Κλείνουμε τον 8ο χρόνο καπιταλιστικής κρίσης στη χώρα μας. Η κατάσταση που βιώνουν η εργατική τάξη και τα πλατιά λαϊκά στρώματα, είναι αυτή που ζούμε κι εμείς καθημερινά. Στις Θέσεις γίνεται λόγος για ασθενική οικονομική ανάκαμψη. Αυτό σημαίνει ότι έκλεισε ο κύκλος της κρίσης; Θεωρώ πως μια τέτοια εκτίμηση είναι τουλάχιστον πρόωρη, με δεδομένα το ύψος του χρέους, τη συνεχιζόμενη διεθνή εποπτεία και την αστάθεια του πολιτικού συστήματος. Σ' αυτό το ζήτημα χρειάζεται ξεκάθαρη απάντηση.

Κάνουμε πολύ λόγο για τις εκτιμήσεις των αστικών επιτελείων διεθνώς. Μια από αυτές (που δεν αναφέρεται στις Θέσεις) είναι ότι η Ελλάδα είναι ο αδύναμος κρίκος της Ευρωζώνης. Το ερώτημα είναι αν είναι αδύναμος κρίκος με τη λενινιστική έννοια. Κατά τη γνώμη μου ήταν εν δυνάμει τέτοιος το προηγούμενο διάστημα: Πρωτοφανής οικονομική κρίση για τα μεταπολεμικά δεδομένα, πρωτοφανής αντιλαϊκή επίθεση σε διάρκεια έκταση και ένταση, η οποία προκάλεσε σοβαρότατες δυσκολίες στην αναπαραγωγή της αστικής πολιτικής (παίξανε γρήγορα όλα τα χαρτιά τους, μαζί και τις εφεδρείες).

Το ζήτημα είναι τι έπρεπε να έχουμε κάνει. Την πρώτη περίοδο 2009 - 2012 οφείλαμε να ηγηθούμε παλεύοντας για τη μεγαλύτερη δυνατή ενότητα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της απέναντι στη συντονισμένη επίθεση του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου. Είχαμε τη δυνατότητα: υπήρχε συσπείρωση γύρω από το Κόμμα, δικαίωση των θέσεών του και λαϊκά στρώματα που από εμάς περιμένανε να πάρουμε την πρωτοβουλία και τα οποία, δικαίως, δεν είχαν εμπιστοσύνη στον ΣΥΡΙΖΑ. Ζήτημα - κρίκος έπρεπε να μπει η μονομερής διαγραφή του χρέους (αντιμονοπωλιακό αίτημα που τσάκιζε κόκαλα). Να πάμε με την αντίστροφη σειρά απ' ό,τι τα λέγαμε. Η Λαϊκή Εξουσία όχι ως προϋπόθεση συμφωνίας, αλλά ως κατάληξη. Οι μάζες δεν πείθονται από τις ιδέες, αλλά από τη δική τους δράση και πείρα με την καθοδήγηση και παρέμβαση της πρωτοπορίας.

Καθήκον μας ήταν να οξύνουμε την κρίση του αστικού πολιτικού συστήματος, να θέσουμε εμπόδια στην αναδιάταξή του (που έφερε τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση και ένα - εύθραυστο, ακόμα - διπολισμό) και όχι να λέμε στο λαό ότι αυτά είναι ζητήματα που θα τα λύσουν αυτοί (η αστική τάξη).

Πατώντας σε τέτοιες αδυναμίες θέριεψε ο οπορτουνισμός.

Στη συνέχεια, πριν αλλά και μετά την αναρρίχηση στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργήθηκαν σοβαρές αυταπάτες στα λαϊκά στρώματα. Εμείς έπρεπε να αναδείξουμε ως ζήτημα - κρίκο την έξοδο από την ΕΕ. Γι' αυτό παρά τις θεαματικές κωλοτούμπες του ΣΥΡΙΖΑ, με κορυφαία το δημοψήφισμα, δεν έχουμε καταφέρει να ξεμπλοκάρουμε και να συσπειρώσουμε δυνάμεις.

Στις Θέσεις το ζήτημα αντιμετωπίζεται ως άλλη μία ενδοαστική αντίθεση. Παραγνωρίζουμε ότι πρόκειται για στρατηγική επιλογή της άρχουσας τάξης από το 1960 μέχρι σήμερα. Και παραμένει τέτοια. Είναι χαρακτηριστικό από αυτήν την άποψη ότι κανένα κόμμα δεν υποστηρίζει την έξοδο. Και η ΛΑΕ, ένα μικροαστικό κόμμα, που υποστήριξε την έξοδο από το ΕΥΡΩ, παρότι συσπείρωνε τουλάχιστον το 1/3 των μελών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπήκε στο κοινοβούλιο. Η δική μας θέση πρέπει να είναι ξεκάθαρα στον αντίποδα της αστικής πολιτικής και στρατηγικής. Και όχι να λέμε ότι έξω από το ΕΥΡΩ χωρίς λαϊκή εξουσία θα είναι τα ίδια, ίσως και χειρότερα για το λαό. Αυτό είναι «βούτυρο στο ψωμί» της κυβερνητικής προπαγάνδας. Και να μην ξεχνάμε ότι πάνω σε αυτό το ζήτημα (τη θέση απέναντι στην ΕΟΚ) τσακίσαμε τον οπορτουνισμό του ΚΚΕ Εσωτερικού.

Συνοψίζοντας, αντί να βρίσκουμε τον κατάλληλο κρίκο από τον οποίο, κρατώντας τον σφιχτά, θα τραβήξουμε όλη την αλυσίδα της πολιτικής μας, κρατάμε γερά τον τελευταίο κρίκο της αλυσίδας. Αυτό είναι καλό για γυμναστική, αλλά όχι για να μπορέσουμε να την τραβήξουμε. Είναι απότοκο της ταύτισης τακτικής και στρατηγικής, ιδεολογικής και πολιτικής πάλης, που διαπερνούν την πολιτική και τις Θέσεις. Λύνουμε την αντίθεση καταργώντας τη μία πλευρά της. Και αυτό έχει ως συνέπεια, ανάμεσα στ' άλλα, ότι δεν μπορούν να δεθούν οι οικονομικοί αγώνες, στους οποίους μπαίνουμε μπροστά, με το στρατηγικό μας στόχο. Είναι σαν να βαράμε «μια στο καρφί και μια στο πέταλο».

Συντροφικά

Οι Θέσεις για το 20ό Συνέδριο έρχονται να επιβεβαιώσουν μια πολιτική στροφή του Κόμματος, ως συνέχεια του 19ου. Ενώ η στροφή αυτή μας φέρνει σε αντίθεση με την πολιτική πραγματικότητα, το Κόμμα συνεχίζει στην ίδια ρότα, με μόνο τεκμήριο τη μη συμμετοχή μας σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, παρά το γεγονός ότι ουδέποτε το επιδιώξαμε!

