώσεις για την κατάχρηση μπορεί να είναι η μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου, παρόλο που η μετατροπή απαγορεύεται από το άρθρο 103 του Συντάγματος. Το ΔΕΕ ξεκαθαρίζει επίσης ότι η μετατροπή σε αορίστου χρόνου μπορεί να ιδωθεί μόνο ως κύρωση στην κατάχρηση και ότι μπορεί να επιβληθεί ως τέτοια εφόσον δεν προβλέπονται άλλες κυρώσεις. Επίσης λέει ότι το ελληνικό δικαστήριο πρέπει να αποφασίσει αν η μετατροπή των συμβάσεων έρχεται σε αντίθεση με το Σύνταγμα και αν μπορεί να εφαρμοστεί ενώ είναι σε αντίθεση με αυτό... «Ζήσε μαύρε μου να φας τριφύλλι»!

Ζήτημα ανυποχώρητου αγώνα το δικαίωμα στη δουλειά

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι καμία Οδηγία της ΕΕ δεν υποχρεώνει τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου. Αντιθέτως, στόχος της συγκεκριμένης Οδηγίας είναι είναι η ανακύκλωση της ανεργίας, εμποδίζοντας τη σύναψη διαδοχικών συμβάσεων ορισμένου χρόνου με τους ίδιους εργαζόμενους, επομένως και η γενίκευση των «ευέλικτων» μορφών εργασίας. Αποτελεί δηλαδή τρόπο επιβολής δουλειάς και ζωής «λάστιχο», και όχι «καταφύγιο» για τους εργαζόμενους, όπως τους λένε μεγαλοδικηγόροι και διάφοροι πρόθυμοι εργοδοτικοί συνδικαλιστές. Σημειώνεται άλλωστε ότι δεν υπάρχει καμία δικαστική απόφαση που να επιβάλλει τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου.

Συμπερασματικά, την ίδια ώρα που γενικεύονται η «ευελιξία» και η ομηρία των συμβασιούχων, διάφορα επιτελεία επιχειρούν να ξαναστήσουν αυτήν τη χιλιοπαιγμένη φαρσοκωμωδία σε βάρος τους, ενάντια στην ανάγκη για αξιοπρεπή ζωή, από την οποία πηγάζει το αναφαίρετο δικαίωμα μόνιμης και σταθερής δουλειάς για όλους, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, με πλήρη δικαιώματα.

Οι κυβερνήσεις της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ ούτε θέλουν ούτε μπορούν να εξασφαλίσουν το δικαίωμα στη μόνιμη και σταθερή εργασία. Η ανεργία, η υποαπασχόληση, οι «ευέλικτες» μορφές εργασίας αποτελούν προϋποθέσεις για την αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, για την καπιταλιστική ανάπτυξη και την προσέλκυση επενδύσεων, κάτι που άλλωστε αποτυπώνεται και στο σχέδιο Πισσαρίδη ή στις διάφορες παραλλαγές του.

Θυμίζουμε: Είναι οι ίδιες δυνάμεις που ψήφισαν το άρθρο 103 του Συντάγματος το 2001, που απαγορεύει τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που το 2018 και το 2019 απέρριψαν την αναθεώρηση του συγκεκριμένου άρθρου, τη σχετική πρόταση του ΚΚΕ και την πρόταση άνω των 150 Σωματείων, Νομαρχιακών Τμημάτων της ΑΔΕΔΥ και Ομοσπονδιών του Δημοσίου. Είναι οι ίδιες δυνάμεις που ως δημοτικές αρχές επικαλούνται το συγκεκριμένο άρθρο για να απορρίψουν τα δίκαια αιτήματα των συμβασιούχων για μόνιμη και σταθερή δουλειά.

Μαζί τους, δυνάμεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού και μεγάλα δικηγορικά γραφεία δείχνουν ως διέξοδο τη δικαστική οδό, σε μία ακόμα προσπάθεια που αντικειμενικά υπονομεύει τον αγώνα, την κοινή πάλη που πρέπει να αναπτυχθεί με όλη την εργατική τάξη για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους.

Ακόμα και η μονιμοποίηση περίπου 33.000 συμβασιούχων το 2004 (ΠΔ 164/2004) δεν ήταν αποτέλεσμα δικαστικών αποφάσεων αλλά των μαζικών, επίμονων κινητοποιήσεων που έκαναν για μήνες χιλιάδες συμβασιούχοι, έχοντας στο πλευρό τους σωματεία συνδικάτα από όλους τους κλάδους.

Οι μεθοδεύσεις που στόχο έχουν να εγκλωβίσουν τους συμβασιούχους σε νομικίστικες διαδικασίες, μακριά από τον συλλογικό αγώνα, πρέπει να πάρουν αποφασιστική απάντηση. Οι συμβασιούχοι δεν πρέπει να τσιμπήσουν το δόλωμα και να γίνουν θύματα ενός ακόμα εμπορίου ελπίδων. Μόνος δρόμος είναι η οργάνωση της πάλης τους, η ανάπτυξη κοινών αγώνων με το σύνολο των εργαζομένων, σε σύγκρουση με την πολιτική που γενικεύει την «ευελιξία» για να υπηρετήσει τα συμφέροντα του κεφαλαίου.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