Η πολιτική που προωθούμε τα τελευταία 8 χρόνια, μας απέδειξε ότι το Κόμμα αδυνατεί να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις πολιτικές εξελίξεις, ενώ τελευταία αναζητάμε - πλαγίως - πίστωση χρόνου μέσω της ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, πράγμα που δείχνει τις απώλειες του Κόμματος τόσο στις εκλογικές του δυνάμεις όσο και στο μαζικό κίνημα.

Οι Θέσεις, κατά τη γνώμη μου, εμμένουν σε αντιλενινιστική κατεύθυνση, με διαφοροποιημένη όμως ρητορική, σημαντικά ιδεολογικοπολιτικά ζητήματα παραμένουν ανοιχτά, ενώ ακόμη και στο επίπεδο της στρατηγικής, οι Θέσεις δεν προσφέρουν κάποια αξιόλογη εμβάθυνση που ήταν πάντα το ζητούμενο.

Κύριο πρόβλημα παραμένει το ιδεολόγημα της θέσης της Ελλάδας σε μια πυραμίδα αλληλεξάρτησης, το οποίο μόνο στρεβλώσεις παράγει στην πολιτική μας και συμπαρασύρει τη θέση για τον πόλεμο δημιουργώντας συνεχώς και νέες στρεβλώσεις.

Ως αποτέλεσμα, στις σχεδόν 100 σελίδες των Θέσεων, επικρατούν γενικεύσεις, αμφισημίες, ακόμη και ανακρίβειες, που λόγω του περιορισμένου χώρου μόνο να θίξω μπορώ με ορισμένα παραδείγματα και οι οποίες χρησιμοποιούνται για να καλύψουν την προγραμματική μας αδυναμία, ενώ υπογραμμίζουν την ανάγκη να επιστρέψουμε στη λενινιστική κατεύθυνση.

Αν μιλήσουμε γενικόλογα για την οικονομική κρίση και δεν πάρουμε υπόψη ότι αυτή εξελίσσεται στον δυτικό κυρίως καπιταλισμό, την ίδια περίοδο που στην ανατολή υπάρχουν θετικοί δείκτες ανάπτυξης, τότε οδηγούμαστε στο συμπέρασμα ότι η κρίση ήταν παγκόσμια και συγχρονισμένη, πράγμα που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αφού, για παράδειγμα, η Κίνα δεν έπεσε ποτέ την ίδια περίοδο σε κρίση... Ομως, τότε είμαστε υποχρεωμένοι να ερμηνεύσουμε τα φαινόμενα συγκεκριμένα και να προκύψουν αντίστοιχα καθήκοντα για το κομμουνιστικό κίνημα.

Τον πιο σημαντικό κρίκο στην ανάπτυξη του επαναστατικού κινήματος στην Ευρώπη, αυτόν της ρήξης με την ΕΕ, τον προσπερνάμε σε μόλις 2 σελίδες, χωρίς να προσδιορίζονται η θέση της Ελλάδας και η σχέση της με την ΕΕ. Ούτε περιγράφουν, για παράδειγμα, το δυνάμωμα της πολιτικής και οικονομικής εξάρτησης της χώρας μας.

Στη σελ. 12, οι Θέσεις πραγματεύονται την πιθανότητα γενικευμένου πολέμου που με αυτοπεποίθηση... έχουμε προβλέψει στο παρελθόν. Ενώ η παράγραφος περιγράφει ποιες χώρες κατέχουν πυρηνικά όπλα και αν αυτό έχει παίξει αποτρεπτικό ρόλο στη γενικευμένη σύγκρουση μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, επικαλείται μια αυθαιρεσία ότι οι καπιταλιστές όποτε χρειάστηκε τα χρησιμοποίησαν. Ιστορικά όμως έχει αποδειχτεί το ανάποδο. Από τη στιγμή που ο Στάλιν και η Σοβιετική Ενωση κατάφερε να παράξει πυρηνικά όπλα, στον πλανήτη, 65 χρόνια τώρα, εξελίσσονται περιφερειακοί και όχι γενικευμένοι πόλεμοι.

Ετσι, ενώ οι Θέσεις εμμένουν στο ενδεχόμενο γενικευμένου πολέμου, στη σελ. 14 μιλάνε για «προσωρινή αναστολή της γενικευμένης αντιπαράθεσης». Ποια η σημασία αυτής της θέσης;

Ενώ γενικά οι Θέσεις κάνουν λόγο για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στη θέση 44 το ενδεχόμενο πολέμου συγκεκριμενοποιείται στην πιθανότητα ενός περιφερειακού μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας, χαρακτηρίζοντας την Τουρκία ως ιμπεριαλιστική χώρα - εισβολέα!

Ερώτημα: Αυτή η θέση δεν έρχεται σε αντίθεση με τις γενικότερες επεξεργασίες του Κόμματος για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, δηλαδή τη μετατροπή του σε εμφύλιο; Δεν επηρεάζει τις διακηρυγμένες θέσεις του για τη στάση μας σε έναν τέτοιο πόλεμο; Τέλος, με αυτήν τη μεθοδολογία δεν χάνεται οριστικά η λενινιστική θέση περί μιας χούφτας χωρών που μοιράζουν τις αγορές και σέρνουν μαζί τους τις εξαρτημένες χώρες;

Το πιο σπουδαίο όμως στο κείμενο των Θέσεων, είναι ότι υπάρχει απευθείας μεταστροφή, σε μια τουλάχιστον διακηρυγμένη θέση του προηγούμενου Συνεδρίου. Αυτή αφορά στον ένα από τους πυλώνες της αντικαπιταλιστικής - αντιμονοπωλιακής συμμαχίας, τους αυτοαπασχολούμενους της πόλης και του χωριού, που πλέον δεν θα έχουν αντικαπιταλιστικό - αντιμονοπωλιακό χαρακτήρα αλλά μόνο αντιμονοπωλιακό. Στο Πρόγραμμα (σελ. 104, ΚΟΜΕΠ 3/2013) γράφονται τα παρακάτω: «Το εργατικό κίνημα, τα κινήματα των αυτοαπασχολούμενων στις πόλεις και των αγροτών και η μορφή έκφρασης της συμμαχίας τους (Λαϊκή Συμμαχία) με αντιμονοπωλιακούς - αντικαπιταλιστικούς στόχους, με την πρωτοπόρα δράση των δυνάμεων του ΚΚΕ σε μη επαναστατικές συνθήκες, αποτελούν το πρόπλασμα για τη διαμόρφωση του επαναστατικού εργατικού - λαϊκού μετώπου σε επαναστατικές συνθήκες».

Η πραγματικότητα είναι ότι αυτή η θέση ακυρώθηκε από τις περσινές αγροτικές κινητοποιήσεις. Σε αυτές, με βάση το Πρόγραμμά μας, έπρεπε να πάμε με αντικαπιταλιστικά - αντιμονοπωλιακά αιτήματα, δηλαδή με πλαίσιο που θα βάζει ως στόχο πάλης την κοινωνικοποίηση της γης, κατ' αντιστοιχία με τις κινητοποιήσεις των φαρμακοποιών, που διεκδικούσαμε ως στόχο πάλης την κοινωνικοποίηση των φαρμακείων τους, ταυτόχρονα με την κοινωνικοποίηση των μεγάλων φαρμακευτικών εταιρειών. Και βέβαια, ο φορέας της κοινωνικής συμμαχίας με ένα τέτοιο πλαίσιο θα έπρεπε να είναι η ΠΑΣΥ και όχι τα αγροτικά μπλόκα!

Είναι πασιφανές ότι αν πηγαίναμε με τις προγραμματικές μας θέσεις δεν θα υπήρχαμε ως Κόμμα στο κάδρο των αγροτικών κινητοποιήσεων, με ανυπολόγιστες συνέπειες ακόμα και για την ίδια την ανάπτυξη του αγροτικού κινήματος. «Δικαιούνταν», όμως, η ΚΕ να πάει έτσι; Την ώρα που το 98% των κομματικών μελών ψήφισαν αλλιώς!

Αυτό που η ίδια η πραγματικότητα μας έσπρωξε να κάνουμε, στο 19ο Συνέδριο το ξορκίζαμε και το βαφτίζαμε στάδιο. Πώς λοιπόν σήμερα αλλάζουμε αυτή τη θέση χωρίς να θίξουμε την τεκμηρίωσή της; Και όσοι υπερψήφισαν εκείνο το Πρόγραμμα πώς θα υπερψηφίσουν και αυτές τις Θέσεις;

Προσοχή όμως! Υπάρχει και ο ανάποδος κίνδυνος. Αν το Κόμμα δεν έχει διατυπωμένο το ελάχιστο πρόγραμμα που θα οδηγεί στη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών, ελλοχεύει ο δεξιός οπορτουνισμός, αδυνατεί ο αγωνιστής αγρότης να διαφοροποιηθεί από την προσπάθεια ενσωμάτωσης των αστικών δυνάμεων που παρεμβαίνουν. Χωρίς αυτό, ούτε ικανοί συνδικαλιστικοί αγώνες μπορούν να αναπτυχθούν, όποια οργανωτική ανασυγκρότηση και να κάνουμε. Αντίθετα, ο βαθμός συνδικαλιστικής οργάνωσης των λαϊκών στρωμάτων θα συνεχίσει να μειώνεται.

Σήμερα, έχει ωριμάσει η πολιτική συνείδηση των εργατών και των μικρομεσαίων στρωμάτων. Πλέον όλοι αντιλαμβάνονται ότι χωρίς πολιτική λύση, οι συνδικαλιστικοί αγώνες έχουν κοντό ορίζοντα. Εμείς, ενώ αναγνωρίζουμε την ανάγκη για ανάπτυξη συνδικαλιστικών αγώνων, ταυτόχρονα απαιτούμε ο λαός να κάνει πολιτικό άλμα στο σοσιαλισμό.

Αυτό το πρόβλημα έλυνε η προγραμματική πρόταση του 15ου Συνεδρίου.

Η διόρθωση της θέσης για τους ΕΒΕ και τους αγρότες πρέπει να συμπαρασύρει και τους άλλους πυλώνες της κοινωνικής συμμαχίας, όχι όμως με εμπειριοκριτικισμό αλλά αναγνωρίζοντας τη λενινιστική τακτική.

Να ευχηθώ την καλύτερη δυνατή επιτυχία γι' αυτό το Συνέδριο. Ας αποτελέσει εφαλτήριο για νίκες του κινήματος σε όλα τα επίπεδα. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος εορτασμού της αναμενόμενης 100χρονης ηρωικής πορείας του Κόμματος.

Μπροστά υπάρχουν πολλά και σύνθετα καθήκοντα, που όπως μπήκαν στο 19ο Συνέδριο δεν αφήνουν περιθώριο εφησυχασμού. Για να πετύχουμε χρειάζεται τεράστιος βαθμός επιτελικότητας και οργανωτικότητας, αντάξιας της Ιστορίας και των αγώνων του Κόμματος.

Αυτό που έχει χαθεί από τα κομμουνιστικά κόμματα πολλών χωρών είναι το μπολσεβίκικο, σταχανοφικό πνεύμα που πρέπει να διακατέχει τον σύγχρονο κομμουνιστή. Το πρωτανέφερε ο Μαρξ στο μανιφέστο: «Η ελεύθερη ανάπτυξη του καθενός είναι η προϋπόθεση για την ελεύθερη ανάπτυξη όλων». Ετσι κινήθηκαν οι μπολσεβίκοι και κέρδισαν. Το ίδιο ισχύει για όλα τα ΚΚ, και για το δικό μας. Δηλαδή ό,τι κάνουμε αναπτύσσει το βαθμό συνείδησης της εργατικής τάξης; Είναι το ερώτημα στο οποίο θα κριθούμε όλοι στο μέλλον.

Το Κόμμα είναι η εμπροσθοφυλακή του κινήματος, και για να λυθούν τα ζητήματα όπως μπαίνουν στις Θέσεις θα πρέπει να πείθεται διαρκώς η οπισθοφυλακή, κάθε στιγμή του αγώνα, για τα συνθήματα, τις υποδείξεις και τις εντολές της εμπροσθοφυλακής.

Τα παραπάνω 3 αποτελούν βασικό συστατικό της δουλειάς ώστε να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο η λογική που συνορεύει (χωρίς να είναι όμως) με στρατιωτική λογική. Ετσι θα αποκτηθεί αυτή η επιτελικότητα, η οποία θα αντιστοιχίζεται στις απαιτήσεις των καιρών και είναι ζητούμενη.

Διαφωνίες αρχών είναι ανύπαρκτες και καλά κάνουν και είναι. Πάνω στη μεθοδολογία σκοπού όμως είναι κινητήρια δύναμη του Κόμματος και πρέπει να υπάρχει στο ζενίθ η πάλη γνωμών πάνω στη μεθοδολογία, επειδή οι αντιθέσεις πρέπει να υπερνικιούνται και η εσωτερική πάλη να αντιστοιχίζεται με τους νόμους της διαλεκτικής. Και χρειάζεται να μην συγχέονται αυτών των δύο ειδών οι διαφωνίες. Γιατί γενική συμφωνία μπορεί και να σημαίνει συναίνεση στις αδυναμίες.

Σχετικά με τις ανοιχτές διαλέξεις: Στην Ιαπωνία στις 1-10 Αυγούστου 1907 στο Τόκιο, ο Σεν Καταγιάμα και ο Κοτόκου έκαναν διαλέξεις. Βέβαια τότε υπήρχαν πτέρυγες και αυτοί ανήκαν στην αριστερή, η οποία κυνηγήθηκε άγρια από τις δυνάμεις καταστολής μετέπειτα. Ισως να βλέπαμε και εμείς σαν μορφή διαλέξεις: Ιστορία του Σοσιαλισμού, Ιστορία του εργατικού κινήματος, Ιστορία των απεργιών.

Για την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος: Η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος θα επέλθει σε σημαντικό βαθμό όταν ο κόσμος κατανοήσει ότι έτσι βελτιώνει τη ζωή του και δεν συμμετέχει για πρόσωπα, εθιμοτυπικά, περιστασιακά. Η «σχετική νηνεμία» των τελευταίων δεκαετιών δημιούργησε εφησυχασμό και αυταπάτες. Οτι δηλαδή κάποια πράγματα είναι αιώνια και δεν αλλάζουν. Ομως ξέρουμε ότι τίποτα δεν είναι αιώνιο. Αιώνιο, απαραίτητοι, εργατική αριστοκρατία δεν υπάρχουν για το κίνημα.

Δεν είναι πρώτο σπίτι το σωματείο. Πρώτο είναι το Κόμμα, δεύτερο το σωματείο, και τρίτο το «δικό μας». Βλέπουμε πλειστηριασμούς κατοικιών, γιατί αν είχαν σπίτι το σωματείο οι εργαζόμενοι θα είχαν και κανονικό σπίτι. Και τώρα δεν έχουν σπίτι. Βλέπουμε κατοικίες απούλητες και άστεγους. Παιδιά λιποθυμάν στα σχολεία και το σούπερ-μάρκετ γεμάτο. Αυτές οι αντιθέσεις του καπιταλισμού δημιουργούν ταξικό κριτήριο και συσσωρεύεται πείρα που θα πυροδοτηθεί την κατάλληλη στιγμή και θα απεγκλωβιστεί μαζικά κόσμος από το σύστημα.

Σχετικά με τη Λαϊκή Επιτροπή - τοπικές συγκεντρώσεις: Eίναι καλό στις τοπικές συγκεντρώσεις, είτε Λαϊκής Επιτροπής είτε του Κόμματος, να μιλάει κάποιος από τη γειτονιά, για να τον ξέρουν και να τον μάθουν.

Χρειάζεται θαρραλέα ανάθεση και εξαντλητική επεξήγηση των καθηκόντων, που σε συνδυασμό με πρωτόβουλο πνεύμα θα ενισχύσουν την επιτελικότητα.

Σχετικά με τις επιμέρους απόψεις: Λέμε γενικά ο κόσμος να έρθει μαζί μας και ας μην συμφωνεί με όλα μαζί μας. Εχουμε καλοσκεφτεί με τι δεν συμφωνεί ο κόσμος; Με την παραγωγικότητα του σοσιαλισμού; Με το Κόμμα πρωτοπορία της εργατικής τάξης; Με τη θέση για τη θρησκεία; Δεν χόρτασαν μεταρρύθμιση με τον ΣΥΡΙΖΑ; Με εμάς ένα κόμμα - καθοδηγήτρια δύναμη της λαϊκής εξουσίας, στο οποίο θα εκφράζονται όλες οι δυνάμεις της συμμαχίας (ένα σώμα, μια γροθιά, ένας νους, ένα στόμα, μια φωνή); Τι πιο δημοκρατικό και πανανθρώπινο να συνδέσουμε όλοι τις τύχες μας. Τι είναι αυτό που κάνει τον άλλον να δρα ανασταλτικά; Σε όλα χρειάζεται να συμφωνεί, εκτός αν πάει ο άλλος για βιομήχανος. Τα όρια στην προσφορά είναι άλλο ζήτημα.

Σχετικά με τα στελέχη: Χρειάζεται το πνεύμα της κριτικής, εκείνο το οποίο κάνει τις αδυναμίες να γίνουν κινητήρια δύναμη για ξεπέρασμά τους και όχι για υποχωρήσεις. Την κριτική, έλεγε ο Στάλιν, την φοβούνται οι αστοί σαν την πανούκλα, όχι όμως οι μπολσεβίκοι. Κρίνουμε πρώτα πρακτικές και μετά πρόσωπα. Και αυτό ισχύει για όλο το κομματικό δυναμικό όχι μόνο για τα στελέχη. Αλλιώς προσωποποιούμε το Είναι, το οποίο δεν είναι σωστό είτε για θετικά είτε για αρνητικά.

Σχετικά με τα διεθνή: Το Κόμμα θα ήταν καλό να δει σε μια πορεία τη δημιουργία οργανωτικού σχήματος στα Βαλκάνια (Βαλκανική Ενωση Κομμουνιστών), γιατί σε έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο θα πέσει ο ένας πάνω στον άλλον και η γειτονιά μας νομίζω χρειάζεται να έχει προτεραιότητα, εξαιτίας αυτού του ενδεχομένου.

Σχετικά με το σύνολο των Θέσεων: Χρειάζεται να δούμε τις Θέσεις και μερικά, και σαν σύνολο. Δηλαδή να βγούμε και να πούμε πού τα καταφέραμε, πού όχι, και να βγάλουμε συμπεράσματα. Η γενικότητα να μπει στο χρονοντούλαπο.

Να κάνουμε ό,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό. Αυτό το συστατικό το οποίο ήταν έκδηλο στους μπολσεβίκους, μπορεί να συγχωρεί ανθρώπινες αδυναμίες και να προσδίδει την ανωτερότητα στον κομμουνιστή για να συνειδητοποιήσει σε καλύτερο και μεγαλύτερο βαθμό ότι η επανάσταση είναι έργο των μαζών.

ΖΗΤΩ Η ΜΕΓΑΛΗ ΟΧΤΩΒΡΙΑΝΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ!

ΖΗΤΩ ΤΟ 20ό ΣΥΝΕΔΡΙΟ!

Σήμερα βρισκόμαστε σε περίοδο απογοήτευσης και χαμηλών απαιτήσεων. Στη φάση αυτή της υποχώρησης φαίνονται όλα άγονα, επειδή μας αγγίζει και μας μέσα και γύρω από το Κόμμα. Είναι πιο γόνιμη περίοδος από πριν, γιατί μπορεί ένας κόσμος να βγάλει σωστά συμπεράσματα σήμερα. Κύρια ο κόσμος που έχουμε σταθερή επαφή, σε όσους φτάνουμε αραιά και πού εμείς, θα φτάνει στραβά και η φωνή μας, λειψά θα είναι και τα συμπεράσματα. Σήμερα φαίνεται καλύτερα, πόσο σπουδαία ήταν η στάση μας τα τελευταία χρόνια, στο ζήτημα της κυβέρνησης της αριστεράς, δημοψήφισμα και το ζήτημα που ανοίξαμε για το κυβέρνηση - εξουσία. Τη στιγμή που κάθε απόχρωσης οπορτουνιστής βολόδερνε από την αυταπάτη στην απογοήτευση και τούμπαλιν και συσκότιζε τις εξελίξεις. Το Κόμμα ξεκαθάριζε ζητήματα στην εργατική τάξη, εννοώ και με τη στάση σε ζητήματα «τακτικής» του.

Η αντίληψη «ο κόσμος δεν καταλαβαίνει» που επαναλαμβάνεται από ορισμένους συντρόφους, οπαδούς είναι λειψή και βλέπει μόνο επιφανειακά το ζήτημα. Ο κόσμος καταλαβαίνει περισσότερα από αυτά που μας λέει καθαρά. Καταλαβαίνει, όμως δεν έχει αποφασίσει ακόμα να αναμετρηθεί. Δεν το αποφασίζει γιατί χρειάζεται να βοηθήσουμε εμείς να ξεπεράσει μεγάλα υπαρκτά εμπόδια που στέκουν μπροστά στη σκέψη του, και στα οποία ο αντίπαλος πατάει για να συσκοτίσει. Επιπλέον, με τόσες αδυναμίες που εμείς έχουμε να ξεπεράσουμε, τη γραμμή του Κόμματος να φτάνει ατόφια σε λίγους, στους περισσότερους να φτάνει μέσες - άκρες, και όλα αυτά σε συνθήκες υποχώρησης του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, είναι πραγματικά εντυπωσιακό που «ο κόσμος καταλαβαίνει τόσα πολλά» και αυτό δείχνει τις ρίζες που έχει το Κόμμα μέσα στο λαό και από την άλλη τη δύναμη που έχει σήμερα η γραμμή του. Θα ξεπερνάνε αυτά τα εμπόδια όσο ξεπερνάμε και εμείς τις αδυναμίες μας. Θα μεγαλώνει η συμμετοχή του κόσμου όσο μεγαλώνει και η συμμετοχή του κάθε συντρόφου, οπαδού στο σχεδιασμό.

Στο όνομα αυτής της λαθεμένης αντίληψης πατάνε και οι γνωστοί «φίλοι» που μας καλούνε να αναθεωρήσουμε τη γραμμή μας, παρόλο που τρώνε πόρτα από την ίδια τη ζωή ξανά και ξανά. Θα ήτανε διασκεδαστικό αν απευθύνονταν μόνο στο Κόμμα, είναι εξοργιστικό όμως γιατί μπερδεύει έναν κόσμο γύρω μας.

Προς κατάκτηση η ικανότητα καθένας μας, να βλέπουμε την κίνηση στις εξελίξεις και τη συνείδηση των εργαζομένων όχι στατικά και να δουλεύουμε σταθερά με σχέδιο της ΚΟΒ για όλο το χρόνο. Δυο αντιλήψεις που διαπλέκονται, τις βρίσκουμε μπροστά μας και διαπερνάνε συντρόφους, δυνάμεις γύρω μας αλλά και έναν κόσμο που μας ακούει, μας εκτιμάει, θεωρεί το Κόμμα ως όρο στην όποια λύση των προβλημάτων του (με όποιον τρόπο το έχει καθένας στο μυαλό του) αλλά συμμετέχει περιστασιακά στο κίνημα ή σε στιγμές του.

«Στα μεγάλα ή όταν έρθουν αυτά εγώ είμαι εκεί, μαζί ή δίπλα σας».

«Τα ξέρω τα γενικά, έχω επάρκεια».

Η πρώτη, από μας, βγαίνει πως στις σημαντικές μάχες είμαι (και θα είμαι) παρών, όμως προτεραιότητα καθημερινά έχω να παλέψω με τη ζωή μου. Την ίδια αντίληψη δεν συναντάμε και σε έναν κόσμο, που έχει συμφωνία με τη γραμμή του Κόμματος ή σε πολλά; Οταν έρθει η ώρα θα είναι μαζί μας, τώρα έχει πιο σημαντικά να ασχοληθεί. Δεν ταυτίζονται, εκφράζονται φυσικά αλλιώς στις οργανωμένες δυνάμεις και αλλιώς σε όσους είναι γύρω μας και ξεκινάνε βέβαια από διαφορετικές αφετηρίες. Π.χ. ένας οπαδός μπορεί σε αυτό να ντύνει έναν φόβο και δυσκολία στο να μπει μπροστά ο σύντροφος όμως όχι από φόβο. Σε μας, εκφράζεται με χαμηλές απαιτήσεις από τη δική μας καθημερινή δουλειά. Σε δυνάμεις γύρω μας με τη χαμηλή απαίτηση να συμμετέχουν με κάποιον τρόπο οργανωμένα στο κίνημα.

Η δεύτερη αντίληψη εκφράζεται σε κάποιους από μας με περιστασιακή συμμετοχή στη ζωή της ΚΟΒας, ενώ σε άλλους με μειωμένη μελέτη. Σε οπαδούς μας, «ξέρω τι λέει το Κόμμα μέσες - άκρες, διαβάζω τις θέσεις μια στα τέσσερα χρόνια, ακούω τα στελέχη στην τηλεόραση, συμφωνώ σε όλα ή σε βασικά, δε χρειάζεται να παρακολουθώ σταθερά τις εξελίξεις μέσα από το Κόμμα».

Αυτές οι δύο αντιλήψεις συναντιούνται και στη χαμηλή κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη». Εκφράζονται στο καθημερινό διάβασμα του «Ριζοσπάστη». Σκεφτόμαστε «μπορώ να σταθώ σε μια συζήτηση γιατί ξέρω γενικά τη γραμμή του Κόμματος ή δεν αλλάζουν πολλά από μέρα σε μέρα πάνω - κάτω ίδια είναι τα κύρια και σήμερα και πριν από ένα ή λίγα χρόνια.

Οι θέσεις απαντάνε σ' αυτές και σε όλες τις δυσκολίες που βρίσκουμε μπροστά μας και βάζουν διέξοδο.

Επίσης, ένα ακόμα ζήτημα που σχετίζεται, είναι πως δεν ξεχωρίζουμε εύκολα τι θα μάθουμε εμείς στον κόσμο και τι θα μας μάθει αυτός. Εχουμε να μάθουμε πολλά από τον κόσμο γιατί υπάρχουν «ωραία» στοιχεία και δυνάμεις στον εργαζόμενο λαό μας, ενώ εμείς θα του μάθουμε - όσο καλύτερα τη μαθαίνουμε και μεις - τη σύγχρονη επιστημονική πρόταση διεξόδου του Κόμματος από τη βαρβαρότητα.

Με τις Θέσεις η ΚΕ βάζει το ζήτημα της ολόπλευρης ισχυροποίησης του Κόμματος. Μήπως δεν έχουμε καταπιαστεί ξανά; Δεν είναι πιο ισχυρό το Κόμμα σήμερα; Το Κόμμα ισχυροποιείται, συνολικά τα τελευταία χρόνια εκφράζεται ιδιαίτερα με τις αποφάσεις του 19ου. Τότε γιατί; Το καμπανάκι που χτυπάει η καθοδήγηση του Κόμματος, εγώ το καταλαβαίνω ως εξής: Πρώτα: Εμείς δυναμώνουμε συνολικά, με πιο αργό ρυθμό όμως, από το βήμα των εξελίξεων. Ετσι οι ανάγκες της ταξικής πάλης και οι εξελίξεις θα είναι ένα βήμα πιο μπροστά από τις δικές μας δυνάμεις, αν δεν ανοίξουμε το βήμα στο δυνάμωμα του Κόμματος «ώστε να αντιστοιχηθούμε στις ανάγκες». Δεύτερο: Η ισχυροποίηση αυτή, δεμένη αλλά και όρος για το δυνάμωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας. Τα βήματα που πρέπει να κάνουμε φωτίζονται καθαρά από τις επεξεργασίες του 18ου και την κατεύθυνση του 19ου Συνεδρίου γι' αυτό πατάμε γερά, πρέπει να πάμε πιο γρήγορα, μπορούμε δεν θα σκοντάψουμε.

Μπορούμε:

1. Γιατί το Κόμμα έχει πιάσει το νήμα από τα πιο ζωντανά και επαναστατικά χαρακτηριστικά της Ιστορίας του αλλά και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και τα βάζει στο σήμερα.

2. Γιατί η ικανότητα να μελετά τις εξελίξεις και να επιβεβαιώνεται δείχνει την επιστημονικότητα και υπεροχή της κοσμοθεωρίας μας στις σύγχρονες συνθήκες και ξαναζωντανεύει το όραμα του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Εκφράζω τη σύμφωνη γνώμη μου στο σύνολο των Θέσεων της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο. Το κείμενο είναι σημαντικό βήμα για τις αναγκαίες αποφάσεις και την άνοδο συνολικά στο ύψος των απαιτήσεων της ταξικής πάλης. Στη συνέχεια των αποφάσεων του 18ου, 19ου Συνεδρίου, το Κόμμα σωστά επιχειρεί «το ολόπλευρο ιδεολογικό - πολιτικό - οργανωτικό ατσάλωμα του Κόμματος και της Νεολαίας του ως κόμματος της επαναστατικής ανατροπής». Εχουμε τις προϋποθέσεις για τα καταφέρουμε; Ναι, μπορούμε να πετύχουμε το στόχο αυτό, γιατί έχουμε κάνει σημαντικά βήματα - στο εξαιρετικά φορτισμένο χρονικό διάστημα της καπιταλιστικής κρίσης, των εσωτερικών εξελίξεων - και γιατί οι «Θέσεις αναλύουν τις προϋποθέσεις που απαιτούνται για να προχωρήσει το Κόμμα συντεταγμένα και δυναμικά, με κομμουνιστική τόλμη, υπευθυνότητα και επαγρύπνηση για την προώθηση της στρατηγικής του κάτω από όλες τις συνθήκες».

Καλούμαστε όλο το κομματικό δυναμικό να κάνουμε πράξη τη συμφωνία στις Θέσεις, με ανάληψη της απαραίτητης κομματικής ευθύνης για «Κόμμα παντός καιρού», κόμμα που θα δρα σε όλες τις συνθήκες, χωρίς να αποκλίνει ούτε στιγμή από το στρατηγικό του στόχο.

Στα χρόνια που μεσολάβησαν από το προηγούμενο Συνέδριο, τα πράγματα στον κόσμο και την Ελλάδα «έτρεξαν» με μεγάλη ταχύτητα. Τα τρία πρώτα κεφάλαια των Θέσεων: «ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ - Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟ ΔΙΕΘΝΕΣ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ - ΕΚΤΙΜΗΣΗ ΤΩΝ ΕΞΕΛΙΞΕΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ» δίνουν με πολύ ουσιαστικό τρόπο την ουσία, τη δυναμική, τις τάσεις των εξελίξεων. Είναι πολύ βασικά εφόδια στην καθημερινή ιδεολογική - πολιτική διαπάλη. Μπορούμε, εφόσον αφομοιώσουμε το περιεχόμενο, να παρακολουθούμε πιο συστηματικά και σε βάθος τις εξελίξεις κι ακόμα περισσότερο να διαφωτίζουμε τους εργαζόμενους γενικά και ο καθένας στον κλάδο του για την ταξική ουσία των εξελίξεων. Να συμβάλουμε δηλαδή στο να βλέπουν τα πράγματα με το ταξικό κριτήριο της εργατικής τάξης κι όχι μέσα από τους «φακούς» της κυρίαρχης τάξης.

Οι Θέσεις σε όλη την έκταση του 4ου κεφαλαίου εξετάζουν σε βάθος τη δράση του Κόμματος σε όλους τους τομείς, τη λειτουργία των Κομματικών Οργανώσεων, το πώς και αν μέσα από την όλη καθημερινή ιδεολογική - πολιτική - οργανωτική παρέμβαση και πάλη προωθούμε το «κύριο πολιτικό καθήκον, την πάλη για την επαναστατική εργατική εξουσία». Παρά τα βήματα που έχουμε κάνει, απέχουμε - κατά τη γνώμη μου - ακόμα από να δίνουμε ολοκληρωμένα την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ. Οφείλεται στα κενά και στις ελλείψεις που έχουμε στους εξής αλληλοσυνδεόμενους παράγοντες:

Στην αφομοίωση τόσο του Προγράμματος

• Στο να συνδέουμε δημιουργικά τους στόχους του Προγράμματος με τις απαντήσεις που έχουμε δώσει ήδη για τις αιτίες και τους παράγοντες επικράτησης της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες.
• Στις δυσκολίες εξειδίκευσης της πολιτικής πρότασης του κόμματος στους κλάδους (αυτό βέβαια δεν αφορά όλους), αφού έχουν γίνει βήματα σε ορισμένους με συγκεκριμένες επεξεργασίες.

Από τον κλάδο - χώρο ευθύνης του ΤΟΜΕΑ ΤΗΛΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΩΝ, τα όσα αναφέρονται στις Θέσεις για την ενίσχυση της τάσης «συγκέντρωσης - συγκεντροποίησης της καπιταλιστικής οικονομίας» και το ότι «3 όμιλοι (ΟΤΕ, Vodafone, Wind) ελέγχουν πρακτικά πλήρως την αγορά, με το δεύτερο ισχυρότερο όμιλο να έχει συνάψει στρατηγική συνεργασία με τον τρίτο», επιβεβαιώνουν τις τοποθετήσεις - εκτιμήσεις του ΚΚΕ από τις αρχές της δεκαετίας του '90 (για τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, την «απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών»). Να υπογραμμίσουμε τη μεγάλη σημασία που έχει να εκφράζουμε σωστά στην καθημερινή μας πολιτική δράση τη σχέση οικονομίας - πολιτικής. Διαφορετικά οι εργαζόμενοι στον κλάδο θα βολοδέρνουν μέσα στις τοποθετήσεις των αστικών και οπορτουνιστικών κομμάτων για όσα συμβαίνουν στον κλάδο και γενικότερα στην ελληνική οικονομία. Τα κυρίαρχα μονοπώλια στον κλάδο κερδίζουν όλο και περισσότερα από την εμπορευματοποίηση των επικοινωνιών. Φτηνές, καλές, ποιοτικές επικοινωνίες σαν κοινωνικό αγαθό κι όχι σαν εμπόρευμα θα υπάρξουν μέσα από την κοινωνικοποίηση των τηλεπικοινωνιών στα πλαίσια της λαϊκής οικονομίας με εργατική - λαϊκή εξουσία. Ειδικότερα στον όμιλο εταιρειών ΟΤΕ - «ναυαρχίδα» στον κλάδο και πιλότο στα «προγράμματα οικειοθελούς αποχώρησης» και άλλες αντεργατικές μεθοδεύσεις - είναι καθαρό: Η συνεχής ενίσχυση της θέσης του ομίλου στον κλάδο είχε σαν άλλη όψη του ίδιου νομίσματος τη συνεχή αποδυνάμωση της θέσης των εργαζομένων σε όλους τους τομείς. Παίρνουν όλο και πιο λίγα σε σχέση με τον πλούτο που παράγουν. Σημαντικό χαρτί για την εργοδοσία, οι δυνάμεις του παλιού και νέου εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού που ελέγχουν την ομοσπονδία και τα σωματεία - μέλη. Κινούνται σταθερά όλα τα προηγούμενα χρόνια στη γραμμή της «εργασιακής ειρήνης». Η ΟΜΕ ΟΤΕ ξεδιάντροπα εμφανίζεται σε ρόλο αρωγού - μοχλού στήριξης των επενδυτικών σχεδίων του Ομίλου, «μέσα από τη μείωση του κόστους εργασίας λόγω της Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας».

Στη Θέση 69 σωστά επισημαίνεται - ανάμεσα στα άλλα - «το Κόμμα σήμερα έχει τα απαραίτητα ιδεολογικά όπλα και εφόδια για να ριχτεί στη μάχη της πολιτικής, ιδεολογικής, οργανωτικής ισχυροποίησής του». Το ερώτημα που καλούμαστε να απαντήσουμε είναι: Πόσο έχουμε καταφέρει να εντάξουμε όλα αυτά τα εργαλεία στη λειτουργία και δράση των Οργανώσεων, ώστε να απαντάμε με επάρκεια σε όσα θέτουν οι εργαζόμενοι γύρω μας; Να σκεφτούμε σε συνδυασμό με το παραπάνω ερώτημα δύο πλευρές:

«Εχει σε μεγάλο βαθμό διαρραγεί η σχέση του κομμουνιστή με το διάβασμα, τη μελέτη» Θέση 40.

«Μεγάλο πρόβλημα παραμένει η χαμηλή κυκλοφορία της εφημερίδας, πολύ πίσω από τις πραγματικές δυνατότητες και η πτώση που συνεχίζεται» Θέση 48.

Συζητάμε στα πλαίσια του προσυνεδριακού διαλόγου, όλα όσα είναι αναγκαία για να προχωρήσουμε σαν Κόμμα, για την ισχυροποίησή του, για την κοινωνική συμμαχία, για την ανασύνταξη του κινήματος. Κατά τη γνώμη μου, είναι επιτακτική ανάγκη να συζητήσουμε και την εικόνα που έχουν πλατιές λαϊκές μάζες για το Κόμμα. Πλησιάζει σε αυτό που εμείς ξέρουμε «από τα μέσα» ή φέρνει βαθιά τα ίχνη της εικόνας που σχηματίζουν από τα όσα τα μέσα της αστικής τάξης και τα κόμματα που την υπηρετούν, καλλιεργούν; Σχετίζεται καίρια με την επισήμανση πως δεν έχει σημασία μόνο το αν δουλεύουμε αλλά το πώς δουλεύουμε.

Ενα είναι το στοίχημα που πρέπει να κερδίσουμε, να τα καταφέρουμε!

Οι Θέσεις της ΚΕ δεν αποσαφηνίζουν και δεν επιλύουν επίμαχα ζητήματα τακτικής που κρίνουν την πορεία του εργατικού κινήματος.

Κεντρικό ζήτημα που ανακύπτει είναι: Οι συχνές αναφορές στο ενδεχόμενο ενός πολέμου σε συνδυασμό με τη Θέση 44 οδηγούν στην εκτίμηση ότι η εμφάνιση επαναστατικής κατάστασης συνδέεται μονομερώς με το ξέσπασμα ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου. Πρέπει να αποφευχθούν τέτοιου είδους θεωρητικές απολυτοποιήσεις. Ιστορικά, άλλωστε, έχει εμφανιστεί επαναστατική κατάσταση χωρίς την ύπαρξη «γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου». Π.χ. Κούβα (1959), Γαλλία (1968), Πορτογαλία (1974).

Το Συνέδριο οφείλει απαντήσεις σε ερωτήματα και αντιφάσεις όπως:

Πώς γίνεται ένα ΚΚ να εξαρτά ετεροβαρώς την υλοποίηση της στρατηγικής του από τον πόλεμο και να υποτιμά την αντιιμπεριαλιστική πάλη;

Γιατί, ενώ οι Θέσεις έχουν αλλεπάλληλες αναφορές στο ενδεχόμενο ενός πολέμου δεν ιεραρχείται ως πρώτη προτεραιότητα η αντιιμπεριαλιστική - αντιπολεμική συσπείρωση της εργατικής τάξης και των συμμάχων της;

Πότε είχε δίκιο η ΚΕ; Οταν τασσόταν κατά του αντιιμπεριαλιστικού χαρακτήρα της κοινωνικής συμμαχίας στο 19ο Συνέδριο ή τώρα που φαίνεται να συνδέει το καθήκον του σοσιαλισμού πρωτίστως με τη διεξαγωγή ενός πολέμου;

Για την Ελλάδα, το ζήτημα πολέμου - επαναστατικής κατάστασης εξειδικεύεται (Θέσεις 12, 44) σε έναν ελληνοτουρκικό πόλεμο, με την Τουρκία ως «εισβολέα».

Καταρχάς, θεωρητικά υπάρχει το (εξαιρετικά αδύναμο) ενδεχόμενο η επιτιθέμενη χώρα να είναι η Ελλάδα. Υπήρξε ιστορικό προηγούμενο (1919). Είναι επίσης παράδοξο, ότι, με βάση την αντίληψη της ΚΕ για την «ιμπεριαλιστική πυραμίδα», δεν ξεκαθαρίζεται αν θα είναι ιμπεριαλιστικός ο πόλεμος και από την πλευρά της Ελλάδας. Γιατί οι Θέσεις μιλούν για «εισβολέα»;

Το κυριότερο: Μας έγινε μάθημα το πάθημα από τις παλινωδίες μας στον Ουκρανικό και το Συριακό πόλεμο; Η αφωνία των Θέσεων για τη στάση του Κόμματος σ' αυτούς τους πολέμους είναι αξιοσημείωτη.

Προσπερνώ την υποβάθμιση του εθνικισμού και της επιθετικότητας της ελληνικής αστικής τάξης. Το καθοριστικό ζήτημα είναι ότι ο επικείμενος πόλεμος θα προκληθεί από αστικές τάξεις. Ως εκ τούτου, επειδή είμαστε ακόμα σε καιρό ειρήνης, ένα ΚΚ υποχρεούται να θέσει ως άμεσο και βασικό καθήκον την αποτροπή του πολέμου.

Οι Θέσεις δεν δίνουν την πρέπουσα σημασία σ' αυτό το καθήκον. Η υποτίμηση αυτή, κατά την άποψή μου, οφείλεται στο γεγονός ότι αυτό υποχρεώνει το ΚΚΕ να θέσει ζήτημα άμεσης αποδέσμευσης από το ΝΑΤΟ. Αυτό επιτάσσει ο προλεταριακός διεθνισμός και η κοινή δράση των λαών δύο κρατών - μελών του ΝΑΤΟ, ενάντια στις αστικές τους τάξεις. Ακόμα μια φορά η πραγματικότητα συγκρούεται με τις «στρατηγικές επεξεργασίες» της ΚΕ, που παραπέμπουν την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς μετά τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Το θεμελιακό πρόβλημα όμως είναι άλλο: Πριν από τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο υπάρχει η ιμπεριαλιστική ειρήνη. Η άποψη της ΚΕ για την επαναστατική κατάσταση λειτουργεί ως υπεκφυγή. Χρησιμεύει:

Για να αποφευχθεί η αποτίμηση της πορείας της παγκόσμιας κρίσης του καπιταλισμού, οι άμεσες επιπτώσεις της στη χώρα μας με την επιβολή μνημονίων διαρκείας.

Για να μην τεθεί σε κριτική η αποσύνδεση τακτικής-στρατηγικής. Ως τέτοιο πρόβλημα προβάλλει η πάλη για την «αναπλήρωση των απωλειών». Οι Θέσεις το προσεγγίζουν αμήχανα (θέση 53).

Για να μην θιγούν «στρατηγικές επεξεργασίες» που ευθύνονται για την ανετοιμότητα - ομολογείται δειλά (θέση 52) - του Κόμματος ν' αντιμετωπίσει την κρίση.

Η βάση της συζήτησης πρέπει να είναι: Το Κόμμα μας στα χρόνια της κρίσης αδυνατεί να δώσει επαναστατική απάντηση στο πολιτικό - οικονομικό πρόβλημα της χώρας, γιατί δεν διαθέτει πρόταση εξουσίας, προκειμένου να ηγηθεί της αποδέσμευσης από την ΕΕ - Ευρωζώνη ενώ, ακόμα δεν έχει ωριμάσει ο υποκειμενικός παράγοντας για τη σοσιαλιστική επανάσταση.

Οι εξελίξεις δείχνουν ότι η αποδέσμευση είναι συνεχώς μπροστά μας, ότι προηγείται της σοσιαλιστικής επανάστασης, ότι η υπόθεση του σοσιαλισμού θα κριθεί πριν από την επανάσταση. Αυτό το πρόβλημα εκφράστηκε στο δημοψήφισμα του 2015. Δεν εξηγείται διαφορετικά η στάση της αστικής τάξης και η προσχώρηση του ΣΥΡΙΖΑ στην κυρίαρχη αστική πολιτική.

Πάνω στο πρακτικό δίλημμα «μνημόνιο ή εκτός ΕΕ - Ευρώ» η εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα (οι δυνάμεις της κοινωνικής συμμαχίας) διαχωρίστηκαν από την αστική τάξη και τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό (ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, ΟΤΟΕ, ΓΣΕΒΕΕ - ΕΣΕΕ).

Το «άκυρο» στο οικονομικό - πολιτικό πρόβλημα της χώρας, μας καταδικάζει στην αντίστοιχη εργατική πολιτική, στη σύγχυση για το ρόλο του ΠΑΜΕ, στην αδυναμία οργάνωσης μαζικών λαϊκών αγώνων, ενταγμένων στη στρατηγική μας. Ας μην «διυλίζουμε τον κώνωπα και καταπίνουμε την κάμηλο». Ας αναρωτηθούμε αν θα βοηθούσε στην «ανασύνταξη» του εργατικού κινήματος, το ΚΚΕ να πήγαινε στο δημοψήφισμα με την πρόταση που κατέθεσε στη Βουλή, επιχειρώντας να εκφράσει με το δικό του ΟΧΙ τις «τάσεις αμφισβήτησης της ΕΕ και της ΟΝΕ»; (Θέση 30).

Πού βρισκόμαστε σήμερα; Αδιέξοδο. Το Κόμμα παλεύει για μια συμμαχία, τη στιγμή που εμμέσως παραδέχεται το απραγματοποίητό της, αφού «αντικαπιταλιστική» είναι μόνο η εργατική τάξη, ενώ τα μικροαστικά στρώματα φτάνουν μέχρι το «αντιμονοπωλιακό» (θέσεις 46 - 57 - 58). Oμολογείται ότι η κοινωνική συμμαχία με όρους «πραγματικής κίνησης μαζών» μπορεί να εκφραστεί με «άλλες μορφές» (θέση 56) και όχι ως «ΠΑΜΕ - ΠΑΣΕΒΕ - ΠΑΣΥ - ΜΑΣ - ΟΓΕ».

Το κοινό σημείο συνάντησης εργατικής τάξης και μικροαστικών στρωμάτων είναι η αποδέσμευση από την ΕΕ - Ευρωζώνη και το ΝΑΤΟ με το αντίστοιχο πολιτικό πρόγραμμα, που στο επίπεδο της εξουσίας αντιστοιχεί στη Λαοκρατική Δημοκρατία με κατεύθυνση το σοσιαλισμό.

Με την αποδέσμευση το ΚΚΕ απαντά στο πολιτικό - οικονομικό πρόβλημα της χώρας, συμβάλλοντας ταυτόχρονα στην παγκόσμια επαναστατική διαδικασία. Αυτή η κρίση του καπιταλισμού είναι η μεγαλύτερη και ιστορικά πρωτότυπη, γιατί η άνοδος της ΛΔ Κίνας σε οικονομική δύναμη με παγκόσμιο ρόλο, εμφανίζει στην πράξη την πρόβλεψη του Ενγκελς (1894) ότι «η κατάκτηση της Κίνας από τον καπιταλισμό θα δώσει ταυτόχρονα ώθηση για το γκρέμισμα του καπιταλισμού στην Ευρώπη και τη Δύση». Ακριβώς μπροστά σ' αυτό το πρόβλημα βρίσκεται σήμερα ο δυτικός καπιταλισμός. Η στάση της νέας ηγεσίας των ΗΠΑ απέναντι στην Κίνα, η προσπάθεια διάσπασης της συμμαχίας Ρωσίας - Κίνας μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί.

Σ' αυτές τις συνθήκες η ΕΕ έχει μετατραπεί σε αδύναμο κρίκο του ιμπεριαλισμού και η νίκη του σοσιαλισμού σε παγκόσμιο επίπεδο συγκεκριμενοποιείται σήμερα στο καθήκον των κομμουνιστών να ηττηθεί ο δυτικός καπιταλισμός. Η αποδέσμευση συμβάλλει σ' αυτή την κατεύθυνση, δημιουργεί προϋποθέσεις για την ανασυγκρότηση του διεθνούς ΚΚ.

Αγαπητοί Σύντροφοι, μπορώ να κατανοήσω το οτιδήποτε, ακόμη και να το αποδεχτώ. Με ξεπερνάει, όμως, ο ισχυρισμός ότι θα ισχυροποιηθεί το Κόμμα και θα κερδίσει έναν πραγματικό πόλεμο ακολουθώντας την ίδια γραμμή που σε καιρό ειρήνης φέρνει, κυρίως, ήττες και απώλειες δυνάμεων.